Eğitim Kategorisi

kendimi toparlayamıyorum çalışamıyorum hedefim çok büyük geç kalmış hissediyorum

Lgs sınavına gireceğim hedefim çok yüksek 500 tam puan almak istiyorum ama kendimi toparlayamıyorum ve okulların açılmasına 23 gün kaldı ben hiçbir şey yapamadım çok geç kalmış hissediyorum bir türlü çalışamıyorum ne olduğunu anlamadım her şey üst üste geldi bu kişi ben değilim herkes çalışıyor ben bir türlü çalışmıyorum üstelik ben çok başarılı olmak istiyorum ve zorundayım kendimi toparlayamıyorum erken kalmak istiyorum kalk mı kalkamıyorum kalkmıyorum daha doğrusu bir şeyde zorlansam hemen bırakıyorum ama bu ben değilim ben başarılıydım çalışkandım ne oldu bana birden artık şimdi herkes ders çalışıyor dersle alakası olmayan biri bile zaten bir dershanede 5 saat ders görüyor ben dershaneye gitmeyeceğim Kunduz ve doping hafıza aldım ve bazen matematik özel ders alıyorum hep evde olacağım süreci böyle yürüteceğim ama çalışamıyorum kendimi toparlayamıyorum

Sınavlar hakkındaki stresten nasıl kurtulabilirim?

2 sene sonra sınava gireceğim ama şuan bile sınav stresini sanki sınav yarınmış gibi yaşıyorum. Ders çalışma rutinim nasıl olucak, kaç saat çalışcam, hangi derse ne kadar ağırlık vericem bilmiyorum. Sınavın yakın bir zamanda olmadığını biliyorum, kendime bunu hep söylüyorum ama hâlâ aynı stresi yaşıyorum. Mesela 11. Sınıfta bilgisayar oyunlarını bırakmalı mıyım, yoksa sadece belli bir süre mi oynamalıyım bilmiyorum yardımcı olur musunuz?

Akademik kaygımla nasıl başa çıkabilirim?

Merhaba, ben özel bir üniversitede eğitim görüyorum ve 23 yaşındayım. Normalde bu sene mezun olmam gerekiyordu ama olamadım ve okul tatile girdiğinden beri duygularımı kontrol etmeye çalışıyorum ama yapamıyorum. Sürekli insanların kaç yaşında mezun olduğunu düşünüyorum ve hayata geç kalmış gibi hissediyorum. Ayrıca okulum hesaplarıma göre seneye de bitmiyor ve artık aileme maddi anlamda yük olmak istemiyorum. Hazırlık da okuduğum için şu an okuldaki 5. yılım ve 6 ya gittiği kesin. 2-3 yıl olsaydı kesinlikle okulu bırakırdım ama şu an onu da yapamıyorum. Aileme okulun bir sene uzadığını söyledim ve bunu kabul ettiler ama daha fazlasını nasıl söylerim bilmiyorum. Duygularımla baş edemiyorum. Sürekli dua ediyorum elimden başka bir şey gelmiyor. Kendimce olumlamalar yapmaya çalışıyorum. Her zorluğun arkasından bir düzlük çıkar diye ama bunlar beni bir kaç saat teselli ediyor. Yemek yiyemiyorum ve uyuyamıyorum her sabah 6-7 gibi uyanıyorum. Devlet okulunda okuyor olsam sadece kendi yıllarıma zarar olur ve biraz daha iyi hissedebilirim. Ama özel olduğu için hem kendime hem aileme zarar gibi hissediyorum. Ailemin emeklerini boşa çıkarıyor gibi hissediyorum. Artık dersten kalmaya hakkım yok. Sürekli ya kalırsam diye düşünüyorum. Neredeyse bir buçuk aydır bu hislerle baş etmeye çalışıyorum ve kalan zamanı nasıl geçireceğim onu da bilmiyorum. Kendime aldığım en ufak bir şeyi bile haketmiyorum gibi düşünüyorum. Babam işten bir saat geç gelse dahi çok üzülüyorum ve okula vereceğimiz parayı düşünüyorum. Ama benim şu an çalışıp ödeyebileceğim bir para da değil. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Bu duygularla nasıl başa çıkabileceğimi de bilmiyorum. Sadece bir an önce mezun olup çalışmak istiyorum. Aileme bir faydam olsun diyorum. Çünkü ailem bu zamana kadar her istediğimi yaptı. Hatta birçok şey ben daha istemeden önüme serildi. Buna rağmen benim okulu uzatmam şımarıklıkmış gibi geliyor ve kendime yediremiyorum. Ailemin bunu hakettiği düşünmüyorum. Anneme babama artık kendi paramla bir şeyler yapmak istiyorum. Lisede bu yaşlarımı hiç böyle hayal etmiyordum. Bu zamanlarda kendimi çalışan başarılı bir iş kadını olarak hayal ediyordum ama olmadı. Ne yapacağım bilmiyorum.

