İletişim Kategorisi

Üç yıldır ilişkim yok ve artık yapamıyorum

Üç yıldır ilişkim yok ve artık yapışmıyorum hep platonik aşk yaşıyorum beni isteyeni de ben istemiyorum nasıl yapıcam bilmiyorum Birine karşı olabilir gözüyle baktığım zaman çekiniyorum konuşamıyorum sohbet edemiyorum haliyle olmuyor iletişim kuramıyoruz sıkıcı biri gibi görünüyorum normal ikşişkikerim iyi ama birinden hoşlanınca mala bağlıyorum ve çok sıkıldım bu durumdan gerçekten bıktım yani

Kendimi nasıl sevebilirim?

Etrafımdaki insanların beni beğenmediğini, sevmediğini düşünüyorum. Kimse için yeterli değilmişim gibi geliyor. Birilerinden sürekli bir beklenti içindeyim. Yanımdaki biri beğenilince hemen kafamın içinde bir düşünce bulutunda kayboluyorum. Onları kıskanmıyorum ama kendimi yetersiz hissediyorum. Bi çaba içinde olmak istemiyorum ama gün sonunda hep mutsuzum. Bu ne kadar kötü hissettirir sizin için bilmiyorum ama ben gün sonunda ağlayan kişi oluyorum. Kendimi özel hissetmek istiyorum ama gerçekten artık çok yoruldum. Oldugum kişiden çıkmak istemiyorum ama kimse böyle sevmiyor beni. Beklentilerim duygusal bakış açım hep ön planda ve bu beni hep yere çeken şey. Belki insanlara soğuk gözüküyorum ama alıştığımda ortamın en sosyal eğlenceli dengesiz insanıyım. Az önce de kötü hissettim ve bu soruyu sorma gereği duydum. Öyle işte…

Öfke kontrolü nasıl sağlayabilirim?

Öfke anında kendimi asla kontrol edemiyorum. Karşımda en sevdiğim kişi bile olsa ağza alınmayacak ağır sözler söylüyorum, onu kışkırtmaya ve üzmeye çalışıyorum. Sırf onu rahatsız etmek için normalde yapmayacağım şeyler yapıyorum. Engel olamıyorum buna. Terapi de aldım her seferinde kendime söz de verdim. Bir kez alttan alıyorum sonra bunu başaramıyorum hiç tahammülüm yok, sonrasında da çok üzülüyorum. Bu konuda yardıma ihtiyacım var, sevgilimle ayrıldık ve yüzüne bakacak yüzüm kalmadı. Başta böyle değildi o değişti bazı hatalar yaptı ve o konular beni öyle tetikledi ki,onlarla ilgili en ufak bir hatırlatmada ona çok yıkıcı davrandım. O sürekli üstüme gelmeyi bırakamadı çünkü kaygılı bağlanıyor. Bense ya konuyu ayrılığa getirdim ya hayatından kaçtım, en kötüsü de hep daha ağır laflar ettim, normalde davranmayacağım gibi davrandım, rahatsız olsun diye küfürler ettim üstüne fiziksel olarak gittim, her seferinde dozunu arttırdım. Gururunu çok kırdım ve artık ona giderek saygımı yitirdim. Her olaydan sonra kendimden çok utanıyorum bir daha yapmak istemiyorum,hatta artık böyle devam etmez diye ayrılıyorum. Ayrılmama bile izin vermiyor. En sonunda ayrılmak için öyle şeyler yaptım ki anlatamam ve bunun yükü ile sadece ağlayıp panik atak geçirebiliyorum. Böyle olmasını hiç istemedim, evet o başta hatalıydı ama artık ben çok daha fazla hatalıyım. O beni alttan aldıkça ben daha fazlasını yapıyorum ve bu elimde değil gerçekten. Ne yapmam gerekli ilaca mı başlamalıyım bilmiyorum. Neden böyle olduk. Onu çok seviyorum, o da beni çok seviyor ama birbirimizi bu kadar kırıp bu şekilde bitirmek istemiyorum. Eskiden mutluyduk. Birisi benim bu huyuma yardım etsin lütfen, bir yol gösterin

Tartışma sırasında neden gözlerim doluyor?

