Psikoloji Kategorisi

Hayat mücadelesi

Nerden başliyicagimi bilmiyorum ama şunu diyebilirimki nerde bela varsa hep uzerimde aileme ben bakıyorum annem ve kardeşim var kimlik sıkıntısı çekiyorum çünkü yabancı vatandaşım annem hasta kas hastası ben 21 yaşındayım ama sanki 60 yasinda hissediyorum bazen yasamakla ölüm arasinda gidip geliyorum o kadar çok yoruldum ki bütün işlerim hep tersine gidiyo napsam elimde kaliyo ak diyorum Kara çıkıyo Kara diyorum yine Kara çıkıyo napicagimi bilmiyorum hayat mücadelem kalmadı resmen sabrin dahi tükendi nerdeyse resmi işlemler aile hayatı hep kötü gidiyo napicam ben

Öfke anında neler yapmalıyım?

Öfkelendiğimde ne yapacağımı bilemiyorum çok ağır sözler kullanıyorum çoğu zamanda kendime zarar veriyorum ve içimde herkese karşı güven sorunu var bu sorun yüzünden çevremde çok sevdiğim insanı kaybettim kendimi yanlız hissediyorum ve hep üzgün hissediyorum tereddütler içindeyim bu sıralar kendimi çok kötü hissediyorum ve bunun sonucunu biliyorum daha önce de piskolojik tedavi gördüm ilaç tedavisi oldum ama hiç biri sonuç vermedi

Kaygıyla yaşamak nasıl olur?

