Aile Kategorisi

Anneme karşı nasıl bir tavır sergilemeliyim?

Merhaba, ben 28 yaşındayım. 6 ay önce eşimden boşandım ve İstanbul'dan İzmir'e ailem ve akrabalarımın olduğu şehre taşındım. Annem ve babam sürekli kavga ettiğinden ve annem her şeye şikayetlendiğinden kızımı daha sağlıklı buyutebilmek için onlara yakın, ayrı bir eve çıktım. Ancak özellikle annemin, hayatıma müdahalesi çok fazla. Sürekli evimin ışıklarını kontrol ediyor, eve dönüp dönmediğimi soruyor, boşanmamla ilgili bana laf sokuyor. Kendince benim eksik olduğum yanları sürekli yüzüme vuruyor, fiziksel özelliklerim de dahil. Hatta geçenlerde babamla birlikte kilom yüzünden eşimin benden ayrıldığını ima ettiler, defalarca şiddet gördüğüm bir evliliği bitirmiş biri olarak çok üzüldüm. İnsanların yanında 2 yıldır kızıma tek başıma baktığım halde "daha anneliği öğrenemedi annelik yapamıyor" gibi ithamlarda bulunuyor. Kızımın uyku saatlerine dahi müdahale etmeye çalışıyor. Gerçekten çok bunaldım, 10 yıldır onlardan ayrı yaşıyordum ve şimdi bir anda özellikle annem sürekli hayatıma müdahale etmeye başladı. Eve sipariş ettiğim yemeğe, evime aldığım eşyaya bile karışıyor. (Maddi yükümlülük tamamen benim üzerimde olduğu halde) Geçenlerde tabağıma yemek dizerken, tatlıyı şimdi alma dedi, uzun süredir ona karşı çok dolduğum için "karışma anne, ben belki böyle almak istiyorum" dedim. Dakikalarca bu söylediğime alındı, bir süre ikramlıklardan yemedi. Zaten ben bir şeye itiraz ettiğim anda, sağlık sorunlarını öne sürüp vicdan azabı çektirmeye çalışıyor. Ama bir yandan da onlara muhtacım, kızımın bakımında yardımcı oluyorlar. Ne yapacağımı bilmiyorum, çok bunaldım. Kızım biraz büyüdügünde bu şehirden kaçıp gitmek istiyorum. Hiçbir yere ait hissedemiyorum artık. ..

Nasıl davranacağım?

Eşimden şimdiye kadar hep beni savunmasını istedim 2 yıldır evliyiz o hep ailesinin küçük oğlu gibi davrandı şimdi kendince ailesin ekarşı eşim bu kez savunmayı onlara bağırıp çağırmak olarak kodlamış bana bişey dediklerinde eşim annesine bağırıyor anneside artık ben yaptırıyorum sanıyor birde görümcem okuyordu eve döndü kayınvalidem evde pısırık suskun kimseye hiç bişey diyemeyen bir kadındı şimdi görümcem eve gelince ikisi bir oldular benim kimsem yok aile apt yaşıyoruz sanki onlar bir aile ben dışlanmış olanım eşim yokken bana söyleniyor eşim varken yada n’aptınız bu kıza dediğimde biz bişey demedik biz bişey yapmadık deniyor ve hepsi bir oluyor ben kendim duygularımı açıklayamadığım için daha kötü durum oluşuyor ve kötü davranılıyor nasıl davranacağım

Eşimin huyunu değiştirmek istiyorum ama olmuyor

Eşimin istemediğim bir davranışı var. Bunu evlendikten sonra öğrendim. Ve bu benim kanımca onu daha çok sıkmama ve tartışmaya kadar ilerliyor. İki tane çocuğum var. Onların yanında tartışmamak için hep içime atıyorum ama kaldıramamaya başladım. Ne zaman konuşmak istesem bir şekilde konu kapanıyor ve ben uzatıyo oluyorum. Eşimin huyunu değiştirmek için çok çabaladım ama olmadı. Hep yerimde saydım. Artık hiçbir şekilde tepki vermek istemiyorum sizce ne yapmalıyım uzak olsam çocuklarım etkilenir diye korkuyorum durmasam kafamda aynı senaryolar dönüp duruyor ve bi sonuca varamıyorum.

Eşimin sürekli modu düşük.

