Psikoloji Kategorisi

Kendimi neden değersiz hissediyorum?

Kendimi değersiz hissediyorum içimde bir boşluk var ne yaparsam yapayım kapanmayacak gibi geliyor sevgiye açım sürekli sanki hiç tamamlanamıyomuşum gibi bende bir sorun varmış da düzeltmem gerekiyomuş gibi kendimi tam anlamıyla bir türlü sevemiyorum içimde hep bir burukluk boşluk var bu nasıl geçecek kendimi nasıl değerli göreceğim bilemiyorum nasıl yaparsam yapayım olmuyor kendimi hiç bir şeye layık görmüyorum elimde değil

Hayatımda yaşadığım sorunlar

Hayatımda yaşadığım tek sorunlardan biri (çocuklukta böyle değil tam şuan olmak istediğim gibiydim) ,hayır deme sınır koyma konusunda sorunlar yaşamak ve karşı tarafı memnun etme onay alma vs gibi beklentilere girmekti ve özellikle ilişkilerde derin bağ kurmak istediğim için bunun yüzünden alttan alma sorunları geçiştirme gibi şeyler yaptım bazen (bazen de direkt sildim) ve sonradan fazla yüzeysel olduğumu düşünmeye başladım ve arayı bulamıyorum sanki ne yapmalıyım? Yaşadığım üzüldüğüm olaylardan çıkarttığım derslerden sonra değerlerimi oturttum ve bunları aşmıştım fakat son yaşadığım olaydan sonra yıprandı hassas ve duygusal oldum şuan yine astım fakat tekrarlansın istemiyorum bunun için ne yapabilirim eski yeni tüm iyi özelliklerimi bileştirip en iyi benliğimi ortaya çıkartmak istiyorum. Birde bazen insanlar nasıl imkanda durumda olursa olsun her koşulda en iyisini isterken ve alırken bana hep her şeyin yetersiz gelmesi ne demek oluyor fazla mı mükemmeliyetçiyim veya seçiciyim sanki layık değil miyim diyorum aslında değerimi de biliyorum ama bunu nasıl uygulamaya geçiririm ve yaşarım örnek olarak en iyi gördüğüm kişiyi bulduğum sandım ve birkaç yıl böyle geçti fakat doğru kişi değilmiş her şey iyi bile olsa bazen bırakmak gerekiyor bırakamadım onu çıkarttıktan sonra hep daha iyisi gelirdi ama ondan daha iyisini görmediğimi düşündüm bu yüzden kaygı ve üzüntü yaşadım hayatıma birini alabilmeyi istiyorum tekrardan , Son olarak bazen her şeye geç kalmış gibi hissediyorum yapmak istediğim her şeyi yaptım ve gayet planlı biriyimdir her şeyi planlarım ama sanki birkaç senedir yapsam bile yeterli gelmiyor ve radikal değişiklikler istiyorum hayatım güzel gidiyor ama bazen sıkılıyorum

Bu söyleme istediğinden nasıl kurtulacağım?

merhaba okb rahatsızlığıyla 2 yıldır çok şiddetli bir şekilde savaşıyorum ve mağlesef ki son 1 aydır çok artış gösterdi sürekli cinsel dürdüler yada kontrol kaybetme kaygısı yaşıyorum isim duymaktan bile etkilenmeye ve suçluluk duymaya başladım bunları erkek arkadaşıma anlatmadığım için suçluluk duyuyorum ve böyle şeyler düşündüm diye benden soğucak diye korkuyorum anlatmak zorundayım gibi hissediyorum ve düşünceler anlatmadan kaybolmuyor lütfen bana yardımcı olun.

Anı nasıl yaşarım savunma mekanizması izin vermiyor.

