Aile Kategorisi

Babamın gönlünü almak için ne yapmalıyım

Ben babama LGS sınavdan çıkan puanı yalan söyledim ve sonra o anladı ve bana çok kızgın oldu Antalya ya gidecektik tatile ve dedi seni goturmuyorum bana dürüst olmadığın için diyor ve babam kardeşlerimin arasında en fazla bana güveniyordu ve bana arkadaşlık ediyordu ne yapmalıyım bana yardım et ve Antalya'ya gitmek içinde ne yapmalıyım ilk once onun gonlunu alayaım sonra Antalya'ya gitmek için

Evliliğimi nasıl devam ettirebilirim?

Merhaba ,Biz 5 aylık evliyiz evde huzur yok mutluluk yok aşk yok nedenini bilmiyorum hiç anlayamıyorum. evin içindeyim işleri , yemekleri , kıyafetleri yapıyorum eşime bir eş olabilmeye çaba gösteriyorum hiçbir şeyi eksik etmiyorum ve ne derse yapıyorum . Ama benimle çok severek evlenen eşim evlenmek için acele eden eşim evin içine girince çok değişti evlendikten 1 ay sonra ailesiyle her hafta sonu tarlalarına gitti tepki gösterdim suçlu oldum birbirimize vakit ayıralım dedikçe doyumsuz oldum herşeyi atlattık sorunları çözdük dedik başka bir sorun doğdu ben artık çok sıkıldım ben çok seviyorum kocamı en saf duygu değil mi sevmek ? İşten geldiğinde güler yüz göstermiyor yemekten sonra çay koyuyorum tatlı getiriyorum yinede bana sarılmaktan başka sevgisini görmedim, Sanki içinden hiç istek gelmiyor gibi hep benden bekliyor güler yüz hep benden bekliyor susmak alttan almak ,çok konuşunca çok konuşuyosun diyor hiç konuşmayınca neden susuyorsun diyor neden bu kadar tutarsız ne yapnaya çalısıyor artık dayanamıyorum ben 21 yaşındayım ben kimseden sevgi dilenemem ben biri beni sevsin diye kendimi parçalayamam ama sürekli sevilmeyi , ilgilenilmeyi vb. Şeyleri bekliyorum kocamdan kendiliğinden yapsın istiyorum seviyorsa yapsın kendiliğinden yüzü de gülsün benimle sohbette etsin benimle aktivite de yapsın ama yok olmuyor . Bi zamanlar ben istiyodum bunu yapalım şunu yapalım ama sıkıldım tek taraflı sevgi mi bu ? herşey kadınlara mı zimmetli ?ben mi evliliği yürütemiyorum takmıyorum kendimi üzmicem dedikçe kendimi ağlar halde buluyorum . Evlilik içinde yalnızlık çekiyorum bir erkek neden bu kadar duygusuz olabiliyor duygularımı yok ? Mutlu etmek çok mu zor kafamda çok soru var bunun gibi . Ben ne desem beni yanlış anlıyor çok sıkıldım ben onun eşiyim her dediğimi yanlış anlamak yerine biraz başka açıdan baksa sorduğum yada söylediğim cümlelere . Ne zaman tartışsak gidip yatıyor bende yanına gitmiyorum hiçbişey olmamış gibi davranamıyorum koltukta yatıyorum daha 5 aylık evliyiz nedir bu ? Sabrım tükeniyor morelim düzelmiyor gençliğimi mafettim sanki ben evlenmeden zaten tektim teklikten çıkmak bu dünyada sevdiğim anlaşabildiğim biriyle evlenip onunla mutlu olmak istedim bence çok değil bence hak ediyorum . Mesela yarın olacakları söylüyorum size , işten gelicek benim yüzümün gülmesini beklicek ama ben bunları unutmadığım için suratım asık olucak ve bana dicekki ; senin yüzün asık bu yüzden benimde modum düsüyor işten geliyorum güler yüz yok dicek ben her zaman suçlu oluyorum benim de duygularım var kendisi uyuyunca geçirebiliyor ama ben yapamam her insanın kendine öz karakteri var . son olarak sorum şu size beni gercekten sevse icinden herşey gelirdi yapardı değil mi ? Yani sevmiyormu açıklık istiyorum bu soruma birde ben ne yapmalıyım bu tarz bir evlilikte nasıl hareket etmeliyim ?