Kendime yakın gördüğüm biri ile tartışınca hemen bir ağlama hissi geliyor gözlerim dolmaya başlıyor bu his kendime yakın görmediklerimde olmuyor ama kendime yakın gördüğüm insanlarla tartışmak benim için çok zor sürekli gözlerim doluyor hiçbir şey söyleyemiyorum boğazım düğümleniyor buda günlük hayatımda beni engelliyor kimseyle tartışamıyorum ve bu yüzden hep kendimi suçluyorum buda beni çok yoruyor hatta o ağlama hissi yüzünden sinirlenip tartışmada sonradan pişman olacağım şeyler yapıyorum bu neden oluyor ve bunu düzeltmek için neler yapmalıyım

İnsanlarla özel bir şey paylaştıktan sonra korkmaya başlıyorum

Çevremde arkadaşım olan çok yakın olsun, veya yeni tanıdığım biri olsun hiç fark etmez;özel hayatımla ilgili, ozellikle geçmiş ilişkimle ilgili, şuanki ilişkimle ilgili, duygusal alanımla ilgili bir şeyler paylaştığımda çok pişman oluyorum. Artık kendimi çok savunmasız hissetmeye başlıyorum, kafamda sürekli bu kişinin benim verdiğim bilgiyle bana zarar verdiği senaryolar üretmeye başlıyorum. Sürekli ihtimaller hesaplıyorum, mesela eski ilişkimle ilgili anlattığım şeylerin şuanki ilişkime zarar verdiği korkunç ihtimaller var kafamda. Veya sadece bunu anlattığım insanın beni sevmediği için bu bilgileri arkadaşlarına anlattığı senaryolar geliyor aklıma. Neden anlattım ki diye çok kızıyorum kendime çok pişman oluyorum her seferinde. Ama sosyal hayatta hep bu sınırımı aşıyorum ve genelde sohbet esnasında yöneltilen bir soruyla ben anlatmış oluyorum çok pişman olacağım şeyleri. . Günlerce overthinkliyorum, bu kişiye söyledigim bu şey bana nasıl zarar vericek diye. . En çok da şuanki ilişkimin zarar görmesinden korkuyorum, sevgilimin gözünde değersiz olmaktan, yanlış anlaşılmaktan. . Mesela uzun süre yakın arkadaş olup her şeyimi bilen birisi var ve onunla arkadaşlığımız bitti o benimle ilgili o kadar çok şey biliyor ki, hem de çok fazla. . Bir gün beni sevmediği için bana zarar vericek beni rezil etmek için kullanıcak sırlarımı diye hep korkuyorum.

sevgilimle iletişim sorunları yaşıyorum

Öncelikle merhaba, bugün konuşmak istediğim konu 9 aylık sevgilimle olan iletişim sorunları vs. Sevgiliyiz güya ama bana göre ortada hiçbir sorun yokken 10 gündür konuşmuyoruz bana göre bu ilişkinin sonlanması . Son konuşmamızdan bahsetmek istiyorum, dışarı çıkacaktı haber verirsin falan yaptım vermemişti akşam 9 da dayanamadım ben yazdım hani neden yazmaz bi insan diye yolda olduğuna dair bir video attı ben de sabahtan beri yolda mısın dedim çok kısa bi sohbet geçti orda hani belli trip atıyorum ve bence nazlanmak benim hakkım bi ilişki içindeyim hani bekliyorum bir şeyler. Neyse sohbet kısa oldu dedim ya hani gönül alma çabası da yok bende iyi geceler yazmadım doğal olarak. Kendisi yazmıs neyse işte diğer gün neden yazmadın dedi bende durumu anlattım "sana yolda olduğuma dair video attım saçma sapan trip atıyorsun"dedi. İnsan bazı şeyleri görmezden geliyor ne yazık ki durumu açıklıyordum oysaki aksamdı trip. Orda ben bi foto attım kendisi attı kısa bi sohbet en son "hee ya" (Samimiyetsiz) bam göre sohbet bitti iletişim yok 10 gündür. Ev kalabalıktı açıkcası hani çok düşünmedim ama bu birkaç gündür sakin kalma zamanım oldu ve düşündüm ki ben çabalamayınca o yokmuş. Bu yüzden adım atmıyorum bana göre ilişki bitti. Daha önce ona gittiğim zamanlar oldu evet ama şimdi düşününce ben haklıymışım orda o an öyle bi manüpüle etmeye çalışıyor ki hani farkındaydım bunun ama sanırım o zamanlar kaybetmek istemedim şimdi hiç öyle bi kaygım yok. Spor yapıyorum yeni şeyler ögreniyodum deniyorum umarım hep böyle devam eder bir de özle günde bile çiçek almamıştı kendim istedim yine almadı bundan sonra gerek yok bir defasında bu kadar çok istiyorsan kendin al demişti kırıcı öyle değil mi kendime kızdım ilgi dilencisi değiliz daha iyisini hak ediyorum biliyorum . Teşekkürler okuduğunuz için.

