Psikoloji Kategorisi

Ben borderline mıyım?

Merhaba ben buraya bir soru yöneltmiştim karşılığında kaygılı bağlanmaya veya borderline yapılanma örüntüsü olabilir şeklinde bir cevap geldi biraz araştırdım. Terk edilme konusunda yalnız kalma konusunda çok büyük korkularım var evet. Hikayemi şöyle özetleyeyim. Ben lisede kaldım. O dönemden sonra başarısız oldum diye sürekli sabah okula giderken öğürme kusma şikayetlerim başladı. Bedenimin alarmı bozulmuş gibiydi o günden sonra daha sonra üniversiteye geçtim liseden beri beraber olduğum erkek arkadaşım vardı. Sürekli bana yalan söylüyordu. Kız arkadaşıyla buluşmak için terk edilme kaygım çok yoğundu. O dönem yurtta çok mutsuzdum sürekli mide bulantısı kaygı yaşıyordum bulunduğum ortamı sevmiyordum. Daha sonra mezun olup geldim erkek arkadaşım bana bu yalanları sürdürmeye başladı. Daha sonra beni çok kısıtlıyorsun diyerek aldatarak ayrıldı benden. O dönem çok arkadaşım yoktu yalnız kalmıştım sınava hazırlanıyordum kusma öğürme çok oldu işe başladım bu sebepten dolayı işimden oldum. Evde kendimi izole ediyordum hep. Birkaç arkadaşımla görüşüyordum sonra karşıma biri çıktı onunla bir ilişkiye başladım baştan kıyafetlerimden fedakarlık ettim çünkü gerçekten mutlu olmak istiyordum. O kişide eski ilişkisini unutamamış meğerse mesajlar resimle çıktı telefonundan ben eğer bınların bir anlamı yoksa çabalayacaksan devam etmeye hazırım dedim. O da tamam dedi. Bana yapma dediği şeyleri kendisi yaptı. Sürekli bir yalan bir şeyler gizleme eğilimindeydi. Ben de neden devam ettim bilmiyorum hep düzelir düzeltiriz mantığıyla ilerledim. Bir baktım hala eski ilişkisine dair bir şeyler çıkıyor telefonundan en son ben o gün hiç gülemedim eğlenemedim. İçime kapandım. Yaşadıklarım çok ağır gelmeye başladı. Genelde böyle olur ben tamamen içime kapanırım sessiz sakin biriyim kendimi çok ifade edip savunabilen bir yanım yoktur. O tam tersi çok sosyal girişken biriydi. O ilişkisinden sonra terapiye gitmiş onların notlarını almış onları tuttuğunu söylüyor ama o telefonda hala silinmemiş videolar notlar vs de vardı. Anlamıyordum beni seviyor mu unutamamış mı hala anlamıyordum. . Ben ilk yaşadığım büyük olaydan sonra çok tükenmiştim. Sonra biz ayrıldık. Ben yine büyük bir depresyona girdim kaygılarım çok yoğundu. Ama tamamen kendimi bırakmadım bu süreçte arkadaşlarımın yanında oldum. Ama bazen ruh gibiydim. Bir arkadaşım bana sürekli kendi dertlerini anlatıyorsun diyerek arkadaşlığımızı sonlandırdı. O da terapiye başladı. Onun da kaybetme korkuları yüksekti. Sürekli bana sanki onun en yakını ben olmalıymışım gibi davranıyordu. Başka arkadaşım olamaz gibi tepkiler veriyordu. Aslında kendimden anlıyordum bunu benim de terk edilme yalnız kalma şemaların var çünkü ayrılıklar hep zor oluyor. Lütfen yardım edin. Borderline olabilir miyim. İntihar düşüncem olmadı. Bir kere lisedeyken benden ayrılırsan hap içerim şeklinde tehdit etmiştim ama çok çocukçaydı baktığım zaman. Sadece genel olarak ortamlarda çok sessizim kendimi açamıyorum pek suskun bir yapım var. Kendimi çözmek istiyorum. Kaygılarım çok yüksek. Son zamanlarda yaşadıklarım da çok etkili. Eve kendimi izole ettim kimseyle görüşmüyorum değilim aslında görüşecek pek kimse kalmadı. Gülüp eğlenmek dolu dolu bir hayat istiyorum ama kaygılarım bunun çok önüne geçiyor. Ya ben de bir sorun var ya da karşıma çıkan problemli ilişkilerde anlamıyorum. Lütfen yardımcı olun

Flörtü tanımak için nasıl sorular sorabilirim?

