Psikoloji Kategorisi

Neyi ne için hissettiğimi bilemiyorum.

Merhabalar! Ben sınav öğrencisi olan sıradan gencim. Hayatım sınava çalışmam için gayet yeterli ve güzel. Fakat her şeye isteksizlik var. biliyorum biraz şımarıklık gibi görünüyor bilemiyorum belkide öyledir ama şımarık biri olduğumu düşünmüyorum. sadece nedensizce çok üzgünüm niye üzgün olduğumu bilmiyorum. güçlü olmak benim icin çok önemli bu sebeple uzun süredir yanlış bir şey yapıyorum. duygularımı bastırdım hep. yani daha doğrusu üzüntü gibi zayıflık hissettiren duyguları bastırıyorum onun dışında cok sosyal kendimi duygularımı ve fikirlerimi rahatça ifade eden biriyimdir. Sosyal biriyim ama bir kaç aydır arkadaşlarımın hepsinin bana ulaşmasını bir şekilde engelledim. bunu yapınca yalnız ve boşlukta hissedeceğimi biliyordum ama sömürülmüş gibi hissetmekten daha iyi bir seçenekti benim için. onları surekli dinler sorunlarına çözüm bulurdum bu benim icin sorun değil tabiki ama bazen kendime yardım etmem gerekirken onlara koşturduğumu farkettim bu baya kötü hissettirdi ve dedimki ben kendime yardım edeyim biraz onlar illahi bulur bir çözüm yolu. buldular mı bilmiyorum :) ama ben bulamadım kalbim çok yüklü hissettiriyor. Kendi duygularımı, zihnimi derinlemesine anlamaya çalıştığım bu süreçte cok yalnızım ama yalnızlığı seviyorum daha korunaklı ve güçlü hissetiriyor sadece kalbim pek sevmedi gibi ama ben beynimle çalışmayı tercih ediyordum ta ki kalbiminde var olduğunu ve onada bazen bazı yerlerde var olma ve hissetme hakkını tanımam gerektiğini anlayana kadar. bu süreçte kendimi anlatacağım bir yakınım veya arkadaşım yok. aslında var da ben anltamam güven probleminden falan değil ha sadece yük oluyormuş gibi hissederim şuan siz psikolog olmasanız sizlerede anlatmam. ama biliyorum ki gönüllüsünüz birde tanışıklığımız yok o yüzden pek de üzülmezsiniz bu konular için bunlar beni mutlu ediyor kimseye yük olup onları üzmek istemem :) çok uzun yazdım biliyorum ama bu en en özetleştirebildiğim hali :D ben bu süreçte birini istemenin sadece istek değil ihtiyaç olduğunu da farkettim bu yüzden psikoloğa anlatmak en güzel yol benim için. randevu aldım tam 18. yaş günümde, doğum günümde sabah saatlerinde aldım videoyu yeni bir başlangıç gibi hissedip de bir şeyler yaparım belki. .. son olarak ruh durumumun bedenime olan yansımasını da belirteyim belki size yardımcı olmuş olurum. bu bahsettiğim süreçte rüyalarıma yoğunlaştım. Carl Jung'tan faydalanarak bir çok şey öğrendim. gölge, persona, ego. .. kendimi anlamamda inanilmaz ilerleme kaydettim ama tabi anlamadığım bir yerde tıkandım. artık daha çok uyuyor daha çok rüya görüyorum. bir günde sayısız rüya zaten bir günde bir kez uyumuyorum. sabaha yakın uyuyorum 2 saatte bir uyanıp tekrar uyuyorum hep uzanıyorum her şeye yorgunum biri dese seni anlaıyorum gözlerim dolacak gibi :) kimsenin önünde ağlamam bu yüzden birinin bunu söylemesinden hem korkuyorum hem de söylemesini istiyorum. ama tabi belirli bir kişi yok kafamda. rüyalarla gerçeği ayırt edememeye başladım. yani hatırladığım bir şeyi gerçekte mi rüyada mı yaşadım bilememeye başladım. oysa bunlarin hepsini bırakıp ders çalışmam lazım yoksa geleceğime yazık olacak. kendime sadece bu yönden kızıyorum onun dışında kendimi suçlamıyor, kucaklıyorum. 🫂🤍

firdevsefe

Çok yorgunum çok yalnızım hep uyumak ve tek başıma gezmek istiyorum bunun sebebi nedir çok gerginim

