Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu

Çocuklukta travmatik ebeveyn deneyimleri, yetişkinlikteki davranışlara nasıl yansır?

Merhaba ebeveynlik çocuk büyütmekse pekii çocukların ebeveynlerini büyütmesi ne oluyor tam olarak ne biliyim büyümemiş bir anneyle sevgi yerine nefret hissettiğin kıskançlık duygusunu barindirdigini bildiğin birini çok sevmek ya da sevememek ben artık sevgi hissetmiyorum içimde tuhaf bi şekilde çünkü ebeveynleri onlara ne yaparsa yapsın çocuklar onları sevmekten vazgecmezler kendilerini sevmekten vazgeçerler evet doğru bana kendimi sevmemeyi hatta nefret etmeyi utanmayı çok güzel aşılamişlar ama ben bunu yıkmak üstüne çalıştım farkettigim andan itibaren hep üstüne birseyler koyarak devam ettim bazen bencil olarak görüldüm daha önce hiç görülmedigim bir yerde ama artık pekte umrumda degil bunlar düşündüğüm tek şey kendim ve hayatım bide kedim hahahahahahaha ya size asıl danışmak istediğim şey şu bugün bi hata yaptım içeceğim bir mağazada yere döküldü normal aslında herkesin başına gelebilecek birsey ama ben o kadar büyük birseymis gibi gördüm ki özürler diledim ben temizleyebilirim dedim sonra çıktık ordan yanımdaki arkadaşım dedi ki hani neden o kadar çok özür diledin ki sen ve o an bise tak etti ve dedim ki evet farketmeden çok fazla özür diledim gayet olabilecek normal bir durumda sonra bunu biraz düşündüm ve babamla yaşadığım çocukluk travmam aklima geldi oha yanii bu muydu yanii dedim gerçekten de neredeyse aynı olay ve o kadar tepki verdi ki canımı o kadar yaktı ki bazen hiçbir yere ait olmadığımı hissediyorum ve bu hisslerde boğuldugumu hissediyorum neyse bi sekilde kendime iyi gelebiliyorum ama tüm bunların farkındalığını yaşamak yoruyor ve her zaman burdan gideceğim şekilde planlar yapıyorum ona göre konuşuyorum pekii ya başaramazsam kendime güveniyorum ama başaramama gibi bi lüksüm de yok mükemmeliyetçi bir ailede büyüdüğüm için belki de böyle düşünüyorum ama onlar arkamda değil olmadılar olmayacaklar

