Sosyal Hayat Kategorisi

Sosyal hayatımda dışlanıyorum

Sosyal hayatta sürekli dışlanıyorum. Artık kimseyle görüşmek istemiyorum. Düşüncelerimi dile getirmekte zorlanıyorum. Konuşmak işkence haline geldi. Bu aralar sürekli gergin hissediyorum. İnsanlardan uzak durmak benim için iyi gibi geliyor ama hayatım boyunca böyle olmayacağını da biliyorum. Yeni ortamlar beni çok geriyor. Psikolojik destek alabilirim ama nasıl anlatacağımı bilmiyorum. Herkese yardım etmeye gayret ediyorum ama benim de yardıma ihtiyacım var sanırım. Bazen uyuyamıyorum. Evin içinde sürekli hizmetçi gibi iş görüyorum. Dinlenmek istiyorum ama olmuyor. Dinlensem de yorgun oluyorum. Ne yapmalıyım?

aliya

Utangaçlığımı nasıl yenebilirim?

Ben rahat hissetmediğim yeni tanıştığım tanımadığım ya da aşık olduğum insanların yanında çok utanırım. Bir sevgilim olduğunda yüzüne bile bakamam bana bakmasını istemem sanki çirkin olduğumu fark edecekmiş bırakıcakmıs gibi. Hatta biri bana sarıldıgında utandığım için çok soğuk davrandım bu sebeple seni rahatsız mı ediyorum demişti. Kokuya çok önem veririm ama hep kötü mü kokuyorum acaba diye düşünüyorum aslında oyle olmadıgını biliyorum ama onceden hareketlerimde bile bundan dolayı kısıtlılık vardı suan azaldı yine ama oyle. Günlük hayatta bazen el titremesi,nefes darlığına ve yürürken bile telefona bakmama yol açıyor bu utangaçlık. Bi ortamda veya eğlenmesine bakan kişilerin yanında dans gibi şeyleri yapamam veya fotoğraf çekemem. Çeksemde çok zor. Sürekli yargılanmaktan korkuyorum ve önceden erkek diye zorbalık gördüğüm için hala beğenen kişilerin yalan söylediğini düşünüyorum. Aldatılmamın ve kullanılmamın,sevilmememin sebebini benim akılsızlığımdan ve güzelliğimden görüyorum. Bende pembe rengini seviyorum dans etmeyi seviyorum eğlenmeyi ben erkek gibi değilim eril enerjim yüksek falan değil ben normal bir kızım. Artık yakın arkadaşımda bile o rahatlığı görememeye başladım. Biraz bana kendisini çok övüp beni gömüyormuş gibi hissettiriyor.Çok alınganım biri kişiliğim veya fiziksel özelliklerimle alakalı bir yorum yaptığında o an tüm moralim düşüyor ve onu kafaya takıyorum.

nazeelhanim

Gerçek olmayan arkadaşlıkları nasıl anlayabilirim?

