Psikoloji Kategorisi

Her şeyi çok fazla düşünüyorum ve takıntı haline getiriyorum. Bu durumdan kurtulmak istiyorum.

Ablam boşandı ve şuanda benim sevgilimin abisiyle sevgili bu durumu kabullenemedim sürekli bunu düşünüyorum ve kinleniyorum bana normal gelmiyor ama o çok mutluymuş ve bu sebepten dolayı çok kavga ettik ama içim hiç rahat değil neden bilmiyorum istemiyorum özel bir kaç mesajlarını gördüm midem bulanıyor onlardan bana sürekli yalan söylüyorlarmış gibi geliyor güvenemiyorum çok huzursuzum kaçmak istiyorum görmek istemiyorum ama olmuyor uzakta olunca da rahat edemiyorum acaba napıyolar falan diye

Nursell

Hassasiyetimi yönetmek için ne yapmam gerekir?

2 senedir evliyim ve 8 aylık hamileyim, hamileliğim zor başladı tüm hamilelik semptomlarını had safhada yaşadığım bir 5 aydı, ağır geçen bir süreçti benim için, eşimin de pek görüşmediği babası (annesiyle ayrılar) rahatsızlandı bu döneme denk geldi ve onunla ilgilenmesi gereken bir sürecin içine girdi. O da ailesi de benimle pek ilgilenmedi, eşim kendini suçlu hissettiği için elinden gelenin en iyisini hep yapmaya çalıştı ama ailesi 8 ayda beni 8 kere bile aramadı, Hamilelik boyunca kendimi ağlarken çok buldum, özellikle eşim annesine ve ailesine çok bağlı ve evlendikten sonra daha abartılı bir şekilde davranmaya başladı (balayında bile her gün annesini aradı), sanki onları terk etmiş gibi, ben ellerinden almışım gibi davranmaya başladılar, nişanlıyken falan harika anlaşıyorduk birbirimizi çok severiz bu arada sürekli her konuyla alakalı eşimle konuşamadığım fikir ayrılıklarını bile onlarla konuşabilirim kafa yapımız çok uyuyor, fakat çok iyi davranıp bir anda bu kadar soğuk ve mesafeli olmaları bana çok tutarsız geliyor ve sevgilerini gerçek bulmuyorum. Bir anda dışarda kalmışım gibi hissettim, rahatsız olduğum durumlarda ruh halim dışa yansıyor ve eşim sorduğunda ben de içime atmak yerine hissettiklerimi ve farkına vardıklarımı aktarmaya çalışıyorum, beni anlayacağını bilerek ve düşünerek, çünkü bana çok yumuşak yaklaşıyor ve anlamaya niyetli olduğunu düşündürüyor ama ben ifade etmeye başlar başlamaz çok agresif, çok alakasız bir şekilde korumacı (korunacak hiçbir konu olmadığı halde ve ailesini korumaya çalıştığı kişi eşi, aynı zamanda ben ondan daha iyi düşünürken onları onun düşünemediği yerlerde hep ben onları düşünüyorum ihtiyaç, hastalık, özel gün vs. ) sürekli bu konuyla alakalı problem yaşıyoruz, ben onların tavırlarından dolayı huzursuz hissettiğimde, eşim anladığında ve paylaştığımda sürekli çok uzun kavgalar ediyoruz, genel olarak eşim her konuyu uzatmaya meyilli birisi, ben de mümkün olduğunca kısa ve çözümcül olup sonuca varmaya, girdapa sürüklenmemeye çabalayan ve onu da buna teşvik eden biriyim, fakat o beni çok manipüle ediyor (edildiğimin farkındayım elimden geldiğince karşı koymaya çalışıyorum ama aşırı yorucu) ben de durumun tümünü ifade etmeye çalışırken, onun bir şeylerin farkına varmasını sağlamaya çalışırken çok yoruluyorum ve ağlama krizine giriyorum, çok ağlıyorum ve agresifleşiyorum, sinir ve ağlama krizini aynı anda yaşıyorum ve bazen saatlerce ağlamamı durduramadığım zamanlar oluyor. Hamileyken bu anları yaşadığım için ona ve kendime çok kızıyorum, bebeğimi sakınmak için elimden geldiğince engel olmaya çalışıyorum fakat ağlamamı durdurmaya çalıştıkça daha içli ağlamaya başlıyorum. Her olay sonunda (en az 4-5 saatlik süreç) o ya da ben konuşmaya çalışıp toparlayıcı olmaya çalışırdık ve daima, o; ortada böyle ağır yaşanacak bir durum olmadığına beni ikna etmeye çalışır ona hak veririm, ben de; bu kadar uzamayacak bir iki cümleyle kapanacak bir konu için saatlerimizi harcamamız çok yıpratıcı bir zaman kaybı derim birbirimizi anlamaya daha meyilli olmamız gerektiğine ikna etmeye çalışırım ve o da hak verir, tekrarını yaşamamak üzere çabalayacağımıza dair birbirimize söz verir ve mutlu uyurduk. Fakat son zamanlarda sürekli aynı şeyleri