Psikoloji Kategorisi

Manipüle edilmemek için ne yapmam gerekir?

Ailemin yetiştirme tarzından kaynaklı olarak bana eleştiri yapan insanlara karşılık veremiyorum. Kişiliğime, aileme, düşüncelerime gelen eleştirilere karşılık vermekte zorlanıyorum. O an da ne cevap vermem gerektiği ne söylemem gerektiği aklıma gelmiyor. Biraz zaman geçtikten sonra özellikle yalnız kaldığım dönemlerde neden bu şekilde karşılık vermemişim deyip kendi kendime sinirleniyorum ve bu gerginliğim uzun süre geçmiyor. Ailem çocukluğumda ve gençliğimde "büyüklerine sakın karşılık verme cevap verme sus" Dediği için bunu öğrenememiş olabilirim. Sizden bu konuda yardım rica ediyorum. Karşımdaki insana kendimi en rahat şekilde nasıl savunabilirim ?Kendimi ezilmiş hissediyorum. Bana eleştiri yapan insandan nefret ediyorum, uzaklaşıyorum. Bu duygular bana zarar veriyor. Özellikle adet dönemlerim yaklaştığında bu duygudurumlarım daha da şiddetleniyor ve eşime çevreme de yansıtıyorum. Yani yaşadığım şeyleri içime atmamayı nasıl öğrenebilirim?

Özgüven eksikliğimden nasıl kurtulabilirim? (Onay ihtiyacı)

İçinde bulunduğum durumu özgüven eksikliği olarak nitelendiriyorum. Şöyle ki sürekli onaya ihtiyacım var sanırım böyle söyleyebilirim. Bunu ilk eksi sevgilimden ayrılınca fark ettim. Ayrılık döneminde bütün özgüvenim düştü kendimde sürekli kusurlar gördüm. İlerleyen dönemde (aslında kısa bir süre sonra denebilir) bir sevgilim oldu ve o beni beğendikçe ben de bu kusurları tekrar görmez oldum. Bunun sağlıklı olmadığını düşünüyorum uzun süredir. Kendimi dinlemeye çalıştım ve evet kendimi hiç beğenmiyorum. Ama dışarıdan bir onay ya da beğeni alınca bu durum biraz hafifliyor. Bu durum ilişkime olan bağlılığımı yanlış yorumlamama sebep oluyor aynı zamanda. Ben yalnız ve kendi başına da mutlu olabilen kendine de yetebilen biri olmak istiyorum. Bunun için kendimi nasıl geliştirebilirim? Doğru kaynaklara nasıl ulaşabilirim? Kendimle nasıl barışabilirim?

Aşırı düşünmekten ve bunaltıdan nasıl kurtulurum?

Kendimi sürekli kötü hissediyorum. Gülsem bile bu içten bi gülme olmuyor. Alakasız her şey kafama takılıyor, sürekli kendimi düşünürken buluyorum buna engel olamıyorum. Dün sabaha kadar uykumda sürekli bi şeyler düşündüm, ne düşündüğümü hatırlamıyorum ama rüyada değildim ve uyuyordum. Bi şeyler yaşadığımda ne kadar aman diyip geçsem de onlar bilinçaltımda kalıyor gibi hissediyorum. Her şeyi bu kadar takmak canımı sıkıyor.Ben ne kadar takmadığımı düşünsem de rüyalarıma giriyor bi şekilde kalıyor kafamda. Bugün ufak bi şeye sinirlendim ve bir anda hiddetli bi şekilde ağlamaya başladım tutamadım kendimi bununla birlikte saçımı çekiştirmeye başladım neden yaptım bilmiyorum. Uzun süre sonra ilk defa bu kadar ağladım. Bu bunalımlı halimden kurtulmak için bi şeyler yapmaya çalışıyorum ama olmuyor. Ne yapmalıyım bilmiyorum. Ben önceden böyle değildim sadece birkaç aydır böyleyim ve düzelemedim.

Kilo alma korkumu nasıl yenebilirim?

Kilo almak benim için lise sondan beri korkunç bir durum. 68 kilo başladığım 12. Sınıfın sonunda kendimi kelimenin tam anlamıyla aç bırakarak 59 kiloya düştüm daha sonra pandemi döneminde 49 kilolara kadar indim. Her zaman karnımın dümdüz olmasını istedim bu konuyu çok takıyorum. Şu an üniversite son sınıf öğrencisiyim ve 59 kiloyum boyum 1.66 55 kilonun üstünde olmak kendimi kötü hissettiriyor. Yemeklerle olan ilişkimi nasıl düzeltebilirim ve bedenime olan takıntımı nasıl geçirebilirim?

