Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Sevgilimle ayrılma sürecinde ne yapmam gerekir
Ben 21 yaşında erkeğim, sevgilim ise 20 yaşında kadın, yaşımız itibari ile ilişkimize gençlik aşkı olarak bakılsa da en azından biz pek öyle görmüyorduk. ben sevgilimin ilk ilişkisiyim o ise benim 2. ilişkim, sevgilimle 2023te tanıştım o daha 12. sınıfken üniversiteye hazırlanıyordu sosyal medyadan tanışmıştık bir kaç ay flört ettikten sonra onun şehrine gittim yüzyüze tanıştık çok keyifli bir vakit geçirip ilişkimizin adını koyarak kesinleştirdik. sevgilim 2023te üniversite okumak için benim şehrime geldi benden önce de hedefi o üniversite idi. biz bu 2 yılda inanılmaz keyifli vakitler geçirdik neredeyse her haftanın 2 günü beraber vakit geçiriyorduk etkinlikler yapıyorduk fakat yaklaşık 4 5 ay önce sevgilimin ailesinde bir süreç yaşandı bu süreçte yanında olup destek oldum yaklaşık 1 ay kadar sonrasında ben de araba kazası yaptım 2 işim vardı sırasıyla 2 işimi kaybettim ve ailemden bir kişide kritik bir sağlık sorunu oluştu her olay ardı ardına yaşandığı için ben biraz içime kapandım ve sosyal açıdan kendimi kısıtladım sevgilim de bu süreçte bana destek oldu fakat ben biraz bunalmıştım süreç dolayısıyla kendimi daha çok içime kapatmaya çalışıyordum, durumları düzeltene kadar sevgilimin gözünde imajımın sarsılmasını istemiyordum o yüzden geçirdiğimiz vakit azalmıştı. sevgilimle çok vakit geçiremiyorduk kendisinin bu şehirde gezip dolaştığı sayılı kişiydim bir diğeri teyzesi bir de kendi şehrinden gelen başka bir arkadaşıydı ama o da farklı ikisiyle de nadiren zaman geçirir genellikle benimle zamanını harcardı. vakit boşlupu oluşmuş olacak ki sevgilim üniversitesinden bir kız arkadaş buldu kendine, bahsettiğinde onun adına sevinmiştim ama sonra kızı biraz inceleyince huzursuz oldum çünkü sevgilimin çevresinde olmasını istemediğim bir türden bir kızdı. arkadaşı yok diye içimde tuttum ve söylemedim ama ne zaman buluşsalar içimde huzursuzluk oluşuyordu. bir gün yine onunla buluşmuştu ben de kendi arkadaşımla buluşmuştum, gün sonunda birbirimize günümüzün nasıl geçtiğini neler yaptığımızdan bahsediyorduk. kendisi son zamanlarda yaşanan güvenliğinin pek olmadığı bir olaya katıldığını söyledi arkadaşıyla beraber katılmışlar, normalde başka bir arkadaşıyla katılsa bir şey demezdim ama o arkadaşıyla olması kafamda onu güvensiz ortamlara sürüklediğini ve ilişkim için bir tehlike arz ettiğini düşündürdü ve biz birbirimize 2. 5 yılda mal dahi dememişken her konuyu oturup konuşup orta yol bularak hallederken, birden ben tartışma çıkardım. oraya nasıl gidersin, orası tehlikeli bir yer sana bir şey olabilirdi arkadaşın mı bir ergenlik yapalım dedi topluca bir ergenlik mi yapalım tarzı kırıcı konuşmaya başladım o da kendini açıklamaya çalışıyordu sonra ben ne desem bir karşı cevap aldığım için (haksız olduğumu geç farkettim) ben de ne yaparsan yap umrumda değil diyerekten sohbeti terk ettim 3 gün boyunca