Psikoloji Kategorisi

OKB ve Kaygı

merhaba hocam öncelikle 2 yıldır bi ilişkim var ve güzel giden bir ilişki fakat ben bazı düşüncelerle zindan ediyorum hayatı kendime ve ilişkime pek odaklanamadığım zamanlar oluyor . Bundan 1 sene önce çok öncesinden konuşup flört ettiğim bi insanla şuanki hayatımda insan varken mi konuştum acaba gibi saçma düşüncelere kapıldım işin içinden çıkamadım gittim çocuğa sordum ve çok öncesinde konuştuğumuzu söyledi . Yani orada rahatladım ve düşünce aklımdan çıktı bunun gibi 2-3 şey daha oldu . Beni en çok etkileyen sanki kuzenime yazmışım zamanında sevgilime yine yanlış yapmışım gibi bi düşünceye daha kapılmıştım . O kadar dert ettim ki doğrudan değil dolaylı yoldan gidip bunu kuzenime bile sordum . Sana yazıldı mı ben tarafımdan falan gibi . Hesaplarım çalındı dedim bunu yazarken bile saçmalıktan utanıyorum maalesef . O da hayır yazılmadı demesine rağmen 4 kez falan arayıp sormuşumdur en son aramızda bir şey geçti mi diye bile sordum çaresizliğe bakın. Ve bu düşünceler içindeyken ilişkim de bana zindan oluyor bir şey olmamış gibi devam edemiyorum . Ve bu dönemlerde ne yapsam işin içinden çıkamıyorum . Ya yalan söylediyse gerçeği sakladıysa ya da dolaylı sorduğum için pot kırmak istemediğinden sustuysa vs gibi :((

Rutin nasıl oluşturulur

Merhaba ben son 4 5 senedir işsizim kaygı bozukluğu yaşıyorum uzun yıllardır. Hayatın içine karışamıyorum. Aslında uzun süreli arkadaşlıklarım oldu onların da arkadaş gruplarıyla tanışıyorum vs ama yaşım 29 artık çevre oluşması için ortak noktaların çok fazla olması gerekiyor gibi. Herkes yakın arkadaşını bulmuş gibi. Evlenen arkadaşlarımın ilgi alanları konuştukları konular çok farklı ben kendime bakıyorum daha aşmaya çalıştığım o kadar şey var ki anlatsam gülerler anlamazlar. İş konusunda kaygılar yaşadığım için genel olarak daha doğrusu hayatım en ufak streste pes edip bırakmak üzerine. Çünkü stresli durumlarda yeme bozukluğu mide bulantısı öğürme yaşıyorum. İnsanların hayatlarına bakıyorum ne istediklerinden o kadar eminler ki esnekler en önemlisi zorluklarla başa çıkıyorlar ben günlerce depresyon halinde kalıyorum zorluklar karşısında. Zaten son 4 5 senemin böyle geçtiğini söyleyebilirim. Son ilişkimde muhafazakar biriyle ilişki yaşadım ona uyum sağladım bir çok şeyden fedakarlık ettim o da kendiyle çelişen biriydi. Hayatı oturmuş ama birbirimize uyumsuzluk yaşıyorduk. Çok sosyaldi kız arkadaş konusunda sürekli tartışıyorduk. Benim çevrem yok denecek kadar az hal böyle olunca o benim hayatıma uyum gösteremiyordu ben de onun. Ama geçinmeye gönlün var denir ya sevgi bir arada tutuyor bir şekilde iki tarafta çok mutsuz üzgün içinde sevgi kaldı şu an 2 senedir ayrıyız. Ama ben o eski gösterdiğim fedarlıklark göstermek istemiyorum o da sosyal hayatından ödün verecek birisi değil. Bu hikaye burada bitti mantık olarak. Ama ikimizin içinde de yarım kalmış bir hikaye var tamamlanmayı bekleyen kaderi lehimize çevirelim diyoruz ama bir taraf hep uyumlu olmak zorunda kalacak o kişide muhtemelen ben olacağım ben de bunu istemiyorum. Çünkü hayatım boşlukta olduğu için kararlarımı isteyerek mi yoksa sevdiğim için mi aldığımı anlayamıyorum. O kişi de hep ona uyumlu olayım istiyor. Yap ne olacak böyle olsa ne olacak bizi üzmeye gerek var mı diyerek ben o kararı almış oluyorum. Ama günün sonunda anladım ki o karardan mutlu değilim o fedakarlıkları yapamam bir yandan da biliyorum ki ben onu seviyorum hep bu ikilemde kaldım. Hayatım boşlukta yaşamaya korkuyorum kaygılarım çok fazla. Yaşım gereği de herkes benden olgun nerede ne yapması gerektiğini bilen tavırlar bekliyor ama beni yönlendiren bir ebeveynim olmadı. Ben ne yöne gideceğimi bilemediğimde kendimi kapatıyorum kalıyorum. Dışarda bir hayat akıyor eski sevgilim arkadaşlarım herkes hayatını kurdu ama ben daha çok komik detaylarda takılı kaldım. Yalnız başıma günlerim geçiyor amaçsız bir şekilde. Depresyon yaşıyor gibiyim senelerdir. Kaygılarım olmasaydı mutlu arkadaş ortamları sevgi dolu bir ilişki isterdim. Ama o ilişki bu ilişki mi işte onu bilmiyorum. Onun yaşadığı hayat tam böyle lunapark gibi hep geziyor eğleniyor ona çok özeniyorum. Ama işte dini yönlerden baskılanıyorum. Yani bu uyum olmazsa olmazı onun için. Ben de rahat bir ailede büyümüş biriyim. Bunlar nasıl çözülür çok karmaşığım cevabınız için teşekkür ederim şimdiden

