Psikoloji Kategorisi

Sigarayı bırakmak istiyorum

İçimde sürekli bir sigara bırakma isteği var. Kokusundan da tadından da hoşlanmıyorum aslında. Ama ne zaman bırakma kararı alsam sürekli aklımda sigara içmek dönüyor. Sigara içmeliyim şu an sigara içmem gerekiyor gibi düşünceler oluyor. Oysa ki canım çekmiyor. Eğer sohbet muhabbet anında ya da içemeyeceğim bir yerde olursam saatlerce içmesem de aramıyorum. Ama aklımda dönüp duruyor sürekli. Müsait olduğum an içiyorum. Bunu nasıl aşabilirim. Gerçekten bırakmak istiyorum ne yapabilirim?

Güçlü durmak için napmam lazim

Merhabalar öncelikle kendimi ve durumumu acikliyim ben 23 yaşındayım lise mezunuyum şuan işsizim 23 yaşıma kadar sevgisiz buyutuldum 18 yaşıma kadar fazla takılıp bu duruma yanlız ve anlaşılmadigimii çok dile getirmez bosveriridim ama 18 yaşından sonra hep içimde bir boşluk ve hissizlik oluştu mutlu olamıyordum durup dururken ağlıyorum ağlama hissiyatı içimden hiç gitmiyor işsizim ve gelecek konusunda endişelerim var korkuyorum düzgün bir işim olmaz eşim olmaz kimse benimle olmaz diye korkuyorum yanlız kalmaktan ailem kalabalık ve ben çok kalabalık bir yalnızım ailem mutfakta çok koyu sohbet ederken ve benim girmemle sohbeti bitirip hemen dagiliyorlar küçüklüğümden beri hep dışlandim biz köyde yaşıyoruz abim ablamlar ankarada ben çalışmak için Ankara'ya gittim ve benden kira aldılar üstüne zorbaladilar evden kovdular ve bunun benim suçum olduğunu söylediler aileme. Ailem de beni desteklemedi yani sürekli kavga ediyoruz ve ben normalde sinirlı olmama ragmen beni öfke krizlerine sokuyorlar sürekli bir mücadele halindeyim aileme karşı depresyona girdim çok zor zamanlar geçirdim mide ağrıları baş gösterdi 3 senedir bitmek bilmeyen mide ağrıları ile mücadele etmek zorunda kaldım geleceğimi düşünmek bi yana yaşam mücadelesi vermeye başladım sonra ailem kayseriden'den ev aldılar bende iş için gitmek zorundaydim tek başıma olmak beni korkutuyordu artık ağlama hissi kaybolmustu çok fazla yaptığım için şuan mutsuzum üzgün kaybolmuş gibiyim evet kaybolmuş beni anlatıyor çok zor zamanlar geçiriyorum Kayseri'ye gittikten sonra ilk yapacagim şey midemi kontrol ettirmek şimdi ilk sorum ben sevgisiz büyüdüm bunu aşabilirmiyim ikinci sorum duygusal boşluk hissi sizce benim bir iliski yapmamla düzeltilebilir mi üçüncü sorum mide ağrıları strestenmi kaynaklanıyor yoksa stres olduğum için midemi ağrıyor ve hayat konusunda yani ben yaşım genç ve ne yapmam konusunda tavsiye verebilir misiniz teşekkür ederim

Beni sevmeyeni sevmekten nasıl vazgeçebilirim

Çok seviyorum bırakamıyorum. Ama o bana cok soguk dayanamıyorum. Bana uzak olmasına dayanamıyorum onsuz yapamıyorum beni sevmesini istiyorum bana uzak olmasın benle sürekli iletişim içinde olmasını istiyorum uzak şehirde dayanamıyorum onsuz yapamıyorum onsuz gülemiyorum çok güzel anılarımız oldu cok güzel zamanlarımız geçti ama gitti yapamıyorum nasıl dayanacagım nasıl unutacagım yardımcı olun lütfen daha fazla gücüm yok kalmadı artık yeter ya yeter

Yetersiz hissediyorum. Ailem tarafından sevilmiyorum. Hiçbir yere ait hissetmiyorum