aramızda ne günaydın ne iyi geceler bile yazılmadı sonra mesaj attım ve oturup konuşalım dedim buluştuk buluştuğumuzda bana ben buraya bir şeyleri düzeltmeye değil bitirmeye geldim diye cümle kurdu. her ne kadar kendimi açıklasam da hatalı olduğumu anladım düzeltmek istiyorum desem de ağlasakta çabalasakta maalesef 4 hafta önce ayrıldık sonra ben whatsapptan yapamadığımı hatalarımı düzeltebileceğimi vb cümleler söyledim. tekrar oturalım konuşalım dedi çiçek aldım gittim özrümü diledim tekrar yaşanmayacağını dile getirdim kendisinin de benim de sıkıntılı bir dönemden geçtiğimizi ve ilişkilerde tartışmalar oluşabileceğini söyledim neyse barıştık her şey çok normaldi 1 hafta boyunca, sonra bana tekrar yapamadığını eskisi gibi güvenemeyeceğini söyledi ben de her şeyin çok taze olduğunu böyle hissetmesinin normal olduğunu sevginin de güvenin de inişli çıkışlı olabileceğini her şeyi zamanın tamir ediceğinden bahsettim ama o bana, ben çabalamak istemiyorum dedi. sınavları yaklaşıyordu uzatmak istemedim. sadece eğer kararından vazgeçersen ve özlem duyarsan bana yaz benim kapım sana açıktır dedim o da tamam söz veriyorum yazarım ama bu süreçte sen bana yazma dedi, konuşmayı sonlandırdık. arkadaşlara özel instagram hesabından çıkardı, ama nedense ana hesabından çıkarmadı ve normalde 2 ayda bir yakın arkadaşlara hikaye atarken son zamanlarda sık sık yakın arkadaşlara kendini hikaye atmaya başladı ana hesabından ve bana spotifyda hazırladığı playlist hâlâ duruyor son ayrılığımızın üstünden 2. 5 hafta geçti barışma ihtimalimiz var mıdır bu süreçte yapmam gerekenler nelerdir? çünkü ben onu çok seviyorum ve hayatımda olmasını istediğim bir insan. kavgamıza kadar da davranışlarında hiç değişiklik görmedim hep arar sorardı konuşmak isterdi. ben de keza öyle ama o kavgadan sonra böyle oldu ve benim nezdimde küfür yok şiddet yok aldatma söz konusu değilken büyük bir tartışma da olsa 2. 5 seneyi çöpe atmanın bir mantığı aklıma yatmıyor.
Gizli Kullanıcı
Bende okb mi var, sevgilimi aldattım mı?
bir tane çocuk vardı sevgilimin arkadaşı bir anda aklımdan acaba ilişkimiz olsa nasıl olurdu? gibi bir düşünce geçmişti aylar önce bunu ağlayarak sevgilime anlatmıştım, arkadaşların hakkında aklıma böyle düşünceler gelmesi normal mi diye. daha sonra her gün bu düşünceye taktım anneme ve arkadaşıma anlattım onlarda olabilir düşünce demişti. arkadaşlarımdan biriyle bu çocuğun bu çocuğun arasını yapmaya çalıştım ama içten içe sanki bunu istemiyormuşum gibi düşünüyordum bu da kaygı yaratıyordu. daha sonra olmadı o kızla bu sefer hani dedim ya arkadaşım ve anneme anlattım diye o arkadaşımla bu çocuk birbirini beğenmişti hatta öncesinde sevgilimede demiştim yakışırlar diye ama hep tuhaf hissediyordum. daha sonra yakın arkadaşım ve bu çocuk konuşmaya başladı biz de arabadaydık onlar arkada sevgilimle ben önde oturuyorduk ben şarkı açıyordum. sonra bu çocuğun takımında olan bir şarkıcıyı açacaktım dinlemek istedim ama