Psikoloji Kategorisi

Hiç bir şeyden tat alamıyorum

Merhaba yaşadığım fiziksel ruhsal sıkıntılardan dolayı unutamıyorum sürekli tetikliyor beynimle konuşuyorum sürekli yorgun ağrılı vucut hali hiçbirşeyden tat alamıyorum kafam dolu hep geçmeyen baş ağrılarım oluyor sürekli gergin sinirli halim panil ataklarım artıyor sinir krizi geçiriyoruö sürekli yalnız hayattan bıkmış ne yapmalıyım nasıl alabilirim 3 yıldır böyle evlendim evleneli şimdiden teşekkür ederim her geçen gün psikolojim daha kötüye gidiyor yardım almak istiyorum

Güne nasıl iyi başlayabilirim?

Her sabah uyandığımda huzursuzluk ve kaygı içine uyanıyorum. Daha gözümü açmadan beynim düşünceler ile doluyor ve bu her geçen gün artıyor. Mutsuz ve yorgun uyanıyorum. Tüm gece neredeyse açık bir beyin ile uyumuş gibi bir his. Uyanmakta zorlanıyorum ama bir bakıyorum ki beynim düşüncelere çoktan dalmış bile. Bu durum bende öfke yaratıyor. Hiç bir sese tahammül edemiyorum. Annemin benim için uyanmak adına o saniyeler sarf ettiği her kelime bana işkence gibi hissettiriyor. Her günüm böylece kötü başlıyor. Uyku düzenim karışık hatta kötü diyebilirim. Ama daha düzenli uyuduğum diğer günlerde bile aynı hissiyatlar mevcut. Bana göre haddinden fazla düşünceli bir beynim var artık susmasını istiyorum. (22, kiz)

Kendimi nasıl toparlarım

Ben mezuna kaldım bu yıl tekrar sınava hazırlanan bi öğrenciyim geçen yıl başta güzel çalışsam da sonradan bırakmıştım ve çok kötü bi döneme girmiştim isteksizlik hevessizlik sürekli ağlamalar panik ataklar sürekli uyuma isteği fln sonra yavaş yavaş geçti ama sınavdan başarısız bie sonuç aldım şimdi tekrar aynı döneme girdiğimi hissediyorum daha yolun başındayım sınav için hazırlanmam için önümde yeterli sürme var evet ama ben bu süreyi de batırmak istemiyorum yine aynı döneme girip aylarca iğrenç bi şekilde yaşamak istemiyorum bu durumu nasıl basabilirim bilmiyorum panik ataklar geliyor böyle bi anda oluşan boğulma hissi nefes alamama hissi el titremeleri ağlamalar ve ağlamayı durduramamalar sürekli böyle ben bir şeylere odaklanmakta zorluk çeken biriyim ki bu saydığım şeyler yüzünden de daha çok zorlanıyorum hiç istek kalmıyor hiç bir şey yapamıyorum odak hiç kalmıyor kendimi derslerime veremiyorum yaptığım bi ise veremiyorum sürekli bir şeyleri mahvediyorum bi durum annemin gözüne çok batıyor istediği gibi birisi asla olamıyorum hiç bir şeyi başaramıyorum ne kadar çabalasam da yine dönüp dolaşıp şu döneme giriyorum ben yoruldum gerçekten çok yoruldum canım çok yanıyor ve hiç görmüyor annem ne zaman panik atak gelse ne bileyim şu saydıklarım olduğunda fln böyle istemsizce kendime zarar verme düşünceleri oluşuyor ve engel olamıyorum bu düşüncelere artık gerçekten yoruldum iğrenç hissetmekten kendimden nefret etmekten nasıl toparlanırım bilmiyorum

Suçluluk duygusu

Meraba iy günler, 28 yaşındayım. Aslında bakarsanız atanmış herkesin mutlu sandığı yada daha ne istiyo dediği biriyim. Ama ben aslında iyi değilim. Sanki kendimle bir savaş içindeyim ve buda bana sürekli mutsuzluk veriyo. Ben babasına aşırı düşkün bir kız çocuğuyum. Ama babasının hiç sevgisini göstermeyen bir kız çocuğu. Her şeye rağmen ona iyi bir evlat olmak için çabaladım. Sanırım bir kaç konuda bunu başaramadım. Biz doğulu bir aileyiz. Ve babam kapanmamı çok istedi. Bazen güzellikle bazem kırıcı bir şekilde dile getirdi. Ben bunu yapamadım. Daha 10 yaşında bir çocukken kardeşime şort alıp bana almaması sen büyüdün demesi. Ben küçücük çocuktum halbuki. Şimdi onun görmediği her yerde istediğim gibi giyiniyorum. Belki de küçükken o bana çok gördüğü şorta inattı aldığım giydiğim her şort. Ama bunu yaparken bir yanım kendime hep kızıyo. Sen bu değilsin diye. Babama bakarken kendimi çok kötü hissediyorum. Ona sanki hainlik yapıyomuşum gibi. Babam tarafından sevilmeyi hak etmiyorum sanki. yada sevdi mi zaten bilmiyorum. Ondan öğrendiğim sevgi ise ilişkilerim bu yüzden hep yarım kalıyo. Biri kendini çekince daha da ısraar ediyorum beni sevsin diye. Zaten birine dokunmak ta bana göre bir suçluluk. babamın kızıydım o bana böyle öğretmemişti. Evlenince eşim sadece dokunabilirdi. Bunun suçluluğu kalbimden hiç gitmiyo. Babama her baktığında sen çok kötü bir kız çocuğusun diyorum. Bu aralar ise kendimle sürekli savaş halindeyim. Kendime sürekli kızıyorum yaptığım şeylerden dolayı.. Bir yanımda neden kızıyosun diyo. Ve hiç sevilmeyeceğimi düşünüyorum. Bir erkek beni sevemez. Keendi çıkarları doğrulyusunda benimle konuşuyo sanki. Bende panik atak oluştu. Doktorum yardımcı olun çünkü ben artık düşünmekten yoruldum. Ama kafamın içi de susmuyo.

