Psikoloji Kategorisi

Gerçeklik algımı geri kazanabilir miyim?

Eskiden rüya olarak gördüğüm şeyleri veya kurduğum hayalleri düşündüğüm şeyleri ileride gerçekmis gibi hatırlıyorum ve bundan çok da emin oluyorum yakınlarıma sorduğum zaman hayır öyle bir şey olmadı dediklerinde şüpheye düşüyorum onların gözünde de cok tuhaf bi duruma düşüyorum ve yalan söylüyormuşum gibi oluyor ama aslında yalan da değil bu durum beni gerçekten cok üzüyor ve artık konuşurken çekiniyorum kaygılanıyorum bu durumda ne yapmam gerekiyor?

Uyumakta zorlanıyorum, düşünceleri durdurmanın yolu?

Yatmak için yastığa kafamı koyduğum an yarım saat uyuyamıyorum sürekli aklımda eski olaylar veya gün içerisindeki olayları düşünüp böyle yapsaydım kendi kendimi düşüncelere koyup uyuyamıyorum ve rahat uykumda olmuyor kendimi sürekli kafamın içerisi sürekli hep yasadığım sıkıntılarımla dolu kafam çok dolu o kadar da boş gibi çokta unutkanım hepsi yatağa kafamı koyunca başlıyor düşüncelerimin kendi kafamı çok ağır hissediyorum cevabınızı bekliyorum teşekkür ederim şimdiden

Kendimi bulamıyorum, kendime ulaşamıyorum

Her şeyin çok ince çizgisindeyim hayatımda ilk defa bana ben bile ulaşamıyorum. Hani her şeyin bittiği bir nokta vardır susarsın ağzını bıçak açmaz bağırırsın kimse duymaz kusarsın kimse görmez daha sonra küçük bir pencereden bir ışık görürsün bakıp bir mucize beklersin ya işte ben tam olarak o noktadayım. İlişkim bitsin de istiyorum bir yanım bekle diğer yanım mucize olacak kal diyor beni bu çıkmazdan çıkarın. Belki biri de başımı okşasa sabaha kadar ağlayacaktım ama herkes sırtımı sıvazladığı için dimdik ayakta durmak zorunda kaldım. Manevi olarak çökük ama başkasının gözünde bu hayatı yaşıyorsun dediği kişiyim. uyuyamıyorum çünkü gözlerimi her kapattığımda aşırı düşünmeye başlıyorum. Ve Buda beni her seferinde öldürüyor. Bir insanı hayal kırıklığına uğratmak çok ağır bir şey değil midir ? Beni paranoyak birine çevirdiler eşim ve ailesi. Dışarıda neşe saçan biri iken evin içinde kendi içimde mezar kazıyorum resmen. Benim sorunum ne bilmiyorum herkes beni yarı yolda bırakıyor yalan söylüyor yerime başkasını koyuyor en kötüsü de herkes benden vazgeçiyor. Ben o kadar kötü biri miyim ya? Önce beni delirttiler şimdi de adımı deli diye anıyorlar. İlaçlara mahkum kaldım aylarca bebeğim emiyor diye bıraktım çocuklarıma sarıldım bana zamanla ilaç olan çocuklarım bile dert olmaya başladı. Bütün acılarımı evlatlarıma sarıldığımda unutmuş gibi yaptım. Ben benliğimi yitiriyorum galiba bu kadarı bedenime fazla. Beni bu hastalıklı ilişki ruh halinden biri tutup çıkarabilir mi ? Çünkü sevgi bu değil biri bana gerçekten sevilmeyi değer görülmeyi öğretsin kendime yaptığım bu haksızlık içinde boğuluyorum.

Sağlık anksiyetesinden kurtulmanın yolu var mı ?

Çok yoğun bir şekilde korkularım var. En ufak sağlık sorunumu günlerce aylarca düşünüp kaygılanıyorum ve en kötü senaryoyu yazıyorum. Çok kötü bir durum kimse anlamıyor gerçekten elimde değil. Şuan 28 yaşındayım bu bende çocukluktan beri olan bişey. Ben baş edemiyorum ve gün geçtikçe korkum artıyor sürekli en kötü hastalıklar düşünmekten çok yoruldum. Kesin bir çözüm var mı beni bu sorundan kurtaran.

Sinirlendiğimde sakin kalmayı nasıl başarabilirim ?

Haklı ya da haksız olduğumda aşırı sinirleniyorum ve karşımda ki insana laf anlatamayacak hale geliyorum beni o insanın en iyi tanıması gerekirken kendimi bir daha ona anlatmak zorunda kalıyorum bu da beni sinir ediyor ve olay daha farklı boyutlara kendime vurmaya zarar vermeye kadar gidiyor sinirimle başa çıkmak ve sakin bir şekilde konuşmak ya da o ana bir çözüm bulmak istiyorum. Sinirleneceğim ve derdimi anlatamadığımı düşündüğümde ne yapmam gerektiğini bilmiyorum ve daha aşırıya kaçıp nasıl ola ok yaydan çıktı diyip daha aşırı halde sinirleniyorum

Kendime gelmem için ne yapabilirim?

