Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Öfkem ve sevgim arasında kalmış hissediyorum
Merhabalar, 12 yıllık evliyiz 1 kızım var eşime karş derin bir öfkem duyuyorum ama aynı zamanda seviyorum da bu iki zıt duyguyu aynı insana hissetmem normalmi ona karşı artık çok tahammülsüzüm ama o üzülünce ben daha çok üzülüyorum. Evliliğimizin ilk yıllarından itibaren ikimizde de anlaşmazlıklar oldu çoğunu aştık ama bende ona karşı duyduğum öfke kaldı çünkü kızdığı tepki verdiği zaman hakaret ediyor o an kendine hakim olamıyor çok kırıcı oluyor bende daha yapıcı değilde artık daha kırıcı oluyorum gururum ön plana çıkıyor benimle böyle konuşana ben neden anlayış göstereyim ki diyorum böyle oldukça zaman içinde ikimizde kendimizi kötü ve değersiz hissetmeye başladık o bişey söylese umursamıyorum bu sefer sen benim söylediğimi neden yapmıyorsun deyip daha çok kızıyor bi kısır döngünün içindeyiz dün yine tartıştık şuan konuşmuyoruz evin huzurunu kaçırdığımı bundan dolayı karaktersiz ve kişiliksiz olduğumu söyledi çok fazla tepki verdi çünkü yine söylediği ama benim uygulamadığım bişeydi. .. Öfke ve sevgim arasında sıkıştim kaldım benim ne yapmam gerekiyor kendimi iyi hissetmiyorum ne olur yardım edin 😔 ya öfkemi dindirip herşeyi unutup yeniden başlıcaz ya da bu evlilik bitecek hangi yöne gitmem gerekiyor yolumu kaybettim umarım bulmama yardım edersiniz.
Gizli Kullanıcı
Sevdiğimiz ama bizi üzen insanlarla nasıl bir ilişki geliştirmeliyiz?
Merhaba, çevremdeki çoğu arkadaşım evlendi hatta çoğunun çocuğu bile oldu. Ama ben kendimi hala bu işler için hazır hissetmiyorum daha doğrusu bu işler için karşıma birinin çıktığı da yok. Bu tarz şeylerin nasip olduğuna inanıyorum ve üzülmüyorum ama evli arkadaşlarımla görüştüğümde kendimi sanki bir şeyleri kaçırmış gibi hissediyorum ve bu durum beni mutsuz ediyor. Görüştüğümüzde konunun buraya gelmesine engel olamıyorum. İlla ki konu evlilik meselelerine geliyor. Arkadaşlarım beni kıracak şeyler söylemiyorlar benim iyiliğimi istediklerine de yüzde yüz eminim ama kendimi üzgün hissetmeme neden oldukları için çok değer vermeme rağmen onlarla artık görüşmek istemiyorum. Çözüm gerçekten istemeden de olsa bizi üzen insanlarla görüşmemek midir? Psikolojik açıdan durumumu nasıl yorumlarsınız?
Gizli KullanıcıPsikolojik sıkıntılar ile nasıl baş ederim
Merhaba ben yıllardır psikolojik sıkıntılar yaşıyorum gerek ailem gerek insanlar gerekse hayatta başarılı olamamak gibi konular veya travmalarım yüzünden psikoterapi alabileceğim hiç bir yer yok ve bu durumlar yüzünden başıma büyük belalar açıldı artık huzurlu ve mutlu yaşamak istiyorum bunun için en etkili çözüm nedir bilmek istiyorum çok yıprandım daha 24 yaşındayım ö'mek istemiyorum. neler yapabilirim bilmek istiyorum teşekkürler. ? ???
