Aile Kategorisi

Peki sorunlar nasıl çözülebilir

Öncelikle psikolog İrem Hanım size teşekkür ederim, psikolog olsanız dahi birileri tarafından anlaşılmak oldukça hoş, ben bu sorunları eşimle konuşamıyorum yani daha doğrusu konuşsam da anlaşılamayacağımı biliyorum, bir yandan annesi söz konusu ve ben önceki sorumda eşimin bana o ortamda tam olarak aslında s…git yazdığını yazmamışım, bu şekilde bir söylemde bulundu ve bu gerçekten saygı zedeleyici, bana eşim saygı göstermediği sürece ailesinden saygı beklemeyi zaten doğru bulmuyorum, evlendikten sonra aslında toplumsal ahlak anlayışının, sosyal anlayışın ve terbiyenin eşimde olmadığı kanısına varmış oldum bu durumla birlikte. Ben eşimin bu konuda ağlayarak ben de ikiniz arasında sıkıştım kaldım dediğinde çaresizliğini gördüm, ancak eşim hala mesela benim kendisi ile inatlaştığım görüşünde, benim ona göre inat yaptığım konu ise uğramak istedikleri bir akrabalarına gitmek istemememdi, bunu aşamadığımız için o gün inatlaşmış gibi olduk ve annesi de geleceği için bizimle bu duruma müdahil oldu, annesi gitmek istiyor ise kendisini oraya bırakıp dışarı çıkabileceğimizi ya da eşim ve annesinin yalnız yola çıkmasını illa oraya uğramak istiyorlarsa benim gitmek zorunda olmadığımı da dile getirdim ancak bunlar dahi fayda etmedi, ben yapılan saygısızlığı aşamadım kendi içimde ve ben kendimi net bir birey olarak tanımlıyorum, yani bir yere gitmek istemediğimi dile getirmiş olmak beni inatçı yapmıyor ben bunu inatlaşmak adına yapmadım, amaç ve netlik arasındaki farkı eşime aktaramıyorum, ben onu bir yere davet ediyorsam her zaman istersen gel istersen gelme diyorum çünkü birini bir yere zorla götürmenin insanın kişisel tercihlerine saygısızlık olduğunu biliyorum, bunu ona anlatmalı mıyım? Hoş anlatsam da gerçekten başladın psikolog gibi konuşmaya şeklinde yargılanıyorum, gerçekten çift terapisti işe yarayacak mıdır?

Kız kardeşim neden böyle davranıyor

Kız kardeşim daima agresif ve sinirli bana karşı diğer insanlara karşı gayet anlayışlı bana sürekli akıl veriyor hayatımda söz sahibi olmak istiyor insanların içinde beni hor görüyor ona bunları söylediğimde bağırıyor küsüp konuşmuyor hiç bir zaman hatalarını kabul etmiyor onun ilişkisi var benim yok bana nispet yapıyor sen aşk konusunda şanssızsın diyor ne yapmalıyım gerçekten bilmiyorum depresyona giriyorum bu durumdan dolayı

Sorunlu olup olmadığımı nasıl anlarım?

Merhaba, 35 yaşıma geldim ve hala çocukluğumdan beri annemden şu lafları duyuyorum sorunlusun, takıntılısın, komplekslisin. Niye sen böylesin, bir tek sen böylesin. .. En ufak birşeyde bile bu sözleri duymaktan bıktım. Benim ne demek istediğimi anlamaya çalışmayıp gözümün içine sen problemlisin diyerek bakmasına tahammülüm kalmadı ve artık kendimi sorunlu hissediyorum. Beni anlamamasına veya anlamaya çalışmamasına hayret ediyorum. Bunları dile getirdiğimde kabul etmiyor sanki ben abartıyormuşum gibi davranıyor. Çocukluğumda, kimse seni sevmez böyle çekmez derdi sebebi ilk uyandığımda gülmezmişim. Evet hiç sevilmedim bu zamana kadar hep terkedildim ama sebebini anlamadım, anlaşılmadım. Anneme, beni hiçbir zaman beğenmiyorsun diyorum kabul etmiyor. Sonuca baktığımda ben kendimi yalnız, değersiz ve problemli hissediyorum. En kötüsü artık bu laflara dayanamadığım için bende onun kalbini kırıyorum istemeden ve bu defa kırdığım için dahada üzülüyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Dinlenmediğimi, anlaşılmadığımı hissediyorum ve kendimi artık sorunlu kabul ediyorum. Çözüm bulamıyorum. Hayata karşı yaşam enerjim kalmadı. Bunun için nasıl bir yol izlemeliyim?