Çevremdeki insanlar hep bir şeyleri olumsuz şekilde eleştiriyorlar kimse onun hayatı istediğini yapar doğru veya yanlış diyip kenara çekilmiyor. Bana da çok yapıyorlar ve çevremde bir sürü insan var böyle. Başarımdan mutlu olmazlar tebrik etmeye bile dili varmıyor bazılarının, ben üzgünsem yanımdalar ama bir başarımda üzgünken yanımda olanların çoğu yok. Bu da beni çok düşündürüyor açıkçası. Arkadaş ortamımda bi şey söylüyorum mesela herkes kendi doğrusunu dayatmaya çalışıyor , fikir vermekle asla alakası yok dedikleri şeylerin. Kendi doğruları neyse onun dışına çıkan olumsuz şekilde hep eleştirilir algısı var. Böyle insanlardan çok bunaldım. Hiçbir şeyimi anlatamıyorum, fikrimi söyletmiyorlar.En ufak hayalime bile neden yapamayacağımla ilgili cümleye başlıyorlar. Bu kişiler en yakınım dediğim insanlardı. Onları çözesiye kadar sürekli kendimi onlara kanıtlama, onların doğrusundan gitme çabam vardı ama artık yok. Bu huyumdan vazgeçerken onlardan da vazgeçiyor gibiyim. Onların bu davranışları psikolojimi çok etkiledi.Sürekli bi kusurlu, yetersiz hissediyordum. Buarada bu sadece bana yapılan bi durum değil. Grupta herkes birbirine bunu yapıyor ve ciddi anlamda bunaldım. Ben kendim için doğru ve önemli bi karar alırken desteklemeyi geçtim hep köstek oldular. Sadece yargıladılar kendi açılarından. Yaklaşık 2 senedir kendimi geri çeke çeke şuan hiçbir şey anlatmadığımı fark ettim. Bir şey anlattığımda ise tartıştığımız zaman direkt anlattıklarımdan vuruyorlar. Eğlenmesine eğleniyoruz kalabalık olunca, üzüntülü anlarında herkes birbirinin yanında(erkek arkadaş , aile gibi konular ama ben artık hiçbir üzgün anımı demiyorum). Böyle bi arkadaşlık çok düşündürüyor beni ama kopamıyorum tamamen ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. Gerçekten arkadaşlarım mı bilmiyorum.

Bağlandığımda kopamıyorum ne yapabilirim

Bir arkadaş grubuna bağlandığımda ya da bir yere bağlandığımda oradan kopamıyorum ve bu benim hayatımı olumsuz yönde etkiliyor. Kendimi kötü hissediyorum şu an köyden geldim ve eve geldiğimde burayı çok yabancıladım sürekli ağlamak istiyorum burada durmak istemiyorum değişikliği kabul etmiyorum. Bu durum bana üzüntü yanında korku da veriyor. İçimden buraya adapte olmak gelmiyor. Hiçbir şey yapasım da gelmiyor bu yüzden.

Sürekli aynı yerde olma hissinden nasıl kurtulurum?

Kendimi sürekl aynı yerde sayıyor gibi hissediyorum, gitmek istesem gidemiyorum canım hiç bir şey yapmak istemiyor alışveriş yapmayı seven biriyim ama aldıklarım bile mutlu etmiyor beni, içimden bağırarak ağlamak geliyor ve anlamadığım şekilde sürekli birilerine bağırarak birşeyleri anlatma isteği var ama öyle de yapamıyorum hayatımın en dip noktasındaymışım gibi hissediyorum. Ailede 8 kişiyiz ve buna rağmen bir sürü insanın yanında yalnızım.

Tek başıma hiçbir şey yapamıyorum, sürekli birinin yanımda olmasına ihtiyaç duyuyorum

Merhabalar, ben uzun bir zamandır hiçbir şeyi tek başıma yapmak istemediği fark ettim . örneğin,bir hastane randevum var yanımda birinin olması gerekiyor aslında hastaneye gittiğimde tüm işlemleri ben hallediyorum yanımda gelen hiçbir şey yapmıyor ama yine de onun yanımda olması beni iyi hissettiriyor ya da en basitinden minibüse binerken bile tek başıma binme fikri beni tedirgin ediyor ve tek başıma hiçbir şey yapmak istemiyorum yapsam bile bundan keyif almıyorum beni geriyor.Bundan dolayı kendimi çok güçsüz hissediyorum sanki yanımda biri yoksa çok güçsüzmüşüm de insanlar beni çocuk gibi görüyormuş gibi hissediyorum.

Aşırı hassaslık

Merhaba hocam benim problemim aşırı hassas olmam. Her şeyi takıp her şeye üzülebilen biriyim. Çok basit saçma şeylere bile anlamadığım bir şekilde üzülebiliyorum. Örneğin yolda normal bi şekilde yürüyen yaşlı bir insan gördüğümde üzülüyorum. Soruyorum kendime hani neden diye ama bende de cevabı yok. Çocuklar, hayvanlar ve yaşlılar hassas noktam aslında ama yolda gördüğüm yaşlı bir insan ya da bir kedi köpek neden beni üzüyor bunu çok merak ediyorum ve bunu yaşamak istemiyorum. Bunun sebebi sadece hassas olmam mıdır sizce yoksa geçmişte yaşadığım farkında olmadan bastırdığım bi duygudan mıdır. Ve son olarak bunu nasıl azaltabilirim . Şimdiden çok teşekkür ederim ayırdığınız zaman için❤️

