Psikoloji Kategorisi

Hevessiz ve isteksiz hissetmek normal mi?

Merhaba Betül Hocam Ben 27 yaşındayım ve bu yaşıma kadar bir başarı elde etmiş değilim. İsim de yok ilişkimde. İş bulamıyorum istediğim yerde değilim potansiyelimi gösteremedim hiç. İçime dert oldu hala da öyle. Tanıdığım yok çevrem yok . Bir türlü düzgün bir iş bulamadım. Bulsam da bir şey ters gidiyor ve olmuyor çok hayal kırıklığı oluyor bu durum bende. Psikolojim bozulmuş gibi hissediyorum. Sevgili deseniz o da yok. Birinden biri olsaydı en azından motive olurdum hayata karşı. Sanki yaşama sevincim yok gibi hissediyorum. Hep evdeyim bazen dışarı çıkarım arkadaşlarla. Ama işte düzenli bir isim maaşım yok hep bu kafamın bir yerinde. O gün de sinir krizi geçirdim bir bana mı nasip olmuyor güzellikler diye bağırdım ağladım ailem de çok üzüldü o halime. İçim çok dolmuştu ama. Başvuruyorum elimden geleni inanın yapıyorum ama yok olmuyor artık hani işte çalışmak bana haram diye düşünmeye başladım. Kurban psikolojisinde değilim bence gerçekten olmuyor bir şeyler nazar mı var artık bilemiyorum. Hissiz hissediyorum kendimi artık bir şeylere hevesim kalmadı.