sonra zihnim bana onun için açtın demesin gibi diye onu açmadım ama sevebileceğini düşündüğüm başka tarzda açtım içten içe zihnim onun için açıyorsun diyordu ama aldırış etmeden gerçekten onun için açtığımı hissederek yine benzer şarkılar açıyordum. aklımda bir sürü düşünce vardı o şarkı söylerken bende söylüyordum ama yine tuhaf hissediyordum. yine zihnim işte aynı anda söylüyoruz devam et gibi konuşuyordu ve o an sanki rahatsız olmyordum gibi devam ediyordum. sanki her şarkı açışımda " bu şarkıyu dinliyor işte çekici" gibi şeyler düşündüğünü düşünüyordum ya da beni beğeniyor gibi hissediyordum hatta arkadaşımdan daha çok. şarkı çaldıkça saçma şekilde ikimizle alakalı senaryolar kuruyordum kafamda geçiyordu. bu düşünceler olurken sevgilime temas edemiyordum etmek istemiyor gibi hissediyordum. elini ensesine koyduğumda acaba ne düşünüyor o fln diye düşünüyordum bu korkunç. .. . yine içimde kaygı hep var gibiydi yanlış bir şey ypıyormuşum gibi ama neden sevgilime samimi davranamadım bilmiyorum. .. ve sanki arkadaşımla o konuşurken çocuk arkadaşıma ilgi gösterdikçe kıskançlık hissediyorum gibi hissettim. .. sonra oyun oynamaya gittik ve oyun oynarken oyun poligondu . sürekli onunla karşılaşıyordum ve bunu heyecanlandırıyor gibiydi sanki sevgilimden çok onu görmek istiyordum. sevgilimi oyun oynarken öptüm ama sanki o izliyor da acaba ne düşünüyor gibi düşünüyordum. o an neden rahatsız hissetmedim anlamıyorum. . neden özellikle o çocuğu görmek istediğimi neden erkek arkadaşımı görmek istemediğimi anlamadım. ya da oyun oynarken acaba o beni çekici buluyor mu oynarken falan diye saçma sapan düşüncelerimde vardı. bu gün gece eve gelirken hüngür hüngür ağladım anksiyetden nefes alamadım kendimi sevgilimi aldatıyor gibi hissettim. onu hak etmiyormuşum korkunç bir insanım gibi hissettim hala öyle hissediyorum. . o oyundan önce çocuğa sürekli kanka kardeşim falan diyordum beynim senaryo kurmasın diye. yine oyundan sonraki gün de aynı şekilde kanka kardeşim demeye devam ettim ama derken yine sanki anksiyetem mi bilmiyorum bana tuhaf hissettiriyordu. şimdi o çocukla arkadaşım sevgili oldu gerçekten onlar için mutlu olduğumu hissediyprum ama bazen yine beynim bana oyun oynuyor gibi hissediyorum. kendimde aşırı derecede obsesif kompülsif bozukluk olduğundan şüpheliyim acaba bana bunları okb mi yaşatıyor diye sorguluyorum ya da ben korkunç bir insanım sevgilimden ayrılıp çok sevdiğim arkadaşımla bir daha konuşmamalıyım diye düşünüyorum. gerçekten nefes alamıyorum çok kötüyüm. bunları kimseye anlatamıyorum içimde bu yükü taşımaktan çok yoruldum. bunu erkek arkadaşıma anlatmalı mıyım? erkek arkadaşımı aldattım mı? yanlış bir şey mi yaptım? konuşmadığım yapay zeka bile kalmadı artık ne yapıcam bilmiyorum. sevgilimi çok seviyorum onun için canımı bile veririm ama bunlar ne demek? ne kadar korkunç şeyler. .. . korktuğum şeyler başıma geliyor.
Gizli KullanıcıSevgilim beni gerçekten sevmiyor mu, barışır mıyız?
