Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Takıntılı düşüncelerden, kaygılarımdan nasıl kurtulabilirim?
Öncelikle merhabalar. Direkt konuya girmem gerekirse/ Çok güzel giden bir ilişkim var ama son zamanlarda benim takıntılı düşüncelerim, kaygılarım yüzünden huzurumuzu sağlayamıyoruz. Benim kaygılarımı giderebilmek için elinden geleni yapıyor ama ben yine bir şey buluyorum konuyu uzattıkça uzatıyorum. Aldatılıyor olabileceğim, kandırılıyor olduğum düşüncesi içten içe beni yiyor ama halbuki yaşansa öylece çekip gideceğim umurumda olmadan hayatıma devam edeceğim, bunun üzerine neden bu kadar düşündüğümü takıntı yaptığımı bende bilmiyorum. Zihnimi susturmakta çok zorlanıyorum, sustuğu ve bir mesela yaratmadığı bir an yok. Bazen de kendimi sürekli kendimle konuşurken, düşüncelerimi tartışırken yakalıyorum. Bazen kendimi karşımda sanki biri varmış gibi tartışırken, içimi dökerken buluyorum, hepsi bilinçsiz oluyor. O duygu yoğunluğu geçtiğinde kendimi sorgulamaya başlıyorum. Gerçek olmayan sadece kaygıdan ibaret olan durumları konuştukça gerçekten öyleymiş gibi görmeye ve öyle olacak gibi hissetmeye başlıyorum. Kendimle sürekli konuşmadan duramıyorum, düşünmeden duramıyorum. Bazen düşünmekten o kadar yoruluyorum ki baş ağrısından yerimde duramıyorum. Bir şeyleri önceden tahmin etme çabam beni fazlasıyla yoruyor. İnsanlara güvenmek benim için fazlasıyla çok zor oluyor. “Sevdiğim insana, bana bir güvensizlik yaratacak bir şey yapamamasına rağmen güven duyamamak” gerçekten tarif edemiyorum. İleri süreçler de ilişkiyi sürdürmek zorlu, fazlasıyla engebeli oluyor benim için. Bu kadar kuşkucu olmak çok yorucu, hem benim için hemde sevdiklerim. Ben artık ne yapacağımı bilemiyorum
mery
Bir hata yaptım ne yapmalıyım?
Bugün bir sevgilim oldu ve tanışma zamanında 2 tane sevgilim oldu dedim fakat 3 tane sevgilim oldu söylemediğim sevgilim sanaldandi ve 5 ay sürmüştü sanaldan olduğu için söylememiştim. Tanışma zamanında sevgilim bana ilerde gizlediğin bir şeyi öğrenirsem şans vermem demişti. Ne yapıcam bilmiyorum söylemeli miyim yoksa söylememeli miyim aşırı korkuyorum vicdan azabı çekiyorum gerçekten. Ne yapıcam yardım edin lütfen söylesem ayrılır diye korkuyorum söylenezsem illaki öğrenecek diye korkuyorum. Öğrendiğinde yine ayrılır diye düşüniyorum yardım edin lütfen
Gizli KullanıcıKendimi yanlız hissediyorum
Merhaba benim sıkıntım eşimle ilgili benimle hiçbir şey payşmaz çocuklar harıc benımle bişey konuşmaz şunu böyle yapalım bir şey olduğunda bana anlatmaz vb şeyler ama ailesiyle çok konuşur işten gelir yemek yer saatlerce konuşur bende 3tane çocuğum var onlarla ilgilenirim kız kardeşinin evi var işten gelip yemek yer hemen oraya koşar gıder 1 2 saat oturup gelir konusur muhabbet eder birkaç kez boşanmak istediğimi kendimi çok yanlız hissetiğiimi soyledım beni sevdıgıni söyledi fazla buyutuuormusum halbuki istediğim bir güler yüz ıkı sohbet akşama kadar çocuklardan bunalıyorum akşam hani iki kelime muhabbet edecek birisi arkadaşım ypk hiç çocuklarım küçük ancak onlara gündüz ilgileniyorum diyorum neden konuşmuyorsu ne konusayım diyor önemli bir olay olur bana anlatmaz basklarından duyarım ama ailesyle herşeyi konusur saatlerce gündüz işte hiç beni aramaz mesaj yazar ama akşam eve gelınce bakıyotım telefonu annesiyle abisiyle kız kardeşi yle saatlerce konuşmuş demek ki zmamnı var beni sevmediğini düşünüyorum söylüyorum hayır seviyorum dıyor bişey istesem yapar hiç kırmaz benı bağırmaz ama neden böyle ben artık kendiöi çok yanlız hıssedıyotım çok yorulmuş hissediyorum nasıl bir yol izlemeliyim
Gizli KullanıcıEşim neden soğuk?
