Kaygı Kategorisi

Canım acıyor

Merhaba ben yedi senelik bir ilişkinin içindeyim tabii ki bu yedi senenin içinde gitgeller çok oluyor kendisi boşanmış iki çocuk sahibi bir insan çocukları şu anda 17 yaşında ikisi kız eski işi evlendi bize yedi senedir beraberiz bu yedi senenin içinde tabii ki de soğuk davrandım veya onun da davrandı günler oldu ama bundan dört ay önce bir kadın Türkiye’den ona mesaj yazıyor uzun süredir tanıdıgı bir kadın aileye girmiş bir kadın ve ondan hoşlandığını ona söyledi kendisi benim ona güvendiğini bildiği için benimle bunu paylaştı ve o kadına hayır dediğini olmayacağını dediğini çok iyi biliyorum çünkü kendim de okudum mesajı şimdi iki hafta önce kadın buna bir mesaj yazmış öperken koklayan insanın özlerken kaygı sızlar ama ben bunun telefonunda gördüm ona söyleyemedim gördügümü bir kadın bunu ona neden yazar artık biz yaz tatilinden geri döndük ilişkimiz de oluyordu ve çok özlediğini söyledi ben hasta olduğum için ilişkiye de giremedik en son cumartesi günü geçen hafta ilişkiye girdik ve normalde sevgiyle şefkatle Yaklaşan bir insan şu an bana soğuk duruyor ters cevaplar veriyor ama her gün benim yanımda benimle konuşuyor benimle yazışıyor sadece bu soğuk davranma sebebi ne olabilir benim psikolojimi aşırı bozuyor bu çünkü acaba o kadınla bir şeysi var mı ya da bu kadın hayırdan anlamadığı için mi öyle yazdı bana neden soğuk davranabilir ayrıca ev arıyoruz bulamıyoruz şu an kendisi bir tanıdığının yanında kalıyor kızlarıyla aynı eve çıkmak istiyor stresli sorunlu olduğunu söyledi çok şey atlattı çünkü yazı izninde bundan mı olabilir soğukluk ya da neden olabilir bana çok değer verdiğini söylüyor ama normalde de zaten odunsu bir insan yani böyle çok romantik işte sevgi sözcükleri canım cicim diyen veyahut da sevgi sözcükleri kullanan bir insan değil onun o haline alışkın olmama rağmen bu son bir hafta on gündür benimle ilişkiye girmek istememesi işte böyle soğuk davranması beni çok yoruyor ve ben sebep bulamıyorum onu kaybetmekten de korkuyorum bu arada onun aksine ben çok sevgi sözcükleri kullanan işte mesajlar yazan arada sırada hediye alan insan benim bir kadın olarak

özgüvensiz değilim ama insanlarla konuşurken büyük bir anksiyete hissediyorum

neden böyle hissettiğimi anlayamıyorum. özgüvensiz, antisosyal bir kişiliğim yok. ancak insanlarla konuşurken kalbim hızlı atmaya, kekelemeye ve bazen konuşacak bir kelime bile bulamamaya başladım. hatta insanlar bana artık garip bakmaya başladı. delirdiğimi bile düşündüm. neden böyle ve nasıl düzeltebilirim? artık insanlarla tanışmaktan/buluşmaktan kaçar hale geldim… üstelik sınıfta konuşma yapmam gereken bir durum olduğunda, öğretmen bile yadırgamıştı bu durumu. kendimi toparlayamadım.

