Psikoloji Kategorisi

DEHP'li Olduğumu Anladım

Merhaba okudugum kitaplardan yola çıkarak dehp li olduğumu anladım psikiyatri ye gidip danıştım olabilir mi dedim fakat oyle birsey olsaydi ilkokulda gelirdin dedi. Bu konuda ne yapabilirim?yavas olan hicbirseye tahammul edemiyorum. Herhangi birşeye odaklanamiyorum. mesela birisiyle konusurken baska biryerden birisi konusursa içim patlayacak derecede öfke doluyor. durduramiyorum. bir seye başlıyorum ve kendimi ne kadar zorlarsam zorlayayim bitirmem ya aylar aliyor yada hiç bitiremiyorum. ama şöyle de birsey var bana yapmasi kolay gelen sevdigim birseyide inanilmaz derecede hızlı yapiyorum. 5 yasinda kizim var ona suana kadar bir sürü etkinlikler aldim fakat başında kizimin hep kalbini kiriyorum yapamadiginda bagiriyorum yada yavas yaptiginda o yuzden hicbirini bitiremedik. Eminim ki kızımda benim yuzumden bana benziyor. bu sene anasinifina basladi ve elim kolum caresiz kaldim. Ne yapmam gerekir. Ayrica herseyi aşırı derecede unutuyorum mesela bunu yazmayi dusundum ve unuttum suan tekrar aklima geldi. Birisiyle tanisiyorum adini soruyorum arkami dondugumde unutmus oluyorum. dinliyorum insanlari ama sanki anlamiyor gibiyim o an aliyorum fakat 2 saniye sonrası yok. Ve hep gerginim aile icinde esimle çocuğumla ilgili bir sorun yok fakat benim bu hic bitmeyen gerginligim ve sinirliligim yuzunden evde herkes bir gergin bir mutlu bir öfkeli çözüm ariyorum gercekten cok yoruldum. artik ofkelenmekten bagirmsktan olur olmadik sinirlenip bagirmaktan cok yoruldum

Çok düşünmek

Herşeyi günlerce düşünüyorum uyanıyorum aynı yerdeyim kalkıyorum aynı yerdeyim suçlumuyum değil miyim diye sürekli tartıyorum hep bana yapılıp insanlara yapılmaması bana çok garip geliyor kafamdan düşünceleri atamıyorum kendimi çok kötü biri gibi hissediyorumkendimi hiç mutlu hissetmiyorum edemiyorum sürekli yaşanan kötü olayları düşünüp kendimi suçlu hissediyorum bundan kendimi alıkoyamıyorum bu da beni çok fazla yoruyor üzerimde ağırlık hissediyorum üzgünüm sürekli

Hayatımızda ki boşluk hissinden nasıl kurtulabiliriz?

İçimde sürekli yanlış yolda olduğum hissi var. Farklı şeyler denediğimde bile, bu eylemleri yanlış yaptığımı düşünüyorum. Hayatımda ne yapacağım konusunda bir fikrim yok ve bu his beni daha da strese sokuyor. Sürekli kaygı ve arayış içerisinde olmak artık beni zorlamaya başladığını hissediyorum ve bu da anın içinde keyif almayı zorlaştırıyor. İçimdeki boşluk hissi bir türlü dolmuyor. Hayata karşı büyük bir açlık hissediyorum ve bu stres beni daha çok yemek yemeye itiyor. "

Ne istediğimi bilmiyorum

Bitirmek istediğim 5 yıllık ilişkim için tam bittiğini anladığımda acı çektim ve tekrar konuşmaya başladık şimdi ise tekrar istemiyorum. Bu benim ruh halime de bana da ciddi zarar veriyor onunla da mutlu değilim onsuz da. ne yapacağımı bilmiyorum ilişki içinde de şahısdan değil ama ruhsal olarak zarar görüyorum evet seviliyorum ama sevgisi bana zarar veriyor soğuyorum, onsuz da yapamıyorum. Beynim iki türlü de susmuyor ilişki içindeyken tamamen sessizlesiyorum dışarıya karşı kendime karşı çünkü beynim içerde konuşuyor. Ayriyken de aynı şekilde susmuyor. Sussun diye hatalar yapıyorum. Sadece anlık susuyor ve sonrasında dewam ediyor.

Manipüle edilmemek için ne yapmam gerekir?