Cinsel hayatımız yok

Öncelikle merhaba. 8yıllık evliyim ve ikiz kızlarım var. Eşimle severek evlendik. İnişli çıkışlı evliliğimiz vardı her zaman. İkiz kızlarım olduktan sonra uzaklaşmaya başladık. Önceliklerimiz de değişmişti. Şuan neredeyse 1,5 yıldır cinsel ilişkimiz yok. Bunu konuştuğumda aldatma olmadığını tekrar çocuk istemediğimi için birliktelik istemediğini söyledi. Ve geçiştirdi. Ama bu durum canımı sıkıyor. Mutsuzum. Boşanmayı bile istedim dile getirdim. Kabul etmiyor. 30 yaşındayım kadın olarak sevmek sevilmek istiyorum dedim. Ama sürekli konu farklı yerlere gidiyor. Anlamak istemiyor.

Ailemle yaşamak psikolojimi bozuyor.

Ailemi çok seviyorum ama artık onlara karşı bir bıkkınlık hissediyorum. Çok soğudum yani. Bir şey dediklerinde sanki bir yerimi istiyorlar gibi geliyor. Bana iyi davransalar bu kadar olmaz biliyorum ama işte. .. Bana karşı sanki bilmediğim bir garezleri var sanki. Bana karşı sanki bilmediğim bir garezleri var sanki. Bütün bunlara rağmen hâlâ kendilerine dört dörtlük hizmet etmeye çalışıyorum. Sosyal hayatım yok denecek kadar az. Artık yaşama hevesim de kalmadı. İntihar etmek de istemiyorum ama artık dayanamıyorum. Kardeşlerim de beni umursamıyor. Sanki onların ablası değil de evde hizmetçi kız gibi istediklerini yapıyorum. Bana yapılanları başkasına yapsalar bir dakika bile bu evde kalmaz. Ama benim hiçbir fikrim düşüncem yokmuş gibi davranılıyor. Bu durum beni çok hayattan soğuttu. Bu dünyada niye ben varım. Benim gibi kimse var mı. Ölsem umurlarında bile olmaz. Çünkü ben bir evlat, kardeş değilim. Daha ne diyeyim bilmiyorum. O kadar doluyum ki 40 sayfa da yazsam 50 sayfa da yazsam yetmeyecek. Ve bu yazdıklarım bir şeyi de değiştirmeyecek biliyorum. Farkında olduğum şeyleri değiştirememek yoruyor. Şimdilik bu kadar anlatayım. Teşekkürler.

Ailemden alamadığım destek beni zorluyor

Ailemden duygusal destek alamıyor bunun yerine dışlanıyorum,zorbalanıyorum. Bu da benim psikolojimi bozuyor ve kendi hayatım için şuan kritik adım olan stajıma odaklanmak ardından da ekonomik özgürlük kazanmama engel oluyor. Benden bıktıklarını ve kendi başımın çaresine bakmam gerektiğini söylüyorlar. kardeşlerim de annem de beni görmezden geliyor veya ben insan değilmişim gibi benimle konuşuyor öyle davranıyorlar. Bunu söylediğimde inkar ediyor beni suçluyorlar.

aytajhuseynova

Aile ilişkisi

Merhaba eşimle ilgili sorunlarım var beni sürekli eleştiriyor her konuda haksız olduğumu düşünüyor ve konuştuğumu düşünüyor bunun için ne yapmam lazım haklı olduğum konuda da aynısı oluyor ve başkası dediğinde onayladığı birşeyi ben söylediğim halde süpheci davranıyor sebebini çok merak ediyorum acaba bende mi sorun var diye düşünüyorum lütfen nasıl davranmam gerekiyor yardımcı olur musunuz ilişkim bitsin yada zarar görsün istemiyorum

Sorunlu evliliğimden kopamıyorum..

