Aile Kategorisi

Severek evlendik herşey tersine döndü

Eşimle 2. evliliğimiz. ilkini hatırlamak istemiyırum çok kötüydü. Eşimle iş arkadaşımız sayesinde tanıştık. Çok iyi birisi diye kabul ettim 2. evliliği. ailesi aşırı ilgisiz eşime karşıda bana karşıda. Hep biz ararız biz gideriz ne maddi ne manevi hiçbir destekleri yok. Annesi ilgisiz eşim kendini onlara kabul ettirmek için bana kötü davrandı. Çok mutluyduk ailesinden geldik boşanalım dedi. Soğudum. Ne yapayım. Eşim 10 yaşında okumak için evden çıkmış ailesi yurda vermiş ve hiç ilgilenmemişler farklı bir şehirde olumuş. 3 4 ayda ancak bir uğramışlar. Ortaokul, lise hep dışarda yurtlarda kalmış. Sonra işe girmiş parasını almışlar. O da onlar onu azıcık sevsin diye me dedilerse yapmış ama sevgi görmeden. Düzgün işlerde çalışmamış. Haftasonları babası ırgat gibi tarlada çalıştırmış. 3 kardeşler eşim en büyük. Düzgün bir işe girince babası kendini emekli yaptırmış. Bir kardeşine ev almışlar, birine araba almışlar eşimin parasıyla. Akrabalarından bir kızla evlendirmişler. Ailesi o kadar ilgisiz ki. Sevgisiz insanlar. Çocuklarını hiç sevmemişler. İlk kadın bunlara tahammül edememiş. Tüm eşyaları takıları alıp bırakmış boşanmış. İşyerinde güvendiğim birisi çok iyi biridir ben kefilim dedi. Ben ilk evliliğimde çok çok üzüldüm. Hakaret küfür şiddet her türlü kötülük gördüm zor ayrıldım. Asla evlenmem dedim bir daha alçakgönüllü olmayacağım insanlara kanmayacağım dedim ama yine aynı hata. Eşimle çok çok iyiydik. Her bayram izinlerimizde sürekli ailesine gidiyoruz ben dolu dolı hediyeler alıyorum defalarca ama. 5 yıllık evliyiz. 4 yıl boyunca bana 1 tane bir kağıt parçası yok hiçbir şey olmamasına rağmen eşimi sevdiğim için ve artık böyle seylere takışmayacağım dediğim için sürekli aldım aldım. Karşılığını beklemedim kocamla iyi olayım dedim. Ailesine gidiyoruz annesi sürekli laf sokarak konuşuyor kadın mutsuz sevgısız görgüsüz oğlunu sevmemiş benimi sevecek. Ben ailesine tek kelime etmedim. Güle oynaya yola çıkıyorum. Sürekli laf sokuluyor. Güya ailemize gidiyoruz sabahın köründen gece yarısına kadar ben mutfakta sürekli yedir yıka. Evde düzen yok yatacak yer yol tubalet desen berbat. Ama hep sustum eşim üzülmesin ailesi sevmemiş ben iyi olayım. Em son çok güzel bir tarilden gelmiştik 7 gün 2mizde çok mutluyduk. İyi ki evliyiz dedik. Ordan dönüşte annemlere uğrayalım dedi yakın olmamasına rağmen tamam dedim. Annesi yine aynı laf sokmalar sinirli azarlar gibi konusmalar, babası sürekli su su kadar para verinde alalım. Şu şukadar verinde yaptıralım ina ılmaz bir cehalet. Kimseye tek kelime etmedim yüzümü asmadım 5 yıl. Ordan dönerken ailen neden böyle yapıyor biz nekdar mutluyuz 2. kez yuva kurmusuz hiçbir şey yapmasınlar ama bozmasınlarda ne istiyorlar biz kirada oturuyoruz büyük şehirde herşey pahalı hiç birşey istemedim 2. kez evlendim ucuz bir elbise ucuz ayakkabı hiçbirşey yapmadılar. Eve döndük eşim ağladı günlerce benden boşanmak istediğini söyledi. Ailesinin görgüsüz oldgnı bize yakışmadığını beni artık üzmek istemediğini boşanalım dedi. 1 hafta tatile kadar mükemmel evliliğimiz ailesinin yanından dönünce ne oldjda boşanalıma geldi. Cocuklarını sevmemişler adam ilgi görmemiş 10 yaşından beri yurtta evlenmiş kendi çabalarıyla. Benim tek üzüldüğüm hak etmediği davranışlara sustum eşimle evliliğm bozulmasın diye ailesinin göstermediği ilgiyi gösterdim. Çok sevdim. O kalktı boşanalım dedi

Ailem ile nasıl savaşı bırakabilirim ?