Değersizlik hissi ile nasıl başa çıkılır?

Merhabalar, ben 18 yaşındayım. Kendimi pek sevmiyorum, beğenmiyorum. Çocukluğum boyunca zorbalığa maruz kaldım. Öğretmenler ve öğrenciler tarafından. Çocukluğum öğretmenlerin ve sınıf arkadaşlarımın beni sürekli aşağılaması ve beni görmezden gelmesi ile geçti. Çocukken notlarım pek kötüydü. Aramızda iki yaş fark olan ağabeyimin notları çok iyiydi okulda başarılıydı. Bu nedenle annem bana çok kızardı. Neden başaramıyorsun? Bak ağabeyin yapıyor sen neden yapamıyorsun? Genelde evde ağabeyim daha çok dikkat çekerdi (en azından misafirler geldiğinde) hep ağabeyimi överlerdi her konuda. Bende bir köşede dururdum. Aslında annemde babamda ikimizi eşit severler, fakat yinede notlarımın düşük olması annemin hoşuma gitmezdi. Çok kızardı. Okulda öğretmenler bana salak muamelesi yapardı benimle ilgilenmezlerdi. Hatta bana hakaret eden (henüz 9 yaşımdayken ölmemi istediğini söyleyen bir öğretmen) bir öğretmenim vardı bana vurmuştu fakat korkumdan kimseye söyleyememiştim.Sınıf arkadaşlarım beni sürekli zorbalardı aralarına almaz ve bana kötü davranırdı (7yıl aynı sınıfta, aynı öğrencilerle okumak zorunda kaldım). Derslerim yüzünden zaten başarısız hissederdim. Birde dış görünüşüm ve karakterimle sürekli alay ederlerdi. Bu durum benim öz güvenimi hatta öz saygımı zedeledi daha doğru söylemek gerekirse yerle bir etti. Öyle sorunlu bir öğrenci değildim. Utangaç hafif geveze bir çocuktum o kadar.Okula her sabah gittiğimde aynaya bakarken ağlardım. Çirkin hissederdim (hala öyle). Okulda çok sayıda kötü şey yaşadım. Bu benim sosyal anksiyeteye sahip olamama neden oldu. Neredeyse hiç dışarı çıkmam sosyalleşmem, insanlarla tanışmaktan fazlasıyla korkan biri haline geldim. Kalabalık ortamlarda fazla kaygı, mide bulantısı çok sık yaşıyorum. Ve kendimi çok değersiz, başarısız hissediyorum. Sanki hiç bir şeye laik değilmişim. Hiç bir haltı başaramazmışım gibi geliyor. Ayrıca son zamanlarda yaşadığım önemli bir şeyi daha anlatmak istiyorum. Aileme karşı çok öfkeliyim fakat nedenini asla bilmiyorum. Sürekli onlara öfkeli davranıyorum. Onlar bu durumdan artık sıkıldıklarını ve benim bir “sinir hastası” olduğumu düşündüklerini söylediler. Yola çıktık, arabada normal bir tepki verdiğimde annem yine sinirlendiğimi düşündü fakat böyle bir durum yoktu fakat anlatamadım evet o zaman dışında sinirli olabiliyordum dediğim gibi ama o an gerçekten değildim. Birden ağlamaya başladım. Annem başta bana “sen sinirlisin” dediği için ağladığımı düşünmüştü. Fakat durum hiç te öyle değildi. Sosyal anksiyete, kaygı, değersizlik hissi vs, vs şeylerden dolayı çok dolup taşmıştım. Fakat onlar hiç bana gelipte sormadılar “iyi misin?” Diye. Derdimi hiç kimseye anlatamıyorum. Okulda sürekli kaygılanıyorum. Değersizlik hissiyle mücadele ediyorum. Ve daha bir çok şey.

Eski olaylar gözümde canlanıyor

İyi günler bende sürekli istemsiz bi şekilde zihnime sürekli eskideki olaylar zihnimde canlanıyor istemsiz bi şekilde sanki o an gerçeklikten kopacakmış hissi oluyor ama bu aklıma gelen şeyler çok saçma şeyler önemli şeyler degil mesela banyoda abdest alırken sürekli eskiden olan şeyler eski rüyalar zihnimde görsel olarak beliriyor iş yaparken de çok yoruldum aklımımı kaybedicem diye düşünüyorum artık bu durum beni yoruyor okb mi yoksa bu bilmiyorum

Sıkılıyorum ne yapmalıyım?

