Aile Kategorisi

Aile baskısından nasıl kurtulabilirim?

Merhaba, Eşimin ailesiyle tanışmış olduğum günden beri problem yaşadım, istenilmedim. Eşimi sevdiğim halde ailesi ve benim arkamda kalmaması için bitirmek istedim. İlişkinin en başında ailesinin baskılarından etkilense de sonrasında doğru ve yanlış ayırt edebildi farkında ve yanımda durdu. Ailesi adına özürler diledi. Bu şekilde ilişkimiz devam etti. Evlilik sürecinde eşimi cezalandırarak maddi ve manevi olarak hiç bir destekte bulunmadılar. Yalnız bırakıp, dışlandı. ikimizde uzaklaşmak istedik. Tayinimizi uzak yerleri tercih ettik. Beni sorumlu tuttular sürekli suçlayıp küfürler beddualar laflar duydum. Yine de ailesidir ve eşimin de duruşundan dolayı sesimi çıkarmadım. Ta ki aileme laf edilene kadar artık dozu çok aşmışlardı. "Seni şimdi okutmaz mıyım" diyerek tehdit vari bir şekilde hocalara okutacağını suratıma söyledi. ayırmak zarar vermek istekleri anladığımda ne evime gelmelerini ne de gitmek istedim. Eşim saygı gösterdi. Her aksam sürekli arıyorlar eşim telefonlarını açmak istemiyor sessize alıyor defalarca aranıyoruz evde huzursuzluk havası abartısız 50 cevapsız çağrı sonrası önemli bir şey mi oldu düşüncesiyle açıyor. Annesi ilgi görmek istiyor göremeyince ben intihar etcem diyip suratına kapatıyor ağlamalar bağırmalar sürekli kaos. Anne baba abla kuzenleri hepsi eşime de "karı ağızlı , karı baldan tatlı , karı ağır bastı , öteki taraftan bize sıra gelmiyor " gibi cümleler söylüyorlar. Konu sürekli ben. Eşim sağlık problemi yaşadı, kimse geçmiş olsun dahi demedi üzüldü kırıldı bu durum sonrasın da daha da mesafe koydu herkese. Yaklaşık bir buçuk yıldır ailesinden kimseyle görüşmüyoruz. evimizde huzurlu mutluyuz. Telefonu açmamak yada görüşmemek de çözüm olmadığını söylüyorum. Bi kaç defa benim zorumla gitti konuşmak icin kendini ifade etmek istemiyor, kırıldığı yeri söylemiyorum geçiştiriyor, susuyor. Ben konuşmaya çalıştım asla anlayış gösterebilen insanlar değiller. Şuan benim hic bir diyalogum yok onlarla. Eşim icin üzülüyorum. Yakın zamanda ablası duygusal olayları manipüle ederek kendi aileni kurdun bize sırtını döndün diyerek adım atmaya çalıştı kendince hic bir şey olmamışçasına yapılanları yutamıyorum, yapılanlar inkar ediyorlar tahammül edemiyorum. Duygusal baskı yaparak yumuşatmaya çalışıyorlar ama çözüm yok. Olan ilişkimize oluyor bu ne kadar bu şekilde sürebilir, çaba göstermekten bende cok yoruldum. İster istemez tepki gösterdiğimde eşim kendisine haksızlık ettiğimi söylüyor. Gerçekten onunda çabası duruşu cok kıymetli ama bitmeyen huzursuzluğun içinde olmak istemiyorum. ne yapacağımı bilmiyorum yardımcı olursanız çok sevinirim

Kendimi nasıl daha iyi hissederim?

