Psikoloji Kategorisi

Sorumluluklardan kaçan birisi değilim ama artık baş edemiyorum

Her şeye yetişmek zorundayım. Kendime bile yetişememişken her şeyi düşünmek zorundayım. Baktığım kedileri, üniversite hayatımı, geleceğimi, evi, ailemi, ilişkimi artık altında eziliyorum. O kadar ümitsiz kaygılıyım ki yemek yemekten dahi zevk almıyorum. En ufak şey bile nasıl benim hayatımda bir yüke dönüşebilir? Kafam karışık ev darmadağın ve bu daha da kafamı karıştırıyor yataktan dahi çıkmak istemiyorum bir yerden başlamak zorunda olduğumu biliyorum. Peki ya buna gücüm var mı? İlişkinin de çok iyi olduğu söylenemez. Aile hayatımında herkesi mutlu etmek zorunda mıyım? Ben ne yapacağım. Sorumluluk enkazından nasıl kalkacağım?

Stres ile akla gelen geçmiş kötü anılar

Baskı ve stres altında, aklıma sürekli geçmişte yaşadığım ama içinde bulunduğum on an ya da olayla hiçbir alakası olmayan olumsuz anılarım geliyor. Örnek olarak yabancı dil çalışırken aklıma eskiden bana yapılan ve hoşuma gitmeyen bazı anıların gelmesi. Bu durum yabancı dil çalışırken odaklanmamı azaltıyor ve öfkemi arttırıyor. Dahası, bu örnekler iş hayatında da maalesef mevcut. Toplantılarda, özellikle stresli anlarımda, bu anılar aklıma geliyor ve beni sinirlendiriyor. Ben bunun biraz çocuklukla alakalı olduğunu düşünüyorum. Çocukluğum çokta iyi değildi. İsteklerim koşulsuz ve sevgiyle karşılanmadı. Özellikle, bir şeye ihtiyacım olunca, ailem sürekli belirli şartlar ile ihtiyaçlarımı karşılardı ya da daha çok ihtiyacım bir şekilde karşılanır ama ailem sanki bunu karşılamaktan ve ya benim böyle bir ihtiyacımın olmasından çokta memnun değilmiş gibi davranırdı. Bunun nedeni nedir ve ayrıca nasıl bir çözüm önerirsiniz? Teşekkürler.

Hayatımı yoluna sokmak

Benim güzel giden bir hayatım var fakat bir tek romantik ilişkiler sadece beni çok etkiliyordu son belirsiz ilişkim ve bunun dışında hayat sorumlulukları eklenince bir düşüş yaşadım dengim olmayan ortamlarda insanlarla oldum değerimi düşürdüğümü düşünmezdim normalde her ortamda korurdum ama hem sürekli yakınlık ve o dönem yaşadığım şeyler enerjimi düşürmüştü bu durum hayatımda bir çok durumu etkiledi beni,aile ilişkilerimi,rutinlerimi vs her şeyi çok fazla düşündüm ve düzenledim (bazen değiştiğimi sanmak kötü hissettirdi öünkü kendi karakterimi çok seviyordum ama tekrar tamamen kendim olmak istiyorum) bunun dışında farkındalığım arttı aldığım dersleri çıkarttım ve hayatımı düzene soktum fakat bazen olan nadir olaylardan bahsetmek istiyorum tamamen çözmek için o durumdan kaynaklı yetersiz ve özgüvensiz hissettim eskiye göre daha duygusal ve hassas bu yüzden sürekli bir şey yaptım kişisel gelişimle alakalı ve mükemmeliyetçilikten dolayı yetmedi olumsuz yorum aldığımda ya da olumsuz söz davranış yaşayınca titreme kötü hissetme vs gibi durumlar oldu bu durum da yavaş yavaş geçti fakat sabahları eskiden daha stresli uyanır titreme hissederdim geçmiş olduğu halde bazı günler nedensiz bir şekilde yaşıyorum bu durumu nasıl çözebilirim,birde motivasyonsuz olduğumu düşünüyorum çünkü eskiden hırslı ve başarılı biriydim hedeflerimi yapardım dikkat dağınıklığım arttığı için odaklanma sorunu yaşıyorum derslerime yansıyor veya iş vs gibi durumlar bana çok zor geliyor çalışmaya başlamak isterdim ama son gittiğimde oraya ait olmadığımı hissettim eskiden kendi evime çıkmak hayatımı kurmak işe girmek benim hayalimdi güzel geliyordu şimdi kendi evimi seviyorum ve çalışma konusunda da eskisi gibi bakamıyorum ama bir yerden başlamam gerekiyor bunu nasıl çözebilirim,bu anlattığım durumlar herhangi bir psikolojik sorun değildir değil mi? Ben bunu hissetmiyorum olduğunu fakat birazcık anksiyete mi gibi düşündüm veya stres kaynaklı da olabilir bu konuda da aydınlanmak isterim teşekkürler.