Sevgilimle bir yılı aşkın uzak mesafe ilişkimiz vardı, birbirimizi çok seviyorduk. Bir gün kavga ettik ben küstüm ayrılalım dedim o da benden ayrıldı. Daha sonra özgür olmak istediğini söyledi böyle üzülmeyeceksin dedi ve barışmak istemedi. Ertesi gün ben ikna ettim beni çok sevdiğini söyledi, bırakamam asla dedi. Beni üzdüğü için özür diledi. Ayrılırsa çok pişman olacağını söyledi. Ama gece morali bozuktu ben de neyi olduğunu sordum ben hâlâ ayrılmamız gerektiğini düşünüyorum mutlu olamayız dedi ve yine ayrıldı ama hâlâ beni sevdiğini söylüyordu. Sabah ben ayrılmak istemediğimi yazdım bana kızdı yapma böyle dedi ben birbirimizi seviyorsak neden ayrılıyoruz dedim istemiyorum içimden gelmiyor istemiyorum seni dedi. Kötü olduğumu söyledim napayım dedi. Beni zorlama zorla nasıl tutacaksın burda dedi. Sonra beni artık sevmediğini içinde sevgi kalmadığını, kısıtlanmak istemediğini özgür olmak istediğini söyledi. Kötü biri değilim diyip durdu. Ben hâlâ barışmak istiyorum ama ne olacağını bilmiyorum, kendimi de kötü hissediyorum çünkü onun beni sevdiğini sanıyordum. Napmalıyım?
Gizli KullanıcıGelcek kaygılarım var, hayata geç kaldım
Merhaba, son iki aydır gelecek kaygısı yaşıyorum hayata geç kaldığımı hiçbir şeyin eskisi gibi olmuycağini dusunuyorum birde inanılmaz bir özgüven sorunu yaşiyorum sürekli herşeyin en kötüsunu düşünüyorum. kendimi yetersiz ve hiçbir şey başaramamıs biri gibi göruyorum. 27 yaşindayim nedense hayat 30 dan sonra biticekmis gibi geliyor hep daha yaşlı göründüğumu düsünuyorum. ne yapmam gerekiyor?nasıl bu düşunceleri yenebilirim. budurumdan çok sıkıldım
Gizli KullanıcıCinsellik sorunları ile ne yapacağım?
Her gün bu istek geliyor bekarım ve gün içinde kendimi tutmakta zorlanıyorum bunu bastırmak ve daha sağlık zevkli olmasını istiyorum arkadaşlarımla iyi geçinemiyrim çok takıntılı biriyim ne yapacağımı bilmiyorum ve örneğin benim 3 arkadaş birbirimizi tanıyoruz evet Aytekin arkadaşım hikaye paylaştı Instagram da atar atmaz hepsini beğendi sevdiğim arkadaşım Müslüm çoğunlukla benle muhatap ben attım uzun bir süre sonra gördü bana ilgi göstermiyor ben dile getirince tavır yapmış oluyorum
Gizli KullanıcıDeprem korkusundan dolayı evime giremiyorum
23 nisanda olan depremlerden dolayı evime giremiyorum korkudan. Uzmanlar ne kadar girebilirseniz dese de, evin deprem yönetmeliğine uygun yapıldığını bilsem de bir türlü cesaret edip evime giremiyorum, sanki deprem benim eve girmemi bekliyor gibi hissediyorum eve girersem deprem olacakmış gibi geliyor. Bu durumu kendi içimde aşamıyorum mantık çerçevesinde bakıp bunun imkansız olduğunu düşünsem de bir türlü ikna olamıyorum bu konuda ne yapabilirim nasıl aşmaya çalışabilirim hangi psikolojik yöntemleri kullanıp kendi kendime iyi gelebilirim?
Gizli KullanıcıTakıntılarımı nasıl aşarım?
Ben 4 yıllık bir öğretmenim. Liseden ortaokula yeni tayin oldum ve çocuklara alışamadım. Dersler güzel geçmiyor ve ben artık kötü ve başarısız bir öğretmen olduğumu düşünmeye başladım. Çocukların hevessizliği ve benim dersimi sevmemesi beni çok yoruyor. Bu işi beceremediğimi düşünüyorum ve artık o okulda durduğum her saniye kabus gibi geliyor bana. Ağır bir depresyon geçiriyorum ve artık istifa etmeyi ciddi anlamda düşünüyorum. Ama başka tutunacak bir dalım yok. İstifa ettikten sonra beni mutlu bir hayat beklemediğini de biliyorum. Ne yapmalıyım çok çaresizim ?
Gizli KullanıcıAnlaşılmadığımda ve yalnız hissettiğimde disossiasyon yaşıyorum?
