Kaygı Kategorisi

Sürekli kötü düşünmeyi nasıl engellerim

birsey yasamadim ama surekli bir olay oldugunda kotu dusunuyorum iyi dusunemiyorum acaba boyle mi soyle mi sinirleniyorum sonrada ofkeme hakim olamiyorum bi dongubun icine girdim yani kafami yastiga koydugum surekli kotu seyler dusunmekten bazen uyuyamiyorum 16 yasindayim 1 kardesim var bundan dolayi annemle veya babamla bunlari uzun uzun oturup konusamiyorum ama bunu gercekten cozmek istiyorum beni kotu etkiliyor bu durumdan sıkıldım

Geçmiş kaygılar yüzünden rahatlayamıyorum

Hocam ben 20 yaşındayım ve 3 yıldır sevgilim var. Sevgilimden önce yani 3-4 yıl öncesinde ergenliğin getirdiği hatalarla o zamanki çevremle şu an bana normal gelmeyen davranışlarım oldu ve bazı ilişkiler yaşadım. Bunları düşündüğüm zaman yaptığım şeylerden çok utanıyorum, çok pişman oluyorum, keşke geçmişi geri alabilsem ve bu hatalara hiç düşmesem. Ben sevgilimle sevgili olduğumuz ilk zamanlar üstün körü bir şekilde eski ilişkilerimden bahsetmiştim ama her şeyi detaylı bir şekilde anlatmamıştım. Yaklaşık 3 hafta önce ona her şeyi anlatmaya karar verdim ve bütün detaylarıyla her şeyi anlattım. Ama daha sonrasında içim asla rahat etmedi çünkü başka bir şey daha var, başka kişiler daha var diye düşünmeye başladım, hatta yakın arkadaşıma sordum “benim unutmuş olabileceğim bir kişi, bir olay var mı” diye ama o da olmadığını söyledi. Ben engellenenler listeme kadar baktım, söylemediğim başka birisi kaldı mı diye ve sonra biraz ikna oldum her şeyi anlattığıma dair. İçimde bir ses sürekli unuttuğum bir şeyler olduğunu, başka şeyler de yaşadığımı söylüyordu. Sonra bu konuyu sevgilimle konuştum, o da bu konuyu artık kapatmamız gerektiğini, ne yaşandıysa yaşandığını, sonuçta ilişkiye girmediğimi ve onun için önemli olanın bu olduğunu söyledi. Hocam ben aslında böyle bir şey olmadığını biliyorum, böyle bir şey yaşamadığımı biliyorum, kendime kanıtlar buluyorum ama ben olmadığına dair kanıt buldukça beynim “olmuş gibi” senaryolar kurarak olduğuna dair bir şeyleri imgelemeye çalışıyor. Gerçekten olmadığına eminim çünkü her şeyin bu kadar detayını hatırlarken böyle bir şeyi unutmanın mümkün olmadığını biliyorum. Yine de beynim sürekli yeni bir kaygı oluşturuyor ve beni korkutuyor. Artık ben de acaba böyle bir şey yaşandı ve ben mi unuttum diye düşünmeye başladım, acaba içimdeki başka şeyler de oldu huzursuzluk hissi benim örtük belleğimin bana hatırlatmaya çalıştığı bir şey mi? Bu anlamda emin olamıyorum ama böyle bir şey yaşamadığımdan emin olabiliyorum. Bunun haricinde yaklaşık 25 gündür yaşayıp da unuttuğum söylemediğim bir şey var mı diye düşünüyorum ve aklıma bir şey gelmiyor . Neden hala içim rahat değil neden bu konuyu kapatamıyorum . Neden anlatmadığım şeyler de varmış gibi içimde bi korkuyla yaşıyorum . Ben psikolojisi öğrencisiyim ve bir noktada kaygımın sesinin çok yüksek çıktığını fark edebiliyorum ama ne olursa olsun emin olamıyorum ve göğsümde bir huzursuzlukla yaşıyorum . Bir profesyonelin yorumuna ihtiyacım var şimdiden teşekkür ederim