yaşadığımızdan ve hamile olmamın verdiği ekstra hassasiyetten (normalde de çok hassasım, 13 yaşımda babamı kaybettim ve çok güzel baba-kız ilişkimiz vardı eksiliği beni güçlü ve hırçın bir insana evirdi, çok cesur, özgüvenli ve net çizgileri olan tavırları keskin güçlü biriydim, eşimle tanıştıktan sonra aşırı hassasiyet yaşamaya başladım tüm hayatla ilgili) dolayı biraz sessiz ve geri planda kalmayı, adım atmak yerine onun bana verdiği değeri göstermesine fırsat vermeyi denemek istedim. Manen ihtiyacım olan kendimi değerli hissetmekti, onun benim için çabaladığını, beni üzmenin onu da üzmesinden dolayı toparlayıcı olmasını görmek istedim ve bir iki gün boyunca uzak kalarak daha sessiz ve daha standart davranmayı seçtim, son zamanlarda onun da aynalama yaparak benden daha fazla sessizleştiğini ve tepkisizleştiğini fark ettim ve üç gün boyunca temel ihtiyaçlar dışında hiç konuşmadığımız oldu, bu hiç yaşanmadığı için (son 2-3 sefer hariç) benim çok farklı düşünmeme sebep oldu ve artık bir şeylerin eskisi gibi olmadığını ve olamayacağını fark ettim. Gerçekten de normal zamanlarımızda bile bunu teyid ettim. Fakat bunun babasının sürecini ağır yaşamasıyla alakalı olabileceğini ve geçici olduğunu düşünerek ona daima olan desteğimi daha da artırmaya çalıştım. Hamileyken ben bu kadar özverili olmaya çalışırken onun ve ailesinin bana olan tavrı gerçekten hazmedebileceğim bir şey değil ve içten davranmamı etkiliyor. Eşim de tabii ki beni suçluyor ailesinin yapmadıklarını görmek yerine. Ve köye yerleşmek istiyor annesinin ailesi orda, ben ailesiyle yaşamak istemiyorum (şimdi büyük şehirde 30 km mesafede oturuyoruz, gittiğimizde burdaki herkes köye yerleşecek yani eşim herkesi bir arada tutmak istiyor korumacı yapısından dolayı bağı olan herkes dibinde olmalı fakat gitmek istemediğimi söyleyemiyorum çünkü çok büyük bir kriz yaşanacak, söylemek istemiyorum çünkü bazen bu fikrinden vazgeçiyor bambaşka benim de içime sinen planlar yapıyor, ben de içten içe dua edip konusu açıldığında da pek sıcak bakmadığımı belli etmeye çalışıyorum) Kendimi ifade ederken çok yoruldum ve hamileliğim zor geçiyor, ailesi daima odağı kendilerine çeviren kişiler(özellikle annesi), 40 dakika telefon görüşmesi yapsak nasılsın diye bana bir kere ya da hiç sormaz daima kendilerinden bahsederler. Hamileliğim ve anneliğimle alakalı konu bana geldiğinde de hemen odağı kendi annelik ve hamilelik sürecine çevirip kendilerinden bahsetmeye başlar ya da şaka yaparak iğneleyici konuşup beni geri plana atmaya çalışırlar (özellikle anneannesi) ve eşim de daima onların yanında standart bir ilişkimiz var gibi davranır (normalde çok üstüme düşer ve bana çok düşkündür) örneğin; doğumuma girip girmeyeceğini ben ona sorduğumda, tabii ki gireceğim seni asla o anda yalnız bırakmam deyip, ailesinin yanında doğuma girecek misin diye sorulduğunda, girerim herhalde diye öylesine pek oralı olmuyormuş gibi yanıtlıyor. Birçok konuda bu böyle, bu da bana değersiz hissettiriyor çünkü ailesiyle çok temas dolu ve aşırı tavırlar içinde sevgilerini gösteriyorlar, kendi içimde çok çıkmazda olduğumu fark ediyorum, mikro tavırların farkına vardığım için aktarmak konusunda da problem yaşadığımız için daima içimde tutup zorluklar yaşıyorum, bunu bazen umursamamayı çok iyi başarıyorum çünkü birbirimizi çok seviyoruz ve her konuda özveriliyiz bu duruma sığınarak görmezden gelebiliyorum ama bazı dönemlerde bunu hiç yapamıyorum ve beni huzursuzlaştırıyor, çocuğumun gözünde mutsuz bir anne asla olmak istemiyorum çünkü onu hayatımda çok istiyorum (anne olmayı ben istedim, eşim de baba olmak istiyordu ama zamanını ben belirledim, önceliklendirdim) ve onun için kendimi donatıp, eğittim. Annem mutsuz bir kadındı çünkü evliliği zaruriydi, anlaşılmadığım içine kapanık bir çocukluk yaşadım bu yüzden kendi bebeğimle ilgili aynı endişeleri üçüncü şahıslar yüzünden yaşamak istemiyorum nasıl üstesinden gelebilirim?

