Sosyal Hayat Kategorisi

Kendimi yakışıklı hissetmiyorum

Bazen kendimi yakışıklı buluyorum, aynaya baktığımda yüzümde hoşuma giden detaylar oluyor; saçımın şekli, bakışlarım ya da gülüşüm gözüme hoş gelebiliyor. Fakat bu his geçici oluyor genelde, çünkü çoğu zaman çirkin olduğumu düşünüyorum. Özellikle kalabalık ortamlarda ya da fotoğraflara baktığımda bu duygu daha da belirginleşiyor. Aynı zamanda kendimi başkalarıyla kıyasladıkça bu algı daha da derinleşiyor. İnsanlar beni dışarıdan nasıl görüyor bilmiyorum ama içten içe kendimden memnun olmayışım bana sürekli olarak çirkin olduğumu fısıldıyor. Bu düşünceler zamanla içimde birikirken, bir yandan da hayatımda güzel şeyler oluyor, mesela bir kız arkadaşım var. Onun yanımda olması, beni sevmesi, benimle vakit geçirmek istemesi aslında mutlu etmesi gereken şeyler. Ancak onun güzelliği karşısında kendi değersizliğimi daha fazla hissediyorum. O kadar güzel birinin benim gibi biriyle birlikte olması tuhaf geliyor bazen. Kendimi onun yanında eksik, yetersiz, hatta bazen bir yük gibi hissediyorum. “Beni neden seviyor?” diye düşünmeye başlıyorum. Bu da ilişkimizin içten içe zehirlenmesine neden oluyor çünkü kendimi hak etmeyen biri gibi görüyorum. Bu his yalnızca ilişkimle sınırlı kalmıyor. Bu çirkinlik duygusu, özgüvenimi kemiriyor. Yalnızca onu değil, hayatımdaki diğer şeyleri de hak etmediğimi düşündürüyor bana. Sanki güzel, başarılı ya da mutlu olmak sadece dış görünüşle hak edilen bir şeymiş gibi geliyor bazen Bir işe başvurmadan önce, yeni insanlarla tanışmadan önce, hatta bazen sabah uyanınca bile bu yetersizlik hissi beni ele geçiriyor. Kendi içimde sürekli olarak “Sen değersizsin, sen yetersizsin” diyen bir ses var sanki ve ondan kurtulamıyorum.

Beni sevmeyen ama benimle olan bir arkadaşım var ona nasıl davranmalıyım

17 yaşındayım. Gülebilen, genelde insanlarla sohbet eden, şaka yapan ve çok anlayışlı. Çevremdekiler de böyle tanımlar beni genelde. Büyükler ve öğretmenlerim yaşına göre olgunsun diyorlar nerden anladıklarını bilmiyorum çünkü ben farkedemiyorum. Beni sevmediği halde benimle takılan bi arkadaşım var. Hissedebiliyorum farkediyorum ama söylesem beni yanlış anlamışsın der o kadar iyi tanıyorum. Davranışları belli ve birlikte olduğumuz gruba yalnız kalmasın diye ben davet ettim ama şimdi beni grupta dışlamaya çalışıyor. Düşünüyorum acaba hata mı yaptım diye aklıma bir şey gelmiyor ama o da söylemiyor. Nasıl davranayım ona karşı?

İnsanları sevemiyorum herkesin bir çıkarı varmış gibi sahte ilişkiler

Insanlarla istikrarli bir iliski kuramiyorum. Ailemle bile cok yakin iliskiler kurmayi vakit gecirmeyi sevmiyorum. Insanlarin arasindan cikinca rahatliyorjm kimse hayatima yorum yapsin istemiyorum. Herkesin yaptiklari batiyor . Insanlarla derjn bag gercek sevgi kuramiyorum hepsinin bir noktada samimiyetine inanmiyorum guvenemiyorum. Saygisizlik etmesem de kalpten icim isinmiyor aileme bile sevgi dolu hissedemiyorum birtek esimi cok seviyorum cok zor bir durum yalnizligi sevsem de ualniz kalmak iyi gelmiyor

kendime nasıl daha öz şefkatli olurum

kendime nasıl daha iyi davranırım ve öz şefkati nasıl kazanabilirim kendime çok fazla haksızlık ediyorum kimseye davranmadığım kadar acımasız davranıyorum zorbalıyorum fiziksel görünümümü beğenmiyorum kendimi sürekli yetersiz hissedip başkaları ile kıyaslıyorum eski sevgilimin yanındaki kızla kendimi kıyaslıyorum yeterince güzel iyi donanımlı hissetmiyorum kendimi olduğum gibi kabul edip geliştirmek istiyorum özgüvenli olmak ve bununla parlamak istiyorum kendimi sürekli başkaları ile kıyaslamaktan ve yetersiz hissetmekten çok yoruldum

Çok gülmek yanlış mı?