Merhabalar ben evliyim iki çocuk annesiyim içine kapanık kimseye güvenmediğinden dolayı derdini tasasını anlatamayan içine kapanık kalmak zorunda bırakılan bir anneyim ben akrep burcuyum çok kıskanç bir yapım var eşimi ve sevdiklerimi her şeyden ve herkesten çok kıskanıyorum bu yüzden yani nasıl desem kadınlar hisseder anlar ya iç gözümüz kuvvetlidir gözümle görüyorum seziyorum yani eşimi teyzesinin oğlunun karısından kıskanıyorum ya zaten de kıskanılmayacak gibi değil mesela ben karnım kaynanam ve çocuklarımla oraya gittiğimde bana direk eşimi soruyor bende oraya gitmek istemiyorum ister istemez ben nasıl yenebilirim bu şeyi kimseyi takmak dahi istemiyorum eşime bunu sordukça söyledikçe hep ört pas ediyor yani bir kere bile beni adam gibi karşısına alıp da ben seni seviyorum seninim gibi şeyler söylemedi onda da var bir şeyler seziyorum hissediyorum bir insan da bir şey yoksa bir şey yapmıyorsa açık açık konuşur lütfen bana yardım edin lütfen

Düşüncelerimle başa çıkamıyorum

Merhaba kendimi değersiz boşluk içinde hissediyorum Ailem sürekli her fırsatta iyi ki evlendiğimi benden kurtulduklarını aile arasında şakayla sürekli dile getiriyorlar artık dayanamıyorum istemediğimi söylediklerinde onların yanında olmasa da her fırsatta aklıma geldikçe sürekli ağlıyorum eşimde onların bana değer vermediğini farkında ve sürekli aşağılayarak davranıyor hiçbir ihtiyacımı karşılamak istemiyor sürekli. Evde para kavgası var istemeye korkuyorum böyle olunca da aklıma küçükken ailem tarafından yaşadıklarım geliyor onlardan isterken de yalvarırım ve vermezlerdi ve evlendiğim kişide onlar gibi son zamanlar da çocukken yasadıklarımı anımsıyorum ve kendimi daha kötü hissetmeye başladım kimseyle görüşmek istemiyorum ayrılıp herkesten uzak bir yerde yaşayıp mesafeli ve sınırlı yaşamak istiyorum

Boğulma hissi ve çaresizlikle nasıl baş edebilirim?

İnanılmaz çaresiz hissediyorum. Ailem o kadar çok içimi sıkıyor bunaltıyor ki nereye kaçacağımı bilemiyorum. Yurttan eve döndüğümde içimi sıkıntı kaplıyor. Kendimi onlara açamıyorum. Çünkü biliyorum ki kendimi anlatacağım da anlayacak bir ailem yok. Diğer insanların aile ilişkilerini görünce içten içe kıskanıyorum ve çok eksik hissediyorum. Niye yanımda olmuyorsunuz demek istiyorum. Ben ortaokulda o kadar dışlandım ki o zamanlar niye tek başımaydım diye düşünüyorum. Herkesin ailesi varken yanındayken benimkiler neredeydi diye düşünüyorum. En ufak bir şeyde bana ne diyeceklerini düşünüyorum. Çok yalnızım çok hissizleşiyorum. Çok kötüyüm çaresizim. Her şeye bir çare var gibi geliyor ama bu konuda bana kim yardım edecek bilmiyorum. Maddi durumum destek almama yetmiyor. Ve gerçekten boğuluyorum çok boğuluyorum.

Özgüvenimi nasıl yükseltebilirim?

Ben genelde sessiz sakin biriyim insanlarla kırıcı konuşmam dış görünüşlerinden dolayı onları eleştirmem empati kurduğum için vicdan azabı çekerim onları kırıcak bir şey söylediğimde o yüzden eleştiri yapmam daha önce bana yakın çevremin yaptığı dış görünüşümle ilgili eleştiriler benim psikolojimi etkiledi değersiz hissetmeme sevilmeye layık olmadığımı hissetmeme sebep oldu insanlara güvenimi kırdı insanlara güvenemiyorum içimdekileri anlatmakta zorlanıyorum beni önemsemediklerini düşündüğüm için ve özgüvenim düşük bir ilişkim var ve bu sıkıntılarım yüzünden onun sevgisine yanlış karşılık veriyorum sürekli şüphe duyuyorum beni sevdiğin hissettiriyor biliyorum ama içimdeki şüpheler ve düşünceler bitmiyor insanlara nasıl güvenebilirim özgüvenimi nasıl yükseltebilirim

lavinia

Benlik algımı ve özgüvenimi nasıl kazanırım?

Vücudumla ve kendim ile barışık değilim her şeyde yetersiz olduğumu insanların beni eleştirdiğini düşünüyorum ve bu beni berbat bir ilişki içerisine mahkum ediyor gibi kendimi o kadar yetersiz görüyorum ki partnerimin beni aşağılamalarını ve hor görmelerini zaman zaman kendi içimde haklarken buluyorum bana karşı kaybettiği saygıyı nasıl kazanabilirim özgüvenimi nasıl kazanabilirim bu konuda ne yapabilirim merak ediyorum kendi sınırlarımı oluşturmak istiyorum