Kendimi bulma yolculuğum

Merhaba ben 30 yaşındayım ama bir yandan duygusal olarak çok yaşlı yaşadıklarımdan çokça tecrübe edinmiş biriyim. Bir yandan da yirmilerimde hep depresyon kaygı anksiyete ile boğuştuğum sürekli midemin bulanması öğürmem hayatımı kaygı ve korkularımın yönetmesiyle geçtiği için şu anki yaşımda her şeyi yapmak isteyen içinde çok güzel hayalleri olan dil öğrenmek isteyen ülke gezmek isteyen ama çevresi olmayan maddi imkanı olmayan bu iki uçta yaşıyorum. Lisede sınıfta kalmıştım kimse yoktu tanıdğım ve yalnızdım zaten ailem ve herkese rezil başarısızlık hissi beni tüketmişti. Annem dünyanın sonu gibi beni azarlıyordu çünkü babam çalışmıyordu annem çalışıyordu ve emeklerinin boşa gittiğini düşündü haklı olarak o günden sonra okula öğürerek gittim hep. Sonra bu üniversitede evden ilk defa ayrılmamla ve gittiğim yeri hiç sevmemem asla adapte olamamla devam etti kusuyordum midem bulanıyordu. Liseden beri sevgilim vardı. Üniversitede yanıma geldi. O olmasıydı hayatım belki de çok enerjik mutlu ama sakin giden yapıda olacaktı. O çok içe dönük sıkıcı biriydi. Beni de kendine benzetti. Sonra ünide kısa süre okudu ben ondan sonrada devam ettim. Ama hep ona bağımlı hale gelmiştim. Bu sefer o kendini aştı. Yeni insanlar tanıdı ve sanki o ben, ben ise o olmuştum. Sonra ben üniversitede alıştım o gidince arkadaşlarım oldu. Mezun olunca biz ayrıldık. Ben KPSS çalıştım o sene ayrıldık. Sınavım çok kötü geçti. Pandemide ayrılmıştık sınav ayrılık derken ben depresyonun kucağında buldum kendimi. Pes etmedim. İşe başladım ama kusma öğürme devam etti ayrılmak zorunda kaldım. Depresyona saplandım adeta ama maskeli depresyon gibiydi. Arkadaşlarımla buluşuyordum. Ama içimde hep boşluk hissi vardı. Hep çalışmak kendi ayaklarım üzerinde durmak istiyordum iyi bir işim olsun. Ama bu zamanla kaygı korku ardından kişiliğime oturdu gibi iş aramayaya başladım resmen rahatsız olmuyordum bu durumdan. Sonra biriyle tanıştım. O çok sosyaldi. Tam benim hayal ettiğim statüsü mesleği hobisi hayatı vardı. Onun için aslında bu ilişkide mutlu olacağımı inandığım için fedakarlık yaptım kıyafetlerimden ödün verdim o muhafazakar biriydi. Ama tam içinde bulunmak istediğim arkadaş grupları sohbetler ülkeleri geziyordu. Hep kendini geliştiren biriydi. O eski ilişkisini unutamamıştı başta ben baya üzüldüm. Ama o unuttuğunu alışkanlık olduğunu söyledi çabalayacağım dedi. Güvendim devam etti. Ama hep bir yerlerden anılar fotoğraflar videolar sürekli çıktı. Bana muhafazakar olarak kendini tanıttı ama barlara gitti bana yapma derken kendi yaptı. O da aslında terapi alıyormuş kendini bulma yolculuğundaymış. Yargılamıyordum. Ama güvenim ben sevgim git gide tükenmişti. Bu süreçte ayrıldık. Aradan 1 sene geçti çok toksik şeyler yaşamamıza rağmen bir şey vardı. Ben aslında onun yanında kendimi tanımıştım. Hayatı öğrendim aslısna. Yaşattıkları çok travmatikti. Ama hayatı yaşama şekli ortamı arkadaşları hobileri felsefisi çevremdekilerden çok farklıydı. Kendini hep geliştiren yanı beni tanımlıyordu. İçimde hep o kısım vardı ama harekete geçemeyen kısım. Onunla hayatı hızlı yaşadım. Korkularım yoktu. Ama yaşananlar üzücüydü. Yeni yerler keşfetmek onun o hayatı yaşama ritmi hızı akışı bende korkusuzluğu uyandırmıştı. Yaşananları kenara bırakırsak sanki içimdeki o parça kopup gitti. O kendini keşfeden geliştirici sohbetler o kişi yok oldu. Zamanla çevreme karıştım onlar gibi oldum. Çünkü kiminle vakit geçirirsen ona benzersin lafını çok doğru buluyorum. Çevremdekiler araba çeyiz sigara basit tutkular tabi bana göre kimseyi yargılamıyorum ama onunla olan sohbetim yaşama şeklim gezmek keşfetmek yeni şeyler denemek üzerineydi. Şu an hayatım renksiz kendime bu imkanı sağlamak istiyorum çünkü bende uyandırdığı bu ışığı söndürmek istemiyorum. Hayata bu yönünden bakmak istiyorum. Çevremde hiç beni açan geliştiren farklı sohbetler eden kendinin farkında olan kimse yok. Bu kişiler gelene kadar da kimseyi hayatıma almak istemiyorum aslında ama çok yalnız kalıyorum böyle de. Son bir kaç senedir çok arkadaşım bana veda etti ben de onlara. Şu an kendimi keşfetme yolculuğundayım ama hep evdeyim bu iki uçtaki kişi olmak çok zor. Yaşıtlarım evleniyor çocuk yapıyor. Ama ben yaşıma göre hep çok genç hem çok yaşlıyım. Yaşadıklarım üzerimde çok ağırlık bıraktı. Ama içim hep o yirmili yaşlarda ya da çocuk yaşı var içimde. Hayatın matematiğini anlamıyorum herkes yolunu bulmuş bir şekilde ben bulamadım ne isteğimi bilmiyorum. Kaygılarıma izin vermiyorum ama kötü bir durum olunca bu motivasyonum yerle bir oluyor. Yine sessiz tükenmiş köşeme çekiliyorum. Bu sessizlik yalnızlık kişiliğim mi hep kendimi bildim bileli böyleyim yoksa ben kendimi bulduğumda sona erecek mi bilmşyorum çünkü kalabalık grupları da seviyorum. Ama sadece teoride böyle yaşarken bunlar olmadı. Sadece hayalimde sevdiğim şeyler. Ben bu yaşadığım süreçteki kişi değilim sadece ona eminin herkes beni evde oturan içe dönük biri olarak görüyor ama ben içimde o kişiliği taşımıyorum ki. Evet çok sessiz çekingen duruyorum ama yaşamadım ki konuşacak bir şeyim yok ki ondan böyleyim sanki. Yoksa bu kişiliğim mi anlamıyorum. Mesela çok iyi bildiğim konularda sohbet ederim iyi dinlerim. Ama son 2 senedir kimseyle anım yok. Sakin sessiz evdeyim. 30 dan sonra hayata başlamak çok çılgınca cesaret istiyor sudan çıkmış balık gibiyim. Çok acemiyim. Ama içimdeki o ses hep daha farklı hayatın olacak diyor.

Odaklanamama sorunumu nasıl aşabilirim?