Hayatta herşey ile savaştım. Savaşmaya ilk ailem ile başladım. Sonra okul sonra iş sonra arkadaşlık derken etrafımda kimse kalmadı. Sürekli depresif halde olduğum için arkadaşlarımdan uzaklaştım. Ailemle sürekli kavga ediyordum en ufak birşeyi bile çok büyük bir sorunmuş gibi davranıyorlardı ve benim buna artık tahammülüm kalmadı ve onlara savaş açtım. Küçüküğümden beri ebevyinliklerinden memnun değilim hiç bir zamanda olmayacağım aslında benim değil onların ihtiyacı var desteğe ama ne yazık ki bu kadar gelişmiş ve kendilerinde sorun bulan insan değiller hep biz suçluyuz ve ne olduysa biz uyduruyoruz ne özür var dillerinde ne de sevgi sözcüğü ve ne tuhaftır ki bende bi o kadar sevgi pıtırcığıyım ama onlara karşı bitmek bilmeyen bir öfkem ve nefretim var beni çok fazla yanlız bıraktılar ve ben artık yoruldum savaşmaktan bıktım ama alttan almakta istemiyorum bu duruma nasıl son verebilirim ? Depresyona girdim çıkmak istiyorum ama bi o kadar da çıkmak istemiyorum çünkü ne zaman bir depresyondan çıksam bir başka depresyona giriyorum bana yardımcı olur musunuz ?

Eşimle kıyafet konusunda anlaşamıyoruz, ne yapmalıyım?

Merhaba, nişanlım ile anlaşamadığımız bir konu var, kıyafet. Ben edepli giyinme taraftarıyım fazla dekolte, açıklık sevmeyen biriyim, nişanlım önceden daha açıktı ben tanışırken şart olarak değil ama sevmediğimi eşimin böyle giyinmesini hoş görmeyeceğimi belirttim ve kabul etmişti. Şimdi düğünümüz var diye bir kere olacak bahanesi ile benim hoş görmediğim kıyafet seçimi yapıyor. Ne yapmam lazım, birbirimizi çok sevdiğimizi söylüyoruz ama ben giyme diyorum o giyecem diyor, ben konuşarak çözme tarafındayım ama o sürekli trip atıyor bağırıyor ağlıyor, bana da psikoloğa gözükmemi söylüyor kıyafete bakıs açımdan dolayı,ne yapmam lazım anlamıyorum, medeni değilmiyiz diyor, açıklık medeniyet mi oluyor ? Kadın sevdiği varken baskasiina niye gösterir ulvi yerlerini ?

Eşimle sohbet eksikliğimiz var?

Evliliğimizin 7. Ayındayız yeni evli olmamıza rağmen sohbet eksikliğimiz var. Karı koca oturup doğru düzgün sohbet edemiyoruz. Eşim başkalarıyla gayet güzel sohbetler ediyor kendi ailesine karşı saatlerce oturup hiç sıkılmadan konuşabiliyor ama benimle konuşmak istemiyor konuşsa bile çok çabuk sıkılıyor bende mi sorun var anlayamıyorum. Bu durumu kendisine anlatıp rahatsz oldugumu söyledim fakat hiçbir işe yaramadı Benimle konuşacak bir şey bulamıyormuş. Bende artık ne yapacağımı bilmiyorum sizce ne yapmalıyım bende mi eksiklik var veya eksik olduğum noktalar var sizin düşünceniz nedir?

Hayat yüzünden biraz yorgun hissediyorum ne yapmalıyım

biraz yorgun hissediyorum sessiz ve doğada kalıp dinlenmeye ihtiyacım var fakat eşimi ikna edemiyorum. Aslında onunda ihtiyaci var çünki ikimizde birebir insanlarla çalışıyoruz ve annesinin kanser olduğunu öğrendi en acısıda. Eşime bu süreçte nasıl destek verebilirim kendisi çok duygusal ama dışarısına küslük kızgınlık olarak vuran birisi kırılgan bunlar için ne yapmalıyım. Teşekkür ediyorum çok iyi günler dilerim sizlere. .. .. ..