Hayır demenin en kolay yolu nedir?

Merhaba sayın psikolog, insanlara nasıl hayır denmesi gerektiğini bilmiyorum! Her ne istenirse istensin bi şekilde kendimi istenilen şeyi yaparken buluyorum ya da borç istendiğinde hayır diyemiyorum. Sanırım bu biraz babamdan üstüme yapıştı, o da aynı. Kimseye hayır diyemiyor, arkadaşları ya da akrabaları bir istekte bulunduğunda onlara yardımcı oluyor ve kendi konfor alanının dışına çıkıyor istemeye istemeye. Babam gibi olmam istemiyorum ben hayır diyebilmek istiyorum. Ama bunu doğal yollardan yapmam gerekiyor yoksa arkamdan ters ve mendebur denilir, bu da olsun istemem ancak kendi işlerimi de başkalarının işlerinin önüne geçmesin istiyorum

Çıkmazdaymış gibi hissederken kendimi nasıl toparlayabilirim

Sanki dünyadaki tüm kötü şeyler birbir toplanıp benim başıma geliyormuş gibiyken nasıl toparlanıp kendimi iyi hissedebilirim her şeyin her zaman daha kötüye gideceğini düşünmeye başladım ve bu beni sürekli dibe çekiyor doğrudan etkileyen ya da etkilemeyen tüm bu olumsuz olay ve duygularla nasıl başa çıkabilirim sanki sandalye kapmaca oynuyormuşuz da ayakta kalmışım gibi hissediyorum bazen toparlayamıyorum kendimi güçsüz ve çaresiz hissediyorum

