Psikoloji Kategorisi

Kendimi çözemiyorum

Merhaba ben uzun süredir sosyal ortamlardan izole yaşıyorum üniversitede ilkokulda ve farkettim ki yaşım 30 oldu bundan rahatsızlık duymuyorum hayatımı tüm gün evde hiçbir şey yapmadan geçirebilirim tabi bundaki en önemli sebep kaygı bozukluğu annem çok kaygılı biriydi anneannemde dayımda şizofreni vardı çok ağır şeyler yaşadılar ben de küçüklüğümden beri kendimi hep geri çeken izole eden biriydim yeni bir işe başlayacağımda veya stresli durumlarda kusuyorum öğürüyorum mide bulantısı yaşıyorum kaygılanıyorum altında ne var neden böyle oluyor bilmiyorum üniversitede de böyleydi 1 sene boyunca hep kustum o dönem erkek arkadaşım vardı onun kız arkadaşları vardı ben yalnız kalacağım beni bırakacak kaygısı hep oluyordu onun yanında kimse olmasın sadece ben olayım istiyordum ilgisi hep üzerimde olsun istiyordum o da yalanlar söylüyordu o insanlarla buluşuyordu bunları gördükçe daha çok kaygılanıyordum. İlk okulda öğretmenim yazmayı öğretirken kalemi titrettim diye elimden kalemi attı herkesin içinde o günden sonra belki de ben hep başarı insan içinde bir şey yapma kaygısı yaşıyorum şuanki hayatım hep izole son yaşadığım ilişkide de öyle şeyler başıma geldi ki eski ilişkisini unutamamış biriydi bana unuttuğunu söylüyordu ben de güvenip devam ettim ama telefonunda en son ona dair bir şey sakladığını gördüm kaldıramadım bunalrı o günü hiç konuşmadan geçirdim. Bir şey olduğunda hemen içime kapanıyorum o ana ayak uyduramıyorum kendimi ifade edemiyorum. Kaygılarımın altında belki de anlaşılamamak belki bu sessizliği sevdiğim için çok konuşkan değilim zaten belki bu benim normalim belki de yalnız kalacağım korkusuyla kendimi geri çekiyorum bilmiyorum altında ne yatıyor. Neden bu kadar izoleyim normalim mi bu bunu seviyor muyum aslında dışarı çıkmayı arkadaşlarım kalabalık gruplar seviyorum en son böyle bir gruptayken herkesin arkadan bana kazık attığını görünce insanlardan da soğuyup iyice kendimi kapatmıştım işe gidemiyorum bu mide bulantıları o günden başlıyor strese gelemeyen biriyim eski ilişkimde çok fedakarlıklar da yaptım hayat neresinden tutarsam elimde kalıyor gibi. Sadece insanlara kendimi açamıyorum samimi iletişim kuramıyorum hep yalnız kaldığım için de ortamlardan iyice kendimi geri çekmeye sessiz kalmaya başladım yardımcı olun sorunun nereden geldiğini anlamıyorum

Çocuğumun elinden telefon bilgisayar düşmüyor

Ders çalışmayı sevmeyen bir çocuğum var telefon bilgisayar elinden düşmüyor gün boyu hocam. Bu sene Yks ye girdi son 5ay kala tamamen ders çalışmayı bıraktı sanırım rehberlik hocasının hazırladığı ders programı ağır geldi . Yazilidan yazılıya çalışan bir çocuktu zaten ders çalışma alışkanlığı yoktu. Fen lisesi mezunu oldu bu sene . Fazla sıkıya gelemeyen bir çocuk. Yaninda olduğumu destek olduğumu söyledim ama geçen sene faydasini görmedim . Ne yapmalıyım bilmiyorum hocam ne yaptiysam olmadı artık karismamaliyim galiba istemiyor çünkü fikir dahi

Nişanlım beni aldattı ve affettim

Nişanlım beni daha önce aldattı ve ben de affettim şu an bir yıldır sürekli telefonlarını kurcalıyorum sürekli gözüm onun üstünde bana doğruyu söylese bile inanmıyorum sürekli kavga ediyorum tartışma çıkarıyorum istemsizce oluyor ama her gün kavgasız gürültüsüz geçmiyor eve 5 dakika bile geç gitse kıyamet kopartıyorum sürekli benden izin alsın sürekli bana haber versin istiyorum ve bunun için sürekli kavga ediyoruz arkadaşlarıyla görüşmesini hiç istemiyorum sanki arkadaşlarının yanına gittiğinde yanlış bir şey yapacak diye düşünüyorum sürekli bana yazsın sürekli her dakka benle konuşsun istiyorum bu toksiklikten kurtulmak istiyorum ilişkimi sağlıklı bir seviyeye getirmek istiyorum ona psikolojikmen çok baskı yapıyorum bu şekilde ne yapabilirim sence

