Psikoloji Kategorisi

İçinde bulunduğum depresyondan kurtulmak için ne yapmayalım

Önüne geçemediğim depresyonum ve buna bağlı olarak öfkem var. Sürekli bir şeyleri erteleme, üşengeclik, isteksizlik durumum mevcut. İsteyip yapamayınca kendime olan öfkem büyüyor ve çevreme çok yansıtıyorum. İlaç da kullandım ama önüne geçemiyorum. Devamlı yanlış anlama, iyi olanı bile kötüye çekme durumum var. Buna bağlı olarak psikoloji kitapları aldım ama yarıya kadar geliyorum ve bırakıyorum. Önerileriniz benim için çok değerli. Psikolojiye de çok önem veriyorum, insanlara şifa olmayı çok seviyorum. Mesleğim de buna yönelik zaten hemşireyim. Fakat içinde bulunduğum durum artık mesleğimden de soğumama sebep oluyor. İnsanlara asla tahammülüm kalmamış. Sinirlendiğim an oturup saatlerce ağlıyorum. Suratım devamlı asık. Yazıya döküyorum ama onun faydası yok düşüncesiyle bırakıyorum. Önceden cıvıl cıvıl bir kızdım. Sürekli gülen, gelen derde de deva olarak bakan insandım. Bu durum artık benim yaşamımı çok zorluyor.

Sürekli hayal kuruyorum, gerçek dünyadan kopuğum

Altı sene önce sabahlamıştım ve uyuyamadığım için kafamda bir dizi senaryosu uydurmuştum. Sadece geceleri yatağa yattığımda o diziyi düşünüyordum ve senaryo üretmeye devam ediyordum. Sonra ise sadece geceleri değil günlük hayatımda da düşünmeye devam ediyordum. Ürettiğim dizi senaryosu dışında başka şeyler düşünmeye başladım. O zaman ortaokula gidiyordum ve sürekli hayal kuruyordum. Sınıftaki kişilere nasıl davranmak istediğimin hayalini kuruyordum veya onları hayalime katıyordum. O sınıfta ise hiç mutlu değildim. Sınıfta zorbalık ve birçok kötülük vardı. Mesela 5. Sınıfta ilk günde önümde ki iki kız bana bakarak hakkımda konuşmuşlardı. Ne dediklerini anlamadım ama kilomla ilgiliydi. 7 veya 8. Sınıfta ise de sınıfta ki bir kız başkan arkadaşının yanına gidip kulağına bir şey söylemişti sonra arkasına döndü ve bana baktı. Başkan arkadaşı ise tahtaya konuşanlar listesine yazmıştı beni. O günden beri lise hayatımda kim kulaktan kulağa konuşmuşsa veya bir şey hakkında gülüp dalga geçtiyse “Acaba benim hakkımda mı konuşuyorlar?” Diye düşündüm hep. Ben okul hayatımda sadece birkaç kişi konuşurdum ve hep içime dönüktüm. O yüzden sürekli hayal kuruyordum ve rahatlıyordum. Lise hayatım da ise de hep hayal kuruyordum. Başta bunu bir hobi olarak yaptığımı düşünüyordum. Sonra ise bu bağımlılığa döndü. Özellikle son iki yıldır daha fazla hayal kuruyorum. Sabah kalktığım andan gece kafamı yastığa koyana kadar. Hiçbir dersi dinlemiyordum sadece hayal kuruyordum, düşünüyordum. Sınavlarda bile hayal kuruyordum kendimi sınava vermek istediğimde zorlanıyordum. Özellikle son sene dinleme sınavı vardı. Edebiyat dinleme sınavında çok zorlanıyordum. Kendimi vermek istesem de bazı kısımlarda kendimi hayal kurarken buluyordum. Dinleme ve diğer normal sınavlarda zorlanırken, konuşma sınavlarında ise çok korkuyordum, gözler benim üzerimde olduğu için çok heyecanlanıyordum. Son sene stajım vardı. Her hafta üç gün boyunca işe gidiyordum ve her sabah Allaha yalvarıyordum “Allahım lütfen bugün çok güzel geçsin” diye. O kadar kötü ve stresli günler geçirdim ki o üç gün bitse de okula gitsem diyordum. Stajda gelen vatandaşlar ile ben ilgileniyordum, onlarla iletişim kurmak zorunda kalıyordum. Bir iki vatandaş gerçekten canımı çok sıkmıştı, birisinin tavrı karşısında şoka uğramıştım. En kötüsü telefonla konuşmaktı. Telefon çalmasın diye dua ediyordum. Staj da ise yks sınavına çalışmaya çalışıyordum ama o stresle ve kendimi veremediğim için sürekli hayal kurduğumdan doğru düzgün çalıştığım söylenemez. Bazı günlerim çok kötü ve stresli geçmişti. Neyse ki bütün okul hayatım ve iş hayatım geçmişte kaldı ve kurtuldum. Şuan açıköğretim üniversite okuyorum. Evde ne kadar rahat olsam da hâlâ hayal kurmaya devam ediyorum. Sabah kalkıyorum telefonumu elime alıyorum, bir şeyler izlediğim zaman hayal kurmaya başlıyorum. Vizelere çalışmaya başlıyorum, belki de bir iki saat sürecek işim saatlerce sürüyor. Kendimi çok zor veriyorum ve bu yüzden sınav kaygısı yaşıyorum. Sınava çalışırken hep hayal kuruyorum hatta bazen eski okul iş anılarım aklıma geliyor. Bu yüzden derse odaklanamıyorum. Gece yatana kadar düşünüyorum. Gece üçte, öğlen birde kalkıyorum. Hatta gece üçte yatağa gitmeme rağmen telefondan hayal dünyamdaki kişilere bakıyorum. Bakmadan edemiyorum. Şuanki hayal dünyam ise çok farklı. Bu sefer dizi değil, başrolü benim. Bir iki yıldır bu kurgudan devam ediyorum. Karakterler belli, gerçek hayattan kişiler. İlk başta bahsettiğim dizi senaryosunu o zamanlar sürekli düşünüyordum, şuan ise arada düşünüyorum. Hatta bu dizi hakkında pinterestte oluşturduğum panoda 2,3 bin pin var. Şuan en çok o diziyi düşünmeye devam etseydim daha çok pin olurdu. Ama dediğim gibi başrolü olduğum dünyamda geziyorum. Hem de sürekli. Bazen dışarı çıktığımda, yanımda başkaları olduğunda, bir iş yaptığımda, bir müzik dinlediğimde vb. ne yaparsam yapayım hayalimi yaşadığım şey ile ilgili yeniden kurguluyorum. Daha önce hiç araştırmadım ama bir sene öncesine yakın bir video görmüştüm “Maladaptive Daydreaming” hakkında. Bunun bir hastalık olduğunu öğrenmiştim. Ne kadar çok hayal kursamda kendime hastayım diyemem çünkü daha önce hiç psikoloğa gitmedim. Kısacası ne zaman huzursuz olsam veya ne zaman mutlu olsam hemen hayal kurmaya başlıyorum. Bunun iyi yanı ne zaman hayal kursam kendimi çok iyi ve mutlu hissettiğim, kötü yanı ise bazenleri hayal kurmaktan gerçek dünyadan koptuğum, hayal kurmamam gereken yerlerde hayal kurmağa devam ettiğim. Son olarak bir gün cennete gidersem Allahtan isteyeceğim ilk şeylerden biri hayal dünyama ışınlanmak olacak. Bu dünyada bunun ne kadar güzel bir şey olmadığını bilsem de bu dünyada yaşamak isterdim. Buraya kadar okuduğunuz için çok teşekkür ederim 💖