Keşkelerle yaşıyorum

Hicbir sey hayatimda yolunda gitmiyor hicbir adim atamiyom hicbirsey yapmak istemiyom hep keskelerle yasiyom. is hayatina atilamiyom kendimi hep yetersiz goruyom eksikngoruyom cok kotu hissediyom beceremiyom bisey ilk adimi atamiyom hayatim hep karanlik gecmiste cok acilar yasadim unutamiyom kabullenemiyom kendimi cok yalniz hissediyom calismak istiyom calisamiyom is bulamiyomne yapacagimi bilmiyom kendimi begenemiyom sevemiyom biseyleri becerebilecegini sanmiyom evlenmekte istemiyom biri eclen dediginde sinirleniyom elimde dil

Evliliğimde kendimi kullanılmış hissediyorum

nerden başlaycm ne diyecm bilmiyorum öyle çıkamazın içindeyim ikiz bebeklerim var tek başıma bakıyorum eşimin ailesinden nefret ediyorum kendisinde bi şey olduğunda direk annesine gidiyor bna yardımcı olmuyor işi düşünce gelip sıranaşıyor kndimi kullanılmış gibi hissediyorum ve çok yurldum boş yere savaşmaktan ailemin yanına gitsem kbl etmezler boşasam iki bebeğim var kafam çok dolu napcgımı bilmiyorum öyle yuruldum ki eşimin sürekli bni suçlamazsından

Evliliğimde mutlu değilim ne yapmalıyım?

İyi calismalar diliyorum 14 yillik evliyim k. marasta ikamet ediyorum esimde bende universite mezunuyuz severek evlendik her ne kadar beklentilerim hayallerim buyuk olsada hicbirzaman gerceklesmedi evliligimizin 4 yilinda kopmalar basladi 1. cocuk oldu daha da farkli oldu 2. cocuk oldu bu demde teyzesi rahatsizdi ona beraber rafaket ettik teyze vefat etti benden uzaklasmalar basladi 3 coxuk oldu dawn sendromlu oldu ve biz son 1 yildir bosanmayi konusuyoruz ben gexistiriyordum ilk zamanlar ama is cigirindan cikmaya basladi saygi bitti hakaretler artti calistigim is yuku agir firinciym ciddi anlamda gereginden fazla efor sarfediyorum yas oldu 40 kusur ne evde hizur var ne iste nede kendimde bir kac tartismamizda bana hayatin boyunda ne evlat oldun ne koca nede baba dedi yillardir it gibi calsiiyorsun hani arabami var evmi var altinmi var ortada hicbirsey yok seklinde konustu bunlar beni dahada sessizlestirdi ve uzaklastirdisn ufak bir hatamda dag yapti kendi hatasini hicbirzaman kabul etmedi hep ben hataliyim hep ben sebep oldum hep ben kendisine sadece sunu sordum sen kadin olmaktan cikip benim rolumu ustlendin bana birgun nasilsin dedinmi hayir birgun bir kahve yapip bugun birbirimize zaman ayiralim dedinmi hayir hemen eee paranmi vardi sanki sen hep annen ne derse onu yaptin inu dinledin falan seklinde cvplar vermeye basladi be ne i istemedigini tahammul edemedigini soyledi bende cocuklarin duzenleri bozulmasin diye hep sessiz kaliyorum ama bu sessizliklerden yuz bulup dahada sinirlar asilmaya basladi beni kovmalar hat seviyede kufurler falan falan ve suan ciddi anlamda duygu karmasasi yasiyorum ne yapacagimu bilemez hale geldim bana donup daonup sen benim icin ne yaptin diyor donup donup bunu soruyor ne desem alay etmeler ne cvp versem dikkate almamalar falan falan sorun suki ben gercekten bunlarin hepsine sebepmi oldum ben gercekten menfaatci bir asalakmiyim ki bu sekilde bNa geliyor neyaparsama yapayim mutlu edemedim kuzeninin abisinin veyahur herhangi benzer bir hatasi durumund olabilir ya onemli diil ne olcak sanki bizde yapmiyormuyuz olabilr takma kafana diyen esim ben yaptigimda ortaligi ayaga kaldiriyor buda bende ciddi anlamda travmalar baslatti tutarsizliar dengesiz tavirlar herhangi bir olay karsisinda umursamamalar yani bilemiyorum ciddi manada rahatsizim ben nerde hata yaptim yada yapiyorum yada bundan sonra ne yapmaliyim bu sorunu. Cvbina o kadar cok ihtiyacim varki anlatamam tesekkurler simddiden

Kendimi ifade edemiyorum özgüvenimi nasıl arttırırım

Bilmiyorum ama babam sürekli üstüme geliyo ama ben ona kendimi ifade edemiyorum sadece tamam diyebiliyorum istemediğim bir şeye hayır diyemiyorum fotoğraf çekilemiyorum kendimi beğenmiyorum fotoğraf çekilince aslında çok istiyorum ama çekildiğimde çirkin hissediyorum anneme bişeylerimi anlatmak istiyorum çok çekiniyorum anlatamıyorum özgüvenim yok gerçekten bu yüzden kendimden nefret ediyorum ya bi insan kendini savunur demi ama ben yapamıyorum ve kendimi anlatamıyorum annemle konuşmak istiyorum çekiniyorum yapamıyorum bunun için çözüm istiyorum lütfen