6 ay önce annemin beyninde büyük bir tümör tespit edildi ve alındı 4 aylık zor bir süreç geçirdikten sonra durumun tekrarladığını öğrendik ve annem acilen tekrar ameliyata alındı. Bu 6 aylık süreçte ben hayatımdan, özgürlüğümden ve türlü şeylerden fedakarlık ettim. İşe girmedim. Dışarı çıkmak için bile evde birilerinin kalmasına ihtiyacım var. Abim çalışıyor ve izin günlerinde anneme bakabiliyor. O evde olunca dışarı çıkabiliyorum. Ama kendisi evin kirasını faturalarını ödediği için benim evde yattığımı ve evde kaldığım için ev işlerini yemeği mecburen yapmam gerektiğini düşünüyor. Bu cümleleri bana kendimi çok değersiz hissettirdi. Kendimi değersiz hissediyorum. Erkek kardeşim ise izin günleri ve çalıştığı günlerin gecesi de dahil evde durmaz arkadaşları ile çıkar. Evde durmayı teklif dahi etmez. Anlayışsızlığı beni çok üzüyor. Annem ise her zaman onları düşünüyor. "Yemekleri hazır mı? Onlar yorgundur sen yap. Bugün abinin dışarı çıkma sırası. Kalk sen yap". Beni en çok yaralayan durumda bu sanırım. Eskiden çok pozitif, hayat enerjisi yüksek, etrafa neşe saçardım. Şimdi ise kimse bu halimi görmüyor. Günden güne mutsuz hissediyorum. Nasıl eski enerjimi kazanır ve daha iyi hissederim?

Anneme erkek arkadaşımı nasıl açıklayabilirim?

Annem erkek arkadaşımın annesini istemiyor. Biz öncesinde komşuyduk daha sonra biz taşındık. Artık ben anneme bu durumu nasıl açıklayabilirim bilmiyorum. Stres halindeyim anneme ne desem diye düşünüyorum sadece. Yoruldum artık senelerdir erkek arkadaşımı anneme açıklama yapmamak için ve ailem istemiyor diyerek reddediyordum, artık zaman geçiyor ve bunca zamandır arkamda olduğu için onunla olmak istiyorum beni gerçekten sevdiğini yürekten hissediyorum bu zaman içinde benim ilişkilerim oldu ama hiçbir zaman beni bırakmadı. Birbirimizin en ufak şeyine kadar biliriz. Anneme bir açıklama yapmalıyım. Kendimi yazarken buldum ne yapmalıyım. Ne söylemeliyim anneme. Annem hep şey der, bir çift evlendiği zaman sadece kendileri değil aileler de evleniyor. Bu zamana kadar hep mantığımla hareket ettim. Her şeyden herkesten çabuk sıkılan birisiyim. Hayatımda kimseyi onu sevdiğim kadar sevmediğim için geri döndüm. Annemi ailemi üzmemek için her şeyi yapıyorum ve eş seçimine kadar düşünüyorum. Bu durum yordu beni onları mutlu etmeye çalışırken çoğu zaman kendimi unuttuğumu fark ettim. Anneme artık bir şeyler söylemem gerekiyor. Yardımcı olur musunuz?

Ailemle aramı nasıl düzelteceğim?

Çok kötü hissediyorum kendimi. Ailem ile herhangi bir konuda konuşamıyorum. Geçmişten gelen bir olay sonucu da değil. Ailemle iletişim kuramıyorum. Onlara bir şeyler söylemek anlatmak içimi dökmek istiyorum. Ama asla yanımda olmayacaklar bunu bildiğim için anlatamıyorum. Hatta belki kızacaklar vuracaklar. Babam erkek arkadaş konusunda çok eski kafalı. Okulda verilen ödevleri erkek arkadaşım ile yapacağım diyemiyorum çünkü anlatacak gücüm yok. Anlamayacak kızacak bağıracak. Yurtta kalıyorum arayıp konuşmak o kadar yük gibi geliyor ki kendimi çok yalnız hissediyorum. Onlarla konuştuktan sonra istemsizce ağlıyorum. Ve kendimi çok eksik hissediyorum. Kafamı toparlayamıyorum. Ve bu aile eksikliğimi birileriyle doldurmaya çalışıyorum. Birilerinin sevgisine ihtiyaç duyuyorum. Biri de beni düşünsün anlasın istiyorum. Hiç konuşmamam gereken kişilerle konuşmaya çalışıyorum onlardan sevgi umuyorum. O kadar eksiğim ki biri de beni sevsin diye yapmadığım şey kalmıyor. Ve asla kimse sevmiyor. Hoşlandığım kişiler hep reddediyor yalnız ve eksik hissediyorum. Onları arayıp nasılsınız diyemiyorum o kadar bile yakınlık hissetmiyorum. En çok da bu acı veriyor. Çok acı veriyor hem de hayatıma yansıyor. Normal insanlar gibi günümü anlatmak istiyorum. Bende anne bak şöyle oldu baba bak bunu yaptık ettik demek istiyorum. Çok mu şey istiyorum. Onlar hep aile olmayı para ve ihtiyaçlar zannettiler. Özel okula gönderdiler yıllarca dışlandım. Kızım orda nasıl gidiyor diye sormadılar.

