Psikoloji Kategorisi

Strese somatik tepki

Bunca zamandır neye emek verdiysem arkadaşlık ilişki hepsi çöpe gitti. Hiçbir zaman karşılığını alamadım. Dünya bana bir şey borçlu değil evet ama yürüyen ilişkilere bakıyorum hep karşılıklı sevgi emekle oluyor. Belki toprağım burası değildir yanlıştır buraya ait değildir diyorum ama etrafımda kimse kalmadı nereye ait olduğumu da çözemiyorum. Karşımdaki insan da sürekli sen doğru kişi misin diye sorguluyor fark ediyorum. Çünkü o da bir önceki ilişkisinde kendini olduğu gibi göstermemiş kız ayrılmış ondan. Benimle olan ilişkisinde de hep benim dediğim olacak bana uyacaksın tahtındaydı hiçbir şeyinden ödün vermiyordu ama bu sefer ben daha fazla seven taraf olduğumu da biliyorum uyumlanan yürütmeye çalışan çabalayan benmişim gibi hissediyorum. Bana da kendini olduğu gibi yansıtmıyor kız arkadaş konularında ona çok karışıyorum ama o da güvenimi sarsacak şeyler yapıyor daha sonra bana bunlar benim beklentimi karşılamıyor diyerek ayrıldı. Oysa ben kıyafetlerimden bile ödün vermiştim benim rahatsız olduğum konularda kendisi adım bile atmıyor. O hayatını düzene koymuş üzülmüyor diyemem ama yokluğumu anlaması 1 sene sürdü bu süreçte hep kendi kafasını dağıttı bir süre izledim her şey onun için yolundaydı ne zaman ki baktı yanında gerçekten biri eksik aklına o zaman geldim. Benimle olan anılarını hatırlamaya başladı. Ama ben ona tüm yolları kapattım. Tabi iş böyle olunca o da kendine başka uygun insanlar aramaya başladı beğenilerinden vs anlıyorum bunu. Acaba aşk ilişkiler üzerine çok mu düşünüyorum analiz ediyorum bilmiyorum ama insan hissetmez mi. Benim içimde öyle bir yangın var ki ne kimseyi gözüm görüyor ne de başka bir hayat düşünüyorum sadece yaşadıklarımı hak etmediğimi biliyorum ne kadar seviyor olsam da bana bunları yaşatan birine sırf yokluğumu anladı diye dönmek istemiyorum kalbime gömüp önüme bakıyorum belki bir sonraki adımımı bilmiyorum ama en azından kendime dürüstüm. O ise sen olmazsan başkası mantığında gibi hissediyorum. Zaten sen de beklentilerim karşılanmıyor bari biraz aranıp olmadı sana dönerim kafasında bence sevgi kesin ve nettir benim gözümde çok nostaljik gelebilir ama bir insan seviyorsa o sevginin dinamiği bir şekilde oluşur kendiliğinden hayırlısı böyleymiş diyip bana dönmez veya sırf bazı fedakarlıkları yapan kişiyim diye değil kalpten gerçekten istediği için döner. O sevgiyi hissedemiyorum. Çünkü ben kafamda kurduğum senaryoda bile dönse o gerçekten kalbinde ruhunda olduğumu hissetsem yine de bazı fedakarlıkları alırım gibi geliyor. O ise ona uygun olduğum veya yalnız kaldığı için belirsiz ve boşluğa tahammülü olmadığı için dönüyor öyle hissediyorum lütfen yardımcı olun

Çok takıntılıyım nasıl kurtulabilirim?