Zihnim olumsuz düşünce ve kaygı dolu

Çok kaygılanıyorum. Korkularım var zihnim durmuyor. Hep olumsuz düşünceler var aslında bunun farkında olmak önemli ama yinede hoş değil böyle olmamalı. Nefesim daralıyor sanki. Artık birşeylerin iyi olmasını istiyorum. Başarılıyım ama kötü düşünceler benim hayatımı olumsuz etkiliyor. Boşluktan mı yalnızlıktan mı neden bilmiyorum ama bu beni çok üzüyor. Sonuç olarak düşünceler asla gerçek değildir. Bu bir anksiyete. Bunun bilincinde olsamda ben çok üzülüyorum

Genel kendimi iyi hissetmek

Merhaba 23 yaşındayım kendi hayatımla ilgilenmek ve kendime yatırım yapmak istiyorum fakat hayatımda her şey yolunda ve her şeye sahil olsam da bazı şeyler buna engel olduğunu düşünüyorum,sabahları biraz anksiyete yaşıyorum göğüs kafesim daralıyor stres yapınca bunun nedeni 2-3 yıl boyunca ilişkiyi belirsiz bırakan ama sürekli geri dönüp tekrar giden birine kendimi açıklasam da sonuca ulaşamamak beni yordu ve yıprattı her yerden çıkarttım bu sefer başka yer kalmadı fakat bu konuyu düşünmek bile istemiyorum önüme bakmak istiyorum çünkü hayatıma yeni biri de almamı engelliyor gibi eski enerjide hissetmiyorum kendimi sadece 2 kez gördüm ve beklentilerle kurulan planlarla kaldım kafamda çok büyüttüm hem cimriydi maddi manevi hem de yarım kaldı kötü bir şey söylemedi ve bende bunu kabul ettim normalde etmem ve her konuda bilgilerim ama uygulayamadım kendime kızdım hep sorguladım artık bu konularda bu konuyu tamamen nasıl aşıp bu döngüyü kapatabilirim,bunun dışında annemle her yıl normal tartıştığımız olurdu ama bu yol çok fazla oldu ve ses yükseltmek ve tartışmak beni hiç iyi hissettirmiyor artık hayatıma odaklanamıyorum gibi geliyor eskiden umursamazdım hiçbir şeyi hatta ergenlikte ayrılık yaşamıştım bu şeyler de vardı fakat çok daha iyi devam ettim enerjim çok yüksekti suan neden yapamıyorum? Annemle olan sorun genelde hep küçük şeylerden çıkıyor ve geçmişi dahil edip uzamasına neden oluyor bazen bazı şeyleri koşullu veriyor hata yapınca sevgisini hissedemiyorum evde her iyi o yapıyor tabiki yaşayan herkes yardım edecek ama ne yapsam yetmiyor beğenmiyor veya unutuyor hiç yapmadın diyor gibi geliyor ve yapasım gelmiyoe ama yaşlandığı için de üzülüyorum çünkü arkadaş gibiyiz birlikte geziyoruz tatil yapıyoruz her şeyini benimle paylaşıyor ama halsizken nazımı çekmiyor hasta olunca yeterince ilgilenmiyor gibi hissediyorum ergenken çok üzdüm onu ama o da her şeyime karışıyordu ozaman da olurdu tartışmalarda uzamasının nedeni fikir söylemeyip içine atması ona zarar verdiği gibi bana da veriyor çünkü çözülmeyince kendimi iyi hissetmiyorum aa bazı insanlar çok fazla şey yaşasa da modu yüksek kalabiliyor ve devam edebiliyor ben neden bu şekilde hissediyorum kardeşim de ergenliğe girdiği için o da bazen üstüme gelince artık bekliyorum bir zaman sonra bir şey olmamış gibi devam ediyorum bu durumlar normal mi artık bu tarz şeyleri eskisi gibi kaldıramıyorum umursamaz olamıyorum sanki daha duygusal ve hassasım sinir sistemimi yıpranmış veya bu zaman kadar olan her şey birikmiş olabilir,planlarımı yaptım ama uygulayamıyorum potansiyelimin farkındayım ama gerçekleştirmek için zorlanıyorum eskiden her şeyi çok kolay düşünür yapardım suan kontrolcü ve mükemmeliyetçi oldum sanırım bilmiyorum yeterince bir şeyler yapmamışım gibi geliyor (istediğim her şey oldu aslında her şey yolunda diğer şeylerin de zamanı var) odaklanmak istiyorum mesela bu anlattıklarım yüzünden yapamıyorum diyip suç atmak istemiyorum ne olursa olsun hırslı bir şekilde hedeflerimi gerçekleştirmek istiyorum motivasyonum düşsün istemiyorum,son olarak arkadaşlık ilişkilerim eskisi gibi değil sanki kendim olamıyorum geriliyorum yeni biriyle tanışmak isteğim yok gibi annemle dışarı çıkmak daha iyi geliyor eskiden her gün biriyle görüşürdüm ve çevrem çok geniş arkadaşlarım çok ama yakınlarım azaldı ve gerçekten her anımda yanımda olacak dengim insanlar istiyorum çünkü yakın arkadaşlarımı iyi seçmediğim dönemler seviyemin enerjimin düştüğünü hissedip çıkarttım doğru yapmış mıyım çünkü bu yıl gerçekten hayatıma dengimin ve standartlarımın aldında arkadaşlar ve flörtler aldım bunlar beni daha çok yıprattı suan hayatımın her alanını temizledim yeniden başlamak için de bazı şeyleri kapatmam kaldı geriye,son olarak diğer insanlar bu yaşlarda işini bulup eşini bulabiliyor ben 23 yaşındayım zamanım geçiyor diğer insanların yaptığı çoğu şeyi yapsam da yapmadığım bu şeyler beni eksik hissettiriyor bu konuda ne yapmalıyım? Bunlar bir psikolojik sorunun işareti mi? m

