Kaygı Kategorisi

Evdeki sorunlarımla kendi başıma nasıl başa çıkabilirim?

Ben 16 yaşındayım. Aşık olduğum çocuk var. Kendisi otizmli. Ben bu çocukla Instagram'da takipleşiyorum. Ama annem bana heryerden engelle demişti. Çocuk bana whatsap numarasını vermişti,eniştemde ondan gizli telefonumu bir bahaneyle alıp numarasını engellemişti. Yani o çocuk eniştemin kuzeni oluyor. Bende çok aşığım ona yani onu sevicegim ona aşık olacağım hiç aklıma gelmezdi,hiç beklemedigim anda karşıma çıktı etkiledi beni. Onu sevdiğimi kimse bilmiyor sadece annem biliyor. Annemde bana baya baskı yapıyor bununla ilgili. Yani onlar Çerkezköy'de oturuyorlar bizde İstanbul'da. Biz oraya kırk yılda bir gideriz yani baya nadir gideriz. Ablamda orda yaşıyordu ama onlar İstanbul'a taşındılar geri. Çocuğun babasıda çocuğu bakırköy Hastanesi'ne kapatıcakmış bugün onu duydum. Babası altı ay çalışması gerekiyormuş emekli olması için. Ve insanlarda diyorlarmış ki bakırköye yatırmayın daha kötü olur diyorlarmış. Ben bunu duyunca baya kötü oldum. Kendi kendimi parçaladım. Hem kimseye belli edemiyorum etmemem lazım hemde özellikle anneme belli etmemem lazım çünkü annem şuan onu sevmiyorum sanıyo ben anneme yalandan evet diyorum kendimi yanlış yoldan doğru yola soktum falan filan diyorum çünkü seviyorum desem annem işi bu konuyi büyütücek ablama söylemeye kalkmıştı ben sonra tamam sevmiyorum dedim. Geçen günde Instagramdan aramıştı beni bende hemen tuvalete kaçtım orda yazdım yani çok düşündüm yazimmi yazmimmi diye ama dayanamadım yazdım. Yani onunla konuşmaya bile korkuyorum çünkü onunda birşeyden haberi yok bide otizmli olduğu için de söyleyemiyorum sır tutabilirmi bilmiyorum çünkü. Cunku hep babası yanında illaki konuşsak görürler konuştuğumuzu sonrada işler dahada kötüye gider. Bu durumda ne yapmam gerekiyo? Bir yandanda çok istiyorum onunla konuşmak mesajlaşmak ama durumu yönetemiyorum tek başıma. Otizmlilerinde sevilmeye hakkı var. Ben ona destek olmak istiyorum eşi olmak istiyorum onun. Onun durumuda ağır şuan da. Kriz tutabiliyo her an. Saldırma ısırma huyuda var. Ama bana karşı öyle bişey yapmıyor çünkü oda bana itiraf etmişti beni sevdiğini. Ama ben söylemedim daha. İlerde söylemeyi düşünüyorum ama nasıl soylicegimi de bilmiyorum çünkü neden bu kadar zorluk yaşadın diye sorabilir bende otizmlisin diyemem üzülür. O konudada kafam çok karışık. Kim bilir onu birdaha ne zaman görücem. Hergünde bir olay oluyomuş evde. İstedigi şey olmayınca polisleri arıyormuş. Çok dua ediyorum ama benimde bu durumu acı çekmeden yönetmem lazım ve herşeyi kontrol altına almam lazım. Güvendigim birisde yok anlatacağım kimse yok. Bir yandan da çok korkuyorum altı ay nasıl telefonsuz bir başına hastanede kalabilecek. O çünkü telefon aşığı birisi telefon olmazsa çıldırıyo. Yani bari siz beni anlayın benim niyetim asla kötü değil seviyorum sadece ona destek olmak istiyorum onun yanında olmak istiyorum. Ama insanlar anlamıyolar. Çok düşünüyorum ama bir çözüm bulamıyorum. Lütfen bana yardım edin. O beni her an arayabilir Instagramdan. Ve bende yazmadan edemiyorum yazıyorum efendim diye sonra illa arıym mı seni diyo yani beni aramak istiyo ama evde annem var nasıl arayabilirim ki. Surekli bahanede üretemiyorum. Yani aramak yerine yazışarak sohbet etmeye nasıl ikna edebilirim otizmli birini? Çokda özlüyorum onu oda acı veriyo bana çünkü görüşcegimiz zamanda annem yanına yaklaşma onun diyo yani yan yanayken bile hasret gideremiyorum. En acı verende bu. İnşallah hastanede durumu dahada kötü olmaz şuan okullarda açılacak ben onu merak etmeden kendimi dersede veremem. Haber verende yok nasıl diym soruym yani anlarlar bir kere neden bu kadar merak ediyosun diye. Gercekten ne yapmam gerekiyo bilmiyorum. bu durumları nasıl kontrol altına almam gerekiyo bilmiyorum lütfen en kısa zamanda bana dönüş yaparsanız çok sevinirim.

