Aile Kategorisi

Ne yapacağımı bilmiyorum

5 ay önce çok sevdiğim birini kaybettim pesinden panik ataklar başladı 1 yıldır evliyim esim resmen kadın gibi her şeyi bana soruyor ev sahibiyle yapacağı konuşmayı bile bana yazdirdi suslenincede asaliyor sacma sapan ne soru varsa bana soruyor kendi beyni yokmus gibi evi ben sırtladım hel her seyi benim haletmemi bekliyor zaten sıkıntı icerisindeyim ama esim bana hic yardimci olmuyor tam Bir cocuk ve ben cocuk buyutmek istemiyorum bosansam anam bakmaz bosanmiyorum kendimi yedim Bitirdim ne yapacagimi bilmiyorum eskisi kadar saygi da duyamiyorum surekli kadın gibisin diye asaliyorum elimde degil asiri sinirleniyorum evi birakip gidesim geliyor

Eşimin tavrı

İyi günler benim eşim bana karşı iyiydi normalde ama geçen günlerde ailem evimize geldi abim ve annem onlar gelince ilgilendi ama çok az ondan bi ay önce ailesi geldi abisiyle eşi geldi onlara çok çok iyi davranmıştı ben de annemler gidince bunu dile getirdim yapmadım mı diye bana çıkıştı sinirli bi şekilde ben kendimi çok yanlız hissediyorum gurbetteyim ztn çok üzüldüm günlerce ağladım kendinin umrunda bile olmadı

Eşim ve annesi ve ailesi

Eşimle 6 yıldır evliyiz 2. 5yaşında bir kızımız var. Uzun yıllar eşim ailesine maddi destek yapmış ve halen yapmakta annesi aşırı sosyal içki gece hayatı olan biri kardeşi şuan cezaevinde ve sürekli bizden para istiyor eşim yüklü miktarda kardeşinin kıyafet ihtiyacı karşılayacağını söyledi bende tepki verdim yeter artık bizim senin yüzüne hasret yaşıyoruz bende ev temizliğine gidiyorum neden birşeyler sahibi olalım diye dedim ben dedi kardeşim cezaevinde kırkyılda alışveriş yapmışım ne olmuş desede sürekli para veren biri biliyorum annesi ben pazara bile gidemiyorum diyor evi yeni gelin evi gibi saçlar boyalı fönlü bir duyuyorum gece dışarıda oğluna söylüyorum oda soruyor annesi ee oğlum benimde canım sıkkın kafamı dağıtmaya gittim arkadaşlarım ödedi gibi yalanlar söylüyor kendini acındırıyor evime portakal alamıyorum diyor bir gidiyoruz buzluk balık bile var bu arada eşim düşük oranda engelli kızıyorum ozaman bende aileme yardım edeyim diyorum annem halen calışır aynı yaştalar kendi 1 bluz alan biri defil önce cocuklarım der evleri yandı eşim anneme 5 bin verdi sonra aldı birde ama kendi ailesine öyle degil benim ilk eşimde cocuklarım var onlara 100 tl verir onun lafını yapar ama kendi ailesine yüksek bin falan degil verdiği şaştım kaldım bende birşeyler sahibi olalım evime destek olayım diye cocugumla ev temizliklerine gidiyorum zoruma gidiyor tamam ailesi yapsın ama cezaevinde bir adama da marka takım almak göndermek nedir ayakkabı falan almak nedir annesi lüks içinde yaşıyor ona vermek nedir ben aylardır saçıma boya vurmadım eşime durumu bir anlıyor bir anlamıyor bıktım artık verecekse ozaman herkeze versin vermicekse kimseye vermwsin

pnrylkm

bir yol bulamıyorum

Ben de annemi 7 ay önce kaybettim ve yokluğuna alışamadım. .. Bazen her gün bazen de iki gün de bir en ufak bir şey den hatırlayıp ağlıyorum. .. Evliyim ve eşim bu konuda hiç destek olmuyor. .. Şimdi ailesinin yanına taşındık ve ben alzheimer olan kayınvalideme bakıyorum aynı evde yaşıyoruz. .. .Kayınvalidem hiç susmuyor hiçbir şeyden memnun olmuyor. .. Kayınpederimin kulakları duymuyor gözleri görmüyor. .İkisine de bakmakta zorlanıyorum. .. Nefes alamıyorum. .. Eşimle bu konuyu konuşamıyorum beni dinlemiyor anlamıyor sürekli beni suçluyor hasta bakmak ta ne var iki tane insana bakarsın diye beni susturuyor. .Kendi acımı yasımı yaşamama bile izin vermiyor hayatta ilk annesini kaybeden sen değilsin diyor. .. Boşanmak istiyorum hayır olmaz boşanamayız diyor. .. Evden çıkmama müsade etmiyor. .. Bunalıyorum. .. .Dört duvarın arasında yaşıyorum. . Ne yapabilirim bir yol gösterebilir misiniz