Kaygı anksiyete ile nasıl yaşarım

Merhaba ben başından anlatmam gerekirse öncelikle, şu an 30 yaşımdayım lisede kaldığım dönemde annem çok azarladı beni o çalışıyordu babam çalışmıyordu kısacası beni yerden yere vurmuştu. okul tekrarı yaparken okula her sabah uyanışımda mide bulantısı öğürme şeklinde uyanıyordum 10 dk hazırlanma böyle geçiyordu bu sadece sabahları oluyordu. Okulda kimsem kalmamıştı arkadaşlarım okulu bırakmıştı. 1 sene öncesinde de saçma arkadaşlıklarım vardı. Liseden sevgili oldum ve o kişiyle devam ettim. O kişi benim en yakın arkadaşım her şeyim olmuştu. O da sürekli benden ayrılıp barışıyordu. Ben de o akılla hep stresli dönemler geçirmiştim. Üniversiteye de beraber gitmiştik ama beni ailem o şehire bırakınca o gün mide yanması öğürme mide bulantısı geçirdim. Daha ilk günden sonra devam ettim okula ama yurdu sevemedim şehire alışamadım. Çünkü yurt hep tesettürlü insanlardan oluşuyordu. Kafa dengi olacak birKaç kişi vardı ama onlar da okulu bırakmak istiyordu onlar da alışamamıştı. Erkek arkadaşım kendine arkadaşlar edindi bu süreçte bana yalanlarını yakaladım bir kızla çok yakındı. Ben o kızdan çok rahatsızdım. Sürekli o kız üzerinden beni kıyas yapıyordu. Bak o böyle erkek arkadaşına sen hiç böyle değilsin diyerek. Ben istemeden resmen kızı takıntı haline getirmiştim. Yurtta bir oraya bir buraya giderek midem yanarak midemi tutarak panik halinde geziyordum. En son çok kötü oldum acile gittim. Yurda alışamamak aileden uzakta erkek arkadaş sorunları arkadaşsızlık derken stres vücuduma yansıdı. Kendimi çok kastığım için tüm vücudum kasılıyordu aralıklı olarak sanki üşür gibi. Midem yanıyordu. Bana sakinleştirici yaptılar o gece. Sonra midem için endeskopiye girdim. Reflü ve gastrit çıktı. Daha sonra işe başladım mezun olunca erkek arkadaşımla ayrıldık tabi bu süreçler çok sancılıydı aldatılmıştım. Ama bunu bilmiyordum. Onunla güzel ayrılmıştık. Ben ayrılığı kabul edemedim içimde ondan ayrılmadım. o da ara verelim dedi ben barışacağımızı düşünürken o meğerse bambaşka İnsanlarla takılmaya başlamıştı. Benim her şeyim o olmuştu çünkü. Sonra o dönemki arkadaş grubum çok yanımda oldular. 10 yıllık ilişki sona ermiş oldu. Meğerse öğrendim ki benimleyken başkasıyla görüşmeye başlamıştı. O beni kıskanç olmamla suçluyordu ama kendisi de bana yalanlar söyleyen biriydi. Yani durduk yere değildi hiçbir şey. İşe başladım ve 2 ay devam ettim konuşma üzerine olan bir işti ve ben 2. Ayın sonunda öğürmeye başladım konuşamadım. Bunun olmasını bekliyordum ama aştım diye düşünmüştüm. O dönem annem ameliyat geçirmişti. Etkisi var mı bilmşyorum. İşten ayrılmak zorunda kaldım. Daha sonra 3 sene geçti. Ben iyice mutsuzlaşmıştım elimden bir şey gelmiyordu. Kaygım yüksekti. Biriyle tanıştım o da eski sevgilisini unutamamıştı. Fotoğraf resim duruyordu telefonunda ama yaptığı şeyden pişmanlık duyduğunu ve çabalayacağını söyledi devam ettim ama bunlar hep bir yerden çıkıyordu. Sürekli not resim vs. En son ben tükendim. Tepki gösterdim sessiz içime döndüm ama o gün arkadaşlarımız vardı. Kimse eğlenemedi. Eve döndüğümde ayrıldık. O muhafazakar diye ben başımda kıyafetlerimden ödün vermiştim. O da bazı konularda kendinden ödün vermişti. Ama bana bunalrı yaşatmasına kendisi de sen hak etmedin bunları demişti. Çünkü ilişkinin içinde bana yapma dediği şeyleri kendi yapıyordu. Bunları içime atmadan açık açık konuşuyordum ama bana hep bir şeyleri düzeltmeye çalıştığını çabalayacağını notların eski ilişkisinden sonra aldığı terapiden ders olsun diye durduğunu şiirlerin edebi anlamı olduğunu söyledi. Ona inanmak istiyordum ama içim bunu kabul edemiyordu. Çünkü ben onun tarafından böyle sevilmek istemiyordum. O eski ilişkisindeki kişiyi çok sevmişti. Şiirlerden notlardan bunu görmüştüm. Bana karşı hep sorgulayıcı davrandı. O da kendince haklıydı aynı hataları kendince tekrarlamak istemiyordu. Ama benim güvenimi de yerle bir ediyordu. Onu anlamaya çalışırken kendimi kaybediyordum ilişkide. Bu yüzden o gün çok tükenmiştim. Ne güldüm ne eğlendim öylece içime kapandım. O da bu tavrımı arkadaşları da sıkılınca saygısızca buldu. Ayrıldı benden. Kız arkadaş konusunda beklentilerim karşılanmıyor dedi. Çünkü ben çevresinden çok rahatsızdım. Böylelikle o ilişki sona erdi. Ama içimde ona karşı çok büyük sevgi kaldı. 1 buçuk senedir neler yaptığına bakıyorum. O da hep bana yönelik şarkılar paylaşıyor ama her ikimizde adım atmadan hayatımıza devam ediyoruz. Ben kıyafetlerime geri döndüm. Çünkü artık o ilişki için kendimden çok fazla ödün vermeyeceğim. Ama onsuz da her şey çok anlamsız geliyor. Hayat devam ediyor ben evdeyim kaygılarım çok belki de temelinde bunları atlatsam bir işe girsem kendime bir hayat kursam şu an bu şekilde bağlanmayacağım ona bilmşyorum. Ama o yine de yanımda olsun isterim. Çünkü o benim çocuksu yanım oldu. Tüm bunalrı anlatmak istedim. Çünkü paylaşacak kimsem yok.

Sosyal anksiyete yi nasıl aşabilirim?

Öncelikle merhaba. 27 yaşındayım be 15 seneden beri anksiyete ile mücadele etmekteyim daha sonra sosyal anksiyete olarak kendini gösterdiğini farkettim. Kalabalık ortamlar da rahat bir şekilde yürüyememe, kendini kasma, sürekli insanların benim hakkımda olumsuz yorum yapacakları, alay konusu olacağım düşünceleri beni rahatsız ediyor ve hayatımı çok etkiliyor yapmak istediklerimi gerçekleştiremiyorum. Özgüven eksikliği ve aşağılık kompleksi de var. Sürekli mimiklerime yüzüme aynada bakıyorum nasıl görünüyorum şeklinde biraz kilo problemim var daha öncesin de fazla kiloluydum ve diyetisyen eşliğin de zayıfladım ve şu an devam etmekteyim. Bir takım aldığım psikiyatr ilaçları kilo almama neden oldu ve bu kilo alımıyla beraber özgüvenim yerle bir oldu. Bu durumu obsesifliği yenmek için ne gibi tavsiyeler de bulunursunuz acaba şimdiden teşekkürler

