Romantik İlişkiler Kategorisi

İlk aşkımı nasıl unutabilirim?

3 yil once henuz kucukken birisine asik oldum. 5 ay sevgiliydik. Karsilikliysi. Beni cok sevdigini bana asik oldugunu hissetmistim. Bana karsi davranislari ilgisi bakislari sozleri herseyi cok ozeldi. Ailem baskici oldugu icin bulusamazdik cok az yuz yuze gorusurduk, bende utangac oldugum icin fotografimi atmaktan utanirdim. Biraz bu durumdan cani sikkindi zaten. Yinede hersey cok iyiyken bi anda beni artik sevmedigini soyleyip ayrildi. O zaman sadece peki diyip kabullendim ve bir daha asla konusmadik. Fakat icim firtinaydi. En az ilk 1 yil hic bi erkekle konusmadim sevgili olmadim. Aklimda hep o vardi. Her gece kalbimin acisindan aglayarak uyudum. Ilk zamanlar ne yemek yedim nede uyudum. Cok kotuydum. 1 yil gectikten sonra bi kisiye sans verdim baskasiyla sevgili oldum fakat 1 ay sonra ona onu sevmedigimi soyleyip bitirdim. Sonra bi baskasi yazdi beni cok seven, onada bi sans verdim. 9. ayimizda ondanda ayrildim ona onu sevmedigimi soyleyip. Hemen sonrasinda ilk askima yazdim. Ayriligimizin uzerinden 2 yil gecmisti hic konusmamistik fakat yinede yazdim. Cunku gercekten dayanamiyordum onu unutamiyordum. Sonra beni reddetti. O beni reddedince 9. ayimizda ayrildigim sevgilime geri dondum. Haberi bile yok. Hala sevgiliyiz. Gecen ay yine ayrilmistim 1 ay ayri kaldik sonra yine geri dondum ama bu sefer sebebi baskaydi sikilmistim biraz. Cok uzdum onu ben onun ilk askiydim ama onu kac kez birakip gittim. Aklim hep ilk askimdaydi. Neyse yani aradan 3 yil gecti ben hala eski sohbetlerimizi okuyorum bana verdigi sozleri okuyup agliyorum yalanci diye. Ona olan hislerimi ozluyorum. Bazen keske suan sevgili olsak diyorum. O gittikten sonra hayatima girip beni cok seven her erkege onun bana yaptigini yaptigimi fark ediyorum. Cok kotu hissediyorum

Kafa karışıklığımdan nasıl kurtulabilirim?

Merhaba benim 4 yıllık bir ilişkim 2 ay önce bitti ve sonra ilişki istemediğim halde 1. 5 ay önce hayatıma biri girdi. Eski ilişkim çok toksikti. Sürekli aldatılmaların güvensizliklerin saysızılıkların olduğu bir ilişkiydi. Şu an hayatımda olan kişi beni gerçekten çok seviyor. Hatta o kadar çok seviyor ki bazen birini bu kadar sevebilir miyiz biri için bu kadar şey yapılabilir mi diye sorguluyorum. Beni mutlu etmek için her şeyi yapıyor. Asla beni üzmüyor ve bana çok iyi geliyor. Farkındayım bana çok iyi geliyor ve kaybettiğim özgüvenimi toplamama ruhsal sağlığımı yeniden düzeltmeme çok yardımcı oluyor. Benim aklıma takılan şu ki 2 gün önce eski sevgilime kalan eşyalarını vermek için görüştüm. Birkaç saat zaman geçirdik. Bana ne kadar pişman olduğunu benim hayatımı nasıl mahvettiğinin farkında olduğunu ve beni çok özlediğini söyleyip durdu. Aslında başka zaman olsa hemen barışmak isteyip inanırdım ama sanırım bu sefer çok da etkilenmedim bu durumdan. Benim asıl kafamı karıştıran o gün bana sen şu an hayatında olan kişiyi sevmiyorsun iyi değilsin sen psikolojin yerinde değil ilgi istediğin için konuşuyorsun ona kendini borçlu hissediyorsun diye konuşmaya devam ediyorsun ama zaten ilişkiniz olmayacak göreceksin yapma kendine bunu falan diyip durdu. Aslında o an kendime şunu dedim yine seni manipüle etmeye çalışıyor inanma diye. Ama sonra öyle olmadı. O zamandan beridir söyledikleri kafamda dönüp duruyor hem de her saniye. Ve asıl kötü olan şu an hayatımda olan kişiye kötü davranmaya başladım soğumuş gibi hissediyorum. Ama aslında ben ne istediğimi bilmiyorum. Seviyor muyum sevmiyor muyum ben ne yapmak istiyorum bir türlü anlayamıyorum lütfen duygularımı anlamama yardımcı olun. Teşekkür ederim şimdiden.