Öfkem ve sevgim arasında kalmış hissediyorum

Merhabalar, 12 yıllık evliyiz 1 kızım var eşime karş derin bir öfkem duyuyorum ama aynı zamanda seviyorum da bu iki zıt duyguyu aynı insana hissetmem normalmi ona karşı artık çok tahammülsüzüm ama o üzülünce ben daha çok üzülüyorum. Evliliğimizin ilk yıllarından itibaren ikimizde de anlaşmazlıklar oldu çoğunu aştık ama bende ona karşı duyduğum öfke kaldı çünkü kızdığı tepki verdiği zaman hakaret ediyor o an kendine hakim olamıyor çok kırıcı oluyor bende daha yapıcı değilde artık daha kırıcı oluyorum gururum ön plana çıkıyor benimle böyle konuşana ben neden anlayış göstereyim ki diyorum böyle oldukça zaman içinde ikimizde kendimizi kötü ve değersiz hissetmeye başladık o bişey söylese umursamıyorum bu sefer sen benim söylediğimi neden yapmıyorsun deyip daha çok kızıyor bi kısır döngünün içindeyiz dün yine tartıştık şuan konuşmuyoruz evin huzurunu kaçırdığımı bundan dolayı karaktersiz ve kişiliksiz olduğumu söyledi çok fazla tepki verdi çünkü yine söylediği ama benim uygulamadığım bişeydi. .. Öfke ve sevgim arasında sıkıştim kaldım benim ne yapmam gerekiyor kendimi iyi hissetmiyorum ne olur yardım edin 😔 ya öfkemi dindirip herşeyi unutup yeniden başlıcaz ya da bu evlilik bitecek hangi yöne gitmem gerekiyor yolumu kaybettim umarım bulmama yardım edersiniz.

Hayatla baş edemiyorum

Bundan tam 2 sene önce Hatay depreminde çok acı bir şekilde annem ve babamı kaybettim. Zor oldu bazen baş edemeyeceğimi düşünsem de bir şekilde hayatıma devam ettim. Şimdi 2 aylık evliyim ama hayat çok daha zor olmaya başladı. Kendimi bu evin girdiğim bu ailenin içinde fazlalık gibi hissediyorum. Ben ben değilim sanki. Eski günlerde ki gibi koşulsuz sevildiğim günleri arıyorum sanki şimdi ki sevgilerin hepsi bir koşula bağlı ben iyi olduğum sürece iyi ama kimse de bana gelip demiyor ki sen ne hissediyorsun? Sen ne yaşayıp, ne hissediyorsun? Çok mu şey bekliyorum insanlardan? Ben artık neye üzülsem neye kırılsam annem ve babamın yokluğuna ağlıyorum çünkü biliyorum onlar hayatta olsalardı gözümden tek bir damla yaş bile akmasına izin vermezlerdi. Ben sadece kendime bir aile kurmak istedim onu da yapamadım. Hala mutsuz hala hayata karşı öfkeliyim. Küçük bir köpeğim var 2 sene önce o kötü günler yaşanırken tek arkadaşım oldu benim şimdi onunla beraber fazlalıkmışız gibi geliyorum. Gideyim diyorum tamam ya yeter neyle savaştığımı bilmeden savaşmaktan yoruldum diyorum sonra diyorum ki sen çekip gidersen o küçük yavruya kimse sahip çıkmaz. Aslında ne sormak istediğimi de bilmiyorum sadece içimde oluşan bu kocam karmaşadan belki yazarsam kurtulurum diye düşündüm. Yapamıyorum artık pes etmek istiyorum onu da yapamıyorum ablamı arkamda bırakıp gidemiyorum her şey bittiğinde herkes giderken beni o kaldırmışken şimdi nasıl onu bırakacağımı bilmiyorum. Kimse beni anlamıyorken benim herkesi anlamam bekleniyor. Nasıl baş edeceğim bu olanlarla? Tekrar nasıl kendimi bulacağım? Artık çok yoruldum kendimi bir insana anlatmaya dermanım kalmadı. Bu sonu olmayan özlem beni delirtecek. Bir limana sığındım sanarken o limanda kendi çaresizliğimle boğulmak istemiyorum.