Merhaba. 3 yıllık evliyim. 4 aydır eşimle ayrı yaşıyoruz. Ara ara görüşmelerimiz oldu ama hep olumsuz sonuclandı. 3 yıldır güven problemi, eşimin kötü alışkanlıkları, benim baskıcı kontrolcü davranışlarım vs. Karşılıklı hatalarla dolu bir süreç geçirdik. Şimdi boşanma davamız açılıyor. 4 aydır bi şekilde hayatıma devam ediyordum işime gidiyorum evimle ilgileniyorum yeme içme düzenim vs her şey devam ediyordu zor da olsa. Ama boşanma kesinleştiğinden beri yemeden içmeden kesildim. Sürekli uyuyorum. İşime zorla geliyorum resmen. Bedenim sürekli uyuşuyor. Onu hala çok seviyorum bir adım atsa koşarak gideceğim ama o kesinlikle istemiyor. Sanırım ikimizin acıyı yönetme biçimleri çok farklı. O kötü alışkanlıkları artırdı ve şu an hastaneye yatacak duruma gelmiş. Ben içime kapandım. Benim barışmaya niyetim olduğunu çok iyi biliyor. Benden ve bizden bu kadar net nasıl koptu anlamıyorum canım yanıyor. Bugün terapiye başlıyorum. Onsuz bir gelecek düşünemiyorum. Bir yandan kendime ev bakıyorum ama kendimi onsuz hiçbir yerde hayal edemiyorum korkuyorum. Her şey zorlaştı. Her şeyle tek başıma mücadele ediyorum. Maddi gücüm var ama manevi hiçbir desteğim yok kimseden. Bitmiş bir ilişkinin tek taraflı çabayla yürümeyeceğinin farkındayım. Çok kez denedik. Bana yaşattığı kötü bir çok anı var. Ama ilk defa onunla tattım aşkı. Onun yanında güvende hissettim. Onunla güçlüydüm. Şimdi her şeyim yok oluyor sanki. Gözümü kapattığımda kötü anılarımızı görsem her şeyi geride bırakmak daha kolay olacak belki ama hep güzel anılarımızı hatırlıyorum. Hep sevildiğim değer gördüğüm anları hatırlıyorum. O ise beni sadece ona yaşattığım kötü duygularla hatırlıyor. Sanki kör karanlık bir kuyudayım. İleriye dönük hiçbir hayalim kalmadı. Belki terapi alsak düzelirdik, belki birileri oturup bizimle konuşsa toparlanırdık belki belki diye düşünmekten kafayı yiyorum. Bu bir bağımlılık mı? Gerçek aşk mı anlamıyorum. İyileşir miyim bilmiyorum önümü göremiyorum. Nasıl devam edeceğim?

boşanmış aile çocuğu

Benim annemle babam ben küçükken, birinci sınıftayken boşandılar ve ben babama çok düşkündüm. Boşandıklarından sonra boşluğa düştüğümü hissediyorum ve hiçbir şey hatırlamıyorum. Birkaç şey var sadece aklımda. İşte yaşadığımız evin boşken anneannemin oturup ağladığını hatırlıyorum. Mahkemeleri olduğu zaman anneannemin yanındaydım, anneannem ağlıyordu. Babama çok düşkündüm ve şimdi onunla eskisi gibi hiçbir zaman olamadık. Onun yok. Ben tek çocuğum. Annem asla duygularını hissettirmeyen bir kadın. Her zaman ağladığımda bağırıldı, kızıldı, bastırıldı. Ayrıldıklarından tam hatırlamıyorum ama yakın bir zamanda annemin hayatına biri girdi ve ben onu hiç istemiyordum. Buna rağmen hep göz önümde, bana fark edilerek ilişkilerine devam ettiler. Hiçbir zaman o adamı sevmedim. Şimdi üniversiteye gideceğim, hala anlatamadım. Etrafımdaki arkadaşlarımın aileleri var, birlikte bir şeyler yapıyorlar, etkinlikler, takılıyorlar. Ama ben koskocaman evde tekim. Şimdi annem başka biriyle evlenecek, üniversiteye gidiceğim hala atlatamadım arkadaşlarım aileleriyle yaptığı etkinlikleri anlattıklarında tetikleniyorum yılbaşında arkadaşımın ailesine katılmıştım ve ailesinin o şekilde bir araya gelip takıldıklarını izleyince ağlayıp eve gitmiştim bunu aşamıyorum bunun için sürekli annemi suçluyorum çünkü ayrıldıklarından sonra babamların beni bi parçaları olarak görmemeye başladıklarını düşünüyorum evliyken benim için olan sorumluluklarını yerine getirirdi ve bunu içinden gelerek yapardı ama babam bunu şimdi yapmıyor onu artık tanıyamıyorum

