Psikoloji Kategorisi

Mutlu bir ilişki istemiştim şimdi kendimi çok tükenmiş hissediyorum

Yaklaşık 4 sene önce hayatıma birisi girdi 8 ay sürdü ilişkimiz ondan öncesinde de 7 senelik ilişkim vardı aldatılmıştım. Bu kişiye öyle bir güvenmiştim ki öyle bir resim çizmişti ki kafamda yaptığı hataları affediyordum. Onun iyi biri olduğunu yolunu kaybettiğini düşünüyordum. Anlayışım tükenmiyordu. Tek derdim güzel bir ilişkim olsun ben de herkes gibi mutlu olayım istiyordum. O dönem işim yoktu ona çok bağlanmıştım. Aslında mutluydum kendime güvenim vardı. O kişi hayatıma girdiğinden beri 4 sene geçti 2 sene boyunca yaşadıklarım ve geldiğim nokta beni öyle bir yere serdi ki kendimi toparlayamıyorum. Benim affettiğim hatalara gün gelip ses çıkarınca ben suçlu oldum. Daha sonra ayrılık yaşadım en yakın arkadaşım sürekli bana onu anlatıyorsun sen beni başka bir şey için aramıyorsun diye benimle konuşmayı kesti. Halbuki ben onunla bambaşka şeyler de paylaşıyordum. Hayatım öyle bir noktaya geldi ki sanki ben her şeyin sorumlusuymuşum gibi oldum. İlişkilerini yürütemeyen sorunlu biri gibi görünüyorum dışardan. Sadece yaşadıklarım çok ağır taşıyamıyorum. Kimse bunu görmüyor. Kimseye anlatmıyorum ama içimde Volkan kaynıyor gibi. Herkes kendini o kadar haklı çıkarıyor ki ilişkilerini öyle evirip çeviriyor ki zamanında yanlış yaptığını bildiğim insanlar kendi konularını açmazken şimdi bana sorunlu muamelesi yapıyor. Hafıza kaybı geçirmiş gibi davranıyorlar. Bir ben her şeyin ortasında kalmışım herkes doğru ben yapayalnız kaldım böyle. Kimseye güvenemiyorum. Gülecek bir sebep bulamıyorum. İnsanlardan çok soğudum. Dertleştiğimi düşündüğüm insan alttan alta bana laf sokuyor. Ben bu kadar yanlış insanı kendim mi seçiyorum. Yoksa onlar mı beni buluyor anlamıyorum. Tükendim artık

Neden hiçbir yere ait hissetmiyorum?

Merhaba Umarım iyisinizdir Yani çok anda kalabilen biriyim tartışılır duruma göre değişiyor açıkçası ama böyle durup dururken şyle bir his kaplıyor ben 7 yaşından beri baba mesleğinden dolayı hep ortam değiştirmek zorunda kalan 18 yaşına gelmiş bir genç kızım çok insan tanıdım bunlarn söylememin sebebi bir yere hep sonradan katılan biri olduğum için hiçbir yere kendimi ait hissetmedim ama şundan örnek veriyim yani en basitinden şu gençlik yıllarımın ya da işte üniversiteye ne kadar başarılı için istekli olsam da hemen geçmek istemiyorum andan çok zevk aldığım anların çabuk geçiyor olması beni üzüyor yani böyle her güzel şeyin bitmesi üçüzü dershaneye gidip gelmek bile bana çok iyi hissettiriyor bu sürecte hocalarımla geçirdiğim bir an mesela bana motive edici şeyler söyledikleri ya da kendimi çok özgüvenli mutlu hissettiğim o küçük anlar ya da her şeyin bitiyor olması ya da çok yakın olduğum hiçbir insan olmamasına rağmen o dershanede ettiğim sıcacık kısa muhabbetler bile beni çok iyi hissettiriyor ama o ait hissetmeme veya an ne kadar güzel olsa da çabuk geçiyor olması…