Dalıp gitme hastalığının çözümü nedir?

Merhabalar ben 9 yaşımdan beri epilepsi hastasıyım emar ve egg çektiler doktorlar ilaç verdiler sonra bana Eylül ayında ilacı bıraktılar şimdide dalıp gitme hastalığım çıktı bu konu hakkında ne yapabilirim ne yapmam gerekiyor yardımcı olursanız sevinirim bu konu hakkında bana bilgi verirseniz çok sevinirim tek istediğim dalıp gitme hastalığıma çözüm bulmak bana yardımcı olursanız o kadar minnettar olurum ki sadece dalıp gitme hastalığıma çözüm bulmak istiyorum

Kaygılı bağlanma stili nereden geliyor?

Sanırım kaygılı bağlanma stiline sahibim sevgilim ile güzel bir ilişkimiz var fakat uzakta kalınca bazen huzursuzlaşıyorum ve ilgi isteyerek onun da huzurunu kaçırıyorum kavga ediyoruz rahatlıyorum. bunun nedeni anne ile ilgili bebeklik dönemi değil mi, annem hiç bir şeyimi eksik etmedi çalışıyordu ama benimle ilgileniyordu böyle bir kaygı nerden gelebilir, terkedilme korkum evet var ama arada böyle kaygılarım yoğun oluyor başka şeylerde düşünüyorum ne yapmam gerekir neden kaynaklı bu sizce sevgilimle mi alakalı oda rahat biri benim bu huzursuzluğumu anlamıyor kaçıngan tarzı özgürlüğüne düşkün kısıtlanınca sinirleniyor yardım edin

Geçmişe takılıp kalmaktan nasıl kurtulacağım?

Sürekli geçmiş kafamda dönüyor. 2 ay önce aldatıldım hâlâ kafamda onca şey kuruyorum ama dışa vuramıyorum. Ağlayamıyorum bile ne yapmalıyım. Sürekli yüreğimde bir ağırlık oluşuyor. Pes etmek istemiyorum yeniden başlamak istiyorum ama geleceğe dair hiç bir umudum kalmadı yataktan çıkamıyorum yerimde günleri sayıp duruyorum sadece çevremde kimsem yok. İş hayatım yok her şekilde yerlerdeyim. Bu durumdan kurtulmak istiyorum ama başaramıyorum. Nasıl kurtulucam

Bilmediğim yerde huzursuz oluyorum neden?