Merhaba 18 yaşındayım ve önümüzde ki yıl üniversite sınavına gireceğim akedemik başarısına önem veren başarılı bir öğrenciyim fakat ders çalışamıyorum. Çünkü evde durduğum süreç içerisinde sürekli temizlik yapmak istiyorum başkasının evinde ya da dışarıda olmuyor bu sadece kendi evimde oluyor. Sürekli etraf pismiş gibi geliyor. Sanki evde ki işleri ben yapmazsam yeterince güzel yapılmayacakmış gibi temizliği ben yapmadığım zaman tam yapılmamış gibi geliyor. Temizlik yaptıktan sonra etrafın dağılması ise beni çok sinirlendiriyor. Misafir gelmesine tahammül edemiyorum. Herhangi bir yeri dağınık görmek nefesimi kesiyor sanki . Ayrıca neşeli biri olmama rağmen çok çabuk sinirleniyorum. Sinirlenme nedenimse genellikle insanların benim istediğim tepkileri vermemesi. Herkes ben ne dersem onu yapsın benim istediğim gibi konuşsun istiyorum. Benim isteğim dışında olan her şey sanki bir yük olup sırtıma biniyor zihnimden çıkmıyor. Şimdiden cevabınız için teşekkür ederim.

Mükemmeliyetçilik özelliğimden nasıl kurtulurum?

Merhaba hocam Ben farkettim ki bende mükemmeliyetçilik var. Aşırı olmasada en azından iş konusunda bu böyle bende. Şöyle ki ben bayadir işsizim. Daha önce birkaç işe girip çıktım ve kafama yatmadı orda bı ortam pek oluşturamadim veya olustursamda kendimi oraya ait hissedemedim ve çıktım. Şimdi bı işe girmek zor geliyor çok kararsız kalıyorum. Çünkü ya yine çıkarsam felan diye düşünüyorum. Daha önce de yaşadığım olumsuz tecrubeler geliyor aklıma. . ve şöyle düşünüyorum '' Eğer bir işe gireceksem duzenli ve devamlı ömür boyu calisabilecegim bir yer olmali'' diyorum. Bu yüzden harekete gecemiyorum . .

Yapmamam gereken birşeyi yaptım ve çok pişman oldum

Yaklaşık 1 ay önce yapmamam gereken birşeyi yaptım ve çok pişman oldum kendimi çok kötü hissediyorum sanki hayatım değişmiş gibi eskisi gibi olamiyacakmışım hissine kapılıyorum ve bu sosyal hayatımı etkliliyor hayatı daha fazla sorgulamaya başladım bu olaydan sonra sevdiğim şeyleri yapmamaya başladım eski düşüncelerim değişti gibi sanki kendimi kötü hissediyorum ve sevdiklerimden uzaklaştım bu durumu aşamıyorum yaşam sevincim kalmadı gibi hissediyorum

Sevgilimle kavga ederken ne söylediğimi bilmiyorum

Dün akşam sevgilimle kavga ettim ve az önce bana kavga ederken ona söylediklerimi söyledi. Çok pis cümleler kurmuşum ve bunları hatırlamıyorum ve daha da önemlisi ben bu söylediğim pis cümlelerin düşüncesine sahip değilim. Daha önceki kavgalarımızla alakalı da hiç onun şikayet ettiği kadar büyük durumlar görmedim kendi açımdan. Meğerse çok kötü şeyler soyluyormusum fakat katirlamiyorum ve bunlar benim gercek dusuncelerim değil. Acaba şizofren mi oluyorum. Bu konuyla alakalı iğrenç hissediyorum. Farkında bile değilim ve bu durum bir buçuk yıldır devam ediyormuş

Kaygı beni yatağa gömüyor

23 yaşında bir kadınım. Ben anksiyete ve depresyon tedavisi alıyorum uzun süre terapide aldım ancak maddi nedenlerden dolayı devam edemiyorum. Benim sorunum şu kaygılandığımda üretkenliğim hemen düşüyor ve adeta yatağa gömülüyorum, duş almak bile zor geliyor o gün bir planım varsa iptal etmek için elimden geleni yapıyorum ya da ayağım istemeye istemeye gidiyor gideceğim yere. Evet kaygımı kontrol etmekte daha iyiyim, daha az sık kaygılanıyorum vesaire ama bunu aşamadım. Oturup karalar bağlamıyorum ama içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Bana önerileriniz nedir ve önerebileceğiniz okumamı tavsiye ettiğiniz bi kitap var mı? Sevgiler, teşekkürler.