Gizli KullanıcıYüksek kaygı seviyesi ile nasıl başa çıkılır
Merhaba benim kaygı seviyem normalin üzerinde alarm veriyor. Bir durum olmasa bile sabah uyansam öğürmeye başlıyorum hemen midem bulanıyor ellerim ayaklarım buz gibi oluyor sanki kanım çekilmiş gibi hissediyorum halsizleşiyorum. İşe yeni başlayacaksam veya ilk defa bir yere gideceksem veya stresliysem o an öğürme kusma isteği geliyor kusunca midem yanıyor. O stresli durumu yönetemiyorum evin içinde hızlı hızlı yürüyorum kafamın içinde sürekli o olayı konuşmayı veya yaşanacak şeyi düşünüyorum. Bu istisnasız her şeyde böyle. Kaygı üzerine ne yapmam lazım. Terapi alacak bütçem yok. Nefes alıyorum 4 8 4 tekniği ile ama o da işe yaramıyor. Yemek yiyemiyorum stresli durumda hiçbir şeye odaklanamıyorum. İşe başlarsam hem iş olduğunda hem kötü bir şey yaşarsam sabah nasıl işe gidicem veya mide sorunlarım olursa ne olacak diye düşünüyorum. Adım atabilirim evet cesaretim var buna ama o stresi yönetemiyorum o konuda kendime güvenim yok. Bir ayrılık yaşadım ve üzerimden atamadım çok zor şeyler yaşattı o kişi bana şimdi ya biriyle olursa ve ben görürsem üzülürüm. Bu stresi nasıl yöneteceğim hakkında bir fikrim yok. Hemen midem sorun çıkarmaya başlar ellerim ayaklarım buz gibi olur öğürmeye başlarım. Yemek düzenim uyku düzenim bozulur. Bu o an veya izleyen günlerde ortaya çıkar. Bazı insanlar kötü bir şey yaşasa bile veya bir şeylere başlasa bile bu kadar etkilenmiyorlar her şeyi bir arada götürebiliyorlar. İşe gidip odaklanıyorlar. Sabah kalkıp kahvaltı yapıp hayatlarına devam ediyorlar. Benim kaygı seviyem çok fazla yüksek. yakın zamanda arkadaşlarımın çoğu hayatımdan çıktı yalnız kaldım. Bir anda öyle bir düşünce oluyor ki şimdi kötü bir şey olursa anlatacak kimsem yok. Herkes hayatını kurmuş ben yapamıyorum diye düşünce geliyor midem yanmaya başlıyor o an hızlı hızlı kalkıp yürüyesim geliyor. Bir anda bir şey düşünürken oluyor bu. Benim ne yapmam lazım lütfen bana yardımcı olun.
Gizli KullanıcıSuçlu olmadığımı bildiğim halde suçlu hissediyorum
Ben üniversite 3. Sınıf öğrencisiyim . Ve neredeyse 10 kişilik bir arkadaş grubum var . Bu arkadaş grubundan kız arkadaşım gruptaki başka bir erkek arkadaşımdan hoşlanıyor ve herkes bunun farkında ve biliyor söylemekten çekinmiyor . Hoşlandığı arkadaşım dahil . Ve ben bu hoşlandığı erkek arkadaşım ile geçtiğimiz dönem yakın arkadaş olduk grupta herkesin samimiyeti farklı olabiliyor. Ve bu erkek arkadaşımın uzak mesafe bir ilişkisi var herkes yine bunu da biliyor. Bu erkek arkadaşım kız arkadaşıma pek de iyi davranmıyor kalbini kırmaktan çekinmiyor. Ama kız arkadaşım gururunu hiçe sayıp yine o benim yakın arkadaşım diyerek yanında durmak uğruna istediği her şeyi yapıyor bazen insan içinde bunu yaptığında ben onun için üzülüyorum . Konuyu dağıttım pardon. Geçtiğimiz dönem sonu bu erkek arkadaşımla olmam kız arkadaşımı rahatsız etmiş . Aslında ben erkek arkadaşıma kısa sürede bu kadar yakın olmamızın garip olduğunu bu sebeple beni yarı yolda bırakacakmış gibi