Tükenmiş, sıkışmış hissediyorum her şeyi erteliyorum, ağlıyorum

Bunalmış sıkılmış hissediyorum dokunsalar ağlayacak moddayım ki bu daha da sinirimi bozuyor ve güçsüz hissettiriyor. Bitmeyen okulum odaklanamadığım derslerim ve mükemmel yapayım derken hiçbir şey yapamayan çünkü bununla birlikte erteleme gibi berbat bir huyum daha var. Kendimi işe yaramaz hissediyorum çünkü bir halt beceremiyorum boş boş yaşayan biri gibi hissediyorum yani sanki taşrada duran işe yaramaz bir taş gibiyim. Hep orda ama bir işe yaramaz. .. Merak ediyorum insan çok istese de neden yapamaz istediği şeyleri , neden hep yerinde sayar ve neden bunun için ağlar üzülür? Yapmıyorsan sonuç belli üzülmezsin ama anlamadığın sebeplerden yapamıyorsan kahroluyorsun. Aileye çevreye karşı sorumlulukların var belki ama insanın en önemli olan kendine olan sorumluluğu. Belki de o yüzden zaten canı çok yanarken çevreden duydukları bardağı taşıran son damla ya da yaraya tuz basmak gibi oluyor. .. Hali hazırda kendime olan kızgınlıklarımın yanında insanların tepkileri beni kahrediyor. Düşünsenize kendiniz yaşadığınız zorluğun tam ortasındasınız hep acısını çeküp hem kendinize kızıyorsunuz üstüne de tepkiler, sizi sanki sizden daha çok düşünebilecek gibi yapılan yorumlar iyice yerin dibine çekiyor. Kendimi bir kuyuda gibi hissediyorum. Gökyüzünü görebiliyorum çok güzel hatta bazen güzelliğine dalıp nerde olduğumu unutuyorum ama sonra asla çıkamadığım aklıma geliyor belki de hiç çıkamayacağım. Çok yorgunum gerçekten. Hİçbir şey düşünmeyeceğim, kimsenin olmadığı, hiçbir şey yapmam gerekmediği günlere ihtiyacım var. Tükenmiş bitmiş hissediyorum kendimi yorgun bitkin ve çaresiz. ..

arsuberdo

Odaklanamıyorum, neden?

Hiçbir şey yapamıyorum saçma sapan bir harekete bağımlı oldum telefonumdan şarkı açıp kulağıma dayıyorum sonra evin içinde yürüyorum ve o müziği dinlerken gerçekte var olmayan kafamda oluşturduğum bir kişinin hayatını yaşıyormuş gibi hayaller kuruyorum kendimi o anın içerisinde hissediyorum. Yalnız kaldığım her an durmadan bunu yapıyorum. Ve bu günlük hayatımı çok kötü etkiliyor hiçbir sorumluluğumu yapmıyorum, şöyle söyleyeyim bu hareketi o kadar çok yapıyorum ki yemek yemek yerine bunu yaptığım zamanlar oluyor. Ayrıca hiçbir şeye odaklanamıyorum ve başıma aniden ağrı giriyor farkedince sürekli ağlayasım geliyor kendimi aptal gibi hissediyorum. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. İlk başta biraz araştırıp bir psikolojik sorunum olabileceğini düşündüm ama sonra sanki aklımın içinde başka birisi "Sen hastalık hastasısın, haha kendine sıkıntı mı arıyorsun. " tarzında şeyler söyledi. Küçükken (9-10 yaşlarında) kafamın içinden birinin güldüğünü duyuyordum, anneme ve babama söylemeye çekindiğimden ve bu durum beni çok korkuttuğundan -gerçekmiş gibi hissediyor ve yaşımdan dolayı korkuyordum- teyzeme bu durumu anlatmaya çalışmıştım teyzem bana bunun sadece benim bir düşüncem olduğunu öyle düşünmemem gerektiğini söylemişti ama şuan bu yaşadıklarımı kimseye anlatamıyorum, biraz araştırma yaparken karşıma burası çıktı, size danışabileceğimi düşündüm, lütfen yardımcı olur musunuz?Çok kötü hissediyorum iki ay sonra sınavım var ve bu güne kadar hiç doğru düzgün bir şekilde çalışmadım, aileme hep çalışıyorum diyorum ama doğru değil. Ayrıca öğretmenimin verdiği çizelgeleri yalan yanlış bir şekilde dolduruyorum asla gerçekten çözdüğüm soru sayısını yazmıyorum. Odam aşırı dağınık toplamıyorum, sürekli yatıyorum veya başta bahsettiğim alışkanlığı yapıyorum. Bazenleri aniden gelen baş ağrısı gibi mide bulantısı da geliyor, ek olarak kendimi asla beğenmiyorum (dış görünüş, ses vb. olarak) kardeşime aileme ve arkadaş çevreme aşırı sinirli ve tahammülsüz davranıyorum çoğu zaman başka insanlara (arkadaşlarım veya sosyal medyada gördüğüm insanlar, dizi veya filmlerde gördüğüm insanlar veya kendi kafamda oluşturup tasarladığım insanlar gibi) özeniyorum. Kızınca sürekli bağırıyorum ve ağlamak istiyorum. İstediğim şeyleri kimseye zorla yaptirmiyorum ama istediğim bir şey olmayınca ağlamak istiyorum ve birisi bana zorla bir şey yaptirinca zoruma gidiyor bir kaç şey daha var ama şuan onları yazmak istemiyorum. .

Yaşadığım sorunlar dışında bir şeye odaklanamıyorum

Ailem ile zor süreç geçiriyoruz, kendi hayatıma odaklanamıyorum sürekli sorunları düşünüyorum çok mutsuzum amaçsızım isteksizim, travma kalan cümleler var beynimde unutamıyorum birden aklıma geliyor çalışıyorum atanmam lazım ve kendimde aileme bakma sorumluluğu da hissediyorum, mutlu olmadığım için oturup kpss de çalışamıyorum çok mutsuz geziyorum çevrede, durduk yere gelen ağlama istekleri oluyor bilmiyorum yalnız hissediyorum kendimi nasıl anlatacağımı da bilemiyorum ki

Kafamda kurmaya engel olamıyorum

Kafamda çok kuruyorum ve buna engel olamıyor ve etrafımdaki insanları istemeden kırıyorum ve bazen de zarar verebiliyorumBu durum beni çok zorluyor ve kafamdaki şeyleri durdurmuyorum karşı cinsteki arkadaşım için sürekli onu hakkinda birşeyleri kafamda kuruyorum ve bu durum beni rahatsiz ediyor karşımdaki insanı istemden de olsa kırıyorum bunu durdumam için bana yardımcı olursanız sevinirim şimdiden teşekkür ederim yanıtınızı bekliyorum .

