Aile Kategorisi

Ailemle sürekli tartışıyorum bunun önüne nasıl geçebilirim?

Merhaba, aslında konuya nasıl girecegimden pek emin değilim. Ben sürekli ailemle kavga ediyorum. Onların sesini duymak veya onları görmek istemiyorum ama başlarına bir şey gelmesinden veya onları kaybetmekten korkuyorum. Geçmişte çok kötü şeyler yaşadım babam hep döverdi soverdi aşağılardı. Hatta kaç defa polise bile verdim onu kapının önüne polis topladım. Yaptıklarımdan asla pişman değilim çünkü ben boşu boşuna dayak yedim aşağılandım. Ve bunları yaşatmalarında ki tek sebep benim okumamdı. Okumamı babam asla istemiyordu ben de çok direndim ve kazandım üniversiteyi. Annem ve babam çok kavga ederler annem hep alttan alır ama onun acısını bize yansıtırdı. Bana hem destek olurdu hem de yerirdi. Sürekli senden bir b*k olmaz derdi. Annem de çok değişikti bilmiyorum yani o kadar berbat hissediyorum ki. .Son zamanlarda artık gözüm açıldı mi diyeyim başka bir şey mi oldu ikisi de beni kullanmaya başladı yıllarca annem babamın yaptıklarını anlattı hep onu kötü gösterdi ama gerçekten kötüydü o ama hem anlatıp hem de babanızdır derdi. Sonra babam bunu bana karşı annemi kötüleyerek yapmaya başladı babam asla düzelmez narsist biri ve bana iyi görünmeye başladı ben de okul okuduğum için maddi olarak destek olsun diye iyi geçinmeye çalışıyorum. Herkes birbirine karşı yapmacık ve yalancı şuan ikisinden de nefret ediyorum nasıl bu hayat böyle gider bilmiyorum babam beni hiç aramaz annem ararsa içimi inanılmaz nefret kaplıyor bir yandan da üzülüyorum onlara istedikleri hayatı yaşayamadılar diye ama bir yanım onlardan ölesiye nefret ediyor. Ne yapacağımı bilmiyorum nasıl hareket edeceğini bilmiyorum daha anlatamadığım çok şey var bana ne olduğunu ve ne yapacağım konusunda destek olursanız çok sevinirim

Eşimin ailesi ile aynı apartmanda yaşamanın zorluklarıyla nasıl baş edebilirim?

Neredeyse 3 yıldır evliyim eşimin ailesi sınırlarima saygı duymuyor, aile apartmanı olduğu için çok fazla maruz kalıyorum bu duruma, özellikle eşimin babaannesi beni rahatsız ediyor erken saatlerde kalkıp gürültü yapıyor, kapımın önünde, habersiz içeri girip çıkıyor, eşimle konuştum kaç defa rahatsız olduğumu ifade ettim, eşim durumu babaannesine anlattı ama hiç oralı olmadı, anlayışsız davrandıkları için hiçbiriyle görüşmek istemiyorum, eve kapandım hiç bir şeye hevesim kalmadı bu sefer de bizden kaçıyorsun diyorlar, eşimle sürekli tartışıyoruz, birbirimizi kırıyoruz. Aramızdaki sevgi ve saygı kavramları zedelendi.

Oğlumla iletişim kuramıyorum, ne yapmalıyım?

Oğlumla hiç iletişim kuramıyorum misafir gibi işten gelip yemeğini yiyip televizyon izleyip gidip yatıp yarın işe hep aynı konuştuğum her şeyi olumsuz cevaplar verip tersliyor ben eşimden ayrıyım oğlum benimle yaşıyor babayla görüşmüyor aramızda kavga falan olmadan evi terketti baba hiç iletişim kurmuyor ilgi alaka madde sıkıntımız yok çok şükür maaş kartım hep oğlumda ortak kullanıyoruz yanlışmış yapıyorum bilmiyorum iletişim kurmam için ne yapmam gerekir?

Eşimle neden sohbet edemiyorum ve hiç mutlu değilim! Ayrılmalı mıyım?

