Psikoloji Kategorisi

Sosyal anksiyeteyi nasıl aşacağım?

2013 yılından bu yana psikiyatr tedavisi görmekteyim. Bir çok teşhis konuldu. Sosyal fobi, depresyon, okb teşhis olarak. Benim şu an da yoğun olarak yaşamış olduğum şeye bakarsak sosyal anksiyetenin ağır bastığını düşünüyorum. Ayrıca verilen ilaçların faydalı olduğunu iyi geldiğini düşünmüyorum. Halen kafamdaki o düşünceler değişmedi diyebilirim. Çoğunlukla dış görünüşüm ile ilgili olumsuz yorumlara maruz kaldığımı ve alay konusu olduğumu düşünüyorum öyle hissediyorum. Evet normal kilomun üstündeyim kilolu biriyim ve bu beni aşırı rahatsız ediyor özgüvenimi çok düşürüyor aynadaki beni beğenmiyorum. Ciddiye almak istemiyorum. Çoğunlukla evde zamanımı geçiriyorum. Dışarı çıkmak dahi istemiyorum. Ve artık bir şeyler için adım atma zamanımın geldiğini düşünüyorum. Bu durumdan çok muzdaribim. Yapacağınız yorumu şimdiden merakla bekliyorum.

Nasıl daha sakin biri olabilirim

Bazen gerçekten çıldıracak gibi oluyorum hiç bir şekilde kendimi sakinleştiremiyorum akıllı mantıklı hareket etmeye çalışırken daha kötü oluyor. İnsanların yaptığı kötülüklere karşılık ben daha çok kötü olmak istiyorum herkes nasıl davranıyorsa aynı öyle tepki alıcak ben bunu istiyorum ve çok sinirim bozuluyor sanki sadece bir konuda ben hatalıymışım gibi davranılıyor eşimin annesi yaklaşık bir ay önce vefat etti biz Antalya'da oturuyoruz ailesi maraşta. Ben 19 eşimde 30 yaşında 4 aylık bir oğlumuz var ben oğlumu her şeyden korurum sakınırım onun canının yanmaması için tırnağını bile kesemiyorum sırf ağlamasın diye özel aşıları yaptırmıyorum ateşi oluyor diye maraşa gidince eşimin yengesi benim oğlumun ayağını ısırdı farkındaysanız hiç mantıklı bir hareket değil oğlumda aynı aşı vurulmuş gibi ağlamaya bağırmaya başlayınca bende tahmin edersiniz ki tepki verdim çünkü ben bu kadar sakınırken kimse canını yakamaz. Biraz bağırdım ne diye ısırıyorsun git kendi oğlunu ısır diye o anın verdiği sinirle de çocuk oğlum kucağımdayken kapıyı ayağımla açıp ayağımla kapattım onların ailesi çok dedikoducu olunca bu gelin bizi istemiyora geldi eşim ve ailesi çok güzel bir şekilde tepkilerini verdiler bir abisi gelir seni cin çarpmasından beter ederim der bütün sülalesi engeller ki biz bu yüzden eşimle ayrılma noktasına bile geldik yine bir şekilde durulduk ama ailesinin engellemesi benim aşırı moralimi bozuyor ne hakla sen beni engelliyorsun bana göre engellemek o kadar çocukça geliyor ki ben kimseyi engellemem mesela silerim numarasını bitti ne yani sen beni engelledin ne oldu sabır ya sizce haklı miyim ben oturup çocuğuma tek bakıyorum hiçbir şekilde destek almıyorum şu yaşadıklarım beni daha çok yıpratıyor . Bu yüzden insanlarla mesafeli oluyorum kimseyi sevmiyorum bu arada benimde annemle babam ayrıydı 6 yaşından beri babannamde kalıyorum annemi şu zamana kadar hiç görmedim babamda evlendi kendi yuvası var benim ailemle de kimseyle konuşmuyorum bir tartışma oldu yani anlayacağınız kimsem yok

Obsesyonlarımla başa çıkamıyorum ne yapmalıyım?