Kendi benliğimden çevresel etkenler yüzünden çok uzaklaştım artık kendimi tanıyamıyorum bunun en büyük sebepleri beni seven bi ailem yok ve evde çok yalnızım hiçbir yere ait hissetmiyorum. Hayatta hiçbir şey başaramamış olmam yetmiyor gibi hem annemi kaybettim hemde kalan ailem tarafından sevilmiyorum. Öyle bi insana dönüştüm ki kimseden ne değer görüyorum nede sahipleniliyorum çok çıkmazdayım babamın eşiyle aynı evde bir süre kalmak zorundayım ve benden nefret ediyor babamda aynı şekilde. Seneye yaz evlilik düşünüyorum o olana kadar onlarla baş etmem gerekiyor ama bu süreçte psikolojim o kadar değişti bozuldu ki sevdiklerime de zarar vermeye başladım. Napıcam bilmiyorum

Melike1

Çok kötü durumdayım

Hocam ben şimdi trafik cezası yedim bunu babama anlatamıyorum. Çünkü babamın durumu yok onu ödeyecek çok korkuyorum bana bağırmasından ve çok haklı şekilde oluyor haksızken yapmıyor öyle şeyler. Ve ben bunu ödeyecek bir durumumuz yok bana hocam akıl danışın çünkü 1 ay oldu ve hiçbir zaman aklımdan çıkmıyor bu bana lütfen yardım edin! Ben nasıl çıkacam bu işin içinden !

Her şeyi yapmak istiyorum ama hiçbir şey yapamıyorum

Çok hevesliyim her işe eyleme karşı,her şeyi yapmak istiyorum, her konuda birsürü kitap okumak,sağlıklı beslenme ve sporu hayatıma geçirmek,düzenli su içmek,sosyal olmak etkinliklere katılmak,bir ara yaptığım kıyafet dikmeyi yine yapmak satışını yapmak,evi sürekli temiz tutmak temizlemek farklı bir sürü tatlı yemek tarifleri denemek ve stok yapmak ve daha aklıma gelmeyen nicesi… böyle her şeyi yapmak istiyorum öyle hevesleniyorum ki bazı geceler içim bir dünya heves ve sevinçle doluyor, sabah olsun her şeyi yapacağım diyorum ama sabah aynı heves kalmamış oluyor ve biraz kaygılı da oluyorum ,yapınca ne olacak ki başarabilecek miyim kalkıp bunun için enerji sarf etmeye değer mi gibi türlü türlü düşüncelerle yine kendimi vazgeçiriyorum ve yattığım yerde kalmaya devam ediyorum her geçen gün asla gerçekleşmeyecek planlar programlar kuruyorum kafamda hiçbirini yapmıyorum yapamadıklarım da zihnimde öyle yük gibi duruyor ki birikiyor sanki yapamadıklarım hevesle planladığım ama yapmadığım her şey birikiyor aklımda

