Sosyal Hayat Kategorisi

Cok duygusuzum neden

İnsanlari sevmiyorum içime kapanık büyüdüm çok duygusuzum hiçbir duygu gosteremiyorum disariya karsi insanlar hep benden uzak dursun istiyorum cok çabuk sinirleniyorum çok fazla sinirleniyorum kimseyi görmek istemiyorum neden ? Evden dışarı çıkmak istemiyorum enerjim yok nicin? Hic bir sosyal aktivitem yok hayat tan bir beklentim yok tek sevdiğim sey kedi mutlu olamiyorum bir sey den cok cabuk pes ediyorum her seyden

Arkadaşlarıma ya da çevremdekilere istemediğim bir şeyi yapmak zorunda olmadığımı söylemek

öncelikle şöyle başlamak istiyorum ben kısıtlanmaktan bir seyi yapmam için baskı uygulanmasından yapmadığım takdirde trip atılmasından gereksiz tepkilerden hoşlanmıyorum çok darlanıyorum ama benim çevremdeki çoğu insan istedikleri olmadığında benim yanlış yaptığımı düşünüyorlar fazla tepki veriyorlar mesela en basitinden bir örnek vereyim dışarı çıkmak istemiyorum ben gelmiyorum diyorum bunu söyler söylemez çok saçma bir bakış atıyor gelmek zorundaymışım gibi ve sanki başka yapacak bir sey mi var da çıkmıyorsun diyorlar istemediğimi tekrar söylüyorum ısrar etmemesini söylüyorum belki bunu sinirli şekilde söylüyorum ki muhtemelen öyle çünkü sinirleniyorum anlamadığı için gelmek zorunda değilim diyorum ciddi şekilde bu kez daha fazla alınıp abartmana gerek yok çok tepki veriyorsun oluyo istemediğim şeyi söylediğim halde ve ben aşırı darlanıyorum bu tepkilere uzaklaşasım geliyo bu şekilde davrananlardan doğru olan istemediğim takdirde saygı duyulması olduğunu düşünüyorum kimseye bu şekilde ısrar da etmem bu arada bana yapmalarını da istemediğim için ama değişen bir sey yok ben bunu masıl ifade edebilirim karşı tarafa gelmek istemediğimi yüz kere söylemişimdir ve istemediğim bir seyi yapmak istemediğimi bunu diyen insanlar genelde benim yakınım oluyor ama benim hayatıma çok müdahele ediyorlar ve ben bundan fazlasıyla rahatsız oluyorum şuan bile darlandım bunu yazarken çok sinir bozucu bir durum bence insanın özgürlüğünü düşüncelerinin kısıtlanması falan ben bunu karşımdakini kırmadan nasıl ifade söyleyebilirim

Kıyaslamayı nasıl bırakırım

Kendimi başkalarıyla kıyaslamayı nasıl durdurabilirim. Aynı zamanda OKB ile başa çıkmaya çalışıyorum artık el yıkamaktan ellerim parçalandı, çok kötü durumdayım. Kafamda ev temizliği görevleri var ve o görevleri yapmazsam hayat bana zindan oluyor. Bir yandan bebek bakıyorum, oğlum var 8 aylık. Eşimle iyi anlaşamıyoruz ve geçinemiyoruz, daha önceden aramızda şiddet bile oldu ve ben artık çok yoruldum. Bir yandan ders çalışıyorum bir yandan bebek bie yandan ev temizliği. ..

Sosyal sorunlarımı çok büyütüyorum

17 yaşındayım ve sosyal biriyim yakın arkadaşım dediğim insanlar çok arkadaşım var diye bana tavır alıyorlar ve şaka diyerek çok fazla şeyle dalga geçiyorlar. Zorbalık boyutunda bazen ve ben o an bunu anlayamıyorum Kibar davranıyorum diye saf zannediyorlar ben de bazen dobra davranarak kızdığımı direkt söylüyorum. Onlar küfredince problem yok ama ben açık sözlü olunca kaba sayılıyorum. Bugün nefret ettikleri bir insanı yarın çok sevebiliyorlar. Kimi gerçekten arkadaş kabul ettiklerini anlamıyorum. Çabuk etkileniyorum derslerim de öyle. Onaylanma ihtiyacı gibi geliyor ve bundan kurtulamıyorum. Çok rahatsız hissediyorum. Teşekkür ederim

Arada kaldım ne yapacağımı bilemiyorum.

