Psikoloji Kategorisi

Gerçekliği algılayamama sorunu

1 2 haftadır gerçeği algılama üzerinde sıkıntılar yaşıyorum. Kendimi rüyada gibi hissediyorum uyanık olduğum zamanlarda ve bu baş ağrısı, ara ara bulanık görmeme neden oluyor. Ağır bir üzüntü içinde hissediyorum ve kimseyle konuşmak istemiyorum. Ailem dahil arkadaşlarımla bile konuşmak, aktivite yapmak istemiyorum. Hep bir uyku halinde hissediyorum. Geceleri düşünmekten uyuyamıyorum çoğunlukla. kendimi çok yorgun hissediyorum. Sıcak ve soğuğu hissedemiyorum. Bunların sebepleri nelerdir?

Kumar bağımlılığı kurtulma arayışı

Kumar bağımlısı olduğumu anladım ve son düşüşümde aileme anlattım her şeyi kötü tepki vermeselerde, ben onlara karşı aşırı utanç içindeyim, herkes bir şekilde yardımcı olmaya borçlarımı ödemeye yardım etmek için şu an seferber oldular, ama annemi arayamıyorum bile utancımdan çünkü biliyorum ağlarım oda ağlarsa daha çok üzülürüm , çok hata yaptım kabul ediyorum kimseden karşılıksız da almayacağım şu anki yardımlarını elbette geri dönecek onlara sormak istediğim şey, ben bu utanç duygusunu nasıl yenicem? Kimseyi üzmek istememeyen biriyim yani ama artık dolmuştum ve içimi boşalttım bu bile bana iyi geldi ama hala konu açıldıkça ağlayasım geliyor içim dolmuş artık, çok üzgünüm annemi hiç üzmek istemiyorum vicdan azabı çekiyorum denilebilir. .. .

Sınav, gelecek kaygısı, hayata geç mi kaldım?

24 yaşında kpss hazırlanıyorum cevremede bulunan insanlar ya evli yad a atanmış benim durumumda olan arkadaşlarımda var bu süreçte cogu zaman öfke problemim ve insanlara karşı aşırı nefret duyuyorum hayata geç kaldığımı düşündüğüm için benden iyi olan kişilerle kendimi kıyaslayıp moral olarak çöküyorum çoğu zaman kıskanma duyuyorum en anlam veremediğim duyguda bu kıskanmak hiç böyle olacağımı düşünmezdim bunun yanı sıra fazla düşündüğüm zamanlar uykuya dalamıyorum ve bu süreci nasıl kontrol altına alırım bilmiyorum ve sanki hep bu şekilde olucak gibi geliyor🥺

