Psikoloji Kategorisi

Kendimi gerçek değilmiş gibi hissediyorum, bir şey beni kontrol ediyor gibiyim

Yakın bir zamanda uzun süreli ciddi ilişkim bitti ondan mı oluyor bilmiyorum ama tahminim o yönde. Kendimi gerçek değilmiş gibi hissediyorum. Örneğin sınıfta oturuyorum etrafıma bakıyorum ama sanki görmüyorum her şey bulanıkmış gibi, bir şeyleri fark edemiyorum ve sürekli dalıyorum. Ya da mesela sıraya dokunuyorum ama dokunduğumu hissedemiyorum, nefes aldığımı hissedemiyorum. Birileri benimle konuşuyor cevap veriyorum ama cevap verdiğimin farkında olmuyorum. Yürüyorum ama sırf yürümüş olmak için yürüyorum hiçbir şey yapamıyorum ve yaptığım eylemleri fiilleri hissedemiyorum. Mesela uykum geliyor ama uyumuyorum uyuya kalana kadar direniyorum neden uyumuyorum bende bilmiyorum. Uykum varken uyumaya çalıştığımda uyuyamıyorum sadece uyuya kaldığımda uyuyabiliyorum. Sanki her şey sahte her şeye yapay ben gerçek değilim ve bir şey beni kontrol ediyormuş gibiyim.

Ne istediğimi bilmiyorum, kendi iç sesim nerede?

Şu an işim yok evdeyim hayattan ne istediğini bilmiyorum. Nasıl bir işte çalışmak istediğimi bile bilmiyorum. Potansiyelim konusunda fikrim yok. Bir ilişki yaşadım ve farkettim ki zamanla onun istek ve beklentilerine göre hareket ediyorum. İlişkide kendime ait kararlarıma saygı duyulmuyor. İstemediğim bir şey olduğunda bu saçma diyerek kendi beklenti ve isteklerini öne sürüyordu sürekli. Arkadaşlık konusunda bazen durup düşünüyorum hayatımdaki insanlar beni yansıtmıyor diye. Bazen ne istediğinizi bilmediğinizde onların savunduğu şeyleri Savunuyor gibi oluyoruz ama zamanla kendi iç sesimi kaybetmişim meğerse. Benim de farklı isteklerim ideallerim olduğunu hep unutmuşum. Zaten 1 arkadaşım kaldı diğerleriyle görüşmeyi kestim. En son ilişkimde bir şeyler için başından fedakarlık yapmıştım. Ama o kişi beni umursamadan hareket etti. Her defasında onun hayatına göre yaşamaya başladık. Kendisi donanımlı biri mesleği statüsü olarak çok iyi yerlerde. Yaşamak istediği hayat belli. Ama konu bana gelince bana saygı duymuyordu. Sanki sürekli ona uyumlu olacağımı düşünüyordu. Kendi kararlarımı öne sürünce tamam diyordu ama arka planda bir şeyler saklayıp bunları yapmış gibi gösteriyordu. Duygusal olarak ikimizde bağlanmıştık. Bunun da etkisi var. Yollarımızı ayıramadık uzun süre. Ama bu kadar şey üst üste zorlu şeyler yaşanınca hayat insanı belli bir noktaya getiriyor ve ben ne için yaşıyordum ben kimdim eskiden ne güzel gülümsüyordum diye düşünüyorum. Bazı konularda sevdiğimiz için ödünler veriyoruz. Bazen olanı görmezden geliyoruz. Ama günün sonunda fark ediyoruz ki aslında sadece bunu ben yapmışım. Diğer taraf ee o zaman olmuyorsa neden zorluyorsun diye kendini aklayıp kenara çekiliyor. O sadece kendi istek ve beklentilerine odaklanmış. Şu anda hiçliğin ortasında gibiyim. Kendi iç sesime ulaşamıyorum. Kendi fikrimi savunmak istiyorum. Ama hep bir tarafı eksik kalıyor. Arkadaşlıkta da öyle ortak noktalar bulunmuyor.