Narsist

2 senedir bir ilişkim var ve gayet güzel gidiyor mutluyum ama son zamanlarda bir hatasını görmemiş olmama rağmen güvenmiyor gibi hissediyorum ona karşı aslında içimde güven var gibi arkasında dururum biri birşey dese ona güvenmek için elinden gelen herşeyi yapıyor ve ben bunu eski ilişkime bağlıyorum güvensizliğiKendimi bazen ona karşı bencil hissediyorum sadece hayatında ben oluyum diye düşünüyorum bunun yanlış olduğunu biliyorum ben merkezci olmamam gerektiğinide biliyorum ama engel olamıyorum bazen kendime sürekli ilgilenmesini istiyorum benimle ne yapmam gerekiyor benim.Teşekkürler

Her şeyi aşırı düşünmemek için nasıl davranmalıyım?

Her şeyi aşırı kafama takıyorum ve genelde içime atıyorum. Bazen bu yüzden saçma sapan bi tepki veriyorum. Ve biriyle tartışırken direk ağlamaya başlıyorum. Bazen hemen sinirlenip aşırı tepki verip sonra pişman oluyoru. Her şeyi çok ince düşünüyorum. Her şeyi kontrol etmeye çalışıyorum. Bunlardan dolayı rahat biri olamıyorum. Hayatın her alanında bi panik halinde oluyorum. Trafikte, otobüste, markette, evde.. insanların hakkımda ne düşündüğünü çok önemsiyorum.

Hiçbir şeye yetişemiyorum hissinden kurtulamıyorum

Merhabalar, ben evliyim 26 yaşında ve 1 oğlum var 3 yaşında. Ariyeten açıktan okuyorum. Bende şöyle bir sorun var ne olursa olsun sanki hiçbir şeye yetisemeyecek gibi hissediyorum, örneğin bugüne kadar kpss ye hazırlanıyordum doğru düzgün çalışmadığım hâlde, biri bir here çağırınca ama sınavım var kaygısına kapılıyordum. Mesela yarın da arkadaslrla bulusacaktik unutmuşum , çok da nadir sosyal aktivitelerim.olur, düşünüyorum ama başka bir sınavım var DGS 9 ay sonra. Sınavlar mi bana ağır geliyor bilmiyorum, yani sınavlarım olmasa da böyle olur muyum onu da bilmiyorum. Sanki hep birşeyleri yetiştirmem gerekiyor beni bekleyen işler var bazen herşeyi düzene oturtunca sakjn kafayla kahvemi içiyorum çıkmak istiyorum ama biraz birkince kafam allak bullak oluyor bitirmeden hiçbir yere gitmek istemiyorum sanki aklım kalacak gibi hissediyorum, bu hissin beni yıprattıni fark ettim, acaba bir düzen oluşturmadığım için mi bu hisler veya düzen olursa da böyle mükemmelliyetci herşey düzenli olsun hayatımda isteyecek miyim bilmiyorum. Ev iş çocuk, kıyafet, evin ihtiyaçları yani bunlardan ben sorumluyum eşim de ihtiyaçları alır. Maddi olarak da pek iyi durumda olmadığımız için genelde her ay brsy alabiliyoruz ama benim aklıma geliyor bazen alamadiklarim keşke hemen alabilsek diyorum. Evimi pek beğenmiyorum mesela mutfağım yeni değil bazen girince sanki hep kirli gibi hissediyorum, oğluma bakıyorum bazen sanki onunla güzel ilgilenemiyor gibi hissediyorum açıkçası gerçekten de pek ilgilenemiyorum. Kısacası beynim de hayatım da darmadağınık gibi hissediyorum, sanki meslek sahibi olup ayaklarım üstünde dursam herşey geçecek ve huzur bulacağım gibi hissediyorum