Çok yorgun ve dalgınım neden hep gezmek ve uyumak istiyorum hiç bir iş yapamıyorum güvenmiyorum kimseye çok halsizim kendimi çok yalnız hissediyorum çok doluyum hep ağlamak istiyorum tek başıma kalıp müzik dinlemek istiyorum bazende kalabalık ortam istiyorum çünkü kendimi yalnız hissediyorum bu beni çok yoruyor kafamın içiyle konuşuyorum düşünmek beni aşırı yoruyor ve geride bırakıyor ben neden böyleyim lütfen söylermisiniz

ilişki konusunda bana zarar veren birinden vazgeçemiyorum

5 yıllık bir ilişkim vardı 1. 5 yıl ayrı kaldık 1. 5 yılın sonunda tekrardan döndü 2 3 defa döndü ve yine ayrıldı sonra yine geldi bu sefer farklı gibiydi ama yine aynı kişi oldu bana çok kötü davranıyor ondan bir türlü kurtulamıyorum seviyor muyum takıntı mı bilmiyorum sadece çok kötü olduğumu biliyorum vazgeçemiyorum bırakamıyorum ne yapmam lazım nasıl koparım nasıl vazgeçerim bırakırım uzaklaşırım yardım edin

Nasıl normal hayatıma dönebilirim

Merhaba,iki sene önce bir kedi sahiplendik. Kısa sürede evimzin üçüncü üyesi oldu benim bal yanaklı oğlum kızımın ise biricik kardeşiydi. Onu okadar çok sevdik ki tatillerimizi bile ayrı organize ettik oğlumuz evde tek kalmasın diye. Bal yanaklı oğlum tam bir sevgi pıtırcığı idi. Geçenlerde balkon camına çocuk kilidi taktırdık. yaklaşıl 6-7cm genşliğinde bizim oğlanda irice burdan çıkması imkansız diye düşündüm. İki hafta önce kızım tatildeydi ve ben işe gitmek için sabah kalktığımda oğlumu göremedim. Balkon kilitleri kapalıydı o yüzden evde aramaya başladım bulamayınca panikledim dedim olmaz ama bide camı açıp aşağıya bakayım ve ne göreyim oğlum bahçede yatıyor😭😭 ve ölmüştü. Yavrum benim gözümden sakındığım çocuk oracıkta ölmüş😭😭. İlk iki gün şoktaydım sonra kızıma nasıl açıklayacağım stesi başladı. Ablam ve bir kaç arkadaş tramva oluşur kalp krizi geçirdi diyelim dediler ve öyle söyledik. Ancak bendeki vijdan azabı her geçen gün büyüyor ayrıca kızıma yalan söylemiş olmanında yükü var omuzlarımda ve onu her geçen gün çok özlüyorum. Nasıl normal hayatıma döneceğim bilmiyorum

