Psikoloji Kategorisi

Eşimin ailesinin bana yaptıklarına karşı nasıl davranmalıyım kendimi mutlu etmek için ne yapmalıyım kaygımı nasıl yenebilirim kendi ailemle aramdaki sorunları düşünceleri nasıl zararsız şekilde atlatabilirim

Mrb ben 25 yasında 2 yıldır evli bayanım küçük yaşta annemi kaybettim. Eşimin ailesi bize evlenirken hiç yardım etmedi beni hiç istemediler ama ben elimden gelen iyiligi yaptım eşimin hatrı için kalplerini kırcak hiçbi kötü kelime sölemedim onlar evlat ayırdımı yapıyolar eşimle beni dışladılar bize hiçbişe yapmadılar ne dügün ne nişan ne kına ne esya ne takı ama eşimin kardeşleri olsun anne baba olsun öteki uzman olan oglanın nişanınıda kız istemesinide yaptılar onlara yaptıklarını gördükçe bize yaptıkları haksızlıga gelemiyorum ilk geldigim zamanlarda benimle hiç konuşmadılar bana iftira attılar eşim bacagından rahatsızdı hastalık bulastırmısım diye saga sola yaydılar dolandırıcı dediler gene kötü günlerinde yanında oldum inek koyun gütmeyi bilmem yardım ettim beraber ahır yapılcak dediler 1 ay boyunca eşimle birlikte calıstık sırtımıza yagmur yagdı tarlada kaynanama yardım ettim elimden geleni yaptım ama onlar bni dışladılar eşimin olmadıgı yerde bana laf sokmaya calıstılar sonra ben arama mesafe koydum bu nişan muhabetleri olunca konusmadım gitmedim işleri düşünce esimin abisi babasi annesi bacıları arıyo işleri düşmeyince eşime siktiri çekiyolar bende eşime diyorumki gitme hem bedenen kendi eziliyor hemde bi tepkisi olsunki kıymetini anlasınlar istiyorum ama eşim onlar cagırınca hemen gidiyor söylüyorum bize yapılanı anlatmaya çalışıyorum beni anladıgını sölüyor ama anlamıyor bide bu sorunu etrafımızdaki insanlara anlatıgımozda haksızlga ugradıgımızı bilmelerine ragmen işte bana onlar sana taş atıyosa sen ekmek at diyolar onlar bana kötü davrancak ben neden alltan alıcam elimden geleni yapmışım hiçbişey olmamış gibi davranamıyorum onların yaptıklarını unutamıyorum ansızın durdugum yerde aklıma geliyor eşime söledigimde konuyu kapat diyor beni dinlemeyince kendimi çok yalnız hissediyorum gurbetteym ne komsum var ne arkdasım kimseye anlatamıyorum gidecek yerimde yok eşim diyoki beni annem baglıyo o boynumu büküyo diyor onun için gidiyorum diyor acaba benim annem yok ya o duyguyu bilmedigimdenmi eşime çok tepki gösteriyorum ona nası yaklaşmalıyım ?Bide eşimin ailesine ben bayramda ellerini öpmeye gitmedim eşimle haber salmış kaynanam kayınbabam sözde demişki arabayı gönderim gelsin elimi öpsün onu affedicem diger gelinimden farkı yok demiş eşimde bana gidelim seni savunucam dedi gene gitmedim ben affedilcek bişe yapmadım her gittigmde ya laf sokuyolar ya küfür duyuyorum zaten istenmiyorum görümcelerim kaynanam o evin içindekiler vardımda benimle konuşmıyolar iyi davranmaya çalışıyom olmıyo kaynanam o nişanlanan kayınımin nişanlısıyla tlfnda sürekli görüşüyolar görümcelerimde aynı bana gelince bende kaynanamın numarası bile yok ama eşime gelinimi özlüyorum yazın getir diyo tarla tapan işi var ya iş çok görümcelerim kayınbabam kayınım yaylaya gidiyor kendi köyde tek kalıyor ondan eşime karını getir diyo ben bunlara hizmetçimi geldim onların yanına gitmelimiyim bunlarla nası mücadele edicem ?Bu durumda onlara nası davranmalıyım lütfen bana yardım edin. İkinci promblemim olarak ben çok takıntılı biriyim ama elimde degil kendimi düşüncelerimi durduramıyorum herkes geliyor sorununu bana anlatıyor babam var gözü görmüyor görme engelli o bana anlatıyo ablam var eşinden boşandı 3 kızı var kendine liseden arkdası vardı o da boşanmış onun da 2 tane cocugu var evlenmeyi düşünüyor bn diyom içimden acaba cocuklar anlasabilcekmi biraz tasınmaz malımız var ilerde paylaşmada sıkıntı olurmu diye düşünmkten kendimi alamıyorum ablam var sıkıntısını bana anlatıyor birgün bile bana sormadı bugün kardeşm ne yedin acmısın eşin sana kötü davranıyomu demedi ama beni paracıl bencil olarak insanlara göstermeye çalışıyor ona nasıl yaklasmalıyım. Önceden en ufak şeylerden mutlu olabiliyordum şimdi olamıyorum kendimi olumlu düşünmeye zorluyorum kendime soruyorum neyden mutlu olurum kendimi nası mutlu edebilirim ama soruma kendim bile cevap veremiyorum tıkanıyorum kendimi o kadar kalabalıgın içinde yalnız karanlıkta kalmış gibi hissediyorum sürekli onların bana yaptıkları aklıma geliyor otırıyor aglıyorum ne dışarı cıkasım geliyor gittimiz yer sadece zincir market cünkü gidecek yerim bile yok boguluyorum kendimi kaybetmişim gibi hissediyorum kendimi mutlu etmek için neler yapabilirim cevaplarsanız sevnirim . 🙂