Gitmeli mi kalmalı mıyım ?

merhaba eşim yıllardır bana ve kızlarıma ekonomik baskı uygulardı ve ben maddi durumu pek iyi bi ailede büyümediğim için her şey normal geldi bana bu bizim normal hayatımıza dönüştü. ona göre pahalı bir şey almak enayilik gibi her şeyi evden hallediyorduk. evden yemek yemek dışardan çok nadir yerdik bazen de gizli gizli kızlarımla sipariş verirdik sonra paketleri yok ederdik. mesela dışarda bi kahve içmemiz imkansız gibi bir şey işte. ve en kötüsü işi hep kötüymüş gibi anlatırdı. meğer çok zenginmişiz ben bunu eşim tüm parasını kaybedince öğrendim. Neye uğradığımı şaşırdım. Kendimi aldatılmış hissediyorum ve eşime çok öfkeliyim 24 yıldır bize yaptıkları film şeridi gibi gözümün önünden geçip duruyor. ben bu durumu nasıl atlatacağımı nasıl devam edeceğim bilmiyorum aklıma geldikçe delirecek gibi oluyorum. Kendime çok acıyorum tüm o yıllara çektirdiği vicdan azapları. . bizi çok rahat yaşatacakken hep biz zor zamandaymışız gibi davrandı. içim yanıyor ben ne kadar aptalmışım her dediğine inanmışım . kendi kendime diyorum kulağın sağır olurda gözünde mi kör olur? Ama sözlerini baskısını tahmin edemezsiniz. mesela marketten aldığımız bir şey diğer markette daha ucuzsa kıyamet kopardı. Anlatacak o kadar çok şey varki. .bi yanım gitmek istiyor bi yanım çakılı kalmış gibi hareket edemiyor çok üzgünüm çok

Ailemle ileride görüşmek istemiyorum ne yapmalıyım? Doğru mu yanlış mı?