Eşim 29 ben 22 yaşındayım. Severek evlendik. Evliliğimiz bir yıllık. Ve ben bu süreçte evime yakın başka bir şehirde lisansımı tamamladım. Üç gün evde kalan günler üniversitedeydim. Neyse mezun oldum ve evdeyim. Ancak yaklaşık iki aydır evde olmama rağmen ve ilk yılımız olmasına rağmen eşim sürekli yorgun ve mutsuz enerjisi yok. Çokça ilgisiz ve tartışırsak küsüp trip atan o oluyor. Ne yapmalıyım bilmiyorum. Bu durum nişanlılık sürecimizde de vardı. Beni mutlu etmek için çok nadir bir şeyler yapar. Ben genellikle kendim isterim. İlgi istediğimi söylerim. Beni seviyor musun diye sorarım. Özellikle tartıştığımız zaman haklı ve haksız olsun sürekli o trip atar ve özür dilemez. Ben adım atarsam konuşur. Takdir edersiniz ki okul hayatım ile birlikte evlilik oldukça beni yıprattı. Bu süreçte elbette bana yardım etti. Bunu bilerek yola çıktık ancak ruhumu beslediğini düşünmüyorum. Bana değer veriyor gibi hissetmiyorum. Kendisi zaten çok konuşan dilli samimi biri değildir. Yani nasıl desem bilmiyorum. .. Ağır ve sert bir yapısı var. Bazen çok iyi oluyor. Özellikle cinsel ilişki esnasında güzel olduğumu beni çok sevdiğini söylüyor. Ama günlük hayatta buna dair bir şeyler hiç söylemez. Yapmaz. Birlikte planlar hep ben isterim ve ben yaparım onunda çoğunu gerçekleştiremeyiz. Kaçan kovalanır mantığı ile üzerine pek düşmek istemiyorum. Ama artık çok yoruldum. Ne yapacağım nasıl bir yol izleyeceğim bilemiyorum. Onun enerjisinin düşük olması ve ilgisiz davrandığını hissetmem benim de hayat motivasyonumu oldukça düşürüyor. Sizce ne yapmalıyım?

Ailemle yaşamak psikolojimi etkiliyor

Ailemi çok seviyorum ama artık onlara karşı bir bıkkınlık hissediyorum. Çok soğudum yani. Bir şey dediklerinde sanki bir yerimi istiyorlar gibi geliyor. Bana iyi davransalar bu kadar olmaz biliyorum ama işte. .. Bana karşı sanki bilmediğim bir garezleri var sanki. Bütün bunlara rağmen hâlâ kendilerine dört dörtlük hizmet etmeye çalışıyorum. Sosyal hayatım yok denecek kadar az. Artık yaşama hevesim de kalmadı. İntihar etmek de istemiyorum ama artık dayanamıyorum. Kardeşlerim de beni umursamıyor. Sanki onların ablası değil de evde hizmetçi kız gibi istediklerini yapıyorum. Bana yapılanları başkasına yapsalar bir dakika bile bu evde kalmaz. Ama benim hiçbir fikrim düşüncem yokmuş gibi davranılıyor. Bu durum beni çok hayattan soğuttu. Bu dünyada niye ben varım. Benim gibi kimse var mı. Ölsem umurlarında bile olmaz. Çünkü ben bir evlat, kardeş değilim. Daha ne diyeyim bilmiyorum. O kadar doluyum ki 40 sayfa da yazsam 50 sayfa da yazsam yetmeyecek. Ve bu yazdıklarım bir şeyi de değiştirmeyecek biliyorum. Farkında olduğum şeyleri değiştirememek yoruyor. Şimdilik bu kadar anlatayım. Teşekkürler.

Kendimi görülmeyen biri gibi hissediyorum

Ailemle, özellikle babam ve abimle duygusal olarak hiçbir zaman yakınlık kuramadım. Ne onlara "baba" ne de "abi" diyebildim. Çünkü içimden hiç gelmedi. Bu durumun beni ne kadar yorduğunu ve yalnız hissettirdiğini anlatamam. Sevgi, güven ve anlaşılma gibi çok temel ihtiyaçlarım bile karşılanmadı ya da karşılanıyorsa bile hep bir şartla zorla geldi. Bazen artık kendimde sorun aramaya başlıyorum. Ailemle tam olarak bir aile değilim sadece aynı çatı altında yaşadım yıllarca. Hep aramız iyi olsun mutlu olalım diye her şeyi göz ardı edip "ailem" deyip sustum çabaladım. Artık anlamıyorum bir şey var ama çözemiyorum. Bu yüzden bu durumun nedenini daha derinlemesine anlamak bilmek istiyorum.

Geçmişte olanları nasıl geride bırakabilirim?

esimle cok kotu seyler yasadik. aile ici sorunlardan dolayi cok kavga ediyoruz o da cocuklari etkiliyor cox uzuluyorum onlara yasattiklarimiz icin. depresyonda oldugum icin kendime de zaman ayirmiyorum aynada baktigimda kendimi kotu hissediyorum. yemek yemeyi cok seviyorum zevk aldigim tek sey diye bilirim. esim cok duyguz biri narsist diye biliriz hakiketen cok zor birisi bazen hic cekemiyorum. bir evin icinde cocuklarim icin anne rolunu oda baba rolunu oynuyor. bir birimiz icin cok itici olduk aon zamanlarda

Ailemi nasıl ikna edebilirim

Merhaba ailemle uzun süredir anlaşamıyorum ne desem bir kavga küfür kendimi çok kötü hissediyorum beni anlayan dinleyen kimse yok yakında alan seçimi yapılacak ben ea istiyorum ama ailem sayısal seçmemi istiyor onlardoktor olmamı istiyor ben psikoloji okumak ünide ders vermek ama olmuyor anlamıyorlar çok değersiz ve çaresiz hissediyorum bir şeyleri zordan yapmak ve istediğim hiçbir şeyi yapamamak canımı öyle bir acıtıyor ki ölmek istiyorum olmuyor anlatamıyorum nasıl ikna edebilirim ne yapabilirim nasıl kurtulurum bu kuyudan?