Zihnimle baş edemiyorum, hep bir şeyleri başa sarıyorum

"Ben iğrenç biriyim" gibi cümleler kuruyorum istemsizce. Korkunç biriyim diyorum ayrıca, ve çok daha kötü bazı cümlelere kadar gidiyor. Sürekli tekrar ediyorum bunları dua gibi, istemsiz. Eskiden kötü biri olduğumu tekrar ederdim. Bir dönem ise zavallı? biri olduğumu (söylerken komik geliyor ama gerçekten zihnim böyle saçma şeyleri tekrar tekrar bana söyletiyordu ve ben izleyici gibi kalıyordum, rahatsız oluyordum ama engel olamıyordum - ki hala öyle bir dereceye kadar. Çaresiz ve garip biri gibi hissettiriyor bu durum. Bunlar olmadığında ise yakın zamandaki olaylarla ilgili şeyleri tekrarlıyorum. İlle kötü şeyler değil bunlar. Bir espri mesela. Bazen tekrarlayıp hunharca gülüyorum kendi kendime. Niye güldüğümü de bilmiyorum, komik bir şey olmayadabilir o şey. Annem laf ediyor. Niye böyle yapıyorum bilmiyorum. Sürekli liste yapıyorum. Aynı sorunları en baştan çözümlemek, bir plan yapıp çok iyi uygulamak istiyorum. Ama olmuyor. Kısa süre uygulasam da devamlı olamıyorum. Çok yetersiz hissediyorum ve motive olmak da imkansızlaşıyor. Liste yapmayı en son tamamen bırakmayı düşündüm ama o da iyi bir fikir değil gibi. Ne yapacağımı bilmiyorum bu konuda.

Kendimi tembel hissediyorum

Merhaba kendimi bildim bileli sürekli bir şeyleri başkalarının ikna etmesiyle zoruyla yapıyorum. Kendim yaparken bazen en zorunu seçiyorum her şeyin. Sessiz içe dönük yapım var ama içten içe insanlarla kalabalık arkadaş grubu seviyorum. Bu grubun içinde sohbetler etmeyi seviyorum. Ancak konu arkadan iş çevirmeler böyle beni yargılamalar olunca hemen kendi içime kapanıyorum. İnsanların içinde sessiz sakin takılıyorum. Yapım böyle. Liseden kalma mide bulantılarım kaygı seviyesi yüksek biriyim her stresli durumda bunu yaşıyorum. En ufak işe başlayacak bile olsam bu kaygı içe dönüklük yüzünden kendimi açamıyorum. Kötü bir olay gelince başıma evde dört dönüyorum midem yanıyor. İşimi bıraktım sosyal çevrem hiç yok hep evde telefonda reels izliyorum. Aslında tembel değilim ama son 5 senedir yaşadığım olaylar yüzünden hayata küstüm. Tahammülüm çok Azaldı. 5 sene önce aldatıldım. En yakın arkadaşım gibi olan bir ilişkim vardı. En yakın arkadaşımı kaybetmiş gibi oldum. Sonra kendime başla arkadaş grupları edindim onlar da teker teker dağıldı. Üniversiteden bir kaç arkadaşım vardı bir tanesi kaldı ama o da bana karşı çok samimiyetsiz kendi arkadaş gruplarıyla tanıştırıyor beni sonra onları hep savunma modunda beni çekiştiriyor. Başka arkadaşlarını da bana çekiştiriyor. Bu iki yüzlü durumdan o kadar yoruldum ki. O zor Zamanlardan geçerken hep onu anlıyordum haksız olsa bile yanında olmaya çalışırdım ama tabi hayat bu ya o beni hep en önde yargılayan hatalarımı herkesin gözü önüne seren bir tavırda. Şimdi ise kendine bir hayat kurdu ben üst üste kötü şeyler yaşayıp hayatım kötüye gidince beni kötü biri ilan etmeye çalışıyor bende kusur arıyor. Sürekli beni analiz ediyor. Bana karşı samimiyetsizliğini anlıyorum ama asla onun ne kadar yanında oluşumu kendi hatalarını böyle alttan alta dile getirince hemen bana laf sokacak bir şey arıyor buluyor lafını sokuyor rahatlıyor. Şimdi ben anlıyorum diğer arkadaşlarıyla her şeyi paylaşıyor konu ben olunca müsait değilim diyor. Kötü bir ilişki yaşadım ve o günden sonra kendi benliğimle tanıştım o kadar yoruldum ki hayattan kafamı yastıktan kaldıramıyorum dışarda bir hayat akıyor ben ne yöne gideceğimi bilmiyorum. Seçimler hayatımızı belirler evet ama kendime ihanet ederim diye o ilişkiye dönemem çünkü o insanla hayatlarımız uyumsuz. Ben kendimi bulamıyorum lütfen yardım edin. Bu tembellikten insanların sürekli bende kusur aramasından hayatıma kimseyi alamamaktan kimseye güven dayamamaktan herkesin hayatını kurmuş bir yolda yürürken benim sürekli takılıp düşmemden yoruldum. Konuşacak dertleşecek kimsem kalmadı. Artık yalnız olduğumun farkındayım önceden bunu kabullenmezdim ama şu an bile bile bu yolda gidiyorum.

