Sosyal Hayat Kategorisi

Birine aşık oldum ama o beni bilmiyor

Bundan yaklaşık 4 ay önce babamla blr kuruma gitmiştim ve orda bahsettiğim kişi vardı gözlerimin lçine içine baktı hemen bi baktım sosyal medyadan istek atmıș sonra biraz bekledim ben bi baktım geri silmiş isteği 4 ay geçti ama şuan birden hep onu düşünmeye başladım aklımdan çıkmıyo heryerden onu staklıyorum zaten konuşsakta yani oda beni sevse onla buluşmak gibi bir imkanımda yok malesef kalbime gömmekteb başka şansım yok gibi

Hic atılgan bir insan değilim çekiniyorum ve yapmak istediğim şeylerden korkuyorum

Dediğim gibi özgüvenli değilim sunum yapamam herkes içinde bir şey okuyamam veya voleybol oynarken herkesin yaptığı şeyi yaparken utanıyorum (kurs) ve evet ders çalışmaktan bile korkuyorum çünkü yapamam hissi beni mahvediyor. Yapmam gereken tek şey derslerime odaklanmak ama bunu bile yapamıyorum sadece telefonumda vakit geçirmek istiyorum beni mutlu eden tek şey ama sorumluluklarım var ve sadece telefona bakamam ne yapmam lazım

Kendimi herkese sevdirmek zorundaymışım psikolojisinden nasıl kurtulurum ve bunun sebebi nedir?

Ben üniversiteye yeni başlamış biriyim. Henüz 1 ay falan oldu fakat içimi çok huzursuz eden birşey var. Herşeyi o kadar fazla düşünüyorum ki gün içinde yaptığım şeyleri, konuştuklarımı kafamda sürekli döndürüyorum acaba yanlış birşey yaptım mı ? İtici durdumu? Vs diye sorguluyorum hep. Şuan bu yeni bi ortama girdiğim için mi öyle yoksa karakterim mi bu çözemiyorum da henüz ama beni rahatsız ettiği kesin. Aslında sosyal biriyim ve insanlarla hemen kaynaşıp arkadaş olan bi yapım var fakat kimseye güvenmiyorum. İnsanlara en samimi halimi gösterip en yakınlarım hariç kimseye içimi açmıyorum. Fakat biriyle konustugum zaman o kisi bana iyi davransa bile sanki arkamdan konuşacakmış gibi hissediyorum. Yada akşam eve gidince kafamda konuştuğum şeyleri döndürüp duruyorum, dışarıdan nasıl göründüğünü düşünüyorum. İnsanlar ya beni sevmezse diye düşünüyorum hep sanırım. Bu o kadar yorucu bişeyki. Liseden yada Aileden gelen birşey sanırım emin değilim çünkü babasız büyüdüm ve annemde sevgisini hiç bir zaman gösterebilen bi kadın olmadı hep uzaktı bana. Lisede ise çok fazla zorba insan vardı. Şimdiki kadar güzel değildim, dişlerim yamuktu kaşlarım çirkindi vs vs. Şimdi bunların hiç biri yok ama o his hala var. belkide bunlarla alakası vardır diyorum kendi kendime ama sanki herkes benim hakkımda olumlu şeyler düşünüp sevmeliymiş hissi ve sanki yüzüme iyi davranan insanların bile arkamdan kötü şeyler söylemesi hissi artık beni yormaya başladı gerçekten. İnsanların söylediği şeyleri kafama çok fazla takıyorum ve sürekli düşünüyorum. Bunun illa kötü bi söz olmasına da gerek yok ayrıca. Ne kadar güzel olursam, ne kadar göz önünde olursam o kadar sevilirmişim gibi geliyor. İnsanların ilgisi benim üzerinde olduğunda anlık olarak çok mutlu oluyorum fakat bu durum tam tersi olduğu zaman, birileri beni görmezden geldiği zamanda tam tersi şekilde çok üzülüp çok düşünmeye başlıyorum. Bazen ne kadar güzelsen o kadar sevilirsin gibi geliyor fakat İnsanlar güzel olduğumu söylese, ben kendimi beğensem bile Hep bir yetersizlik hissi var içimde (Ki ben genel olarak kendimi beğenen biriyim dış görünüşüm ile ilgili sorunum yok aslında. zaman zaman özgüvenimin düştüğü oluyor tabi ama genel olarak bi problemim yok ) sadece bu konuda değil bazen başarı konusunda bile hiçbirşey yapamayacakmışım ve başarısız olacakmışım gibi hissedebiliyorum. Ama bu da başka bir psikolojik durumun konusu sanırsam. Biraz uzattım kendimi açıklayabilmek adına ama Bu duygulardan nasıl kurtulabilirim acaba? Şimdiden teşekkür ederim🙏🏻

Neden herşeyi ince ayrıntısına kadar düşünüyorum

Ben kimse kırılmasın kimse üzülmesin diye hep kendim kırıldım herkes beni sevsin herkesle aram iyi olsun diye kirildigimi bile söyleyemiyorum herşeyi ince ayrıntısına kadar düşünüyorum geceleri uyuyamıyorum sanki ağzım susmuş kafamın içindekiler susmuyor hayır diyemiyorum biri bana soğuk davrandığında ben ne yaptım böyle davranıyor diye kafaya takıyorum arkadaş edinmekte zorlanıyorum ne videosu izlesem ağlıyorum hemen kendimi mutsuz hissediyorum ne yapmalıyım