Eşimin ailesine karşı tutumu

Eşimin annesi ile eşimin annesinde otururken inatlaştık bir kaç konu üzerinde, eşimle aramızdaki başka bir tartışmaya müdahil oldu ve bizim aramızdaki bir soruna lütfen karışmayın dedim, ben annesiyim karışırım dedi; ben a desem b diyor, eşimin iyiliği için söylediğim araçta hız yapmaması konusunda dahi yap oğlum canım oğlum hız yap dedi düşünün, eşimle bir konu üzerinde tartışırken asla nefes almadan sürekli hakkımda olumsuz söylemleri ve eşimin de bana yükselmesi ile ben ortamı terk ettim esim arkamdan git dedi annesi bırak gitsin dedi abisi git peşinden dedi, ben de eşime bu kelimeyi kullandığın birinin peşinden gelmemelisin dedim; geldiğinde ise bu iş bitti vs şeklinde konuştu olur tamam dedim ama ertesi gün geldi yanıma ağlamaya anlatmaya başladı, eşimin annesi bana söylediklerini şu an inkar ediyormuş eşim ve ailesi dedin duyduk demesine rağmen, hastalığının arkasına sığınıyor eşim de, beyni pıhtı attı hatırlamıyor ne dediğimi bilmiyor diyor ama ben bunu asla düşünmüyorum çünkü her şeyi gayet bilinçli yaptığı belli; her şeyi gayet de hatırlıyor normal başka konularda da ancak ben demedim öyle bir şey deyip duruyormuş, ben ise eşime kendisi de aynı fikirde olduğundan kendisinden ayrılmam gerektiğini söyledim, ailesi ile görüşmememi önerdi bu şekilde sorunun çözüleceğine inanıyor ki evlilik olmadan da bu vaatte bulunmuştu ancak bunu uygulamadı sonra sonda, ve de bundan sonra da bu kararı alsak dahi yarın bir gün çocuk olduğunda illa ki tekrar iletişim zorunlu hale gelecek, eşim ise annesinin manipülasyonuna her seferinde kanıyor, eşim ayrılmak da istemiyor anladığım kadarı ile, ruh sağlığımı korumak için ne yapabilirim? Ve eşim diyor ki ailemle görüşme ben de senin ailenle görüşmeyeyim, hala da yarış peşinde bir yandan da…

nurefk

Yetersizlik duygusundan nasıl kurtulabilirim?

27 yaşında bir anneyim. 2 ve 3 yaşında 2 oğlum var. Tek başıma bakıyorum, eşim çalışıyor. En büyük isteklerimden biri anne olmaktı ama 2. hamileliğimi öğrendiğimden beri kabullenemiyorum. Bebeğimi çok seviyorum ama yetemiyorum. 13 yaşımdan beri depresyon ve kaygıyla mücadele ediyorum. Kaygılarım son zamanlarda üstesinden gelemeyeceğim bir hale geldi, bayılıyorum, kriz geçiriyorum ama yardım alabileceğim kimse yok. Eşim işte olmadığı zamanlarda çocuklarla ilgileniyor, yardım ediyor ama ben bu histen kurtulamıyorum. Çocuklarımı çok seviyorum ama onlar beni sevmiyorlar sanki hiç dinlemiyorlar, beni duymuyorlar sanki. Benimle oyun oynamıyorlar birbirleriyle de oynamıyorlar. Veteriner teknikeriyim, bekarken çalışıyordum ve hedeflerim vardı sürpriz hamileliklerle kendi hayatıma da onlara da ihanet etmişim gibi hissediyorum. Ben olmasam daha iyi olurlardı gibi hissediyorum çoğu zaman. Bazen eşimden boşanmak istiyorum tek sorun evliliğimmiş gibi hissediyorum. Yapayalnızım hiç arkadaşım yok, birilerine sorunlarımı anlattığımda kimse anlamıyor ailem bile anlamıyor. Haşimato tiroidim, bel fıtığım ve bitmeyen ağrılarım var son bikaç aydır dışarı çıkmak bile istemiyorum. Kilo aldım, hayatım mahvoldu sanki. Enerjim hiç yok. Ne ev işi yapmak ne de yaşamak istiyorum. Bu histen kurtulmak istiyorum eski neşemi çok özledim.

Duygularım yoğun, ailemle çatışıyorum, kaygım çok. Nasıl baş edebilirim?

Ben duygularımı çok yoğun yaşıyorum; öfke, kırgınlık, yalnızlık, değersizlik gibi hislerim oluyor ve bunlarla baş etmekte zorlanıyorum. Ailemle de sık sık çatışıyoruz. Özellikle annem bana çok fazla sorumluluk yüklüyor, bu da beni yoruyor. Onlarla iletişim kurmakta ve kendimi doğru şekilde ifade etmekte zorlanıyorum. Bazen kendimi değersiz hissediyorum, özgüvenim düşüyor. Okul ve sınav stresi de eklenince sürekli bir kaygı içindeyim. Bir de geçmişte yaşadığım bazı ağır şeyler var, onlar hâlâ aklıma geliyor ama nasıl açacağımı, beni incitir mi diye endişeleniyorum. Size sorum şu: Bu hislerle nasıl baş edebilirim? Kendimi daha güçlü hissetmek ve hayatımı dengeye sokmak için nasıl bir yol izleyebiliriz?