Ailemle nasıl konuşurum, nasıl ikna ederim ?

Mrb hocam sevgilim var 14 aydır görüşüyoruz ve niyetimiz ciddi evlenmek istiyoruz ben sevgilim ailesiyle tanıştım gayet de sevdiler beni işin asıl tarafı ben kendi aileme dediğimde annem kendi köyümden dışarı köye kız vermem demesi ve cocukda değilim 37 yaşında bi insanim ve köyümüzden görüşmek isteyenler olsa bile benim içim sinmedi hiç birine annen diretiyor şunlar var bizim köyden onla konuş bunla konuş diye ben yok diyincede kızıyo vermem başka köye diyo sonrasında ilk başta ben konuyu actigimda cocugun çalıştığını güzel bi işinin olduğunu evinin oldugunun anne ve babasinin karsisindaki dairede evlenecegimiz zaman oturacagimizi söyledim bana dedigi kelime sen yapamazsin öyle diyip duruyo birde sevgilim aile si yazları hep köyde kışın 4 ay falan dönüyorlar evlerinde kalıyolar biz evlenınce karşı dairede oturacaz sadece dedim hocam ne yapmalıyım ciddi anlamda daraldim cocukda değilim anlatamıyorum başka türlü aileme bana bi yol gösterir mısınız

Genel olarak tüm konuda

Her şey yolunda olduğu vakit her şey istediğim gibi her anlamda olduğu vakitte kendime iyi davranıyorum ama onun dışında kendime çok da iyi davranmadığımı düşünüyorum hatta kendime yıprattığıma fark ettim bu yüzden zaten psikologla iletişime geçmem gerektiğini düşündüm kendi başıma çözmeye çalışıyorum ve tanıklık yaşıyorum sorunumun bu olduğunu düşünüyorum o tarafından eksik olduğunu düşünüyorum o yüzden de psikologda da yardım almak istiyorum

Panik ataktan kurtulmanın veya hafifletmenin en iyi yolu nedir?

sürekli olarak kötü bir his var içimde . sürekli ölüm korkusu panik atak ve sevdiklerimi kaybetme korkusu ile içiçeyim . vücudumu bazen çok dinliyorum en ufak reaksyona ciddi tepkiler veriyorum. en kötü senaryolar çiziyorum nerede olursam olayım durum değişmiyor . hayat kalitesi oldukça düştü . hep kötüyü düşünmekten iyiyiye odaklanamıyorum . spor yapıyordum ara verdim . şimdiye kadar gereken tüm testler nerede ise temiz çıktı. :)

15 yıldır Okbliyim her türlü tedaviyi gördüm ama düzelmiyor 15 seneye rağmen iyileşebilir miyim?

