Aile Kategorisi

Ayrılmalı mıyım?

Merhaba 2 yıl sevgililik dönemi 2,5 yıl nişanlılık 4 yıl evlilik toplam 9 yıla yakın bir süreç geçirdim eşimle sevgililik nişanlılık ve evlilik sürecinde her insan gibi bizimde sorunlarımız oldu üçüncü kişilerden de kaynaklı ama çoğu eşimin karakterinden defalarca ayrılığın eşiğinden döndük evlenir evlenmez çocuğumuz oldu onun telaşıyla kendimizi unuttuk iki defa aldatma eğiliminde bulundum onun vermediği ilgiyi başka yerde aradım bunun nedenini bir türlü çözemiyorum. Ve şuan çocuğumuz olmasına rağmen ayrılmak istiyorum. Beni tutan tek şey çocuğumuz. Çocuk için evlilik sürdürmek ne kadar doğru. Vazgeçemediğim aslında alışkanlıklar mı? Şuan iki kişi arasında kaldım. Bir insan iki kişiyi aynı anda sevemez. Ama seçim yapmak zorundayım. Bu durum psikolojide nedir? Defalarca terapiye gitmek istedim eşim izin vermedi. Keskin çizgileri olan bir insan. İkimizde baskın karakteriz. Ama ben hayatımda baskın olmayan biriyle yapabileceğimi düşünüyorum artık. Çok yoruldum. .

Aldatıldım ne yapmalıyım?

aldatıldım eşimin arkadaşıyla mesajlarından bir escortla yattığının mesajını gördüm ama yapmadım öyle diyip inkar ediyor üstüne beni suçluyor napacağımı bilmiyorum onun kabul etmesini istiyorum ama kabul etmiyor etse belki rahatlayacağım seviyor muyum sevmiyor muyum bilmiyorum çok narsist ve manipülatif biri boşanınca da daha iyi şeyler yaşatmayacağını bildiğim için boşanmaya da korkuyorum boşanmayı çok istiyorum ailem de boşanma taraftarı değil napacağımı bilmiyorum bana dokunmaya çalışıyor kendimi salak yerine konmuş hissediyorum gözümün içine baka baka bana yalan söylüyor biliyorum , beni aldattığını biliyorum hissediyorum iliklerime kadar ama kendisi inkar edip elinde fotoğraf video falan mı var beni yaparken mi gördün diye üste çıkmaya çalışıyor arkadaşı ona kumpas kurduğunu falan söylüyor ama öyle değil beni salak yerine koyuyor kendimi kullandırtmak istemiyorum napacağımı bilmiyorum boşandıktan sonra bana aileme çocuklarıma zarar verir diye korkuyorum lütfen yardım edin napacağım ben

Eşimi çok kıskanıyorum sürekli benimle ilgilensin istiyorum buna nasıl engel olabilirim?

Esimi ailesinden arkadaşlarından cok kıskanıyorum. En cok ilgiyi bana göstersin istiyorum. Ailesinin tek erkek çocuğu ve çoğu işlerde annesine babasına destek oluyor. Bu konuda destek olması gerektiğini biliyorum ama empati kuramıyorum. Yardımcı olduğu icin eve gec geliyor diye her olayda bir tartışma çıkıyor bende ondan uzaklaşıyorum bu konuda ne yapsam bu davranışım düzelir cok kafama takıyorum bu durumu nasil asarim

Moralimi tek başıma nasıl yükseltebilirim

Mesela atıyorum moralimi bozan şeyler var ve bunu düzeltecek kimse yok moralimi bozan şeyler ise umursamıyor ve ben kendimi yalnız ve yorgun hissediyorum aile baskısı yaşıyorum onlar onlmadan herhangi bir aktivite yapamıyorum ama benim en çok buna ihtiyacım var etrafımda kimse kalmadı dertleşecek herhangi bir arkadaşım kalmadı dertleşmesek bile bana saçma şeyler anlatip moralimi düzeltecek biri olabilirdi fakat yok bunalım içindeyim sanirim

Evlilikte bunlar göz arda edilmeli mi yoksa kendime mi haksızlık ediyorum?

Merhaba. Eşimle 9 yıl sevgililik hayatından sonra evlendik evlilikte 6. Yılımız. 2 çocuğumuz var. Ben memurum o ise esnaf. Evin faturaları birikimi(araba model yükseltmek) çocukların bir çok masrafı bende. Eşim ise sadece buzdolabı gideriyle uğraşır oda yine bende dışardaysam lazım olanı kendi param ile alırım. Sorun şu ki sürekli borcu var ve bize sıra asla gelmiyor. Erkek ben oldum sanki. Tavsiyelerinze ihtiyacım var.