Tükendiğimi hissediyorum

Merhaba Yaklaşık 3 senedir yaşadığım zorlukların üstesinden gelemiyorum daha önce de çok iyi değildim ama hayata karşı inancım vardı en azından kaygı bozukluğu yaşıyordum önceden mide bulantısı öğürme bu lisede sınıfta kalmamla başladı annem o dönem beni çok bunaltıyordu. Herkes üniversite kazanıyor sen bir şey yapamıyorsun diyordu annem çalışıyordu babam çalışmadığı için benim de durumum böyle olunca bütün stresini benden çıkarıyordu başladı yine öğürmeye diyordu iyice benim üzerime geliyordu. Asla sevgisini gösteren biri değildi sürekli bir eleştiri hep onun istediği tavırlar içinde olmamı istedi. Başarısızlık konusuna tahammülü yoktu. Sadece çalışan söylenen bir anneydi. Annemin benim hayatımda çalışmaktan başka bir yeri yoktu. Hep işe gidip gelen surat asan azarlayan babamı eleştiren biriydi. Mutlu olsak bile bir mutsuzluk bulur o günü mutlaka temizlik yaparak söylenerek geçirirdi. Biz hiç gezmeyi eğlenmeyi annemin arkadaşları olur mu bunları bilemedik. Annem ameliyat olduktan sonra daha sakinledi ama tekrar başladı. Onun her şeye hayat bitti gibi bakması sürekli üzerime gelmesi beni kaygılı depresif mutsuz biri yaptı. Babam bel ağrısından dolayı çalışmadı uzun yıllar ben üniversitede kimseden para istemedim olduğum şehri sevmedim sürekli eve gittim geldik kusarak öğürerek bitirdim okulu. Eğer bırakırsam eve dönersem orası benim için psikolojik bir cehennem olacaktı. Her gün konuşacak beni işe yaramaz paçavra gibi hissettirecekti. Onun için hep dışardaki insanlar iyidi. Ama ben hep kötüydüm çünkü hep doğruları söylerdim. O annemdir demezdim ben de onun gibi yüzüne vururdum son zamanlarda bunu çok yaptım. Ona benzedim sonunda. Yıllarca babam çalışmadı diye onu bize eleştirdi ağladı zırladı ama asla boşanmadı. Şimdi babam 2 sene çalıştı sonunda hasta oldu hastanede yatıyor. Beni babama düşman etti resmen içim hep babama karşı soğuktu senelerce ne babama sarıldım ne yakınlaştım bilmiyorum babamda çok öyle biri değildi neşeliydi ama belki de çocukluktan gelen bir şey bu ama hep babama soğuk davrandım. Şimdi anneme o kadar öfkeliyim ki. Kaygı bozukluğum yüzünden işten çıktım öğürüp midem yanıyordu çünkü. 5 senedir bu durum böyle içinden çıkmaya çalıştıkça battım. Bir ilişki yaşadım o da eski ilişkisini unutamamıştı ben de travma bıraktı resmen. Hayatıma devam edemedim. Yakın arkadaşım dediğim insan sürekli negatifsin diyerek uzaklaştı benden. Ben bu hayatı anlamıyorum bunca şeye rağmen ben herkesin yanında oldum kimse için böyle ince hesaplara girmedim ama insanlar hep ilk beni gözden çıkardılar. Annem bile hep kardeşim para kazwnıuor onun işine yarıyor diyr hep onu övüyor bir şey oluyor senin derdin kardeşinle diyor. Sanki ben onu kıskanıyorum bunu söylemeye çalışıyor resmen. Evde beni insan yerine koyan yok. Tek başıma oturuyorum öyle. Ben çok mu mutluyum bu durumdan bunu yaşadığımı bile bile üzerime geliyor. Kardeşimin erkek arkadaşı sürekli bize gelip gidiyor ben artık bu durumdan rahatsız olmaya başladım ama beni asla savunmuyor hep onun için başkaları önemli haklı. Çünkü onlar onun işine yarayacak şeyler yapıyor. Çalışan herkes onlar için çok iyi bir ben sığamadım şu dünyaya. Elimde olsa asla durmam bu evde. 10 senelik bir ilişkim vardı mezun oldum sınava hazırlandığım sene beni aldattı. Daha sonra o kişiyle tanıştım eski ilişkisinden kalan mesajları fotoğraflar duruyordu. Ben onun için kıyafetlerimden fedakarlık yaptım ama olmadı. Bunlarla devam eden bir süreçti. Ama ne istediğim gibi bir iş buluyorum ne hayatın içinde isteğim ortamlarda olabiliyorum. Hep bir darbe yiyiyorum. Kırık cam teorisi gibi herkes gördüğü yerden ediyor beni. Bana sürekli akıl verir gibi babam da rahatsızlanınca erkek arkadaşı çalışman lazım senin abla diyor. Bu hadsizliğe gelecek boyuta ulaştılar bunun sebebi annem. Hep kardeşime her konuda iyi yüzünü gösteriyor onun erkek arkadaşı da annemi arabayla bırakıp geliyor. Her şeyi onlara yaptırıyor ben işe yaramaz bir insan olduğum için değerim yok. İnsanlar da bana istediğini söylüyor. Çünkü görüyorlar aile içine girince bana davranışları farklı başkalarına farklı. Ben insanlardan kaçıyorum artık. Dışarı bile çıkmıyorum. Son 2 senedir hayata çok küskünüm. Önceden dediğim gibi en azından bir inancım vardı sınavlara hazırlanırdım. O da olmadı. Bu hayatta neyi tuttuysam elimde kalıyor. Neye emek veriyorsam ihanete uğruyorum. Ben mi çok yanlışım insanlar mı çok doğru anlamıyorum. Ben de değerliyim. Beni de birileri düşünsün istiyorum. En azından annem düşünsün istedim. Ama o sadece onun istediği gibi biri olunca sever beni. Ondan da emin değilim ya. Hiç sevmedi beni. Hiç sarılmadı. Hep uzaktı. Çünkü ben hep ona uzak durdum. Küçüklüğümü hiç hatırlamıyorum. Ama sanki beni hiç istememiş hep küçükken çok zordun yemek yemezdin diyor. Hiç iyi anlatmıyor hiç sevimliydin demiyor ama kardeşime diyor bunları. Beni istememiş herhalde. 30 yaşında bunlara üzülünür mü ya çocuk gibi üzülüyorum İşte. Beni düşünüp bir gün olsun psikoloğa götürmedi hep yine başladı öğürmeye der. Stres heyecan kaygı hepsinde böyle oldum. Yük gibiyim resmen şu an kendi hayatımı kuramadıkça da bu böyle oluyor. Sevilmemeye o kadar alıştım ki. Kimse yokluğumu fark etmiyor. Yine köşesinde odasında diyor. Bu benim kişiliğim oldu resmen. Benim bambaşka hayallerim vardı. Hepsi çöp oldu. Ben babam gibi oldum çalışmıyorum onların gözünde. Bunun psikolojik bir açıklaması var mı ben neden böyle oldum. Yapayalnızım içim hep ağlamaklı. Şimdi de babam hasta o kişiyi unutamıyorum işim yok hep bir çalışamadığım için baskı içindeyim. Evde olduğum için göze batıyorum. Bu hayatı hiç sevemedim. Çok zorladım ama hiç sevemedim. Bana hiç güzel yüzünü göstermedi. Ne sevdiğime kavuştum ne işime ne ailem beni sevdi. Ne arkadaşım. Neden geldim o zaman dünyaya bilmiyorum. Küçükken yemek yemeyi neden sevemediysem bugün de yediklerimi çıkarıyorum. Belli ki o zamandan beri tepkiliyim. Asla hatırlamıyorum biraz olsun hatırlasam anlarım derdim ki bu yüzden hak ettin bunları. Ama ben ne yaparsam olmuyor. Bugünler de geçer elbet ama ben çok daha fazlalığım bu eve artık bunu çok iyi biliyorum.