Babamın bizi sevmediğini düşünüyorum

Babamın bizi sevmediğini düşünüyorum. Ben ortaokuldan liseye kadar sürekli babam annem ayrılıp barisiyordu. Ben lisedeyken tamamen evi ayırdılar. Nerdeyse 7 yılı gecik bir süredir babamı misafir gibi görüyorum. Annem hep en zor zamanımda oldu. Kendi üzerine 2 evi 1 araba 1 motoru var. Hastalıklardan açıklık oldum hep annem taksi ile beni acillere götürdü. Yazları annem işten çıkarıldı dolabımızda doğru düzgün yiyecek olmazdı. İlkokula giderken bile en ucuz şeyleri alır harcligimdan para arttırirdım o harclikta ayda yılda bir elime gecerdi çünkü babam para vermezdi anneme ekmek alicak parası olmazdı. Sürekli bizi bırakıp kendi ailesinin yanına gider onları gezdirir. Bizi hiç görmez. Sadece evin elektirigini suyunu ödeyerek ve kardeşimi okula götürerek baktığını düşünür. Ben hep ona yabancı biri gibi davranirdim. Hep uzak olurdum. Baba gibi gördüğümden bile şüpheliyim. Hiç yanımızda olmadı. Annem stres ve yorgunluktan geçici felç geçirdi hiç başında durup ilgilenmedi. Annem bir şey alınca hep ona parasıni ödedi yada her şeyi borc olarak algılayıp babam her şeyin geri parasıni istedi. Sanki tanıdık bir insan gibi. Annem ameliyat oldu parasını kendi ödedi gitti. Tam yakın davranmaya başlamıştım ki anneme kızmaya başladı kendi cocuklarina kendin bak diye. hiç bir zaman doğru düzgün bakmadı. Hiç başımizda durmadı. Sürekli yalan söylüyor bize. Sürekli kızıp bağırıyor. Her şeyden hevesimi kaçırıyor. Sürekli kendi kardeşleri, annesine gidiyor. Yigenlerini gezdiriyor. Çocukluğumdan beri hayalim bir yerleri gezip görmek ama yok. Doğru düzgün evden çıkmıyorum. Kitap okuyorum bana sen akıl hastasi misin bu kadar kitap okunur mu catlak misin diyip her şeyden hevesimi kaçırıyor. Ona karşı nasıl davranacağımi bilmiyorum sürekli anneme bizim üzerimizden tehdit yağdırıyor kendi çocuklarına kendin bak diye. Keşke baksan da tehditi etkilese. Böyle durumlarda hep ondan kaçıyorum. Annem kinlenme diyor ama ban kinleniyorum. Bana kızım dediğini çok az duydum. İlkokul günlüğüme bile adı ile hitap ederdim. Şimdi yine anneme tehditler yağdırıyor bizim uzerimizden ve ben ne yapacağımı bilmiyorum nasıl davranacağımi duygularımı nasıl sakinlestirecegimi? Böyle durumlarda ya hep kaçıp saklandım yada kavga edip bağırdım. Bu konuda tavsiyenizi istiyorum.

Neden hep veren taraftayim

Hocam şuan kendime kızgın hayatımdaki insanlara kırgın bir vaziyetteyim. Ben çalışma hayatına üniversite de part time çalışarak başladım. Öncesinde babam çalışmamızı gururuna yedirmediginden çalışmamız yasaktı. Önce gizli gizli çalışmaya başladığım iş hayatım sonraları bir mecburiyete dönüştü (devlet memuru olunca çalışabilirsiniz derdi babam) her neyse ben zorlu bir hayattan geliyorum ki hala pek değişen bir şey yok. Bilinçsizce artirdiklari çocuk sayısı ve annemin çaresizliği yüzünden kazanç artıkça gider daha fazla arttı. Hocam ben gerçekten ailesine bağlı ve bir yerde zorlu sartlarda okutma çabasına girdikleri için minnettarım. Çok şeye rağmen annem iyi ki benim annem desteği ve düşüncesi hep çok güzeldir. Ama babam ilk askimken simdilerde kırgınlığım . İçimde bulunduğu tüm şehri depremsiz yıkan biri. Ben mezun olduktan sonra aldığım maaşı o kadar başkaları için harcadım ki şimdilerde çok keşkem var. Keşke kendim için de bir o kadar cabalamis olsaydım. Ne gezdim ne yedim ne içtim ne giydim. Ailem için yaptıklarım değil özellikle babamın çabamı görmeyip üstüne boş olduğunu düşünmesi ve halamın yanında vs dalgaci bir tavırla dile getirmesi çok dokundu bana ki burada anlatmak istemediğim ve bana kazık diyeceğim türden birkaç maddi şey oldu. Ve ben hiç akillanmadim neden kin tutamıyorum . Biliyor musunuz 3 aydan fazla süredir işsizim ve benden faturayı ödememi istedi. Ablam olsa ona hemen geri öder ama bana yine aynı şeyi yapıyor ve ben ona hayır diyemedim. Eskiden hayatımda bulunan erkeğe bile modern olacağım diye para yolluyordum yani uzun lafın kısası ben hep veren taraftayim almak beni korkutuyor çok mahçup hissediyorum yoruldum ve beni görmeyenler yüzünden yetersiz hissettirilmekten