Sosyal Hayat Kategorisi

Hayattan neden sıkıldım

Zor bir dönemden geçiyorum. Hayatımda baş edemediğim duygular, yoğun stres, kaygı, yalnızlık hissi ve çaresizlik yaşıyorum. Bazen kendimi değersiz hissediyorum. Uyumakta zorlanıyor, yorgun uyanıyorum. Güvende değilmişim gibi geliyor. Bir destek arıyorum, çünkü artık tek başıma baş edemiyorum. "Yaşadıklarım beni çok yordu. Artık duygusal olarak kendimi çok yalnız hissediyorum. Destek almazsam her şey daha da zor olacak gibi. Uyuyamıyorum, iştahım yok ve sürekli ağlama isteği içimde. Birinin beni anlamasına, dinlemesine ve elimden tutmasına ihtiyacım var.

Arkadaşımı fazla kıskanıyorum kaygılı hissediyorum nasıl yenicem

Şuan aramız en yakın arkadaşımla bozuk çünkü ben fazla kıskancım yerime başka biri geçicek diye sürekli korkuyorum onu da çok darlıyorum bu yüzden bunu yenmek istiyorum kafamdaki soru işaretlerinin gitmesini Oda beni çok yordun konuşmak istemiyorum zaman ver ikimize dedi ama ben zaman geçtikçe aramız açılacak diye korkuyorum bu sefer de bu benim bütün düşüncelerimi karamsarlığa sürüklüyor kesinlikle aşmam lazım

Nedenini bilmediğim yıllar önceki pişmanlığı nasıl yenerim?

Merhaba ben ilkokuldan mezun olurken bir tane yirmi üç nisan gösterisi vardı sınıfça yapacağımız. O gösteriyi kordonda yapacaktık. Ama annem kulaklarıma zarar verir diye beni götürmedi ama kardeşimi götürdü. Anneme bunun için yalvarmadığım için kendimi çok pişman hissediyorum. Gösteriden sonraki gün okulda, bazı kızlar bana gösteride hiç gürültü olmadığı , mutlaka gelmem gerektiğini , yabancı çocukların bir sürü gösteri yaptığını ve onları kaçırdığımı söylediler. Ben her ne kadar , o gün umursamasam da şuan çok pişmanım. Keşke gitseymişim. O yıl, yani mezun olacağım yıl, her gün halk oyunu çalışırdık. Ve yazık etmişim diyorum emeklerimi. Çok pişmanım. Şimdi ortaokul mezuniyetime iki yıl kaldı ancak artık büyüdüğümüz için halk oynu oynatmıyorlar. Ben çok pişmanım o gün gösteriye ve yürüyüşe gitmediğim için.

Sosyal olmak rahatsız ediyor ama kurtulamıyorum

Geçen sene sadece 3 arkadaşım vardı bu sene 30 yakın arkadaş edindim ve sosyalleşmek başta çok güzeldi bir yerde stresimi atıyor gibi hissediyordum. Şimdi sıkışmış gibi hissediyorum. Kendimi kaybetmiş gibi bu kadar çok insanla anlaştığım için insanlar bana kötü bakıyor gibi. Ama hiç biriyle anlaşırken bunu da kullanırım diye anlaşmadım. Ben sadece küsmekten kavga etmekten ve terslemekten hiç hoşlanmıyorum vicdanımı çok rahatsız ediyor. Bu yüzden çok insan edinebiliyorum. Kalabalıklar içinde kayboldum yani. Şimdi napcam. Sosyalliğin doyumuna vardım ama bir anda bırakamıyorum ayrıca ztn başka arkadaşı yok diye kötü davranan insanlar gördüm biraz da bu yüzden sosyalleştim. Çok insan tanımak çoğuyla iyi anlaşmak kötü bir şey mi? Napmalıyım? Lise 3 e geçtim

içine atmaktan nasıl vazgeçerim

Üzüldüğümde veya kendimi güçsüz hissettiğimde bunu kolay kolay insanlara söylemem, söyleyemem. Sorana iyiyim derim ama her şeyi içimde yaşarım. Ama buna ilişki içindeyken kırıldıgım bi konuyu soyleyip karşılıklı çözmeye çalışmam dahil degil. Şundan bahsediyorum; saçma sapan şeylere üzüldüğümü karşımdaki kişiye söyleyemiyorum çünkü güçlü, umursamaz gözükmeye o kadar alıştım ki birilerine karşı gardımı indirmek ezik gibi hissettiriyo ve herkesin eninde sonunda hayatımdan çıkacağını bildiğim için bi tarafımı insanlara göstermiyorum. En yakın arkadaşıma bile hissettiğimin bi kısmını soylemiyorum. Hatta bazı şeyleri kendime de itiraf edemiyorum gerçi bu huyumu biraz geride bıraktım artık kendime söyleyebiliyorum. Örneğin gece overthinklerken aslında ben böyleyim ve bundan bundan hoşlanmıyorum/ yapamiyorum vs diyebiliyorum. Neyse şu üzüldüğümü söyleyememe sebeplerimden birisi sanırım fazla depresif insanları sevmemem. En yakın arkadaşım mesela sürekli üzgün ve melankolik resmen ruhumu emiyo. Sürekli isyan ettikçe isyan etmek için daha çok sebep oluşturuyorsun, sürekli dert yanıp duruyosun, biraz iyi tarafından bak demekten yoruldum. Ve üzüldüğümü insanlara anlattığımda onlarin da sıkılıcağnı düşünüyorum. Ve kendimden bahsederken acındırıyo gibi hissediyorum.