Öncelikle merhaba, buraya uzun zamandır içimi kemiren bir durumu yazmak istedim. Arkadaşlarım arasında bir tartışma gerçekleşti bu kişilere a ve b diyelim, ben de bu tartışmaya pek dahil olmasamda ara ara fikrimi belirterek ve daha çok b'yi haklı bulduğumu belirtip katıldım. Arkadaşlarım arasındaki bu tartışmanın karşılıklı olarak hakaretleşme boyutuna ulaştığını da belirteyim, neyse bizim birbirimizle aynı ortamda bulunmamız gereken durumlar oluyor ama buna rağmen a ve b artık birbirleriyle hiç konuşmuyor. Şimdi gelelim asıl meseleye ben her ne kadar b'yi haklı bulsamda a'nın yalnız kalacağı düşüncesiyle a ile konuşmaya devam ettim ki bunu yaparken çok büyük bir vicdan azabı da çekiyordum böyle yapınca b'yi üzüyorum diye ki öyle de oldu bu şekilde de b bana kırıldı geçenlerde bana yazdı ben sizin aranıza giriyorum diye vs. ben de böyle bir şey olmadığını falan söyledim bir şekilde aramız düzeldi ama ben nasıl bir haldeyim bilemezsiniz aramızdaki yanlış anlaşılmasın giderilmesi nedeniyle mesajlaşırken gözlerimden yaşlar gelmeye başladı, günlerdir vicdan azabından kime basıl davranmam gerektiğini bilmediğimden mahvoluyordum. Ama daha sonrasında yine içime bir kurt oturdu ya bu sefer de a'ya haksızlık yapıyorsam diye şimdi de bunun vicdan azabını çekiyorum ve ne yapacağımı nasıl bir tavır sergilemek gerektiğini bilmiyorum ne yapsam birileri kırılıyor benden bir taraf tutmam bekleniyor ama ben bunu yapamıyorum.

İnsanlarla olan ilişkimi nasıl düzeltebilirim?

Bazi insanların karakterlerini sevmiyorum ve onlara sinir oluyorum. onların insanları yargılamaları, sürekli bir eleştiri yapmaları beni çok sinir ediyor. ve onlara karşı aşırı mesafeli durmak zorunda kalıyorum. kendimi çok kötü hissediyorum sanki farklı dillerini konuşuyoruz. onları çok seviyorum ama bu davranışları yüzünden kendimi kötü hissediyorum. onların değişmelerini çok istiyorum ama değişmiyorlar. ve bu beni sinirlendiriyor bu onların karakteri biliyorum ama bana zarar veriyor .

Sosyal fobi ve anksiyetem var okula işe gidemiyorum ilaçlar yan etki yapıyo maddi durumum çok kötü

Çok travmalı zorbalanmalı eksik yetersiz değersiz hissettirildiğim kaoslu bi hayatım oldu sosyal ortamlara giremiyorum tek başıma birşey yapamıyorum işe gidemiyorum okula gidemiyorum psikoloğa gitmeye param yok psikiyatride ilaçlar bana yan etki yapıyo bütün hayatım evde boş geçiyor bana bir çıkış yolu gösterin lütfen yetişkin gibi olamadım hayatımı sürdüremiyorum böyle olmaktan depresyona girdim çok kötüyüm insanlarla iletişim kuramıyorum çok zorlanıyorum özgüvenim kalmadı

Birine aşık oldum ama o beni bilmiyor

Bundan yaklaşık 4 ay önce babamla blr kuruma gitmiştim ve orda bahsettiğim kişi vardı gözlerimin lçine içine baktı hemen bi baktım sosyal medyadan istek atmıș sonra biraz bekledim ben bi baktım geri silmiş isteği 4 ay geçti ama şuan birden hep onu düşünmeye başladım aklımdan çıkmıyo heryerden onu staklıyorum zaten konuşsakta yani oda beni sevse onla buluşmak gibi bir imkanımda yok malesef kalbime gömmekteb başka şansım yok gibi