Ailemin yetiştirme tarzından kaynaklı olarak bana eleştiri yapan insanlara karşılık veremiyorum. Kişiliğime, aileme, düşüncelerime gelen eleştirilere karşılık vermekte zorlanıyorum. O an da ne cevap vermem gerektiği ne söylemem gerektiği aklıma gelmiyor. Biraz zaman geçtikten sonra özellikle yalnız kaldığım dönemlerde neden bu şekilde karşılık vermemişim deyip kendi kendime sinirleniyorum ve bu gerginliğim uzun süre geçmiyor. Ailem çocukluğumda ve gençliğimde "büyüklerine sakın karşılık verme cevap verme sus" Dediği için bunu öğrenememiş olabilirim. Sizden bu konuda yardım rica ediyorum. Karşımdaki insana kendimi en rahat şekilde nasıl savunabilirim ?Kendimi ezilmiş hissediyorum. Bana eleştiri yapan insandan nefret ediyorum, uzaklaşıyorum. Bu duygular bana zarar veriyor. Özellikle adet dönemlerim yaklaştığında bu duygudurumlarım daha da şiddetleniyor ve eşime çevreme de yansıtıyorum. Yani yaşadığım şeyleri içime atmamayı nasıl öğrenebilirim?

Özgüven eksikliğimden nasıl kurtulabilirim? (Onay ihtiyacı)

İçinde bulunduğum durumu özgüven eksikliği olarak nitelendiriyorum. Şöyle ki sürekli onaya ihtiyacım var sanırım böyle söyleyebilirim. Bunu ilk eksi sevgilimden ayrılınca fark ettim. Ayrılık döneminde bütün özgüvenim düştü kendimde sürekli kusurlar gördüm. İlerleyen dönemde (aslında kısa bir süre sonra denebilir) bir sevgilim oldu ve o beni beğendikçe ben de bu kusurları tekrar görmez oldum. Bunun sağlıklı olmadığını düşünüyorum uzun süredir. Kendimi dinlemeye çalıştım ve evet kendimi hiç beğenmiyorum. Ama dışarıdan bir onay ya da beğeni alınca bu durum biraz hafifliyor. Bu durum ilişkime olan bağlılığımı yanlış yorumlamama sebep oluyor aynı zamanda. Ben yalnız ve kendi başına da mutlu olabilen kendine de yetebilen biri olmak istiyorum. Bunun için kendimi nasıl geliştirebilirim? Doğru kaynaklara nasıl ulaşabilirim? Kendimle nasıl barışabilirim?

Aşırı düşünmekten ve bunaltıdan nasıl kurtulurum?

Kendimi sürekli kötü hissediyorum. Gülsem bile bu içten bi gülme olmuyor. Alakasız her şey kafama takılıyor, sürekli kendimi düşünürken buluyorum buna engel olamıyorum. Dün sabaha kadar uykumda sürekli bi şeyler düşündüm, ne düşündüğümü hatırlamıyorum ama rüyada değildim ve uyuyordum. Bi şeyler yaşadığımda ne kadar aman diyip geçsem de onlar bilinçaltımda kalıyor gibi hissediyorum. Her şeyi bu kadar takmak canımı sıkıyor. Ben ne kadar takmadığımı düşünsem de rüyalarıma giriyor bi şekilde kalıyor kafamda. Bugün ufak bi şeye sinirlendim ve bir anda hiddetli bi şekilde ağlamaya başladım tutamadım kendimi bununla birlikte saçımı çekiştirmeye başladım neden yaptım bilmiyorum. Uzun süre sonra ilk defa bu kadar ağladım. Bu bunalımlı halimden kurtulmak için bi şeyler yapmaya çalışıyorum ama olmuyor. Ne yapmalıyım bilmiyorum. Ben önceden böyle değildim sadece birkaç aydır böyleyim ve düzelemedim.

Kilo alma korkumu nasıl yenebilirim?

Kilo almak benim için lise sondan beri korkunç bir durum. 68 kilo başladığım 12. Sınıfın sonunda kendimi kelimenin tam anlamıyla aç bırakarak 59 kiloya düştüm daha sonra pandemi döneminde 49 kilolara kadar indim. Her zaman karnımın dümdüz olmasını istedim bu konuyu çok takıyorum. Şu an üniversite son sınıf öğrencisiyim ve 59 kiloyum boyum 1. 66 55 kilonun üstünde olmak kendimi kötü hissettiriyor. Yemeklerle olan ilişkimi nasıl düzeltebilirim ve bedenime olan takıntımı nasıl geçirebilirim?