Karım ve annem

26 yaşındayım nişanlıyım yurtdışında çalışıyorum nişanlandığımızdan bu yana sürekli tartışmalar kavgalar çıkıp duruyornişanlım öncesinde sürekli ayrılıkdan bahsedip duruyordu en başından beri güven konusunda problemleri vardı biliyordum ama çözeriz ederiz dedik bu konuda herşeyi kendi adıma yaptığımı düşüyordum işe giderken yazmak fotoğraf atmak öğlen molada konuşmak akşam eve giderken fotoğraf atmak yazmak bütün boş vaktimi ona ayırmak gibi sonra bi gün İstanbul’a evimize geldiler o başka bi şehirde oturuyor ilk önce küçük kız kardeşi geldi biraz süre geçti normal gibiydi Herşey sonra diğer kardeşi geldi gelir gelmez söylenmeler laf etmeler sonra bi kaç gün geçti biz nişanlım la tartıştık alışveriş yaptık gezdik en güzel yerlere götürdüm ne isterse almaya çalıştım arabada otururken bana hiç bişe almıyorsun diye tartışma çıktı bende sonunda sinirlendim nankörsün dedim işi baya büyüttü sonra kardeşinin yanına gitmek istedi götürdüm kardeşi ağladığını görünce çıldırmış gibi davranmaya başladı hakaretler küfürler ve daha birçok şey bu arada nişanlımda bana vurmakla meşgüldü sonra evimizin önüne geldiler orduda aynı şeyler devam etti hakaretler küfürler bütün mahalle penceredeydi sonra eve çıkardık orduda devam etti sonrasında annem bu durumdan dolayı nişanlıma kardeşi için bişeyler söyleyip durmuş bundan dolayı da annemle konuşmuyor ne zaman anne lafı çıksa yine hakaret sonra annecisin bilmem ne oturacağımız yeri dahi onun istediği şehirde ve semtte almaya karar vermiştim sonra bi türlü çözemedik ben çözümler sundum zaten ayrı şehirlerdeyiz bayramdan bayrama gideriz dedim onda bile hale ben gitmem aramam sormam deyip durdu ben kendi anneme giderim sen kendi annene diyip duruyo erkekler konusunda sürekli genelleme yapıyor erkekler şöyle erkekler böyle hakaret yine güven konusunda sıfır şuan ayrılık noktasındayız çözemedik çözemiyoruzdip not : yurtdışına gitmek için evlilik yapmıştık bundan dolayı da şuan mehir istiyormehirini benim alabileceğimden daha yüksek bi Mebla söylemişti ne yapacam bilmiyorum aramızda kesinlikle cinsel münasebet olmadı el ele tutuşma öpme gibi şeyler olmuştur sadece o kadar

Kendimi nasıl daha enerjik daha çok severim?

İyi günler ben 26 yaşında evli ve tek çocuklu biriyim. Eşimle severek evlendim 2 yıldır evliyim ama evlilikte kendimi kaybettiğimi hissediyprum eski neşeli ben yok gibi. Eşim çalışkan biridir iyi biridir ama çok fazla çalıştığı için geri kalan zamanındada ya uyuyup yada yattığı için kendimi artık çok yorgun hissediyorum. Para konusunda da çok sıkıntı yapan biridir tam cimri değil ama aşırı bi tutunluluğu var elbise alma yada birşey alma konusunda çoğu zaman istemez o çalıştığı içinde ben evde çocuk baktığım için beni parayı nasıl kazandığını bilmiyosun diyip durur. Artık eski sevgimin azaldığını hissediyorum. İçinden nasıl çıkarım kendime nasıl dönerim bilmiyoum psikoloğa da gidemiyorum para sıkıntım var o yüzden burdan belki öneri yapabilinirse yapılsın istiyorum. İlk önce kendime bakmam lazım biliyprum ama bu bunalmışlıktan nasıl çıkarım bilmiyorum. Eşimle çoğu görüşümüz uymadığı için para harcama konusunda yada eve birşey alma konusunda artık onunla sürekli başa dönüp kavga etmek istemiyorum. Kendimi yorulmuş onunla birşey tartışmaya gücüm yok gibi hissediyorum. Eski benide özlüyorum sıkıştım gibi hissediyorum mutlu olamıyorum. Nasıl çıkarım bu durumdan?

nurelif