Toksik ilişki alışkanlığımdan nasıl kurtulabilirim?

Merhaba benim şu ana kadar iki ilişkim oldu ve ilk ilişkim 4 yıl sürdü ve sürekli tartışmaların olduğu aldatmaların saygısızlıkların olduğu bir ilişkiydi. O ilişkim bitti ve çok zaman geçmeden başka biriyle tanıştım ve ilişki istememe rağmen bir ilişkiye başladık. 1. 5 aydır şu an hayatımda olan kişiyle bir ilişkim var. Bana kimsenin davranmadığı kadar mükemmel davranıyor, çok seviyor çok mutlu ediyor. Artık ben de ona alışmaya ve sevmeye başlıyorum ama bu beni çok korkutuyor. Birini sevmek, bağlanmak, üzülmek korkutuyor. Şu an hayatımda olan kişi çok düzgün biri olmasına rağmen artık ben düzgün kişi değilim. Sürekli tartışma çıkarmaya çalışıyorum ve o buna hiç fırsat vermiyor, alttan alıyor, sürekli gönlümü almaya çalışıyor, sarılıyor, sevdiğini söylüyor, dediğimi yapıyor hem de ortada hiçbir şey olmamasına rağmen. Bu bahsettiğim olaylar saçma sapan çok küçük onun suçunun olmadığı şeyler. Ama ben ya ağır konuşuyorum ya da sinirlenip toksik davranışlarda bulunuyorum. Ayrıca sürekli eski ilişkilerini merak edip sorup duruyorum, bunun da önüne geçemiyorum. Bana bir şey demese de rahatsız olduğunun farkındayım. Mantıken düşündüğümde evet geçmiş sonuçta beni ilgilendirmez diyebiliyorum ama merak edip ona saçma sapan sorular sormama engel olamıyorum. Böyle olmak istemiyorum, ben gerçekten böyle biri değilim normalde ve bu ilişkiyi kaybetmek istemiyorum. Sanki ben böyle davrandıkça bu ilişkim de toksikleşecek gibi. Lütfen bu konuda ne yapabileceğimi söyleyin, çok stres oluyorum.

Unutmak istediğimde karşıma çıkıyor

Merhabaa yaklaşık 1 ay önce değersiz hissettirildigim bi ilişkiyi sonlandırdım evet duygularımı hiçe saydım biraz çünkü kendime olan saygım bunun çok daha önündeydi biraz mantıksal yaklaştım ve uzun zaman sonra birseyler hissettiğim çocuğu ben bıraktım bu aslında çok güç birseydi benim için çünkü ondan önce yaklaşık 4 yil önce aşık olduğum kişide ne yapılırsa yapılsın onu kaybetmemek için göz yumdum kabul ettim kendi gururumu saygımı hiçe saymıştım çünkü deli gibi seviyordum ama yine de bitti ondan sonra da kimseyi sevmemeye yemin etmiştim böyle bir ilişkiden sonra kendi kişisel gelişimime odaklandiktan sonra böyle bir ilişkiye başlamıştım bağlanmaktan korkmamistim ama sonra bitmesi gerektiğini farkettim ve bitirdim bu gerçekten çok zordu benim için bi yas süreci geçirdim ve tam iyileşmeye çok yakından tekrar bi mesaj geldi ondan ve kalbimin çarptığını hissettim o an çok değişikti içimde yine kelebekler yine umutlar yeşerdi ama tekrar olmayacağımızın bilincindeyim de ben uzaklaşmaya çalıştıkça o yakınlaştı hoşuma da gidiyordu ama tekrar yapamazdım yeni iyileşmiştim çünkü ama böyle devam edince yazmadığı günler içimde yine duygusallık hüzün oluyordu ve ben bir adım attığımda o uzaklaşmayı seçti kalbimin sesini dinlemeyi çok istiyorum ama bi yanımda buna asla izin vermiyor onu gördüğümde yine kalbim yerinden çıkacakmış gibi hissetmemin sebebi ne imkansız olduğunu bildiğim halde ve ben hayatımı birazda ona bağlamış gibiyim onunla konuşunca neşeli mutlu konuşmayınca depresif üzgün bir ruh hali artık kurtulmak istiyorum bu durumdan