terapiyi bıraktıktan sonra duygularımı ifade etmekte zorlanmam normal midir?

Maddi sebeplerden dolayı terapiyi bıraktıktan sonra duygularımı ifade etmekte zorlanmaya basladım. Her seyi içime atmaya basladım, üzerimde daha büyük yük hissetmeye hissediyorum. İç sesimi bile duyamadığımı fark ettim. Ne istediğimi bildiğimi düşünürken ortada kalmıs gibi hissediyorum kendimi açıklayamıyorum. duygumu bile yasayamıyorum, ertelediğim duyguların sıkıntısını cekiyorum suan. Bu ruh halinden nasıl çıkabilirim? Tekrardan terapiye baslayamam maalesef. Nasıl bas edebilirim bu durumla?

Depersonalizasyon derealizasyon yaşıyorum yaklaşık 1 aydır ve 7/24

Depersonalizasyon derealizasyon yaşıyorum 1 aydır çok yoğun yaşıyorum 7 24 başa çıkamıyorum sanki insanlar insan degilmis gibi ailemi tanımıyorum sanki kendi sesim bile bana yabancı aynaya baktığım kisiyi tanımıyorum sanki selectra 50 mg kullanıyorum ve 3 gün oldu ama çok kötüyüm sürekli araştırıyorum ne zmn geçecek diye sanki hiçbir şey gerçek değilmiş gibi geliyor delirdim diyorum hastaneye yatiracaklar bence beni diyorum çünkü çok yoğun hissediyorum hiç geçmeyecek gibi geliyor

Gelecek kaygısı ile baş etme

19 yașındayım. Geçen sene istemediğim bir bölümde okuyordum. Bölüm değiștirdim ama istediğim bölüm bubdeğildi. Gelecekte yapacağım iș ile ilgili çok endișeliyim. Para kazanamamaktan korkuyorum. Artık ne iș yapmak istiyorum onu bile bilmiyorum. Güzel sanatlar öğrencisiyim ama bu bile beni rahatsız etmeye başladı artık. Keşke basit kafamı yormayacak bir şey seçseydim diyorum. Seçenekler arasında boğuluyorum. Seneye kendimi istediğim bölüme alsam bile bu beni tatmin edecek mi bilmiyorum. Yaş olarak da geç kaldığımı hissedeceğim. Bunlar bir yana yapmak istediğim şeyleri de yapamıyorum. Disiplinim hiç yok. Çok çaresiz hissediyorum.