hissettirdiğini vb . Anlattım Buna karşılık bana “ben sevdiğim insanları yarı yolda bırakmam ve seni çok seviyorum “dedi Aslında kız arkadaşı olan biriyle bu kadar samimi olmak garip gelmişti fakat benden 4 yaş büyük olması , bazı özelliklerini kendi abime benzetmem sebebiyle onu da okuduğum şehirdeki abim gibi hissetmeye başlamıştım. Kendi abimle yaşamadığım o abi kardeş hissini vermişti bana sahiplenici tavrı vs. Ondan dolayı bi bağlılık geliştirdim sanırım. Yakın kız arkadaşımın da hareket ve davranışlarından dolayı benden rahatsız olduğunu hissettiğimi bu erkek arkadaşıma anlattım ve eğer kendisinden kasıtlı ve bu sebepten uzak durursam kız arkadaşımı hayatımdan çıkartacağını söyledi. Bende kız arkadaşımı ne kadar üzeceğini bildiğim için ve ona kötü hissettireceğini bildiğimden bu erkek arkadaşımla iletişimimde bir değişiklik olmamasına yakın davranmaya devam ettim. Fakat en sonunda bu kız arkadaşım ile erkek arkadaşımın arası bozuldu ve kız arkadaşım benim erkek arkadaşımdan hoşlandığımı düşündüğünü ve aralarının bozulmasının sebebinin ben olduğumu söyledi . Şok içinde kaldım . Ve gruptaki diğer arkadaşlarımla bu düşüncelerini paylaşmış neyseki diğerlerinin bu fikre katılmadığını anladım . Ama şuan benimle konuşmayan bana selam vermeyen kendisi araları düzeldi ama bana sanki suçlu benmişimcesine davranıyor . Kötü hissediyorum .
Gizli KullanıcıTerapi ile kaygılarıma çözüm bulamaz mıyım?
Merhaba, aile üyelerimden birinin rahatsızlaması sonucu ilerleyen zamanlarda kaybetme korkusuna bağlı anksiyete atakları geçirmeye başladım. Bu ataklarım ailemden uzakta olmam gereken bir dönemde daha da fazlalaştığı için ailemin yanına dönme kararı aldım . Daha sonrasında bir hastanede psikiyatri yönlendirmesi üzerine yaklaşık 4 ay kadar psikolog görüşmem oldu. Psikologum güzel bir ilerleme kaydettiğimi söylüyordu fakat ilerleyen seanslarda beni artık çok ciddiye almadığını seans aralığı içinde odaya başka bireylerin girip çıktıgı için ve hatta bir seansımda beni dinlerken uyuya kaldığını fark ettiğimde seanslarıma son verdim. Bu süreç sonrasında ataklarım ve kaygılarımla biraz daha başa çıkmayı öğrenmiştim ancak son zamanlarda başkalarının yaşadıgı olayları kendi hayatıma fazlasıyla yorduğum için ataklarımın anlık olarak tekrarladıgını fark ederek bir psikiyatri doktoruna başvurdum. İlaç kullanmak istemediğimi ve tekrar psikolog görüşmesi istediğimi söylediğimde kendime eziyet ettiğimi ve yıllarca seanslara gidip gelsemde düzelemeyeceğimi bir anda korkunç bir üslup ile bana açıkladı ve daha fazla benimle uğraşamayacağını söylerek beni bir psikologa yönlendirdi. Ataklarım bazı anlarda beni çıkmaza soksa da bu zamana kadar baş etmeye çalıştım ve bu rahatsızlığımın iyileşip geçecek bir şey olmadığının bilincindeyim . Terapi desteğiyle birlikte nasıl baş etmem gerektiğini öğreneceğimi de biliyorum ancak doktorun bana olan tavrı bu düşüncemi biraz daha kötüleştirip kendimi ileri derecede bir hastaymış gibi hissetmeye başladım. Sizce terapi sıfır etki yaratan bir yöntem midir?