Sevdiğim adam evli onsuz nefes alamıyorum ne yapmalıyım

Evli olduğunu sonradan öğrendim ama iş işten geçmişti onu çok seviyorum bana ümit bağladı ve gitti şuanda onsuz nefes alamıyorum beni kandırdı ve bunu bilmek beni bitiriyor ondan gitmek istiyorum ama gidemiyorum nedenini bilmiyorum beni engelledi ona ulaşamıyorum da ulaşamıyor olmak da beni çok etkiliyor o kadar çaresiz ve aptal hissediyorum ki kelimelerle anlatamam tek bildiğim ona aşığım onu çok seviyorum

Merhaba nişanlıyım ve babam seneden seneye gel dedi ben hiç gelmek istemiyorum yük gibi hissediyorum rahat değilim sizce ne yapmalıyım

Nişanlıyım evlendikten sonra babam bu eve bayramdan bayrama gel dedi ben hiç gelmek istemiyorum çünkü kendimi yük gibi hissediyorum sizce bu durumda ne yapmalıyım bu konuda Bond yardımcı olursanız çok mutlu olurum sizce nasıl bir yol izlemeliyim gelecekte beni ne bekliyor bilmiyorum lütfen bana yardımcı olurmusunuz bu konuda bana fikir verirmisiniz ne yapmam konusunda seneden seneyemi yoksa hiçmi gelmeyeyim siz ne yapmalıyım

semaozkan

Kontrol etme ihtiyacı, çok düşünme?Okb miyim?

sürekli takıntılık derecesinde davranışlarım var örneğin ocağı kapattığımdan emin olsam dahi kontorle etme ihtiyacım oluyor. Geceleri saçma sapan şeyler düşünmekten uyuyamıyorum. Kafamda çok olumsuz senaryolar kuruyorum. Her şeyi kontrol edebilme ihtiyacım oluyor. Ve dışarı çıkmadan önce dışarı çıkmak artık gözümde çok büyüyor. ama dışarı çıkınca o kadar korkmuyorum. Sürekli olumsuz düşüncelerle başbaşayım. yaşamadığım şeylerden yaşamış gibi korkuyorum. mental olarak çok yoruldum bu kadar düşünmek beni inanılmaz yoruyor. Okb olduğumdan şüpheleniyorum. Nasıl geçecek ne yapmalıyım bilmiyorum.