Merhaba sayın psikolog, bugüne kadar çok haya yaptım ilişki başlarında flört dönemlerinde ancak artık aynı hataları yapmamak için psikolojik destek sitesinden flörte nasıl sorular sorulması gerektiğini öğrenmek istiyorum gerçekten. Karşımızdaki partneri tanımak için ne tür sorular sorabiliriz? Partnerime yatırım yapıp yapmayacağımı anlamak istiyorum ileri ki yaşlarda bu zamanları pişmanlık olarak hatırlamak istemiyorum. Naber nasıl sın gibi sorularla oyalanmaktansa karşımdaki insanı tanımak için ne tür sorular sormalıyım?

Benim bu ruh halim hastalık mı?

12yaşımdan beri kendi kendime konuşuyorum ağlıyorum gülüyorum sanki biri yanımda varmış gibi şu anda 23 yaşındayım ama hep böyleyim evliyim üç çocuğum var sanki onlara iyi bir anne değilim gibi hissediyorum ne yapayım bilmiyorum bazen düşünüyorum tuhaf tuhaf senaryolar aklımda oluşuyor çocuklarıma bağırıyorum anlamıyorum neden böyle olduğumu sonra kendi kendime ağlıyorum üstünden çok geçmeden gülüyorum sanki hiç bir şey olmamış gibi hissediyorum kendi kendime o kadar çok konuşuyorum ki bazen bakıyorum saat 03:00 gecenin yarısı yada bazen sabah oluyor hâlâ ayaktayım ve hâlâ konuşuyorum ama en çokta geçmişim çok kötü geçtiği için sanki iyi geçiyor Muş gibi düşünmem. ben hasta miyim nasıl bu halim le başa çıkabilirim bilmiyorum

Enerjimi geri kazanmak istiyorum

Eskiden daha neselı mutluydum su an iki yuzlu , güvensiz insanlarla karşılaştgm için istedıgım gıbı davranamıyorum. Enerjik neseslı ya da oldugum gibi temız davransam saf yerıne konmaktan korkuyorum nasıl eskısı gıbı hayat enerjimi toparlyblrm kendıme deger verebılırım nasıl kendımı kımse ıle kıyaslamam, kendıme nasıl guvenırım, bi ortamda nasıl guvencım olur kendıme, özgüvenim var ama bazen hiç yokmuş gıbı davranıyorum ıkıncı planda kalmaktan korkuyorum bi dusuncemı soylerken kımse dınlemez dıye cekınıyorum bunun sebebi ne olabilir ve nasıl asabılırım, sımdıden cok tesekkur ederımm

Neden bu hissi yaşadım sizce?

Merhaba hocam ben bugün sosyalleşmek adına arkadaşımla İstanbul'a gittim. Enerjim iyidi ama arkadaşımın pek değil. Sahilde dolaşırken o sırada zaten açtık ve çok da sıcaktı . . nedense bir an sanki orada değilmişim gibi geldi yani insanlar, sesim ordaki unsurlar felan bı garip geldi kendi kendime " ben şu an burda miyim her şey çok gerçek canlı kendimdemiyim kimim ben", sorgulamasi başladı enerjim düştü baya. İlk defa bunu yaşadım. Tuhaf bı hissiyatti cidden herşeyin farkında olmak . .. .. .. Bu neydi sizce ve neden yaşadım? ( O arkadaşımla buluşunca genelde üzerimde bir agirlik oluşuyor enerjim düşüyor da. )

Çok mu öfkeliyim?

Üç çocuğum var büyük oğlum 4yasinda ortanci oğlum 2yasinda en küçükleri sekiz aylık eşim uzakta çalışıyor ben yanlızım evde içimden bir ses çocuklarıma yetişemiyorum sanki onlara iyi bir anne değilim gibi hissediyorum bazen onlara bağırıyorum anlamıyor lar beni kendimce ağlıyorum etrafımda komşu falanda yok köy hayatındayım arkadaşlarida yok oynasınlar ev çok dağınıktır bir şeylere yetişemiyorum bazen ölmek istiyorum çok yorgunum kendime hiç vakit ayıramiyorum yirmi üç yaşında yım hiç mutlu değilim hep yanlızım etrafımda kilere kızınca sen çok kötü bir insan delisin iyi bir insan değilsin eşim le bile tartışınca sen hiç bir şey hak etmiyor sun diyor bana bazen düşünüyorum eşimide çocuklarımı da çok seviyorum ama hiç gün yüzü görmüyorum bir şey olunca o zaman dedikleri kelime annesiz babasız büyüdüğün için insanlık nedir bilmiyor sun diyor lar uyku düzenim yok gecenin yarısı uyanıp kendi kendime konuşuyorum ağlıyorum ne yapayım hiç bilmiyorum