Geçmişe karşı kin beslemek

Merhaba. Geçmişte yaşadığım şeyler yüzünden kin besliyorum. Geçer diye bekliyorum ama senelerdir geçmiyor. Mesela reddedilmem geliyor aklıma. Reddederken söylediği sözler geliyor bunlarla başa çıkamıyorum. Keşke diyorum haddini bildirseydim ona neden o zaman yapmadım niye ona sınır çizmedim bana böyle diyemezsin demedim diye düşünüyorum. Onun umursamazlığını gördükçe ya da diğer insanlara ne kadar iyi davrandığını görünce daha da kötü oluyorum. Sadece bana kötü davrandı o. Yani sanki sorun benmişim gibi hissettiriyor. Ya da mesela arkadaşımın söylediği bir söz geliyor aklıma dalga geçilerek veya beni dışlayarak söylenen şeyler neden izin verdim diye düşünüyorum. Neden beni ezmesine izin verdim. Onlar beni zayıf, ezik, hakkını koruyamayan biri olarak düşünmüşlerdir . Keşke izin vermeseydim. Artık hayatımda olmadıkları için bir şey de yapamam ,diyemem . Nasıl kurtulmam gerek ?

Kimseye tahammül edemiyorum hemen sinirlenip hemen agresifleşiyorum herkesten soğuma hissi var

tahammülsüzlük kalmadı herkesten soğuma hissi stres kaygı sinir öfke eşime karşı sevgisizlik saygısızlık kendime gelemiyorum sürekli sinirliyim kendimle başa çıkamıyorum hemen ağlayıp hemen üzülüyorum sinirleniyorum sese gürültüye gelemiyorum kimsenin konuşmasını istemiyorum herkese nefret duygusu huzursuzluk var üstümde huzurlu mutlu olmak istiyorum herkese karşı mutlu sakin olmak istiyorum kimseye kaba olmak istemiyorum küfür etmek istemiyorum sakin olmak istiyorum sadece sessiz sakin

