Aile Kategorisi

Eşimle aramızdaki mesafe için ne yapabilirim?

Eşimin cinsellikte sorunları var tedavi olmuyor video izliyor ne yapmalıyım. tedaviyi bir türlü kabul etmiyor hep bahanesi var ve ben de kendimde suç bulmaya başlıyorum neden beni istemiyor mu acaba diye ruhen bedenen artık ne yapacağımı bilmiyorum zor bir durum evet ama kendimi suçlamadan duramıyorum hata sanki ben de gibi biraz kendime bakım yapsam vs diye düşünüyorum ama kendisi de çok bakımsız ne yapmalıyım

Kayınvalidemi hiç sevmiyorum ne yapmalıyım?

Evlendiğimize 3. 5 yıl oldu. Kayınvalidem çok kötü bir insan. Kocam iyi bir eş. Biz Türkmenistan'da yaşıyoruz, iki tane kız çocuğum var. Ayrı bir eve geçmek istiyoruz, maddi sıkıntılardan dolayı çıkamıyoruz. Kaynım bir şeyini bulamadığı zaman hemen bana iftira atıyor. Birisiyle telefonda konuştuğum zaman hemen başında dikiliyor, "Kim o?" diye her şeyi bilmek istiyor. İnanın, kendi çocukları bile bunlara uğramıyor. Geldikleri zaman hemen kavga ediyorlar. Ona olan sinirimden çocuklarımı bile sakince sevemiyorum. Bazen onu anlamak istiyorum ama olmuyor. Çocuklarımın yediklerini onlara çok görüyor. Kendimi çok mutsuz hissediyorum. Niye benim kısmetime böyle kötü bir insan kayınvalidem oldu?Evden bir yere çıktığımda asla geri gelmek istemiyorum. Empati kurarak yaşamaya çalışıyorum ama çok zor. Çok ağlıyorum, sabrediyorum. Bu durum çocuklarımı da etkilemesinden çok korkuyorum. Biri 3, diğeri 1 yaşını dolduruyor. Kaynım kendi çocuklarına da hiç bakmamış. "Yarı aç, yarı tok uyuyorduk" diyor. Kocam, "Sabır et, yaşlı kadın, yaşlı adam bir gün ölürler, giderler" diyor. Bazen kendime, "Onları yok sayarak yaşamayı dene" diyorum ama bir evde böyle bir şey pek mümkün değil. Bazen kocamdan boşanmayı bile düşünüyorum. İlk kavgada, "Senin annen baban böyle insanlar" diye yüzüne vuruyorum. Sonra da çok üzülüyorum. Ben kendim ve çekirdek ailem için ne yapmalıyım?Şimdiden sağ olun. Cevaplarsanız mutlu olurum.

abc

Eşim tarafından manipülasyona uğruyorum

11 yıllık evliyim, eşim iyi birisi ama öfkelendiği anda herşeyi yakıp yıkıyor. hep idare ettim çocukluk yılları gençlik yılları hep zorluk içinde geçmiş ailesinden dolayı kendini kötü hissedeceği çok durumlar olmuş travmaları olmuş onun bu haline üzülüp hep sustum alttan aldım ama yıllar oldu çok değişmedi bu konuda ve kendime olan saygım kalmadı artık yoruldugumu hissediyorum ona nasıl davranmam gerekir cansel hayatımızda kötü eşim isteksiz ben 32 eşim 37 yanındayız

Küçüklüğe dair travmaların çözümü ne?

Çocukluğum çok kötü geçti zor bir çocukluk yasadım ama hatırlayamıyorum hislerimi kendimi ağlayamıyorum anne ve babamda hayatlarından çıkardılar beni ama sanki duygularımı kaybetmiş gibiyim neden anlamıyorum bana yardımcı olabilir misiniz kendimi hissiz ve duygusuz gibi hissediyorum konuşup kimseye anlatamıyorum önceden gözümün önüne gelirdi sürekli ağlardım ama şimdi ağlayamıyorum bilmiyorum anlatabiliyor muyum size ama karmaşık ne yapmalıyım çözüm ne olmalı yüzleşemiyorum da hatırlamak istediğimde başka şeyler geliyor aklıma

Sinirli bir insanım ne yapmam gerekiyor?

Sinirli bir insanım eşimde agresiftir genelde benimle fazla şakalaşmaz şakalaştığı zaman da bana göre şaka olmayan şeyler söylüyor haliyle bende sinirleniyorum eşim sevgisini hissettiremiyor bunu defalarca söylüyorum ama hep aynı kendi ailesinden de böyle görmüş bu durumu değiştirmeyi denedim ama başaramadım çocuklarıma yansıtmamayı deniyorum ama olmuyor hatta bazen kızıma bile en ufak bir şeyde sinirleniyorum ne yapmam gerekiyor nasıl bir yol izlemem lazım bana yardımcı olur musunuz ?

Aile baskısından nasıl kurtulabilirim?