8 yıllık evliyim. Eşimle görücü usulü evlendik ,bipolar hastasıyım çok konuşuyorum kontrollü bir şekilde ilacı bıraktım, eşim ailesine normalden daha fazla düşkün buna bağlı olarak gerek ailesiyle ve gerek kendiyle çok yüz göz olduk , ailesiyle beraber yaşadım 2 yıldır ayrı yaşıyoruz ama eşimle çok itirazlardan kavgadan dolayı eskiden ailesini evde beklediğim için gezdirmedigi için diye düşünüyorum şimdide gezdirmiyor kısıtlı süre disaridayiz hemen bir yemek yiyip hemen eve gelmek istiyor ben kendimden uzaklaştırıyor musun herzaman böyle diyor herkese hayır diyemeyen herkesin sıkıntısına koşan yapısı var ve bu beni zorluyor çok yufka yürekli ama ben ailesine ettiğim laflardan dolayı sanirim manipülasyon ve zaman zaman narsistik tavırlar sergiliyor hep kaçıyor yani evde yalnızım kendimi tutamıyorum sürekli ailesinin bana yaptıklarını benim haklı olduğumu anlatıyorum ve istem dışı bir anlattigimi en az 2 ,3 kez anlatiyorum (Eliyisi tarafında çok fazla kocamin) Yalnızlık hep hissediyorum çocuklukta yaşadığım sıkıntılar daha çok pekiştiriyor sonuç olarak evliligimde yalnızım bana sürekli birşeyler yapacağım sabret bekle diyen biri var ayrigin esginden döndük kararımı vermiştim geri donderdi yalvardı o zaman uzulmemistim hiç şimdi çok üzülüyorum nedendir ayrılırsam yani. Çok ümitlendirdi ev yapacağım istediklerini hep yapacağım diyor, 8 yıldır hep borcu vardı borcunu bekletti , ailesinin yaptıkları yenilir yutulur cinsten değil hepsini savunuyor ve hiçbir şey olmamış gibi tavır bile yapmadan yardımcı oluyor normaldir ailesi ama tavirde koyması gerekmiyor mu ben seni hiç ezdirmiyorum diyor bana sahip çıkıyor eminim ama bunu benim yanımda asla yapmıyor sen bunu yapamazsın ne hakkın var vs diye hiç duymadım yorgunum k. marastayim 6 şubat depreminde ayrılık aşamasındayım ve ok soğukkanlıydim depremde hiç korkmadim ölümden o kadar canım yanmış ki 😔deprem çantası hazırladım sıcak tutacak şeyler aldım yiyecek bile düşündüm mutfağa giremedim yani ölüm bile korkutmadi annem çok şaşırmıştı hatta çünkü çok korkak biriyim bipolarim ve mantıklı şekilde dusunmusum her ayrıntıyı eşimle çok iyi anlaşmak istiyorum ailesi eve hergun baskın yapardi 6 yıldır zorla yeğenini yanıma koydular okula gitsin diye yalnız kalmayalım diye atandı ama ayrı eve çıkmadı zorla yemek iş yaptırıldı ve şimdi ailesi eve gelince savunmaya geçiyorum istemiyorum diye sıkıntı yaşıyoruz beni istemiyor mu gideyim deyince bırakmıyor seviyorum diyor

Anksiyete ile nasıl baş ederim?

Anne ve babamın arası 1 haftayı aşkın bozuk bende aklımda yaşanan olayi düşünüyorum kim haklı değil vs yorumluyorum düşüncelerimin sonunda tedirgin oluyorum hep olumsuz bir sahne hayal aklımda canlanıyor bu onlarla ilgili olmayabiliyor bazen kurduğum senaryo da mesela anneme ve babama doğum gününde pasta almak isteyip kardeşimle dışarı çıktığımı ve sokakta bıçaklı bi kavgaya şahit olup kactigimizi varsayıyorum ya olursa ne yaparım hemen nasıl harekete geçerim o olaydan nasıl kurtulurum diye düşünüyorum

