Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu

Korkumun temeli bu olabilir mi?

Daha önceden buraya kaybetme korkumla alakalı yazmıştım. Ve psikolog eyvah kötü bir şey olacak kitabını önerdi. Bende okumaya başladım. Oradaki uygulamaları yaparken bu sorunun kaynağını buldum sanırım. Küçükken annemle babam beni yanına alıp biz ayrılacağız demişti(ayrılmadılar hâlâ beraberler). Bayağı korkmuştum ben tek kalıcam ne yapıcam diye düşünmüştüm. Yaşım 6-7 olması muhtemel. Hatta bu ayrılma konusunun geçtiği akşam altıma kaçırmıştım. Yakınlarımı kaybedip tek kalacağım kimsesiz olacağım korkumun sebebi bu olabilir mi acaba?

Sosyal Hayat

Sosyal kaygı, kasıntılık hissi

merhaba sevgili psikologlarım🫶🏻 ben 12. sınıf bir lise öğrencisiyim bu yıl benim için çok zorlu geçti ve hala geçiyorda geçen yıllarda da hep tahtaya çıkıp konuşma yaparken veya öğretmenler bir şey sorduğunda yoğun kaygı yaşardım özellikle kaygılandığım bir hoca ve derste vardı ama bu yıl bunun yani sosyal kaygımın daha fazla arttığını hissedebiliyorum bu yıl sınıfım dağıldı yeni sınıfa geçtim bu sınıf ortalaması 85 üstü olanların olduğu bir sınıf, ortalamam gayet yüksek ama başka konularda sınıftakilerden o kadarr yetersiz hissediyorum ki yani sadece ortalamam yüksek gibi bu sınıfta çok tanımadığım insan olsa da 9. sınıftan beri hep aynı sınıflarda olduğum bir arkadaş grubuda var ve bu gruptaki kişilerde o kadar özgüvenli ki özgüvenli olmalarına bir şey demiyorum ama insanları fazla eleştiriyorlar her lafa atlayıp özgüven patlaması yaşayan biri var hatta bende onun iyi bi konuşmacı falan olduğunu düşünüyorum hocalarla ilişkileri falanda çok iyi bu yüzden herkese aslında bi şey diyebilirmiş gibi. Ben bunu anlayamıyorum gerçekten onlardan hoşlanmıyorum mu yoksa özgüvenli oldukları için ters psikoloji mi hissediyorum acaba ( şöyle bi şey duymuştum en çok olmak istediğin kişilere falan sinir olurmuşsun ) ne kadar doğru sizler daha iyi bilirsiniz. Yeni sınıfa geçtim ve yer olmadığı için arkadaşımla en önde oturuyoruz en ön benim asla sevmediğim ve rahat hissetmediğim bir yer liseye başladığımdan beri en önde oturmayı hiç sevmiyorum çok kasıyorum kendimi önde otururken insanlar beni izliyomuş gibi hissediyorum hatta arkama çantamı koyuyorum çantamdan bir şey çıkartırken o kadar kasıyorum ki kendimi istemsiz mimiklerim garip bi şekilde oynuyo ağzımı böyle dikilmiş gibi falan hissediyorum insanlarda böyle dik dik bakıyor arkamı döndüğümde falan resmen onlar ezen ben ezilenmiş gibi hissediyorum o bakışlarla ben neden bu kadar kasıntı hissediyorum bu nasıl geçicek artık çok yoruldum bu durumdan okulda tuvalete girince hiç kimsenin olmadığı yerlerde rahat ediyorum mesela bu yıl 12. sınıfa geçmeden önce arkadaşlık ilişkilerimde o kadar fazla gerilmiyodum ve kasıntı hissetmiyodum ama bu yıl buda başladı artık arkadaşlarımın yanındada kasıntı gibi oluyorum söyleyeceklerimi söylerken komik duruma düşüyorum gibi bu arada arkadaşlarımın düşünceli olduğunu düşünmüyorum yani benim psikolojimi kötü etkilemiş olabilirler hassas olduğum içinde olabilir bilemiyorum😭👈🏻 ben hep en arkalarda oturmak istiyorum o şekilde rahat çalışabilirim gibi geliyor ve sırf en önde olduğum için bile çalışmıyorum ders. Yks sınavına hazırlanıyorum ve çok ders çalışmam gereken bir dönemdeyken bunları düşünmekten ders çalışamıyorum okuldada evdede hep mezuna kalınca çalışırım falan diyorum yarında konuşma sınavım var mesela napıcam bilmiyorum o kadar gerici ki benim için anlatamam kendimi resmen değersiz hissediyorum hiçbir şey bilmeyen bomboş kutu olarak görüyorum bu aralar kendimi şimdilik bu ladar yazmak istedim daha neler neler anlatabilirim bu çektiklerimden buraya kadar okuyan psikolog sizi seviyoruum🥹🫶🏻