Dün akşam kedimi kaybettim kendimi suçlu hissediyorum nasıl atlatacağımı bilemiyorum

Kedime 6 ay önce fip diye ölümcül viral bir hastalık teşhisi kondu. Organları hepsi problemliydi. Antibiyotik tedavisi uygulandı eski haline dönemesede düzeldi bayağı. Ara ara tırnak kestiğimde bile nefesi kesiliyodu sesi değişiyodu ölecek gibi oluyodu. Eski yıllarda da hrp dışarı çıkarırdım. Dün gece parka çıkardık eşimle çok sıcak diye. Parka girer girmez nefes alışı değişti ağzını açıp durdu. Alışır sandım ama alışmak bir yana solunumu güçleşti. O sırada eşimi çabuk su getir diye gönderdim. Kedimi de kucağıma aldım. Bi anda nefes alışı daha kötü oldu ilk kez parmağımı bir ısırdı tırnağımdan kemiğime geçti dişi. Sonra oradan sehpaya zıpladı. Oradan kamp sandalyesine ve sandalye ile beraber çimenlerin üzerine düştü çırpındı ve öldü. Veterinere yetiştirdim. Kalbi çok hafif atıyo dedi ama öldü. Hiç bir şey yapamadım onu kurtaramadım. Dışarı çıkmasam belki ölmeyecekti kendimi toparlayamıyorjm ve çok suçluyorum.

Gelecek Kaygısı ve insan ilişkilerinin yük gibi gelmesi

hukuk okuyorum eylülde son sınıf olacağım ve hakimlik istiyorum. Ama bu ara sürekli mezun olunca ilk beş sene emirates hostesliği yapmak birikim yapmak sonrasında trye gelip hakimlik yapma düşüncesi var. Normalde böyle bir fikrim yoktu hep çok emindim hakimlikten bu ara değişti bu fikrim. Fakat kimseyle paylaşmadım bu fikrimi henüz. Hatta belki ömür boyu bile hosteslik yapabilirim çünkü evlilik çocuk ikili bağlar bana hep yük gibi geldi. Hosteslik bu açıdan bana çok uygun. Evlenmesem çocuk yapmasam çok mutlu bir ömür yaşarım biliyorum çünkü ben kendi ömrümü yaşamak istiyorum anne ya da eş sıfatıyla edindiğim bir ömrü değil. Hakim olursam elde edeceğim para ve ve türkiyeye bağlı yaşamak özgürlüğüme dokunuyor gibi hissediyorum çok itiyor beni bu düşünce bu aralar. Ayrıca ailem ve insanlarla bağ kurmak hep yük gibi geldi bana hala da öyle geliyor. Hosteslik bu açıdan bana çok uygun geliyor yapabileceğime de eminim hatta buna yönelik planlarımı yapmaya başladım. Plak taktırmak için işe giriyorum ki ömrümde daha önce sadece 15 gün çalışmıştım. Çünkü tek amacım okumaktı ve onuda yapıyordum zaten para kazanmak için bir sebebim yoktu. Şimdiyse işe giricem diş plağı taktırmak için çünkü hosteslikte dişler önemli. İngilizce seviyem iyi zaten ama yine de şimdiden mülakat sorularına bakmaya ve cevaplamaya çalışıyorum. Okul başlayınca ingilizcemi daha da geliştirmek için çalışacağım. Ailem bunu kabul etmez yüksek ihtimalle ama mezun olduktan sonra olursa hosteslik olacak ilk tercihim bir şekilde ikna edeceğim ve dubaide kalmaya başlayacağım. Böylece ne ailem ne bir başkası bana yük olmadan özgürce yaşayacağım aileme para gönderirsem beni darlamazlar diye düşünüyorum. Bir yanımda yalnızlıktan korkuyor ama özgürlük arzusu daha ağır basıyor. Hosteslik olmazsa çok üzüleceğimi biliyorum çünkü özgür olamayacağım gibi geliyor. Hakimlikten asla vazgeçmedim ama hemen başlamak istemiyorum galiba. İnsanlarla sürekli bağ kurma düşüncesi ve iş arkadaşı olma durumu beni korkutuyor o yüzden zaten hem hakimliği hem hosteslik daha bireysel işler olduğu için tercih ediyorum. Hakimlikte duruşmada insanları görüyorsun diğer günler dosya üzerinden çalışıyorsun ofiste maksimum çay yemek molalarında görüşürüm iş arkadaşlarımla ona da dayanabilirim. Hosteslikte uçuş güzergahı değiştiği için sürekli çalıştığın kişiler değişiyor. Zaten bu kaygılar yüzünden ilişkim vs de olmadı hiç . Bir ilişki hiç bir zaman amacım da olmadı yani biriyle sevgili olmak flört etmek bunlar benim amacım olmadı hiç. Flört ettiğim insanlar oldu ama konu ilişkilere gelince sevgili olmak isterlerse ve anlarsam direkt uzaklaşıyorum o insandan. Mesafe koyuyorum ve kaçıyorum. Bunu aşmam gereken bir problem olarak görüyordum başta ama artık öyle de gelmiyor. Toplumun aile olma sevgili yapma evlenme gibi kalıplarından da çok bunaldım. İlişkilerim olabilir ama neden evlenmek zorundayız ki ya da evlendik diyelim neden aynı yatakta yatmak zorundayız neden sürekli iletişim kurmak zorundayız neden birine bağlı yaşamak zorundayız yaani. Bu kalıpların dışında da ilişkileri kabul eden kişiler henüz bana denk gelmedi . Ben her açıdan özgür olmak istiyorum . İş , evlilik, aile , ikili ilişkiler. Özgürlüğü ilişkilere yeteri kadar emek vermemek olarak tanımlamıyorum ama ilişkiye harcananan emek bana yük olarak geliyor . Yük olarak gelincede yapmak istemiyor insan .