Kaygımı nasıl yenebilirim?

yaşamak denen şeyden nasıl zevk alabilirim mutlu olabilirim ve yaşamak için bir amaç hissedebilirim her günüm boş amaçsız hissetmeden geçirebilirim kaygıdan uykuşarımı yeme düzenimi beden sağlığımı kaybetmeden yaşayabilirim??? kendimi bedenimi sevebilir miyim ailem ile aramdaki bu iğrenç ilişki sevgisizlik değersizlik bunun altından nasıl kalkabilirim ya da kalkabilir miyim ben olabileceğini sanmıyorum her günüm depresif geçiyoe geceleri kaygıdan fazla düşünmekten uyuyamıyorum nasıl geçecek geçecek mi bilmiyorum kendimi de bilmiyorum

OKB mi anksiyete mi?

merhaba, tekrarlayan takıntılı düşüncelerim çocukluğumda vardı ama iyileşmişti şimdi tekrarlayan davranışlarım mevcut ama aynı zamanda sağlık anksiyetesi belirtilerim var hasta olmasam da her gün kendime teşhis koyuyorum ve mutlu olamıyorum hasta gibi hissediyorum canım çok sıkılıyor tam mutlu olacak gibi oluyorum modum geri düşüyor hangi hastalığa sahip olduğumu bilmiyorum okb mi yoksa anksiyete mi? psikolojimin bozuk olduğunun farkındayım çıkmazda hissediyorum

İnsanları değiştirmeye çalışmayı nasıl bırakabilirim

Bir insanda gözüme batan bir şey olduğunda kırıldığım şeyi ona hep anlatıp bakış açısını değiştirmeye çalışıyorum ilk başta anladığını söyleyip yine aynısını yapınca kendimi yine açıklıyorum ağlıyorum benim gibi hissetmesini istiyorum beni anlamasını kısır döngüye giriyor sonra da çok kafana takıyorsun yine başladın diyorlar insanları öyle kabul edemiyorum bu da beni çok yoruyor ben empati yapabiliyorsam onlarda yapabilir diye düşünüyorum böyle insanlara çok sinir oluyorum sonra da çok sinirli oluyorum mesela ufak bir şey lafımı kesme aslında basit bir şey ama birisine çok söyledim her seferinde kaç kere ağladım açıkladım kendimi çoğu zaman of takma kafana ne abarttın dedi bazen de tamam dedi sonra yine aynısını yaptı neden böyle yapıyorsun diye ağladığımda da senin canın mı sıkılıyor başlama yine sinirliydim haksızlığa gelemiyorum diye söyleniyor haksızda olsan tavır yapmadan konuşma sırası sana geldiğinde söyleyebilirsin ben hep kendimi düşünen birisi değilim seni de dinlerim bölmem seni ama anlamıyorlar buda bende takıntı gibi oldu narsist gibi işine göre davranıyor diye düşünüyorum bir daha kendimi açıklamıcam diyorum sonra merhametim ağır basıyor yine ağlıyorum açıklıyorum kendimi o insanı öyle kabul edemiyorum sadece o insan da değil hayatımı etkiliyor bu kırıldığım zaman karşımdakinin beni anlamasını zorlamam değiştirmeye çalışma huyum, birisine anlattığımda da çok kafana takma boşver diyorlar bende biliyorum onu öyle olmuyor işte çok kırılıyorum artık gözyaşımın değerini bilmiyorlar her seferinde ağlıyorum kendimi ne zaman açıklamaya çalışsam boğazımda yumru oluyor kalp çarpıntılarımda vardı psikolojikmiş ya bilmiyorum ama bu hayatta beni en çok ben yoruyorum insanları değiştirmekten vazgeçsem en azından bir kısmını, üzerimde ki yük kafamın doluluğu kalbimin kırıklığı biraz da olsa geçer diye umuyorum ama ne yapmam gerek bilmiyorum çıkmazdayım.

