Sosyal Hayat Kategorisi

Durum Anksiyetesi ve Sosyal Anksiyeteyi Nasıl Aşarım

Ben şu an imamlık akademesine 9 ay süreyle gideceğim sonrasında imamlık mesleği yapacağım. Ama imamlığa geçtiğimde çok heyecanlanıyorum kalbim çok hızlı atıyor ve normalde çok rahat ve düzgün bir kıraatle okuyabildiğim sureleri imamlığa geçtiğimde çok heyecanlandığım için düzgün okuyamıyorum. Bunu nasıl aşabilirim. Çünkü ileride bu mesleği yapacağım için işimi düzgün yapamayacağımdan da korkuyorum. Bu özellikle arkamda önemli gördüğüm bir kişi varken ya da camii de imamlık yaparken daha fazla oluyor

Sosyal fobi böyle bir şey mıdır?

Konuya nasıl gireceğimi bilmiyorum. Ama sosyal fobim olabileceğinden şüpheleniyorum. Bazen çok geriliyorum konuşmam hakkında küçüklüğümde yaşadığım zorbalık deneyimleri peşimi hiç bırakmıyor. Benden eğitim seviyesi konusunda daha alt olan insanlardan hep dalga görüyorum. Eğitimli hocalarım ve cahil olmayan arkadaşlarımdan bu tarz söylemler duymuyorum. Ama yine de ben konuşurken ne diyo bu anlamadım gibi cümleler duymak kalbimi çok kırıyor. Önceden çok ince derlerdi. Şimdi o bitti. Kelimeleri yutuyo musun peltek misin gibi şeyler söylüyorlar. Hızlı düşünüp hızlı konuşan biriyim ama akıcıyım. Ve birebir sohbetlerde kimse sorun yaşamıyor. Ama bazı anlarda böyle 4-5 kişilik yeni tanıştığım ya da çok arkadaş olmak istemediğim insanlar olunca böyle zorbalıklara maruz kalıyorum. Yeniden liseye dönmüş gibi. Bazı insanların yüzü beni korkutuyor bakışları sesimi duyduklarındaki aşağılama gülüşleri çok rahatsız ediyor. Sürekli umursamamaya çalışıp yeniden devam etmeye çalışıyorum. Ama günlük işleri bile zorlaştırıyor. Ne yapıcağımı bilmiyorum. Gerçekten çok sıkıştım. Artık kalbim dayanmıyor gibi hissediyorum. Bunları paylaşabildiğim kimse de yok. Hep dışlandım şimdi de yüzeysel iyi arkadaşlıklarım var. Aileme de üzülcekler diye bir şey anlatamıyorum. Ne düşmeye zamanım var. Ne de kendimi yeniden yeniden kaldırmaya. Çok yoruldum. Bu kadar duygusal olmayı ben de istemiyorum ama her gün farklı insanalr tarafından aynı duyguları yaşatılması çok yoruyor. Birisi benimle dalga geçmeyince tuhaf tuhaf bakmayınca oh en azından bu zorluğu geçtim diyorum. Şimdiden yorumunuz için teşekkürler.

Takıntılı ve özgüvensiz hissediyorum

Nişanlımla yaşadığım bir çok tartışmalardan sonra çözüm odaklı olmadığı için hep sorun çıkıyor. Sürekli ortak tek bir arkadaşımızın olmadığından ve yapıcı bir insan olmadığımdan bahsediyor . Bana sormadan başkalarının sözüne inanıyor ve onların konuşmalarına göre bana tartışma konusu çıkartıyor sevgiliyken ortak bir arkadaşımızla yaşadığımız bir sorundan ötürü beni sorumlu tutuyordu fakat anladı haksız olduğunu o süreçte de her gün sıkça arkadaşlarıyla birlikte planlar yaparak benimle vakit ayırmıyordu ve kendimi eksik ve özgüvensiz hissetmeme sebep oldu

Eziklik hissinden nasıl kurtulurum?