Evlilik Korkusu Ayrılma düşüncesi

Ben 26 o 31 yaşında, 3 yıldir tanışıyoruz 5 aydır nişanlıyız. Düğüne 1. 5 ay kaldi. Sevgiliyken sürekli tartışıyorduk her 2 haftada bir illaki birsey çıkıyordu. Kendisi net sınırları olan ve asla bu sınırlarını benim ya da baskasi için değiştirmeyen birisi. Açık ve dar giymemek, çok gezmemek, kıskançlık, bana istedigim ilgiyi göstermedigini düşünmem, sürekli bu konulardan kavga ediyorduk. Zaman yaklastikca ve adimlar attikca sevgililikte sineye cekebilecegim konulari omur boyu yaşayacak olma korkusu basti beni. Cok ataerkil birisi bende çalışıyorum ve meslegime önem veriyorum henüz herseyin başındayım ama evlendigimde işten çıkmam gerekecek çünkü haftaici hergun saat 8 de eve gelmemi istemiyor. Ev is konusunda o sadece yardim ederim butun sorumluluk sende diyor. Ben ailemin yaninda cok rahat yetismis bir kızım şuan çok rahat bir hayat sunuldu bana, ama onunla olduğumda yaşayacağım baskıyı tahmin ettikce içim daraliyor. O şuan yaşayacağımız evi tadilat etmek ile meşgul, benim aklimda 2 haftadir bu düşünceler geçiyor. Evlilik konusu açıldıkca tansiyonum düşüyor gibi hissediyorum. Onunla konusmaya cesaret edemiyorum, çözüm sadece ayrilikmi onu da bilmiyorum. Yarın ev esyasi almak icin bulusacagiz. Ama daha fazla masrafa girmeden ve karsimdakini zor durumda koymadan konusmam gerekiyor, ama ne konusacagimi nasil konusacagimi bilmiyorum. Onun tepkisinden korkuyorum beni suçlu bulacak ailecek beni suçlu bulacaklar onlari masrafa soktugum icin. Kızacak bağıracak üzülecek ağlayacak. 5 6 ay depresyona girecek tadilatini yaptığı eve girmek istemeyecek. Sağlık problemi vardi Allah korusun o konuda birsey yasayacak belki üzüntüden. Ama evlenirsek de mutlu olabileceğimizi düşünmüyorum ben şuan mutlu değilim onu mutlu edemem bu şekilde. Ama korkuyorum ağzımı bicak acmiyor onun karşısında bu konuyu konusmak icin. Ne yapacagimi bilmiyorum.

Hiçbir şeye bağlanamamak rol mü yoksa kendini savunma mı?

Merhaba, Ait hissedememe,bağlanamamak,hiçbir zaman devamlı bağ kuramamak ve hep büyük bir boşluk hissetmek neden kaynaklanıyor ? Çocuklukta olanlarla ilgisi var mı ? Ben doğduğumda ebeveynlerim çok gençti, ikisi de üniversiteye gidiyordu ve evlilikleri babamın ne annemi,ne de beni sevmediği,hiç bir zaman da sevmeyeceği bir evlilikti. Bana sürekli aneannem ve ya babaannem bakıyordu söylediklerine göre. Kaçıngan veya korkulu bağlanma türü olabileceğimi onaylayan yazılar okudum. Yine de anlamıyorum. Geçmişte olanları nasıl hatırlaya bilirim ? Ya da bastırılan duygularla ne yapabilirim ? Bu boşluğu nasıl doldura bilirim ?Önceden teşekkür ederim.