Aile

Hayatla baş edemiyorum

Bundan tam 2 sene önce Hatay depreminde çok acı bir şekilde annem ve babamı kaybettim. Zor oldu bazen baş edemeyeceğimi düşünsem de bir şekilde hayatıma devam ettim. Şimdi 2 aylık evliyim ama hayat çok daha zor olmaya başladı. Kendimi bu evin girdiğim bu ailenin içinde fazlalık gibi hissediyorum. Ben ben değilim sanki. Eski günlerde ki gibi koşulsuz sevildiğim günleri arıyorum sanki şimdi ki sevgilerin hepsi bir koşula bağlı ben iyi olduğum sürece iyi ama kimse de bana gelip demiyor ki sen ne hissediyorsun? Sen ne yaşayıp, ne hissediyorsun? Çok mu şey bekliyorum insanlardan? Ben artık neye üzülsem neye kırılsam annem ve babamın yokluğuna ağlıyorum çünkü biliyorum onlar hayatta olsalardı gözümden tek bir damla yaş bile akmasına izin vermezlerdi. Ben sadece kendime bir aile kurmak istedim onu da yapamadım. Hala mutsuz hala hayata karşı öfkeliyim. Küçük bir köpeğim var 2 sene önce o kötü günler yaşanırken tek arkadaşım oldu benim şimdi onunla beraber fazlalıkmışız gibi geliyorum. Gideyim diyorum tamam ya yeter neyle savaştığımı bilmeden savaşmaktan yoruldum diyorum sonra diyorum ki sen çekip gidersen o küçük yavruya kimse sahip çıkmaz. Aslında ne sormak istediğimi de bilmiyorum sadece içimde oluşan bu kocam karmaşadan belki yazarsam kurtulurum diye düşündüm. Yapamıyorum artık pes etmek istiyorum onu da yapamıyorum ablamı arkamda bırakıp gidemiyorum her şey bittiğinde herkes giderken beni o kaldırmışken şimdi nasıl onu bırakacağımı bilmiyorum. Kimse beni anlamıyorken benim herkesi anlamam bekleniyor. Nasıl baş edeceğim bu olanlarla? Tekrar nasıl kendimi bulacağım? Artık çok yoruldum kendimi bir insana anlatmaya dermanım kalmadı. Bu sonu olmayan özlem beni delirtecek. Bir limana sığındım sanarken o limanda kendi çaresizliğimle boğulmak istemiyorum.