Merhaba 8senelik evliyim ilk seneler cok mutluyduk sora eşim çocuk olduktan sora eskisi gibi olmamaya bssladı bişey anlatmaz konuşmaz fikrimi sormaz aynı evde iki yabancı gibi olduk ailesiyle çok konuşur sakalasır herseyıni anlatır ama bana gelınce benimle hiç konuşmaz telefonu herşeyi ortada bakıyorum herhangi bir aldatma yok konuştum çokça boşanalım dedim seno seviyorum dıyor ama neden böyle nasıl davranmam lazım onu kıran veya devamlı konuşup başını yıyen bir kadın değilim o üzülür kırılır diye hep istediğini yapan biriyim ailesiyle aramı iyi tutan biriyim ama neden benimle hiç konuşmuyor kız kardeşinin evi var yakın işten gelip yemek yiyip oraya gidiyor 2 3 saat gelmiyor hergün aynısını yapıyor konuşuyorum neden böyle yaptıgını bişey söylemiyor bosanmayı da kabul etmiyor kafanda kuruyor sum ne var bizde diyor gündüz işte sadce mesaj atar cocıkları sorar aama eve geldıginde telefonuna bakıyorum annesıyle saatlerce konuşmuş kız kardeşiyle de öyle peki beni neden aramıyor ben benı sevmediğini düşünüyorum ama öyle bana bağırıp cagıran biri değil istediğim her seyı de yapar çok çıkmazdayım nolur yardım edin
Gizli KullanıcıGösterdiğim sevgiyi karşı taraftan alamıyorum
Benim gösterdiğim sevgiyi karşı taraftan alamıyorum buda kendime olan saygımi azaltıyor hep karşı taraftan ilgi sevgi saygı istiyorum neden kendimi hep boyle hissediyorum bende normal insanlar gibi ilişki yaşamak istiyorum ve hep boyle sorunlar yuzunden sevgilimle tartışıyoruz anlaşamıyoruz ilgi olmayınca kendimi iyi hissetmiyorum hep ilgi hep ilgi olsun istiyorum kaybetmekten korkuyorum benim hep yanımda olsun istiyorum bu bir hastalık gibi çok kötü bir şey
Gizli Kullanıcıİşe girmek zor geliyor
Merhaba, ben evde oturmayı sevmeyen birisiyim,öğretmenim. Ama herhangi bir özel kurumda işe girince de eğer ordaki çalışma durumum iş görevim dışındaysa, ya da o ortamda herkes görevi dışındaki işleri yapıp bunu kabul ettiklerini görünce ben bunu kabul edip kendime yediremiyorum, orada mutlu olamıyorum ama insanlara bakıyorum hepsi bu durumu kabul etmişler ve bu yüzden sorunun kendimde olduğunu düşünmeye başladım artık, hiçbir yere uyum sağlayamıyormuşum gibi hissediyorum. insanlardan biraz dayansaydın herkes zorluk yaşıyor gibi sözler duyuyorum bu beni daha da üzüyor. Sorun zaten dayanmamak değil, sorun bu yaptığım meslekte sadece kendi iş görevimi yerine layıkıyla getirmek ve bu meslekteyken mutlu olmak. Hatta bu duruma alışmakta başlarda o kadar zorlandım ki bulunduğum yerde nefesim daraldı, başım döndü ve kendimi sürekli teselli etmek durumunda kaldım. İstifa ettim oradan ama şu an başka girdiğim işte de aynı durumu yaşamaktan korkuyorum çünkü bu ilk kez başıma geldi ve 3 hafta boyunca ne zaman olacağımı bilmeden her gün bu duyguyu bastırmak zorunda kaldım bi nevi panik atak gibi hissetmiştim o dönem ve çok zorlandım. Şimdi de kendimi çok özgüvensiz hissediyorum.