Değersizlik hissi ile nasıl başa çıkılır?

Merhabalar, ben 18 yaşındayım. Kendimi pek sevmiyorum, beğenmiyorum. Çocukluğum boyunca zorbalığa maruz kaldım. Öğretmenler ve öğrenciler tarafından. Çocukluğum öğretmenlerin ve sınıf arkadaşlarımın beni sürekli aşağılaması ve beni görmezden gelmesi ile geçti. Çocukken notlarım pek kötüydü. Aramızda iki yaş fark olan ağabeyimin notları çok iyiydi okulda başarılıydı. Bu nedenle annem bana çok kızardı. Neden başaramıyorsun? Bak ağabeyin yapıyor sen neden yapamıyorsun? Genelde evde ağabeyim daha çok dikkat çekerdi (en azından misafirler geldiğinde) hep ağabeyimi överlerdi her konuda. Bende bir köşede dururdum. Aslında annemde babamda ikimizi eşit severler, fakat yinede notlarımın düşük olması annemin hoşuma gitmezdi. Çok kızardı. Okulda öğretmenler bana salak muamelesi yapardı benimle ilgilenmezlerdi. Hatta bana hakaret eden (henüz 9 yaşımdayken ölmemi istediğini söyleyen bir öğretmen) bir öğretmenim vardı bana vurmuştu fakat korkumdan kimseye söyleyememiştim. Sınıf arkadaşlarım beni sürekli zorbalardı aralarına almaz ve bana kötü davranırdı (7yıl aynı sınıfta, aynı öğrencilerle okumak zorunda kaldım). Derslerim yüzünden zaten başarısız hissederdim. Birde dış görünüşüm ve karakterimle sürekli alay ederlerdi. Bu durum benim öz güvenimi hatta öz saygımı zedeledi daha doğru söylemek gerekirse yerle bir etti. Öyle sorunlu bir öğrenci değildim. Utangaç hafif geveze bir çocuktum o kadar. Okula her sabah gittiğimde aynaya bakarken ağlardım. Çirkin hissederdim (hala öyle). Okulda çok sayıda kötü şey yaşadım. Bu benim sosyal anksiyeteye sahip olamama neden oldu. Neredeyse hiç dışarı çıkmam sosyalleşmem, insanlarla tanışmaktan fazlasıyla korkan biri haline geldim. Kalabalık ortamlarda fazla kaygı, mide bulantısı çok sık yaşıyorum. Ve kendimi çok değersiz, başarısız hissediyorum. Sanki hiç bir şeye laik değilmişim. Hiç bir haltı başaramazmışım gibi geliyor. Ayrıca son zamanlarda yaşadığım önemli bir şeyi daha anlatmak istiyorum. Aileme karşı çok öfkeliyim fakat nedenini asla bilmiyorum. Sürekli onlara öfkeli davranıyorum. Onlar bu durumdan artık sıkıldıklarını ve benim bir “sinir hastası” olduğumu düşündüklerini söylediler. Yola çıktık, arabada normal bir tepki verdiğimde annem yine sinirlendiğimi düşündü fakat böyle bir durum yoktu fakat anlatamadım evet o zaman dışında sinirli olabiliyordum dediğim gibi ama o an gerçekten değildim. Birden ağlamaya başladım. Annem başta bana “sen sinirlisin” dediği için ağladığımı düşünmüştü. Fakat durum hiç te öyle değildi. Sosyal anksiyete, kaygı, değersizlik hissi vs, vs şeylerden dolayı çok dolup taşmıştım. Fakat onlar hiç bana gelipte sormadılar “iyi misin?” Diye. Derdimi hiç kimseye anlatamıyorum. Okulda sürekli kaygılanıyorum. Değersizlik hissiyle mücadele ediyorum. Ve daha bir çok şey.

Eski olaylar gözümde canlanıyor

İyi günler bende sürekli istemsiz bi şekilde zihnime sürekli eskideki olaylar zihnimde canlanıyor istemsiz bi şekilde sanki o an gerçeklikten kopacakmış hissi oluyor ama bu aklıma gelen şeyler çok saçma şeyler önemli şeyler degil mesela banyoda abdest alırken sürekli eskiden olan şeyler eski rüyalar zihnimde görsel olarak beliriyor iş yaparken de çok yoruldum aklımımı kaybedicem diye düşünüyorum artık bu durum beni yoruyor okb mi yoksa bu bilmiyorum