Boşanma aşamasında 3 çocuklu benden 15 yaş büyük biriyle birlikteyim ne yapmalıyım?

Evet dışardan garip gelebilir ama aramızda gerçekten bir sevgi var. Birbirimize çok iyi geliyoruz fakat benim bir çok konuda endişelerim de var. Onunla bir yuva kurmak beni mutlu mu eder yoksa engelleri aşmak yorgunluğa mı sebep olur bilmiyorum. Nolur bana yardım edin yalvarıyorum. Ben genç bir kızım ve hayatım boyunca da ilk onun bedenine dokundum. Bu daha da özel kıldı onu benim gözümde. Ben de çocuk istiyorum ben de aile kurmak istiyorum. Ama zaten onun 3 tane çocuğu var. Aynı ilgiyi benle kurduğu aileye de verir mi bilmiyorum. Yazılacak o kadar çok şey var ki…

Bebeğimi kaybettim, psikolojik olarak kendime nasıl gelmem gerekiyor?

Merhaba. Ben bundan 6 ay önce 24 haftalık erken doğum ile bebeğimi kaybettim. Daha sonra aradan 4-5 ay geçti tekrar hamile kaldım. Bu seferde bebeğimi aynı şekilde 22. Haftada kaybettim erken doğum yaparak. Bebeğimi kaybedeli 3-4 gün oldu psikolojik olarak çok kötü bir haldeyim enkaz altında kalmış gibi hissediyorum kendimi. Nolur bana yardımcı olur musunuz nasıl toparlıcam bilmiyorum aşırı yorgun kötü hissediyorum. Ikj seferdir aynı şeyleri yaşamak çok yordu hiç iyi hissetmiyorum kendimi. Bebeğimi canlı olarak doğum yaparak kaybettim :(

Nasıl yasamayi nefes almayi geri isterim? Kaza travmalarımı tetikledi

Kendimi oldukça yorgun hissediyorum kalbim ağrıyor etrafimdaki kişilerle konusmak istemiyorum yaşamak istemiyorum insanlarin bencilligi acimasizliginda boğuluyorum geçen günlerde bir trafik kazasi oldu ben otobüs bekliyordum ve önümde bir çocuk öldü çocuk rüyalarıma giriyor babamda kalbi durup ölmüştü bu durum tramvalarimi tetikledi arkadaşım hiçbirsey olmamis gibi beni kazanin orda terk etti ve aşırı bencil birisi diger arkadasim surekli beni assagiliyor tukendigimi hissediyorum evde kendimi tedavi etmem mümkün mü

Duygusal olarak nasıl iyi hissedebilirim? Artık bana ağır geliyor.

