AileKategorisi
Aileyle yaşamak, sevmek kadar sabretmeyi de gerektiriyor. Çocuklarla, partnerle ya da aile büyükleriyle daha sağlıklı ilişkiler kurmak için bazen sadece doğru bir bakış açısı yeterlidir.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
sadece içimi dökmek ve destek almak istiyorum
merhaba son zamanlarda gerçekten kötü bir dönemden geçiyorum, hayatımın en kötü donemi diyebilirim. babam zorla beni istemediğim bir okula gönderiyor oranın eğitim seviyesi çok iyi duygusal değil mantıksal düşünüyor. her sabah kendimi zorla sürüklüyorum oraya. her neyse konu bu değil anneleri günü için anneme bir hafta boyunca harçlıklarımı biriktirerek bir hediye aldım çok hevesliydim mutlu olacağını düşünmüştüm birkaç gündür annemle de konuşmuyordum bir vesile olur dedim. hediyemi götürdüm bir yandan da video çekiyordum hemen "saçım açık niye çekiyorsun" falan demeye başladı güldüler dalga geçtiler benimle salak diye. hediyeye bakmadı bile ver hediyemi dedim odama gittim ve içim boşalana kadar ağladım arkadaşlarıma mesajları attım kimisi güldü,anneler böyle dedi,kimisi boşver dedi geçti kimisi umursamadı sadece tek bir kişinin beni gerçekten önemsediğine ve aynı duygusal zekaya sahip olduğuna inanıyorum o da daha görmedi mesaji. annem babam ile konuşurken duydum annem çok karışma ama uyar bir kere dedi benim bu konuda ki hassasiyetimi bilmiyor mu falan. odamda bile değilim doğrusu rahatça ağlamak için banyoya gittim,çıkmamı bekliyorlar suçlamak için çıkmak istemiyorum. sorunun bu olmadığına o kadar eminim ki doğum gününü kutlarken falan da video çekiyordum aksine çok mutlu olmuştu umrunda bile olmamıştı. bence birkaç gündür küs olduğumuz için nasıl tepki vereceğini bilemedi aklına ilk geleni yaptı ve ben çekip gidince geri adım atıp özür dilememek için bunu devam ettirdi kendi kafasında da haklı olduğuna inandırdı kendini. hep düşünürdüm abimler neden böyle günleri önemseyip anneme birşey almıyor diye hak etmiyormuş ki. sanki videoyu kime göstereceğim daha sonra istese silerdim zaten günümü mahvetmesine gerek yoktu. ailemden nefret ediyorum bazen sırf bunun için değil zamanında bana çok zor şeyler yaşattılar kapanmam için zorladılar bile her gün de yüzüme vuruyorlar kendim için etmediğim mücadele kalmadı, evlatliktan red bile edildim düşüncelerim için. hiçbir zaman güçlü anne figürüm olmadı hep babama bağlıydı. en yakın arkadaşıma bile anlatamıyorum. nasıl anlatayım ki utanç kaynağı,utanması gereken ben değilim biliyorum ama olmuyor işte. gerçekten suçlu olduğumu düşünmüyorum sizce öyle mi? acılarımı böyle rahat anlatabilen bir insan değilim toplumda iyi bir konuşmacı ve çok özgüvenli biriyim ama bu özgüvensiz tarafımı kimse bilmiyor. yeni yeni açıyorum kendimi. anlatsamda duygusal zekalarımız veya aile yapilarimiz aynı değil ki. babam beni çok seviyor biliyorum bende onu çok seviyorum o beni koşulsuz sevecek tek kişi herşeyim. tek bir kelimesi ile günümü kurtarabilir ama o dilsiz olmayı tercih ediyor işte. o çok zor şeyler yaşamış bu yüzden benim acılarımı dikkate