Kaygı Kategorisi

Kedim öldü ve ben onu gömemedim...

Dün kedim evimizin önünde yolda araba çarpmış öldü. Ölüsünü bulanlar aradı ama ben gidip görmek istemedim dayanamam diye,Babam gitti gördü. Bulan çocuk ben gömerim abla istersen dedi. Tamam dedim. Çok kötüyüm onu öyle görüp öyle hatırlamak istemiyordum görsem gömsem dayanamazdım. Bugün çok pişmanım gitseydim cenazesini alsaydım gömseydim diye çok kızıyorum kendime. Zaten sabah kapıyı açıp çıkmasına izin verdiğim için affedemiyorum kendimi. Ama bahçeden asla gitmeyen Paşa çok alakasız eve uzak bir yere gitmiş ve araba çarpmış. Tasmasında numaram vardı. Şimdi çocuğu arıyorum ama açmıyor gömdün mü diye. Nefes alamıyorum. Evde ve bahçede baktığım kediler var ama Paşa kedi değil çocuğumdu. Kapıyı neden açtım bıraktım diye üzülürken şimdi cenazeaini neden almadım diye kızıyorum kendime. Keşke ben ölseydim. Bürün iç organlarım acıyor,dayanamıyorum. Acaba diyorum çocuk arayınca ben gitseydim belki yaşıyormıydu çocuk mu çarptı…. deli sorular var. Ama babam ölmüştü kulağından burnundan kan gelmişti diyor. Onu kanlar içinde göremezdim. Onu almalı kendim mi gömmeliydim,gidip görmelimiydim ama ya görüp hastalansaydım zaten antidepresan kullanıyorum. Ne yapıcam ben?Ölüsüne sahip çıkmadım sahipsiz gibi öldü ve gitti.

Atak geçirdiğimi bilmiyorum

Kalbim carpiyo nefesim daralio ama ben yapıyormuşum gibi hissediyorum ama durduramıyorum nefesim cok daralio ve kendime zarar veriyorum ama geri pisman oluyorum ne yapicam bilmiyorum yani her agladigimda kendime zarar vermek istiosun neden bole oluyo bilmiyorum piskayetriste gittim ama ilac kullanmak istemiyorum yani konusup rahatlamak istiyorum gercekten

BDT cinsel kaygılar için doğru yaklaşım mı?

Psikoterapi almaya başladım ve konuya biraz yabancıyım, bu siteyi görünce de psikologlara danışmak istedim. Cinsellik sırasında canımın yanma endişesi ben de büyük kaygılar yaratıyor ve partnerim bu durumdan çok rahatsız. Evliliğimizin daha 3. Ayındayız eşim yeterince sabırlı oldu ancak psikoloğum bdt ile bunun bir süre daha devam etmemiz gerekiyor diyor seanslarımıza. Diğer yöntemlere de baktım sanki daha hızlı bir yol gibi geldi bana ama emin de olamıyorum şu an 7. Seansımızdayız ve ben hiç gelişme yok gibi hissediyorum, eşimde de öyle.

Arkadaşlarım bana değer vermiyor gibi hissediyorum

Haftanın 6 günü dershaneye gidiyorum ve B isimli bir erkek arkadasim var ama sadece arkadaş benimle sohbet ediyor sakalasiyoruz bazen ki eglenmesen mutlu hissetmezsen Haftanın 6 günü asla gecmez baska arkadaslarimda var tabii ama onunla bilmiyorum sanki daha iyiymis gibi mi diyeyim bilmiyorum artik son iki gundur bana yüz vermemeye mi başladı diyeyim sanki benj görmezden geliyor gibiydi. Ama herkese karsi boyle biri degil sinjfimjzda yine S isimli bir kiz var onunla surkeli sakalasiyorlar surkelu gulusuyorlar gayet guzel arkadaş olmuşlar gibi. S isimli kiza karsi hicbir nefretim yok ama B isimli arkadaşla olan arkadasligini kiskandim gibi oldu. benim aram B ile ne yapsam düzelmeyecek gibi çünkü son 3 4 gundur konuşmuyoruz. B isimli arkadastan hoşlanmıyorum ama B ile arkadaş olabilmek güzeldi. Simdi elimde sadece onların arkadaşlığını kiskanmak var kizin yaninda ben oturuken bile yuzume bakmiyor kiza sakalar yaomya devem ediyor artik bende dayanamayip kalkip gittim ama farketmedi bile sanki. belki onun dikkatini cekerim neyin var diye sorar diye agladim da ama o da ilgisini cekmedi