Kaybolmak yada kendini hiç bulamamış olmak

Merhabalar. 22 yaşındayım. Bir çok şeyi insanlara göre yaşadığımı ve sevdiğim sevmediğim şeyleri bile sürekli birilerinden esinlenerek belirlediğimi fark ettim. Ben kendimi tanımıyorum . Açıkcası bunun sebebinin de ne yaşarsam yaşayım kimseyle paylaşmamak herkesin her şeyini en derininde hissetmeme rağmen kendime konu gelince asla annemle ya da en yakınımla dahi paylaşmamak olduğunu düşünüyorum. Kimseye güvenemiyorum hiçbir konuda. Kendimi asla kimseye teslim edemem hep tetikte yaşıyorum neden bilmiyorum. Her zaman olabilecek en kötü senaryoyu düşünür ve ona göre olabilecek her ihtimale karşı tedbir almaya çalışırım en azından zihnimde bunu planlarım. Sanki yıllarca ben bir uykudaymışım gibi hissediyorum. Yıllarca böyleydi hiç böyle hissetmemiştim kendimi. Durup durup ağlıyorum. Daha önce ne ailemden ne de yakın çevremden kimse beni ağlarken görmemiştir ama şimdi tutamıyorum kendimi sürekli bir kaygı var kafamda geleceğe dair. Hiçbir şeyden zevk tat alamıyorum. Anda kalamıyorum. Eskiden böyle değildi ama eskidende çok anda yaşardım an biterdi yine o geçen anı çevirir çevirir yaşardım aklımda çook hayal kurardım olacak olmayacak her şeyi hayal ederdim böylece huzurla uykuya dalabilirdim. Artık hayal edemiyorum yanlış geliyor bu kendimden kaçmak için yapıyormuşum gibi geliyor . Elimde olan şuana kadar geldiğim bu noktada ki başarılı başarısız olan şeylerin hangisi bana ait bilmiyorum. Hiç ilişki yapmadım çünkü okul okurken gelecek kurarken dikkatimi dağıtacak her şeyden kaçtım. Sevsemde kaçtım sevmesem de. Kaçmak bir çıkıştı sanki. Şimdi kaçamıyorum kendimden ama kendimi de tanımıyorum çok ilginç. Çocuk gibi hissediyorum sanki herkes her şeyi tam vaktinde yaşamış herkes büyümüş ben çocuk kalmışım. Hevesim heyecanım puf oldu gitti sanki. Heyecanlanmıyorum artık. Sadece korku var içimde kocaman ve kaygı. Eskiden çok heyecanlanırdım hiç korkmazdım hem de hiç korkmazdım şimdi dönüp bakıyorum nasıl ya diyorum nasıl bu kadar cesur muşum neye güvenmişim aptalmışım belkide diyorum. Konuyu çok dağıttım ama gerçekten kötü bir durumdayım . Kimseye hiçbir şeyimi anlatmıyordum artık anlatmak istiyorum ama anlatamıyorum. Biliyorum ,susuyorum . Söylemek istiyorum susuyorum. Ağzımı açmamla ağlamaya başlıyorum dikkat çekmeye ya da ilgi istemeye çalışmıyorum gerçekten yaşadığım şeyi anlamlandıramıyorum. Seçtiğim mesleği bile bir romandan okuyup seçmişim ki çok roman okurdum. Hiç araştırmamışım bakmamışım dikkat etmemişim. Toplum tarafından sevilen meslek diye seçmişim içine girince de zorlanmadan yapabiliyorum diye seviyorum sanmışım. Ama dediğim gibi neyi seviyorum bilmiyorum. Kayboldum ben ve korkuyorum kendimi bulamamaktan. Sürekli kendime bir rehber bulmam lazım diyorum aslında biliyorum rehbere değil kendimi bulmaya ihtiyacım var ama nasıl yapabilirim bilmiyorum.

Panik atağımı nasıl kontrol edeceğimi bilmiyorum

Merhaba 18 yaşındayım ve yazın yaşadığım bir olaydan dolayı sıklıkla panik atak geçiriyorum. Ve bununla nasıl baş edeceğimi bilmiyorum. Her seferinde kalbim hızlanıyor durduramıyorum ve bu beni daha da geriyor, sanki her an başım dönecekmiş gibi hissediyorum. Ve o durumla da geceleri asla uyuyamıyorum. Hassas olaylardan fazla etkileniyorum bunlar beni çok tetikliyor, ama bazen en ufak birsey bile. Hassas dediklerimde yanlışlıkla karşıma çıkan şiddet-ölüm tarzi videolar, çıkmaması icin cok uğraşıyorum ama nafile. Bazenleri de duymam yetiyor, örneğin işte x kişisi kaza yapıp bacağı kırılmış falan kötü oluyorum. Gerçekten görsem boyle birsey o zaman direk bayılırım gibi. Nasil baş edeceğim bununla?