Merhaba, çocukluğumdan bu yana odaklanama sorunu yaşıyorum, bunun hakkında herhangi bir kliniğe gitmedim ancak yakın zamanda bu durumun pik yapması, sanırım benim bir sorunum var dedirtti bana. Sevdiğim bir şeyi yaparken hiç sorun yok, ancak istemediğim bir şey olduğunda mesela iş toplantısı, o ortama girmeyi hiç istemiyorum. Mecburen dinlemek zorundaysam da odaklanmaya çalışırken baş ağrısı oluşuyor, sanki kafama iğne batırıyorlar (odağı kesince normale dönüyorum) bu belirtiler nedir? Psikiyatri görmem gerekiyor mu benim?

Mutlu olamıyorum

Gördüğüm insanlardan, yerlerden ve manzaralardan - Hissettiklerim ve duyduğum şeylerden, ailemden ve onların aptallıklarından, beynimde dönen her şeyden nefret ediyorum ve mutlu olamıyorum. Hayatın bi gram anlamını bulamıyorum, insanlae nasıl halen devam ediyor anlamıyorum. Bazen sadece ölsem diyorum ama biyolojik makine olduğumdan bunu da bedenim reddediyor. Her şeyden nefret eder oldum, insanlarla konuşmaktan ve denk gelmekten nefret ediyorum. İçimde nefretten başka bir şey yok.

Savunma mekanizmasını nasıl eğlenceli hale getiririm yani çok baskın nasıl komik hale getirebilirim?

Savunma mekanizması biraz olsun durdu beynimi ben kontrol ettim o bnei degil gercekten cok guzell hissettim kendim gibi görebildim ya cok mutluyum tam olarak savunma mekanizması dediğimiz sey nasıll geçer cevaplarmısnız acaba sosyalleşerek geçermi biraz olsunn kendim gibi görebiliyorum cokk mutluyum gercekten uzun zaman olmus ki bu kadr sevinçliyim ahahahha tam olarak adı ne yaşadığım şeyin kisilik bozukluğu mu acaba 😅

travmayı nasıl atlatırım?

Bundan yaklaşık 3-4 ay önce abim, gece saat 12 sularında fazla doz maddeden dolayı bir nöbet geçirdi. Epilepsi krizi gibiydi fakat maddeden dolayı olduğu doktor tarafından kabul edildi. O gün onu kurtaran bendim. O gece uyusaydım, muhtemelen abim şu an ölmüştü ve bunu düşünmek bana çok acı veriyor. Abimin görüntülerini düşündükçe stres basıyor; uyuyamıyorum, mantıklı düşünemiyorum. Abim dışarı çıkıp eve geldiği zaman, o uyuyana kadar ne kadar uykum olursa olsun direniyorum. Çünkü sanki dışarıda tekrar bunu kullanıp evde kriz geçirecekmiş gibi hissediyorum. O seslerini, görüntülerini beynimden atamıyorum. Sanki onu kurtarmanın görevi bendeymiş gibi, sanki ben uyuduğum an o kriz geçirmeye başlayacakmış gibi. O dışarıdan akşam eve geldiğinde bile duşa giremiyorum, ya ona bir şey olursa da duyamazsam, kurtaramazsam diye. Yine böyle bir şey yaşanmayacağını biliyorum ama beynim sürekli o ana gidiyor; o geceye, o görüntülere, o seslere bağlı yaşıyorum. Bunu nasıl atlatacağımı bilmiyorum. Artık hayatımı gerçekten çok derinden etkilemeye başladı. Annemler bile bu kadar stres yapmazken, benim bu şekilde deliriyor olmam bana çok yorucu geliyor. Onu kurtarmak benim görevim değil ama yine de öyle gibi hissediyorum.