Ailemin beklentileri ile nasıl başa çıkabilirim

Abim annem herkes üzerime en küçük konuda geliyor ve küçüklüğümden beri bu böyle travma artık sürekli ekndimi baskı altında hissediyorum çalışıyorum olmuyor istediklerini yapıyorum alıyorum olmuyor yaranamıyorum huzursuz ve bitkin hissediyorum Asla mutlu olamıyorum sürekli tetikte korku içinde ve baskı altında hissediyorum nasıl kendime gelebilirim piskolojik olarak kötü hissediyorum asla mutlu olamıyorum canım hiç bir şey istemiyor hiç bir şeye hevesim yok

İlişki sorgulaması

Merhaba, üç yıllık bir ilişkim var, evliliğe doğru ilerliyor. Sevgilim alkolık içtiği zaman içinden iğrenç birisi çıkıyor uzun zamandır bıraktırmaya çalışıyorum haliyle psikolojim alt üst oldu ayrıca beni dinlemiyor kendimi ifade edemiyorum ve geriliyorum. Çok zor zamanlar geçirdim işsizdim ailesel problemlerim vardı yanımda oldu birçok konuda. Fakat kendimde olumsuz değişimler gözlemliyorum. Tahammülüm azaldı konuşma isteğim azaldı ve ciddi bir depresyon halim var bunalımlar geçiriyorum içim daralıyor yediğim hiçbir şeyden zevk duymuyorum günlük ihtiyaçlarımı bile karşılamak zor geliyor bu sıralar en büyük problemim elektirik korkum fişe elektronik cihaz takamıyorum kombi çalışınca mutfaktan çıkıyorum vb bu durumu birazda babam ve anneme bağlıyorum babam kronik şizofren hastasıydı 2019 da vefat etti annem psikolojisi bozuk evde sürekli tartışmalı ortama hakim. Duygularım ve ihtiyaçlarım ile kimse ilgilenmiyor hep yalnız hissettim kendimi, sürekli ayaklarım üstünde durmak için çabaladım çabaladıkça daha çok battım. istediğim üni ve bölümü kazandım maddiyattan dolayı devam edemedim ve sürekli geçici işlerde çalıştım uzun zaman memur olmak için uğraştım maalesef o da olmadı. Şuan 26 yaşındayım geleceğimi göremiyorum gerçi hiçbir umudumda kalmadı. Hiçbir demek doğru olmaz o zaman bunu bile yazamaZdım ama çok az buna eminim.

Bakış açımı nasıl değiştirebilirim?

Merhaba Betül Hocam Bazı olumsuz düşüncelerim var her şeye karşı. İşsizlik ilişki aile vs tarzı. .. Olumsuzluklara genelde kapılıp olumlulari geçersiz kiliyor zihnim. Nasıl bakış açımı değiştirebilirim sizce? Daha olumlu esnek bir zihne sahip olmak mümkün mü? Her şeye kaygı stres yapıyorum. . zihnim negatif düşünce döngüsüne sıkışmış kalmış adeta ki böyle de zaten. Hayattan nasıl zevk alırım ?? ♥️🦢 Şimdiden teşekkürler 🌸🐇.