Fazla sosyalleşip kendinden uzaklaşmak

Merhabalar ben yakın zamanda hayatımdan 2 kişiyi cikardim öyle gerekti ama yakın olduğum insanlardı biri arkadaşım diğeri de sevgilimdi pişman değilim çünkü kendime olan saygımdan bunu yapmam gerekti ben öncesi de psikolojiyle ilgilenen kendi kişisel gelişimiyle ilgilenen biriydim bu aralar baya bi uzaklaştığımı hissettim yanii yazmaya ara verdim duygularımı açtığım yazıları yazmıyorum artık eskisi gibi kendime zaman ayırmıyorum kendimi mutlu edecek ufak şeyler yapıyorum ama eskiden daha fazlaydı bu daha çok arkadaşlarımla görüşüp konuşuyorum neredeyse buluşma planlarının hepsini ben ayarlıyorum evde de mutlu değilim aslında ondan da olabilir mükemmeliyetçi bir ailede olmak maalesef ki bazen de kaçmayı gerektiriyor ama kendimden mi kaçıyorum onlardan mı bilmiyorum ya da yalnız olmadığımı kendime kanıtlama çabası mi dışari çıkınca da bazen keşke çıkmasaydım oluyor ben kendim gibi davranıyorum evet sınırlarımı hala net bir şekilde belli edebiliyorum öz Şefkat işinde de iyiyim ama daha çok kendimle zaman geçirmek istiyorum