Esraa

Stresle nasıl başa çıkarım

iş yerimde veya sosyal çevremde yaşadığım bir çok sorun oluyor ve olaylara verdiğim aşırı tepkilerden dolayı kendimi ifade etmekte aşırı zorlanıyorum bunu geçmişte yaşadığım kendimi ifade etmekte geç kaldığım belkide çoğu zaman yaptığım hatalara bağlıyorum ama sonradan acaba bunu geçmişe bağlamam ne kadar doğru diye düşünmekten kendimi alamıyorum geçmişin geçmişte kaldığını düşününce anlıyorum ama olayı yaşarken bunun farkında olamıyorum maalesef ve iş yerinde şuan bulunduğum konumdan daha üst bi konumda olsam herşey daha farklı olur muydu diyorum daha üst bi konumda olmak için çabalıyorum ama çabalarım boşa çıkıyormuş ve iş yerindekiler beni desteklemiyormuş önüme engel koyuyorlarmış gibi hissediyorum ve motivasyonum çok düşüyor yapmam gereken işleride yapmak istemiyorum herşeyden önce geçmişte yaşadıklarımdan arınmak ve yeni bi sayfa açmak istiyorum ama olmuyor

İlişkimde neden hep aynı sorunları yaşıyorum

İlişkimde neden hep aynı sorunları yaşıyorum Sürekli aramızda tartışma çıkıyor oturup konuşuyoruz ama daha sonra tekrar kavga ediyoruz sürekli düzelmesi gereken kişi benmişim gibi hissediyorum artık normal hayatımızı da bu çok etkiliyor bir birimizi çok seviyoruz kendimi konuşmayı bilmiyormuş gibi hissediyorum ona karşı bir şeyleri anlatamıyorum kendisi çok güzel anlatıyor ama ben yapamıyorum cümlelerimi toparlayamıyorum ve bu durum da bizi kötü yapıyor

Kaygı

Kaygılı olmamak için ne yapmam gerekiyor

Hayatımdaki herşeyde kendimi çok kaygılı hissediyorum bu yüzden bişeyler yapmaktan korkar oldum . herşeye korkuyla yaklaşmak benim için bi eksi olarak dönüyo. yaşadığım kaygıdan dolayı artık hayattan zevkte alamıyorum ve içimde sürekli bi boşluk oluşuyo ne yapmam gerektigini bilmiyorum kimseye anlatamadığım şeyler artık bana gereğinden fazla yük olmaya başladı ve bu bende öfke gereksiz duygusallık kırılmışlık bıkmışlık oluşturmaya başladı ne yapmam gerekiyo anlamıyorum

Eğitim

Ekpss sınavına hazırlanırken nasıl ders çalışmalıyım?

Merhaba ben Ebru 27 yaşındayım Serablal palsyliyim aynı zamanda yaygın anksiyete bozukluğu yaşıyorum ama yinede çalışmak sabit bir işim olmasını istiyorum Bu yüzden Ekpssye çalışmaya çalışıyorum ama çok stres yapıyorum daha önce 4 kez girdim ama atanamadım bir türlü yeterli puanı tutturamıyorum Demekki ders çalışma yöntemim yanliş ben böyle düşünüyorum Bu yüzden bu soruyu soruyorum Doğru ve verimli ders çalışma nasıl olmalıdır Bunu detaylı bir şekilde anlatırsanız çok sevinirim Sevgilerle Ebru

justebru

Savunmasizlik

Kendimi hiç savunamiyorum. yani hem fiziksel olarak hemde psikolojik olarak mesela büyük olsun kucuk yastakiler olsun hic savunmam yok hep duruyorum. korkudan mıdır bilmiyorum herkese karşı kendimi ezdiriyorum. sonra düşünüyorum keşke şunu yapsam yok bunu yapsam diye ama iş işten geçiyor sonra kendi başımı ağrıtıyorum olmuyor bir çare yol yordam bulmam lazım ben hep böyle davranıyor olmak bana zarar verir

Kaygı

Kendimi nasıl sevebilirim?

Evet arada ani sinirleniyor olabilirim ama 17 yaşındayım. Duygularımı yeni yeni kontrol etmeye başlıyorum ve arkadaşlarım birinin arkasından küfrederse sorun yok çünkü hepsi beraber o kişiyi sevmiyorlar ama ailesel sorunları var bu yüzden kötü davranıyor biliyorum. Onlar da bizine fln diyor ve ben anlayış göstermeye çalışınca suçlu ve saf ilan ediliyorum. O kişi hakkında. Ben bir şeye sinirlenince abartı oluyor. Benim problemlerim görmezden geliniyor. Eski arkadaşlarımla da bu problem oldu onlardan da buna benzer bir sebep yüzünden tartıştım. Ve şimdi herkes beyaz da ben siyahım gibi. Bunları düşününce kendimi suçluyorum ve kendimi sevemiyorum.