Hep aynı döngüde buluyorum kendimi savunma mekanizması gerçek gibi akıl sağlığımı yitireceğim artık dışarı çıkmak istiyorum ama bu baskınlığı gene içimde kalıyor tam özgür hissetmiyorum kendimi ilaçla geçer mi anlatırsanız çok sevinirim terapi ile geçer mi iyileşmek istiyorum rahat olmak istiyorum hapishanede gibi hissediyorum ruhsal olarak istemeden kendimi kısıtlıyorum rahat bırakamıyorum kendimi buda beni yoruyor sadece savunmaya geçen bir beynim var bıktım

İrritabiliteden nasıl kurtulurum?

Yaygın anksiyete bozukluğu tehşisim var Kaygılarımla yaygın anksiyete bozukluğu hakkında kitaplar okuyarak YouTube'dan bu konuda videolar izleyerek bir şekilde baş ediyorum ancak irritabliliteden kurtulamıyorum ne yapmalıyım? Gün içinde çok alıngan ve çok sinirliyim en ufak şeylere bile alınıyor ve sinirleniyorum eskiden böyle değildim bu durum şimdi daha da sıklaştı neler yapılabilirim tavsiyeleriniz nelerdir benimle paylaşın lütfen şimdiden yardımlarınız için çok teşekkürler

justebru

Hevessiz ve isteksiz hissetmek normal mi?

Merhaba Betül Hocam Ben 27 yaşındayım ve bu yaşıma kadar bir başarı elde etmiş değilim. İsim de yok ilişkimde. İş bulamıyorum istediğim yerde değilim potansiyelimi gösteremedim hiç. İçime dert oldu hala da öyle. Tanıdığım yok çevrem yok . Bir türlü düzgün bir iş bulamadım. Bulsam da bir şey ters gidiyor ve olmuyor çok hayal kırıklığı oluyor bu durum bende. Psikolojim bozulmuş gibi hissediyorum. Sevgili deseniz o da yok. Birinden biri olsaydı en azından motive olurdum hayata karşı. Sanki yaşama sevincim yok gibi hissediyorum. Hep evdeyim bazen dışarı çıkarım arkadaşlarla. Ama işte düzenli bir isim maaşım yok hep bu kafamın bir yerinde. O gün de sinir krizi geçirdim bir bana mı nasip olmuyor güzellikler diye bağırdım ağladım ailem de çok üzüldü o halime. İçim çok dolmuştu ama. Başvuruyorum elimden geleni inanın yapıyorum ama yok olmuyor artık hani işte çalışmak bana haram diye düşünmeye başladım. Kurban psikolojisinde değilim bence gerçekten olmuyor bir şeyler nazar mı var artık bilemiyorum. Hissiz hissediyorum kendimi artık bir şeylere hevesim kalmadı.