Hayatı yaşamaya korkmak

Uzun süredir kendimi kaybetmiş durumdayım yaşadığım ağır olaylar ruhuma o kadar ağır geldi ki içimden yaşama hevesimi almış gibiler. Önce aldatıldım sonra sınavda başarılı olamadım işe girdim mide bulantılarım yüzünden çıktım kaygılarım hat safhada çünkü. Sonra ilişki yaptım eski ilişkisini unutamamıştı o ilişkide kıyafetlerimden ödün verdim çok sosyal biriydi o kendinde hiçbir şeyi değişmedi ama benden hep bir alttan alma bekledi yalanlar söyledi gizledi sakladı bunlara tepki verdim diye ayrıldı benden. Stresli durumlarda hayat bitmiş gibi davranıyorum içime kapanıyorum. Biliyorum ki sonra bunlar bana kaygı mide bulantısı öğürme anksiyete depresyon olarak dönüyor. Şu an tam hepsinin ortasındayım. O ilişkiye dönersem kendime saygımı yitiririm biliyorum her şeyi kabul ederek dönmüş olacağım fedakarlık yaparsam o kendini asla değiştirmeyecek hep bir mantıklı açıklaması olacak ama günün sonunda mutsuz olan yine ben olacağım. Gün boyu kafamda böyle yapsam nasıl olur belki ben mi fedakarlık yapsam o sosyal ortamından ayrılsa nasıl olur hep bunları düşünüyorum. Bir yandan da yapılan hataları affedemiyorum güvenim yerle bir oldu. Zaten geri dönen de yok sadece pişmanmış onu biliyorum. O mutlaka benden sonra karşısına ona uygun biri çıksa kesin gider şu ana kadar çıkmadığı için hep bana bakıyor izliyor uzaktan. Bunu şu yüzden düşünüyorum çünkü ayrılırken beklentilerim karşılanmıyor kalbimle mantığım arasında kaldım demişti. Şu an kalbini dinlese de bir araya gelsek de mantığı konuşacak o da fedakarlık yapmak istemeyecek. Ben de karşılığını alamadığım fedakarlık ve sonsuz hataların olduğu bir ilişkiye girmek istemiyorum. Çok yorgunum seçim yapmak çok zor ama kendimi seçmek de ne kadar doğru bilmiyorum

Stresim azalmıyor ilişkimde sürekli aynı sorunlar oluyor

Sürekli stres oluyorum erkek arkadaşım mesaja geç bakımca bile kalbime sancılar giriyor garip düşüncelere giriyorum git gide ilgisi azalıyor sanki beni sevmiyormuş gibi hissediyorum eskisi kadar umursanmıyorum kendimi çok yalnız hissediyorum kimse beni dinlemiyor anlamıyor ama en çok eskisi gibi olmaması davranmaması beni üzüyor bi şey olunca hemen kötü oluyorum panik atağım tutuyor nefesim daralıyor onu çok seviyorum napıcam bilmiyorum önceden beni çok bekledi aşırı ilglendi cok umursuyorsu bi anda azalınca bide önceden hiç kavga etmiyorduk 7 aya giricez aşırı kötü olduk beni çok etkiliyor