İçimdeki stres yumağıyla baş edemiyorum

Merhaba öncelikle🌸Düğünüme bir hafta var Allah nasip ederse. O kadar stresliyim ve korku doluyum ki size anlatamam. Kötü bişey olacak korkusu beni yiyip bitiriyor. Derdimi paylaşacağım hiç kimse yok yakınımda yargısızca yaklaşacak. Nikah günümde tatsız bir olay yaşadım aslında çok basit bir konudan eşimin verdiği tepki benim üzgün olduğumu gören yakınlarımın tepkisi derken iş büyüdü. Aileler 2 aya yakındır konusmadı hiç. Konu eşimi rahatsız edecek konuşmalar duyduğu annemin arkadaşının nikaha gelmesiyle bu boyuta geldi ve görünce mutsuz öfkeli bir nikaha yansıması oldu bu durumun ve annem o kadın küstü diye gidip düğüne gelsin diye ikna ediyor. Damadım yine aynı şeyi yaparsa düğün mahvolursa kızım üzülür demiyor. Gelmeyecekti o abla normalde. İkna edildiği için gelecek ben eziliyorum burada fikrim önemsiz üzülmem önemsiz önemli olan damatla inatlaşıp o kadını getirmek. Güç savaşı. Başkaları, yakınlarım için nikahtan sonra ilişkiyi bitirmem affetmemem gerekiyordu onlara göre. Ama duygularımı görüp önemseyen ve tatlılıkla yaklaşan kişi sayısı o kadar az ki. Sevdiğimi görüp ona göre davranmıyor kimse. Nasıl affettin bize saygısızlık yapıldı vs deniliyor. Yaptığım seçimle girdiğim yol ile ebeveynlerim tarafından yargılanıyor iğneleniyorum laflarla. Orta yolu bulmaya çalışmaktan sorun çıkmasın diye çabalamaktan yorgunum. Evlilik kolay bir şekilde kurulmuyor ben bu yola girdiğim için ve karşımda sevdiğim adam olduğu için kestirip atmamayı vazgeçmemeyi seçtim. Anneme bir tepki gösterdiğimde tepki göstereceğine değil de bize göster diyor. Benim kırılıp üzüldüğümü kimse farketmiyor. Zihnim olumsuz düşünceleri bırakmıyor. Kadın gelirse ve o günüm mahvolursa diye düşünmekten yoruldum. Eşime söylesem bizi yine mi ezecek annen diyip köpürecek. Kimi sakinleştireyim ki ben. Orta yolda bulunmuyor aralarında. Eve eşya gelecek anne ben kendim yaparım diyorum daha evliliğin ilk günleri eşyaları ben yerleştiricem diye tutturdu. Ben 32 yaşındayım ya görmüyor bunu. Bunun yanında sevdiğim adamla da ister istemez sıkıntılar oluyor,iş hayatım da ortamım da da mutsuzum. Çıkmazdayım. Nolur yardım edin bana bu durumu nasıl çözeceğim. Beynimdeki sesler susmuyor. Mutluluğuma odaklanmak istiyorum. Yapamıyorum bi yerde dalıp gidiyorum.

Bu korkuyu nasıl aşarım?

Bı keresinde bir rüya gördüm rüyada gerçekte uyuduğum şekilde uyuyordum ve heryer siyah ve aşırı gerçekçiydi ve ruhumun çekildiğini hissettim hatta kalktığımda öldüm sandım ve amel defterim kapanıyodu ondan sonra sanki her an ölcekmişim gibi oldu kabuslar görmeye başladım namaz falan 1 yıldır kılıyorum ölüm anında meleklerden kabir azabından falan korkuyorum sanki her an ölcekmişim gibi oluyor kabuslarimda kıyamet falan kopuyor geceleri daha çok bu his geliyor sanki her an melekleri görcekmişim gibi oluyor bu histen nasıl kurtulacağım

Aşık edende oydu canımı yakanda...