Gizli KullanıcıDers çalışamıyorum
Bu sene sınav senem ders çalışmalıyım ders calismam gerektigin farkındayım. ama bir türlü baslayamiyorum. odevlerimi son gune bırakıyorum hep. zamanım yeterince var ders calismak icin soru cozmek icin ama asla oturup başlayamıyorum neden bilmiyourm artik gec kalmış gibi hissediyorum. kendime ödül koymayı kendmini motive etmeyide denedjm ama bir sonuc alamadim. sonuclarini da düşünüyorum ama buna rağmen asla oturamıyorum. ailem benden guzel bir sonuc bekliyor hem onlarin beklentilerini kırmamak ve basta kendi gelecegim olmak uzere calismaya başlamalıyım diye düşünüyorum bu durumda ne yapabilirim.
Gizli KullanıcıKorkumun temeli bu olabilir mi?
Daha önceden buraya kaybetme korkumla alakalı yazmıştım. Ve psikolog eyvah kötü bir şey olacak kitabını önerdi. Bende okumaya başladım. Oradaki uygulamaları yaparken bu sorunun kaynağını buldum sanırım. Küçükken annemle babam beni yanına alıp biz ayrılacağız demişti(ayrılmadılar hâlâ beraberler). Bayağı korkmuştum ben tek kalıcam ne yapıcam diye düşünmüştüm. Yaşım 6-7 olması muhtemel. Hatta bu ayrılma konusunun geçtiği akşam altıma kaçırmıştım. Yakınlarımı kaybedip tek kalacağım kimsesiz olacağım korkumun sebebi bu olabilir mi acaba?
Gizli KullanıcıSosyal kaygı, kasıntılık hissi
merhaba sevgili psikologlarım🫶🏻 ben 12. sınıf bir lise öğrencisiyim bu yıl benim için çok zorlu geçti ve hala geçiyorda geçen yıllarda da hep tahtaya çıkıp konuşma yaparken veya öğretmenler bir şey sorduğunda yoğun kaygı yaşardım özellikle kaygılandığım bir hoca ve derste vardı ama bu yıl bunun yani sosyal kaygımın daha fazla arttığını hissedebiliyorum bu yıl sınıfım dağıldı yeni sınıfa geçtim bu sınıf ortalaması 85 üstü olanların olduğu bir sınıf, ortalamam gayet yüksek ama başka konularda sınıftakilerden o kadarr yetersiz hissediyorum ki yani sadece ortalamam yüksek gibi bu sınıfta çok tanımadığım insan olsa da 9. sınıftan beri hep aynı sınıflarda olduğum bir arkadaş grubuda var ve bu gruptaki kişilerde o kadar özgüvenli ki özgüvenli olmalarına bir şey demiyorum ama insanları fazla eleştiriyorlar her lafa atlayıp özgüven patlaması yaşayan biri var hatta bende onun iyi bi konuşmacı falan olduğunu düşünüyorum hocalarla ilişkileri falanda çok iyi bu yüzden herkese aslında bi şey diyebilirmiş gibi. Ben bunu anlayamıyorum gerçekten onlardan hoşlanmıyorum mu yoksa özgüvenli oldukları için ters psikoloji mi hissediyorum acaba ( şöyle bi şey duymuştum en çok olmak istediğin kişilere falan sinir olurmuşsun ) ne kadar doğru sizler daha iyi bilirsiniz. Yeni sınıfa geçtim ve yer olmadığı için arkadaşımla en önde oturuyoruz en ön benim asla sevmediğim ve rahat hissetmediğim bir yer liseye başladığımdan beri en önde oturmayı hiç sevmiyorum çok kasıyorum kendimi önde otururken insanlar beni izliyomuş gibi hissediyorum hatta arkama çantamı koyuyorum çantamdan bir şey çıkartırken o kadar kasıyorum ki kendimi istemsiz mimiklerim garip bi şekilde oynuyo ağzımı böyle dikilmiş gibi falan hissediyorum insanlarda böyle dik dik bakıyor arkamı döndüğümde falan resmen onlar ezen ben