Yalnızlık ve tükenmiş hissediyorum

Özümü çox qrebe tek hiss edirem yeni tükenmiç kımı çox qerarsızam özüme aktiviteler araşdırdım trk hiss etdıyım üçünde heç kimle söhbet etmey isdemırem sadece sakıtçılık ve susub oturmaq daha yaxşı hiss etdirir insana ona görede her zaman yalnızlık daha yaxşodı etrafımdakı ınsanlardan çox uzaqlaşmışam bununözümde ferqindeyem ama bezende tam isdediyim budu hem tek qalmaq. Hemde insanlar mene qarşı ilgi göstermesi

gerçek ve hayal arası kaldım kimse bana güvenmiyor

Merhaba öncelikle durumum olmamamis olaylari lafları olmuş gibi düşünüp inaniniyor başkalarına anlattigimda ve sonra kendimde inanip sürekli yalan konuştuğum düşündürüyor ve kimse bana inanmıyor kafamda sanki kurgulayici başka şeyler varmış gibi hissediyorum çoğu zaman hatırlamıyorum beynim neyi nasıl algıladığını da bilmiyorum söylediğim şeyleri söylemedim diyebiliyorum terside olabiliyor napicm bilmiyorum zor bır evliliğim var eşimde sürekli beni yargiliyor ve sürekli asagiliyor kimse bana güvenmiyor çocuklarım bile

Gelecek kaygısı ile nasıl baş edebilirim

İyi günler sürekli kendi kendime gelecekte ne olacak nasıl olacam yaşlanınca ne yaparım vb gibi şeyler düşünüyorum hiç aklımdan çıkmıyor günlük yasantimi çok etkiliyor hiçbir şey yapmak istemiyorum nasıl baş edebilirim sağlığımı çok sorguluyorum evde yalnız kalmayı hiç sevmiyorum tek kalınca ne yapacağımı bilmiyorum bana destek olabilir misiniz? hiçbir aktivite yapmak istemiyorum sanki hiçbir şeyden hoşlanmıyor gibi hissediyorum kendimi sabah kalkınca gün içinde ne yapacam ben şimdi diyorum

ilk psikiyatri randevumu aldım ama kaygılıyım?

İlk defa psikiyatriye gitmeye karar verdim. Benim için bu kararı almak zor oldu çünkü sorunlarımı kendi kendime çözebildiğimi düşünüyordum ama artık bu bana zarar vermeye başladı. 29 Nisan’da psikiyatri randevum var fakat ilk seansta ne yapmalıyım ne söylemeliyim bilmiyorum. Biraz kaygılıyım ilaç kullanmak istemiyorum sadece kendimi aileme ve etrafıma karşı daha net ifade edebilmek ve kendimle ve hayatımla barışmak istiyorum. İlk görüşmede ne yapmalıyım ve psikiyatriye gitme kaygımı nasıl yenebilirim ?