3 yaşındaki kizim babasını istemiyor

Öncelikle merhaba. Kızım tam 3 yaşında ve babasını istemiyor, babası ona her yaklaştığında onu itiyor . Kucağına aldığında ağlıyor, Eşim çalışıyor, ben kızımla evde ilgileniyorum. Eşim ilgisiz bir baba da degil, onunla oyun oynuyor , sohbet ediyor. Ancak kızım babasından çabuk sıkılıyor, onu istemiyor. Bana karşı böyle değil, tam tersi aşırı bağlı. Eşim bu duruma çok üzülüyor ve gerçekten ne yapmamız gerektiğini bilmiyoruz . Yardımcı olursanız çok seviniriz. Şimdiden teşekkür ederiz.

ssedaa

Annem ile görüşmeyi kesmeli miyim?

Her ne kadar iyi bir anne olmaya çalışsa da sürekli bir noktada fazla alınganlık gösteriyor. Sanki ben onun annesiymişim gibi bana eşi yani babam ile ilgili problemlerini anlatıyor. Küçükken bana yasakladığı normal şeyleri (barbie, arkadaşlarla oyun), şimdi küçük kardeşime nasıl ballandırarak yaptığını/ aldığını anlatıyor ve farkında mı bilmiyorum bile. Arada bir ben sana iyi bir anne olamadım perileri geliyor. Birkaç kez küçük kardeşimde bu yapamadığı anneliği telafi ettiğini bile söyledi. Bundan rahatsızlığımı dile getirdiğimde onu mu kıskanıyorsun diyor ya da ağlıyor. İletişim kurarken çok yoruluyorum. Ben 24 yaşındayım, bipolar hastasıyım ve kan değerlerim gayet sağlıklı son zamanlarda. Ama bu tip konular yine karşıma geldiğinde ve sinirlendiğimde sürekli bu hastalıktan söz ediyor. Bipolar olduğum için sinirlenemezmişim gibi sanki. .Bu iletişimi kurtarabilir miyim?

baba

babam annemi kendimi bildim bileli aldatıyordu. annem defalarca yakalamasına hır gür çıkarıp babamla kavga etmesine rağmen ayrılmayıp affeti babamı. genel olarak dayaklı ve huzursuz bir ortamdı hep. annem ölüm döşeğindeyken annemi aldatıp anneme bakmaya devam ediyordu (anneme cok iyi bakti) ve annem öldü. babam ihtiyaclarimizi karsilayip bizi sevdigini gostersede onu affedemiyorum. tutarsız sevgisi yüzünden iyi birimi bilmiyorum karar veremiyorum. nasıl affedebilirim nasıl ilerlerim

Anneden soğumak normal mi?

Öncelikle, yetişkin bir kadınım. Annemi eskisi kadar sevemiyorum. Ailem ben küçükken boşanmış. Beni yetiştirme sorumluluğu anneme kalmış. Annem lise mezunu ve herhangi bir meslek sahibi değil. Yaptığı yanlış evlilikler, kendi ayakları üzerinde durmaması, hep bir erkeğe ihtiyacı olması, ilişkilerinde genelde evli erkekleri seçmesi beni kendinden uzaklaştırıyor. Bazen onu görmek, sesini duymak bile istemiyorum. Seçimlerini doğru bulmadığımı söylediğimde öfkeden deliye dönüyor. Benim vefasız ve nankör bir evlat olduğumu, onu yargılamaya kimsenin hakkı olmadığını ve benim için yaptıklarını hak etmediğimi söylüyor sürekli. Burada dile getiremeyeceğim şekilde hakaretlere ve aşağılanmalara da maruz kalıyorum ve haliyle ben de kırıcı oluyorum. Çocukluğumdan beri bana verdiği zarardan, yaşattığı travmalardan bihaber. Yakında güzel bir işim olacak ve bunu bile yüzüme vuruyor, kendimi bir şey sandığımı söyleyerek. Güzel de giden bir ilişkim var, evlenmediğim ve yakın zamanda da evlilik düşünmediğim için ilişkimi de hor görüyor ve beni karalamaya çalışıyor. Hayatta yaşadıkları yüzünden hep bi kurban psikolojisinde. Anneliğini kendi annesiyle ve hatta bana hayatımın hiçbir döneminde babalık yapmamış babamla kıyaslıyor, bu şekilde kendini haklı çıkardığını sanıyor maalesef. Daha fazla dayanamıyorum. Aynı evde yaşıyoruz, ayrılmayı düşünüyorum artık.