kbra

Belirli profildeki insanlarla saçma bir ilişki kurup takıntı yapıyorum

Merhaba, öncelikle geçmiş yıllarda (ortaokul dönemi özellikle) sosyal anksiyetenin manyak bir seviyesini yaşamış birisiyim şuanda baya azaldı. Sormadan önce annemle ilişkimizin iyi olmadığını belirtmek isterim belki bununla ilgili bir şeydir bilmiyorum. Ortaokulda aşırı mutsuz ve kaygılı olduğum bir dönemde bir hocam benim durumumu fark edip sürekli beni izlemeye başladı hatta bir odaya götürüp bir şey anlatmak isteyip istemediğimi sormuştu sonrasında onunla zihnimde garip bir ilişki kurmaya başladım sürekli onunla ilgili düşünceler geçiyordu kafamda. Gerçek hayatta beni sürekli gözetlediği için takıntı yapmıştım, mesela arabasının rengini biliyordum ve yoldaki bütün o renk arabalar geçerken aşırı terliyordum vs. o geçiyor ve beni izliyor gibi hissediyordum böyle her an her yerde beni izliyordu sanki her yerden o çıkacak gibi stres oluyordum. Ama bir yandan da zihnimde içimdeki kocaman bir boşluğu onunla doldurmaya çalışıyordum. Yani gerçek hayatta sürekli beni izleyen ve kaygılı hissettiren birisiyken zihnimde çok şefkatli benim istediğim gibi davranan sarıldığımı düşündüğüm birisiydi ya da ona benzeyen şefkatli birisini kurmuştum kafamda. Bir de onun hayatındaki her şeyi aşırı merak eden ve takıntı haline getiren ayrıca kıskanmaya başlamıştım diğerlerinden. Oturduğu mahalle, yaptığı hobiler, hayatındaki insanlar, doğduğu yer fln sürekli bir araştırma halindeydim o şeyleri gördüğümde oralardan geçtiğimde sadece zihnimde o vardı zihnim her an onunla doluydu yani ve bu beni çok yoruyordu. Bu böyle yıllarca sürdü sonra zar zor bitti. Daha sonrasında yine onun profilindeki insanları takmaya başladım bu şekilde, gerçek hayatta başlarda iyi bir ilişkimiz oluyordu ama sonrasında takıntı haline getirmeye başladığımı fark ettiğimde korkup uzaklaşmaya çalışırken onları da üzüyordum. Sonra bir psikologa gitmeye karar verdim sosyal kaygı için. Ve o kişiyi de bu profilde birini seçtim ve ona da takıntı yaptım her an sürekli zihnimde onunla konuşuyorum diğerlerinde olduğu gibi gerçek seanslarda konustuklarimiz da zihnimde tekrarlanip duruyor uyuyamıyorum artık ve onun hayatına da taktım yukarda bahsettiğim gibi . Konuşurken bazen saçmalıyorum soru soruyor ve farklı bir şey anlatıyorum kaygilanip beynim duruyor oradayken eve gidince de kendime aşırı kızıp sinirimi kendimden çıkartıyorum o yüzden artık devam etmek istemiyorum ama zihnimde bitmiycek biliyorum orda çözmek istediğim sorunlarda da bu yüzden pek ilerleme kat edemedim bir de onu da üzmek istemiyorum. Umarım anlamışsınızdır nasıl bir manyağım bende bilmiyorum ne yapmalıyım?

Psikolog olmak istiyorum ama iletişim becerilerim yetersiz

Çok küçük yaşlardan beri klinik psikoloğu olmak, psikoloji alanında deneyler yapmak istedim hep. Fakat hastalara terapi yapabilir miyim, konuşabilir miyim gibi kaygılarım var. Düşüncelerimi yazı yoluyla iyi aktarabiliyorum ama konuşmaya başlayınca zihnim karışıyor gibi hissediyorum. Bu da ben de özgüven eksikliğine sebep oluyor. Hayalimi nasıl gerçekleştireceğim hakkında hiçbir fikrim yok. Bu soruyu sormama fırsat tanıdığınız için size çok teşekkür ederim.

Canım sıkılıyor ve kafamda kuruyorum

Ben ne yaparsam yapayım çabucak sıkılıyorum aktivite yapmaya çalıştığım da her ne yapmaya çalışsamda sıkılıyorum geçmişimi özlüyorum ve kafamda senaryolar kuruyorum bazen kurduğum senaryolara inanıyorum örneğin; eşim eve geç geldiği zaman onun başına gelebilecek en kötü şeyler geliyor aklıma ve bazılarına inanıyorum bide kimseye güvenemiyorum kimse bana samimi gelmiyor herkes arkamdan konuşuyormuş gibi hiç arkadaşım yokmuş gibi hissediyorum ne yapmalıyım

İlişkimi sağlıklı bir şekilde ilerletemiyorum

Sevgilimin yaptığı her şey beni rahatsız etmeye başladı bana vakit ayırmıyor ve evlenme teklifi almama rağmen arkadaş ortamında sürekli ev almadan evlenmem gibi şeyler söylüyor sizce ne yapmalıyım kavgalarımız çoğaldı eskisi gibi Kendimi yanında mutlu hissedemiyorum aklımda hep bir soru işareti var beni aldatıyor mu bir kere eski sevgilisiyle konuştuğunu yakaladım bu bende hep şüphe uyandırıyor ne yapmalıyım yardımcı olur musunuz Ben yazmadığım müddetçe yazmıyor aramıyor birbirimize kırgın olsak bile benimle konuşma gereği duymuyor kendimi bu durumda kullanılmış hissediyorum ayrı bir şekilde de yaşayabiliyoruz ama 2-3 gün sonra tekrar yazıyor