Kendimi yetersiz ve değersiz hissediyorum bunu nasıl düzeltebilirim

merhabalar ben 22 yaşındayım. Annemle kendimi bildim bileli doğru düzgün anlaşamıyoruz genellikle en ufak bir hatamda küfür edip hakaret edip aşağılamaya başlıyor. Hatta çarşafı yanlış serdim diye sinirlenip hakkımı helal etmiyorum dediğini bile duydum. Bu durum zamanla bende sorun oluşturmaya başladı. En mutlu olduğum ortamda bile bir anda yüzüm düşüyor, modum düşüyor, annemin bana söylediği sözler aklıma gelmeye başlıyor. Bu durum son zamanlarda çok arttı canım en ufak şeye sıkılsa bile oturup annemin bana söylediği kelimelere ağlamaya başlıyorum. Sevgilimin yanına kendimi hem tip olarak hemde karakter olarak yakıştıramıyorum. Hep benden daha iyilerine layıkmış onu hak etmiyormuşum gibi hissediyorum ve bu durumun annemle aramdaki sorundan kaynaklandığını düşünüyorum. Ciddi anlamda artık işin içinden çıkamıyorum. Kendimi nasıl yeterli ve değerli hissedebilirim ?

nrwrd

ailemle sorunlarımı nasıl aşarım?

Ben 14 yaşındayım ve artık kendime bir yol çözmem gerekiyor sanırım çünkü annemler beni zorluyorlar. liseye yeni geçtim ama annem ve babam her zaman kötü bir suç işlemişim gibi davranıyorlar ama ben okuldan eve evden okula giden bir kızım. sevgilim olduğunu düşünüyorlar ama hiç öyle seylerle ilgilenmiyorum. bende bilmiyorum ama her zaman bana bir yol seç okumak mı yoksa meslek mi diye zorluyorlar ben anadolu da arkadaslarımla guzel vakit gecirmek istiyorum. çıraklıkta gencligimi oldurmek degil. arkadas ortamımın kötü olduğunu beni degistirdiklerini düşünüyorlar. ama ben etrafımdaki kötü insanlari secebilirim. gorebilirim ve arkadaslarim aslinda bana cok iyi geliyorlar her derdimde her seyimde yanımda oluyorlar. hayata karsi bakis acim bile degisti ailem yuzunden artik yasamak cok sacma geliyor doğ yaşa öl hep bu üçlü ile yaşıyoruz. benim tek istegim ailemin bana guvenmesi ama nasil olacak bilmiyorum ne yapacagimi. durmadan ağlıyorum kendimi cok caresiz hissediyorum uzulunce kolum kasiniyor ve durmadan aglamaya basliyorum onlar yuzunden. artik kendimi hic bir yere ait hissedemiyorum. sanki kökten koparılmış gibi solmaya baslayan bir çiçek gibiyim ama solmak istemiyorum ait oldugum toprağa ait oldugum o sicakliga geri donmek istiyorum ama olmuyor kendim kalkıp dikemiyorum baştan yada ne biliyim o topraga geri gecemiyorum tek basima. ailem herdeyde yanimda ama bana cok baski uyguluyorlar ne yapacam bilmiyorum ben sadece eski ben olmak istiyorum eski ben küçük ben hayata pozitif bakan ben negatifligi kendi hayal dunyamda öldüren ben hala eskisi gibi olmak varken neden simdi hergun aglayan negatifligiyle pozitifliğini öldüren ben olayim ki . sizden sadece bana biraz yol gostermenizi istiyorum mutlu olmak istiyorum