almıyor. benden beklentileri var yaşam tarzım ile ilgili. ama öyle olmasa bile o beni kabullenmiş gibi hissediyorum öyle olmadığını çok iyi biliyorum ama sadece his işte. babama karşı hep çok sefkatliyim onu cok seviyorum. eminim ki o da beni çok seviyor ama bazı şeyler olmuyor işte. neden ona gösterdiğim anlayışı anneme gösteremiyorum bilmiyorum babamla küçüklüğümden beri çok yakın bir bağımız var onun babası ile sorunları var bana anlattığı her bir detayı aklımda tuttum onu iyileştirmeye, yani boyumdan büyük işlere kalkıştım yapmak zorunda olmadığımı biliyorum ama iyi hissediyorum yapınca. abim bütün gün babamın başında durarak yağcılık yapıyorum mirasini istiyorum saniyor. asla aramızda ki şeyi anlayamayacak. babam çok şanslı onunla aynı duygusal zekaya sahip bir çocuğu var. beni kendisine benzetiyor o öldükten sonra ailemi bir arada tutacak kişinin ben olduğumu düşünüyor. o da böyle yaptı ailesini hep bir arada tuttu. abim bu yüzden hep benden nefret etti küçümseyerek özgüvensizligini örtmeye çalıştı icten içe abilik dürtüleri olduğunu biliyorum bana bir zarar geldiğinde ilk o koşuyor ama benden nefret ediyormuş gibi davranıyor ben kıskandığını düşünüyorum ailenin tek kızı olduğum için hep ayrı bir muamele gördüm bir abim daha ve erkek kardeşim var. onlar bunu hiç sorun etmedi beni dışlamadı ama ortanca abim biraz farklı. babama benzemeye çalışıyor,ona özeniyor. ama bilmiyor ki bende bir zamanlar ona özendim. küçükken birbirimiz çok severdik ben hatırlamıyorum büyük abim diyor 4 kardeşiz iki,iki ayrılırmışız ben ve ortanca abim, büyük abım ve Küçük kardeşim. hep ortanca abime hayrandım ne yaparsa aynısını yapardım bana özenti derdi. hangi ara nefret eder oldu bilmiyorum arada iyi davranacakmıs gibi oluyor,hemen affediyorum ama o tekrardan beni dışlamaya devam ediyor. arkadaslik ilişkilerim de de böyle çok sosyal bir insanım,fazla arkadaşım var ama herkes ile iyi anlaşamıyorum çünkü beni kullanamıyorlar, bakıyorum kız arkadaşlarını pervane yapmış etrafında herkes tarafından ilgi görüyor. bana karşı kaba konuşmaya çalıştığında haddini bildiriyorum, bu yüzden beni sevmezler çok. ama her ne kadar gıcık olsam da kız bana Bir (1) gün iyi davranınca hemen yumuşuyorum. ve bunun abimden geldiğine inanıyorum. ve bahsettiğim gibi konumuza dönersek babamla her tartışmamız da beni sevmeyi bırakmadığını biliyordum. ama bu bağı annem ile hiç hissetmedim en ufak tartışmamız da beni sevmiyormus gibi hisettim. babamın tek sorunu baskıcı olması biliyorum yeterli bir sebep, normallestirmiyorum zaten. çok uzun yazdım ve daldan dala atladım çünkü hayatım ile ilgili hicbir detayi kaçırmanızı istemiyorum umarım yeterince detaylı yazmısımdir sizin cevabını benim için çok önemli. zaten kimseye bu kadar şeffaf olamıyorum ama sizin beni yargılamayacağınızı biliyorum. bu kadar derine inmeyi beklemiyordum ama yazdıkça yazasım geldi. sizin beni anlayacağınıza ve doğru kelimeleri seçeceginize inanıyorum. biliyorum birgün bağımsız biri olacağım büyüyeceğim. ama şuan bazen canımı yakıyor.