Ben özgüvensiz ve kendimi gerçekten ezik biri hissediyorum bu durumu nasıl düzeltebilirim bilmiyorum ayrıca sürekli bişeyleri unutuyorum yakın zamanda olanları özellikle artık kendimi gerçekten kötü hissediyorum unuttukça ve kimsenin beni beğendiğini düşünmüyorum eziklik psikolojisine girmiş olabilirim birileriyle doğru düzgün iletişim kuramıyor ve sürekli öfke sorunu yaşıyorum bu durumdan çok sıkıldım ve kendimi kaybetmeye başladım kendimi bulmak istiyorum geliştirmek istiyorum artık

Nasıl sözümü geçirebilirim

Ben okulda ve evde öksüren, hapşıran olduğunda ağzını kapatmasını istiyorum ve evdekiler kapatıyor ama okuldakilere dediğimde hani insanız ya kapatamayabiliyoruz diyorlar. sonra ben babama lavaboya giderken yani benim odamın önünden geçmesi gerekiyor ve her geçmesine öksürme diyorum inadıma öksürüyor hatta daha da ciddi şekilde söyledim yine tamam deyip aynı şeyi devam ettiriyor sonra ben sınıftakilere sessiz olun ders çalışıyorum diyorum bir bizi mi görüyorsun diyip beni bastırıyorlar ve gülmeye ses çıkarmaya devam ediyorlar. ben soru çözüyorum sessiz olmaları gerekir ama olmuyorlar. hocaya da söylüyoruz hocalarda uyarıyor ama değişen bir şey olmuyor. hocalarda kalp kırmak istemiyoruz zaten son seneniz diyip fazla bir şey de demiyorlar. sınıfta benim kadar dersi önemseyen de pek yok. o yüzden tüm sınıf çalışmayınca benimde ders çalışıyorum sessiz olun diye uyarmam bir şeye yaramıyor. ama ben sözümü çoğu zaman geçiremiyorum ve bu da beni sadece okulda değil her alanda etkiliyor

Sosyal anksiyetimi nasıl çözüm bulabilirim

Merhabalar. Çocukluğumdan bu yana hiç kimsenin beni sevmemesini hiçbir zaman anlayamadım. Kötü insan değilim kimseyi kırmamak için elimden geleni yaptım yapıyorum da ama her seferinde itilen değersizleştirilen ben oldum. İnsanların yanına ortamına girmeye çekinir oldum. Örnek veriyim ilkokuldayken bizim sınıftan bir kız evde düzenleyeceği doğum günü partisine sadece beni davet etmemişti sınıf olarak herkesi çağırmıştı. O zamanlar tabi anlayamıyordum küçüktüm. Bir arkadaşımın o kıza ısrar etmesiyle zorla davet edilmiştim. Gittim çok istemiştim kalabalık ortamda hiç böyle davetlere katılmamıştım merak ediyodum. Bana soğuk davrandılar tabi sınıf arkadaşlarım olsun kızın ailesi olsun anlam verememiştim. 12 yaşındaydım kolum kırılmıştı 2 kez ameliyat geçirmiştim. Yaklaşık 2,5-3 ay okula gidemedim. Ziyaretime sınıftan sadece 3 kişi gelmişti. Onuda sınıfça anlaşıp gelmişler acaba kandırıyormuyum diye beni yoklamak için. İnanmamışlar çünkü. Sınıfın ortasında bana ameliyatlı dikişlerim yeni alınmış sargılı kolumu açtırdılar canım yana yana açmıştım. Herkes şaşırmıştı. Dedilerki biz seni yalan söylüyor sanmıştık. o kadar çok zoruma gitmiştiki oysaki onları bekledim hep camda okul çıkışı ne zaman gelecekler diye. Lise zamanımda böyle herkesin kendi ortamı vardı beni yine sevmiyolardı. Meslek lisesi olduğu için sınıfta az kişiydik herkes kantinden ortak bişeyler alırlardı beni saymazlardı. Üniverste okumadım zaten. İş hayatımda böyle geçti ortam nedir bilmedim hiç nasıl konuşulur nasıl davranılır nasıl davranılmaz öğrenemedim. Artık kimseye yaklaşmıyorum nasılsa sevmeyecek diye. Üzülüyorum 29 yaşındayım 1 tane arkadaşım yok saygı göstermiyo kimse değer vermiyolar önemsenmiyorum.

Sevdiğimiz ama bizi üzen insanlarla nasıl bir ilişki geliştirmeliyiz?