Kendimi kötü hissediyorum nasıl daha iyi hissederim

Kendimi kötü hissediyorum iş ortamında genel olarak yanlız hissediyorum nasıl daha iyi olabilirim eşimle aynı şehirdeyiz ama ilçelerimiz farklı iş sebebiyle yakında yanına gideceğim ama bir an önce gitmek istiyorum Onu çok özlüyorum ailem başka şehirde son 15 günüm kaldı onun yanına gitmek için tek yaşıyorum şuan çalıştığım yeri sevmiyorum yanlız hissediyorum kötü hissediyorum ne yapmam lazım kötü hissediyorum kendimi

Okulda dışlanıyorum beni anlayan hiç kimse yok

6. sınıftan tut 8. Sınıfa kadar dışlanıyorum şuan 8. Sınıfa gidiyorum ve hala aynı sürekli gülümsüyorum ve çok zor gelmeye üzgünken gülümsemek başladı. Okulda hiç arkadaşım yok ve mahallede falanda hiç arkadaşım yok. Okulda beni pek sevmezler dalga geçerler bunu bir kere aileme anlatmayı denedim ama anlamadılar ne yapmam gerektiğini bilmiyorum özgüvenim yok birileriyle konuşmak zor geliyor yine dışlayacaklarından korkuyorum yalnızım hiç arkadaşım yok

yusufky

Endişe

Ben birkaç haftadır işten çıkmak istiyorum fakat ne zaman cesaret edip bunu söylemek istesem bi şekilde söyleyemiyorum şöyle derlerse böyle olursa gibi düşünceler dolanıyor kafamda ne tavsiye edersiniz cevaplarsanız sevinirim kendimi mutsuz endişeli hissediyorum kafaya çok taktığımı düşünüyorum eğitim Hayatımda böyleydi sınıftan fazla çıkamazdım kantine bile çok nadir gitmişimdir kafamda çok kurarım kötü senaryolar işlerinde çalışırken baskı kaldıramam alınırım yanlış yapmaktan korkarım kendimi ifade edemiyorum ve çok utangaçım hassas bir insan olabilirim çabuk kırılıyorum maalesef durum böyle teşekkürler

Kararlarım Neden Önemsiz?

Bu sene İzmir’den ayrılıp Kırklareli’de küçük bir kasabada yasayan anneannemle dedemin yanına gittim. Ben ortaokulluyum, annem ile babam ayrı ve bir ablam var. Ablamda benimle beraber burada. Bu sene İzmir’deki okulumda dışlandığımı (?) hissettiğimden dolayı nakil aldırdım ancak o zamanlar ergenliğimin başlangıcı olduğundan dolayı kendimle ilgili en ufak şeye bile alınıyordum. Buraya geldiğimde hemen evimin karşısında olan okula gittim, o okulda full olarak (bunu bu şekilde söylemek istemem ama farklı bir tanım bulamadım. ) çingeneler vardı ve sürekli olarak şiddet içeren şeylerden bahsediyorlardı. Kimisi bir kızın saçını tutup nasıl bahçede süründürdüğünü, kimisi başka bir kızın kafasını nasıl sıraya vurarak yardığını ve kızın darp raporu aldığını bana anlatıyorlardı. Ve jest ve mimiklerine bakarak beni korkutmaya çalıştıklarını anlıyordum ki öylede oldu; bana şunu dediler: “Ama sende demekki bir şeyler yemişsinde ailen seni buraya göndermiş! Bize bulaşmasan iyi olur çünkü sonun iyi olmaz ona göre. ” dediler. Bunlar bana söylendikten sonra artık bu okulda devam etmek gibi bir beklentim kalmaz oldu. Bunu aileme anlattım, daha doğrusu ilk ablamla anneme. Annemle konuşurken annem bana işe gitmesi gerektiğini, benimle ilgilenemeyeceğini ve benim evde yalnız kalacağımı söyledi. Babam o günlerde benim yanıma geldi (farklı illerdeyiz) ve ablam bu konuyu actı; babam böyle bir seyi asla onaylamadıgını ve benim annemin yanında daha fazla kalmamı istemediğini söyledi. Ablam daha sonra dediki “Damla senin okulunun kontenjanı dolmuş. ” ilk başta inanmadım ama o kadar ikna ettiki artık kabullendim. Daha sonra babam yanımdan gitti, annem başka bir okula beni nakil ettirmek için yanıma geldi, ve ben nakil oldum… Ben nakil olduktan sonra ablam bana aslında kontenjanın dolu olmadığını ve beni ikna etmek için öyle dediğini söyledi. Bir kaç hafta sonra ise annem evden çalışacağını söyledi, daha sonra “Keşke daha önce belli olsaydı bu işte yanımda olsaydınız. ” dedi. İlk başlarda okul güzeldi ama zaman geçtikçe bu okuldaki insanların ne kadar küfürbaz ve cinsel konular dışında başka hiç bir iletişimi olmayan iğrenç insanlar olduğunu fark ettim. Özellikle bir çocuk vardı; bana hep küfür edip benim üzerime cinsel şakalar yapan. Ben bu ortamıda beğenmedim, ki bana sorarsanız kim beğenebilir ki? Bunu ablama söylediğimde bana “Oha, daha kaç kere okul değiştireceksin? Saçmalama. ” dedi. Benim istediğim bu değildi zaten, ben zorunlu olarak onların dilekleriyle oraya nakil olmuştum. Oysaki ben başından beri İzmire gitmek istemiştim… İzmirdeki herkesi, herşeyi çok özledim. Gerçekten çok pişmanım. Annem evden çalışsa bile ben bunu ona söylediğimde beni bir şekilde reddediceğini biliyorum. Ne yapmam gerekiyor? Neden benim kararlarımı benim hayatım üzerinden onlar veriyor? Nasıl ailemi ikna edeceğim? Yanıt verirseniz şimdiden çok teşekkür ederim, derdimi dinleyip anlayan birinin olmasını çok istiyorum.