Annem tarafından yaşadığım bu durumun geleceğimi etkilememesi için ne yapmam gerekir

22 yaşındayım küçüklüğümden beri annemin küfür ve hakaret içeren bir çok sözüne maruz kaldım. Bu yüzden her zaman bir yanım anneme çok kırık. 22 yıl boyunca her zaman onayını bekledim bana gülümseyerek bakmasını bekledim ve hala da bekliyorum. Annemden duyduğum bu sözler bana kendimi aşırı değersiz ve sevilmeyen hatta hiç sevilmeye değmeyen biri hissettiriyor. En mutlu olduğum anda bile aklıma annemin bana ettiği küfürler hakaretler geliyor ve anında modum düşüyor. Etrafımdaki herkes neden yüzümün ve modumun düştüğünü soruyor ama söyleyemiyorum. Söylediğim zaman bana acımalarından ve anneme o gözle bakmalarından çok korkuyorum. Sürekli aklıma küçük halim geliyor. Küçüklüğüme dair o kadar kısa kısa kötü kesitler hatırlıyorum ki gerçekten üzülmemek ve kafaya takmamak cidden elimde değil. Şimdi 6 aydır ciddi giden bir ilişkim var annem ve babam bu ilişkimi biliyor. Annem çok mükemmeliyetçi bir kadın bunun farkındayım. Annem için bir şeyi yanlış yapma ya da bir şeyi eksik yapma gibi bir durum söz konusu dahi olamaz. Yemek yapmayı bana öğretmedi, öğretmek istemedi. Öğretmek istenmemesindeki sebep öğretmeye çalışırken sinirlenirim bir şeyi doğru düzgün yapamazsın demesiydi. Hep internetten bakıp yaptım bu zamana kadar hala da öyle. . bu zamana kadar 10 tane yemek yaptıysam 2 tanesini anca yemiştir. Yemeğin tadına bakmadan tuz koyuyor, kesin tatsız tuzsuz olmuştur diyor ve bu durum içten içe beni çok etkiliyor. En ufak şeyden sorun çıkarıyor ve çıkardığı zaman içten içe bir korkum oluyor. Ellerimle oynamaya başlıyorum istemsizce gözlerim doluyor odamın içinde sağa sola doğru yürümeye başlıyorum. Yemek yapmasından tutun ev süpürüp silmesine kadar hiçbir şeyimi beğenmiyor her yaptığım ona yetersiz geliyor. Buzdolabının içini temizliyorum fark etmiyor, duvarları siliyorum fark etmiyor annem beni hiç fark etmiyor. Yukarıda bahsettiğim ilişkimi şuraya bağlamak istiyorum. Annem her zaman benden hiçbir halt olmayacağını, yarın bir gün evlensem adam gibi yemek yapabileceğimi, evimi temiz tutabileceğimi hiç düşünmüyor. Bunu yüzüme karşı hakaretlerle küfürlerle birlikte söylüyor ve bu da bana kendimi yetersiz hissettiriyor. Hep kendimi yetersiz değersiz hissediyorum. Bu durum ilişkime de yansıyor sürekli hayatımdaki insanı hak etmediğimi, evlendiğimiz zaman ona iyi bakamayacağımı, annemin dediklerini doğru çıkaracağımı düşünüyorum. Benden bir kadın olmaz, benden evlenilecek bir insan olmaz, olsa da yürütemem karşımdaki insan benim beceriksizliğime elimden hiçbir işin gelmemesine dayanamaz gibi düşünüyorum. Sürekli hayatımdaki insanın beni gerçekten sevip sevmediğinden emin olmak istiyorum. Bunu ona belli etmesem de, içten içe hep bir emin olma sorgulama çabasındayım. Annemden sevgi görmediğim için, başım okşanmadığı için, sevgi dolu gözlerle bakılmadığı için kendimi çok garip hissediyorum. annemle bir sorundan dolayı kavga ettiğimizde bile konuşmuyorum konuşamıyorum karşılık veremiyorum çünkü korkuyorum. Korkum dövmesinden falan değil daha fazla küfür ve hakarete maruz kalmamak için. Bu yüzden de ilişkimde tam tersiyim. Ortada bir kavga tartışma varsa sürekli kendimi açıklama çabasına girerim. En ufak bir olayda bile bıraksa saatlerce kendimi açıklarım konuşurum, ben öyle yapmak istemedim böyle olsun istedim derim. Bazen gerçekten bu durum beni çok yoruyor. Etrafımdaki herkesi mutlu etmek için memnun etmek için yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Kimsenin beni gerçekten sevdiğine sevebileceğine bir türlü ikna olamıyorum, kendimi ikna edemiyorum. Annem beni sevmiyorsa bir bildiği vardır diye düşünüyorum. Annemi karşıma alıp konuşmak istiyorum ama annem karşıma alıp konuşabileceğim biri değil. Gerçekten çok çaresiz kaldım. Artık bu durum geleceğimi etkiliyor, sürekli kendi kendime benden bir halt olmaz, ben adam akıllı bir evlilik sürdüremem, güzel yemekler yapamam, evim hiçbir zaman temiz olmazmış gibi geliyor. Benim bu durumda ne yapmam lazım lütfen bana yardımcı olun lütfen. Bir psikoloğa gitmek istiyorum ama param yok gidemiyorum, bu durumunda beni etkilediğini ailem bilmiyor bilse de psikoloğa gitmeme izin vereceklerini bana para harcayacaklarını düşünmüyorum.