Merhaba, Eşimin ailesiyle tanışmış olduğum günden beri problem yaşadım, istenilmedim. Eşimi sevdiğim halde ailesi ve benim arkamda kalmaması için bitirmek istedim. İlişkinin en başında ailesinin baskılarından etkilense de sonrasında doğru ve yanlış ayırt edebildi farkında ve yanımda durdu. Ailesi adına özürler diledi. Bu şekilde ilişkimiz devam etti. Evlilik sürecinde eşimi cezalandırarak maddi ve manevi olarak hiç bir destekte bulunmadılar. Yalnız bırakıp, dışlandı. ikimizde uzaklaşmak istedik. Tayinimizi uzak yerleri tercih ettik. Beni sorumlu tuttular sürekli suçlayıp küfürler beddualar laflar duydum. Yine de ailesidir ve eşimin de duruşundan dolayı sesimi çıkarmadım. Ta ki aileme laf edilene kadar artık dozu çok aşmışlardı. "Seni şimdi okutmaz mıyım" diyerek tehdit vari bir şekilde hocalara okutacağını suratıma söyledi. ayırmak zarar vermek istekleri anladığımda ne evime gelmelerini ne de gitmek istedim. Eşim saygı gösterdi. Her aksam sürekli arıyorlar eşim telefonlarını açmak istemiyor sessize alıyor defalarca aranıyoruz evde huzursuzluk havası abartısız 50 cevapsız çağrı sonrası önemli bir şey mi oldu düşüncesiyle açıyor. Annesi ilgi görmek istiyor göremeyince ben intihar etcem diyip suratına kapatıyor ağlamalar bağırmalar sürekli kaos. Anne baba abla kuzenleri hepsi eşime de "karı ağızlı , karı baldan tatlı , karı ağır bastı , öteki taraftan bize sıra gelmiyor " gibi cümleler söylüyorlar. Konu sürekli ben. Eşim sağlık problemi yaşadı, kimse geçmiş olsun dahi demedi üzüldü kırıldı bu durum sonrasın da daha da mesafe koydu herkese. Yaklaşık bir buçuk yıldır ailesinden kimseyle görüşmüyoruz. evimizde huzurlu mutluyuz. Telefonu açmamak yada görüşmemek de çözüm olmadığını söylüyorum. Bi kaç defa benim zorumla gitti konuşmak icin kendini ifade etmek istemiyor, kırıldığı yeri söylemiyorum geçiştiriyor, susuyor. Ben konuşmaya çalıştım asla anlayış gösterebilen insanlar değiller. Şuan benim hic bir diyalogum yok onlarla. Eşim icin üzülüyorum. Yakın zamanda ablası duygusal olayları manipüle ederek kendi aileni kurdun bize sırtını döndün diyerek adım atmaya çalıştı kendince hic bir şey olmamışçasına yapılanları yutamıyorum, yapılanlar inkar ediyorlar tahammül edemiyorum. Duygusal baskı yaparak yumuşatmaya çalışıyorlar ama çözüm yok. Olan ilişkimize oluyor bu ne kadar bu şekilde sürebilir, çaba göstermekten bende cok yoruldum. İster istemez tepki gösterdiğimde eşim kendisine haksızlık ettiğimi söylüyor. Gerçekten onunda çabası duruşu cok kıymetli ama bitmeyen huzursuzluğun içinde olmak istemiyorum. ne yapacağımı bilmiyorum yardımcı olursanız çok sevinirim

Kendimi nasıl daha iyi hissederim?

6 ay önce annemin beyninde büyük bir tümör tespit edildi ve alındı 4 aylık zor bir süreç geçirdikten sonra durumun tekrarladığını öğrendik ve annem acilen tekrar ameliyata alındı. Bu 6 aylık süreçte ben hayatımdan, özgürlüğümden ve türlü şeylerden fedakarlık ettim. İşe girmedim. Dışarı çıkmak için bile evde birilerinin kalmasına ihtiyacım var. Abim çalışıyor ve izin günlerinde anneme bakabiliyor. O evde olunca dışarı çıkabiliyorum. Ama kendisi evin kirasını faturalarını ödediği için benim evde yattığımı ve evde kaldığım için ev işlerini yemeği mecburen yapmam gerektiğini düşünüyor. Bu cümleleri bana kendimi çok değersiz hissettirdi. Kendimi değersiz hissediyorum. Erkek kardeşim ise izin günleri ve çalıştığı günlerin gecesi de dahil evde durmaz arkadaşları ile çıkar. Evde durmayı teklif dahi etmez. Anlayışsızlığı beni çok üzüyor. Annem ise her zaman onları düşünüyor. "Yemekleri hazır mı? Onlar yorgundur sen yap. Bugün abinin dışarı çıkma sırası. Kalk sen yap". Beni en çok yaralayan durumda bu sanırım. Eskiden çok pozitif, hayat enerjisi yüksek, etrafa neşe saçardım. Şimdi ise kimse bu halimi görmüyor. Günden güne mutsuz hissediyorum. Nasıl eski enerjimi kazanır ve daha iyi hissederim?