Sürekli kendimi mutsuz ve bulunduğum yerden kurtulma arzusu ile yaşıyorum

Ben 24 yaşında bi çocuk annesi kadınım. Eşimin ailesiyle yaşıyordum ve eşimin ailesiyle anlaşamadığım için bir üst kata kendi evime çekilip bir daha onlarla görüşmeme kararı aldım. Eşimle bu konuda çatışıyoruz ve onun beni görüşmeye zorlaması, trip atması, küsmesi ve annesini sürekli savunması beni çok üzüyor ve boşanma düşüncelerim oluyor. Eşimi sevmiyorum gibi hissediyorum. Sürekli üzgün ve depresif oluyorum. Bazen kendime zarar verip kurtulma arzusu da olmuyor değil. Kaynanamla tartışarak ayrıldık, ve tartıştığımızda ben 2 aylık hamileydim. İki gün sonrasında dr gittim fakat dr bana iki gün önce bebeğin kalbinin durduğunu söyledi. Ben de bunun suçlusu olarak kaynanamı görüyorum ama eşim de beni suçluyor. 2 aydır evime çekildim kaynanamdan uzak çok mutlu ve rahatım ama eşim zehir ediyor hayatı bana. Zaten aile zoruyla evlenmiştim, düğün gününe kadar kendisi ile hiç sohbetim dahi olmamıştı. Şimdi eşimin kaynanamla yemek yemesi, günün büyük bir kısmını onlarla geçirmesi, ve benim evime sadece uyumaya gelmesi beni çok üzüyor. Boşanmalı mıyım?

Onca kalabalığın içinde neden yalnızım? Ne yapmalıyım kimse beni arayıp sormuyor?

Meraba ben 24 yasında evli bi kadınım esimi cok seviyorum ama eşimin ailesi beni istemedi dışladılar eşimide sürekli yanlarına iş tutması için calısıyolar kendi ailemden uzakta yasıyorum küçük 5 yasındayken annemi kaybettm babam tekrar evlenmişti üvey anneden cok sıkıntı yasamıstım yapmadıgı kötülük kalmadı bazen kendimi o kadar yalnız hissediyorumki kimsenin beni anlamadıgını düşünüyorum içsel olarak ne düşüncelerimi ne fikrimi kimseyle paylasamıyorum ne yapmalıyım kendimi iki uçurumun arasında kalmısım gibi hissediyorum eşimle ailesi yüzünden dogru düzgün vakit geciremyorum hic arkadasım komsum yok sosyal aktivetem yok sürekli evdeym kendimi evin içinde cok bunalmıs yalnız kaderime terk edilmiş gibi hissediyorum saclarım dökülmeye basladı bazen nefesim daralıyor ev üstüme geliyor dısarı cıkmak istiyorum eşimle cıktımızda ya markete yada pazara cıkartıyor oda cok calısıyor ne yapmalıyım bide bana yapılan haksızlıklar gözümin önünden gitmiyor aniden aklıma geliyor hakketmedigim sekilde davrandılar eşimin ailesi istemyolar beni ne dügünümüzü ne nişan ne esya hiçbişe yapmadılar şimdi esimin kardesine kız istediler altınını da yapcak olıyolar sözünüde nişanınıda yapıyolar peki neden ben hiçbişeyi hakketmiyorum neden bana yapılmadı ben mesafemi korumaya calısıyorum kırıldgmı bilsinler diye lütfen kendi pskilojimi nasıl ruhumu düzelteblirim yardımcı olurmusunuz

yorgunkadin

Boşanma sürecinde ama emin olmak için ne yapmak gerekir?