Merhaba Betül Canbel hocam kaygı ve anksiyete ile yaşamak nasıl olur diye bir soru sormuştum. Hatırlamanız açısından ben kaygı anlarında mide bulantısı öğürme yaşadığımdan bahsetmiştim. Bahsettiğiniz gibi zihnim sürekli beni o anlara götürüyor travma gibi kaldı bende son yaşadığım ilişki. Siz bana kaygılı olmanıza rağmen neleri başarmıştınız demiştiniz. O zaman da sıfırdan başlamıştım. 10 yıllık bir ilişkinin bitimi yeni bir iş heyecanı. Ama o dönem hep güzel şeyler olacak inancı vardı. 10 yıldan sonra kendimi bulmuş artık başka birini düşünmeden yeni ortamlara girebilmiştim. Hep karşıma gelen kişiyi ben seçeceğim sohbet etmeyi seven neşeli hobileri olan beni de açan biri istemiştim. İş bulmuştum çok da motivasyonlu devam ediyordum. Özgüvenim tam yerindeyken o işten oldum. İnançlarım yıkıldı. Sonra araya 2 sene girdi bu süreç annemin ameliyatıyla devam etti. 3. Sene de bir ilişki yaşadım bu hayal ettiğim kişi çıktı karşıma o da bambaşka sebeplerle yaklaştı bana. Eski ilişkisinden kalan mesajları fotoğraflar notlar. O kişiye olan sevgisi bana yoktu. Sanki ben herkesin gözünde başkasını unutturmaya çalışan biri gibiydim. O ilişkiye ait olmaya çalışıyormuş gibiydim dışardan. Ama içerdeki durum öyle değildi. O kişi bana sevdiğini söylerken terapi sürecinden geçmişti. Sanki her şeyini öncesinde tüketmişti. Çok sorguluyordu her şeyi. Evet hayat beklentilerimizi isteklerimizi karşılayan insanlarla mutlu olduğumuzda şekillenir. Ama son zamanlarda empoze edilen kendini sev sen en iyisini hak ediyorsun yaklaşımı narsist bir yerden duyulmaya başlandı bazı ilişkilerde. O sorgulamalar beni o kadar eksik hissettiriyordu ki. Konu kendi sınırları kendi hayatı olunca çizgiyi en ufak şeyde çeken insan beni bir hatamda ayrılğa sürükledi bu bahsettiğim hata mıdır bilinmez uyarmama rağmen geride şiir not saklayarak kız arkadaşıyla mesajlaşıp bunları siliyordu ve ben yakalamıştım bunlardan sonra tükenmiş biri vardı karşısında zaten beklentilerim de karşılanmıyordu denilerek bitirildi. Onun da kendince haklı sebepleri var ama benim beynim bu ayrılığı anlamlandıramadı. O gün ben gülemedim eğlenemedim. Konu ayrılığa geldi. Ama konu ben ve benim duygularım olunca sürekli anlayış suskun saatler üzgün bakışlar açıklamasız durumlar bıkmıştım artık bu döngüden. Herkesi bu kadar çok anlamaya çalışmaktan yoruldum. Resmen anlayış yorgunuyum. Şimdilerde bu inancı kaybetmiş olmanın yükü var üzerimde. Arkadaşım dediğim insanlarla da bağlarım koptu. Zihnimde hep dönüp duran dönerse ne olacak çok seviyorum evet özlüyorum ama adım atmıyorum hatta her şeyim kapalı ona. Ama fedakarlık yapmalı mıyım. Ömrüm susarak kaygılı içe dönük geçti. Savaşmalı mıyım. Yoksa yaşanılanları kabul etmeyip karakterimi ortaya koyup sevgime rağmen yoluma mı bakmalıyım. Hayat bu seçimlerle beynimin içinde devam ediyor. Ya kendime uygun olmayan ilişkiler arkadaşlıklar içinde bulursam kendimi. Çünkü onun entelektüel birikimi hobileri hayat tarzı tam bana göreydi. Sırf kıyafetlerimden ödün vermek istemiyorum artık diye ilerde bunu yapmadığım için pişman olursam diye beynimi yiyorum resmen. Ya farklı bir hayat koşulunda olursam ve keşke demekten korkuyorum. O kişi şarkılar paylaşıyordu ama ben tepkisiz kaldığım için 3 aydır sessizliğe büründü ama içten içe de şunu düşünüyorum hayat doğru kişiyi bizden kaçırmaz elbet karşımıza çıkarır. Şu an yol ayrımındayım belki enerjimin çoğunu bunları düşünmeye veriyorum. Ama hissediyorum o bağ kopmuyor. O da kıyafet konusunda kararlı birisi. Sanırım bu hikaye bu kadar diyip kabullenmek lazım. İçimde onu acıtmadan yaşayabilmeyi başarmam lazım. Bu düşüncelerle nasıl yaşanır. Bu kaygıyla nasıl yaşanır bilmiyorum. Dışardan görenler evde oturuyorum diye düşünüyor oysa beynimin içinde ne savaşlar veriyorum. Ama yinede içimdeki o güce sıkı sıkı tutunuyorum gülebiliyorum bu süreçte kendime bakıyorum yürüyşe çıkarıyorum kendimi mücadelem devam ediyor ama evde olmaktan çok yoruldum paylaşacak kimsem yok bunları. Herkes kendince fikir verir belki de doğru veya yanlış ama yaşadıklarım sadece ben de kaldı. Zihnimde dönüp duruyor o anlar sürekli acaba olur mu yok yoluma devam etmeliyim ikileminde gidip geliyorum. Ama her yeni gün yoluma devam etmeyi seçiyorum aslında kararsızlıkta bir karardır. Çünkü ona her şeyim kapalı. En azından dönmedim. Kabul etmedim o saygısızlıkları diyebiliyorum kendime.

Psikolojik bir rahatsızlığım var mı?