Annem beni kız kardeşimin rüyasında affetmiyor

Ölen annem o gün kız kardeşimin rüyasına girmiş ve rüyada benim düğünüm varmış ve kız kardeşim ona demiş kalk Taner abinin düğünu var demiş oda demiş ben gelmem ve onu ömrüm boyunca affetmem lütfen bana yardımcı olun kafayı yicem ne yapmam gerek nasıl kendimi affettirim ben kumar oynuyordum eşimle kavga ediyorduk ondan kaynaklimi acaba ben bu rüyayı duyduktan sonra tövbe ettim

taner49

Özgüven gelişimimi anne ve eş olarak nasıl yapabilirim?

İyi akşamlar, ben anne ve eş olarak sanki bu kimliklerimde kaybolmuş gibi hissediyorum. Eşim ile başta bu kadar değildik ama zamanla onunla konuşmayı birşeyleri paylaşmayı bırakmaya başladım. Olmak istemediğim evlilik hayatının içinde buldum kendimi gün içinde acaba yanlış bi adamı seviyor olabilir miyim diye çok düşünmeye başladım. Yada kızıma yanlış bir baba mı seçtim düşüncesi gelmeye başladı. Eşimle olan sorunları konuşarak halletmeye çalıştıkça sanki sevgi dileniyormuş gibi hissediyorum sonrada sorun çıkaran bir eş oluyorum. Gün içinde evle yada çocukla ilgili birşey olsun bir hata yaptım yada ben yapmadım misafir yaptı diyelim o suç benim üstüme kalıyor. En ufak birşey de dahi kalması olası artık kendimi yıpranmış yorulmuş ve sanki pes etmiş gibi hissediyorum. Aslında ben çocuğum için sürdürdüm bu evliliği demek istemiyorum. Eşimi seviyorum ama artık kaybetmeye başladığımı hissediyorum ama kaybetmekte istemiyorum eskisine dönmek istiyorum. Ama bunuda ondan sevgi dilenerek yapamiycanı anladım sanki güçsüz zayıf ne istersem onu söyler yaparım tavrı var eşimde bana karşı. Ben kendime özsaygımı özgüvenimi kazanmak istiyorum. Plan pragram olarak bana yardımcı olabilir misiniz? Ben kitap okumayı televizyon telefon bakmayı severim. Gezmeyi de öyle tabi. Bana yardım edin lütfen daha gün içinde kendi iç dünyama dönebileceğim kendimle barışabileceğim neler yapabilirim?

13 yaşında ergen oğlum

13 yaşında ergen bir oğlum var devamlı çatışma halindeyiz ders çalışmıyor lgs senesindeyiz anlamıyorum diyor çıkıyor işin içinden hiç bir çabası yok okulda açılan yaz kurslarına gönderdim 3 gün okula gitmemiş ben oğluma artık hiç bir konuda güvenemiyorum ders dışında bile bir şey öğretmeye kalksak kavga kıyamet benim içim küsmeye başladı sevgi gösteremiyorım çok zor bir durumdayım nolur yardımcı olun dayanamıyorum

İhanet sonrası boşanma kararı almadan önce nelere dikkat etmeliyim?