Artık hayattan keyif almıyorum çok mutsuzum

Annem babam boşandı annem annesinin yanına gitmek istiyor bende istemiyorum, babam işe giriyor çıkıyor bir düzen tutturuyor annem babamın ortasında kalıyor kardeşlerim üzülüyor okulda öğretmenleri soruyor onlarda bir şey diyemiyor, bende içten içe üzülüyor babam. Herkesin işini yapıyor tek bizim yapmıyor bende üzülüyor ağlıyor yeter diyorum kardeşlerime bakmak bile artık zor geliyor ev işi bile yapıyor olduğum yerde kalıyor halsizlik çöküyor ayağı kalkınca başım dönüyor

Kendimi sürekli dışlanıyor gibi hissediyorum ne yapmalıyım

Arkadaş çevremde veya ailesel ilişkilerimde kendimi sürekli dışlanıyor gibi hissediyorum ve sevilmediğimi düşünüyorum fazlasıyla. Aşırı takıntılı bir hal aldı bu düşünce ve bu düşüncem yüzünden hiç bir ortamda bulunmak istemiyorum. Ve sürekli düşünmeme sebep oluyor ve hayatımı çok olumsuz yönde etkiliyor. Bazen suçlu benmişim gibi hissettiriliyor buda haftalarca, aylarca düşünmeme sebep oluyor başa çıkamıyorum bu düşünceyle. Sürekli birilerinin gelip yüzüme bazı şeyleri söylemek yerine başka birilerine şikayetlerini duyuyorum buda beni oldukça rahatsız ediyor, kırıyor, üzüyor ve takıntılı olmama sebebiyet verdi. Günlük hayatımda bu düşünceler yüzünden odaklanamıyorum hem ev işlerimde hem çocuklarım konusunda kendimi toplayamıyorum ve kendimi hiç enerjik hissetmiyorum ve hakaret barındırıcı sözlerle karşı karşıya kalıyorum.

ulku

Bu yetersizlik hissi ile nasıl baş edeceğim?

22 aylık bebeği olan çalışan bir anneyim. Çalıştığım zamanlarda bebeğime annem bakıyor. Ama ben artık hiç bir şeye yetemediğimi düşünüyorum daha doğrusu çocuğuma yetemediğimi düşünüyorum. Maddi sebepler ile çalışmak zorundayım. Çocuğum sürekli ağlıyor ben eve geldikten sonra. Bu durumda ne yapacağımı şaşırıyorum. Tüm pedogojik bilgimi yok sayıyorum. ( Öğretmenim) Çıkmazdayım ve o kuyudan hiç çıkamayacak gibi hissediyorum. Denediğim tüm yöntemler başarısız oluyor. Ne yapmalıyım.