9 yaşındayken okb tanısı konuldu genetik faktörler baskın olduğunu anlayınca hemen tedaviye başladık gerek psikolog terapisi gerek ise psikiyatri eşliğinde ilaç tedavileri bir çok testler yapıldı aradan tam 15 sene geçti artık tedavileri bıraktım çünkü zaten ömrümün büyük bir kısmını buna adadım her defasında hayal kırıklığına uğramanın verdiği mutsuzluk beni daha kötü etkiledi artık takıntılarımı bir şekilde kabullenmiş durumdayım ve onlarla yaşamaya çalışıyorum takıntılarım kimi zaman beni içinden çıkılmaz bir hale sokarken kimi zamanda üstesinden gelmeye çalışıyorum normal insanlara çok özeniyorum en üzücü olanıda bu fakat geçmiyor 24 yaşındayım ve her geçen gün yıllar aleyhime işliyor gibi yeniden tedaviye başlamak bana çok uzak çünkü ilaç kullanmak istemiyorum iyileşebileceğime dair umudumda yok bazen 2 hafta kadar kendimi sıkıyorum takıntılarımı yapmamak için ama sonra yeniden başa sarıyorum bu kısır döngü böyle devam ediyor

Kaygı bozukluğu mu yaşıyorum? Belirtileri ve baş etme yolları

Merhaba hocam, 26 yaşında bekar bir erkeğim. Uzun süredir içimde sebebini tam olarak anlayamadığım bir huzursuzluk yaşıyorum. Özellikle yalnız kaldığımda aklıma sürekli kötü şeyler geliyor, sanki başıma hemen kötü bir olay gelecekmiş gibi hissediyorum. Kalbim hızlı çarpıyor, nefesim daralıyor, geceleri sık sık uyanıyorum ve uyku düzenim bozuldu. Bu kaygılarım yüzünden işime odaklanamıyor, arkadaşlarımla bile eskisi gibi vakit geçiremiyorum. Acaba bu durum kaygı bozukluğu olabilir mi, nasıl başa çıkabilirim?

Takıntılı düşüncelerden, kaygılarımdan nasıl kurtulabilirim?

Öncelikle merhabalar. Direkt konuya girmem gerekirse/ Çok güzel giden bir ilişkim var ama son zamanlarda benim takıntılı düşüncelerim, kaygılarım yüzünden huzurumuzu sağlayamıyoruz. Benim kaygılarımı giderebilmek için elinden geleni yapıyor ama ben yine bir şey buluyorum konuyu uzattıkça uzatıyorum. Aldatılıyor olabileceğim, kandırılıyor olduğum düşüncesi içten içe beni yiyor ama halbuki yaşansa öylece çekip gideceğim umurumda olmadan hayatıma devam edeceğim, bunun üzerine neden bu kadar düşündüğümü takıntı yaptığımı bende bilmiyorum. Zihnimi susturmakta çok zorlanıyorum, sustuğu ve bir mesela yaratmadığı bir an yok. Bazen de kendimi sürekli kendimle konuşurken, düşüncelerimi tartışırken yakalıyorum. Bazen kendimi karşımda sanki biri varmış gibi tartışırken, içimi dökerken buluyorum, hepsi bilinçsiz oluyor. O duygu yoğunluğu geçtiğinde kendimi sorgulamaya başlıyorum. Gerçek olmayan sadece kaygıdan ibaret olan durumları konuştukça gerçekten öyleymiş gibi görmeye ve öyle olacak gibi hissetmeye başlıyorum. Kendimle sürekli konuşmadan duramıyorum, düşünmeden duramıyorum. Bazen düşünmekten o kadar yoruluyorum ki baş ağrısından yerimde duramıyorum. Bir şeyleri önceden tahmin etme çabam beni fazlasıyla yoruyor. İnsanlara güvenmek benim için fazlasıyla çok zor oluyor. “Sevdiğim insana, bana bir güvensizlik yaratacak bir şey yapamamasına rağmen güven duyamamak” gerçekten tarif edemiyorum. İleri süreçler de ilişkiyi sürdürmek zorlu, fazlasıyla engebeli oluyor benim için. Bu kadar kuşkucu olmak çok yorucu, hem benim için hemde sevdiklerim. Ben artık ne yapacağımı bilemiyorum