Kendimi bulma yolculuğum

Merhaba ben 30 yaşındayım ama bir yandan duygusal olarak çok yaşlı yaşadıklarımdan çokça tecrübe edinmiş biriyim. Bir yandan da yirmilerimde hep depresyon kaygı anksiyete ile boğuştuğum sürekli midemin bulanması öğürmem hayatımı kaygı ve korkularımın yönetmesiyle geçtiği için şu anki yaşımda her şeyi yapmak isteyen içinde çok güzel hayalleri olan dil öğrenmek isteyen ülke gezmek isteyen ama çevresi olmayan maddi imkanı olmayan bu iki uçta yaşıyorum. Lisede sınıfta kalmıştım kimse yoktu tanıdğım ve yalnızdım zaten ailem ve herkese rezil başarısızlık hissi beni tüketmişti. Annem dünyanın sonu gibi beni azarlıyordu çünkü babam çalışmıyordu annem çalışıyordu ve emeklerinin boşa gittiğini düşündü haklı olarak o günden sonra okula öğürerek gittim hep. Sonra bu üniversitede evden ilk defa ayrılmamla ve gittiğim yeri hiç sevmemem asla adapte olamamla devam etti kusuyordum midem bulanıyordu. Liseden beri sevgilim vardı. Üniversitede yanıma geldi. O olmasıydı hayatım belki de çok enerjik mutlu ama sakin giden yapıda olacaktı. O çok içe dönük sıkıcı biriydi. Beni de kendine benzetti. Sonra ünide kısa süre okudu ben ondan sonrada devam ettim. Ama hep ona bağımlı hale gelmiştim. Bu sefer o kendini aştı. Yeni insanlar tanıdı ve sanki o ben, ben ise o olmuştum. Sonra ben üniversitede alıştım o gidince arkadaşlarım oldu. Mezun olunca biz ayrıldık. Ben KPSS çalıştım o sene ayrıldık. Sınavım çok kötü geçti. Pandemide ayrılmıştık sınav ayrılık derken ben depresyonun kucağında buldum kendimi. Pes etmedim. İşe başladım ama kusma öğürme devam etti ayrılmak zorunda kaldım. Depresyona saplandım adeta ama maskeli depresyon gibiydi. Arkadaşlarımla buluşuyordum. Ama içimde hep boşluk hissi vardı. Hep çalışmak kendi ayaklarım üzerinde durmak istiyordum iyi bir işim olsun. Ama bu zamanla kaygı korku ardından kişiliğime oturdu gibi iş aramayaya başladım resmen rahatsız olmuyordum bu durumdan. Sonra biriyle tanıştım. O çok sosyaldi. Tam benim hayal ettiğim statüsü mesleği hobisi hayatı vardı. Onun için aslında bu ilişkide mutlu olacağımı inandığım için fedakarlık yaptım kıyafetlerimden ödün verdim o muhafazakar biriydi. Ama tam içinde bulunmak istediğim arkadaş grupları sohbetler ülkeleri geziyordu. Hep kendini geliştiren biriydi. O eski ilişkisini unutamamıştı başta ben baya üzüldüm. Ama o unuttuğunu alışkanlık olduğunu söyledi çabalayacağım dedi. Güvendim devam etti. Ama hep bir yerlerden anılar fotoğraflar videolar sürekli çıktı. Bana muhafazakar olarak kendini tanıttı ama barlara gitti bana yapma derken kendi yaptı. O da aslında terapi alıyormuş kendini bulma yolculuğundaymış. Yargılamıyordum. Ama güvenim ben sevgim git gide tükenmişti. Bu süreçte ayrıldık. Aradan 1 sene geçti çok toksik şeyler yaşamamıza rağmen bir şey vardı. Ben aslında onun yanında kendimi tanımıştım. Hayatı öğrendim aslısna. Yaşattıkları çok travmatikti. Ama hayatı yaşama şekli ortamı arkadaşları hobileri felsefisi çevremdekilerden çok farklıydı. Kendini hep geliştiren yanı beni tanımlıyordu. İçimde hep o kısım vardı ama harekete geçemeyen kısım. Onunla hayatı hızlı yaşadım. Korkularım yoktu. Ama yaşananlar üzücüydü. Yeni yerler keşfetmek onun o hayatı yaşama ritmi hızı akışı bende korkusuzluğu uyandırmıştı. Yaşananları kenara bırakırsak sanki içimdeki o parça kopup gitti. O kendini keşfeden geliştirici sohbetler o kişi yok oldu. Zamanla çevreme karıştım onlar gibi oldum. Çünkü kiminle vakit geçirirsen ona benzersin lafını çok doğru buluyorum. Çevremdekiler araba çeyiz sigara basit tutkular tabi bana göre kimseyi yargılamıyorum ama onunla olan sohbetim yaşama şeklim gezmek keşfetmek yeni şeyler denemek üzerineydi. Şu an hayatım renksiz kendime bu imkanı sağlamak istiyorum çünkü bende uyandırdığı bu ışığı söndürmek istemiyorum. Hayata bu yönünden bakmak istiyorum. Çevremde hiç beni açan geliştiren farklı sohbetler eden kendinin farkında olan kimse yok. Bu kişiler gelene kadar da kimseyi hayatıma almak istemiyorum aslında ama çok yalnız kalıyorum böyle de. Son bir kaç senedir çok arkadaşım bana veda etti ben de onlara. Şu an kendimi keşfetme yolculuğundayım ama hep evdeyim bu iki uçtaki kişi olmak çok zor. Yaşıtlarım evleniyor çocuk yapıyor. Ama ben yaşıma göre hep çok genç hem çok yaşlıyım. Yaşadıklarım üzerimde çok ağırlık bıraktı. Ama içim hep o yirmili yaşlarda ya da çocuk yaşı var içimde. Hayatın matematiğini anlamıyorum herkes yolunu bulmuş bir şekilde ben bulamadım ne isteğimi bilmiyorum. Kaygılarıma izin vermiyorum ama kötü bir durum olunca bu motivasyonum yerle bir oluyor. Yine sessiz tükenmiş köşeme çekiliyorum. Bu sessizlik yalnızlık kişiliğim mi hep kendimi bildim bileli böyleyim yoksa ben kendimi bulduğumda sona erecek mi bilmşyorum çünkü kalabalık grupları da seviyorum. Ama sadece teoride böyle yaşarken bunlar olmadı. Sadece hayalimde sevdiğim şeyler. Ben bu yaşadığım süreçteki kişi değilim sadece ona eminin herkes beni evde oturan içe dönük biri olarak görüyor ama ben içimde o kişiliği taşımıyorum ki. Evet çok sessiz çekingen duruyorum ama yaşamadım ki konuşacak bir şeyim yok ki ondan böyleyim sanki. Yoksa bu kişiliğim mi anlamıyorum. Mesela çok iyi bildiğim konularda sohbet ederim iyi dinlerim. Ama son 2 senedir kimseyle anım yok. Sakin sessiz evdeyim. 30 dan sonra hayata başlamak çok çılgınca cesaret istiyor sudan çıkmış balık gibiyim. Çok acemiyim. Ama içimdeki o ses hep daha farklı hayatın olacak diyor.