Gizli Kullanıcı
3. Kişileri takmayı bırakıp evliliğime nasıl odaklanabilirim ?
1. 5 yıllık evliyim 23 günlük bebeğim var ve düğün günümden beri eşimin ailesinden istenmediğime dair sözler laf sokmalar alıyorum saygısızlıklar görüyorum eşim ağzını açamıyor onlara bana sadece çok görüşmezsin istemiyorsan diyor sevmek zorunda değilsin diyor ama biz şekilde görüşmek zorunda kalıyoruz ve bu artık evliliğimi zedeliyor çünkü onların yaptıklarının sinirini eşimden çıkarıyorum onlara olan artık nefret boyutuna geldi ve bana zarar veriyor artık kimseye değil ben mutsuzum ben huzursuzum kendi evime onlar isteyince geliyor ben isteyince değil bir şekilde hep onların istedikleri oluyor ve bu ciddi anlamda eşimden uzaklaştıracak beni diye korkuyorum ki çoğu zaman artık onlar yüzünden ondan uzaklaşıyorum ne yapacağımı bilmiyorum
Gizli KullanıcıEşimle aramızdaki aşılamayan mesafe
Eşimle 10 yıldır tanışıyoruz 5 yıllık evliyiz çeşitli sorunlardan dolayı ayrılma aşamasına geldik ama her seferinde tekrar denemeye karar verdik. biz severek evlendik evlenmeden once hersey cok guzeldi ama Artık beni hiç istemediğini hissediyorum sürekli p*rno izliyo tlf arama gecmisinden görüyorum ve sorduğum zaman inkar ediyor beni suçluyor bi konuda icimi dökmek istesem şuna kırıldım desem sen bunu hak ettin sen yeterli misin gibi gibi sozler söylüyor bana artik bana dokunmak dahi istemiyor bi güzel söze hasret kaldım esim beni aldattığı için mi böyle davranıyordur ne yapacagimi bilmiyorum
Gizli Kullanıcıevlilikle ilgili sorunlarımı artık çözmek istiyorum
Merhaba ne anlatayım nasıl başlayayım bilmiyorum ama çok yoruldum ruhen bedenen çok yoruldum uyumakla geçen bir yorgunluk değil bu ben 20 yaşındayım ve 9 aylık bir oğlum var 18 yaşında kendi irademle kaçarak evlendim şimdi sorsanız pişman mısın diye bilmiyorum derim eskiden hiç pişman değildim ama şimdi düşünüyorum eşimle evlenmeseydim nasıl bir hayatım olurdu diye . Eşimle çok büyük bir tartışma yaşadık daha önce psikologa gittim ben sorunun hep kendimde olduğunu düşündüm çünkü sürekli bir kavga sürekli bir tartışma çok yorulmuştum ama psikologum bana sorun sende değil dedi ben sadece seninle konuşarak bir şey çözemem eşinle de konuşulması gerek dedi ve aile danışmanlığına yönlendirdi ama eşim de dedi ki beni dinlemeyen karım danışmanı dinelyecekse burada zaten bir hata var . Evet yaklaşık 5 gün önce yine tartıştık ve hala devam ediyor ben tartışmada yaşananları hemen unutabilirm ama eşim öyle değil sürekli hatırlar zaten çok uzun bir gelecek görmüyorum sadece oğlum için devam eden bir evlilik bu ama yıpranan hep ben oluyorum
Gizli KullanıcıKendimi yetersiz ve mutsuz hissediyorum
Eşim askeri personeldi ve haksız nedenlerle sözleşmesi fesh edildi bu süreçte ailece çok yiprandik düzenimiz bozuldu memlekete taşındık bu süreçte maddi ve manevi olarak çok yiprandik bir senedir hala mahkeme sonucu bekliyoruz bu sonu olmayan bir yol gibi her akşam evimiz çok huzursuz ne 13 yaşındaki oğluma yetebiliyorum nede eşimeOğlum çok saygısız ve asabi oldu eşim kendi içine çekilip sadece mahkemesine odaklı ama ben yine herşeye koşarken buluyorum kendimi bir taraftan oğlum neden bu şekilde davranıyor bir taraftan eşimin çok rahat hareketleri bide küçük bebeğim var tabi onada kosturuyorum bazen kendimi kimseye yetmiyormuş gibi hissediyorum her akşam evde kavga eksik olmuyor ev sürekli huzursuz oturup ailece film bile izliyemiyoruz her seferinde kendimi oğlumu uyarirken eşime bağırırken buluyorum napabilirm
Gizli Kullanıcıeşimin ailesiyle iligili durumda nasıl davranmam gerek
Eşim ve ben 8 aylık evliyiz eşimin ailesiyle altlı üstlü oturuyoruz eşim ve kaynanam ile ilgili bir sorunum yok kayınbabamı tanıdığım günden beri dik kafalı kırıcı konuşan biriydi evlendikten sonra 2 ayrı ev değilde tek bir hane olalıö diye uğraşlara girdi alttan alta laf sokmalar tavır takınmalar buna izin vermedim eşim ederim hiç bir zaman annenlerin yanına git diye söyledim çoğunlukla beraber gittik 1 saat kadar oturup kendi evimize geçiyorduk son 1 aydır bana karşı tavır alıyo oğlumu benden kopardım diyerek bugün birbirimizi görmeyelim diye ortak geçtiğimiz bir merdiven var onun kapılarına kağıt yapıştırdı eşimde işe gittikten sonra arkasından aramış bağırişma sesini bende duydum eşime gelmiyosun bizi aramıyosun bir çay içip gidiyorsun erkek olamadın tarzında kelimeler kullanmış nasıl bir davranış sergileyeceğimi bilemiyorum çocuklarımda bir yuvasının olduğunu anlamalarını isterim bir yandan insan ailesini atamaz tek korkum ikimizin arasının bozulması yardımcı olursanı sevinirim.