Severek ayrıldım ve bu acıyı aşamıyorum

Hocam merhaba iyi günler Ben Ağustos 2024 senesinden itibaren bir ilişkiye başlamıştım 10 aylık bir ilişkim vardı 26 Haziran 2025'te bitirmek zorunda kaldık bitirmemizin sebebi ailevi sebepler bizim ilişkimiz şöyle bir ilişkiydi başlarda güzel giden Peri Masalı gibi flört evresi bu şekilde geçmişti sonra benim söylediğim ufak bir yalandan dolayı İlişkimiz bitti ama beni bu yalana bu yalanı söylemeye sürükleyen kişi sevgilim de hatasını anlayıp geri döndvermey. Bitirirken çok sert bir şekilde bitirmişti iki üç gün sonra dayanamayıp hatasını anlayıp geri döndü bana. Tabii o iki üç günlük süre içerisinde de eski flörtüne ve eski sevgilisini yoklamak için onlara yazmışyı biri hastaydı bir de normal flört sonra da beni sevdiği için sevgisi ağır bastığı için benim hatamı kabul edip de kendi hatasını da anlayıp bana geri döndü biz barıştık o günden bugüne ilişkimizi bir şekilde yürüttük çok toksik bir ilişkimiz vardı ama değer verdiğinde çok güzel de değer veriyordu bana sevgisini çok güzel Belli ediyordu daha sonra biz ilişkimizin 3 ayından itibaren tartışmalara başladık tartışmalardaki sebeplerimiz genel olarak onun kısıtlaması onun kıskanması onun beni düzeltmeye çalışması ama benim bir sorunum yoktu ben zamane kızlarına göre veya zamana erkeklerine göre ilişkisi olan insanlara göre gayet sade bir hayatı olan aile ilişkisi pozitif olan işinde gücünde olan hayatını çok sosyallikten değil de evde yalnız geçirebilen veya çevresi olmayan bir kızdım ama ne yazık ki hiçbir zaman karşındaki insana yetemedim Her anlamda hep benden bir fazlasını bekledi etek giyerdim biraz daha uzun olsun makyaj yapardım daha az makyaj yap arkadaşım olurdu o arkadaşına dikkat et bir işe giderdim görüşmeye neden böyle konuştun bir arkadaşa mesaj atardım bunu buna atma hani hep benim çevremden dolayı beni kısıtlamaya çalışan benim kendi kişiliğimi kısıtlamaya çalışan biriydi ve ben Sınırlarımı en başından beri çizemediğim için de sonradan verdiğim tepkiler onun çok zoruna giderdi. Ben hiçbir zaman değişmedim Ama onun gözünde ben çok değişmiş olurdum yani Ben başta tepkimi koymadığım için daha sonradan koyduğumda onun istediği kişi değil de kendi benliğini oluşturmama hep bir engel olurdu. Bana çok güzel hediyeleri alırdı bana çok güzel sevgisini belli ederdi çok ilgili bir adamdı. Biz ilişkimizin 6 ayında ailelere söyleme kararı aldık daha doğrusu ben Kendi aileme söyleme kararı aldım onun ailesi zaten biliyordu ben söyledikten sonra ailem çok sert tepkiyle karşıladı beni benim okulumun olduğunu tabii Açıktan okuyorum şu an benim yaşımın küçük olduğunu çocuk Batman'da yaşıyor Batman'da yaşadığından dolayı uzak mesafeye veremeyeceklerini söylediler ailem çocuğun babasının vefat etmesi kardeşlerinin küçük olması ve evin en büyük çocuğu olması maaşını da iki aileye bölüştürecek olması ailem için ciddi bir sorundu çünkü o çocuğun çok büyük sorumlulukları vardı ve bu sorumlulukları kaldırırken bana vakit ayıramamasından dolayı ailem çok korkuyordu ve annem bu şekilde karşı çıktı istemediler beni vermeyi. Ben tesettürlü bir kızım ve Ailemde muhafazakar insanlar annemin hep kafasında teyzemin oğlunu alma durumum vardı Teyzemin oğlu beni 2 defa istedi ama