Mutlu bir ilişki istemiştim şimdi kendimi çok tükenmiş hissediyorum

Yaklaşık 4 sene önce hayatıma birisi girdi 8 ay sürdü ilişkimiz ondan öncesinde de 7 senelik ilişkim vardı aldatılmıştım. Bu kişiye öyle bir güvenmiştim ki öyle bir resim çizmişti ki kafamda yaptığı hataları affediyordum. Onun iyi biri olduğunu yolunu kaybettiğini düşünüyordum. Anlayışım tükenmiyordu. Tek derdim güzel bir ilişkim olsun ben de herkes gibi mutlu olayım istiyordum. O dönem işim yoktu ona çok bağlanmıştım. Aslında mutluydum kendime güvenim vardı. O kişi hayatıma girdiğinden beri 4 sene geçti 2 sene boyunca yaşadıklarım ve geldiğim nokta beni öyle bir yere serdi ki kendimi toparlayamıyorum. Benim affettiğim hatalara gün gelip ses çıkarınca ben suçlu oldum. Daha sonra ayrılık yaşadım en yakın arkadaşım sürekli bana onu anlatıyorsun sen beni başka bir şey için aramıyorsun diye benimle konuşmayı kesti. Halbuki ben onunla bambaşka şeyler de paylaşıyordum. Hayatım öyle bir noktaya geldi ki sanki ben her şeyin sorumlusuymuşum gibi oldum. İlişkilerini yürütemeyen sorunlu biri gibi görünüyorum dışardan. Sadece yaşadıklarım çok ağır taşıyamıyorum. Kimse bunu görmüyor. Kimseye anlatmıyorum ama içimde Volkan kaynıyor gibi. Herkes kendini o kadar haklı çıkarıyor ki ilişkilerini öyle evirip çeviriyor ki zamanında yanlış yaptığını bildiğim insanlar kendi konularını açmazken şimdi bana sorunlu muamelesi yapıyor. Hafıza kaybı geçirmiş gibi davranıyorlar. Bir ben her şeyin ortasında kalmışım herkes doğru ben yapayalnız kaldım böyle. Kimseye güvenemiyorum. Gülecek bir sebep bulamıyorum. İnsanlardan çok soğudum. Dertleştiğimi düşündüğüm insan alttan alta bana laf sokuyor. Ben bu kadar yanlış insanı kendim mi seçiyorum. Yoksa onlar mı beni buluyor anlamıyorum. Tükendim artık

Neden hiçbir yere ait hissetmiyorum?

Merhaba Umarım iyisinizdir Yani çok anda kalabilen biriyim tartışılır duruma göre değişiyor açıkçası ama böyle durup dururken şyle bir his kaplıyor ben 7 yaşından beri baba mesleğinden dolayı hep ortam değiştirmek zorunda kalan 18 yaşına gelmiş bir genç kızım çok insan tanıdım bunlarn söylememin sebebi bir yere hep sonradan katılan biri olduğum için hiçbir yere kendimi ait hissetmedim ama şundan örnek veriyim yani en basitinden şu gençlik yıllarımın ya da işte üniversiteye ne kadar başarılı için istekli olsam da hemen geçmek istemiyorum andan çok zevk aldığım anların çabuk geçiyor olması beni üzüyor yani böyle her güzel şeyin bitmesi üçüzü dershaneye gidip gelmek bile bana çok iyi hissettiriyor bu sürecte hocalarımla geçirdiğim bir an mesela bana motive edici şeyler söyledikleri ya da kendimi çok özgüvenli mutlu hissettiğim o küçük anlar ya da her şeyin bitiyor olması ya da çok yakın olduğum hiçbir insan olmamasına rağmen o dershanede ettiğim sıcacık kısa muhabbetler bile beni çok iyi hissettiriyor ama o ait hissetmeme veya an ne kadar güzel olsa da çabuk geçiyor olması…

Tükenmiş, sıkışmış hissediyorum her şeyi erteliyorum, ağlıyorum

Bunalmış sıkılmış hissediyorum dokunsalar ağlayacak moddayım ki bu daha da sinirimi bozuyor ve güçsüz hissettiriyor. Bitmeyen okulum odaklanamadığım derslerim ve mükemmel yapayım derken hiçbir şey yapamayan çünkü bununla birlikte erteleme gibi berbat bir huyum daha var. Kendimi işe yaramaz hissediyorum çünkü bir halt beceremiyorum boş boş yaşayan biri gibi hissediyorum yani sanki taşrada duran işe yaramaz bir taş gibiyim. Hep orda ama bir işe yaramaz. .. Merak ediyorum insan çok istese de neden yapamaz istediği şeyleri , neden hep yerinde sayar ve neden bunun için ağlar üzülür? Yapmıyorsan sonuç belli üzülmezsin ama anlamadığın sebeplerden yapamıyorsan kahroluyorsun. Aileye çevreye karşı sorumlulukların var belki ama insanın en önemli olan kendine olan sorumluluğu. Belki de o yüzden zaten canı çok yanarken çevreden duydukları bardağı taşıran son damla ya da yaraya tuz basmak gibi oluyor. .. Hali hazırda kendime olan kızgınlıklarımın yanında insanların tepkileri beni kahrediyor. Düşünsenize kendiniz yaşadığınız zorluğun tam ortasındasınız hep acısını çeküp hem kendinize kızıyorsunuz üstüne de tepkiler, sizi sanki sizden daha çok düşünebilecek gibi yapılan yorumlar iyice yerin dibine çekiyor. Kendimi bir kuyuda gibi hissediyorum. Gökyüzünü görebiliyorum çok güzel hatta bazen güzelliğine dalıp nerde olduğumu unutuyorum ama sonra asla çıkamadığım aklıma geliyor belki de hiç çıkamayacağım. Çok yorgunum gerçekten. Hİçbir şey düşünmeyeceğim, kimsenin olmadığı, hiçbir şey yapmam gerekmediği günlere ihtiyacım var. Tükenmiş bitmiş hissediyorum kendimi yorgun bitkin ve çaresiz. ..