Hayat akışı içinde bir sürü şey yaşıyorum. Ama bazı yaşadıklarım ve duyduklarımı artık bırak psikolojik olarak değil fiziksel olarak da kaldıramıyorum. Hayat yormaya başladı. Bana ağır geliyor. Neden oluyor bilmiyorum ama sanki hiç olmamış gibi davranmak da iyi değil. Okul, aile, ilişkiler hayatın akışı olmasına rağmen bunlardan aşırı yoruldum. Çözüm yolu bulamadım. İyi hissettiren şeyler de işe yaramıyor. Ne yapmalıyım?

Kendimde bulduğum kusurları nasıl aşabilirim?

Merhabalar. Ben yaşadığım bir sorunu paylaşmak istiyorum. Çoğunlukla iş için gerekli olan çekindiğim fotoğraflarda kendimde çok fazla kusur arıyorum. Yüzümdeki detaylara orantısızlıklara çok fazla takılıyorum ve bu bende inanılmaz kötü etkiler bırakıyor. Evet her insan kendinde kusur bulmaya çalışır, ayrıntılara takılır ama benimki çok ileri seviye günlerce aklımdan çıkmıyor. Özellikle çekilen fotoğraflar binlerce kişinin erişebileceği çalıştığım kurumun sosyal hesabında paylaşılıyor. Bu kadar çok kafama takmamın sebebi beni kısmen veya tamamen tanıyan insanların fotoğrafta ‘kendimce’ çok çirkin görmesi. (Bu arada sosyal yaşamımda da bu durum beni çok etkiliyor ama çekindiğim fotoğraflar kadar değil çünkü fotoğraflar kalıcı ve insanlar detaylı bakabilir, yakınlaştırabilir ve detaylıca inceleyebilir. Bu durum beni korkutuyor ve strese sokuyor. Bakarlarsa baksınlar diyemiyorum sorun burada sanırım. ) cevap için şimdiden teşekkürler. .

Kendimi gerçek değilmiş gibi hissediyorum, bir şey beni kontrol ediyor gibiyim

Yakın bir zamanda uzun süreli ciddi ilişkim bitti ondan mı oluyor bilmiyorum ama tahminim o yönde. Kendimi gerçek değilmiş gibi hissediyorum. Örneğin sınıfta oturuyorum etrafıma bakıyorum ama sanki görmüyorum her şey bulanıkmış gibi, bir şeyleri fark edemiyorum ve sürekli dalıyorum. Ya da mesela sıraya dokunuyorum ama dokunduğumu hissedemiyorum, nefes aldığımı hissedemiyorum. Birileri benimle konuşuyor cevap veriyorum ama cevap verdiğimin farkında olmuyorum. Yürüyorum ama sırf yürümüş olmak için yürüyorum hiçbir şey yapamıyorum ve yaptığım eylemleri fiilleri hissedemiyorum. Mesela uykum geliyor ama uyumuyorum uyuya kalana kadar direniyorum neden uyumuyorum bende bilmiyorum. Uykum varken uyumaya çalıştığımda uyuyamıyorum sadece uyuya kaldığımda uyuyabiliyorum. Sanki her şey sahte her şeye yapay ben gerçek değilim ve bir şey beni kontrol ediyormuş gibiyim.

Ne istediğimi bilmiyorum, kendi iç sesim nerede?