Sürekli geleceği düşünmek ve birşeyler yapacak motivasyon bulamamak

Aslında iki tane problemden bahsetmek istiyorum açıkcası. Öncelikle bir erkek arkadaşım var yaklaşık 1 senedir beraberiz 27 yaşındayım ve hayatımı artık onunla birleştirmek istiyorum,kendisi de bunu istiyo ama bunun daha erken olduğunu ve hazır hissetmediğini belirtiyo bu durum beni aslında çok üzüyo çünkü geleceğin belirsizliğinden endişe duyuyorum. Ya olmazsa ya devam etmezse ya ellerimin arasından kayıp giderse ben o kadar istekliyken onun bu kadar realist olması beni üzüyo istenmediğimi düşündürtüyo ama aslında böyle bir iması yok dediğim gibi zamanının olduğunu söylüyo sanki ben çok istekliymişim de o değilmiş gibi nasıl yaklaşmam nasıl düşünmem gerektiğini bilmiyorum. Bir diğer konu da hiç bir şey yapmak istememek aslında istemek ama o motivasyonu bulamamak. Gece yarın sabah şunu şunu yapıcam diyorum sabah oluyo sadece boş boş yatıyorum ya da işe gidiyorum bu kadar ama ben böyle olmak istemiyorum kendimi geliştirmek yeni şeyler öğrenmek istiyorum bunları yapmadıkça sürekli erkek arkadaşımla nolucak şimdi belirsizliği etrafımı sarıyo ve daha çok düşünmeye başlıyorum.

Gelecekle ilgili kaygılarımı nasıl yönetirim?

Hayatımla ilgili her konuda kaygılarım var. Edebiyat öğretmeniyim. Mezun olduğum sene beni derinden etkileyen bir kayıp yaşadım ve bu durumu atlatmam çok uzun sürdü. Bu kayıptan sonra bende sağlıkla ilgili kaygı oluştu. Çok sık olmasa da arada bir ya ailemden birine bişey olursa iyiler mi sürekli bir kontrol etme isteği oluyor. Aynı şekilde kendim içinde bu durum böyle. Acaba sağlıklı mıyım?diye kafamda sorular dönüyor. Yakın zamanda yine çok sevdiğim birini kaybettim ve yine o mutsuzluk umutsuzluk çukuruna düştüm. Şuan bir işim yok atanamadım. Hayatımda birisi de yok. Bu durum da beni oldukça zorluyor ve yoruyor. Girmediğim sınav başvurmadığım yer kalmadı. Artık yoruldum ve umudum da kalmadı. Düşündükçe daha da batıyorum. Yani bir döngünün içindeyim sanki çıkamıyorum. Hep başa sarıyorum. Kardeşim evli ve bir yeğenim var. Eşinin işi dolayısıyla bizde kalıyorlar uzun bir süre. Ve ben sürekli çocuk bakıyorum kendimi annesi gibi hissetmeye başladım ve o da beni annesi görmeye başladı. Hem çocuk düşüncesinden hem evlilik düşüncesinden fe soğudum. Kendime ait bir hayatım olsun istiyorum. Ailem de beni anlamıyor zor bir durumdayım ama beni anlayan kimse yok. Arkadaşım zaten işi var ve ben anlatınca kaile almaz şekilde dinliyor ne yapacağımı biliyorum