Fazla düşünmekten nasıl kurtulabilirim

Herhangi bir konuyu derinlemesine fazla düşünüyorum. O konu hakkında kendimce kafamda senaryolar üretiyorum ama hepsi olumsuz oluyor genelde beynim sürekli olumsuz şeyler düşünmekten çok karmaşık bir hal aldı. Bu durum hayatıma da yansıyor. Hiçbir şeyden zevk alamıyorum anda kalamıyorum sürekli gelecekle ilgili bazı şeyleri kontrol altına almak istiyorum. Bu yüzden beynim asla susmuyor ve derin düşüncelerden kendimi alamıyorum ne yapmalıyım önerilerinizi bekliyorum

kaygı yüzünden içim rahatlamıyor

Hocam ben 20 yaşındayım ve 3 yıldır sevgilim var . Sevgilimden önce yani 3 4 yıl öncesinde ergenliğin getirdiği hatalarla o zamanki çevremle şu an bana normal gelmeyen davranışlarım oldu ve bazı ilişkiler yaşadım . Bunları düşündüğüm zaman yaptığım şeylerden çok utanıyorum çok pişman oluyorum keşke geçmişi geri alabilsem ve bu hatalara hiç düşmesem . Ben sevgilime ilk sevgili olduğumuz zamanlar üstün körü bir şekilde eski ilişkilerimden bahsetmiştim ama her şeyi detaylı bir şekilde anlatmamıştım . Yaklaşık 3 hafta önce ona her şeyi anlatmaya karar verdim ve bütün detaylarıyla her şeyi anlattım . Ama daha sonrasında içim asla rahat etmedi çünkü başka bir şey daha var başka kişiler daha var diye düşünmeye başladım , hatta yakın arkadaşıma sordum benim unutmuş olabileceğim bir kişi bir olay var mı diye ama o da olmadığını söyledi . Ben engellenenler listeme kadar baktım söylemediğim başka birisi kaldı mı diye ve sonra biraz ikna oldum her şeyi anlattığıma dair . İçimde bir ses sürekli unuttuğum bir şeyler olduğunu başka şeyler de yaşadığımı söylüyordu . Sonra bu konuyu sevgilimle konuştum o da bu konuyu artık kapatmamız gerektiğini ne yaşandıysa yaşandığını sonuçta ilişkiye girmediğimi ve onun için önemli olanın bu olduğunu olgunlukla söyledi . Hocam ben asla böyle bir şey olmadığını biliyorum böyle bir şey yaşamadığımı biliyorum kendime kanıtlar buluyorum ama ben olmadığına dair kanıt buldukça beynim “ olmuş gibi senaryolar kurarak olduğuna dair bir şeyleri imgelemeye çalışıyor “ . Gerçekten olmadığına eminim çünkü her şeyin bu kadar detayını hatırlarken böyle bir şeyi unutmanın mümkün olmadığını biliyorum. Yine de beynim sürekli yeni bir kaygı oluşturuuyor ve beni korkutuyor . Artık ben de acaba böyle bir şey yaşandı ve ben mi unuttum diye düşünmeye başladım , acaba içimdeki başka şeyler de oldu huzursuzluk hissi benim örtük belleğimin bana hatırlatmaya çalıştığı bir şey mi . Bu konuda emin olamıyorum ama böyle bir şey yaşamadığımdan emin olabiliyorum . Bunun haricinde yaklaşık 25 gündür yaşayıp da unuttuğum söylemediğim bir şey var mı diye düşünüyorum ve aklıma hiçbir şey gelmiyor . Neden hala içim rahat değil , bu konuyu hala neden kapatamıyorum . Neden anlatmadığım şeyler varmış gibi hissedip korkuyorum . Hocam ben psikoloji öğrencisiyim aslında kaygımın sesinin çok yüksek çıkıp beni tereddüte düşürdüğünü fark edebiliyorum ama anlatmadığım bir şey olmamasına rağmen içimin neden rahat olmadığına dair bir şey bulamıyorum ve bir profesyonelin yardımına ihtiyacım var . Şimdiden teşekkür ederim

Evden dışarı çıkamıyorum

Merhaba ben 23 yaşındayım. 1ise bittiğinden beri sürekli evdeyim. Mecburi durumlar dışında dışarı çıkmiyorum. Çıksam da ailemle çıkıyorum. Ailemle dışarı çıkmak beni güvende hissettiriyor. Tek çıkamiyorum. Herkes gibi tek basina disari cikip, arkadaşlarla eğlenmek vakit geçirmek isterdim. Ama yapamiyorum Sosyal hayatım yok. Arkadaşım yok. Lise bitti arkadaşlık bitti. Dışarı çıkınca kendimi kötü hissediyorum. Korkuyorum. Sanki her an başıma bir şey gelecek gibi. Ailem bu durumumdan şikayetçi. Artık hayata atılmamı bir şeyleri değiştirmem için harekete geçmemi istiyorlar ve kızıyorlar. Her gün işe gir bir yerde çalış özgüvenin yerine gelsin deyip duruyolar. Annem Artık çevreden komşuların çocuklarıyla beni kıyaslamaya başladı. Onun kızları çalışıyor. Sen neden işe girip çalışmıyorsun? Bak senden küçük kızıda işe girmiş. vallaha maşallah elin çocuklarına deyip duruyor her gün. Çok üzülüyorum. Ama yapamiyorum. İşe gir cümlesi bile beni korkutuyor. Bazen kendime senden yaşça küçükler her şeyi başarıyor, üniversiteyi kazanıyor, eline mesleğini alıyor, işe girip ayaklarinin üstünde duruyor. Fakat sen se yapiyorsun diyorum. Ama bir çözüm bulamiyorum