ben istemedim çünkü çocuğun mesleği çok ciddi bir meslekti askerdi kendisi ve ben de bir askerle evlilik yürütemeyeceğimi kaldıramayacağımı düşündüğüm için o kişiye hiçbir zaman evet demedim annemin gözünde de hep o insan olduğu için belki de bu yüzden bizi bitirmek istedi neyse zaman geçti Biz aileleri söyledikten sonra annem 4 ay boyunca asla ikna olmadı. Ben seni sevdiğine vericem demedi hiç olumlu bir şey söylemedi biz 4 ay boyunca direttik annemlerle konuşmaya çalıştık ikna etmeye çalıştık her yolu denedik her yolu ama annem hiçbir zaman kabul etmedi onların tanışmaya gelmesini. Biz bu 4 ay süresinde de tartışma yaşadık Ferhat'la birlikte tartışmalarımız her sebepten çıkıyordu Yani bizim barışık kaldığımız süre en fazla 2 haftadır biz iki hafta sonra yine tartışırız İlla bir sebep çıkar ortaya biz artık ikna edişlerimizin bir şeye yaramadığını gördükten sonra sadece ilişkimizi yaşamaya çalıştık artık çünkü aileler ikna olmuyordu Biz de bu kadar sıkıntının derdin içinde sadece kendinizle ilgilenmeye başladık artık kimseye ikna etme çabasına girmedik zamanla karşı tarafın Ailesi de geri çekilmeye başladı ona sürekli bu kızı bırak annesi istemiyorsa sizden olmaz Biz sana başka birini buluruz diye diye diye bir sürü şey söylediler en sonunda istihare namazlarına yatmaya başladılar benim ailem de çocuğun Kendisi de istihare namazları hep olumsuz çıktı hiç olumlu çıkan olmadı sonra bir hocaya gittik Hoca da bizim ilişkimizin İyi olmayacağını ayrılmamız gerektiğini söyledi Hoca dediğim de böyle alim gibi insanlar okumuş bilmiş insanlar bir de zamanla gördük ki ilişki hep olumsuz hiç böyle olumlu şeyler yaşamıyoruz en sonunda ayrılma kararı aldık severek ayrıldık O gün boyunca çok ağladık kopamadık birbirimizi sen ama veda etmek zorunda kaldık başta ailelerin istememesinden dolayı sonra da kendimizi oyalamamak için bitirme kararı aldık ve o gün bitirdik Çok acı çekiyorum 26 Haziran günü bitirdim çok taze Ama ben bu duruma alışmak istiybilmiyorudurumu kabullenmek benim için çok zor benim zaten çok sağlıklı bir ilişkim olmadığı için kendimi bununla avutuyorum zaten çok acı çektim ilişkide çok ağladım çok üzüldüm ama bu zamanda böyle uyumlu olabilen ya da kendini birbirine adayan iki insan olabilen çok az çift gördüm. Biz çok uyumluyduk her şeyimizi birlikte yapardık hayatımızın merkezine birbirimizi koymuştuk ben bu zamanda bir daha böyle seven böyle aşık olabileceğimi düşünmüyorum tekrar sevilebileceğimi düşünüyorum çok üzgünüm onunla bir sonum olsun isterdim bir geleceğim olsun İsterdim ama ayrılmak zorunda kaldık ve biz bitirdikten İki gün sonra da Annemin istediği Teyzemin oğlu vardı ya onun da nişanlandığını öğrendik annem bu duruma çok üzüldü çünkü benim o çocukla olacağımı düşünmüştü ama bizim ayrılmamıza da sevindi bir noktada. Ben şimdi ne yapacağım hocam bana yardımcı olur musunuz Biliyorum çok uzattım çok detaylı anlattım ama bu duruma alışmak İstiyorum yeniden sevebilecek miyim yeniden bu yaralarım kabuk bağlayacak mı yeniden birine güvenebilecek miyim hiç düşünmüyorum çünkü sevdiğim insanla olmadı bir daha bu zamanda da böyle sorumluluk sahibi mesleğini Eline Almış ailesine bakabilen sevdiğine değer veren bir insan bulabilir miyim hiç bilmiyorum