Merhaba hocam ben bilmediğim bir yere gezmeye gidince kendimi çok huzursuz hissediyorum kaygılanıyorum açıkçası bildiğim yere gidince olmuyor ama bilmediğim yerde oluyor neden bilmiyorum bu yüzden zevk alamıyorum hemen eve gitmek istiyorum kendim gezmek istiyorum. Bu çoktandır yok yeni yeni olmaya başladı işin içinden çıkamıyorum yardımcı olursanız çok sevinirim inşallah bir gün geçer şimdiden çok teşekkür ederim iyi akşamlar

Yalnızlık ve anlaşılmazlık hissinden kurtulmanın çözümü var mı?

Kendimi o kadar çok yalnız ve anlaşılmaz hissediyorum ki. İnsanlar bana iyi misin mutsuz görünüyorsun dediğinde oturup saatlerce ağlamak istiyorum. Hatta onların yanında kendimi tutamıyorum çoğu zaman. Ağlamamam gerektiği için bunu tek başıma olduğum zaman yapmalıyım diyip kendimi susturuyorum. Ama tek başıma kaldığımda da ağlayamıyorum. Saatlerce ağlama isteği hiç gitmiyor ama asla doğru zamanlarda bağıra çağıra ağlayamıyorum. Birileri beni anlasın istiyorum ama öyle insanlar yok ve o kadar çok çöküntü de hissediyorum ki

Kendim için yaşamayı nasıl başarırım?

Çabuk sinirleniyorum kendime bile kontrol edemiyorum ailem boşandıktan sonra kardeşlerim çok üzüldü bende onların üzüldüğünü hissediyorum bende çok üzülüyor en küçük kardeşim bir şey yapmasan bile çok çabuk ağlıyor bana karşı çok yakın davranıyor ben kardeşlerimin koruyucu ben olduğuma inanıyorum okuldan alındım şimdide gidemiyorum para çok bende zamanla kardeşlerime bağlandım bu yüzden ortak bende sinirlilik defansif bir hal oldu dahası ayağı kalkınca gözüm kararıyor canım hic bir şey yapmak istemiyor sanki hayatın çok sıkılmışım gibi

İlaç kullanımını bana zarar vermeden nasıl bırakırım

4 yıl önce redepra 30 mg verilmişti,2 yıl önce de kendim 15 mg düşürdüm bırakmak istiyorum fakat olmuyor, hastalığım devam ediyor. Sürekli bi kaygı halindeyim bir yere seyahat etmek benim için çok zor, soğuk soğuk terliyorum elim ayağım titriyor mide bulantısı kusma ishal vs hayatım ilaçla da onsuzda berbat halde ne yapmam lazım, ilaçta kullanmak istemiyorum fakat değişik bitkiler kullandım geçmedi ne olcacak?

Geçmişte söylenilenleri unutamıyorum, hayatımı eski düzenine nasıl getirebilirim?

Sevdiğim, değer verdiğim bir akrabam bana beni sevmediğini söylemişti. Bunu söylerken de upuzun bir mesaj atıp sen beni seviyorsun, değer veriyorsun ama ben seni sevmiyorum diye belirtmişti. Çok üzülmüş ve günlerce ağlamıştım. Sonrasında hiçbir şey hissetmedim kendi hatası dedim önüme baktım. 2 yıl sonra 6 şubat depreminin olduğu gün bana mesaj attı hatasından dolayı özür diledi. Başta herkesin hassas dönemleri olduğu için bu özrünü kabul ettim. Fakat sonrasında hiçbir şekilde benimle iletişim kurmadı. Bunun üzerine samimiyetini sorguladım ve inanmadım. Sadece kendi vicdanını rahatlatmak için özür dilediğini ve söylediklerinde gerçekten pişmanlık hissetmediğini düşünmeye başladım. Benim için hata yapan bir insan özründen sonra çaba göstermeliydi, konuşmalıydı ama karşı tarafta bunların hiçbirini görmedim. Bu özründen 1 yıl sonra kendisine mesaj attım. Duygusal anıma denk geldiğini normalde asla kendisini affetmeyeceğimi söyledim. O da bunun üzerinde hâlâ değişmemişsin aynı dairenin etrafında dönüyorsun, çevrende kimse yok onlara hak veriyorum senin gibi birinden kurtuldukları için şükretsinler vs diye cevap verdi. Daha çok sinirlendim insanların yaptıkları hataların benim takıntımmış gibi gösterilmesi kendilerini suçlamamaları beni çok kötü hissettiriyor. Üstelik küstüğüm konuşmadığım insanları da örnek gösterip haklılarmış demesi, kendi hatasını bu şekilde örtmesi aldığım en yıkıcı sözler oldu. Şu an üzerinden 3 ay geçti fakat bu konuşmalar sürekli aklıma geliyor, kendimi yalnız ve çok kötü hissediyorum. Düşünmek istemiyorum ama düşüncelerimden de kurtulamıyorum. Hayat artık çok sıkıcı, bunaltıcı gelmeye başladı, hiçbir şeyden tam olarak zevk alamıyorum hep bir burukluk var. Hayatımı eski düzenine nasıl getirebilirim, ne yapmalıyım?