Çok düşünmek ve kurgulamaktan nasıl kurtulurum

Bir şeyi olabildiğince çok düşünürüm her şekilde kurgularım ve sonrasında bunun hırsını başkalarından çıkartırım üzülürüm ağlarım yablız olduğumu düşünüp daha fazla ağlamaya başlarım çevremdekilerden sevgi beklerim ama bunu göremediğim zaman daha fazla hırs yapıp kalp kırmaya başlarım sevgi ihtiyacımı karşılamarı gerekirken beni bu halde ğzgün ve anlamadan bir başıma bıraktıkları için daha kötü bir hale geliriyorum ve zarar veriyorum herkese

Zayıfladım ama hala aynada kendimi kilolu görüyorum ne yapacağım

Geçmişte insanların bana zayıf olsan güzel olursun, kilolusun, vb söylemleri yüzünden ben kilo verme dönemine girdim kendim vermeye çalıştım olmadı. Diyetisyene gittim ve 11 kilo kadar verdim. Diyetisyenim bana kilon yok dedi. Cevremdekiler çok zayıflamışsın çökmüşsün söylemlerinde bulunmaya başladılar şimdi ve ben aynaya baktığımda kendimi hala kilolu biri olarak ve bir kac kilo daha vermem gerektiğini görüyorum yemek yiyemiyorum bu sebepten psikolojik olarak bunu nasıl yenebilirim bilmiyorum.

Gerçek olmayan bir oyun karakteri yüzünden dikkatimi toplayamıyorum, kötü hissediyorum.

17 yaşındayım şu aralar okulda çevremdeki arkadaşlarım aniden bana çocukça nedenlerden ötürü bana mesafe koyuyor ya da takıntılı oldukları kişilere istemeden kötü davrandım diye küsüyor ama bu beni artık o kadar üzmüyor ama beni asıl üzen bir mesele var Yaklaşık üç yıldır hayran kitlesinin büyük kısmını çocukların oluşturduğu bir online savaş oyunu karakterine duygusal mânada aşığım ve oyunda tüm eşyaları ve kostümlerine sahip olma gibi bir takıntıya sahibim. Bugün (10 Nisan perşembe) oyuna özel bir uno turnuvası geliyor ve uno hakkında çok tecrübesizim. O kostüm ancak o uno maçlarını kazanınca o aşık olduğum karakterin özel bir kostümünü veriyor ve büyük ihtimal ben de o turnuvayı kazanamayacağım ve oyunun paralarıyla ya da gerçek parayla o kostümü satın alacağımı pek sanmıyorum ve bu da beni ruhsal olarak sinirli, gergin, kaygılı ve sulugöz bir hale bürüyor. Ortalaması hep yüksek gelen bir sayısal öğrencisi olarak akademik başarıma önem veriyorum ama derslerime bu yüzden bir türlü odaklanamıyorum. Aklıma sürekli o karakter ile ilgili korkunç senaryolar geliyor. Ne yapmalıyım?

Eski sevgilimden umut beklemekten kendi yoluma bakamıyorum

Biraz uzun bir ilişki onun bir dönemden sonra belki de sevmemeye başladığında başladı benim kendimi yitirmem onun iyi olmadığını ona iyi gelmem gerektiğini düşündüm sürekli onun yanında olmaya çalıştım ben o dönem çok kötüydüm ama kendimi görmezden geldim ilgisizdi sürekli kavgalarda ağır sözler söylerdi ve bende bu sözleri bile görmezden gelirdim her hatasını affettim istediklerini yapmaya çalıştım benden ayrıldı tekrar gelmek istedi ama herşey aynıydı üç kere gitmeye çalıştı benden ben artık kendimi kaybetmiştim gece nefes daralmaları titremeler yemek yiyememeler yaşayamamak gitgelleriyle beni tekrar tekrar öldürmüştü üçüncü ayrıyken etraftan başkalarıyla konuştuğunu öğrendim önce sorduğumda sen olursan olmaz böyle şeyler dedi barıştığımızda sadece soru sordular cevapladım dedi ve tekrar huzur yok kavga ediyoruz mutlu değilim diyerek ayrılmak istedi bu sefer dönüşü olmicağını ilerde belki oluruz yada hiç diyerek beni boşlukta bıraktı ve ben şimdi ne yapıcağımı bilmiyorum bir umudum var bu umudu istemiyorum kendimi tanımıyorum onun ne yapmaya çalıştığını da bilmiyorum kötüyüm