Panik atağımı nasıl durduracağım?

Bugun okullar basladı. Ben 3 sene once suan okudugum okulda okuyodum ve oradan bazı arkadaslarım vardı. Simdi buraya tekrar geldigimde bir kacı buradaydı, sadece bir kac tanıdıgım vardı ve hepsi bana soguk yaptı, Bugün okulda yalnız kaldım. Yanıma kimse gelmedi. Eski okulumdan ise nakilimi çok dıslandıgım aileme yalvar yakar aldırmıstım. Bugün korkunc gecti. Gün icinde pek belli etmedim ama gün sonunda tekrar panik atak yasadım. Her nakil aldırdıgım okula alısmaya calıstıgımda yasanan bir durumdu aslında. 2 sene önce bunu yasadıgımda durum cok daha vahimdi. Demin cok üsüyordum, cok korktum ve ürperdim, nefes alamamaya basladım, istemsizce sürekli agladım, nefes almam o kadar zorlastı ki… Basım agrıdı ve dönmeye basladı. En sonunda bayılacak raddeye geldim. Gercekten korkunctu. En sonunda büyüklerimden birinin yanına gittim ve ona sarıldım. O beni sakinleştirdi.

İlişkilerim,kaygılarım ve kendi potansiyelimi anlamlandırmada yaşadığım içsel çelişkiler normal mi?