Toksik ilişki alışkanlığımdan nasıl kurtulurum?

Merhaba benim şu ana kadar iki ilişkim oldu ve ilk ilişkim 4 yıl sürdü ve sürekli tartışmaların olduğu aldatmaların saygızılıkların olduğu bir ilişkiydi. O ilişkim bitti ve çok zaman geçmeden başka biriyle tanıştım ve ilişki istememe rağmen bir ilişkiye başladık. 1. 5 aydır şu an hayatımda olan kişiyle bir ilişkim var. Bana kimsenin davranmadığı kadar mükemmel davranıyor çok seviyor çok mutlu ediyor. Artık ben de ona alışmaya ve sevmeye başlıyorum ama bu beni çok korkutuyor. Birini sevmek bağlanmak üzülmek korkuyorum. Şu an hayatımda olan kişi çok düzgün biri olmasına rağmen artık ben düzgün kişi değilim. Sürekli tartışma çıkarmaya çalışıyorum ve o buna hiç fırsat vermiyor alttan alıyor sürekli gönlümü almaya çalışıyor sarılıyor sevdiğini söylüyor dediğimi yapıyor hem de ortada hiçbir şey olmamasına rağmen. Bu bahsettiğim olaylar saçma sapan çok küçük onun suçunun olmadığı şeyler. Ama ben ya ağır konuşuyorum ya da sinirlenip toksik davranışlarda bulunuyorum. Ayrıca sürekli eski ilişkilerini merak edip sorup duruyorum bunun da önüne geçemiyorum. Bana bir şey demese de rahatsız olduğunun farkındayım. Mantıken düşündüğümde evet geçmiş sonuçta beni ilgilendirmez diyebiliyorum ama merak edip ona saçma sapan sorular sormana engel olamıyorum. Böyle olmak istemiyorum ben gerçekten böyle biri değilim normalde ve bu ilişkiyi kaybetmek istemiyorum. Sanki ben böyle davrandıkça bu ilişkim de toksikleşecek gibi. Lütfen bu konuda ne yapabileceğimi söyleyin çok stres oluyorum.