Şu an işim yok evdeyim hayattan ne istediğini bilmiyorum. Nasıl bir işte çalışmak istediğimi bile bilmiyorum. Potansiyelim konusunda fikrim yok. Bir ilişki yaşadım ve farkettim ki zamanla onun istek ve beklentilerine göre hareket ediyorum. İlişkide kendime ait kararlarıma saygı duyulmuyor. İstemediğim bir şey olduğunda bu saçma diyerek kendi beklenti ve isteklerini öne sürüyordu sürekli. Arkadaşlık konusunda bazen durup düşünüyorum hayatımdaki insanlar beni yansıtmıyor diye. Bazen ne istediğinizi bilmediğinizde onların savunduğu şeyleri Savunuyor gibi oluyoruz ama zamanla kendi iç sesimi kaybetmişim meğerse. Benim de farklı isteklerim ideallerim olduğunu hep unutmuşum. Zaten 1 arkadaşım kaldı diğerleriyle görüşmeyi kestim. En son ilişkimde bir şeyler için başından fedakarlık yapmıştım. Ama o kişi beni umursamadan hareket etti. Her defasında onun hayatına göre yaşamaya başladık. Kendisi donanımlı biri mesleği statüsü olarak çok iyi yerlerde. Yaşamak istediği hayat belli. Ama konu bana gelince bana saygı duymuyordu. Sanki sürekli ona uyumlu olacağımı düşünüyordu. Kendi kararlarımı öne sürünce tamam diyordu ama arka planda bir şeyler saklayıp bunları yapmış gibi gösteriyordu. Duygusal olarak ikimizde bağlanmıştık. Bunun da etkisi var. Yollarımızı ayıramadık uzun süre. Ama bu kadar şey üst üste zorlu şeyler yaşanınca hayat insanı belli bir noktaya getiriyor ve ben ne için yaşıyordum ben kimdim eskiden ne güzel gülümsüyordum diye düşünüyorum. Bazı konularda sevdiğimiz için ödünler veriyoruz. Bazen olanı görmezden geliyoruz. Ama günün sonunda fark ediyoruz ki aslında sadece bunu ben yapmışım. Diğer taraf ee o zaman olmuyorsa neden zorluyorsun diye kendini aklayıp kenara çekiliyor. O sadece kendi istek ve beklentilerine odaklanmış. Şu anda hiçliğin ortasında gibiyim. Kendi iç sesime ulaşamıyorum. Kendi fikrimi savunmak istiyorum. Ama hep bir tarafı eksik kalıyor. Arkadaşlıkta da öyle ortak noktalar bulunmuyor.

Yalnızlık ve tükenmiş hissediyorum

Özümü çox qrebe tek hiss edirem yeni tükenmiç kımı çox qerarsızam özüme aktiviteler araşdırdım trk hiss etdıyım üçünde heç kimle söhbet etmey isdemırem sadece sakıtçılık ve susub oturmaq daha yaxşı hiss etdirir insana ona görede her zaman yalnızlık daha yaxşodı etrafımdakı ınsanlardan çox uzaqlaşmışam bununözümde ferqindeyem ama bezende tam isdediyim budu hem tek qalmaq. Hemde insanlar mene qarşı ilgi göstermesi

gerçek ve hayal arası kaldım kimse bana güvenmiyor

Merhaba öncelikle durumum olmamamis olaylari lafları olmuş gibi düşünüp inaniniyor başkalarına anlattigimda ve sonra kendimde inanip sürekli yalan konuştuğum düşündürüyor ve kimse bana inanmıyor kafamda sanki kurgulayici başka şeyler varmış gibi hissediyorum çoğu zaman hatırlamıyorum beynim neyi nasıl algıladığını da bilmiyorum söylediğim şeyleri söylemedim diyebiliyorum terside olabiliyor napicm bilmiyorum zor bır evliliğim var eşimde sürekli beni yargiliyor ve sürekli asagiliyor kimse bana güvenmiyor çocuklarım bile