Gizli KullanıcıSözlerime nasıl hakim olabilirim
Annemle ya da erkek arkadaşımla ya da çevremden herhangi biriyle tartıştığımda çok ağır konuşuyorum sonrasından çokca pişman oluyorum söylediklerim hakkında ama geri adım atamıyorum özür dileyemiyorum ters cevap almaktan reddedilmejte yargılanmaktan ya da yeni bir tartışma başlamasından korkuyorum o an sözler kontrolsüzce çıkıyor ama sonrasında gerçekten çok pişman oluyorum o an kendimi ilk başta kontrol edebiliyorum ama sonrasında uzadığı zaman tartışma edemiyorum ve bir sürü istemediğim şey söylüyorum
Gizli KullanıcıErgen birisine nasıl davranılmalı
Merhaba samimi olacağım. Erkek kardeşimin ergenliği çok zor geçiyor. Dayanamıyoruz ailece. Bu sene YKS sınavına girecek ama ders çalışmıyor. Keşke her şey bu olsa malesef öyle değil. Dışarda fazla vakit geçiriyor. Arkadaşlarıyla çok geziyor. Ve bizi dinlemiyor. Telefonlarımızı açmıyor, bizimle konuşmuyor. Ne desek tersini yapıyor. Bizi dinlemiyor ve bu durum bizi zorluyor. Ben ablasıyım ama benimle bile konuşmuyor. Aramıyor , sormuyor bu durum beni üzüyor. Ne yapacağız bilmiyoruz ama ailesinden bu denli uzaklaşması hiç normal değil. Kabullenemiyirum bu durumu. Kardeşimle ilişkimin daha farklı , daha güzel olmasını isterdim ama umuyorum ki o günler de gelecek. Arkadaşları onun ailesi olmuş. Başka bir şehirdeyim eve gittiğimde ondan hoşgeldin kelimesini duymayı istiyorum ama bunu bile söylemiyor. Bizimle yani ailesiyle bir yere gitmiyor. Ne yapıyorsa arkadaşlarıyla yapıyor. Biz ders çalışmasını söyledikçe çalışmıyor aksine arkadaşlarıyla daha çok geziyor ve kimi zaman eve geç geliyor bize haber bile vermiyor. Nereye gittiğini söylemiyor. Bu durum gerçekten zorlayıcı. Ne yapmamızı önerirsiniz ? Cevabınız için şimdiden teşekkür ederim 💕
Gizli KullanıcıNarsist anne babayla nasıl davranmalıyım?
Evliyim yaş35 anne ve babam hiçbir zaman yanımda olmuyor en kötü anımda bile varken yoklar çok acı çekiyorum onlara ne zaman ihtiyaç duysam yoklar torunlarına bakmak istemiyor annem sizce neden olabilir?kendimi üvey gibi hissediyorum o aileye ait hissetmiyorum sevgi görmüyorum bunda beni çok derinden yaralıyor varken yok olmaları çok can acıtıcı keşke böyle davranmasalar defalarca kez kırılıyorum çok üzgünüm hayat kısa
Gizli KullanıcıBabamla iletişim kuramıyorum, nasıl yaklaşmalıyım
Merhaba babamla ilgili sorun yaşıyor iletişim kuramıyorum örneğin hoşlanmadığım birseyi defalarca düz biçimde söylediğim halde üste çıkıp söylediğimi yanlış yere çekip istediğini kabul ettirmeye çalışıyor ve ben haksızmısim gibi davranıyor oysaki haklı olduğum veya haklı olmadığını şeyleri görüp ona gore davranıyorum ve bu durumdan çok yoruldum ister istemezde artık konuşmak iletişim kurmaya çalışmak istemiyorum ve tepkimi artık bağırarak gösteriyorum bu konuda ne yapabilirim nasıl yaklaşmalıyım?
Gizli Kullanıcı