Uzak mesafe ilişki sorunu

Merhaba Betül hocam, uzun zamandır size yazmıyordum belki unuttunuz olayı bilmiyorum. Uzun zamandır hem iç dünyamda hem de dış dünyamda bir yoğunluk yaşıyordum ama söylediklerinizin kıymetini hiç unutmadım. Mustafa yanıma geldi birlikte dolu dolu 2 gün geçirdik. Birlikte kahvaltı yaptık, yemek yedik hatta evimize dönmeyip son gün sabaha kadar beraberdik yanında o kadar mutlu ve rahattım ki tarif edemem ben kendimi çirkin bulurken onun iltifatları, kendisi açken beni doyurması, beni düşünmesi içim gidiyordu sanki dünya benim etrafımda dönüyor gibi hissediyordum. Bunların yanında o da mutluluğunu o kadar çok yansıttı ki bana bana ait olduğunu hissettim. Yaşadığım şehri gezmek doğup büyüdüğüm yerde anılar biriktirmiş olmamız rüya gibi geliyor hala bana bu güzellikler son buldu ama 2 günün ardından dönmek zorundaydı ağlaya ağlaya ayrıldım yanından 2 günde 24 yıldır yaşadığım hayatı unutturdu bana şimdi sadece onu istiyorum yanımda bomboş geliyor yaşamak fevri düşünüp karar vermek istemiyorum çünkü onunla evlenme kararını almam demek taşın altında çok yorulacağım demek evliliğe, yeni hayata, yeni işe, yeni insanlar, maddi zorluklara alışmam çok zor olacak bunu baştan beri göze alamıyordum zaten ama şimdi düşününce bu kadar birbirini seven 2 insan zorluklar için ayrılıp farklı insanlarla mutlu olabilir mi? Onun yanımda olacağına şüphem yok benim mutluluğum her şeyden önemli onun için ama korkuyorum onunla zaman geçirmek bana güç verdi bu korkunun üstüne gitme gücü ama tam olarak engel olamıyorum. Mustafa tek erkek çocuk ve babasınıı kaybetti haliyle tüm süreç onun omuzlarında olacak ve bunu sonra biz ödeyeceğiz maddi olarak zorlanacağımız bir süreç olacağını kolay olmayacağını söylüyor ben maddi olarak zorluk yaşamış bir kız değilim ayrıca etrafımda maddi olarak güçlü ve benimle tanışmak isteyen insanlar var ailemin de baskıları başlıyor artık küçük değilsin iyi insanlar bir şans ver vs gibi klasik türk ailesi zorbaları bana da başladı bu baskılar karşısında acaba mantık evliliği yapsam daha mı az yıpranırım diye düşündürüyor ama beni Mustafa’dan daha fazla kimsenin sevemeyeceği iyi biliyorum artık bu zorbalıktan kurtulmamın yolu Mustafa’yı anneme anlatmak ama bundan da korkuyorum sosyal medyadan tanıştığım bir ile evlenme kararı alma mı desteklemeyecekler size yazarken fark ettim ben hâlâ çaresizim ne yapmam gerekiyor bilmiyorum ama artık ayaklarım yere bassın istiyorum savrulmak istemiyorum.

Narsistik eş sonrası tükenmişlik.

Merhaba. Eşimden bir yıl önce boşandım. 3 yıl narsistik istismara maruz kaldım. Şimdi kendimi tükenmiş hissediyorum. Ayrıca bipolar hastasıyım ve dehb'liyim. Öğretmenlik yapıyorum. Gün içinde hem dikkatsiz hem de düşük enerjili hissediyorum. Bipolar için ilaç kullanıyorum. Depakin. DEHB için herhangi bir ilaç kullanmıyorum. İçinde bulunduğum durumla nasıl baş edebilir ve yaşam kalitemi artırabilirim. Psikiyatrik tedavi ve psikolojik destek alıyorum. İyi çalışmalar

keremios

Strese girdiğim zaman tüm vücudumu parçalıyorum

Strese girdikten sonra kollarımı bacaklarımı Hertarafım yolarak yara izlerine ve lekelere yol acıyorum bu konuda ne yapabilirim canım acıyor ve görüntü açısından çok kötü gözüküyor lekelerim geçmiyor ama her strese girdiğimde veya üzüldüğüm zaman bunu yapmak zorundaymış gibi hissediyorum eğer yapmazsam rahat olamıyorum ve sürekli kollarımla bacaklarımı hatta göğsümü yara içinde bırakıyorum artık bu durumdan gerçekten çok bıktım kendimden nefret ediyorum

Geçmişte yasadığım olayları nasıl geride bırakabilirim?

Geçmişte yaşadığım olayları geride nasıl bırakabilirim nasıl atlatabilirim düşünme mi aklıma gelmesini azalta bilirim kafama takma maya çalişabilirim mesela geçmişte yaşadığım üzücü olayları nasıl düşünmem aklıma getirmem aklıma gelince üzülmem nasıl unuturum geçmiş te bıraka bilirim nasıl nasıl unuturum aklıma gelmez üzülmem düşünmem azalır unuturum ağlamam aklıma gelince duygulanmam nasıl başarabilicem bunu nasıl