Psikolojim çok kötü durumda nasıl içinden çıkacağım bilmiyorum

Merhaba,psikolojik olarak çok yıprandığım ve çıkmazda hissettiğim bir yerdeyim. Ne yapsam çözüm olmayacak gibi öyle karmaşık ve kötü bi haldeyim ki. Konuya başlayacak olursam normalde herkesin çok mutlu geçirdiği bir nikah gününde yaşanan kriz ve gelinen halden bahsedeyim. Ve olayın öncesinden tabiki. Nikahımızdan 2 gün öncesinde bir bohça getirme günümüz oldu. Çok güzel hazırlandık misafirlerimizi ağırlamak için. Bohçayı kayınvalidem ve komşusu getirdi. Herkes her şeyi çok beğendi bayıldım lar herkesin övgüleri vardı ortamda. Eşim beyfendi bu adet gelenek görenek işlerine karşı normalde ve hiç sevmiyor. O günde o ruh halindeydi bana karşı mesafeliydi. Neyse ertesi gün görüştük bu ruh halini bi parça düzelttik pazartesi günü de nikahımız var. Pazar akşam saat 9 gibi eşim aradı beni öyle köpürmüş öyle sinirlenmiş. Tüm sinirini kustu o anda bana. Sonra ben kötü oldum ve ağladım. Geldi konustuk olay şu bohça açılırken annemin bir arkadaşı biz ne bohçalar açtık dedi ama bu durumu bildiğini anlatmak için. Onlar bunu yapılana laf edildi olarak anlamış ve annesinin rencide edildiğini düşünmüş. Komşusu ve annesi konusurken duymuş. Bana annenle konuş o kişiyi nikahta istemiyorum dedi. Bende annemle bu konuda konuştum. Annem ayrı sinirlendi. Kimi çağıracağımıza karışamaz dedi. Ertesi gün oldu. Eşim hastaneye gidecekti aradım naptığını sordum kapattık. Nikah saatimize kadar beni aramadı. 15 dk kala biz evden çıkacakken aradım beni almayacak mısın diye. Ailenle gelirsin diye düşündüm dedi. Neyse kendimi yine toparlayıp indim gittik. Beni öyle bir uslüp ve ses tonuyla karşıladı ki kendimi zor tuttum ağlamamak için. Nikah yerine geçtik bana dediki ben fotoğraf falan çekinmem. İmzayı attığı gibi sigara içmeye çıkıyorum diye çıktı. Suratı beş karış zaten. Herkes bakıyor noluyor diye. O kadın geldiği için sinirlenmiş ve böyle tepki vermiş. Sonra aileler arasında konuşmaya başladı annem çok sinirli yatıştırılmıyor. Benim yakınlarım da müdahil oldu beni körü görünce. Ben oradan ağlayarak çıktım perişan halde. Herkes bir şey soruyor sevdiğim adam beni yerle bir etmiş. Kimseden bişey duymak istemiyorum öyle kötü bi moddaydım. Gittim bir yakınıma toparlamak için saat 5 gibi oldu aynı gün ilçede çalıştığım için dönecektik. Eşim beyfendi aradı açmadım gideceksen götüreyim yoksa da söyle bileyim dedi. Sen git dedim. Saat akşam 8 gibi oldu aile dostumuz ve babam ile yola çıktık. Getirdiler beni. Yolda aradı 11 gibi. Yoldayım dedim ondan sonra yola çıktı gelmek üzere. Geldi konuştuk tartıştık biraz bir de başkalarıyla geliyorsun dedi sen elimi tutsaydın böyle olmazdıdedim. .Ertesi gün daha ılımlı ve beni üzdüğünün farkında olarak geldi. Sorunu çözmemiz için mesafe koyma izin ver sana yaptığım yanlışın farkındayım dedi. Tüm yaşadıklarıma rağmen tamam dedim bunun yanında şuan herkes bana karşı tutumda yakınlarım ne yapıyorsun niye kolay affediyosun diyor. Ben sevdiğim adama güvenmek istiyorum ama çok korkuyorum. Konu açıldığında ben bir tepki verecek olsam önce benimle böyle yüksek tonda bir konuşma diyor. Sadece niye sen tepki belli edebiliyorsun hakkım var ben yaşadım o kötü anı diyorum. Bu halleri korkutuyor beni. Sevgimden bizden vazgeçmedim vazgeçemedim. Ama bana bir çözüm söyleyin nolur ben bu girdaptan nasıl çıkacağım içimde biriken herşey çok yoruyor beni.

Sevgilimden ayrılamıyorum ne yapmalıyım?

Erkek arkadaşım ile geçen sene tanıştık 2 aylık ilişkimiz sonrasında ayrıldık, ona eski flörtüm hakkında arkadaşım demiştim ve sonradan eski flörtüm olduğu ortaya çıktı ve onu aldattığımı söylediği için ve Aralıkta tekrardan sevgili olduk. Bana karşı çok fazla güven problemi var bu sorundan kaynaklı ve bana her tartışmamızda "Sen de beni aldattın" diyor, zamanla benim de ona karşı olmaya başladı çünkü her kavgamızda araya başka kızlar sokma ihtiyacı duydu (gerek takipleşme gerek eski sevgilisi ile konuşma) bir kez şiddet gördüm kendisinden ona "yalan söylediğimi" düşündüğü için. Manipüle, psikolojik şiddete düzenli maruz kalıyorum ama onu bırakamıyorum. Asla o benden ayrılmıyor ben de aynı şekilde. Beni kısıtlıyor, arkadaşlarımla aramı açıyor, giyimime her şeyime karışıyor. Ayrıldıktan sonra pişman olmaktan korkuyorum. Yalnız kalmaktan da aynı şekilde. Ne yapmalıyım?