18 yaşındaki kızım ders çalışmıyor

18 yaşında ders çalışmayı sevmeyen bir kızım var . Bu sene 12. Sınıfı bitirdi. Yazilidan yazılıya çalışan bir çocuktu fen lisesi mezunu . Sabah beni uyandır anne ders çalışacağım diyor uyandırıyorum ders çalışmıyor hemde hiç video izliyor sabahtan uyuyana kadar bilgisayardan . Her gün bu şekilde geçiyor ben ne yapmalıyım nasıl davranmalıyım bilemiyorum. Bir şey söyleyince de tepki alıyorum Yardımcı olacağım birşey varsa söyle kızım diyorum o da olmuyor.

Günlerdir rüyamda gördüğüm travmalarımı nasıl atlatabilirim?

3 sene önce kendi isteğimle yatılı kuran kursuna gittim. Farklı bir şehire. Kursun beklediğim gibi olmadığını, hocalar tarafından sürekli baskı yapıldığını, gereksiz kurallar konularak öğrencilere eziyet edildiğini ve öğrencilerin sorunlarının dikkate alınmayıp öğreticiler ne derse o olduğunu farkettim ve kurstan ayrılmak istedim. Ailem izin vermedi ve bıraktığım takdirde hayatımı büyük ölçüde kısıtlayacaklarını söylediler. Ben de kursa devam etmeye mecbur kaldım. 1 sene kursta kaldıktan sonra ayrıldım. Kursta olduğum sürede her gün ağlıyordum ve her gün öğreticilerden baskı görüyordum. Hasta olduğum zaman asla ilgilenilmiyordu ve üstüne üstlük dalga geçiliyor, aileme haber verilmiyor ve eve gönderilmiyordu. Çoğu işi bana ve yaşıtım olan bir kaç arkadaşıma yaptırılıyordu. Kurstan ayrıldıktan sonra uzun süre etkisinden çıkamadım. Şimdiyse 3 yıl geçmesine rağmen ve hatta şehir değiştirmeme rağmen yaklaşık 10 gündür kursta olduğumu ve sıkıntı çektiğimi görüyorum rüyalarımda ve çok rahatsız, yorulmuş biçimde uyanıyorum. Bu travmamı nasıl atlatabilirim? Nasıl daha dinlenmiş huzurlu uykular çekebilirim ?

Ebeveynlerimin sürekli başarılı olmam için baskı yapıyor

Merhabalar . Ebeveynlerimin bazı davranışları beni üzüyor. Ortaokuldayken derslerim kötüydü. Benimle ilgilenmiyorlardı çünkü. Ben de yaşım küçük olduğu için farkında değildim bazı şeylerin. Ders çalışmayı bilmiyordum. Beni yönlendirecek kimse de yoktu. Beni destekleselerdi , ilgilenselerdi belki daha iyi olurdum. Ortaokuldayken derslerim kötü diye öğretmenin herkesin içinde beni aşağılardı, sınıf tarafından dışlanırdım. Böyle davranışlar oldukça ben de dersimi aldım ve çalışmak için kendimi zorladım. Şu anda üniversitedeyim. Derslerim iyi denilecek seviyede ama asla çok iyi olamadım. Üniversite sonuçları açıklandığında annemin arkadaşının oğlu Türkiye'nin en iyi üniversitelerinden birinde iyi bir bölümde burslu olarak kazanmış. Babam bunu duyunca "Napalım işte bizim çocuklar da böyle. " dedi. Ben de orta seviye bir üniversitedeyim. Kendimi aptal gibi hissettim. Ben hep yetersizdim zaten. Ne kadar çalışsam da yetersiz geleceğini düşünüyorum. Ama belki onlar beni destekleseydi ben de daha iyi olabilirdim. Derslerim iyi seviyede sayılır ama acaba bazen gerçekten düşünüyorum kafam yetmiyor mu diye. Arkadaşlarım da benden daha iyi bölümleri okuyorlar. Keşke ben de ailemi gururlandırabilseydim. İnsanlar gerçekten çok başarılı çünkü desteklenmişler ama ben hep orta seviyede kalacağım. Hiç en iyi olamayacağım. Kendime özgüvenim de yok zaten .