Sürekli ölümü düşünüyorum

Uzun zamandır sürekli ölümü düşünüyorum inançlı bir insan olmama rağmen hep kötü yönlü düşünüyorum özellikle geceleri çok fazla düşünüyorum ve gereksiz bir korku yaşıyorum birde sürekli mutlu olduğumda bozulacakmış hissi ve sanki hayatımda mutlaka bir aksilik olması gerekirmiş gibi bir durum var herşey güzel gittiğinde sorun olarak görüyorum bunu kötü giden bişeyler olmalı düşüncesiyle yani hiç bir zaman tamamen mutlu olamama düşüncesi

Nefret ve öfkeden nasıl kurtulabilirim?

Merhaba son 1-2 haftadır çok kötü hissediyorum çok üzgün,yorgun,yalnız,öfkeli hissediyorum (yalnız hissediyorum ama aslında çevremde oldukça insan var arkadaşlarım var) yolda yürürken bazen yere yığılıp kalasım geliyor. Sürekli başım ağrıyor başımın farklı farklı yerlerine ağrı atıyor sürekli. Gördüğüm mutlu insanlara,mutlu çiftlere ya mutlulukla alakalı en ufak bişeye bile öfkeleniyorum. Ufacık bir gülüş ufacık bir gülümseme görsem bile dışarda beni öfkelendiriyor. Sırf bu öfke basması yüzünden artık dışarı çıkasım gelmiyor ne zaman dışarı çıksam ya üzülüyorum ya da öfkeleniyorum. Ama öfke hali çok daha yoğun yaşanıyor. Öfkelenince sol elime ve koluma (bazen iki ele birden) soğukluk hissiyatı geliyor sanki soğuk bir sıvı damarlarımda dolaşıyormuş gibi hissediyorum kolum ve elim dışardan deil içeriden soğuyor. Mutlu insanları görmek beni çok rahatsız ediyor. Geçen gün başımdan geçen bir olay: Dışarda yürüyorum önümde el ele tutuşmuş mutlu bir çift var ve ben bu insanları görmemin üzerinden 10 saniye geçmeden sol elime ve koluma soğukluk hissiyatı geldi aşırı rahatsız oldum bu insanları görünce, adımlarımı hızlandırdım hemen onları geçtim ve görüş açımdan çıkardım onları. Rahatsız olunacak bişey yok halbuki insanlar ne güzel mutlu mutlu geziyorlar işte ama elimde deil böyle mutlu insanları görünce öfkeleniyorum veya üzülüyorum. Geçen gün başımdan geçen bir olay daha: Dışarda yürüyordum bir çift görmüştüm yine, çok rahatsız olmuştum ama ardından şunu farkettim o çift o an mutlu deildi kavga ediyorlardı. Benim onları gördüğüm an onlar kavga ediyordu bunu anladığım an rahatlamıştım. Bu öfke sürekli mutluluğa,güzel duygulara tepki olarak oluşuyor bende. Gece oluyor mesela evdeyim, oturuyorum aklıma mutlu insanlar geliyor o an çok yoğun bir öfke basıyor gerçekten dayanılacak gibi olmuyor. Ben hiçbir yerde mutlulukla alakalı bişey görmeye tahammül edemiyorum. İşin kötü yanı artık nefrete dönüşmeye başladı bu öfke içten içe nefret hissediyorum mutlu insanlara karşı. Çevremde mutlu insan görmek istemiyorum. Çevremde mutlu insanlar olacağına mutsuz insanlar olsun. Ağlayamıyorum gözüm doluyor ama ağlayamıyorum kesinlikle bazen ağlama hissi geldiğinde saliselik gülme oluyor. Bikaç gün önce rüyamda hüngür hüngür ağladım ama o da rüyaydı sadece. Bugün sol gözüm seğirmeye başladı ara ara seğiriyor. Ben şuan bunları yazarken bile aklıma mutlu insanlar geliyor başımı ağrıtıyorlar, beni rahatsız ediyorlar, aklımdan çıkmıyorlar. Kibrimi büyütmeye çalışıyorum daha iyi hissederim diye ama onuda yapamıyorum. Bu son zamanlarda ortaya çıkan öfke ve nefreti içimden nasıl atabilirim başımı çok ağrıtıyorlar cidden sıkıldım artık. Umarım kendimi güzel ifade edebilmişimdir şimdiden cevabınız için teşekkürler.

Yaşadığım bu durum nasıl geçer ve sebebi nedir?

merhaba. 3 gündür yaşadığım durumdan bahsetmek istiyorum. Görev gereği sınırlı imkanları olan bir yerde görev yapıyorum. Yaz tatili için ailemin yanına geldim. Ancak birden gelen bir aidiyet kuramama, ortamdan kopukluk ve yabancılaşma halinde hissediyorum. Aynı zamanda aylık döngümdeyim. Bu mu etkili bilmiyorum. Sürekli ağlama mide bulantısı ve zaman zaman kusma halindeyim. Etrafıma yabancılaşma halindeyim bu beni çok korkutuyor. Tanıdığım insanların yanında oturamadım bile bunalma ve yabancılaşmadan kaynaklı ortamı terk ediyorum. Son birkaç saat ise kalp çarpıntısı bu durumuma eşlik ediyor. Yolda yürümekte zorlanıyorum. Bu durumun yarattığı stresten ve korkudan olabilir. Unutkanlık ve kaygı ağır basıyor ve de bağlamdan kopukluk hali var. Sizce bu durumun sebebi nedir? Ne yapmam gerekir?