Temizlik takıntısı ve el yıkama takıntısını nasıl atlatabilirim

Temizlik ve el yıkama takıntısından nasıl kurtulabilirim Aslında temiz ama bana pis gibi geliyor. İlac olmadan nasıl tedavi edilir Zihnimde susmayan sacma sapan düşüncelerden nasıl kurtulabilirim yardımcı olursanız sevinirim. El yıkama takıntısından kurtulmak istiyorum yıkadıkça yıkıyorum sacma sapan düşünceler geliyo o sebeple kaliyorum nasıl geçer acaba yapmak zorunda psikolojim bozuldu artık bu takıntıdan kurtulmak istiyorum . daha onceden psikiyatri ye gittim ilac verdi.

Kendimi değersiz hissediyorum

Kendimi değersiz Hissediyorum kendime aynada bakmak istemiyorum kendimi nasıl önemserim kendime nasıl iyi davranabilirim bunun bir çözüm yolu var mı her şeyi kafaya takmadan nasıl yaşayabilirim kendimi nasıl dinleyebilirim iç sesimi nasıl hafifletebilirim bunun bir çözüm yolu var mı varsa nasıl bir yol izleyebilirdim şimdiden yardımlarınız için teşekkür ederim nolur bir çözüm yolu gösterin artık mutlu olmak istiyorum çünkü ben

Ne yapmam gerek aslında nasıl hissediyorum hiç bişey hissedemiyorum?

Merhaba,Küçüklüğümden beri “şımarma” denilerek oyuncaklarım çok az oldu. Diğer çocuklarda görünce çok kıskanıyordum. Evde kavga gürültü vardı, okulda ve arkadaşlar arasında sürekli zorbalığa uğradım, ağır sözler işittim. Yaklaşık 8 yıldır zorunlu olarak her gün spor yapıyorum. 11 yıldır okul, aile, akraba, spor ve sosyal çevremde sürekli kırıcı cümlelere, küfürlere, zorbalığa maruz kaldım. Yalnız kaldım, kendi kendime konuşmaya başladım. Kilom yüzünden dalga geçilmesi de beni çok yordu. Sonra hayatıma Emre girdi. Başta platoniktim, bu süreçte çok kırıldım çünkü o dönemde başka bir ilişkisi vardı. Daha sonra sevgili olduk, çok mutlu oldum. Ancak zamanla sorunlar başladı. Benim geceleri uyuyakalmam bile kavga sebebi oldu. Arkadaşlarıyla özel yakınlıklar kurması, oyunlarda ve sosyal medyada onlarla ortak paylaşımlar yapması beni çok incitti. Kendimi değersiz hissettim. Ben bir anda patladım, ağır sözler söyledim ve tüm suç bana yüklendi. Ama aslında ilişkimizde beni kıran birçok davranış da Emre’den geldi. Onun hatalarının hiç görülmemesi beni daha da yaraladı. Şimdi çok yalnız hissediyorum. Onun birçok arkadaşı oldu ama ben hâlâ zorbalıklarla, aile baskısıyla, spor baskısıyla, kilomla dalga geçilmesiyle mücadele ediyorum. Çok yoruldum, kimseye açılmak istemiyorum. Bu durumda nasıl toparlanabilirim, kendi içimde nasıl güç bulabilirim? Hiç birşey hissedemiyorum kendimi kaybettim hayatan zevk alamıyorum günlerim karın baş kalp ağrısıyla uyumakla yada müzik dinlemekle geçiyor çok yanlız hissediyorum o beni hiç bi zaman istemedi ama ben onsuz ölmüş gibi hissediyorum o şuan çok mutlu ben çok kötüyüm

Hayat mücadelesi

Nerden başliyicagimi bilmiyorum ama şunu diyebilirimki nerde bela varsa hep uzerimde aileme ben bakıyorum annem ve kardeşim var kimlik sıkıntısı çekiyorum çünkü yabancı vatandaşım annem hasta kas hastası ben 21 yaşındayım ama sanki 60 yasinda hissediyorum bazen yasamakla ölüm arasinda gidip geliyorum o kadar çok yoruldum ki bütün işlerim hep tersine gidiyo napsam elimde kaliyo ak diyorum Kara çıkıyo Kara diyorum yine Kara çıkıyo napicagimi bilmiyorum hayat mücadelem kalmadı resmen sabrin dahi tükendi nerdeyse resmi işlemler aile hayatı hep kötü gidiyo napicam ben