merhabalar tekrardan ben son 1 aydır o kadar çok değişik hissediyorum ki ben birine deli gibi aşık oldum ve cesaretimi toparlayıp sosyal medyadan bu kişiye istek attım kabul etti o an o kadar çok mutlu oldum ki sonra ben bu kişi anlasın diye ona karşı gönderme hikayeler paylaştım hatta küçük çocuk getirin o bile anlar yani çoğu hikayeme kalp koymuş sonra ben bir tane hikayemin altına nereye kadar bu bu devam edicek sadece beğenmekle kalma lütfen diye paylaştım ve kendisine dendiğini anladı ve hikayeme yanıt vererek bana nokta koyarak mesaj atmış ben tabii o an mutluluktan havalara uçuyorum sonra ben buna günaydın yazdım o da günaydın yazmış nasılsın yazdım iyiyim sağol yazmış sen nasılsın yazmış bende idare eder yazdım sonra o da güzel yazmış bende evet yazdım. Her onunnla karşı karşıya gldiğimizde o kadar güzel bakıyor du ki anlatamam sonra bana yazmış bana demek istediğin bir şey var mı diye bende o an cesaret edemedim o yüzden yok dedim o da ben yanlış anlamışım o zaman yazdı bende hıhı yazdım o da eyvallah yazdı bende eyvallah bizden yazdım ve gülücük koymuş ben onu o kadar çok seviyordum ki onu düşünmeden edemiyordum ve sonra bir anda sosyal medyada Instagram kullanıcısı ismiyle karşılaştım beni engellemişti o an tüm dünya başıma yıkıldığını hissettim o kadar çok ağladım ki canım çıktı da sesimi çıkaramadım acaba ben yok dediğim için mi bir yanlış anlaşılma oldu da o yüzden mi engelledi acaba dedim hep kendime sonra gerçekten merak ettim ya bana öyle bakan insan bana yazıp hikayelerime yanıt veren ve kalp koyan insan bana bunu niye yapsın diye gerçekten merak ediyordum o yüzden bunu öğrenmek için elimden gelen her şeyi yaptım gittim yeni bir hesap açıp bu kişiye yazdım içimi aynı buna benzer şekilde döktüm ve sonra bana yazdı ne yazdı şöyleyim mi benden sana hayır gelmez beni az da olsa tanıyorsun yazdı ben o an o kadar kötü oldum ki bende hayır gelecek biri var o zaman yazdım ve yanlışlıkla ekran görüntüsü aldım o da kanka bildirim gidiyor yalnız yazmış bende biliyoruz yazdım aynen yazmış bu da bende çok mu komik yazdım bu da bak kızım düzgün dille şurada sana laf anlatıyorum sen kaşındın ekran alayımda bunları abine atayım yazmış bende yapamazsın yazdım ve engellemiş o an ölsem yeriydi gerçekten sanki onları yazan o değildi ya o bu olamazdı ya o kadar çok ağladım ki böyle hastalanacak kadar aradan haftalar geçti dün bize geldiler ailecek ben odama geçtim hemen yüzünü görmemek için ama içerden sesini duyunca o kadar canım yandı ki sonra annem çağırdı içeri ve ona çay doldur dedi ve bardağı alırken göz göze geldik o an sanki düşman gibi değil de pişman gibi bakıyordu gerçekten baya baktı sonra ben getirip önüne koyduktan sonra sandalyeye oturunca baya bir bana baktı ben sinirle göz devirdim ben alerji olmuştum bunun sohbeti dönüyordu bu kişide ne diyelim geçmiş olsun dedi ben yüzüne bile bakamdım o an çünkü yazdıkları gözümün önüne geliyordu ve sanki sadece beni görmek için gelmiş gibi yarım saat oturup gitti çünkü omu tanıyorum gelmek istemese gelmez herkes unut onu neler dedi sana seni sevmiyor dese bile asla kolay değil unutamıyorsun ne kadar herkese unuttum desem de unutamıyorum canımı yakan kişide beni kendine aşık eden kişi aynı kişiydi her o canımı yakan mesajları aklıma geldiğinde bakışları da aklıma geliyordu biliyorum unutamayacağım onu ama böylede gerçekten yaşayamıyorum ben bütün yaptığı her şeyden onu pişman etmek istiyorum onun bana bu yaptıklarına rağmen bana aşık olsun istiyorum ne yapabilirim sizce çünkü ben ondan başka kimseyi sevemiyorum sanki Allah ondan başka kimseyi sevemezsin o senin kaderin bekle diyor ama bilmiyorum kafam o kadar çok karışık ve dolu ki ve benim artık dayanacak gücüm kalmadı lütfen yalvarırım yardım edin bana. ..

yagmurr