Psikoloji Kategorisi

Depresyondan nasıl çıkabilirim?

genel hayatimdan yorgun ve sıkıldım karar vermekte zorluk çekiyorum düşünceliyim ve vücut olarak bitkin hissediyorum gelecek kaygısı ve stresi yaşıyorum surekli karamsar ve kendimi mutsuz hissediyorum erkek arkadaşımla olan ilişkim de düşünceliyim neyi yanlış yapıyorum ya da neyi yapmamalıyım hep ikilemdeyim kararsızım ve her şeyden çok bunalmış uzaklaşmak istiyorum ve vücut olarak iştahsız uykusuz bitkin hevessiz olarak hissediyorum ve bu durumdan rahatsızım

Biten bir ilişkiden sonra ne yapmayalım?

Merhaba benim yolunda giden ve 6 yıllık güzel bir ilişkim vardı fakat bazı nedenlerden dolayı cezaevine girdim bu nedenle sevdiğim kızın ablası sürekli baskı uygulayarak ayrılmasını istedi benden ve oda bu baskılara dayanamadı ve benden ayrıldı ben şuan büyük bir boşluğun içerisindeyim ne yapacağımı bilmiyorum numarasını değiştirdi her yerden engelledi ulaşamıyorum farklı şehirlerde yaşıyoruz şuanda izne çıktım yanına gitmelimiyim yoksa tahliye olmayı bekleyip o zaman mı gitmeyelim beni aydınlatır mısınız lütfen büyük bir çıkmazın içindeyim ne yapacağım bilmiyorum kafamın içindeki düşünceler yüzünden aklımı kaçırmak üzereyim

Sinir krizi geçiren normal mi?

Merhaba hocam Ben bayadir işsizim 27 yaşındayım. Hiç bir baltaya sap olamadim . İş arıyorum cagiriyolar mülakata gidiyorum hevesle. Sonra döneriz deyip cagirmiyolar . Tüm hevesim kaçıyor. Kız kardeşim mesela İzmir'e gitti kendind hayat kurdu sevgilisi de var. Hayat ona güzel yanı. Böyle diyorum. Bense hala aile evinde bı isim yok sevgili hiç yok. Boş boş oturup telefonda takiliyorum. O kadar çok sıkıldım ki bu döngüden. Kurayım diyorum ama yok . Hiç mi güzel şeyler bana nasip olmaz diyorum. Oraya buraya cv atmaktan yoruldum artık. Hiçbiri mi olmaz ya delirmek üzereyim. Bugün baya ağlama krizi geçirdim. Babamlar şaşırdı üzülduler bu halimi görünce ama inanın artık çok sıkıldım ya. Hayatımda beni mutlu eden bişey yok dümdüz sıradan hayat. Çok tahammulsuzlesfim de. Bu yaşlarımı böyle hiç hayal etmezdim . Çok üzülüyorum kendime . Ne önerirsiniz?

Acayip sinirliyim herseye sinir oluyorum ve kafamdan kolay beri çıkaramıyorum

Acayip sinirliyim sinirim kolay beri geçmiyor akrabalarından nefret ediyorum içimden bol bol küfür söyleyince rahatlıyorum ama öfkem kinim geçmek bilmiyor beddua ediyorum herkesten ve herseyden nefret ediyorum kusmak istiyorum onları görünce midem bulanıyor sinirden başım ağrıyor ağrısı bile geçmiyor ne yapmam lazım bana yardım edin lütfen öfkeme sinirime engel olamıyorum içim içimi yiyor sinirden görünce bile midem bulanıyor onlardan nefret ediyorum

Kafamdaki takıntılı sesler susmuyor

merhaba,iyi günler dilerim. ben hatırladığmdan beri yani 8,9 yaşlarımdan beri her şeyle ilgili beynim takıntılı ve her sene geçtiğnde beynim bi konu seçip onunla ilgili takıntılı oluyorum ve onun dışında günlük hayatımda da farklı farklı konulara takıyorum kafayı. nasıl bu durumu hafifletebilirim ? ve ayrıca geçen günlerimin takıntıyla geçirdiğim için kendimi kötü hissedip hayatımı boşa harcamış gibi düşünüyorum. nasıl bu durumdan kurtılabilirim baazen fazla düşünmekten başımı ağır hissediyorum.