Diyelim ki bir olay anlattım ve anlaşılmadım buna bağlı manipüle edildim karşıdaki yükseldi bana üstüme geldi vs olayın bana yıkıldığını düşündüğümde , yetersiz hissettiğimde yalnız hissettiğimde direkt zihnim sanki ölücem donuyorum bitiyorum hayat devam etmiyor sanki hayali bir ortama geçiş yapıyorum duygularımı kendimi kontrol edemeyeceğimi aklımı kaybedeceğimi “dayanamayacağımı “ düşünüyorum bunlar da derealiazyon yaşayıp soyutlanmama donma haline ölüm ile hayat arasına sıkışmış gibi hissetmeme neden oluyor . Sonra zihnim de şöyle bi durum var benim aklıma gelen şeyi hemen imgeleyip hayal kuruyor canlandırıyor sanki ölmüşüm ruhum ayrılmış o anı hayal ediyor ve durduramıyorum ve delirme korkusu gelse delirdiğimi hayal ediyor görüntü şeklinde veya korkacağını düşünsem korku dolu bi varlık imgeliyor zihnim ve daralıyorum . Çocukluk travmam çok fazla şiddet anlaşılmama görülmeme ihmal vs bu konuyu nasıl aşabilirim çok üzülüyorum sanki sürekli kendi zihnimde kontrolüm yok yetersiz dayanıksız gibi hissetmeme neden oluyor hayat enerjim düşüyor …Psikolojim düzelmeyecek mi bilmiyorum nasıl yapsam ağır hasta mıyım artık bilmiyorum lütfen yardımcı olun çok ihtiyacım var . .
Gizli Kullanıcıokb insanı ne hale getiriyor?
öncelikle merhaba yargılanmaktan çok korkuyorum ama böyle bir insan olmadığımı bilerek sormak istiyorum. kendimde okb olduğuna artık eminim tanı almadım ama sürekli başka temalara sıçrıyor bu konu. erkek arkadaşım var zaten ilişki temalı okbyi fazlasıyla yaşıyorum ama şöyle bir korkum var. geçen yaz bir tane çocuk görmüştüm küçük çocuk yurtdışından gelmiş ama çocuk olarak tipi yakışıklı hatta arkadaşımla büyüyünce çok yakışıklı olur falan demiştik, o sırada aklımdan acaba büyümüş hali nasıl olurdu aynı yaşta olsaydık şuna benzerdi yakışır mıydık? ya da ben küçük olsam arkadaşım olur muydu gibi saçma bir düşünce geçti ama o sıralar okb atakları çok yaşamıyordum. bunu hatırlayınca o kadar ağladım ki benim aklıma nasıl böyle bir düşünce gelebilir ben sapık mıyım? bu korkunç diye ağlamaya başladım çok korktum. anneme anlattım annem bana bunun sadece bir düşünce olduğunu sakinleşmem gerektiğini söyledi. kendimi gerçekten çok kötü hissettim o sırada böyle düşünceleri umursamıyordum ama anlık olarak nasıl düşündüm rahatsız olmadım ve önemsemedim, yine aklıma geldi çok kötü hissediyorum şuan. sadece anneme anlatabildim o da beni tanıdığı için bunun sadece bir düşünce olduğunu söyledi.
Gizli KullanıcıHayatta psikolojik olarak güçlü olabilmek için ne yapmak lazım?
Hocam merhabalar benim yapım çabuk pes eden bir karakterim ve pek zorluğa gelemiyorum. Bu durumdan çok sıkıldım gerçek potansiyelimi ortaya koymami engelliyor . .. Birkaç haftadır olumlamalar yapıp yüksek sesle söylüyorum biraz iyi gelmeye başladı. Ama uzun vadede biraz yine motivasyonum düşüyor ya da yükseliyor. Bana ne önerirsiniz bu durumda? Psikolojik dayanıklılığını arttırmaya yönelik neler yapmalıyım ve özgüvenini geliştirmek adına ne önerirsiniz?🥑☄️🐞
Gizli Kullanıcı