Benim güzel giden bir hayatım var her şeyim yolunda şükür fakat bazı şeyler var çok düşündüğüm (1-2 yıldır) -Belirsiz bir kişi vardı hayatımda sevdiğime inandığım ve her şeyimizin uyumlu olduğu fakat 2-3 yıldır ve sürekli gelip kayboluyor ve net konuşup davranmıyor ama hep inandım bu neyden kaynaklı ve travma oluşturmuş mudur tam her şeyin üst üste geldiği bir döneme denk geldiği için(mezuniyet,gelecek kaygısı, arkadaşlık ilişkilerimde sorunlar vs) hep onun yüzünden diye düşündüm (strese bağlı kaygı, eski göre sık düşünme, hayatımın belli alanlarında odak sorunu vs) gibi şeyler yaşadım ama hiçbir kişi için hayatımı etkiledi demek de istemiyorum ve normalde ayrılınca üzülürdüm sonra devam ederdim hayatıma daha iyi biri girerdi fakat bu kadar uzun sürmesi normal mi ve daha iyi biri gelmediği için mi gelen kişiye kendimizi nasıl hazırlamalıyız nasıl biri istiyorsak bizde öyle mi olmalıyız? -Ailem özellikle annemle bazen tartışıyorum (onları çok seviyorum ve hiçbir sorunları yok) ama eskiye nazaran ifadelerimi dile getirirken ses yükseltiyorum konu uzuyor ve geçmiş dahil oluyor derken yıpranıyoruz karşılıklı sözler ve davranışlarla bu senede bir kez oluyor onu kırmak istemiyorum ama kötü hissettiğimde (ilgi alamadığımda yetersiz vs hissedince stres seviyem yükseliyor eskiden titreme olurdu) bu durumda ne yapmalıyım bazen hiçten sebep için bile kafama takıyorum duygusal ve hassas biri değildim sinir sistemim yıpranmış olabilir veya hormonal dengesizlik bilmiyorum bu psikolojik nir rahatsızlık mıdır? Çünkü her şeyi kabullenen empati kurabilen biriyim ve adaletsizliğe gelemem haksızlık kime yapılırsa yapılsın açıklama yapmaktan çekinmem ama kendime gelince abartıyor olabilir miyim tepkilerimle haklıyken haksız duruma düşüp kendimden soğutmak istemiyorum ve anlarımızı değerlendirip ortada bir şey yokken sorun çıksın istemiyorum ne yapmalıyım? -İçimdeki potansiyeli ortaya çıkartmakta odaklanmada sorun yaşayabiliyorum (iş,eğitim,kariyer vs her alanda) hedeflerim için hırslı ve motivasyonlu olmak istiyorum ve kendim olmadığımı düşünüyorum bu yaşadığım olaylardan sonra ki hatalardan ders çıkartmayı seven biriyim duygusal olarak nötr kalmak dengede olmak istiyorum fakat bazen döngü gibi kötü hissediyorum durduk yere ve etkiliyor beni acaba bastırılmış duygularım mı vardı ve birkaç olayla tetiklendim gün yüzüne çıktı çözmem için çok fazla okudum dinledim araştırdım danışmak istiyorum bunu da -Gerçekten yanımda olan dostlar ve doğru kişiyi seçme konusunda da sorunlar yaşadığımı düşünüyorum mesela dengim olmayan insanları hayatıma bile bile alıp seviyesinin yukarısında davranıyorum ve üzülüyorum bazen şimdi çoğu kişiyle mesafe koydum kendimle vakit geçirip bu tarz şeyleri ortadan kaldırıp yeni insanlara yer açmak istiyorum doğru bir düşünce mi? -Çocuklukta travmam yok ama dış etkenlerden dolayi oluşup oluşmadığını nasıl anlarım yani hep umursamaz biriydim insanlar ve olaylara karşı geçmişte bu şuan mı ortaya çıkıyor bu yaşlarda özellikle sorumlulukların başladığı? -Ergenlikte zorlu bir çocukluk geçirdim akran zorbalığına tanık oldum,yanlış insan ve ortamlarda bulundum hepsini temizledim fakat bu normal herkesin yaşadığı durumlar mı? -Toksik ilişkiden çıktıktan sonraki boşluk hissimi dolduran kişiye karşı yaptığım takıntı aslında boşluğa olan takıntı mıdır ve biriyle ilişki içinde karşı taraf adım atınca ben kaçıyorum sıkılıyorum ciddiye gelince vs ama ben attığımda karşılık alamazsam takıntı oluyor bu nedir? -Eskiye göre eski yaptığım şeyleri yapmaya üşenmek olgunluk ve büyümenin belirtileri midir? -Bir kişinin egolu veya narsist olup olmadığını nasıl anlarım ben eskiden onay alma ihtiyacı olan herkesi memnun etmeye çalışan hayır diyip sınır koyamayan kontrol etme ihtiyacı hisseden biriydim şimdi yapmamaya çalışıyorum ve değerlerime sahip çıkmaya çalışıyorum fakat bu davranışlar yanında mükemmeliyetçi ve yukarıdan bakan tavrım vs ego algılandı ikisi bir arada mümkün mü? -Bazen çok düşünüp sorguladığım ve körü hissettiğim bazı günler eskiye göre çok olunca bend değiştim veya eskisi gbii değilim olamayacak mıyım hissi nedeni nedir suan her şey yolunda bile olsa bu düşünce aklıma girince moralim bozuluyor teşekkürler

Evdeki sorunlarımla kendi başıma nasıl başa çıkabilirim?