Telefon bağımlılığından nasıl kurtulurum?

Gün içinde telefonu elime aldığımda günüm verimli ya da derse odaklanmakta zorluk çekiyorum ve bir saatlik vakit ayırmak diyorum ama dairenin nasıl geçtiğinden haberim bile olmuyor bunun için bir çok yol denedim ama fayda sağlamamaktadır. peki günümün daha iyi ve uyku saatimin daha iyi olabilmesi için ne yapabilirim lütfen en kısa zamanda geri dönüş yaparsanız sevinirim çok teşekkür ederim 😊

Tükenmişlik ve yetersizlik hissi

Başarmak için çok uğraşıyorum karşılığını alıyor muyum biraz ama tam olarak istediğim karşılığı alamıyorum. Hep birazcık eksik kalıyor ve o eksik benim hedefime ulaşmamda yetersiz kalıyor. Hep bir tık eksik kalıyor en küçük hata yüzünden istediğim şey olmuyor ne kadar uğraşsam da hep aynı şey tam sınırda kalıyor. Olacak gibi olup olmuyor ve ben artık kendimi yetersiz hissediyorum. Nasıl olsa olmayacak diye düşünüyorum kendimi suçluyorum diğer insanlara bakıyorum halbuki benim kadar çalışmamıştır yorulmamıştır belki de ama şans yüzüne gülüyor o tam sınırda kalıp kazanırken ben tam sınırda kalıp kaybediyorum gerçekten yetersizim galiba. Bu hep böyle devam edecek sanırım ben hep başarabilecekken başaramayacağım. Özelikle şu sıralar buna çok takılıyorum. Olmadığı zaman sanki hiç çıkış yolu kalmamış gibi geliyor. Ama zaten çıkış yolu kalmamış oluyor ve ben gerçekten bundan yoruldum. Bundan nasıl kurtulcam?

Keşke demekten kurtulmak

Sürekli hata yapıyorum hata yapmaktan çok sıkıldım bazen hatalarımdan ders bile çıkaramıyorum aynı hataları yapıyorum sonra keşke yapmasaydim diye düşünüp duruyorum kendimi suçluyorum hatamı geri alamamak da en kötüsü geçmişte yaptığım hataları düşünüp duruyorum kendimden bıktım artık hep şöyle düşünüyorum o hatayı yapmasaydım şu an şurada olacaktım onu yapmasaydım bu olacaktı hatalarımı neden tekrarlayıp duruyorum bilmiyorum ki sınavdayken aklım başımdan gidiyor galiba doğru bildiğim şeyleri yanlış yapıyorum doğru yaptığım şıkkı önce doğru işaretleyip sonra kendime güvenmeyip yanlışa çeviriyorum gerçekten çok sıkıldım sırf bu hata yüzünden bir sürü fırsatı kaçırdım sınavda mantıklı düşünemiyorum galiba bundan nasıl kurtulmalıyım nasıl bir strateji izlemeliyim

Başarısızlık - Bazen ne yaparsam yapayım olmuyor

Bazen ne kadar uğraşsam da istediğim şeyler olmuyor hedeflerime ulaşamıyorum hatta bazen çok uğraştığım zaman daha da kötü oluyor ailem benimle gurur bile duymuyor bence daha çok onlara yük oluyor gibiyim bir işi yapamadığım zaman kendime çok kızıyorum sürekli keşke yapsaydım ya da yapmasaydım diyorum kendimi hırpalıyorum kendime ceza vermek istiyorum başaramamak beni o kadar çok yoruyor ki başarısız olduğumda sanki bir çıkış yolu bulamayacakmış gibi hissediyorum sıkışıp kalmış gibi her şey bitmiş gibi yani biraz öyle aslında başaramayınca bir çıkış yolu kalmıyor ki yapacak bir şeyin kalmıyor en çok da buna sinir oluyorum. O kadar uğraşıyorsun ama uğraşmana rağmen en küçük hata her şeyi mahvediyor şu anda da bir hedefim var mesela ve önemli bir hedef ve olmayacak gibi geliyor muhtemelen olmayacak bu beni ve ailemi etkileyecek bir hedefti ama olmayacak sanırım öyle hissediyorum yaptığım hatalar geliyor aklıma canım çok sıkılıyor benim yüzümden ailem de bunları çekmek zorunda mı gercekten bunlardan nasıl kurtulcam