Odaklanamama sorunumu nasıl aşabilirim?

Merhaba, çocukluğumdan bu yana odaklanama sorunu yaşıyorum, bunun hakkında herhangi bir kliniğe gitmedim ancak yakın zamanda bu durumun pik yapması, sanırım benim bir sorunum var dedirtti bana. Sevdiğim bir şeyi yaparken hiç sorun yok, ancak istemediğim bir şey olduğunda mesela iş toplantısı, o ortama girmeyi hiç istemiyorum. Mecburen dinlemek zorundaysam da odaklanmaya çalışırken baş ağrısı oluşuyor, sanki kafama iğne batırıyorlar (odağı kesince normale dönüyorum) bu belirtiler nedir? Psikiyatri görmem gerekiyor mu benim?

Mutlu olamıyorum

Gördüğüm insanlardan, yerlerden ve manzaralardan - Hissettiklerim ve duyduğum şeylerden, ailemden ve onların aptallıklarından, beynimde dönen her şeyden nefret ediyorum ve mutlu olamıyorum. Hayatın bi gram anlamını bulamıyorum, insanlae nasıl halen devam ediyor anlamıyorum. Bazen sadece ölsem diyorum ama biyolojik makine olduğumdan bunu da bedenim reddediyor. Her şeyden nefret eder oldum, insanlarla konuşmaktan ve denk gelmekten nefret ediyorum. İçimde nefretten başka bir şey yok.

Savunma mekanizmasını nasıl eğlenceli hale getiririm yani çok baskın nasıl komik hale getirebilirim?

Savunma mekanizması biraz olsun durdu beynimi ben kontrol ettim o bnei degil gercekten cok guzell hissettim kendim gibi görebildim ya cok mutluyum tam olarak savunma mekanizması dediğimiz sey nasıll geçer cevaplarmısnız acaba sosyalleşerek geçermi biraz olsunn kendim gibi görebiliyorum cokk mutluyum gercekten uzun zaman olmus ki bu kadr sevinçliyim ahahahha tam olarak adı ne yaşadığım şeyin kisilik bozukluğu mu acaba 😅