Merhaba, çevremdeki çoğu arkadaşım evlendi hatta çoğunun çocuğu bile oldu. Ama ben kendimi hala bu işler için hazır hissetmiyorum daha doğrusu bu işler için karşıma birinin çıktığı da yok. Bu tarz şeylerin nasip olduğuna inanıyorum ve üzülmüyorum ama evli arkadaşlarımla görüştüğümde kendimi sanki bir şeyleri kaçırmış gibi hissediyorum ve bu durum beni mutsuz ediyor. Görüştüğümüzde konunun buraya gelmesine engel olamıyorum. İlla ki konu evlilik meselelerine geliyor. Arkadaşlarım beni kıracak şeyler söylemiyorlar benim iyiliğimi istediklerine de yüzde yüz eminim ama kendimi üzgün hissetmeme neden oldukları için çok değer vermeme rağmen onlarla artık görüşmek istemiyorum. Çözüm gerçekten istemeden de olsa bizi üzen insanlarla görüşmemek midir? Psikolojik açıdan durumumu nasıl yorumlarsınız?

Suçlu olmadığımı bildiğim halde suçlu hissediyorum

Ben üniversite 3. Sınıf öğrencisiyim . Ve neredeyse 10 kişilik bir arkadaş grubum var . Bu arkadaş grubundan kız arkadaşım gruptaki başka bir erkek arkadaşımdan hoşlanıyor ve herkes bunun farkında ve biliyor söylemekten çekinmiyor . Hoşlandığı arkadaşım dahil . Ve ben bu hoşlandığı erkek arkadaşım ile geçtiğimiz dönem yakın arkadaş olduk grupta herkesin samimiyeti farklı olabiliyor. Ve bu erkek arkadaşımın uzak mesafe bir ilişkisi var herkes yine bunu da biliyor. Bu erkek arkadaşım kız arkadaşıma pek de iyi davranmıyor kalbini kırmaktan çekinmiyor. Ama kız arkadaşım gururunu hiçe sayıp yine o benim yakın arkadaşım diyerek yanında durmak uğruna istediği her şeyi yapıyor bazen insan içinde bunu yaptığında ben onun için üzülüyorum . Konuyu dağıttım pardon. Geçtiğimiz dönem sonu bu erkek arkadaşımla olmam kız arkadaşımı rahatsız etmiş . Aslında ben erkek arkadaşıma kısa sürede bu kadar yakın olmamızın garip olduğunu bu sebeple beni yarı yolda bırakacakmış gibi hissettirdiğini vb . Anlattım Buna karşılık bana “ben sevdiğim insanları yarı yolda bırakmam ve seni çok seviyorum “dedi Aslında kız arkadaşı olan biriyle bu kadar samimi olmak garip gelmişti fakat benden 4 yaş büyük olması , bazı özelliklerini kendi abime benzetmem sebebiyle onu da okuduğum şehirdeki abim gibi hissetmeye başlamıştım. Kendi abimle yaşamadığım o abi kardeş hissini vermişti bana sahiplenici tavrı vs. Ondan dolayı bi bağlılık geliştirdim sanırım. Yakın kız arkadaşımın da hareket ve davranışlarından dolayı benden rahatsız olduğunu hissettiğimi bu erkek arkadaşıma anlattım ve eğer kendisinden kasıtlı ve bu sebepten uzak durursam kız arkadaşımı hayatımdan çıkartacağını söyledi. Bende kız arkadaşımı ne kadar üzeceğini bildiğim için ve ona kötü hissettireceğini bildiğimden bu erkek arkadaşımla iletişimimde bir değişiklik olmamasına yakın davranmaya devam ettim. Fakat en sonunda bu kız arkadaşım ile erkek arkadaşımın arası bozuldu ve kız arkadaşım benim erkek arkadaşımdan hoşlandığımı düşündüğünü ve aralarının bozulmasının sebebinin ben olduğumu söyledi . Şok içinde kaldım . Ve gruptaki diğer arkadaşlarımla bu düşüncelerini paylaşmış neyseki diğerlerinin bu fikre katılmadığını anladım . Ama şuan benimle konuşmayan bana selam vermeyen kendisi araları düzeldi ama bana sanki suçlu benmişimcesine davranıyor . Kötü hissediyorum .