Gün içerisinde canım çok sıkılıyor. Hiçbir şeyden keyif alamıyorum. Video izlemek, film izlemek, müzik dinlemek, dans etmek ve gün içerisinde yapılabilecek tüm şeyleri yapamıyorum. İçim daralıyor. Dışarıya çıkıyorum. Sıkılıyorum eve girmek istiyorum. Eve giriyorum daha çok içim sıkılıyor. Sosyalleşmeye çalışıyorum sıkılıyorum. Yemek yemek bile sıkıcı geliyor. Bu duruma bir çözüm bulamadım. Size yazmak istedim. Ne yapmalıyım? Bu durumu nasıl atlatabilirim?

Kaygı seviyemi nasıl düşürebilirim?

Günlük hayatta sürekli kaygı, stres yaşıyorum. Bir olayda karar vermem gerektiğinde başka birine sorup ondan onay almazsam aşırı kaygı altında hissedip o konuya karar veremiyorum. Konuyla hiç alakası olmayan biri dahi olsa beni onayladiginda daha rahat karar verebiliyorum. Hayatımda sürekli ya söyle kötü birsey olursa ya bu da benim başıma gelirse diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum. Bir ilişkim var aslında mutlu değilim ama ileride pişman olursam daha iyisini bulamazsam kaygısıyla ilişkimi bitiremiyorum. Yardımcı olabilir misiniz 🙏

Panik atak mı geçiriyorum veya anksiyete bozukluğum mı var?

Çok fazla düşünüyorum. Planım harici gelişen her şey tamamen zihnimi ele geçiriyor ve hayattan keyif alamaz hale geliyorum. Hatta bazen öyle zamanlar geliyor ki ortada hiçbir sebep yokken birden oluşabilecek kötü senaryolar aklımda canlanıp, nefes alamaz hale geliyorum. Ellerim titriyor kalbim hızlı atıyor terlemeye başlıyorum. Örneğin maddiyat; ya param yetmezse, ya bu ay param erken biterse. Başka örnek planlama; ya tahmin ettiğim gün gidemezsem, ya şu planlarıma zaman yetmezse. Vs gibi. Umarım kendimi anlatabilmişimdir. İnternetten araştırdığım zaman yoğun anksiyete bozukluğum olabileceğini gördüm. Fakat bazı günler panik atak derecesine geliyorum. Neyim olduğunu merak ediyorum.

btbs

Bana ne oluyor?

En büyük hayalim senarist olmaktı ve bu yolda şu an sinema okulunu bitirmem için son bir yılım kaldı fakat şu an öyle bir boşluktayım ki ne istediğimi kim olduğumu gerçekten bu mesleği mi yapmak istediğimi bilmiyorum. Sanki başarısız olmuşum gibi hissediyorum. Tüm hislerim, amaçlarım ve hayallerim yok olmuş gibiyim. Bir adım atmak istiyorum ama bir şey bana engel oluyor. Senaryolarımı yazamıyorum, yazmak için adım attığımda kelimeleri unutuyorum aklım karışıyor ve tek kelime yazamadan gün bitiyor. Hiçbir şey eskisi kadar eğlenceli değil. Neredeyse üç aydır dışarı çıkmıyorum, arkadaşlarımla konuşmuyorum. Bunları yapmak istemiyorum. Her gün aniden kalp çarpıntıları ve nefes darlığı yaşıyorum ve birden bire ağlamaya başlıyorum. Kendimi yetersiz ve amacı olmayan biri olarak görüyorum ve mezun olduktan sonra ne yapacağımı bilmiyorum. Aileme borçluyum ve onlar benden akademisyen olmamı istiyor fakat ben bunu istemiyorum. Sorun şu ki ne istediğimi ben de bilmiyorum. Bundan önce sadece senarist olmak isterdim fakat şimdi o bile anlamsız geliyor. Kişisel bakım dahi yapacak enerjim yok. Aynaya baktığımda berbat halde olduğumu görüyorum ama bir şey yapamıyorum. Sadece yansımama bakıp kendime acıyorum. Ben sanki çok yorgun gibiyim ya da kaybolmuş gibi. Her şey anlamsız geliyor.