30 yaş aydınlanması

Merhaba son 3 4 senedir hayatımda çeşitli sınavlar yaşadım. Biri bitti derken diğeri geldi hep üst üste aslında ben liseden beri böyleydim sürekli depresif üzgün hatta öğretmenim bile annen ölmüş gibi oturuyorsun derdi. Aslında aile içinde çok dramatik kayıplar yaşamıştık. Annem ölmedi ama evde yoktu varlığı vardı üst üste kayıplar yaşadı ailesinde o yüzden hep matem eviydi evimiz. Anneannem ve dayım şizofreni hastasıydı. Dayım intihar etmişti. Ailede hep zorluklar yaşanmıştı. Yüksek sesle kahkaha atmak gülmek eğlenmek sanki bizim eve yasaktı. Öyleydi çünkü anlayabiliyordum üst üste kayıplar yaşanında kimsenin yaşama sevinci kalmamıştı. Annem kendini temizliğe verdi. Zor dönemlerden geçtik. Ben aldatıldım. Daha sonra bir ilişkiye başladım o kişide eski ilişkisini unutamamış meğerse konuştuk uzun uzun yaptıklarını unutmaya hazırdım çabalayacağım dedim ona inandım güvendim. Onu iyileştirmeye çalışırken ben kendimi kaybetmişim meğerse. O ilişkide öyle fedakarlıklar yaptım ki herkes bana kendini hiç düşünmüyor musun dedi. Kendini düşünmek mi ben bunu hiç düşünmemiştim ki emekle sevgiyle yol alırız aynısını o da yapar sanmıştım. Meğer hayat böyle bir yer değilmiş. Yaşattıklarına tepki gösterince beni suçladı ayrıldı. Hatalarımı anladım diyor ama bana sorarsanız o sadece kendinden utandı kendiyle yüzleşti çünkü ama bana yaşattığı için değil kendi hikayesinde herkese bu yüzünü gösterdiği için. Çünkü eğer hatasını anlasaydı o an çabalardı düzeltirdi. Hatayı anlayıp kenara çekildi. Benim dönmemi bekliyor. Ama paptırcemin bir şarkısı var ya kaybettim yirmilerimde diye işte tam olarak ben bunu yaşadım. Depresyona girdim kaygı bozukluğum vardı sürekli mide bulantısı panik yaşıyorum stresli durumlarda. Bu ilişkide aradım kaybettiğim her şeyi. Sevginin iyileştiriciliğine o kadar inandım ki. Zaten son 2 senedir inanarak çabaladığım tek şey bu ilişki oldu. Bu ilişkiden sonra dostum dediğim insan da bambaşka sebeple bana sırtını döndü. Hayatın içinde güzellik arıyorum her gün şükrediyorum ama çabalamak denen şey sanırım bir yanılgı ne zaman inanarak bir şey için çabalasam bu sınav aşk aile arkadaş bir hayal kırıklığı oluyor. Sonunda kendi aileme benzemekten korkuyorum. Mutsuz ev mutsuz aile mutsuz insan olmaktan korkuyorum . Korktuğuma da dönüşüyorum sanırım. 30 lar yirmilerden daha iyi nasıl olur bilmiyorum tek bildiğim insanın kendinden başka sığınacak kimsesi yokmuş biraz iç dökme gibi oldu ama cevabınız için şimdiden teşekkür ederim

Çok yalnız ve kaybolmuş hissediyorum

Merhaba yakın zamanda bi ilişkim vardı erkek arkadaşım ama bitirmek zorunda kaldım çünkü bana ayıp olacaktı ayrılmasaydım affediyorum içimde onsuz da yaşayabileceğimi kendime kanıtlamaya çalışıyorum sonra birden bire yine karşıma çıkıyor ya onunla ilgili bir şey ya da kendisi ve benim içime yine umut doğuyor ama olmayacagini da biliyorum bi yandan onun dışında mükemmeliyetçi bir anneyle narsist bir babayla büyüdüğüm için hayata 3-0 geriden geliyorum kendimce iyileşmeye birseyleri farkettmeye kendimi keşfetmeye çalışıyorum ama o kadar zor bir şey ki bu durum çok zor ve çok bunaldım yalancı ilişkilerden samimiyetsiz insanlardan kişisel gelişimini tamamlayamamis yetişkinlerden biraz fazla bi farkındalık yarattım kendimde bilmiyorum yakın Bi arkadaşım yok mesella gün içerisinde ne yaparsam kiminle olursam olayım günün sonunda yalnız olduğumu iliklerime kadar hissediyorum ve güvenmek istiyorum birine güvenebilmek bu kadar zor olmamalı ya da ne bileyim anlaşılmak anlamak sevilmek bu kadar zor olmamalı ben neden kendimden kaçıyorum bi yandan da kendime sığınıyorum bilmiyorum duygularımı bastirmamaya çalışıyorum ama çok zorlanıyorum bi kedim var sadece onda ait hissediyorum