Karşı Cins Anksiyetesi

İyi günler, Her ay belli bir dönem düşünce yoğunluğuyla boğuşmaya başladım ve bu düşünceler beni inanılmaz derecede kafamı doldurup mental açıdan yoruyor. 2 gün sonra sınavım var ve zar zor odaklanıyorum. İlkokul dönemlerimde bazı çocukların dalga geçmesi yüzünden karşı cinsle olan ilişkim zedelenmişti. Karşı cinsle iletişimde ciddi bir anksiyete duyuyordum. Bu durum özellikle ben 6. sınıfa gelene kadar devam etti. Öyle ki o noktadayken artık karşı cinsle göz teması kuramıyordum. Sonraki süreçte bu önemli ölçüde azaldı ama bazı kalıntılarından hâlâ kurtulamıyorum. Yaşım 21, şu ana kadar herhangi bir ilişkim olmadı. Elimin yüzümün düzgün olduğunu düşünüyorum fakat temel sorun kızlarla erkeklerle olduğum kadar rahat değilim ve de bu yüzden kızlarla çok yüzeysel arkadaşlıkların ötesine gidemiyorum hatta çabalayamıyorum bile. Bu yaşa kadar herhangi bir ilişkim olmaması da bununla ilgili. Herhangi bir kadına ilk adım atmam benim açımdan olanaksız duruyor gibi ve bunun böyle olması uzun vadedeki süreç için beni istediğim birisiyle evlenemeyeceğim kaygısına sokuyor. Ben kimseye adım atmazsam kimse de bana adım atmaz çünkü yeni tanışacağım kızlara (gülümseme vs. ) arkadaşlık sinyallerini de veremiyorum. Bu sorunu aşamıyorum ve aklımda ciddi yer etmeye başladı son zamanlarda. Bunun da sebebi yakın zamanda birisinden hoşlanmış olmam. Hoşlandığım kişiyle zar zor da olsa kendimi sıkıp 15-20 saniyelik bir tanışma yapabildim ama kendisinin de sürekli kendi kız arkadaş ortamında bulunmasından ötürü ilerletme fırsatım olmadı. Ama zannımca sorun direkt o kız değil, kafamda sürekli kendime bir şeyleri kanıtlama isteği var. Yani o kişiye olan duygularımın sebebi sadece kendime ilişki yapabileceğimi ve bir kadınla yakınlık kurabileceğimi kanıtlama isteği de olabilir. Bu düşünceler her ay belli bir dönem gelip beni yiyip bitiriyor. Dallanıp budaklanıyor, sen özgüvensiz bir insansın vs. gibi. Sınav sürecine odaklanmamı da etkiliyor. Halbuki dışarıdan bakan bir insan benim için her şeyin yolunda olduğunu düşünecektir. Türkiyenin en büyük tıp fakültelerinden birinde okuyorum ve hayatımın hiçbir döneminde çok da asosyal denecek veya yalnız bir insan da olmadım. Özetle durum bu kadar, bu düşüncelerden kurtulmak istiyorum ve bu düşünceler ben başarıya ulaşana kadar da bitmeyecek gibi.

İnsanlarla olan iletişimimi geliştirmek için ne yapmalıyım?

Yakın bir arkadaşım, insanlarla konuşurken kendiliğinden farklı konuştuğumu, konuşma tarzımı veya ses tonumu fazla değiştirdiğimi ve bu yüzden samimiyetimi kaybettiğimi söyledi. Genelde, yakın arkadaşlarım dışındaki kişilerle konuşurken aynı samimiyeti yakalayamadığımı, kendim gibi olmadığımı fark edebiliyorum; ama fark etmediğim anlar da oluyormuş. Bu durumu nasıl aşabilirim?Ek olarak, insanlarla vakit geçirmek istiyorum fakat bunu pek beceremiyorum. Çoğu zaman bilgisayar başında vakit geçirmek daha keyifli geliyor ama bir yandan da sosyalleşmeyi arzuluyorum.