Neden takdir edilmiyorum?

Merhaba, Ben 9. sınıf öğrencisiyim. Size kendimle ve yaşadıklarımla ilgili bazı şeyleri açıkça anlatmak istiyorum çünkü son zamanlarda içimde taşıdığım duygular giderek ağırlaşıyor. Akademik olarak oldukça başarılıyım. Bu yıl üst üste ikinci kez takdir belgesi aldım. Sınıfımda çoğu öğrenci boş zamanlarında oyalanırken ben test çözüyor, geleceğim için çalışıyorum. Hocalarım farkında, bazen izliyorlar ama nadiren bir takdir ya da teşvik alıyorum. Ailem de bu başarıma karşı aynı şekilde sessiz. Dün onlara ikinci kez takdir aldığımı söylediğimde, hiçbir şekilde tepki vermediler. Daha birkaç yıl önce beni başkalarının çocuklarıyla kıyaslayan annem, şimdi kendi başarımı abimle kıyaslamamı bile yanlış buldu. Ne bir "aferin", ne de bir destek sözü duydum. Bu duygusal boşluk beni çok etkiliyor. Sürekli kendimi yalnız, değersiz ve görünmez hissediyorum. Bugün yemekte benle ilgilenilmedi, aç kalmam kimsenin umurunda olmadı. Odamda oturuyorum, kimse "aç mısın, iyi misin" bile demedi. Bazen düşünüyorum: Sadece fiziksel ihtiyaçlarım karşılandığı için bana “ilgilenildi” sanılıyor. Oysa ben bir bireyim. Hislerim var. Takdir edilmeye, anlaşılmaya, desteklenmeye ihtiyacım var. Şu an bile akademik konuları bir kenara bıraktım, finansal okuryazarlık çalışıyorum. Çünkü gelecekte daha bağımsız, üretken ve yaratıcı bir alanda kendi yolumu çizebilmek istiyorum. İçimde uzun zamandır büyüttüğüm, bana ait bir vizyon var. Hayallerim büyük; ama bu hayallerin yanında ben hâlâ bir çocuğum. Ve içimde büyüyen yalnızlık duygusu beni psikolojik olarak çok yıpratıyor. Ailemle bu konuları açıkça konuşamıyorum. Çünkü ne söylesem ya susturuluyorum ya da alayla karşılaşıyorum. Hak ettiğim değer bir türlü verilmediğinde, bu bana “yetmiyorsun” gibi hissettiriyor. Bu da öz değerimi zedeliyor. Sizinle bu duyguları paylaşmak istememdeki sebep; hem içimi rahatlatmak hem de artık kendimi anlamaya ve bu süreci sağlıklı bir şekilde yönetmeye başlamak. Gerçekten içten bir destek, profesyonel bir yaklaşım ve yol gösterici bir rehberliğe çok ihtiyacım var. Dinlediğiniz için teşekkür ederim.

Kendime nasıl daha iyi davranırım?

Geçmişimden hiç memnun değilim sürekli Orda takılıp kalıyorum . Geçmişi arkamda bırakıp şimdinin tadını çıkaramıyorum . Sürekli böyle olmasa nasıl olurdu diye soruyorum kendime . Etrafımdaki insaların çoğunu sevmiyorum hepsi kıskanç fesat pislik insanlar . Mutluluğumla mutlu olan insan sayısı çok az . Diğerleri de fesatlığından ölüyo zaten . Bana iyi gelen insanlarla bana iyi hissettiren şeyler yapmak istiyorum ama bu sayı hem çok az hem de bütün sevdiklerim uzakta . Kendimi daha iyi hissetmek için kendime daha iyi davranmak için ne yapmalıyım ?

