Sosyal Hayat Kategorisi

Kekemelik nedeniyle özgüven kaybı yaşıyorum

Toplum içinde konuşamıyorum konuştuğum zaman kekelemeye başlıyorum ne yapmalıyım bu beni çok rahatsız ediyor ne yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum durmadan kekelemeye başlıyorum kendimi iyi ifade edemiyorum ne zaman geçtikçe psikolojim bozulmaya başladı aşırı özgüven kaybı yaşıyorum bunu nasıl aşabilirim Toplum içinde susmaya başlıyorum arkadaş ortamında susmaya başlıyorum ve konuşamıyorum bu problemi çözemiyorum ne yapmalıyım bir çözüm yolu bana gösterin lütfen

Bir kadını nasıl aklımdan çıkarabilirim?

Markette sıra beklerken MUAZZAM güzel genç bir kadın gördüm yanına gidip konuşmayacaktım ama o an ondan başka birşey düşnemiyordum, başım kaynıyordu sanki birşey yapmam lazımdı ama hiçbirşey yapamadım, Onu sadece seyredebildim. Onu takip edip nereye gittiğini öğrensem bile bana bir faydasının olmayacağını biliyordum. Kendime neden diye soruyorum beni rahat bırakmıyor kafamı kemiriyor hala unutamadım. Bu hisler bana bu kadar ezik hissettirip beni bu kadar kahretmesi normal mi?

Psikolog sihirli bir değnek midir?

Ben kendim psikolog olmasam da, terapi yapmasam da, psikologların çalıştığı bir kurumu temsil ediyorum. Bazen insanlar çok yüksek beklentilerle seansa geliyor; sanki 4–5 seansta her şey düzelecek, tüm travmalar çözülecek ve bir daha asla hiçbir sorun yaşamayacaklarmış gibi davranıyorlar. Peki, danışanlar psikoterapi sürecinden sonra travmalarıyla baş etmeyi öğrenmez mi? Elbette öğrenir. Ancak şunu unutmamak gerekir ki, her birey biriciktir. Ve her problem 4–5 seansta çözülecek diye bir garanti yoktur. Peki, bunu anlamakta zorlanan, her şeyin kısa sürede çözülmesini isteyen, önyargılı olan ve psikoterapiyi bir tür sihir gibi gören kişilere siz nasıl yaklaşıyorsunuz?Özellikle ben şirketlere danışmanlık hizmeti veren bir projeyi yürütüyorum. Bazı şirket yetkilileri, “Neden bazı kişilere bu kadar fazla seans veriliyor?” diye soruyor. Oysa kişi majör depresyon yaşıyorsa, bu çok doğal bir ihtiyaçtır. Bu durumu uygun bir dille nasıl ifade edebilirim? Yani hem bilimsel hem de herkesin anlayabileceği şekilde anlatmak istiyorum. Ne önerirsiniz?

Neden hep dışlanıyorum

Kendimi bildim bileli dışlanıyorum bir ortamda dışlanması gereken biri mi var illaki ben oluyorum artık dış görünüşümden mi karakterimden mi bilmiyorum ama mesela ortaokulda da dışlandım lisede de şu anda da bir arkadaş grubum var biriyle aramız iyi mesela ama diğeriyle aramız iyi mi tam kestiremiyorum diğer arkadaşımızın mesajlarına anında ya da birkaç dakika içinde cevap verirken bana saatler hatta ertesi gün cevap verebiliyor gerçekten beni umursamıyor galiba hadi diğerleri neyse de kendi arkadaş grubumda dışlanmak en kötüsü sadece mesaj da değil birkaç kere konuşurken de olaya beni katmadığı da oldu sadece diğer arkadaşımızın ismini söyledi ben de ne yapacağımı bilmiyorum yüzüne direkt söyleyemem bu sefer daha da soğuyacağını düşünüyorum mesela ben de ona bana davrandığı gibi mi davranmalıyım öyle yapmayı düşünüyorum sizce anlattıklarıma göre gerçekten dışlanıyor muyum yoksa bu benim kuruntum mu

Kontrol manyaklığından kurtulmak?

Her şeyi kontrol etme takıntım var. Herhangi bir şey tahminimden farklı bir şekilde olunca ya da planın dışına çıkılınca anksiyete yaşıyorum. Her şeyi kontrol etmeye çalışıyorum ama yapamıyorum. Akışa güvenemiyorum. Bunu nasıl yenebilirim? Nasıl akışa ve kadere güvenebilirim? Gerçekten kader diye bir şey var mı? Kontrol manyaklığı hem bana hem de çevreme zarar veriyor. İnsanları da geriyorum. Buna çok üzülüyorum ama elimde değil.

İşleri son ana bırakmaktan nasıl kurtuluruz?