Hayata geç kalmış gibi hissetmek

Merhabalar benim sorunum şu sanki herkesin hayatı yolunda bir benim hayatım ters gidiyor gibi hissediyorum hersey için geç kalmış sanki o şey olursa da iyi olmaz ya da eksik olacakmış gibi düşünüyorum hayata karamsar bakıyorum güne güzel başlıyorum ama aklımda hep kötü bisey olacak korkusu var iyi bisey olsa sanki arkasından kötü bisey olacakmış gibi geliyor eskiden böyle değildim yakın zamanda sağlıkla ilgili travmanın bir olay yaşadım bu duyguları bu olay tetikledi olabilir mi

Daha sakin ve umursamaz olmak için ne yapmalıyım

Merhaba ben evlenmeden önce çok umursamaz biriydim hayattan zevk alırdım çok güzel bi hayatım vardı. Fakat evlendikten sonra herşeyi takar oldum gereksiz öfkeleniyorum. Yani bu durumdan nasıl kurtulabilirim? Eşime karşı daha umursamaz olmak istiyorum herşeyi az kafaya takmak istiyorum. Olur olmadık şeylere sinirlenmek istemiyorum hayatı pozitif ve güzel yaşamak istiyorum tıpkı bekarlığımda ki gibi. Bekarlığım da evim farklı şehirdeydi şuan farklı şehirdeyim yaşantım tamamen değişti çok sosyaldim şuan burda kimseyi tanımadığım için aktif olamıyorum sanırım birazda bu yüzden ama ben herşeye ve herkese karşı daha pozitif ve daha enerji dolu olmak istiyorum. Sürekli yani bazen bekarlık günlerim aklıma geliyor o günlere dönmek istiyorum da diyebilirim. Geleceğime odaklanmak istiyorum ama pek mümkün olamıyor bu yüzden. .. Önerileriniz nelerdir nasıl bi yol izlemeliyim?

Daha nereye kadar kendimi iyileştirmeye devam edebilirim?

Küçük yaştan beri psikolojik sorunlarım olduğunu düşünüyorum depresyon, çok fazla kurgulama, kurgulara inanmak, kontrol edilmeyen öfke, kontrol edilmeyen kaygı, üzüntü ile artan mide spazmları ve çok daha fazlası bunlarla yaşamaya devam ediyorum hayatımın sonuna kadar bunlarla birlikte olabilir miyim? Bunları azaltamadım bunlarla yaşamayı kabul ettim. Aynı zamanda 17 yaşında ms tanısı konulmuş 22 yaşında bireyim. Sorunlarımla yalnız başıma mücadele ettim. Panik atak sahibi olduğumu öğrenmiştim bir psikiyatri tarafından. Birkaç ilaç verildi kullanmadım faydasını görmedim yarıda bıraktım. Sebepsiz yere ağlayabiliyorum ve mutsuz olabiliyorum beni üzen çok şey var neden olduğunu bilmiyorum. Bunun yanı sıra basit bir nedene sahip olduğumda çok daha fazla yıkılmış hissediyorum. Bunca yük üzerine güçlü durmaya çalışıyorum ve güçsüzlüğün zayıflık getirdiğini etrafa kendimi düşürmemem gerektiğini düşünerek kendime inanılmaz yükleniyorum. Çevremde beni yeterince anlayan kişiler olduğunu düşünmüyorum çevremdeki kişilerden çok daha farklı bir düşünce yapım olduğuna inanıyorum biraz daha merhametli ince düşünceli ve insan fikirlerine önem veren bir kişilikte olduğumu fakat etrafındaki insanların bu tarz bireyler olmadığını görüyorum. İnancımı yitiriyorum çoğu şeye karşı. Kendimle ilgili net bir kimlik oluşturamıyorum özümde nasıl biri olduğumu tanıyamıyorum kim olduğumu bilemiyorum kendimi kaybetmiş hissediyorum çok daha fazlasını söyleyebileceğime eminim ama burada noktalandırmak istiyorum. Teşekkür ederim.