Duygumdan nasıl emin olurum

Ezgi hanım merhabalar💐,aslında genel olarakta anksiyeteye yatkın birisiyim örneğin bir misafir beklediğimde herşeyin mükemmel olmasını isterim en iyisi olsun isterim zamanında yetişsin isterim ve aşırı stres yaşarım,bu benim huyum sanıyorum çünkü hiç bırakamadım yani mutlu giden ilişkimde partnerim bianda soğuk olursa ve ben bunu hissedersem yemek yiyemem ondan mesaj beklerim bütün günüm mahvolur ki partnerim içinde bu böyle trip atıyorsam o hatalıysa gerçekten moralim düzelene kadar onunda morali bozuluyo beni o yüzle görmek istemiyormuş. Aslında benim duygusal ihtiyaçlarım bu ilişkide daha önceden çok daha karşılanıyordu ama yaklaşık 5-6 aydır bu eksik yeterince iletişim kuramıyoruz işlerinden kaynaklı ve ben haliyle bu duruma bozuluyorum çünkü en ufak bir afedersin kusura bakma konuşması yapmıyor direk benim hayatıma devam etmemi istiyor ve ben bunu kabul edemiyorum,zorundaymışım gibi bi tavır olarak görüyorum bu durumu ve kimse hiçbişeye zorunda değil. Ben naz yapmak istiyorum trip biz kadınların en doğal hakkıyken ben bundan da nasibimi alamıyorum yani ben bişey yapmadım kusura bakma diyo ki buluşma ayarlayamayan partnerim bu durumda. Yani şuanda daha öncede sizinle paylaştığım üzere de gelgitli bir dönemdeyim ama şununda farkındayım duygusal bir olgunluk yaşadım bunu çok zor geçirdim aşırı zor geçirdim yani kaç defa sizlere yazdım bilmiyorum ama çocuk gibi severken şimdi olgun gibi seviyorum bu bana yeni gelen bi duygu evet heyecan var ama o eski çocuksu şeyler yok daha olgun tavırlar ve düşüncelerdeyim daha kadın olduğumu hissediyorum. Evliliğe adım atmama sebebimde babamla yaşayamadığım anlar ve vakitler şuanda emekli oldu ve tamamen bizimle bu zamanların tadını çıkartmak istiyorum çünkü zaman çok kısa evet belki bizim içinde kısa ama bilemiyorum:(. Geçmişte yaşadığım hiçbir kaygım yok açıkçası en uzun ilişkimi yaşıyorum şuanda kimseyle evlilik düşünmemiştim biz evlilik için çeyizlik eşyalarımızı bile aldık o kadar ileri gittik ama o geçmişteki bendi Buda şimdiki ben istemiyorum tamamen değil sadece evlilik olgunluğu yuva kurabilme hissiyatı bunların üstesinden gelmem için gerçekten o kıvama gelmem lazım yoksa çabuk pes ederiz. Bu ilişkiye gerçekten çok değer veriyorum kendimi huzurlu hissettiğim mutlu hissettiğim sayısızca an var ve olmaya devam edeceğini düşünüyorum bilemiyorum tabiki ama henüz konuşamadık partnerimle iyi sonuçlanırsa inşallah böyle devam eder:). Ailemle ilişkimi hiç kıyaslamadım aslında Ezgi hanım çünkü burası çoğunluk ve alışılmış bir düzen diğer tarafta sadece ikimiz ve çok sakin bir ortam,ailemle beraberken herkes kendi düzenindeyken ben partnerimle beraber oluyorum yani mesajlaşıp konuşuyoruz her zaman hep beraber olamayız babam tv izlerken kardeşim ders çalışıyor ve ben tek kalıyorum kendisi de o durumda öyle tabi ama o tek çocuk evi kalabalık değil oda annesini bırakmak istemiyor benim gibi evlerimizde çok uzak şimdi o yakın istiyor annesine bende babama yakın istiyorum hatta alt katında yaşasak nasıl mutlu olurum ama bu süreç biraz zor olucak gibi görünüyor.

Duygumdan nasıl emin olurum

Merhabalar,belkide bu konu için yazmamam lazım ama içime duygularım sığmıyor gibi benim yaklaşık 5 senelik bir ilişkim var arada uzaklaşmalar oluyo aramızda bazen beraberken bazen şartlardan kaynaklı uzak kaldığımızda en son geçtiğimiz ay uzun süre görüşemedik ilk zamanlarda gerçekten içim sevgi doluydu özlem doluydu ama sonradan bir soğukluk geldi bilmiyorum partnerimi beğenmemeye başladım yaptıkları dedikleri gözüme batmaya başladı ilişkimiz bitsin bile istedim ama sonra burdan duygularımı anlattım ve destek aldım, biraz daha iyiyim şuanda ama buluşacağımız zaman uzak kalırsam yine, hep bi korku bi kaygı var içimde önceden böyle değildim gayet mutluydum buluşacağımız günleri iple çekerdim ama şu ara böyle değilim evlilik düşüncesi de var kafamızda ama ben sanırım buna şuanda hazır değilim ailemle daha mutlu hissediyorum daha huzurluyum bu korkumu kaygımı nasıl yenebilirim nasıl duygularımı kontrol edebilirim