Yaptıklarına rağmen özür dilemeyen insan

Okulda bir kişiden hoşlanıyordum. Ona baktığım için o da anladı. Sonra o da benimle ilgilendiğini belli etti. Gülümsedi falan. Sene sonuna kadar böyle gitti. Hiç konuşmuyorduk ama . Sonra ben ona yazmaya karar verdim. Beni kabul edeceğini düşünürken o küfür bile etti sırf yazmamam için . Bir anda yok sayılmak beni çok etkiledi. Ben de yazmamaya karar verdim. Daha sonra sanırım pişman olmuş yani üstü kapalı bir şekilde belli etmeye çalışıyordu galiba ama yine de gelip bana hiçbir şey söylemedi. Ben de umutlanmamak için görmezden geldim. Eğer pişmansa neden gelip söylemedi? Umursamadı mı? Önemsemedi mi ?Tamam söylemesin ama en azından özür dilemeliydi. Daha da önemlisi ben neden sessiz kaldım. Keşke sessiz kalmasaydım da tüm içimdekileri söyleseydim ona . Aslında çok alakam olmayan biri ama yine de çok bağlandım. Neden bu kadar bağlandığımı bilmiyorum. Özür hiçbir şeyi değiştirmez ama en azından belki içim rahatlardı birazcık da olsa. Gidip onunla yüzleşemem çünkü uzun zaman oldu. Ama keşke yüzleşseydim. İçimde kaldığı için huzursuzluk veriyor. Böyle her şeyi onun yüzüne karşı söylemeli ve rahatlamalıydım. Üstünden seneler geçti onu unuttum sayılır ama tam olarak değil. Hep birazcık kalacak. Hep biraz da olsa onu hatırlayacağım. Kağıda yazıp yakma tekniği dışında neler önerirsiniz?

Sanaldan bağlandığım çocuk

Merhaba hocam ben iki senedir bir çocukla sanaldan konuşuyorum. Ve çocuk benden de epeyce küçük. Hiç gorusmedik. Ama bu sürede ben çok bağlandık ona. Ama artık bı sonumuzun olmadığını çok iyi anladım. Bakış acılarımız farklı çünkü bayağı. Daha küçük ve yolun başında bende 27 yaşındayım. .. Onu kafamda çok buyutmusum idealize etmişim ama asla kafamdaki gibi değilmiş asla. Neyine bu kadar anlam yukledim ki asla bana uymayan biri çünkü çok iyi anladım son zamanlarda. Yasitlarim ciddi ilişki yapıp evleniyorlar bir de kendime bak böylesiyle vakit geçirdim boş yere diyorum.

Nasıl kolay unutabilirim?