Dışarı çıkmak istemiyorum

Dışarı çıkmak istemiyorum sadece okul zamanı dışarı çıkıyorum arkadaşlarım falan var ama sadece okul zamanı görüşüyoruz eskiden dışarı çıkmak istediğimde ailem izin vermediği için çıkmıyordum şimdi ise evde kalmaya alıştığım için çıkmıyorum çevremde ki herkes dışarı çıkmadığım için söyleniyor. Dışarıya güvenemediğim için evden çıkmıyorum sahte arkadaşlar, kötü ortamlar vbGeleceğim için bu durumdan dolayı kaygılıyım birinin bana yol göstermesi lazımSizce ne yapmalıyım?

İnsanları memnun eden oluyorum

-cogu zaman hayır diyemiyorum -sıkıldıgım, bunaldıgım arkadaslıklarımı bitiremiyorum -karsımdaki erkegi begenmesem de begenmiş gibi davranıyorum (zorbaladıgım da oluyo) -gulmesem bile ayıp olmasın diye random atıyorum -çoğu zaman insanlarla konuşurken kendim gibi hissetmiyorum -bi keresinde sırf 'o' istiyo diye öpüşmüstüm ve bana dokunmasına izin vermiştim o an çok da memnun olmasam da onu mutlu etmek için varmışım gibi hissetmiştim yani obje gibi yani bunlar bi kaç örnekti

Yeni anneyim bazı konularda takıntı haline getirdiğim düşüncelerim var. Ne yapmalıyım?

Merhaba , yaklaşık 2 aydır anneyim yeni bebegim oldu. Fakat belli noktalarda takıntı haline getirdiğim ve ne yapmam gerektiğiyle ilgili düşüncelerim var. Bebegim yillar suren tedaviler sonucunda kendiliğinden olan mucize bebeklerden. Fakat doğduktan sonra kabul edememe ne yapacağını bilememek gibi his ve düşüncelere kapıldım. Bu süreçte ailem ve kayinvalidem yanımdaydı ama devamli olarak onlar ilgilendi , ben kucağıma alamadım emziremedim altını ve üzerini değiştiremedim çünkü hepsini kayinvalidem yapmak istiyordu. Bebeğime alışmam biraz zaman aldı. Sonrasinda bebeğimi hastalık kapmasinsan korktuğum için opturmek istemedim , ben ne söylesem anlaşılmıyor, eşim de hiç bir şey söylemiyor benim abarttigimi düşünüyor, fakat ben her seferinde güzel bir dille ne kadar uyarı yaşamda fayda sağlamadı, ya da biz yan yana geldiğimizde en ufak ağladığında kucağımdan almak istiyor bende hayir diyerek vermiyorum, bana söyle yap böyle yap diye uyarılarda bulunuyor kotu niyetli olmadığınin farkindayim ama. Böyle olunca ciddi geriliyorum ve çıkmaz da hissediyorum ne yapmalıyım

Eşim çok olumsuz ve eleştirel bakış açısı var. Ne yapmalıyım?

2 senelik evliyim ve bir bebeğim var ancak eşim hayata bakış açısı hep olumsuz. . her aldığını bebeğime olsun bana olsun lafını sözünü eden biri. . Artık bu durumdan dolayı iletişimimiz de problemler yaşanmaya başladı. . Yani ne yapacağımı şaşırdım açıkçası. . Yüzük almıştı bugün bana diyor ki "onun parasıyla farklı şeyler alırdım. " diyor. . çok üzüldüm söylediği karşısında mesele iş konusunda istediğim bir bölüm var orada çalışmak istiyorum hiçbir şekilde destek olmuyor ben onun gibi hiç değilim her konuda arkasında olur yeri gelir yardımda ederim. Ne yapmam gerekiyor nasıl ilerleyeceğimi bilemiyorum. Psikiyatri bile onun için pek bir faydası yok ilaç veriyor diyor psikolog deseniz onu da kabul eden bir yapısı yok. .