Psikoloji Kategorisi

Kendimi duymak istiyorum

Merhaba, Ben bir süredir sınav sürecindeyim. Aslında konuşmak istememin sebebi sınav değil — çünkü mesele sadece o değil. Bu süreçte kendimle ilgili çok şey fark ettim ve belki de ilk defa gerçekten birine anlatmak istiyorum. Kendimi tanımaya başladığımda gördüm ki, geçmişte kendime çok acımasız davranmışım. Bir dönem vardı, aynaya bakamıyor, iç sesimi susturamıyordum. Başarısız, yetersiz, sevilmeye değmez biri gibi hissediyordum. Şimdi bu duyguların çoğundan uzaklaştım. Ama yok olmadılar. Sadece konuşmayı bıraktılar. Derinde, sessizce duruyor gibiler. Son zamanlarda özgüvenli biri olduğumu söylüyorlar. Belki dışarıdan öyleyimdir de… Ama bu hâle gelmek kolay olmadı. İçimde hâlâ kendini küçümseyen, geçmişte yaşadıklarından utanmış bir yan var. Ve en kötüsü… Bazen Allah’tan bile yardım istemeye utanıyorum. Çünkü “hak ettim mi?” sorusu geliyor içimden. Sınav kaygısından çok daha fazlası var içimde. Erteleme alışkanlığımla savaşıyorum. Bir gün çok iyiyim, ertesi gün yatağımdan kalkamıyorum. Sonra kendime yükleniyorum, “Yine beceremedin” diye. Bu döngü beni yoruyor. Ve sanırım sadece hedefime değil… kendime ulaşmakta da zorlanıyorum. Ben artık geçmişteki o “kendini sevmeyen” hâlimi geride bırakmak istiyorum. Ama tam anlamıyla nasıl bırakılır, nasıl unutulmaz ya da nasıl dönüştürülür bilmiyorum. Bazen yolun yarısındayım gibi hissediyorum, bazen de başında saplanıp kalmış gibi…İşte bu yüzden biriyle konuşmak istiyorum. Sadece yol göstermek için değil — belki ilk defa biriyle birlikte sessiz taraflarımı da duymak için. Teşekkür ederim. — Sümeyye

Yurdisina tasindim ama alisamadim donmek istiyorum

3 ay once yurtdisina tasindim, istanbulda uluslararasi bir sirkette calisiyordum, yurtdisi ofisine gectim. fakat hic alisamadim. Donmek istiyorum. Fakat donunce ayni sirkette ise baslayamayacagim, cunku benim yerime baskasi ise basladi. Donunce is bulmam gerekecek. Bu sureci nasil saglikli atlatabilirim? Buraya geldigime oldukca pismanim cunku cok iyi bir hayatim vardi istanbulda. Burasi malesef beklentilerimi karsilayamadi ve karsilayacagini da dusunmuyorum. Akil ve beden sagligimi korumak istiyorum.

Ambivalans yaşıyorum, İlişkilerimi sürdüremiyorum

Merhaba ben hayatta yerini tam bulamamış biriyim. Ambivalans dedikleri olayı yaşıyorum. İşsizim şu an ne yapmak istediğime karar veremiyorum. Açık giyimliyim ama muhafazakar arkadaşlarım var hayatları belli stabil düzeyde gelenek görenek vs üzerinden ilerliyor onlar aile tarafından çok sıkı büyütülmüşler. Bense daha seküler biriyim. Ama annem muhafazakar olduğu için çok yabancı değilim bu duruma. Üniversite yurdumda da muhafazakar arkadaşlarım da vardı. Ama zorla tesettüre girdikleri çok belliydi hepsi bana dalga geçerek bakardı farklı olduğumuz için onları umursamazdım bu sefer burnu havada gözüküyordum. Asla olduğum yere ait değildim. Aradan 6 7 sene geçti ve benim karşıma muhafazakar birisi çıktı güzel bir ilişki istediğim için ve onu da gerçekten sevdiğim için bir ilişkiye başladım kıyafetlerimden ödün verdim ama zamanla öyle şeyler yaşadık ki onunla ilişki çok sarsıldı. Pes etmedim devam ettim. Ama o kadar sorunlar vardı ki ilişkide en büyük sorun sürekli ona uyum sağlamamı bekliyordu. Her konuda ona göre hareket etmemi istiyordu. Yaşadığı hayat ile bana söyledikleri çok farklıydı çünkü o da tam bir ambivalanstı. Aileden gelen baskıdan kaçıp ailenin tam tersi bir ortamda yerini bulmuştu. Bana söylediğinin tam tersi hareket ediyordu. Muhafazakar yaşamaya çalışıyor namaz kılıyor ama ortamları buna uygun değildi. Ben de fedakarlık yapıyorum ama buluştuğumuz ortak bir nokta yoktu. Şu an ayrıyız ayrılma nedenlerimiz ikimizin de beklentileri çok farklı ancak sevgi kaldı. Tüm bunlara rağmen sevgi var diye devam etmek bana çok yorucu geliyor. Çünkü ailesi çok tutucu insanlar bense rahat yetişmiş biriyim. Daha hayatımı tam düzene koymadım bile. O muhtemelen benim bu hayatıma çekildi. Ben de onun bu düzgün görünüşüne. Olay sadece kıyafet vs değil. Hayat ikimize aynı akmıyor. Lütfen yardım edin ben kendimi nasıl bulacağım bilmiyorum. Belki de bu fedakarlık şeması yüzünden ambilavans diye etiketliyorum kendimi bilmiyorum. Çözemiyorum.