Hangi belirtileri gösteriyorum

Merhaba ben küçüklükten beri sessiz oyuncaklarıyla kenarda bekleyen biriymişim. Ama çok şımarık olduğum dönemler varmış ama bir sustun hepten sustun derler bana. Çok şımarık olduğum dönemden sonra suskunlaşmışım sanırım. Ya da çocukların belli dönemleri vardır onları yaşamışımdır bilmşyorum. Hep oyuna dahil edilmeyi bekleyen bazen de oyunu kuran kişi olurdum. Bunun bir ucu yok gibi. Bazı ortamlarda kendini ifade eden ortamdaki kişilere göre değişiyor. Bazen akıl veren bazı ortamlarda da hiç konuşmayan sessiz içe kapanık hakkını savunamayan hep uyum gösteren biriydim. Son yıllarda psikoloji okuması yapa yapa farkındalığım arttı. Beni terapi alıp sorgulayan arkadaşlığmızı anlamlandırmaya çalışan insanlara aynı şekilde aynalamaya başladım. Onlar arıyorsa arıyor soruyorsa soruyordum. Hiçbir zaman fazlasını yapmamaya başladım aynı onlar gibi. Bende özsaygım için. Çünkü bir dönemim yaklaşık 3 senem bir ilişkiye uyum sağlayarak bir ortamın içinde bulmamla başladı kendimi. O kişiyi gerçekten sevdim. Başta fark etmeden kurtarıcı rolüne girmişim ve defalarca yapılan saygısızlıklara affedici anlayışlı yaklaştım. Bunlar farkındalığım olmadan öncesiydi. O kişi terapi almıştı. Kendi sınırlarını güzel çiziyor ama sıra bana gelince ya yalan ya gizleme ya da eski ilişkisine dair bir şeyler saklıyordu. Bu süreçte onunlayken onun hayatını yaşama şeklini de içten içe beğeniyordum. Ben uzun süre kimseyle görüşmezsem okeydi. Ya da susup bir odada otursam okeydi veya her gün arkadaşlarla buluşsam da okeydi. Adhd olabilir miyim bilmşyorum. Derslerde hocam hep dersi sadece tahtaya bakıyorsun hiç katılmıyorsun annen ölmüş gibisin aynı diye. İlkokulda da kalemi yazarken hoca elimden tutmuştu hocamın yüzüğüne takılmıştı gözüm yanlış yazmıştım o da kalemi fırlatmıştı. İş ve sosyaliği aynı anda yürütemiyordum. Aşırı kaygı bozukluğum oluyordu. Çok fazla arkadaşımı bir arada yürütmek zor geliyordu herkese farklıydım ama aslında herkese kendimimdim. Uzun süre depresyonda gibiyim hiç evden çıkmıyorum mezun olalı 6 sene oldu kpss de başarılı olamadım o dönemde 9 senelik ilişkim bitti. Onun boşluğunu yasını tuttum veya tutmadım bilmşyorum bazen gezdim eğlendim de. Arkadaşlıklarım bitti üzüldüm yalnızım şu an ama bir yandan da mutluyum yalnız olmaktan bir yandan işe girmek kaygılarımı atlatmak istiyorum midem bulanıyor hep stresli durumlarda aslında her şeyde. Son yaşadığım ilişkiden ve bir süre sonra arkadaşlıklarımın sonlanmasından sonra iyice eve kapandım. Bir arkadaşım var o da sürekli birbirleri hakkında konuşur gider yüzüne Güler bunları gördükçe tiksiniyorum bu tarz ilişkilerden uzaklaştım ondan da. Ben ne belirtisi gösteriyorum veya kendimdeki bu özellikleri nasıl yorumlamalıyım bilmiyorum. İnsanlara bakıyorum her şeyi bir arada yürütüyorlar evleniyorlar ayrılıyorlar ehliyet alıyorlar arkadaşlıkları bitiyor istedikleri gibi hayır diyorlar rezil oluyorlar ama olayları kendi kılıfına uydurup kısa süre sonra işlerine hayatılarına arkasından konuştuklarına dönüyorlar. Ben duygusal olarak fazla duyarlı ya da zayıfım sanırım. Bu çağa ait değilim hep insanlar fedakarlık bekler ama kimse taşın altına elini koymaz ben hep toparlayıcı fedakar oluyorum İşte bunlar kurtarıcı olmamdan kaynaklanan şeylermiş. Şimdi geri çekiliyorum. Ama böyle de mutluyum veya değilim bilmiyorum. Hayat devam ediyor lafı bazen benim için yazılmış bazen hiç benlik değil gibi. Yaşadıklarıma bakınca iyi ayakta duruyorum bu kadar zamandır yalnız başıma kendim üzerinde emeğim o kadar fazla ki kendimi o kadar eğittim ki manipüle edenlere karşı ama yine de hayatın içinde olmadığım için sadece teorik olarak okuyup farkındalığım artıyor. Çok sessiz biriyim bazen de çok hareketli ama doğru ortamı bulamadığım için mi böyleyim bilmşyorum. Ya da kişiliğim sosyal asosyal tarzı gibi. Yönlendirmelerinizi tavsiyelerinizi bekliyorum çok teşekkür ederim şimdiden

Takıntıyı takmak istemiyorum ama çözüm arayan bir beynim var

Kisilik bozukluğum oldugunu dusunuyorum belirtiler var yada beynim savunma mekanizmasına geçiyor neden olur bu ve nasıl iyi davranırım kendime kendim gibi göremiyorum makyaj yaparken yada kıyafet giyiyorum kendim gibi göremiyorum nedenn küçükken olay yaşadım ergenliğe girdiğimde travma oldu bence bundan dolayı boyle diye dusunuyorum sakin ol diyorum beynime öfke patlamaları oluyor ve evde ailem umursamıyor beni psikologa götüren yok (:

Nerede yaşadığımı nasıl rahat bir şekilde söyleyebilirim?