Anneme erkek arkadaşımı nasıl açıklayabilirim?

Annem erkek arkadaşımın annesini istemiyor. Biz öncesinde komşuyduk daha sonra biz taşındık. Artık ben anneme bu durumu nasıl açıklayabilirim bilmiyorum. Stres halindeyim anneme ne desem diye düşünüyorum sadece. Yoruldum artık senelerdir erkek arkadaşımı anneme açıklama yapmamak için ve ailem istemiyor diyerek reddediyordum, artık zaman geçiyor ve bunca zamandır arkamda olduğu için onunla olmak istiyorum beni gerçekten sevdiğini yürekten hissediyorum bu zaman içinde benim ilişkilerim oldu ama hiçbir zaman beni bırakmadı. Birbirimizin en ufak şeyine kadar biliriz. Anneme bir açıklama yapmalıyım. Kendimi yazarken buldum ne yapmalıyım. Ne söylemeliyim anneme. Annem hep şey der, bir çift evlendiği zaman sadece kendileri değil aileler de evleniyor. Bu zamana kadar hep mantığımla hareket ettim. Her şeyden herkesten çabuk sıkılan birisiyim. Hayatımda kimseyi onu sevdiğim kadar sevmediğim için geri döndüm. Annemi ailemi üzmemek için her şeyi yapıyorum ve eş seçimine kadar düşünüyorum. Bu durum yordu beni onları mutlu etmeye çalışırken çoğu zaman kendimi unuttuğumu fark ettim. Anneme artık bir şeyler söylemem gerekiyor. Yardımcı olur musunuz?

Ailemle aramı nasıl düzelteceğim?

Çok kötü hissediyorum kendimi. Ailem ile herhangi bir konuda konuşamıyorum. Geçmişten gelen bir olay sonucu da değil. Ailemle iletişim kuramıyorum. Onlara bir şeyler söylemek anlatmak içimi dökmek istiyorum. Ama asla yanımda olmayacaklar bunu bildiğim için anlatamıyorum. Hatta belki kızacaklar vuracaklar. Babam erkek arkadaş konusunda çok eski kafalı. Okulda verilen ödevleri erkek arkadaşım ile yapacağım diyemiyorum çünkü anlatacak gücüm yok. Anlamayacak kızacak bağıracak. Yurtta kalıyorum arayıp konuşmak o kadar yük gibi geliyor ki kendimi çok yalnız hissediyorum. Onlarla konuştuktan sonra istemsizce ağlıyorum. Ve kendimi çok eksik hissediyorum. Kafamı toparlayamıyorum. Ve bu aile eksikliğimi birileriyle doldurmaya çalışıyorum. Birilerinin sevgisine ihtiyaç duyuyorum. Biri de beni düşünsün anlasın istiyorum. Hiç konuşmamam gereken kişilerle konuşmaya çalışıyorum onlardan sevgi umuyorum. O kadar eksiğim ki biri de beni sevsin diye yapmadığım şey kalmıyor. Ve asla kimse sevmiyor. Hoşlandığım kişiler hep reddediyor yalnız ve eksik hissediyorum. Onları arayıp nasılsınız diyemiyorum o kadar bile yakınlık hissetmiyorum. En çok da bu acı veriyor. Çok acı veriyor hem de hayatıma yansıyor. Normal insanlar gibi günümü anlatmak istiyorum. Bende anne bak şöyle oldu baba bak bunu yaptık ettik demek istiyorum. Çok mu şey istiyorum. Onlar hep aile olmayı para ve ihtiyaçlar zannettiler. Özel okula gönderdiler yıllarca dışlandım. Kızım orda nasıl gidiyor diye sormadılar.

Kendimi yetersiz ve değersiz hissediyorum bunu nasıl düzeltebilirim

merhabalar ben 22 yaşındayım. Annemle kendimi bildim bileli doğru düzgün anlaşamıyoruz genellikle en ufak bir hatamda küfür edip hakaret edip aşağılamaya başlıyor. Hatta çarşafı yanlış serdim diye sinirlenip hakkımı helal etmiyorum dediğini bile duydum. Bu durum zamanla bende sorun oluşturmaya başladı. En mutlu olduğum ortamda bile bir anda yüzüm düşüyor, modum düşüyor, annemin bana söylediği sözler aklıma gelmeye başlıyor. Bu durum son zamanlarda çok arttı canım en ufak şeye sıkılsa bile oturup annemin bana söylediği kelimelere ağlamaya başlıyorum. Sevgilimin yanına kendimi hem tip olarak hemde karakter olarak yakıştıramıyorum. Hep benden daha iyilerine layıkmış onu hak etmiyormuşum gibi hissediyorum ve bu durumun annemle aramdaki sorundan kaynaklandığını düşünüyorum. Ciddi anlamda artık işin içinden çıkamıyorum. Kendimi nasıl yeterli ve değerli hissedebilirim ?

nrwrd