Merhabalar. 34 yaşındayım. 8 yaşında ve 11 aylık iki çocuğum var. Bebeğime hamile kaldığım ayda eşimin başkasıyla cinsel birliktelik yaşadığını, sonrasında 3-4 aylık aralıklarla tekrar tekrar görüştüklerini en son bebeğim 3 aylıkken son kez görüştüklerini ve bunların yalnızca cinsel birliktelik olduğunu, duygusal anlam barındırmadığını bizzat eşimin itirafı üzerine öğrendim. Başlarda kabullenememe, kendimden şüphelenme, güvensizlik, ağlama krizleri yoğun depresyon yaşadım. Zamanla ataklarımın şiddeti süresi sıklığı azaldı. Eşim bu süreçte çok destek oldu. Evliliğimiz iyiydi, arkadaş olarak da çok iyi anlaşırdık saatlerce sohbet ederdik bir demlik çay bitirirdik. Çalıştık çabaladık omuz omuza verdik ev yaptırdık içini tek tek ellerimizle bezedik. Kızımızla eşimle her detayı birlikte seçtik aldık eğlendik. Çok ama çok mutluyduk. Son 1 yılda bizi ailecek strese sokan bazı olaylar oldu. Oturduk birlikte ağladık. Eşimin babası biraz despot zor bir insan, kafasına göre bağırır kızar siniri geçince birşey yok gibi sever sarmalar. Bunlar beni yordu, eşim alışkındı ama ben yoruldum. Benim yorgunluğum eşimi üzmeye başladı, tepki gösterse kavga çıkıyordu göstermese ben çocuk gibi azarlanmaktan bıkmıştım benim tepkilerim babasını daha da sinirlendiriyordu. Herkesin susmasına alışmış yıllarca ben de dahil. 10 yıllık evliliğimizin son senesinde konuşmaya başladım nihayetinde. Çok yakın çevremizin eşimden sürekli borç istemesi verirse iyi olmamız vermeyince suçlayıcı mesajlar konuşmalar da eşimi üzüyordu. Bunlar hep son yıl yaşandı. O süreçte konuştuk dertleştik aslında ama eşimin sonradan demesine göre depresyonda gibiymiş, ben ben değildim diyor. Zaten bu işlerde olan birisi o sıralarda karşısına çıkmış eşim de kafasını boşaltmak için malesef hataya düşmüş beni aldatmış. Her seferinde pişman olsa da ben eşimi seviyorum, nasılsa ona ilgimi eksiltmiyorum sadece dertler üstüme çok gelince bu insanı kaçış anlık unutma yeri olarak görüyorum diye diye bunu 1 yıl sürdürmüş tüm hamileliğim boyunca ve doğumdan sonra da. Herşeyi konuştuk bu konuda bile ağlaya ağlaya birbirimize duygularımızı ifade ettik, neden oldu bir daha olmaması için ne yapmalıyız hep konuştuk. Çift terapisine gittik, EMDR hem birlikte hem bireysel yaptık. Bir gün düzeldim inandım geleceğe umutla baktım. Eskisi gibi aşkla baktım gözlerim parladı. Sonra yine çöktüm. Nasıl yapar nasıl dokunur diye. Öğrenmemin üzerinden 8 ay geçti. Eski yaşam enerjim yok, gelecekten umudum yok. Eşimi çok sevsem de ona baktıkça başkasına dokunduğunu hatırlıyorum. Bana çok iyi davranıyor pişman, zaten hep iyi davrandık birbirimize çok özendik 10 yıl boyunca. Çocuklarıma çok iyi bir baba. Ama gel görelim böyle bir hata kabul edilemez birşey. Affettim desem de yüreğim beynim affetmiyor ısıtıp ısıtıp en yalnız anlarımda aklım oyun oynuyor. Eskiden etmediğimiz kavgaları etmeye başladık. Eskiden söylemediğim kırıcı sözleri söyler oldum sanki inadına canını yakmak ister gibi. Özene bözene büyüttüğümüz sevgimiz evimiz yuvamız büyüsü bozuldu. Çok mutsuzum, ruhum çekilmiş gibi kimseyle görüşmek konuşmak istemiyorum. Herşey çok basit geliyor acımın yanında boş geliyor konular. Boşanmayı kafaya koydum ama kararsızım da. Bana bir gülüşü yaşama enerjisi veren eşim, hayatımda tüm zorlukları o yanımdaysa aşarım dediğim eşim nasıl olur da başkasına dokunur. Çocuklarım da var. Nasıl karar vereceğim? Nelere dikkat etmeliyim? Duygularım beni yanlış mı yönlendiriyor, yoksa onları dinlemeli miyim? Yanlış karar almak istemiyorum ama şu anda mutsuzum. Kalbim öyle derinden ağrıyor ki, tarifi imkansız müthiş bir ağırlık üstünde. Eşimin sevgisi şefkati bile beni düzeltemiyor. Çünkü onu eskisi gibi güvenli dağım olarak göremiyorum, bana gerçekten dağ gibiydi varlığı hayatımı güzelleştiriyordu ama şimdi acıdan başka birşey vermiyor. Güvenmiyorum. Lütfen bana mantıklı birşeyler söyleyip dikkat etmem gerekenleri anlatır mısınız? Böyle karışık duygular beslerken hem hala herşeye rağmen çok severken, hala onunla yaşadığım cinsellikten de çok keyif alırken, ama bir yandan da onun bana ihaneti yüzünden canım acıyorken eskisi gibi tam olamıyorken, tam hissedemiyorken hep bir gölge varken sevincimde neşemde, bir de üstüne üstlük masum 2 yavrumuz varken, siz söyleyin nasıl karar verebilirim?

Aileme ister istemez bağırıyorum

Aileme ister istemez bağırıyorum yani ailem bana çok iyi davranıyor ama ben istemiyorum kötü davranmayı ama kötü davranıyorum sonra da ben neden böyle yaptım bağırdım die kendimi yiyorumBen böyle davranmak istemiyorum ama. İçimdeki o kötü duygu beni bitiriyor ben anneme babama iyi davranmak isterken yanlışlıkla kötü davranıyorum nekadar garip geliyor ama kendimi anlamıyorum çok üzülüyorum ama yapıcak bişey yok o yüzden size baş burdum