Düşüncelerin içerisinde boğulan birisine ne söylemek istersiniz?

Merhaba. .30'lu yaşlara yaklaşmakta olan, kendi ayaklarının üzerinde duramayan. Hatta kafasının içinde ki sert düşünceler ve takıntılardan dolayı dışarısı ile bir türlü mücadele edemeyen ne yazık ki bir yaşam inşa edemeyen bir ben. . OKB'm var 3 yıldır özelde psikoterapi ve ilaç tedavisi aldım. Düzenli olmadı ancak şuan da devlet hastanesine gidiyorum ancak nafile. .Kafam da o kadar çok düşünce var ki hangisini yapsam yada karar versem diye tüm günümü mahvediyorum. Yaşamdan zerre keyif almıyorum. İnsanlarla mecburi olarak geçinmeye çalışıyorum. Bununla beraber sosyal yaşamda neredeyse sıfır arkadaşlık ve dostluk ile ilerliyorum. Hiçbir işi ve durumu olayı beğenmiyorum. Kimseye muhtaç olmadan yaşamak gibi uç şeyler hayal ediyorum. Kendimi ve gerçek düşüncelerimi ifade etsem toplum ve çevrem tarafından fazlaca ayrıştılacağımı biliyorum. Son zamanlarda kimse ile konuşmadan geçiriyorum. Sıfır konuşma. .Haliyle kendi kendime konuşuyor ve söyleniyorum. Ve bu düşünce obsesyonları arasında hayatımı en çok mahveden öfke nöbetlerim var aşırı kırıcı oluyorum özellikle aileme karşı bu nedenle de ailem artık beni istemiyor. Zaten bir vasfım da yok hayatta kalabilecek şekilde. Tabi daha bununla bitmedi. Tüm bunlara rağmen Okb'ye ek kaygı,sosyal bozukluklar yanında hayatımın düzeleceğine dair inanç geliştiremiyorum. Yeri geliyor kendimi fazlaca yüceltiyor yeri geliyor dibe sokuyorum. En son ki psikiyatri dokturum OKKB belirtileride taşıdığımı söyledi. Şu sebepten ki Mükemmelliyetçilik da var bu zaten birçok şeyde hayatıma negatif etki yapıyor. Daha da sayamacağım şeyler var. Ancak bunun yanında olumlu taraflardanda bahsetmem gerek. Türkiye'nin en güzel şehirlerinden birinde doğdum. Bir köyümüz var hatta orta halli bir çiftçi diyebilirim. İş hayatım tamamıyla köyde geçti. Eğitim Fakültesi mezunu bir öğretmenim. (Hiç Kpss hazırlanmadım)Entellektüel alanlarla ilgilenmeyi seviyorum,yaşıtlarıma nazaran çok fazla kitap okudum. Sanat sinemasi ve aktif bir tiyatro izleyicisiydim. Bağlama çalmaya çalıştım. Uzun dönem askerlik yaptım. 6 aylık bir yurtdışı deneyimim oldu. Uzun bir ilişkim oldu,nişanlılık döneminde yukarıda ki saydığım sebeplerden dolayı terk edildim. Şuan ise hayatta nasıl kalmalıyım diye kara kara düşünceler ve takıntılar arasında boğuluyorum. Düşüncelerim o kadar yorucu ve huzursuz edici ki onlardan kaçmak için çılgınca şeyler yapmak istiyorum,bir nevi unuturcasına. .NE YAPMALI?NE YAPMAMALI?. Bana bu konularda fazlaca kaynak kitap ve film dizi önerisinde bulunursanız çok memnun olurum. Teşekkürler iyi çalışmalar. .

Özgüvenli olmama rağmen neden özgüvenim düşüyor?