Geçmiş hakkında senaryolar kuruyor olabilir miyim

Geçmişte yaşadığım şeyler için çok pişman oldum ve yaklaşık 25 gündür her şeyi teker teker düşündüm . Başka bir şey bulamadım ama sanırım kaygının etkisiyle beynim yaşamadığımı bildiğim şeylerden korkmama sebep oldu . Öyle bir olay olmadığını biliyorum ama ya olduysa korkusu oluyor içimde . Bu olay yaşanmış ve ben unutmuş muyumdur yoksa beynim korktuğumdan dolayı senaryo kurarak bana oyun mu oynuyor ? Ya olduysa senaryosu gerçek mi yoksa beynim mi üretiyor

Bir işe girme düşüncesi bile beni çok geriyor

Uzun zamandır işsizim. Daha çok depo tarzı yerlerde çalıştım hocam. Ve kısa sureligineydi oradayken kendimi oraya ait hissetmedim. Daha başka işlerde çalışmalıyım diyordum ama ise de alisiyordum gün geçtikçe. Ama çıkıyordum hep. Bir senedir evdeyim. Bir işe girme düşüncesi bile beni çok bunaltip kaygi yaratiyor . . keşke düzenli bı isim olsaydı yıllar boyu orda olsaydım diyorum. Böyle bir derdim olmazdı. İstikrar sağlayamıyorum nedense çünkü iş esnasında eğlenecegim insanlar olmuyor pek . Bakıyorum diğerlerine sevgilileri var bazısının bazısının da önceden arkadaşlıkları var bense ya tekim ya da olduğum yerden memnun değilim vs. Bunlar motivasyonunu düşürüyor. Ve sürekli aynı işlerde çalıştım hep depoydu. Para kazanmak istiyorum ama nedense işte kaygilaniyorum ya yine eskisi gibi birkaç hafta ya da ay çalışıp çıkarsam ya hep hayatım böyle geçerse ne yaparım diye düşünüyorum. ..

Aşırı kaygı yaşıyorum

Aşırı stresli ve kaygılım sürekli elim ayağım terler ve buz kesiyor nefes alışverişim düzensiz nabzım çok hızlı ve bu genelde iş yerimde , ciddi ortamlarda, toplantılarda aşırı artıyor. Heyecandan izin isterken bile derdimi doğru düzgün anlatamıyorum, toplum içinde bi kitap okuyamıyorum veya sunum yapamıyorum. Herşeyi kafamda çok kuruyorum an da kalıp tadını çıkaramıyorum arka planda sürekli kafamda bişiler dönüyor çok zorlanıyorum çok aşırı yakınlarım dışında(eşim annem kardeşim ablam) kimseyle başbaşa kalmak istemiyorum konuşacak sohbeti devam ettirecek cümleleri bulamıyorum. Karşı tarafın beni çok sıkıcı ve sohbeti sarmayan biri olarak görüdüğünü düşünmeden edemiyorum