İki senelik ilişkim, bir sene önce tam bugün sona erdi. İlişkinin başlarında, o çok çocukça ve olgunluktan uzak bir kişiliğe sahipti. Sürekli sosyal medyada kadınların fotoğraflarını beğeniyordu. Defalarca yapma dediğim halde bunu sürdürdü. Arkadaşlarıyla yaptığı iğrenç konuşmaları bile okumuştum. Zamanla bu durum beni çok soğuttu ve sonunda içimde biriktirdiklerimi patlattım. Sürekli dile getiriyor, tartışıyorduk. Benim de hatalarım oldu ama bir hata yaptığımda, “Hata bir kere yapılır,” deyip tekrar etmedim. O ise hatalarını düzelteceğini, eskisinden daha iyi biri olacağını söyledi. Gerçekten de bir süreliğine düzeldi ama ben geçmişi bir türlü geride bırakamadım. İçimde sürekli bir öfke ve kırgınlık vardı. Kelimelerimle onu kırarak sanki intikam almaya çalıştım. Sonunda dayanamadım ve ayrılmak istedim. Bu yaklaşık iki ay önceydi. Ama ayrılıktan bir hafta geçmeden ona tekrar yazdım, çünkü bu ilişkiyi severek bitirmiştim. Bir şans daha vermek, düzeltmek istedim. Bu süreçte ailesi, onun ağladığını görmüş ve “Bu ilişki bir daha olmaz, istemiyoruz” diyerek onay vermemiş. O da bana ailesini bahane ederek geri adım attı. Yine de bir şekilde barıştık. Ama kısa sürede yine bana nankörlük etmeye başladı. “Ben senin için nelere katlandım, ne kadar emek verdim, sen nankörsün” dedim. Ailesi, onun ders çalışmadığını ve benimle konuştuğunu fark edince baskı yapmaya başlamış. Yapraklar dökülmeye başlayınca sonbaharı bahane etti yani… Ve sonuçta benden ayrıldı. “Aileme laf eden biriyle olamam,” dedi. Ama ben sadece rahatsız olduğumu söylemiştim. Ayrılırken, “Doğum gününü kutlayacağım, hatta sana hediye bile yollarım,” demişti. Şu an saat 15:07… Hâlâ hiçbir şey yok. Ben onun yanına annemden, babamdan habersiz giderdim. Okulda yemek yemez, ona küçük hediyeler alarak mutlu etmeye çalışırdım. Evet, o da çabaladı zaman zaman, ama hiçbir zaman benim sevgim hafife alınacak kadar az değildi. Ayrılırken yüzüme her şeyi vurdu: “Hataların oldu, hiç özür dilemedin,” dedi. Ama bir özür her şeyi düzeltir miydi? Ben özür dilemek yerine emek vermeyi tercih ettim. Yine de yaranamadım. Onun ailesi bana kötü davranırken ben anneme bile bir şey anlatmadım. Çünkü anlatırsam işler daha kötü olacaktı. Arkadaşlarımı ektim, onunla buluşmaya gittim. Ağzından bir iltifat almak için çok uğraştım dedi bana. Belki romantik biri değildim ama sevgiyi çok güzel hissettirdiğime inanıyorum. Ve evet, benim de hatalarım oldu. Ama bu şekilde terk edilmeyi, bu kadar yok sayılmayı hak etmedim. Şu an psikolojik olarak gerçekten çok yıpranmış durumdayım. Onu düzeltmeye çalıştım… Ve gerçekten düzelttim. Adam etmeye uğraştım. Şimdi bakınca, onu ben toparladım ama bir başkası gelip hiçbir emek vermeden bu “hazır yemeği” yiyecek gibi hissediyorum. Bana ailesiyle yaşadığı kavgaları anlatırken bile onu rahatlatmaya çalışıyordum. “O senin ailen, böyle şeyleri kafana takmamaya çalış,” diyordum. Ağzımdan tek bir kötü kelime bile çıkmazdı. Hep yanında olan, destek veren bendim. Bana ise, “Sen beni hiç önemsemiyordun” diyordu. Kıyafetlerime karışıyordu. Ben de, onun başka kadınları beğenip benim giydiklerime karışmasını adil bulmuyordum ve karışmamasını söylüyordum. Arkadaşlarına yazdığı o iğrenç mesajları yüzüne vurduğumda ise, “Ne demişim ki?” deyip inkar ediyordu. “Kanıtla” diyordu. Ama ben, o çirkin sözleri yazmaya utanıyordum. Bu yüzden konuşamıyor, sessiz kalıyordum ve beni yalancı çıkarıyordu. Ve hâlâ aklım almıyor… Halı saha maçı yapacaklardı arkadaşlarıyla, o dönem maddi durumu iyi değildi. Ailesi beni istemediği hâlde, “Ona nasıl para göndersem de mahcup olmadan kabul etse?” diye düşündüğüm oldu. İşte bu kadar ince düşündüm, bu kadar çok sevdim… Ama sonunda kırılan, tükenen, sorgulayan hep ben oldum. Bir insan hem sevdiğini söyleyip hem de nasıl bu kadar psikolojik şiddet uygulayabilir… Gerçekten aklım almıyor.