Hic atılgan bir insan değilim çekiniyorum ve yapmak istediğim şeylerden korkuyorum

Dediğim gibi özgüvenli değilim sunum yapamam herkes içinde bir şey okuyamam veya voleybol oynarken herkesin yaptığı şeyi yaparken utanıyorum (kurs) ve evet ders çalışmaktan bile korkuyorum çünkü yapamam hissi beni mahvediyor. Yapmam gereken tek şey derslerime odaklanmak ama bunu bile yapamıyorum sadece telefonumda vakit geçirmek istiyorum beni mutlu eden tek şey ama sorumluluklarım var ve sadece telefona bakamam ne yapmam lazım

Kendimi herkese sevdirmek zorundaymışım psikolojisinden nasıl kurtulurum ve bunun sebebi nedir?

Ben üniversiteye yeni başlamış biriyim. Henüz 1 ay falan oldu fakat içimi çok huzursuz eden birşey var. Herşeyi o kadar fazla düşünüyorum ki gün içinde yaptığım şeyleri, konuştuklarımı kafamda sürekli döndürüyorum acaba yanlış birşey yaptım mı ? İtici durdumu? Vs diye sorguluyorum hep. Şuan bu yeni bi ortama girdiğim için mi öyle yoksa karakterim mi bu çözemiyorum da henüz ama beni rahatsız ettiği kesin. Aslında sosyal biriyim ve insanlarla hemen kaynaşıp arkadaş olan bi yapım var fakat kimseye güvenmiyorum. İnsanlara en samimi halimi gösterip en yakınlarım hariç kimseye içimi açmıyorum. Fakat biriyle konustugum zaman o kisi bana iyi davransa bile sanki arkamdan konuşacakmış gibi hissediyorum. Yada akşam eve gidince kafamda konuştuğum şeyleri döndürüp duruyorum, dışarıdan nasıl göründüğünü düşünüyorum. İnsanlar ya beni sevmezse diye düşünüyorum hep sanırım. Bu o kadar yorucu bişeyki. Liseden yada Aileden gelen birşey sanırım emin değilim çünkü babasız büyüdüm ve annemde sevgisini hiç bir zaman gösterebilen bi kadın olmadı hep uzaktı bana. Lisede ise çok fazla zorba insan vardı. Şimdiki kadar güzel değildim, dişlerim yamuktu kaşlarım çirkindi vs vs. Şimdi bunların hiç biri yok ama o his hala var. belkide bunlarla alakası vardır diyorum kendi kendime ama sanki herkes benim hakkımda olumlu şeyler düşünüp sevmeliymiş hissi ve sanki yüzüme iyi davranan insanların bile arkamdan kötü şeyler söylemesi hissi artık beni yormaya başladı gerçekten. İnsanların söylediği şeyleri kafama çok fazla takıyorum ve sürekli düşünüyorum. Bunun illa kötü bi söz olmasına da gerek yok ayrıca. Ne kadar güzel olursam, ne kadar göz önünde olursam o kadar sevilirmişim gibi geliyor. İnsanların ilgisi benim üzerinde olduğunda anlık olarak çok mutlu oluyorum fakat bu durum tam tersi olduğu zaman, birileri beni görmezden geldiği zamanda tam tersi şekilde çok üzülüp çok düşünmeye başlıyorum. Bazen ne kadar güzelsen o kadar sevilirsin gibi geliyor fakat İnsanlar güzel olduğumu söylese, ben kendimi beğensem bile Hep bir yetersizlik hissi var içimde (Ki ben genel olarak kendimi beğenen biriyim dış görünüşüm ile ilgili sorunum yok aslında. zaman zaman özgüvenimin düştüğü oluyor tabi ama genel olarak bi problemim yok ) sadece bu konuda değil bazen başarı konusunda bile hiçbirşey yapamayacakmışım ve başarısız olacakmışım gibi hissedebiliyorum. Ama bu da başka bir psikolojik durumun konusu sanırsam. Biraz uzattım kendimi açıklayabilmek adına ama Bu duygulardan nasıl kurtulabilirim acaba? Şimdiden teşekkür ederim🙏🏻