3 yıldır birlikteyiz onu çok seviyorum ilk aşkım ilk sevgilim her şeyi onunla yaşadım uzak mesafe yaşadık yine yorulmadık sıkılmadık her şey çok güzel gidiyordu bir gün film izlerken eskiden aynı sitede oturduğumuz bir çocuk vardı bi dönem ondan hoşlandım sonra geçti o çocuğun ismi filmde geçti aklıma geldi o günden sonra istemsizce düşünmeye başladım hayatı kendime zindan ettim acaba onu mu seviyorum acaba sevgilimi mi sevmiyorum diye sonra zamanla alıştım bu düşünceye atlatmaya başlıyordum dershanedeki sınıftaki bi çocuk sevgilisine çiçek almıştı sordu bunu nasıl saklayacağım diye ondan sonra baktım ki bu çocuğa da zihnim obsesyon üretmeye başlıyor sonra sevgilimin kuzeniyle tanıştım zihnim onu bile düşünmeye başladı son eklenen bu obsesyonlar gelince aklıma acaba sevgilimden sıkıldım mı düşüncesi geldi acaba onu sevmiyor muyum mesaj atıyor acaba ona sinir mi oluyorum bugün dedim aklıma ne gelirse gelsin takmayacağım bu sefer sevgilimle kavga etmeye başladık çok sinirlendim gereksiz sinirlendim sonra zihnim ayrılırsa ayrılsın dedi kendimi sıkmaya başladım oturdum düşündüm düşünürken zihnim ondan ayrılıp başka biriyle birlikte olduğunu düşünsen nasıl olur dedi bi anda dershaneye gidiyorum gittiğimde erkekleri görmekten kaçınıyorum onlara da zihnim anlam yüklemeye çalışır diye geceleri rüya görüyorum her rüyamda alakalı alakasız ben sevgilimi seviyorum uzak dur benden diye şeyler geçiyor yani genel olarak rüyalarım saçma da olsa içinde bi kere böyle bir şey geçiyor ve özellikle sevgimi sorgulamam beni zorluyor şuan mesela sanki hiçbir şey hissetmiyormuşum gibi ya da çok yorgun artık bu konudan bıkmış usanmış gibi ağlamak isteyince ağlayamıyorum bile sevgilime karşı böyle hissetmek çok can sıkıcı sanki hiçbir his yokmuş gibi

OKB'de olmayan şeyleri olmuş gibi hissetme var mı?

Merhabalar , aslında ben bir şey anlatmak değil de merak ettiğim bir şeyi soracaktım da OKB olan bireyler takıntılı insanlar ya hani gerek düşünce gerekte eylem olarak, bunun yanı sıra kafada kurma ya da olmayan şeyleri olmuş gibi hissetme, algılama gibi durumlar da olabiliyor mu acaba ? ya da konu onunla ilgili değilken o lafı üstüne alınması durumu bu tür olayları böyle anlayıp sonra da böyle sanki olmuş gibi de hissedebilirler mi ve bu yüzden de bu tür olayları da takıntılı hale getirebilirler mi ?

Sevdiğim birinin ölümünü nasıl kabullenebilirim?

Ortaokuldayken okuldan erkek arkadaşım vardı. Birbirimizi seviyorduk çocuktuk ilişkimiz vardı ama ortaokul zamanında bitmişti ama ortaokul bittikten sonrada belli bir süre bu kişiyle iletişimimiz tam olarak bitmedi. Arada konuşuyorduk kötü olduğu zamanlar ben destek oluyordum, sonra aradan bir iki yıl geçti o süreçte pek konuşmadık sonrasında bu arkadaşım vefat etti. Yaklaşık 10 ay oluyor ve ben bunu aşamıyorum sanırım, mezarına hala gidemedim sanki gitsem öldüğünü kabullenecekmişim gibi hissediyorum ama gitmediğim için de kendimi kötü hissediyorum, ilk vefat ettiğinde rüyamda görmüştüm sanki veda eder gibiydi bi daha da görmedim rüyamda, yüzü hep gözümün önüne geliyor içimde onu özlediğimi hissediyorum, ki aklımdan hiç çıkmıyor sanki hayatında olmadığım zamanlara kızgınım gibi içimdeki bu şey sevgi mi bilmiyorum onunla ayrıldıktan sonra ilişkilerim olmuştu ama o öldükten sonra daha çok ona olan bağım güçlendi sanki bu içimdeki şey aşk mı, pişmanlık mı nedir? Ve ben bu durumda ne yapmalıyım bu durumu nasıl aşabilirim ?

Enkazımdan nasıl çıkabilirim?