Merhaba öncelikle ben 23 yaşımdayım kpss çalışıp atanmaya çalışıyorum. Ailemleyim annem babam 2 abim var fakat aramız biraz kötü ailemle şöyle ki kimse beni anlamıyor, saygı duymuyor, söylediklerimi de umursamıyorlar, hoş dinleseler de haksızım. Bir insan hep mi haksız olur? Hasta olduğuma inanıyorum artık. Atandığımda görüşmeyeceğim. Sadece ruhumu yeniden nasıl iyileştirebilirim? Hep üzgün ve ağlıyorum. Anlaşılamıyorum, yanlış yorumlanıyorum, azarlanıyorum sonra da neden böylesin diye yargılanıyorum. Normalde konuşmayı çok seven birisiyim ama gittikçe gerçekten sessizleştim. Konuşursam şimdi yine yanlış anlaşılırım diye konuşmuyorum artık. Soru cevap haricinde konuşmuyorum. Ha bir de mizacı sert birisiyim bu sebepten dolayı da insanlar tarafından hem çok yargılanıyorum asla kimsenin hakkımda iyi bir şey dediğini bile duymadım, ama biliyor musunuz kötü değilmişim de işte böyle mutsuzmuşum sürekli vs vs. Hocam sert birisiyim ama bağırıp çağıran tiplerden değilim insanlar benimle oturup sohbet ettiklerinde çok şaşrııyorlar dışarıdan böyle görünmüyorsun vs diye. Bu sadece. Sorun bile değil, ben de isterdim hep güler yüzlü olmayı ama olamadım üzgünüm. Bunları başıma kakıyorlar ve gerçekten bunaldım. Sıkıştım. Annemle konuşamıyorum konuştuğumda suçlu yine benim. Abilerimle zaten anlatamam anlamazlar beni. Bir tane kız kardeşleri var ama dinlemezler. .. Benim de kalbim kırılabilir, üzülebilirim, alınabilirim, canım sıkılabilir. Kimse için bir şey ifade etmemesinden de çok yoruldum. Vallahi de anlattığım zaman bile azarlanıyorum o yüzden çekimser birisi haline geldim. Neyin var ki! Her şeyin var! Gözün doysun biraz!. Ben ne konuşursam konuşayım a dediğime hep b derler. Baskıcı bir ailem var gerçekten anlatsam roman olur. Anneme çok kırgınım belki de en çok o beni anlamalıydı ama anlamadı hiçbir zaman. İlişkim falan yok, olmadı bu yaşıma kadar da. Ne sevilmeyi bilirim ne sevmeyi bilirim esasında. Hep bir suçluluk duygusu var üzerimde. 9 yaşıma kadar parmak emerdim onu hatırlıyorum. Babamdan değil ama annemden çokca dayak yedim maalesef. Hep de taraf tutulurdu. Erkeğin tarafı. Klasik baskıcı aileleri bilirsiniz. Evde ben yaşam savaşından ziyade bir benlik savaşı veriyorum sanki. Ben böyle bir insanım nolur böyle kabullenin normal bir bireyim neden beni yargılıyorsunuz ki? Haykırıyorum ama kimse duymuyor. Ya da işine mi gelmiyor hocam ben anlamıyorum. Hep ben hatalıyım hep ben suçluyum ben suratsızım ben sertim ben kaba saba birisiyim sevgisiz birisiyim hiçbir şey bilmem anlamam. Hep bu şekilde büyüdüm ve bunları duydum. Fiziksel bir hastalığı geçirmek çok zor elbette ama kafanıza kazınmış olan sözleri, cümleleri silmek çok zormuş ben şuan fark ediyorum. Belki hasta oldum çoktan hastayım. Ama biliyorum böyle söylersem bile yaftalayacaklar. Ailemizin 'delisi' psikolojisi bozuk vs. Asıl tedavi olması gereken kişiler yanı başımdayken. Geçmişe takıntılı birisi oldım veya olmadım bilmiyorum. Genelde öyle söyler aile bireyleri ama ben sistematik şekilde 20 senedir bu hakaretleri duyuyor olduğum için takıntılı olmam normal değil mi? Herhangi bir gelişme bile yok tavırlarında konuşmalarında algılarında. Hocam ben takıntılı değilim, anlaşılmak istiyorum. Bir insan oturup yapay zeka ile konuşur mu yahu? Çok acizce, zavallıca. Birisi bana böyle bir şey söylese çok üzülürdüm. Etrafında onu dinleyen hislerine önem veren hiç mi kimse yok derdim. 2 abim var demiştim hocam, çocukluk fotoğrafları yığınla var. Ben evin en küçük tek kızıyım benim fotoğraflarım aile albümlerimle 2 tane sadece. Koskoca aile albümünde. 1 2 3 4 5 6 7 yaşım yok? Yok bildiğiniz. Evet üzülüyorum buna da üzülüyorum. Kırgınım, öfkeliyim. Ben bir şeyi yapmak istemiyorsam bir önemi yoktur onlar istiyordur çünkü. Hocam ne var bir de biliyor musunuz? Herhangi bir insanın beni ben olduğum için seveceğine de inanmıyorum, tüm kalbimle inanmıyorum. Dalga geçiyorlar zannediyorum, neden beni seçesin ki diyorum? İçten içe kendimi layık görmüyorum herhangi bir kimseye. Sıkıcıyım, güzel değilim, başarılı değilim, kendi hür iradem bile yok sanki bir cehennemin içinde yaşıyorum. Başkasına üzüntü ve sıkıntı vermekten başka bir şey yapamam bile. Varsın ama yoksun mesela. Kimse seni görmüyor duymuyor seninle konuşmuyor. Böyle yaşam olur mu? Ruhum bu bedenin içinde gerçekten acı çekiyor sanki kıvranıyor gibi. Anlaşılamamaktan kötü şekilde damgalanmaktan herhangi bir kimselerle kıyaslanmaktan çok yoruldum, sıkıldım. Bölümümü yüksek puanla bitirdim ailemin bile haberi yok hocam söylemedim bir şey ifade etmezdi onlar için o sebepten dolayı. Bir daha 23 yaşımda olamayacağım ve en güzel günlerimin böyle geçmesine çok üzülüyorum. Uyumak istiyorum ama nasıl bir uyku olduğunu siz anlamışsınızdır. Cevabınız için şimdiden teşekkür ederim ayrıca çok fazla yazdığım için de kusura bakmayın, iyi günler dilerim.