Arkadaşlarımın arasında bile çok yalnız hissediyorum

Arkadaşlarım var. Hatta insanlar beni sosyal biri olarak görüyor. Çok arkadaşın var diyor. Ama bana öyle gelmiyor çünkü dünyaya aynı yerden bakmıyoruz gibi. Sohbet ediyoruz, şakalaşıyoruz ama aynı şeylere üzülmüyoruz. Çok arkadaşım var gibi hissetmiyorum bu yüzden. Benim için hayat onlarınkine göre biraz daha zor. 17 yaşındayım. Akrabalarımızla da çok görüşmüyoruz. En yardıma ihtiyacımız olan günde haksız bir iftira atıp yalnız bıraktılar bizi. Görüşsek bile içim ısınmıyor. Annemle babam da çok yara aldıklarını düşündükleri için zannediyorum yeni insanlarla tanışmak istemiyorlar. Yalnız hissediyorum. Kimse beni anlamıyor gibi ve insanlar biraz kötü galiba.

Fazla sosyalim ama vazgeçemiyorum nasıl aşarım?

Her insana sanki yıllardır dostum gibi davranırım hep gülerim samimiyimdir. Ama herkse karşı böyle. 17 yaşındayım ve büyüklerim bunu yaptığım için bazen kızıyorlar herkese karşı samimi olma diye. Ben de bazen rahatsız oluyorum cıvıklık yapmış gibi hissediyorum ama içimde sürekli gülmek isteyen biri var gibi bu yüzden çok da sosyalim ama bu da bir yerde beni rahatsız ediyor herkesle anlaşıyorum diye kendimi kötü hissediyorum ve insanlar bana kötü bakıyor gibi. Ayrıca galiba bu samimiyet ve neşem yüzünden beni ciddiye almayıp kullanmaya çalışanlar da var napmalıyım. Şimdiden teşekkür ederim

Kendimi yakışıklı hissetmiyorum

Bazen kendimi yakışıklı buluyorum, aynaya baktığımda yüzümde hoşuma giden detaylar oluyor; saçımın şekli, bakışlarım ya da gülüşüm gözüme hoş gelebiliyor. Fakat bu his geçici oluyor genelde, çünkü çoğu zaman çirkin olduğumu düşünüyorum. Özellikle kalabalık ortamlarda ya da fotoğraflara baktığımda bu duygu daha da belirginleşiyor. Aynı zamanda kendimi başkalarıyla kıyasladıkça bu algı daha da derinleşiyor. İnsanlar beni dışarıdan nasıl görüyor bilmiyorum ama içten içe kendimden memnun olmayışım bana sürekli olarak çirkin olduğumu fısıldıyor. Bu düşünceler zamanla içimde birikirken, bir yandan da hayatımda güzel şeyler oluyor, mesela bir kız arkadaşım var. Onun yanımda olması, beni sevmesi, benimle vakit geçirmek istemesi aslında mutlu etmesi gereken şeyler. Ancak onun güzelliği karşısında kendi değersizliğimi daha fazla hissediyorum. O kadar güzel birinin benim gibi biriyle birlikte olması tuhaf geliyor bazen. Kendimi onun yanında eksik, yetersiz, hatta bazen bir yük gibi hissediyorum. “Beni neden seviyor?” diye düşünmeye başlıyorum. Bu da ilişkimizin içten içe zehirlenmesine neden oluyor çünkü kendimi hak etmeyen biri gibi görüyorum. Bu his yalnızca ilişkimle sınırlı kalmıyor. Bu çirkinlik duygusu, özgüvenimi kemiriyor. Yalnızca onu değil, hayatımdaki diğer şeyleri de hak etmediğimi düşündürüyor bana. Sanki güzel, başarılı ya da mutlu olmak sadece dış görünüşle hak edilen bir şeymiş gibi geliyor bazen Bir işe başvurmadan önce, yeni insanlarla tanışmadan önce, hatta bazen sabah uyanınca bile bu yetersizlik hissi beni ele geçiriyor. Kendi içimde sürekli olarak “Sen değersizsin, sen yetersizsin” diyen bir ses var sanki ve ondan kurtulamıyorum.

Beni sevmeyen ama benimle olan bir arkadaşım var ona nasıl davranmalıyım

17 yaşındayım. Gülebilen, genelde insanlarla sohbet eden, şaka yapan ve çok anlayışlı. Çevremdekiler de böyle tanımlar beni genelde. Büyükler ve öğretmenlerim yaşına göre olgunsun diyorlar nerden anladıklarını bilmiyorum çünkü ben farkedemiyorum. Beni sevmediği halde benimle takılan bi arkadaşım var. Hissedebiliyorum farkediyorum ama söylesem beni yanlış anlamışsın der o kadar iyi tanıyorum. Davranışları belli ve birlikte olduğumuz gruba yalnız kalmasın diye ben davet ettim ama şimdi beni grupta dışlamaya çalışıyor. Düşünüyorum acaba hata mı yaptım diye aklıma bir şey gelmiyor ama o da söylemiyor. Nasıl davranayım ona karşı?

İnsanları sevemiyorum herkesin bir çıkarı varmış gibi sahte ilişkiler

Insanlarla istikrarli bir iliski kuramiyorum. Ailemle bile cok yakin iliskiler kurmayi vakit gecirmeyi sevmiyorum. Insanlarin arasindan cikinca rahatliyorjm kimse hayatima yorum yapsin istemiyorum. Herkesin yaptiklari batiyor . Insanlarla derjn bag gercek sevgi kuramiyorum hepsinin bir noktada samimiyetine inanmiyorum guvenemiyorum. Saygisizlik etmesem de kalpten icim isinmiyor aileme bile sevgi dolu hissedemiyorum birtek esimi cok seviyorum cok zor bir durum yalnizligi sevsem de ualniz kalmak iyi gelmiyor