arsuberdo

Odaklanamıyorum, neden?

Hiçbir şey yapamıyorum saçma sapan bir harekete bağımlı oldum telefonumdan şarkı açıp kulağıma dayıyorum sonra evin içinde yürüyorum ve o müziği dinlerken gerçekte var olmayan kafamda oluşturduğum bir kişinin hayatını yaşıyormuş gibi hayaller kuruyorum kendimi o anın içerisinde hissediyorum. Yalnız kaldığım her an durmadan bunu yapıyorum. Ve bu günlük hayatımı çok kötü etkiliyor hiçbir sorumluluğumu yapmıyorum, şöyle söyleyeyim bu hareketi o kadar çok yapıyorum ki yemek yemek yerine bunu yaptığım zamanlar oluyor. Ayrıca hiçbir şeye odaklanamıyorum ve başıma aniden ağrı giriyor farkedince sürekli ağlayasım geliyor kendimi aptal gibi hissediyorum. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. İlk başta biraz araştırıp bir psikolojik sorunum olabileceğini düşündüm ama sonra sanki aklımın içinde başka birisi "Sen hastalık hastasısın, haha kendine sıkıntı mı arıyorsun. " tarzında şeyler söyledi. Küçükken (9-10 yaşlarında) kafamın içinden birinin güldüğünü duyuyordum, anneme ve babama söylemeye çekindiğimden ve bu durum beni çok korkuttuğundan -gerçekmiş gibi hissediyor ve yaşımdan dolayı korkuyordum- teyzeme bu durumu anlatmaya çalışmıştım teyzem bana bunun sadece benim bir düşüncem olduğunu öyle düşünmemem gerektiğini söylemişti ama şuan bu yaşadıklarımı kimseye anlatamıyorum, biraz araştırma yaparken karşıma burası çıktı, size danışabileceğimi düşündüm, lütfen yardımcı olur musunuz?Çok kötü hissediyorum iki ay sonra sınavım var ve bu güne kadar hiç doğru düzgün bir şekilde çalışmadım, aileme hep çalışıyorum diyorum ama doğru değil. Ayrıca öğretmenimin verdiği çizelgeleri yalan yanlış bir şekilde dolduruyorum asla gerçekten çözdüğüm soru sayısını yazmıyorum. Odam aşırı dağınık toplamıyorum, sürekli yatıyorum veya başta bahsettiğim alışkanlığı yapıyorum. Bazenleri aniden gelen baş ağrısı gibi mide bulantısı da geliyor, ek olarak kendimi asla beğenmiyorum (dış görünüş, ses vb. olarak) kardeşime aileme ve arkadaş çevreme aşırı sinirli ve tahammülsüz davranıyorum çoğu zaman başka insanlara (arkadaşlarım veya sosyal medyada gördüğüm insanlar, dizi veya filmlerde gördüğüm insanlar veya kendi kafamda oluşturup tasarladığım insanlar gibi) özeniyorum. Kızınca sürekli bağırıyorum ve ağlamak istiyorum. İstediğim şeyleri kimseye zorla yaptirmiyorum ama istediğim bir şey olmayınca ağlamak istiyorum ve birisi bana zorla bir şey yaptirinca zoruma gidiyor bir kaç şey daha var ama şuan onları yazmak istemiyorum. .