Sosyal kaygı, kasıntılık hissi

merhaba sevgili psikologlarım🫶🏻 ben 12. sınıf bir lise öğrencisiyim bu yıl benim için çok zorlu geçti ve hala geçiyorda geçen yıllarda da hep tahtaya çıkıp konuşma yaparken veya öğretmenler bir şey sorduğunda yoğun kaygı yaşardım özellikle kaygılandığım bir hoca ve derste vardı ama bu yıl bunun yani sosyal kaygımın daha fazla arttığını hissedebiliyorum bu yıl sınıfım dağıldı yeni sınıfa geçtim bu sınıf ortalaması 85 üstü olanların olduğu bir sınıf, ortalamam gayet yüksek ama başka konularda sınıftakilerden o kadarr yetersiz hissediyorum ki yani sadece ortalamam yüksek gibi bu sınıfta çok tanımadığım insan olsa da 9. sınıftan beri hep aynı sınıflarda olduğum bir arkadaş grubuda var ve bu gruptaki kişilerde o kadar özgüvenli ki özgüvenli olmalarına bir şey demiyorum ama insanları fazla eleştiriyorlar her lafa atlayıp özgüven patlaması yaşayan biri var hatta bende onun iyi bi konuşmacı falan olduğunu düşünüyorum hocalarla ilişkileri falanda çok iyi bu yüzden herkese aslında bi şey diyebilirmiş gibi. Ben bunu anlayamıyorum gerçekten onlardan hoşlanmıyorum mu yoksa özgüvenli oldukları için ters psikoloji mi hissediyorum acaba ( şöyle bi şey duymuştum en çok olmak istediğin kişilere falan sinir olurmuşsun ) ne kadar doğru sizler daha iyi bilirsiniz. Yeni sınıfa geçtim ve yer olmadığı için arkadaşımla en önde oturuyoruz en ön benim asla sevmediğim ve rahat hissetmediğim bir yer liseye başladığımdan beri en önde oturmayı hiç sevmiyorum çok kasıyorum kendimi önde otururken insanlar beni izliyomuş gibi hissediyorum hatta arkama çantamı koyuyorum çantamdan bir şey çıkartırken o kadar kasıyorum ki kendimi istemsiz mimiklerim garip bi şekilde oynuyo ağzımı böyle dikilmiş gibi falan hissediyorum insanlarda böyle dik dik bakıyor arkamı döndüğümde falan resmen onlar ezen ben ezilenmiş gibi hissediyorum o bakışlarla ben neden bu kadar kasıntı hissediyorum bu nasıl geçicek artık çok yoruldum bu durumdan okulda tuvalete girince hiç kimsenin olmadığı yerlerde rahat ediyorum mesela bu yıl 12. sınıfa geçmeden önce arkadaşlık ilişkilerimde o kadar fazla gerilmiyodum ve kasıntı hissetmiyodum ama bu yıl buda başladı artık arkadaşlarımın yanındada kasıntı gibi oluyorum söyleyeceklerimi söylerken komik duruma düşüyorum gibi bu arada arkadaşlarımın düşünceli olduğunu düşünmüyorum yani benim psikolojimi kötü etkilemiş olabilirler hassas olduğum içinde olabilir bilemiyorum😭👈🏻 ben hep en arkalarda oturmak istiyorum o şekilde rahat çalışabilirim gibi geliyor ve sırf en önde olduğum için bile çalışmıyorum ders. Yks sınavına hazırlanıyorum ve çok ders çalışmam gereken bir dönemdeyken bunları düşünmekten ders çalışamıyorum okuldada evdede hep mezuna kalınca çalışırım falan diyorum yarında konuşma sınavım var mesela napıcam bilmiyorum o kadar gerici ki benim için anlatamam kendimi resmen değersiz hissediyorum hiçbir şey bilmeyen bomboş kutu olarak görüyorum bu aralar kendimi şimdilik bu ladar yazmak istedim daha neler neler anlatabilirim bu çektiklerimden buraya kadar okuyan psikolog sizi seviyoruum🥹🫶🏻

Gerçekte ne istiyorum ben?

Merhabalar ben kendi kendime iyileşmeye çalışan psikolojiyle ilgilenen biriyim kişisel gelişimime odaklanmış durumdayım ama aynı zamanda hayatıma yakın zamanda biri girdi kendisi çok tatlı iyi hoş biri açıkçası hoşlanıyorum da kendisinden ama ona vakit ayırınca kendimi ihmal etmişim gibi düşünüyorum uzun zamandır da hayatımda kimse yoktu yalnızlıkta çekiyordum istiyordum hayatımda birinin olmasını ama şimdi de kafam karışık yanii kendime zaman ayırınca onu ihmal etmişim gibi ona ayırınca kendime zaman ayiramamisim gibi bide geçen bir yerde gördüm kişisel gelişimini tamamlamadan bir ilişki yapmayın diye bir tavsiyeydi doğru mudur sizce bitirmek mantıklı mıdır