Bu gibi anlarda ne yapmamı önerirsiniz belki dışardan anlaşılıyor ya da anlaşılmıyor ama benim kendimi kötü hissetmeme neden oluyor yüzüm düşünüyor beklenmedik anlarda ya da o gün kendimi beğenmezsem oluyor yani bilmiyorum nasıl yenebilirim ? normal farkındayım ama kontrol edememe kısmı için yardım istiyorum sadece. Yani ne biliyim en azından kendimi hemen iyi hissettirecek bir şey olmalı. Birde özgüvenimin kolay yıkılmaması için neler yapabilirim?iyi bayramlar sağlıcakla kalın:)

Hayatta yolumu nasıl bulurum

Merhaba ben uzun zamandır ne istediğim ve nasıl bir hayatı istediğim konusunda kararsızım. 29 yaşındayım ve uzun süredir işsizim kaygılarım çok yoğun ve yolumu bulamıyorum. Çoğu arkadaşımla yollarımızı ayırdık. 1 sene öncesinde bir ilişki yaşadım. Bu kişi muhafazakar biri dışa dönük yapısı var sosyal birisi hobileri var kendisi muhafazakar ama çevresi seküler her anlamda rahat insanlar onların yanında baya rahat kız arkadaşlarıyla aşırı samimi tavırları var bu beni rahatsız ediyor. Ben öyle değilim dese de bunu benden saklıyor ama ben storylerden vs görüyorum ortamlarını ve samimiyetini. Mesaj siliyor yalan söylüyor. Güvenimi sarsacak daha büyük şeyler de yaptı. Bense içe dönük daha sessiz uyumlu biriyim giyimim açık. Ben onun için fedakarlık yapmıştım kıyafet konusunda ama bana öyle şeyler yaşattı ki kendimi böyle bir fedakarlık içine sokmak istemiyorum artık. Sevgim var ama biliyorum ki ona dönersem o hiçbir şeyinden ödün vermeyecek sadece ben hayatımı değiştireceğim. Kıyafetimden vs ödün vereceğim onun yaşadığı şehire taşınacağım ama o ortamlarından önceliklerinden hobilerinden ödün vermeyecek. Çünkü benden kıyafetlerim için ödün vermemi istiyor muhafazakarım diyor ama onun ortamı bikini giyen rahat tavırları olan insanlarla dolu. Kendisini bu ortama ait hissediyor çünkü bütün hayatı vs o insanlarla. Bana da bu ikililik çok yanlış geliyor. Evet muhafazakar olduğu için böyle birini istiyor. Ama ortamı çok farklı ve ben de o ortamlardaki gibi biriyim kıyafetimle vs. Her iki tarafta seviyor ne olacak ne istiyorum hayatta yolum bu mu sevgimin peşinden mi gitmeyelim bilmiyorum ama gidersem bu yolda en çok fedakarlığı yapan ben olacağım buna da eminim. Kendimi anlamıyorum kalbim mantığımla savaş halinde. Beklentilerimiz hayatımız yetişme şekillerimiz çok farklı. Ben ailemde çok rahat biriyim ama sessiz sakin çekinik yapım var. O dışa dönük sosyal baskı görmüş birisi. Tam birbirimizin gölge karakterleriyiz. Belki de benim uyumlu fedakar oluşum onu etkiledi onun da bu kadar sosyalliği beni etkiledi. Ama bu karmaşık durum gerçek hayatta çok zor oluyor. Sürekli çatışma halindeyiz. Ben bu ikili durumdan dolayı dönmek istemiyorum. Ben kendimi kısıtlayacağım ama o hiçbir şekilde kendinden ödün vermeyecek. Bu bana çok fazla geliyor. Ben kendi yolumu nasıl bulurum. Bu ilişkinin bir oluru varsa bunu nasıl anlarım bilmiyorum. Lütfen bana yardımcı olun hayatımın şekillenmesi için büyük bir adım olacak bu

Terapi almalı mıyım?

Terapi almayı düşünüyorum ama gittiğimde şikayetin ne sorusuna cevap verebileceğimi düşünmüyorum, genel olarak da terapide çok konuşkan birisi değilim elimde olmadan yargılanmaktan çok korkuyorum (bu da bir şikayet aslında). Son zamanlarda da kişisel gelişimimi daha iyi bir seviyeye taşımak adına uzman desteğine ihtiyaç duyuyorum, gündelik olaylar üzerinden nerede nasıl davranmam gerektiği ve duygularımı nasıl kontrol edebileceğimi öğrenmek istiyorum fakat bunun için terapiye gitmeli miyim emin olamıyorum (yine terapist tarafından bunun için mi geldin denilerek yargılanacağımı düşünüyorum).

Herşeyde kendimi suçlamamak için ne yapmam gerekiyor?