Gizli KullanıcıSinir sıkışması yaşıyorum
Elim ayağım tutmuyo beynim uyutmuyo baskı hissediyorum psikolojik ve sinir sıkışması yaşayarak bayılacak gibi oluyorum buna kesin olarak hakim olamıyorum bu benim için çok kötü hale gelmesinden korktumu itiraf etmek istiyorum bunu kendim açısından daha tehlikeli bir hal almasından korkuyorum artık kapalı alanlarda sıkışma üşenme bunalma yaşama yanlız olarak korkma iç güdülerim artıyo kendimi nasıl rahatlatbilirm nasıl geliştirebilirim emin değilim
Gizli KullanıcıBaşka bir arkadaşın, sevgilinin olduğundan daha çok anlayışlı olabilir mi?
Sevgilim ile üniversitede tanıştık ve 4 yıldır beraberiz. Çoğu zaman dertlerimin dinlenmesini ve anlattığım şeylere karşı anlayış gösterilmesini istedim. Canımı sıkan bir mevzuyu ona anlattığımda beklentilerimi hiçbir zaman karşılamadı. O kadar anlayışsız birisidir ki hiçbir zaman başımı omzuna koyup ağlayamam. Bu konuyu onunla defalarca kez konuştuk fakat pek de birşeyin değiştiğini söyleyemem. Yüzeysel olarak yardımcı olsa da derinlemesine empati yapmamıştır hiçbir zaman. Bir de yaşadığım birçok sıkıntıyı çoğu zaman yalnızca ona anlatabildiğim bir (erkek) arkadaşım var. Karşılaştırmak doğru değil fakat aralarında ki fark -ayrı kefelerde olmamalarına rağmen- çok fazla. Sevgilim ile çoğu zaman aynı yollardan ve sıkıntılardan geçmemize rağmen içimi döktüğüm zaman ne yaşadığımı hissedemiyor ve empati yapamıyor. Bu durum da beni bir o kadar çok üzüyor ve bir o kadar çok da canımı sıkıyor. Bir partnerden beklenebilecek en doğal şey değil mi? Anlatmak istediğim ve içimde büyük bir kasvet haline gelmiş mevzuları hiçbir zaman ona anlatamıyorum. Fakat yaşadığım sıkıntıyı arkadaşıma anlattığım zaman aynılarını yaşamıyorum. Ağlıyorsam göz yaşlarım diniveriyor. Üstelik bunu da hiç büyük bir çaba sarfetmeden başarıyor. Ona hemen hemen her sorunumu dile getirebiliyorum. Çünkü onunla konuşurken dinlenildiğimi hissediyorum, birşey söylemesine gerek kalmasa bile. Kendimi ona anlattığım zaman kendime gelebiliyorum ancak. Arada bir saf bir duygusal bağ var fakat buna sevgi denilemez. Böyle birşey de hiç düşünmedim. Ama bazen insan sevdiğinden beklediği ilgi ve değeri bir başka arkadaşından gördüğü zaman bir o kadar garip ve bir o kadar da çaresiz hissediyor. Umarım hissettiklerimi etkili bir şekilde aktarabilmişimdir. Sizce ne yapmalıyım?
Gizli KullanıcıEvlilik korkusu
Selamlar ben 27 yaşındayım ve evlilikten çok korkuyorum bunun sebebi bir gözümün yüzde 40 bir gözümün de yüzde 15 görmesi evet kendi ihtiyaçlarımı çok şükür halledebiliyorum ama bu durum karşı durum için ne ifade eder bilmiyorum hayatım boyunca hiç ilişkim olmadı evlenmeyi de istiyorum ama bu duruma çok takılıyorum ve bu durumla beraber birçok sorunda meydana getiriyor ne yapmam gerekiyor bilmiyorum eğer hayatımda biri olursa da söylemek istemiyorum ne yapmalıyım bilmiyorum
Gizli KullanıcıPsikotik depresyonla nasıl başa çıkabilirim?
İşitsel halüsinasyon duymuştum önceden ve zor zamanlardı benim için bazen aklıma geliyor yaşadıklarım ve bu beni üzüyor. Kendimi sebepsiz yere mutlu hissettiğim zamanları özlüyorum. Kafam bazen karışıyor ve kendimde çözülmesi gereken bir şeyler varmış gibi hissediyorum. Kariyerim olsun, sosyal hayatım olsun bu konularda daha rahat ve özgüvenli olmak istiyorum. İçe dönük biri olduğum için insanlara yansıttığım benle benim aramda fark varmış gibi geliyor.
Gizli Kullanıcı