2 Yıl önce evlendim. Bazen tartışmalarımız oldu ufak tefek ama 1 aydır eşim benden boşanmak istiyor. Evliliğim boyunca maddi manevi her koşulda destek oldum. Maddi kabul etmiyordu. Gerginliğini hep bana yansıtıyordu Bu süreçte kırıldım üzüldüm yıprandım anlatmaya çalıştım anlaşılmadığımı düşündüm. Şimdi de boşanmak istiyorum dedi ve bunu mesaj atarak söyledi. Bebi istemediğini nefret ettiğini benimle olmak istemediğini söylüyor birden bire böyle yaptı. Ben istemediğimi söyledim ama çok ağır konuşuyor kırıyor üzüyor zerre umrunda değilim şu an ailemin yanında kalıyorum. Sürekli boşanacağım dava açacağım deyip duruyor ama açmıyor da neyi bekliyor bilmiyorum ona yanında olduğumu birlikte bunun üstesinden geleceğimizi zorluklarla mücadele etmek istediğimi defalarca söyledim. Yanında olduğumu hissettirmeye çalıştım. Ama fayda etmiyor kararını vermiş. Boşanmak istemesinin sebebi de kafamızın uyuşmamasıymış. Bu kararı tek başına verdi. Ben tepki gösterince de beraber karar vermişiz gibi davranıyor. Bana sürekli yanımda olmadın diyor bana eş olmadın diyor. Nişan sürecinde gelenek ve göreneklerden dolayı yaşadığımız sıkıntıları dile getirip sen ailene karşı çıkıp yanımda olamadın diyor. Kendi ailesine öfkeli bana öfkeli anlam veremiyorum bu süreçte aradım konuşmaya çalıştım hiç oralı olmadı yüz yüze konuştuk yine aynı şeyleri söyledi istemiyorum seni dedi benim kendimi ifade etmeme bile müsade etmedi. Empati kuramıyor evliliğimiz boyunca bunu farketmştim kaç defa terapiye gidelim dedim ama istemedi teşvik etmek için uğraştım hep yok dedi bu süreçte de kaç defa teklif ettim ben ve ailesi hep uğraştık ama gitmek istemiyor. Son konuşmamızda yanlış kararlar vermeyelim gel gidelim dedim senle hiçbir yere gelmem dedi. Bu olaylar yaşanmadan 1 hafta önce benle yıllar sonra olacak hayallerimizi anlattı. Çocuk istediğini bile söyledi. O zamandan bu zamana nasıl geldik bilmiyorum. Kpss ye hazırlanıyordu 90 üstü hedeflemşti istediği gibi geçmedi diye bunalıma girdi aldığı puan da 85 ama bu onu tatmin etmiyor evlendiğimiz ilk zamanlar borçlar yüzünden gergindi sonra işinde mutsuzdu gergindi ve bunu hep bana yansıttı alttan aldım hep kırdı üzdü hep alttan aldım sonra sınava hazırlanmaya başladı onun gerginliği başladı onu da alttan aldım geçsin her şey geçecek diye düşündüm ama şimdi bu haldeyiz önceden barışmak her şey yoluna girecek diye umutlanıyordum ama şimdi yeni hayatım üzerinde planlar yapıyorum ben de bitirmek istiyorum. Bu yaşadıklarımı bir daha yaşarım diye korkuyorum ve kendimi bile bile ateşe atmak istemiyorum. Böyle düşünmemin sebebi de 1 aydır biraz bile çaba göstermedi hep ben evliliğimiz için uğraştım bu da beni yıprattı artık onunla birlikteliğimiz olsun istemiyorum bu hissettiklerim bu süreçte yaşadığım psikolojinin etkileri mi yoksa sinirden öfkeden mi bilmiyorum bana yardımcı olabilir misiniz?

Derdimi ve üzüntümü anlatmak için ne yapabilirim?

beni üzen veya yanlış olduğunu düşümdüğüm olaylar karsısında özellikle eşime sıkıntımı anlatmakta cok zorlanıyorum huzursuz olmaktan veya onu kırmaktan endişe duyuyorum beni kırdığı konularda veya kendimi yalnız hissettirdiği zamanlarda hatalı davrandığını anlatırken sevgisine ve ilgisine ihtiyacım oldugunu söylüyorum ama fayda etmiyor 8 yıllık evliliğimde eşimle aramda bi duvar var gibi hissediyorum genel yaşamimdada hep alttan alıyorum rahat olabilmek adına ne yapmalıyım? Olabildiğince arkadaslarımla cok olmasada oldugunda sorunları uzatmadan kalp kırmadan kapatmaya calısıyorum iyi olmak varken neden kötü olalım diye fakat yeterince hakkımı savunamıyorum kendimi küçük düşmüş hissetmiyorum belki karsı taraf öyle düşünsede iyi olmaya calısmaktan korkmuyorum fakat sadce canımı cok yakam konularda daha rahat anlatabilmeyi istiyorum konuyu konusurken sinirlerim bozulup ağlamaya başlıyorum ve bu beni daha sinir ediyor kendime daha fazla kızıyorum

Eleştiriler ve suçlamalar beni ailemden uzaklaştırıyor ne yapmalıyım?

Annemle sürekli bir çatışma halindeyiz diğer herkesle iyi ama sadece bana kötü davranıyor. .Eleştiriyor suçluyor ben de haliyle çok hassas bir insanım. Eski neşem kalmadi beni sevmiyormuş. . Annem ailedeki herkesle aramı bozuyor. Su anda herkesten uzaklaştım. Ablamla tartıştık annem beni ona şikayet etmiş (suçum olmayan bir şeyden dolayı) çok üzgün kırgın ve sınırlı hissediyorum. ne yapmam lazım?? Lütfen bu konuda bana tavsiyelerde bulunun. Beni evde istemiyor mesela. Bu de benim çok ağrima gidiyor. Erkek arkadaşımdan bu sorunlar yüzünden ayrıldım. . O çok iyi biri hep beni dinler ama ailemle onu karsilastirmaya başladım ailem kötü davranıyor o iyi ??? Neden ???