17 yaşındayım çok gülüyorum böyle saçma gülmek değil arkadaşlarımla ya da tanıdığım herkesle genelde gülerek konuşurum hep bi şaka yapmaya çalışmak veya komik şeyler anlatırım. Olayları komikleştiririm sürekli bir neşe hali var yani ama bazen çok konuştuğumu ya da çok güldüğümü hissediyorum ve bu kötüymüş gibi geliyor çünkü bazen insanlarla benimle gülmüyor veya çok sessiz olduklarında ben çok konuşmuşum gibi geliyor. Yanlış yaptığımı düşünüyorum bazen acaba bazı kişilerin yanında daha ciddi mi olsan sanki diyorum ama bu içimden gelen bir şey tutamıyorum ve bu histen kurtulamıyorum.

Çevremdeki kimseye samimiyet duyamıyorum

2 sene önce bazı olaylar yaşadım şimdi düşünüyorum da 1 sene önce gözlerinin içi gülen bulunduğum noktadan mutsuz olsam da o saf halimle herkese koşan yardım eden hesapsız kitapsız biriydim. 2 sene önce arkadaş ortamından biriyle sevgili oldum ama ben bu kişiyi tanımıyorum bana 2 ay konuştuk buluştuk bir baktım ki telefonunda eski ilişkisine dair tüm anılar başa sabitli duruyordu. Sonra bana bir anlamı yok dedi çok üzüldü çok ağladı içini döktü bana eğer unuttuysan ve gerçekten bir şey hissetmiyorum diyorsan ben tüm bunları unutup devam etmeye hazırım dedim. Ben sanıyorum ki karşımdaki de benim gibi doğru dürüst her şeyi anlatıyor. Zamanla ben kıyafetimden ödünler verdim ama bana yapma dediği her şeyi kendi yapıyor özür diliyor bir daha olmayacak diyor biz devam ettikçe resmen işaret gibi her şeyimiz bambaşka karakterlerimiz hayatlarımız ama biz devam ediyoruz. Bir savaşın içindeyiz ama karşı taraf pişman olduğunu söylüyor bense güvenmeye çalıştıkça yaralanıyorum. İçinden de çıkamıyorum bir kere bağlandım sevdim. En son hatalarına tepki gösterdim diye ben suçlu oldum. Ortak arkadaşlarımız beni bu süreçte öyle bir yargıladılar ki kendi hayatlarında sanki mükemmel ilişkiler yaşıyorlarmış gibi benim dost sanıp içimi açtığım insanlar arkamdan demediğini bırakmamış. Ben ne yanlışlarını biliyorum da susuyorum ama onlar benim o kadar saçma şeylerime laf ediyor ki resmen dedikodu çıktı diye seviniyorlar. Bu süreçte bir yakın sandığım arkadaşımla dertleşiyorum. O da bana tüm dertlerini anlatıyorsun diye arkadaşlığımızı bitirdi kendisinin her şeyine koşmuş biriyim bu arada. İnsanlardan o kadar soğudum ki bu çağın insanı olmadığımı anladım herkese dürüstlük borcum varmış gibiyim sanki herkesi affediyorum herkesin yardımına koşuyorum sıra bana gelince kendilerini çok güzel haklı çıkarmayı başarıyorlar. Herkes en hassas özeni kendisine bekliyor ben göremediğimde de karaktersiz sorunlu sen zaten kimseyle anlaşamıyorsun oluyor. Ben bu oyunlara ayak uyduramıyorum neysem oyum birisi var ki her söylediğimi kendi hayatında kendisi söylemiş gibi birebir beni aynalıyır şimdi düzgün insan rollerine bürünmüş beni yargılıyor ya ben bunları görüyorum ama ağzımı açmıyorum söylemediğim için kendilerini haklı sanıyorlar bıktım o kadar yoruldum ki insan ilişkilerinden izole oldum resmen

Herkesle iyi anlaşmak kötü bir şey mi?

17 yaşındayım tanıştığım 100 kişiden 95 ile anlaşırım ama sebebinin yalakalık olduğunu düşünmüyorum çünkü kimseden çıkarım yok tek nedeni sosyal olmayı ve arkadaş edinmeyi seviyor olmam ve insanlarla küstükçe arkadaş edinmesi daha zor oluyor çünkü onun olduğu muhabbete dahil olmak istemiyorsun. İnternette insanların çoğu ile iyi anlaşanlar iyi değildir gibi bir yazı gördüm ve kötü hissediyorum düşman kazanmak hiç güzel değil ama acaba benim yaptığım yanlış mı(kimseyle acayip samimi değilim sadece dost dediğim 2 kisi var kimsenin bilmediği özelim çok)

Kafamı karıştıran sorulardan nasıl kurtulabilirim?