Takıntılı ve libidomun yüksek olma durumu

Merhaba, ben 29 yaşında genç sağlıklı ve güzel bir kadınım. uzun ilişkiler de yaşadım kariyerimde de ilerledim üniversite mezunuyum vs. bunları hızlıca toplumsal sorumluluklarımla ilgili yaptıklarımı bilmeniz için söylüyorum. ancak kendimi bildim bileli ciddi bir güzellik aldatılma ile ilgili takıntım var. bu takıntım beni gerçekleri görmekten uzaklaştırıyor hayatımı kısıtlıyor ve bazen de başka hiçbir şey düşünemez hale getiriyor. her gün kendime yeni bir ihtimal yeni bir durum yaratıyorum. kardeşimden ailemden kıskanıyorum. herkesle kendimi kıyaslıyorum ve kafamın içindeki sesin felaket senaryoları hep bu konuda oluyor. kandırılmak, aldatılmak, beğenilmemek. tam rahata erip derin bir nefes alacakken aklıma yeni bir soru geliyor. soru soruyorum ve insani gelen karşılıktan sonra hemen kurma başlıyor. kurduğum senaryolar çürütüldükten sonra başka senaryolar ortaya çıkıyor. yani karşımda ki partner bir kuleye kendini kapatmış hayatında hiç kadın görmemiş ve ben dünyanın en muhteşem kadını olsam bile bu sefer "kimseyi görmediği için gözü kapalı" diyip ona sorular sorduruyor. her sabah yeni bir şeyle güne başlıyorum ve bütün bir günü onu kafamdan atmakla uğraşıyorum. annem küçükken babam tarafından aldatıldı ve ben annemle beraber babamın başka kadınla yaşadığı evi bulmaya gitmiştim. aynı zamanda babamı sex hikayeleri okurken evde yakaladım. annem devamlı babamla cinsel ilişkisi olmadığını anlatırdı ve ben 10 yaşındaydım. zamanla kendimi arzulanan ve aşık olunan kadın pozisyonuna sokmak için elimden gelen her şeyi yaptım. Her ilişkimde unutulmaz ve karşı konulamaz olmaya çalıştım. Artık dayanamıyorum, bu gerçekçi değil. Sevgilime her dakika soru soruyorum, obsesif gibiyim ve 2 adım ilerleyemiyorum. Bunun "kendini sev" den çok daha fazlası olduğunu düşünüyorum çünkü savaşıyor gibiyim. Nasıl ki bir temizlik hastası orayı temizlemeden duramaz ama temizlemek istemediği düşünmek de obsesyonu tetikler, ben de öyle oluyorum. ancak ayrıldığımda rahat bir huzura erebiliyorum. Libidom yüksek ve ayrıl ayrılmaz yeni bir cinsel ilişki kurmak istiyorum, bunu da değer görmediğimi hissetmeden yapamayacağım için kendimi yine istemediğim bir ilişkiye emek harcarken buluyorum. kafamın arkasında o sesler varken yaşamam çok zorlaşıyor. sus artık sus sus demek zorunda kalıyorum. 12 yaşımdan beri ara ara depresyona girip uzun günler haftalar yataktan çıkmadığım olurdu. şimdi bu periyodları daha sakin atlatmaya çalışıyorum. küçükken bedenim ile ilgili ailemden sürekli bir şeyler duyardım, çirkinim işe yaramazım tembelim şişmanım. ve kendimi kabul etmiş bir ucube idim. bunu kabul etmekten başka şansım yoktu. kendimi güzel bulmadığım günler cehennem gibi geçiyor. sevgilime yüzümü göstermek bile istemiyorum. ondan yüzümü gizliyorum(ve gerçekten çirkin değilim). o buna hiç anlam veremiyor. sürekli vücudumu ve yüzümü izlemek istiyor, benden en büyük şikayeti bu. ben işim gereği de kendimi göstermem gereken bir iş yapıyorum. ama kendimi gizlemekten ve inandığım yaradılıştan aksine ulaşamadıkça ilerde her şeyi bırakır pes ederim ve mahvolurum diye korkuyorum. bir umudum olmasaydı bu kadar sancıdan sonra intihar ederdim. ama düzelmeye dair kendime ve algıma ve kaderime dair bir inancım var. yine de saçlarım beyazladı. belki de hep zaten içimde varolan bu şeyler artık yaşımın ilerlemesi ile tahammül edilemez bir hale geldi. bir fotoğrafta çirkin çıktığımda, bir anlığına garip gözüktüğümde, sevgilim benden iyi gözüktüğünde, yanımda güzel biri varsa vs vs. ..

Babannem intihar etti birkaç yıl oldu ama atlatamıyorum düşünmeden duramıyorum

Babaannem 3 yıl önce intihar etti ama ara ara hala aklıma geliyor anı yaşıyorum unutamıyorum onu çok özlüyorum geri gelmeyecek olması beni mahvediyor bu üzüntüye strese bağlı mide bulantısı halsizlik yeme bozukluğu yaşıyorum uyku sorunu yaşıyorum çok yoruldum bu durumdan kurtulmak istiyorum mantıklı bir şeyler duymak istiyorum gerçekten anlaşılmak istiyorum anlamlı cümlelere desteğe ihtiyacım var sürekli geçmişte yaşıyorum hep geçmişteyim anı yaşayamıyorum