Küçükken yaşanan taciz insanın tüm hayatını etkiler mi? Mesela başka şehirlerdeki arkadaşa nerede yaşadığını söylememek bu yüzden mi?Ya da söylemek istediğinde kendini rahat hissetmemek sanki yanlış bir şey yapıyormuşsun gibi hissetmek bu yüzden mi? Taciz insanın hayatını nasıl etkiler? İnsan hayatında nelere sebep olur?Tacize uğrayan kişi nasıl davranır,ya da hayatının ileri zamanlarında nasıl olur,nasıl hisseder? 💕 Çok teşekkür ederim 💕

Hayata sıfırdan başlamak

Merhaba ben uzun süredir depresyondayım yaklaşık üniversite mezuniyetimin üzerinden 5 sene geçmesiyle. KPSS çalışırken aldatılmıştım ve o sene ağlayarak ders çalıştım ve pandemi dönemiydi. Kendi şehrimde yeni arkadaşlar edinmiştim. Ama hiçbiri şu an kalmadı çünkü birisi evlendi birisiyle tartışmalı bir son yaşadık. Bir de sınıf arkadaşım vardı o da evlenip farkı şehire yerleşti. Aslında hepsiyle kafalarımız çok farklıydı. Onlar çeyiz vs konuşurken ben gezmek eğlenmek sürekli keşfetmek iyi bir iş hayali kuruyordum. Çünkü annemin bana öğüdü hep buydu. Önce meslek. Lisede kaldığım dönemde kaygı bozukluğum başladı. Kusarak öğürerek okula gidiyordum bu üniversite ve güncelde aynı devam ediyor. Kaygı depresyona tükenmişliğe sürükledi beni. Sonra biriyle tanıştım o tam benim kafadandı ama bana göre çok sosyal kalıyordu benim isteklerim böyleydi ama ne onun kadar arkadaş çevrem ne güzel bir mesleğim ne de hobim vardı. Onu zamanla sevdim ama farklılıklarda da fedakarlık yaptım kıyafetlerimden ödün verdim çünkü benim için mutlu olacağım bir hayat bundan daha fazlasıydı ama zamanla onun asla kendini değiştirmediği üstüne üstelik yaptığı tüm hatalarda onu bir şekilde anlamaya çalışıp affediyordum. Çünkü yaşadıklarını anlayabiliyordum. Biliyorum ki benim hayatım çok sıkıcı onunla güzel bir ritim yakalamıştık. Sonra ayrıldık ben yine aynı depresyona döndüm. Bu süreçte bir arkadaşlığımı da bitirdim iyice içime kapandım. Bulunduğum çevre veya gireceğim işler bana güzel bir çevre vermiyor. Bende evde oturarak bunu sağlayamıyorum. O ilk adımı atamıyorum. Bunun için ne yapmam lazım bilmiyorum. Onunla olsam hep düşünüyorum bu kişiyle olan diyaloğum standartlarım asla başka ilişkide olmayacak ama onunla olmak için de bedel gibi kıyafetlerimden ödün vermişim meğerse bilmeden. Fedakarlık şemasına girmişim. Şu an her şeyi daha net anlıyorum. Gittikçe idealize ettiğim hayallerim benden uzaklaşıyor. Kendimi geliştiremiyorum kendime ben kimim diye sorduğumda sessizliği sakinliği seven ama bir o kadar da hareketli konuşmayı çok sevmeyen ama yerime göre susmayan ya çok gezen ya depresyona girip kapanan hep böyle biriyim. Kendimi bulamadım kendime o doğru soruları nasıl soracağım

dehb sorunumu nasıl düzeltebilirim

panik atağım var ve dehb olduğunu düşünüyorum ailem psikoloğa gitmeme hoş bakmaz ve sınav yılımı iyi geçirmek istiyorum psikolojik sorunlarım ile uğraşmak istemiyorum hep bir şeyler eksikmiş gibi hissettiriyor içimde ve babamla anlaşamadığımı düşünüyorum 40 gün boyunca şehir dışındaydım ve bir kere bile arayıp sormadı beni çok dokunuyor bu bana sınavı kazanacağıma inanıyorum ama olmayacakmış hissi var içimde kimseninde inandığını düşünmüyorum bu beni çok üzüyor ailem ortamında kendimi fazlalık oraya ait değilmiş gibi hissediyorum