Yalnızlıkla nasıl başa çıkacağım

Merhaba çok uzun süredir yalnızım ailemle yaşıyorum ama gün boyu evdeyim işsizim kaygı bozukluğum var en ufak stres heyecan üzüntü durumlarında veya sabah uyandığımda öğürme mide bulantısı yaşıyorum. Öğürürken bazen kusuyorum. Bu lisede kalmamla başladı. O dönem de yalnızdım kimseyi tanımıyordum ve sınıf tekrarı yapmak çok zordu. Üniversitede de böyleydi. Evden ayrılmıştım yalnızdım. Arkadaşlarım oldu ama hep bir nedenden yollarımız ayrıldı. Zaten çok arkadaş edinen çevre yapan hayata karışan biri değilim. Çok tedirgin diken üstünde yaşıyorum hayatı. Hassas bir yapım var ama hep dışarıya soğukkanlı soğuk bir yapım vardır. Genelde sessiz biriyim. 10 yıllık bir ilişkim vardı o çok içe kapanık biriydi. Onunla takıla takıla o bana ben ona benzedim. O kendi ortamını buldu. Ben yapayalnız kaldım ondan sonra da toparlanmam zor oldu. Çünkü işten biriyle tanıştı. Benden ayrıldı onunla devam etti. Benden ayrılmadan öncede hep onunla konuşuyordu. Şüphelerim doğru çıkmıştı. Sonra biriyle tanıştım. 4 sene sonra o da uzaktan bir arkadaş grubumun önerdiği biriydi. O da eski ilişkisini unutamamıştı bende unuttuğunu çabalayacağını söylemesine inanıp devam ettim kıyafetlerimden ödün verdim ama her seferinde bambaşka farklı konularda da tutarsızlık gördüm hep. Hep arkadaşının sözünden ilerledi ben ne hissediyorum ne istiyorum önemi yoktu. Yanıma geliyordu arkadaşıyla vakit geçiriyordu. Sürekli o arkadaşlarıyla beraberdik. Ben onların yakında sessiz kalıyordum çünkğ çok yeniydik ve patavatsızca üzerime geliyorlardı ben sessizim diye sürekli şaka adı altında nabız ölçüyorlardı. Kendimi çok yalnız hissediyordum o ortamda. Erkek arkadaşım onlar bir şey dese hep onları savunur durumdaydı. Onların ağzının içine bakıyordu resmen. En son biz ayrıldık o günde onlar da vardı ben artık eski ilişkisinden kalan mesajları notları gördüm. O gün gülemedim eğlenemedim başka bir arkadaşıyla da ben çok kız arkadaşı var rahatsız oluyorum diye mesajlarını silmişti bunları görünce o gün hiç eğlenemedim gülemedim. Onlarda çok abarttığımı günlerinin berbat geçmesinden dolayı bunları arkadaşıma anlatmışlar. Her zaman her şeyin suçlusu benmişim gibi oldum. O gün erkek arkadaşım sürekli onların günü güzel geçsin diye uğraştı ama benimle de onların yanında çok ilgilendi yani öyle davrandı. Sonra bana olanlara tepki gösterme şeklimden dolayı sen ilerde ailemin yanında da böyle yaparsın hep içe dönüksün diyerek ayrıldı. Ben yaşadıklarımı taşıyamamayı geçtim suçlu durumuna ben düştüm. İnsanlar benim o halimi görünce bir de onun benimle çok ilgilenip benim durumu uzatıyormuş gibi algılanmasına sebep oldu. Ama bunalr 8 aydır devam eden şeylerdi ve defalarca görmek istemediğimi dile getirmiştim. Bu hayatta iyi niyetle yaklaştığım kim ne varsa hepsi bana sırtını acı biçimde döndü. Şimdi hiç biriyle görüşmüyorum. Samimiyetsiz biçimde bana yaklaşımları var. Alttan alta eee sende tertemiz bir sayfa açmış biriyle olursun bundan sonra diyorlar. Sanki ben başkasına yara bandı olmayı kabul etmiştim gibi. Oysa o insan hep bana unuttuğunu söylemişti. Yaşanan şeyler sadece bir ilişki değil iç içe geçmiş sınırları belli olmayan arkadaşlık ilişkileri sürekli yalan dolan gizli saklı durumlar. Alttan alta laf sokmalar göz önünde yaşanan ilişki yüzünden . Hayatımdaki insan bana değer vermediği için ya da bunu davranışlarıyla göstermediği için diğer insanlarda bana istediği gibi üzüp laf söylediler. Bu ilişkiye hadleri olmadan karışıp şaka adı altında laf söylediler. Günün sonunda yalnız kalan ben ilişkileri güzel devam eden onlar oldu. Arkadaşlıklarımda da böyle zamanında her şeyini bildiğim insan şimdi bana kendi yaptıklarının üzerini kapatıp laf sokmaya çalışıyor. O zaman yanında olmayan arkadaşları şimdi kıymete biniyor kendini temize çıkarıyor çünkü diğerleri bilmiyor her şeyi ben biliyorum. Zamanında neler yaptığını ben biliyorum. Şimdi herkes kendini temize çekmiş durumda beni eleştiriyor çok yoruldum bu iki yüzlü insanlardan herkese dürüst samimi içten oluyorum saf halimi gösteriyorum ama kullanıyorlar. Şimdi kimseye kendimi açamıyorum. Evde yalnızım iyice kaygılarım yükseliyor. Gerçekten samimi insanlar var mı bu dünyada bilmiyorum. Dostluk insanlık gerçek aşk bazıları için sadece menfaat üzerine.