İnsanlarla konuşurken soğuk ter atıyorum heyecandan

Merhabalar efendim ben psikolojik olarak kendimi rahatsız hissediyorum ve bir ortamda ve biriyle konuşurken nası desem yani konuşurken titreme heyecan ve konuşamama gibi sorunlar ve bu olay iki yıldır böyle ara ara gelip gidiyor ve beni çok rahatsız ediyor bununla ilgili bana yardımcı olabilirseniz sevinirim yani hocam acayip derecede etkiliyor iş hayatımdada öyle soğuk terlemeler yani konuşamadımda soğuk ter ve titreme ağlama hissi çözemedim gittim

Belli bir yere ait hissetmemek

Merhaba ben küçüklüğümden beri kendimi bir yere konumlandıramıyorum. Küçükken de annem oyuncaklarımı alır köşede elimde beklermişim oyun kurmazmışım öyle dedi. Bu hep böyle oldu. Arkadaşlıklara aileme işime bakıyorum süreklilik çok az. Ya insanların tavırlarına ben katlanamıyorum ya belli bir süre sonra fikirler uyuşmuyor biri başkasının tarafını tutup beni kötü ilan ediyor kendi doğrularına göre. Onlarla gülüp eğleniyorum ama yaşamlarımız çok farklı ya çok muhafazakar oluyorlar ya çok seküler. Kendime ait bir ortamım olmuyor. Kafa dengi denilecek arkadaşım yok. Uzun süredir iş konusunda sıkıntılar yaşıyorum kaygı bozukluğum olduğu için sürekli mide bulantıları yaşıyorum en ufak stres durumunda. Sessiz sakin biriyim kendimi savunma konusunda eksiklerim var bu da içime atmama karakterimi ortaya koyamamaya potansiyelimi hep gizlemeye kadar gidiyor. İnsanlar bana yanlış yapsa da sevdiğim için affediyorum. Ama ben onlara yanlış yapınca sürekli beni yalnızlığımla vuruyorlar. Yalnızım çünkü ait hissetmiyorum. Bir ilişki yaşadım o kişi çok muhafazakardı. Ben fedakarlık yaptım bazı şeylerde o çok büyük hatalar yaptı ben tepki gösterdim ve bitti. Evet sevgim kaldı ama sürekli beni sorgular bakışlar içindeyim. Sanki karar verme lüksüm yokmuş gibi o çok iyi meslek yapıyor güzel hobileri var ben evdeyim ben çalışmıyorum. Tabi gözler onu beğenmiyorum sanki sen nesin de ne istiyorsun vs fedakarlık yapmıyorum dönmüyorum diye bana çevrildi. Verdiğim o tepki abartı bulundu. Hassas birisin diye etiketlendim. Arkadaşlarımız da ortak olunca sanki onun hayatını beğenmemişim gibi oluyor onlara da o gözle bakıyormuşum gibi algılanıyor. Bana onu savunacak tezler öne sürüyorlar sürekli. Açıklama yapmak istemediğim için kimseyle görüşmüyorum. Muhtemelen beni bekleyen arkadaşlar var beni bekleyen bir hayat var ait olduğum bir yer var ama ne istediğimi bulamıyorum. Eğer ona dönersem o hayatını kurmuş ne istediği belli ben sadece gidip ona uyum sağlayacağım. Rahatsız olduğum şeyler onun hayatındaki temel şeyler o yüzden ne o benimle ne de ben onunla mutlu olabiliriz. Lütfen yardım edin. Şu an yol karanlık diye mi böyle görüyorum biraz ışık olsa belki kendime güvenim gelir ama yok. Savunacak bir tarafım da yok kendimi. Güzel mesleği hobileri olan arkadaşlık ilişkileri oturmuş birisi o asla kendinden ödün verecek biri değil olduğu yerden memnun ama ben savrulan biriyim. Biliyorum ki ben şunu yapmanı istemiyorum dediğimde kabul etmeyecek ama ben etmek zorunda kalacağım çünkü yaptığım başka bir şey yok. Kendi iç sesimi duyamıyorum. Bana yardım edin lütfen gerekirse madde madde sıkıntılarımı sıralayın ben farkındalığı yüksek biriyim. Dönüşmek istiyorum.