YKS sınavım bitti ben hala sınav psikolojisinden çıkamadım gün içerisinde sürekli derslerimle yoğun olduğumdan insanlarla pek iletişimim yoktu büyük ihtimalle kendi yalnızlığıma alıştım ve şuan kalabalık ortamda bulununca kendimi rahatsız hissediyorum ve birde sevdiğim bir çocuk var. .. Ama o beni sevmiyor sanırım size biraz olayı anlatayım daha iyi anlayabilmeniz için. Biz geçen ay onunla telefonda sesli görüşme yaparken bana "benden hoşlanıyor olsaydın benimle sevgili olur muydun" dedi bende ona "bilmem hiç düşünmedim" dedim sonra bende ona aynı soruyu sordum bana "bilmem bende hiç düşünmedim bi düşünim, olurdum sanırım güzel kızsın yüreğinde güzel yazdıklarına göre illa yakında olmasına gerek yok uzaktan da olur böyle şeyler" dedi sonra sohbet ilerledi ve bana sonra "sen bence benden hoşlanıyorsun evet yada hayır" dedi bende " bu sorunun cevabını söz sınavdan sonra vereceğim önümde önemli sınavım var" dedim AYT sınavı çıkışı bana yazdı nasıl geçti falan diye cevap verdim ama bana soğuk cevaplar yazıyordu sevgilisi varmış 1 yıldır tanışıyorlarmış ciddi olarak 1 aydır da sevgililermiş bana sürekli onun mükemmel birisi olduğunu Allahıma şükürler olsun hayatıma girmiş dedi. Benim kafamı çok karıştırdı ve hala da karıştırıyor neden böyle yazdığı size danışmak istedim beni en iyi anlayacak olan kişinin bir psikolog olduğunu düşünerek dinlediğiniz için çok teşekkür ederim

Hiç bir yere ait hissedememek

Merhaba son senelerde yaşadığım üzücü olaylardan sonra kendimi çok fazla izole ettiğimden midir bilmiyorum hiçbir ortama kişiye ilgi duymuyorum. Sadece boş bakışlarda o ortamda oturuyorum. Çünkü ne söyleyeceğim ne yapacağım bilmiyorum. Amacımı enerjimi kaybetmiş gibiyim. Bu yüzden de konuşacak konum kalmadı. Sohbet ederken eee sen neler yapıyorsun derse biri gün boyu evde oturuyorum demekten çok çekiniyorum. Kaygı seviyem çok yüksek stresli durumlarda mide bulantısı kusma yaşıyorum. İştahım gidiyor gün boyu o konuya takılı kalıyorum. 1 sene önce erkek arkadaşım bana öyle şeyler yaşattı ki hala bazı şeyleri gördükçe bana yalanları kişiliğini yanlış anlatması kalbi başkasındayken sırf insanlara ne derim korkusuyla bana bağlandığı için ayrılmaması, tabi ben bunları ilişki bitince anladım. Daha sonra en yakın arkadaşım dediğim kişiyle aram açıldı. Şu an kendimi yolumu neyi severim neye daha yakınım bunları kaybetmiş gibiyim istediğim şeyler var ama bunları gerçekten istiyor muyum bilmiyorum. İşe gireyim diyorum güzel bir kariyer istiyorum iş bulamıyorum. Yolun ortasında kalmış gibiyim. Arkadaş seçimi bile yaparken bana sıcak davranan herkese sıcak davranıyorum yakınlaşmak gibi amacım olmuyor. Onların samimiyet kurmasını bekliyorum. Bu konunun altında ne yatıyor neden bu kadar sessiz biriyim bilmiyorum hiç açamıyorum kendimi senelerdir böyle

İlişkilerde sağlıklı sınırlar nasıl kurulur?

Birini sevmekle kendinden vazgeçmek arasındaki çizgi bazen çok ince oluyor. Sevdiğim kişiye karşı “hayır” diyemediğim anlar beni tüketiyor. İlişkide sınır koyduğumda bencillikle suçlanmaktan korkuyorum. Ama bir yandan da kendi isteklerimi, ihtiyaçlarımı göz ardı ettiğimi fark ediyorum. Kendi sınırlarımı koruyarak sevgi dolu bir ilişki mümkün mü? Sağlıklı bir ilişki için nerede durmam gerektiğini nasıl belirlerim? Hem karşımdakini kırmadan hem de kendimi koruyarak bir denge kurmanın yolları nelerdir?