ezilenmiş gibi hissediyorum o bakışlarla ben neden bu kadar kasıntı hissediyorum bu nasıl geçicek artık çok yoruldum bu durumdan okulda tuvalete girince hiç kimsenin olmadığı yerlerde rahat ediyorum mesela bu yıl 12. sınıfa geçmeden önce arkadaşlık ilişkilerimde o kadar fazla gerilmiyodum ve kasıntı hissetmiyodum ama bu yıl buda başladı artık arkadaşlarımın yanındada kasıntı gibi oluyorum söyleyeceklerimi söylerken komik duruma düşüyorum gibi bu arada arkadaşlarımın düşünceli olduğunu düşünmüyorum yani benim psikolojimi kötü etkilemiş olabilirler hassas olduğum içinde olabilir bilemiyorum😭👈🏻 ben hep en arkalarda oturmak istiyorum o şekilde rahat çalışabilirim gibi geliyor ve sırf en önde olduğum için bile çalışmıyorum ders. Yks sınavına hazırlanıyorum ve çok ders çalışmam gereken bir dönemdeyken bunları düşünmekten ders çalışamıyorum okuldada evdede hep mezuna kalınca çalışırım falan diyorum yarında konuşma sınavım var mesela napıcam bilmiyorum o kadar gerici ki benim için anlatamam kendimi resmen değersiz hissediyorum hiçbir şey bilmeyen bomboş kutu olarak görüyorum bu aralar kendimi şimdilik bu ladar yazmak istedim daha neler neler anlatabilirim bu çektiklerimden buraya kadar okuyan psikolog sizi seviyoruum🥹🫶🏻
Gizli KullanıcıHayatla baş edemiyorum
Bundan tam 2 sene önce Hatay depreminde çok acı bir şekilde annem ve babamı kaybettim. Zor oldu bazen baş edemeyeceğimi düşünsem de bir şekilde hayatıma devam ettim. Şimdi 2 aylık evliyim ama hayat çok daha zor olmaya başladı. Kendimi bu evin girdiğim bu ailenin içinde fazlalık gibi hissediyorum. Ben ben değilim sanki. Eski günlerde ki gibi koşulsuz sevildiğim günleri arıyorum sanki şimdi ki sevgilerin hepsi bir koşula bağlı ben iyi olduğum sürece iyi ama kimse de bana gelip demiyor ki sen ne hissediyorsun? Sen ne yaşayıp, ne hissediyorsun? Çok mu şey bekliyorum insanlardan? Ben artık neye üzülsem neye kırılsam annem ve babamın yokluğuna ağlıyorum çünkü biliyorum onlar hayatta olsalardı gözümden tek bir damla yaş bile akmasına izin vermezlerdi. Ben sadece kendime bir aile kurmak istedim onu da yapamadım. Hala mutsuz hala hayata karşı öfkeliyim. Küçük bir köpeğim var 2 sene önce o kötü günler yaşanırken tek arkadaşım oldu benim şimdi onunla beraber fazlalıkmışız gibi geliyorum. Gideyim diyorum tamam ya yeter neyle savaştığımı bilmeden savaşmaktan yoruldum diyorum sonra diyorum ki sen çekip gidersen o küçük yavruya kimse sahip çıkmaz. Aslında ne sormak istediğimi de bilmiyorum sadece içimde oluşan bu kocam karmaşadan belki yazarsam kurtulurum diye düşündüm. Yapamıyorum artık pes etmek istiyorum onu da yapamıyorum ablamı arkamda bırakıp gidemiyorum her şey bittiğinde herkes giderken beni o kaldırmışken şimdi nasıl onu bırakacağımı bilmiyorum. Kimse beni anlamıyorken benim herkesi anlamam bekleniyor. Nasıl baş edeceğim bu olanlarla? Tekrar nasıl kendimi bulacağım? Artık çok yoruldum kendimi bir insana anlatmaya dermanım kalmadı. Bu sonu olmayan özlem beni delirtecek. Bir limana sığındım sanarken o limanda kendi çaresizliğimle boğulmak istemiyorum.
Gizli Kullanıcı