Merhabalar, kendimi anonim tutuyorum çünkü karanlıkta kalmak daha rahat olmamı sağlıyor. Ben duyguları hissedemiyorum. Daha doğrusu hissedebiliyorum ama çok az. İnsanlardan hoşlanmıyorum ve empati yapamıyorum. Bazen kendimi içi boş bir kutu gibi hissediyorum. Duygulardan arınmış ve boş. Sevmek, başkası adına üzülmek, diğer insanları umursamak. .. Bunların bazılarını neredeyse hiç hissedemiyorum. Çocukluğumdan beri rol yaparak ve içimdeki boşluğu saklayarak yaşadım. Bunların dışında tehlike anında korkuyu ve adrenalini hissedebiliyorum. İnsanların yanında kalmayı sevmiyorum. Sanki duygularım var da onlar gibi hissedebiliyormuşum gibi yapmak sıkıcı. Fakat bazen zorunda olmasam bile yapmazsam çok garip görünür dediğim oluyor. Bir de insanlar benim bazen çok soğukkanlı hatta psikopat olduğumu söylüyor. Lisedeyken yakaladığım sinekleri öldürmeyecek şekilde acı çekmelerini sağlıyordum. Bazen sadece kanatlarını kesip uçmaya çalışmalarını izliyordum. İnsanların duyguları gibi yaşamları da umurumda olmuyor. İnsanları manipüle etmek istediğimde başarılı oluyorum fakat genel olarak asosyal takılmayı seviyorum. Okul yıllarımda (şu an üniversitedeyim) hep yanıma takılan insanlar olurdu. Yalnız kalmayı seviyordum ama peşimi bırakmıyorlardı. Arkadaş gibi davranıyorlardı fakat ben çıkarım olmadığı sürece insanlarla konuşmayı istemiyorum. Yaptıkları şakalar ve gülüşmelerin yanında sadece gülümsüyordum ve eğer yapmacık olduğumu söylerlerse ön dişimdeki 2 çürük yüzünden normal gülmediğimi söylerdim. Gülme konusunda cidden berbatım. Bunu yazmadan önce çok araştırma yaptım. Sosyopat ve psikopat gibi terimlerin bana hiç de uzak olmadığını fark ettim. Anneme ve babama baktığımda bile kendimi onlara yakın görmüyorum.

Nasıl istenmeyen düşüncelerle başa çıkarım

beynim sürekli bu düşünceleri ürettiği için içim hep huzursuz oluyor. bu beynimi yormakla kalmıyor bedensel olarak ta bir yorgunluğa sebebiyet veriyor. bu düşünceler artık tik gibi oldu. yani onu oraya koymazsan bu böyle sonuçlanır gibi . bu düşünceler beni gün içinde çok fazla boğuyor. artık gerçekten bıktım bu düşüncelerle uğraşmak hayat zevkimi yok ediyor. çok bunaltıcı hissettiriyor bu düşünceden kurtulmak istiyorum

Hayattaki amacımı nasıl geri kazanabilirim

bazı zamanlarda gerçeklik algımı yitiriyorum günlük hayata karşıma çıkan herşey nesne veya canlı herşeyi kendi kendime neden var ben neden varım bu neden var gibisinde sorguluyorum bu sorgulama sonucu zengin de olsam bişeyler başarsamda başarmasamda benim için artık bişey ifade etmemeye başladıbunları düşününce içime anlık bir daralma korku geliyorbeni şüpheci ve paronayak yapmaya başladı bu süreci nasıl atlatırım veya bu ne zaman biter

zor bir süreçten geçiyorum

Nisanda meme Cadan her iki göğsümü de aldırdım,ameliyatın 5. Günü eşimin yanında çalıştırdığı hep acıyarak anlattığı kızla beni aldattığını öğrendim,hemen dava açıp boşandım. 14 yıllık evliliğimden elimde maddi manevi hiçbirşey yok,2 çocuğumla mücadele veriyorum. ve yaşadıklarımı uğradığım haksızlığı sindiremiyorum,birgün çok güçlüyüm,birgün diplerde,bu süreci nasıl atlatacağımı bilemiyorum. emeklilik dilekçesi verdim rahatsızlığımdan dolayı,evi de değiştirmek istiyorum ev kayınpederimin,ama maddiyattan dolayı beklemedeyim,bu ev beni boğuyor.

Hiçbir şey yapacak enerji ve disiplinim yok, kendimi nasıl geliştirebilirim ?