6 Şubat depreminde annemi ve babamı kaybettim. Bu tarihten tam bir ay önce babaannemi kaybettim. Ben ölüm nedir bilmezken ilk babaannemde tattım o acıyı sonra dedim ki “annem ve babamı kaybedersem yaşayamam” ve o acı günü yaşadım günlerce bekledim o enkazın başında 4. gün annemi 6. Gün babamın cansız bedenine ulaştık. Ben 2 gece annemin cansız bedeni ile aynı bahçede yattım. Uyanmadı seslendim kalkmadı. Üstümden aldıkları battaniyeye sardılar annemin bedenini yüzünü bile göstermediler. Babamın mos mor olmuş ellerini gördüm. 2 sene olacak mutlu olduğum zamanlar uyuyamıyorum nefesim kesiliyor sanki hakketmiyorum gülmeyi. Şimdi evleneceğim kurduğum her hayal yıkıldı. Herkesi mutlu etmek için düğün yapacaklar ben bir kez daha annem ve babam olmadığını hatırlayacağım. Zoruma gidiyor. Annemin son defa yüzünü görememek babamın saçlarını koklayamamak. Onlarsız nasıl yaşanır öğrenemiyorum öğrenmek istiyor muyum onu da bilmiyorum. Mutlu olduğum her an için pişmanlık duyuyorum. İnsanları annesi babası var diye kıskanır oldum neden benim ailem neden diye sormaktan başka bir şey bilmiyorum. Yaşıyorlar mıydı? Acı çektiler mi? Ne hissettiler? En ufak sese uyanan babam neden yatağından bile kalkmadı? Ben olsam kesin kalkarlardı diyorum sonra çünkü beni kurtarmak için çırpınırlardı biliyorum. Kendimi suçluyorum yanlarında yaşamadığım için. Bende onlarla beraber gitseydim diyorum her seferinde. Veda bile edemeden aldılar benden ailemi. Bağırdım ağladım kimse yardım etmedi. Günlerce gecelerce şimdi içimde kocaman bir soru yardım etselerdi şu an yaşıyor olabilirler miydi? Gelin çıkarken babamın elini öpebilir miydim? Sevdiğim adamı tanıştırabilir miydim? Kocaman bir boşluk var içimde ne yapsam geçmiyor. Böyle nasıl yaşanır?

Kendimi çok yetersiz buluyorum

Kendimi ne kadar mutlu göstersem de çok mutsuzum hayatım da hiç bir şey yolunda gitmiyor ve sebebini kendimin beceriksiz ve özgüvensiz olmasında buluyorum Çabuk kırılıyorum vazgeçiyorum kendimi çirkin görüyorum Ne yapsam da kendime yaranamıyorum kendimle baş edemiyorum kendime nefret ediyorum, ben böyle değildim mutlu bi kızdım ama her şey değişti ve hayatım bir daha yoluna girmedi ve ne kadar psikoloğa görünsem de iyi olamadım

Evin içinde bir iş yaparken biri beni çağırıyormuş gibi geliyor normal mi?

merhabalar ben evin içinde bir iş yaparken bile biri beni çağırıyormuş gibi geliyor normal mi ne yapmalıyım ne zaman bir iş yapsam biri beni çağırıyormuş gibi geliyor bu konu hakkında ne yapabilirim bana yardımcı olursanız sevinirim lütfen bana yardımcı olursanız çok minnettar olurum tek isteğim biri beni çağırıyormuş gibi geliyor onu ne yapabilirim bana yardımcı olursanız o kadar minnettar olurum ki anlatamam 💙

silindi34234

Duygu durum kontrolünü nasıl sağlarım?

Merhabalar bipolarım duygu durumumu mani döneminde ya da genel anlamda nasıl yönetirim, yönetilebilir mi manideki hatalar nasıl önlenir bipolar olarak iyileşir miyim kalıcı mı hatalarımdan suçluluk duymalıyım dalgalanma duyguları nasıl dengelenir ilişkimi nasıl güzel hale getiririm sizce sevgilime bu şekilde bu hastalıkla zarar verir miyim hasta olmadığımı düşünüyorum bazen ama manide hatalar çok yapıyorum geri dönüşü olmayan hatalar fazlasıyla yardımcı olur musunuz rica etsem

Gelecek kaygımı nasıl yenerim?

Gelecek kaygılarım bazen içinden çıkamayacağım kadar zorluyor beni uyku düzenimi bile bozuyor bir harcama yaptığım da bile günlerce düşünüp pişman oluyorum Yaptığım hiçbir şeyden zevk alamıyorum yapmak istemiyorum hevesim hemen kırılıyor yaptığım işe devam edemiyorum odaklanamıyorum bir sorunum yokken bile çok sorunum varmış gibi düşünüp endişeleniyorum bunları nasıl önleyebilirim nasıl daha kalite geçecek planlayabilirim uyku düzenimi nasıl kurabilirim düşüncelerimi bu kadar kötü yönden değil de iyi yöne çevirebilirim