Kendimi kıyaslamaktan nasıl vazgeçerim?

Merhaba Ben 27 yaşındayım ve çalışmıyorum. Bir sürü olumsuzluklar beni buluyor ya servis olmuyor ya alım yok işlerde. E sevgilim de yok. Bari birinden biri olsaydı diyorum. Bı arkadaşım var hem arabası var hem güzel bı işi ve sevgilisi. Bütün güzellikler onu bulmuş. Ama bende bı tanesi bile yok. Bu düşünceler aklıma geldikçe çok stres yapıyorum anın tadını kaçırıyorum. Bı umutsuzluk oluyo an yaşama sevincim bitiyor adetaa. Ne yapmam lazım. Kendimi kiyaslamiyorum öyle ama ister istemez bu düşünceler geliyo aklıma

Kendime nasıl daha iyi davranırım?

sinirden ağlamak istemiyorum ama elimden gelen şey de bu oluyor sert konuşup kırıcı olmamaya çalışıyorum ama kriz geliyor ve uzaklaşıyorum daha iyi hissedebilmek için yapıyorum ama biraz daha sakin relax olmayı öğrenip alışmam lazım çünkü fazla takıp sinirlenebiliyorum herhangi birşeyi ve bu hiç iyi gelmiyor kafamdaki sesler susmuyor hiç akışına bırakamıyorum kontrol isteğim var ve bu düzelsin istiyorum gerçekten yani

Kendimi neden sürekli kontrol ediyorum?

Kendimi sürekli kontrol etme ihtiyacı duyuyorum bu alışkanlığı nasıl yönetebilirim. Aşırı düşünüyorum detaylara çok takılıyorum ve bu beni çok yoruyor. Kendime sürekli bakıyorum vücuduma sağlığıma normal bisey olsa bile detayara bakıp kaygılanıyorum. Bunu sürekli yapıyorum. Ailemde takıntılık öyküsü var annem evin temizliğine takıntılı çok fazla hemde. Bende kendime takıyorum annemden geçmiş olabilir mi. Ellerimi sürekli yıkıyorum. Sürekli aynaya bakmak istiyorum neden yapıyorum bunu. Nasıl düzelticem yardımcı olur musunuz