Üniversite öğrencisiyim normalde 5 yıl olan bir süreç ve bu sene mezun olmam gerekiyordu, ama okulum baya bir uzadı. Üniversiteye girdiğimden beri yerimde sayıyorum, psikolojik olarak çok zor süreçlerden geçtim ve uzun süreler derslerimi ihmal ettim. Derslerimi ve sosyal hayatımı da ihmal ettiğim bir donma süreci yaşadım nerdeyse, depresyondaydim yoğun kaygı bozukluğu yaşıyordum. Bir şekilde bunlarla başa çıkmayı öğrendim ama hayatımı ve zamanımı kontrol edemiyorum artık. Derslerimde başarısız oluyorum çünkü adapte olup bir plan program çerçevesinde goturemiyorum, duygusal dalgalanmalarım overthinklerim depresif ruh halim beni bir anda bir donma moduna sokuyor ve ben günlerce haftalarca derslerden elimi etegimi çekiyorum mesela sonra da bir daha ipin ucunu yakalamak çok zor oluyor. Onun haricinde günlük aktiviteler için de enerji bulamıyorum, spor yapacagim diyorum bir gün yapıyorum bazen 3 gün yapıyorum sonra yine birakiyorum. Kendimi, şuanki mental durumumu hiç beğenmiyorum, gelecekle ilgili hiç hayalim planım hedefim yok çünkü. Bir sürü şey yapıp kendini geliştiren insanlara çok özeniyorum, ama ben tüm gün elimde telefon yatıyorum mesela. Dil öğrenmek istiyorum, okuduğum bölümle alakalı ogrenmem gereken yazılım programları var, okumak istediğim kitaplar var, spor yapmak istiyorum, dolu dolu bir hayat istiyorum ama her sabah uyanınca akşam bunları planlayıp düşünmemiş gibi eline telefon alıp tüm gün sosyal medyada geziyorum, veya geçmişi düşünüyorum, insan ilişkilerimi aşırı kafaya takıyorum, insan iliskilerimle ilgili kafamda kötü kötü senaryolar kuruyorum. Bir ugrasim olsa kafamda da bu kadar senaryo kurmam tabiki, ama bir seylere odaklanıp yapicak beyin hücrem yok sanki kafamın ici bomboş gibi. Beni en çok zorlayan şey insanlarin gözünde nasıl gözüktüğümü sürekli tartıp biçip bunun üzerine aşırı düşünmek ve endişelenmek, zamanımın tamamını düşünerek geçirmek. .. İkincisi de hiçbir şey yapmadan yerinde saymak, okuldaki derslerim dışında ugrastigim hiçbir şey yok ve onlara da kafamı veremediğim için onlarda da başarısız oluyorum. Aylar geçiyor mesela bir dönem bitiyor, ben o 4 ayda ne yaptığımı bile hatırlamıyorum bir zihin hapishanesinde kalmışım, insanlar bir hayat yaşıyor ben yerinde duruyorum gibi. . Umarım anlayabilmişimdir. . İstediğim şey ise küçük adımlarla da olsa artık beynime faydalı alışkanlıklar kazandırmak, kendim için bir şeyler yapmak, zaman geçiyor yıllar pes peşe geçiyor ben kendime hiçbir şey katmadan liseden mezun olduğum halimle duruyorum. .

Ben halisünasyon görüyorum

Ben halisünasyon görüyorum iç sesler duyuyorum Napacam ben artık rahat olamıyorum halisünasyon beni çok rahatsız ediyor geceleri oluyor evde beyaz duvarda görüyorum ben her gün uyuyamıyorum uyku problemim bozuk Napacam ben uykumu kaçırıyor her zaman artık ben uyuyamıyorum keşke olmasaydı ama oldu ben sesler duyuyorum yanlış şeyler söylüyor bana Beyaz duvarda halisünasyon benim karşımda duruyor öyle bekliyor Napacamben keşke olmasa

İlişkimde sürekli aynı sorunları yaşıyorum, ne yapmalıyım ?

Iliskimde sorunlar yasiyorum cok fazla uzerine gidiyorum yapma dedigi seyleri yapiyorum arama dedikce ariyorum yazma dedikce yaziyorum kendime hakim olamiyorum 3 sene ayri kaldik tekrar bi araya geldik ama ben kendime hakim olamiyorum ister istemez ariyorum yaziyorum bu sefer beni engelledi baska numaralardan ariyorum cok sinirlendi cok seyler soyledi ne yapacagimi tam bilmiyorum kendimi toparlamak istiyorum cok bunaldim cok sıkıldim