mery

Kişisel gelişim hakkında

Ben kendimin en iyi versiyonu olmaya çalışmak istiyorum fakat yaşadığım olaylardan sonra yıprandım ve eskisi gibi hissetmediğim için ara sıra gelen düşünceler beni tetikleyip stres ediyor ve kafamda ne kursam kötü hissediyorum tam her şey yolunda bir şey düşünmüyorum iyi hissediyorum derken yine mi döngü diye düşünüyorum bu neyden kaynaklı, ikincisi arkadaş veya eski sevgili hayatımda olan ve çıkarttığım ya da çıkan herkesi siliyorum ve tekrar geri dönmüyorum ama onları bazen hatırlatıp özlediğimde iletişim kurmalı mıyım düşüncesi geliyor aklıma ama geçici olduğunu bilsemde sonra yapmayınca gururdan mı yapmıyorum başkaları yapabiliyor diyorum genelde ne istiyorsam çekinmeden yaparım ama bazen yüzsüzlük olarak görüyorum öz saygım düşer diye vazgeçiyorum hangisi normal? Ve bu gibi mesela sevdim dediğim kişinin peşinden de gitmedim bazı insanlar kızlar çabalıyor sırf sevdiği için ya da taktik yapıyor sonrasında karşı taraf da seviyor ya da istiyor ama ben bunu da yapmayı kendime uygun göremiyorum gururdan mı yoksa normali benimki mi? Birde çabalanacak insan var insan var karşıdaki sevdiğim dediğim kişi 2-3 yıl tanıyıp 2 kez görüştüğüm beni belirsiz bırakan ilişkiye adını koymayan (benim yüzümden diye düşünüp kendimi kötü hissettim) kendimi kaç kez ifade ettiğim halde anlamayan en son cevap bile vermeyen biri ben ayırt edebilirdim fakat hiç böyle olmamıştım bu döngüden çıkmak defteri kapatıp önüme bakmak istiyorum hayatımı etkiliyor bu hisler ve düşünceler 23 yaşındayım ve 3 yıldır onunla uğraştım vakit kaybettim geç kaldım gibi hissediyorum bu süreçte çok fazla anı biriktirilir ve bir yol çizilebilirdi. Üçüncüsü arkadaşlarım ve çevrem çok ama sanki gerçek arkadaşım yok gibi hissediyorum ve 1 tane dostum var diye düşünüyordum bazen yaptığı hareketlerden kaynaklı sorguluyorum emin olamıyorum gerçek dostlar edindiğimi nasıl anlarım ve edinirim? Eskiye göre daha çok etkiliyor beni herhangi bir söz davranış duygusal ve hassaslığımdan kaynaklı bu da geçmiş ilişkimden kaynaklı sanki her şeyi etkiledi gibi onu bazen suçluyorum ama affedip önüme bakmak istiyorum gerçekten kendimin farkında değilmişim gibi geliyor ve dışarıdan da söyleniyor benim sahip olduğum imkanlar çok fazla ve her konuda iyisine sahip olmak varken kendimi yetersiz gördüğümden mi nedenini bilmiyorum hiçbir konuda tam olarak dengimi aldığımı hissedemiyorum genel olarak bu yaşlar böyle mi? Herkes bunları yaşayıp düşünüyor mu? Ben 3 sene öncesini neden özlüyorum o halimi hem umursamaz hem başarılı hem de ilişkide gayet iyiydim arkadaşlıkta da ve ne olursa olsun kendim olduğum için hep iyi hissediyordum bu durumun adı nedir olgunlaşmak değişmek mi yoksa bir sorun mu? Bir şeyleri sürekli düşünüp sormaktan çok sıkıldım hiç yapmadığım şeyleri yapmak kötü hissettiriyor ama kendimi geliştirmek için buna ihtiyacım var

Psikoloğa gittiğim için aşağılandım

Merhaba. Yaklaşık 2 senedir terapi sürecindeyim, geçenler de arkadaş ortamında terapistim şöyle demişti diye cümleye girdim herkes gülmeye başladı ve şakalar yapmaya başladı bu konuda. Ben de güldüm geçtim o an ama sonrasında çok canım sıkıldı. Neden neden diye sorup duruyorum kendime ve nedenini bir türlü bulamadım geçen haftaki seansıma katılmadım bu yüzden kötü hissettim bundan dolayı ama yine de katılmadım sizce ne yapmam gerekiyor benim