Hayır demeyi cevap vermeyi nasıl çözebilirim

İş hayatında olsun ev hayatında olsun insanlar kurul asın dıye cevap vermıyorum hayır dıyemıyorum diye her zaman kabedıyoruö her zaman sessız kalıyorum kendımı yeterince ifade edemıyorum doğru bildıgım her seyi böle soylemıyorum bunu asmayı cözmeyı çok istiyorum bu kez hayır dıyecegım dıyorum ama her defasında şunu üzülen kırılan taraf ben oluyorum hayır doyemıyorum olumsuz cevap veremıyorum iş yerınde dısarda çok problem yaşıyorum

Dikkat bozukluğu ve takıntılarım var

Çok fazla takıyorum hayal kuruyorum dikkat bozukluğum var ve cesaretimi toplayamıyorum cocuklugumdan beri yaşadığım tiranvalardan dolayı cesaretim yok okuyorum anlamıyorum içimde devamlı olumsuz şeyler var hedeflerime ulaşamıyorum korkularım yüksek tutuyorum ve herkesten çekiniyorum konuşamıyorum kimseyle hemen sinirleniyorum herseyi olumsuz düşünüyorum ve kendimi bitkin bıkkın hissediyorum odaklanamıyorum hiç birseye bugüne kadar nasıl yaşadım anlamıyorum yardımcı olun ne yapmam gerekiyor lütfen bana

Korkularımı nasıl yenerim?

Benim korkularım var birisini söyleyim yürürken gözümün büyüdüğünü hissediyorum ve korkup yerimde duruyorum kendimi kasıyorum genelde hastanede kalabalık yerlerde oluyor hep bu her zaman oluyor bu durumdan çok rahatsızım . Üstelik herkese özentim var kapalıyım açılmak istiyorum fakat eşim izin vermiyor bu yüzden çok stresten altındayım ne olursunuz bana yardımcı olur musunuz rica ediyorum teşekkür ederim anlayışınız için teşekkür ederim size

Romantik İlişkiler

Sevgilimin çocuğu var

Ben 22 yaşındayım sevgilim 35 Bir çocuğu çok seviyorum adamı Çocuk 10 yaşında Dışardan gelen tepkiler beni kötü hissettiriyor Çocuk benim mutluluğuma engel mi Ayrılıyorum ama bitiremiyorum Hep onu düşünüyorum Onunla mutlu olur muyum Ondan vaz mı geçmeliyim Zor bir hayatım var diyor bana destek ver diyor Ben çocukla bir hayatın nasıl olacağını bilmiyorum. Verdiğim karar hayatımı etkileyecek. Seviyorum adamı çocuk la bir hayat ne kadar mantıklı

Kafamı rahatlatamıyorum

Sürekli çocuğum olsun psikolojisine giriyorum 2 senedir bu sorunu aşamıyorum stres yapmama neden oluyor ne yapmalıyım yardımcı olur musunuz hep ağlıyorum etrafımda ki herkes hamile ve bana söylendiğinde günüm zehir oluyor bunu aşmama yardım edin lütfen tedavi gördüm yine olmadı kafam rahat değil çünkü nasıl boşaltabilirim zihnimi uyku düzenimde yok kalmadı hep aynı düşünce beni yedi bitirdi güzel sonuçlar alırız inşallah

Kötü olaylara şahit olup psikolojimi nasıl yönetirim?

Merhaba. Bugün bağırış ağlama seslerine uyandım. Apartmandan camdan baktığımda çocuğun birisi “anne bunu niye kendine yaptın” diye bağırıyordu. Keşke bakmasaydım yerde yüzüstü yatan bir kadın gördüm kadın kendini atmış muhtemelen. Ambulansı aradım ama ellerim titredi kendimi çok kötü hissettim. Bugunden beri kendime gelemiyorum bu olayı nasıl unuturum ? Veya nasıl psikolojik dayanıklılığımı arttırabilirim? Unutmak istiyorum gmrdüğüm şeyleri beni kötü etkiledi gerçekten

Romantik İlişkiler

Takıntılılığı nasıl aşarım

Aşırı derecede takıntılıyım bunu aşmak için tavsiyeniz ne olur özellikle ilişkim bittiğinde sürekli karşı tarafı düşünüyorum neden beni bıraktı diyerekten bunun hakkında tavsiyenizi bekliyorum birde kitap olarak tavsiyeniz var mıdır acaba önerebileceğiniz kişisel gelişim olaraktan teşekkür ederim şimdiden 🌺 💖