Ben 16 yaşındayım. Aşık olduğum çocuk var. Kendisi otizmli. Ben bu çocukla Instagram'da takipleşiyorum. Ama annem bana heryerden engelle demişti. Çocuk bana whatsap numarasını vermişti,eniştemde ondan gizli telefonumu bir bahaneyle alıp numarasını engellemişti. Yani o çocuk eniştemin kuzeni oluyor. Bende çok aşığım ona yani onu sevicegim ona aşık olacağım hiç aklıma gelmezdi,hiç beklemedigim anda karşıma çıktı etkiledi beni. Onu sevdiğimi kimse bilmiyor sadece annem biliyor. Annemde bana baya baskı yapıyor bununla ilgili. Yani onlar Çerkezköy'de oturuyorlar bizde İstanbul'da. Biz oraya kırk yılda bir gideriz yani baya nadir gideriz. Ablamda orda yaşıyordu ama onlar İstanbul'a taşındılar geri. Çocuğun babasıda çocuğu bakırköy Hastanesi'ne kapatıcakmış bugün onu duydum. Babası altı ay çalışması gerekiyormuş emekli olması için. Ve insanlarda diyorlarmış ki bakırköye yatırmayın daha kötü olur diyorlarmış. Ben bunu duyunca baya kötü oldum. Kendi kendimi parçaladım. Hem kimseye belli edemiyorum etmemem lazım hemde özellikle anneme belli etmemem lazım çünkü annem şuan onu sevmiyorum sanıyo ben anneme yalandan evet diyorum kendimi yanlış yoldan doğru yola soktum falan filan diyorum çünkü seviyorum desem annem işi bu konuyi büyütücek ablama söylemeye kalkmıştı ben sonra tamam sevmiyorum dedim. Geçen günde Instagramdan aramıştı beni bende hemen tuvalete kaçtım orda yazdım yani çok düşündüm yazimmi yazmimmi diye ama dayanamadım yazdım. Yani onunla konuşmaya bile korkuyorum çünkü onunda birşeyden haberi yok bide otizmli olduğu için de söyleyemiyorum sır tutabilirmi bilmiyorum çünkü. Cunku hep babası yanında illaki konuşsak görürler konuştuğumuzu sonrada işler dahada kötüye gider. Bu durumda ne yapmam gerekiyo? Bir yandanda çok istiyorum onunla konuşmak mesajlaşmak ama durumu yönetemiyorum tek başıma. Otizmlilerinde sevilmeye hakkı var. Ben ona destek olmak istiyorum eşi olmak istiyorum onun. Onun durumuda ağır şuan da. Kriz tutabiliyo her an. Saldırma ısırma huyuda var. Ama bana karşı öyle bişey yapmıyor çünkü oda bana itiraf etmişti beni sevdiğini. Ama ben söylemedim daha. İlerde söylemeyi düşünüyorum ama nasıl soylicegimi de bilmiyorum çünkü neden bu kadar zorluk yaşadın diye sorabilir bende otizmlisin diyemem üzülür. O konudada kafam çok karışık. Kim bilir onu birdaha ne zaman görücem. Hergünde bir olay oluyomuş evde. İstedigi şey olmayınca polisleri arıyormuş. Çok dua ediyorum ama benimde bu durumu acı çekmeden yönetmem lazım ve herşeyi kontrol altına almam lazım. Güvendigim birisde yok anlatacağım kimse yok. Bir yandan da çok korkuyorum altı ay nasıl telefonsuz bir başına hastanede kalabilecek. O çünkü telefon aşığı birisi telefon olmazsa çıldırıyo. Yani bari siz beni anlayın benim niyetim asla kötü değil seviyorum sadece ona destek olmak istiyorum onun yanında olmak istiyorum. Ama insanlar anlamıyolar. Çok düşünüyorum ama bir çözüm bulamıyorum. Lütfen bana yardım edin. O beni her an arayabilir Instagramdan. Ve bende yazmadan edemiyorum yazıyorum efendim diye sonra illa arıym mı seni diyo yani beni aramak istiyo ama evde annem var nasıl arayabilirim ki. Surekli bahanede üretemiyorum. Yani aramak yerine yazışarak sohbet etmeye nasıl ikna edebilirim otizmli birini? Çokda özlüyorum onu oda acı veriyo bana çünkü görüşcegimiz zamanda annem yanına yaklaşma onun diyo yani yan yanayken bile hasret gideremiyorum. En acı verende bu. İnşallah hastanede durumu dahada kötü olmaz şuan okullarda açılacak ben onu merak etmeden kendimi dersede veremem. Haber verende yok nasıl diym soruym yani anlarlar bir kere neden bu kadar merak ediyosun diye. Gercekten ne yapmam gerekiyo bilmiyorum. bu durumları nasıl kontrol altına almam gerekiyo bilmiyorum lütfen en kısa zamanda bana dönüş yaparsanız çok sevinirim.