Ben anksiyeteden ve depresyon dan nasıl kurtulabilirim?

Artık dayanamıyorum bu yaşadığım her neyse anksiyete veya depresyon çok yordu beni nasıl yenebilirim hapsız artık yasanmıcak hala getirdi beni gün geçtikçe de azalmıyor çoğalıyor yardımcı olursanız cevaplar sanız çok sevinirim psikolojik hapları içmek istemediğim için gidemiyorum da

Spor sonrası öfke problemi

Merhab ben bir kadınım benim sorum Spor yaptıktan sonra inanılmaz bir öfke hissediyorum ve bunu hiç anlamlandıramıyorum yaklaşık 1 yıldır. Bu öfke nereden geliyor ve neden her spor sonrası geliyor diye kafa patlatıyorum ama sebebini bulamıyorum bu oluşan öfke yüzünden spor sonrası eve geldiğimde bir yerleri yumrukluyor eşyalarımı fırlatıyor bazen de saçımı yolup kendime tokat atıyorum bu öfkenin sebebini nasıl bulabilirim lütfen bana yol gösterin

Hayatın eşitsizliği konusuna ne düşünmeliyim?

Bildiğimiz üzere hayat herkese aynı şansı sunmuyor. Herkes aynı maddiyata sahip, aynı fırsatlara, aynı imkanlara sahip değil ki öyle olsaydı emeklerimizin sonucunu aldığımızı hiçbir zaman düşünmezdik. Nasıl üzülmeden mutluluğun değerini anlamıyorsak bu da ona benziyor bence.Özel okula gidiyorum bazı nedenlerden. Memur çocuğuyum. Özel okula başladığım günden beri ailemden para almadım. Üstüne para almamak onları zora sokmamak için didindim durdum. Hala da öyleyim. Herkesin cebinde gezdirdiği paraları görüyorum, bindiği lüks arabaları görüyorum. Görmekle kalmıyor arkadaş grubum ve sevgilimden dolayı da bizzat yaşıyorum. Ama sorunum şu ki bunca farkındalığıma rağmen hayatın bu dengesizliğine cidden üzülüyorum. Ben bu yaşımda didinip elde ettiğim şeyler başkalarına altın tepside sunuluyor. Üstelik hak ettiklerini düşünmüyorum, karakterleri yüzünden. Gözlemlerime göre de değerini bilmiyorlar zaten.Arkadaşlarım ve özellikle sevgilim için seviniyorum, ne güzel benim yaşadıklarımı yaşamıyorlar diye. Bu konuyu onlarla konuştuğumda bana çok kızıyorlar, her bakımdan eşitiz diye. Ama ben yinede hissettiğim o eksiklik, geri kalmışlık hissini atamıyorum. Ki her gün gördüğüm için beni ekstra yorup strese sokuyor. Buna ek ve son olarak derslerden kalmamak ve para ödememek için de sürekli elimden gelenden kat kat fazlasını yapıyorum ama baktığımda bu onların umrunda bile değil. Ailem hep arkamda durup bana destek olur. Ancak okulda o insanları gördüğümde ailemin bana bir yere kadar destek olabildiğini görüyorum ve onların hayat kalitesinin neden hak ettikleri yerde olmadığını düşünüp ekstra üzülüyorum. Önerebileceğiniz bir şey var mı?

Ölüm korkusu nasıl geçer?

Merhaba, ölüm korkusu nasıl geçer hep ne zaman öleceğini düşünmek her şeyi ölüme bağlamak bunlardan nasıl kurtulabilirim. Aynı şekilde anksiyete yasamaktan korkmak o an anda kalamamak beynim susmuyor ne yapabilirim önümde sınavımda var sınavdan çok sınav anında stres anksiyete yaşamaktan korkuyorum neler yapabilirim nasıl tamamen kurtulabilirim bunlardan bunlar olmadan yaşadığım dönemlere dönmek istiyorum dönemiyorum çok istiyorum ama olmuyor anda kalamıyorum zevk alamıyorum hayattan

Ailemi piskolağa gitmeye nasıl ikna ederim?

Burdan dertlerimi ne kadar anlatmaya çalışsamda tam anlamıyla olmuyor artık delirmekten korkuyorum ailem psikologlara sadece delilerin falan gittiğini düşünüyor eski sevgilim bile bana bir piskolağa görün diyor stresten dolayı ellerim titrıyor başım dönüyor iştahsizim bir haftada 3 kilo verdim uyuyamıyorum sürekli kafada kuruyorum ve takıntılıyım hayatımdan insanları çıkaramıyorum artık bir şeyler zor geliyor ve bunu aileme açıklayamıyorum ne yapmam gerek eğer bir piskoloğa gidersem delirmiş muamelesi bile görebilirim

Rüyaların sürekli aklıma gelmesi

bir gün için de sürekli yıllar önceki yeni birkaç haftaki rüyalar sürekli aklıma geliyor anlık neden boyle oluyor aceba aklımımı kaybediyorum diye korkuyorum kaygılı bir yapım var sürekli düşünüyorum ne düşündüğümü bilmşçiyorum anlık beynim bomboş aha akşım gidiyor diyorum kendi kendime şizofren oluyorumm sanıyorum sirekli aklımda düşünceler anında unutuyorum ne düşündüğümü benden bagımsız oluyor bu düşünceler neden boyle oluyor aceba