Merhaba, iş çok kolay bile olsa “sonra yaparım” diyorum, ama sonra işler birikiyor ve dağ gibi büyüyor. Bir bakmışım ki, işler birikmiş ve hepsini yetiştirmem gerekiyor. Bu da beni strese sokuyor. İşlerimi planlasam, “to-do list” yazsam bile yine de ara sıra motivasyon düşüklüğü yaşıyorum. Galiba mevsimsel depresyondan kaynaklanıyor. Motivasyonumu kaybetmeden, işlerimi son ana bırakmaktan ve ertelemekten nasıl kurtulabilirim? Bana kesin pratik çözümler söyleyebilir misiniz lütfen?

Dürtüsel alış-verişi nasıl yeneriz?

Bazen çok üzgün olduğumda saçma sapan ihtiyacım olmayan şeyler alıyorum. Sonra vicdan azabı yaşıyorum. bundan nasıl kurtulurum online alış veriş site sitelerini/uygulamalarının bildirimlerini kapattım, kayıtlı kart bilgilerimi sil, “tek tıkla satın al” özelliğini de kapattım. Ama yine de hem online hem de mağazadan alış-veriş huyumu düzenleyemiyorum. Belki de dikkat eksikliği bozukluğum olduğu için böyle oluyor. Bana yardımcı ola bilecek pratik bilgiler verir misiniz lütfen?

Bu dünyada mutlu olmak neden zor?

İnsanların isteklerini yerine getirmek, onların istediği gibi olmak, mükemmeliyetçi gibi davranmak vb. durumlar derken hayatta mutlu olamam gibi düşünmeye başladım. İlişkiler önemli fakat onların düşünmediği gibi düşünmek ya da onların yapmadığı eylemleri yapmak tuhaf algılanıyor. Değişik, sorunlu benmişim gibi hissettiriyorlar. Kendi duygularım, düşüncelerim yok sayılıyor. Kimseyle konuşmak istemiyorum artık. Ben değersiz miyim değil miyim anlamıyorum artık. Uzaklaşmak istiyorum. Kendimi motive edecek bir şey de kalmadı zaten. Hayat yorucu biliyorum ama artık fazla geliyor. İleride ne yapmak istediğime karar veremiyorum. Tek başıma kalmak istiyorum. Ne olacak bu gidişat bilmiyorum. Benim gibi olanlar illaki vardır. Onlar ne yapıyorlar? Ben ne yapmalıyım? Yardımcı olur musunuz? Teşekkürler.

Kendime yeterince değer vermiyorum neden?

Merhaba sayın psikolog. Çevremdeki insanların söylemleri ile uyandım. Kendime yeterince değer vermediğim söylendi ve şok olup inkar edip öyle bir şeyin olmadığını söyledim ancak sonrasında bana açıklamalarda bulundular. Kendi işim olsa bile başkalarının işlerine öncelik veriyormuşum, başkasına geri almamaksıxın borç veriyormuşum, insanların bana karşı incitici söylemlerini görmezden görüyormuşum. Bu açıklamalardan sonra üzerine günlerce düşündüm ve gerçekten öyle olduğuna ikna oldum. Ama ben bunları yaparken kendimden veriyormuş gibi değil de daha çok bi başkasına yardımcı oluyor gibi hissedip mutlu oluyordum bu konuda neler yapabilirim

Kendimi aşırı yalnız hissediyorum

Çocukluğumun ortasında büyük bir apartmana taşınmak zorunda kaldım. Annem ve ablam neredeyse asosyal sayılabilecek insanlar ve büyüdükçe ben de öyle olduğumu hissediyorum. 8 senedir bu binada olmama rağmen mahalleden bile tek bir arkadaşım yok son sınıfım ve okulda 3-4 arkadasim var sadece. Yaz aylarının gelmesinden nefret ediyorum çünkü dışarıda arkadaşlarıyla eğlenen yaşıt kızları görünce kıskanıyorum. Diğer insanların ya çok samimi kuzenleri ya da çok samimi arkadaşları var. Ama benim aşırı samimi olduğum enim diyebileceğim bir kuzenim ya da arkadaşım yok hiç olmamadı da. Çekinik bir insan değilim kendimi iyi ifade edebilirim , topluluk karşısında iyi konuşabilirim ama kendimi yetersiz hissediyorum sanki utanç vericiymişim de arkadaş edinmeye hakkım yokmuş gibi hissediyorum. Kalıcı arkadaşlığım hiç olmadı ya o kadar samimi değildim ya da bazı faktörlerden dolayı bitmek zorunda kaldı. Arkadaşlarımla olsam bile diğerlerinin hep daha iyi dostlukları olduğunu düşünüyorum. Daha çok genç. Olmama rağmen tüm yazı evde geçiyorum ve kendimi yaşlı gibi görüyorum. Her günü aynı geçiyor. 17 yaşındayım ama ne kimseden hoşlandım ne biri benden hoşlandı ya da aşırı keyif aldığım bir arkadaşlık anım var. Neden böyle oluyor ne yapmalıyım?