Kendimi neden sürekli mutsuz ve sinirli hissediyorum

Hayattan keyif alamıyorum çok sinirliyim çevremde beni çok seven insanlar var ama onlara sabır gösteremiyorum hayattan keyif almak istiyorum ama gücüm ve motivasyonum yok sevgilimi çok seviyorum onunda beni sevdiğini biliyorum ama sürekli onunla kavga ederken buluyorum kendimi her şeyin acısını ondan çıkartıyorum sanki ne yapmalıyım benim sorunum ne bana yardımcı olurmusunuz lütfen kilo vermek istiyorum birde mutlu olmak istiyorum

Bebeğimi kaybettim kendimi toplayamıyorum

7 aylık Bebeğimi kaybettim çok üzülüyorum onu çok özlüyorum . İki tane daha çocuğum var onları bu süreçte eksik sevgisiz bırakmak istemiyorum. Ama kendimi iyi hissedemiyorum. Tekrar bir hastalık ve kaybetme korkusu yaşıyorum. Üzüntü korku endişe hepsini yaşıyorum. Mutlu olmak istiyorum kaygısız yaşamak istiyorum Bana yardımcı olabilir misiniz . Tekrar hayata bağlamam için neler yapabilirim . Teşekkür ederim ederim ederim ederim

Eski neşemi nasıl geri kazanırım

Uzun süredir bu duygular içindeyim. Erkek arkadaşıma güven problemi yaşıyorum bu yüzden büyük ihtimalle öfkeleniyorum ve bu şekilde kendimi korumaya çalışıyorum. Çünkü kolay şeyler yaşamadığımı düşünüyorum ya da ben böyle düşünüyorum bilmiyorum o yüzden böyle yazmak istedim birini içimi dökmek istedim. Şu an üç yıllık bir ilişkim var. Ama şöyle ki ilişkimizin en başında sevgilim bana eski sevgilisinin ismi ile seslenmişti sonra sosyal medyamıza tarih yazacaktı biyografi kısmına yanlışlıkla eski sevgilisiyle çıkma tarihini yazdı kart şifresinde sürekli bir rakam giriyordu dedim ki bu kimin neyin tarihi bana dedi ki yegenimi çok seviyorum işte ablamın kızı yani yeğenimin doğum tarihi dedi ama sevgilisinin dogum gunu cıkmıstı. Bir gün askerden yakın arkadaşı geldi onunla buluşcağını söyledi tabi dedim gidebilirsin sonra işte ben o sıra işteyim aradım aşkım ne yapıyorsun nasılsın işte oturuyoruz dedi,sizi ben tutmayayım arkadaşınla hani vakit geçir diyip kapattım bu içmiş eski sevgilisini aramış sonra gelmiş bunun yanına oturmuşlar kahve falan içmişler ve benim haberim yok o gün işten çıktım saat 11:00 beni almaya geldiğini düşündüm onların yanından geliyormuş sonra beni otobüse bindirdi o kızla aynı otobüsteyiz ve haberim yok o kız sevgilimin en yakın arkadaşını aramış işte o kız da benim otobüste falan demiş beni yani tabii benim bunlardan hiçbirinden haberim yok sevgilim de söylemiş işte tamam karışmasın bir şey söylemesin onu diye sonra kolunu sakatlamıştı sanırsam avmnin revirine gitmişti bu kız da orada çalışıyormuş gitmiş kolunu falan sardırmış kız bana akşam mesaj atıyor sosyal medyadan işte sevgilinin kolu nasıl bakmıştım nasıl diye işte o gün öğrendim ben bunların hepsini affettim neden affettim ben de bilmiyorum biliyorum onu seviyorum ama hala kalbim acıyor bunu yazarken bile çok zorlanarak yazıyorum zamanında kendime anlatamadığım şeyleri başka birine ilk defa anlatıyorum belki iki buçk üç yıl geçti biz beraberiz ama en ufak anda aklıma geliyor en güzel anımda aklıma geliyor ve gözlerim doluyor ondan uzaklaşmak istiyorum biliyorum kendisini değiştirmek için çok şey yapıyor belki bunları bildiğim şeyler bunlar belki bilmediğim çok şeyde yaşandı haberim yok bu ilişkimden önceki ilişkimde de aldatıldım için artık insanlara güven problemim çok fazla değişti şu an aynısı değil bildiğim kadarıyla tabii ki ama bilmiyorum hani kendimi nereye koydugumu bilmiyorum şu an hayatımda eski neşemi göremiyorum en ufak şeyde sinirleniyorum ya da sinirlenerek kendimi savunma mekanizması oluşturuyorum galiba sürekli aştım bunları alıştım affettim diyorum ama belki de alışamadım daha böyle sanıyorum ben ya da onu affettiğim için kendimi affedemiyorum nasıl bir şey düşünmem gerektiğini bilmiyorum nasıl hareket etmek istediğimi bilmiyorum bazen içimden geldiği gibi hareket edemiyorum kendime soruyorum diyorum ki nasıl davranmalıyım bilmiyorum nasıl bir yol izlemem gerekiyor? Bunların hepsını sordugumda iliskimizden uluastırmak için bulustum senı kaybetmekten korktugum ıcın soyleyemedım hazır hıssedemedım ondan önce söylemem gerekıyordu bılıyrm fln dedı ama daha ds cok kaybettı benı. Gectıgımız ay 3. Yılımıza gırdık kendısı askerde bır hafta sonra gelıcek mutluyuz cok degıstı evet ama ıcımde bu dıyguları bastırıyormusum da birden tekrar gun yüzüne cıkacak dıye korkularım var :(