Aile içinde çıkan tartışmalar, arkadaşlık ilişkilerim herşekilde inişli çıkışlı geçiyor. Herkes sorunun bende olduğunu baskıladığı için kendimi öyle görüyorum ve bunu durduramıyorum. Çünkü bana sen haklısın diyen kimse olmadı. Çevremdeki herkes aynı düşüncede olduğu için suçlu ve farklı olan ben oldum. Bu durumlarda fazlasıyla kendimden nefret ediyorum ve bi yandan da böyle insanlardan kurtulmak istiyorum çünkü sorunun ben olmadığını bi yandan da biliyorum. İçimde kendimle savaş veriyorum. Düzensiz bir aileden geliyorum yani herkes kavgalı, annem ve babam bana düşman gibi herşeyde 2. plana atılıyorum. Her ortamda fazlasıyla hakkım yeniliyor ses çıkarıyorum ama yine en sonunda suçlu olan ben oluyorum. Hiçkimse benim baktığım gözlerle bakmıyor olaya. Küçük yaşımda birsürü sorumluluk almak zorunda kaldım ve kendimi kendim büyüttüm ama hala alışamadım bu tür sıkıntılara. Bu evden ve herkesten kurtulmak istiyorum. Herşey kötüye gittiği zaman ve kendimi dışarı atmak istediğim zaman arayabileceğim bi arkadaşım bile yok. Kalabalığın içinde tek başımayım. Hayatımda sürekli kendini geliştirememiş duygusal zekası olmayan insanlar çıkıyor ve beni mahvedip gidiyor. Eski sevgilim yüzünden derslerimde cok devamsızlık yaptım. Hergün ağlıyordum. Narsist biriydi ve bunu kabullenmiyordu. Birsürü sorun yaşadım. Herşey üst üste geldi. Bana birsürü travmalar yarattı ve daha birçok şey. Çok fazla sorunum var ama sadece bu soruyu sorma hakkım vardı. Küçüklüğümden beri psikolojik rahatsızlıklarım var. Hatta her sene değişiyordu bu takıntılar. Hala da aynı. Tedavi görmem gerektiğini biliyorum, iyileşmem gerektiğini ve farkedilmem gerektiğini de biliyorum. Ama bunun icin yeterli bir desteğe sahip değilim. Umarım yanıtlanır bir iki cümle bile olsa bir psikolog tarafından birşeyler duymaya ihtiyacım olduğunu düşünüyorum. Çünkü içimi açtığım hiçbir insan bana iyi gelmedi. Zaten hiçbir şekilde kendimi tamamen açamadım.

elifqwe1

Çok takıntılıyım nasıl aşabilirim?

Hayatımda küçük veya büyük olayları kafamda döndürüp duruyorum. En yakın arkadaşım sürekli beni iğneleyici şeyler söylüyor bunu görebiliyorum. Beni sorunlu ilan etmeye çalışıyor ve son 1 senedir hayatımda yaşadığım tüm olumsuz olaylara tanık olmuş birisi bu. Zamanında bana çok hak vermiş birisi hem de. Ben de onun hayatına tanık oldum. Kendini öyle bir övüyor ki o benim tanıdığım insan gitti yerine bambaşka biri geldi. Onunla ortak olan bir arkadaşıma kendimce darıldım ve bir süre görüşmeme kararı aldım. Sürekli o insanı bana güzelliyor. Ama bazı konularda onun da gelip bana dedikodusunu yapıyor. Herkesin iyi veya kötü tarafı vardır. Benim de öyle ama bu taraflarımızı bazen ısınamadığımız bir hareketini yanlış bulduğumuz insanlara gösteririz. İyiyken durduk yere kimseye kötü tarafımızı neden sunalım. O ortak arkadaşımız benim çok kötü geçirdiğim bir günümde yanımda olmadı. O gün için ben çok kırılmıştım ona. Daha sonra ben uzaklaştım bir dönem herkesten. Bu arkadaşım da benim neler yaşadığımı biliyor ve sürekli beni sıkıştırıyor neden görüşmüyorsun vs. o kişinin konusunu açıyor. Artık o kadar yoruldum ki. İnsanları hayatımdan çıkardım. Hiçbir ilişkiyi yürütecek gücüm kalmadı. Böyle sessizce oturmak istiyorum hep. Lütfen yardım edin. Tekrar hayata nasıl dönerim

Kendimi beğenmiyorum özgüvenim yok ve okb var

Sürekli hergün kafamda kuruyorum özgüvenim yok kendimi hiç beğenmiyorum sürekli kendimi kötülüyorum okb tanısı kondu anksiyete sosyal fobi depresyon dendi bana. Bir sürü psikologa gittim bir sürü psikiyatriste gittim şuanda ilaçda kullandım değiştirdiler şuanda kullanıyorum ama bu durumdan çıkamıyorum doğru düzgün arkadaşım yok insanları sıkıyorum kafeye geliyorum tek başıma insanları mutlu görüyorum ve bu durum beni üzüyor bi çift görüyorum ve morelim bozluyor ben neden yanlızım diye kendimi kötülüyorum sen çirkinsin seni kim ne yapsın sürekli böyle