Kendimi çözemiyorum

Merhaba ben uzun süredir sosyal ortamlardan izole yaşıyorum üniversitede ilkokulda ve farkettim ki yaşım 30 oldu bundan rahatsızlık duymuyorum hayatımı tüm gün evde hiçbir şey yapmadan geçirebilirim tabi bundaki en önemli sebep kaygı bozukluğu annem çok kaygılı biriydi anneannemde dayımda şizofreni vardı çok ağır şeyler yaşadılar ben de küçüklüğümden beri kendimi hep geri çeken izole eden biriydim yeni bir işe başlayacağımda veya stresli durumlarda kusuyorum öğürüyorum mide bulantısı yaşıyorum kaygılanıyorum altında ne var neden böyle oluyor bilmiyorum üniversitede de böyleydi 1 sene boyunca hep kustum o dönem erkek arkadaşım vardı onun kız arkadaşları vardı ben yalnız kalacağım beni bırakacak kaygısı hep oluyordu onun yanında kimse olmasın sadece ben olayım istiyordum ilgisi hep üzerimde olsun istiyordum o da yalanlar söylüyordu o insanlarla buluşuyordu bunları gördükçe daha çok kaygılanıyordum. İlk okulda öğretmenim yazmayı öğretirken kalemi titrettim diye elimden kalemi attı herkesin içinde o günden sonra belki de ben hep başarı insan içinde bir şey yapma kaygısı yaşıyorum şuanki hayatım hep izole son yaşadığım ilişkide de öyle şeyler başıma geldi ki eski ilişkisini unutamamış biriydi bana unuttuğunu söylüyordu ben de güvenip devam ettim ama telefonunda en son ona dair bir şey sakladığını gördüm kaldıramadım bunalrı o günü hiç konuşmadan geçirdim. Bir şey olduğunda hemen içime kapanıyorum o ana ayak uyduramıyorum kendimi ifade edemiyorum. Kaygılarımın altında belki de anlaşılamamak belki bu sessizliği sevdiğim için çok konuşkan değilim zaten belki bu benim normalim belki de yalnız kalacağım korkusuyla kendimi geri çekiyorum bilmiyorum altında ne yatıyor. Neden bu kadar izoleyim normalim mi bu bunu seviyor muyum aslında dışarı çıkmayı arkadaşlarım kalabalık gruplar seviyorum en son böyle bir gruptayken herkesin arkadan bana kazık attığını görünce insanlardan da soğuyup iyice kendimi kapatmıştım işe gidemiyorum bu mide bulantıları o günden başlıyor strese gelemeyen biriyim eski ilişkimde çok fedakarlıklar da yaptım hayat neresinden tutarsam elimde kalıyor gibi. Sadece insanlara kendimi açamıyorum samimi iletişim kuramıyorum hep yalnız kaldığım için de ortamlardan iyice kendimi geri çekmeye sessiz kalmaya başladım yardımcı olun sorunun nereden geldiğini anlamıyorum