Psikoloji Kategorisi

Kötü düşüncelerden nasıl kurtulurum?

Merhaba ben surekli kotu seyler yasicakmisim gibi hissediyorum veya sevdiklerim kotu bisey yasicak gibi hissediyorum mesela kesici bi alet gordugumde aklima kotu dusunceler geliyo bisey olcakmis gibi geliyo. Bugunde kabus gordum oncedende bikere kabus gormustum korkmustum. Yani kurtulmak istiyorum surekli kotu bisey yasicakmisim veya sevdigim kisiler kotu sey yasicakmis gibi hissetmekten. Ders calisiyorum aklima kotu dusunce gelsin istemiyorum. Fiziksel hissettiğim bi sorun yok sadece surekli bacağımı sallıyorum. Yani kısaca kötü düşüncelerden nasil kurtulurum ?

Psikolojik destek almadan iyi olmak için ne yapabilirim?

Psikolojik olarak iyi değilim fakat konuşmak için hazır değilim. Ciddi anlamda düşünmekten uyuyamıyorum. Yorgunum. Ama bir şekilde toparlanmayı da istiyorum. Anlatmak birinin sizi dinleyip anlaması kadar zor. O yüzden sürekli olarak erteliyorum. Bana iyi gelen herhangi bir aktivite vs. de yok. Arkadaş çevrem de maalesef yok. Anlatacak kimseyi bulamayınca anlatmak istesem de geri çekiliyorum. Şimdilik idare etmeye çalışıyorum ama devam edebilir miyim emin değilim. Bu durumda ne yapmalıyım? Teşekkürler.

Sürekli yarıştırıldığını hissettiğin bir ortam

Merhabaa şimdi şöyle birsey var benim bi arkadaşım var ve nedense onunla buluştuğumda kendimi inanılmaz kötü hissediyorum yanii istemeden kıyaslıyorum kendimi ve onun yanına gidince iç sesim susuyor yarışıldigini hissediyorum hep bi daha güzel olma çabası var gibi nedensiz bi sekilde mutlu olamıyorum kendimi iyi mutlu hissedemiyorum sık sık görüştüğüm bi arkadaşım değil daha sık görüştüğüm kişilerle asla öyle hissetmiyorum ama onun yanında sürekli kasılıyorum özgüveni yüksek biriyimdir normalde ama nedense orda öyle olmuyor onunla bir gün geçirdikten sonra günün sonunda arkadaşlığımı bitirmem gerektiğini anlıyorum çok derin hissediyorum çünkü bi yetersizlik hissi sarıyor içimi size danışmak istediğim şey bu benimle alakalı birsey midir ya da neden sadece onun yanında kıyaslama içerisindeyim bi arkadaşım daha vardı yanında böyle hissettiğim ve bitirdim onunla ilişkimi onun yanında da genelde böyle hissederdim bittiği zaman da kızın içinde birikmiş kini öfkeyi kıskançlığı çok net Bi şekilde gördüm bu da aynısı mı bilemem ama sadece benimle ilgili birsey midir diye merak ediyorum

Her şey yolunda olmasına rağmen mutsuzluk sıkılganlık neden oluyor?

Hayatımda her şey yolunda gibi görünüyor. Mesleğim ve ilişkim her şey yolunda sadece tek düze bir hayatım var hafta içi çalışıyorum hafta sonu sevgilimle vakit geçiriyorum ama sürekli modum düşüyor sürekli bir şeyler düşünüyorum hafta sonu gelsin istiyorum sonra diğer hafta sonu gelsin bir şeyler yapalım diyorum onu yapsak da yine mutlu olamıyorum. İşim beni yoruyor ancak hafta sonu dinleniyorum. Ama sürekli şu hafta bitse şu ay bitse şu da bitse neyin gelmesini bekliyorum bilmiyorumkendimi çoğunlukla hep kötü yorgun modu düşük hissediyorum hiç bir şey rahatlatmıyor mutlu etmiyor ilişkimde bile şok mutlu olmam gerekirken sürekli ağlamak istiyorum ve modum düşüyor sürekli kafam ağır ve ruh gibi ağırlık var kafamda vücudumda

Kendimle nasıl barışabilirim?

Fiziksel olarak vücudum çok iyi durumda değil. Kilo vermek zor. Kilolarımdan dolayı rahat değilim. Psikolojik açıdan da etkileniyorum. Hassas ruhlu bir insan olduğum için her söylenen olumsuz düşüncelere birden fazla tepki gösteriyorum. Bana artık bir şey söylensin istemiyorum. Kendimden nefret ettim artık. Herkesi kendimle kıyaslamaktan ya kıyaslanmasından yoruldum. Şakası bile artık canımı yakıyor. Hor görülmek, dışlanmak istemiyorum. Bazen umursamıyorum ama her zaman mümkün olmuyor. Çünkü bu sefer karşı tarafta 'Beni dinlemiyorlar. ' algısı oluşuyor. Bir şey daha demek istiyorum: Ben herkesi bu kadar düşünürken beni düşünmeyen, önemsemeyen insanlardan nasıl uzaklaşabilirim? Kendimle baş başa kaldığımda yalnızlık iyi geliyor ama sonrasında o yalnızlıktan o kadar korkuyorum ki anlatamam. Yalnızlık bazen iyi bazen kötü bir duygu. Kendimle barışık olmak ancak bir hayal olur galiba. Mutlu olmak bu dünyada zor, bunu biliyorum. Ama bu kadar da mutsuz olmak artık dayanılacak gibi değil. Yarın bir gün yaşım alıp başını gittiğinde 'Gençliğim üzüntü içinde geçti. ' demek istemiyorum. Bana beni sevdiren insanlar, etkinlikler var fakat her zaman olmuyor. Bu kadar anlatttım ama bir bu kadar daha anlatabilirim çünkü artık birşeyler değişmeli. Ben bunun için tek başıma savaşıyorum ama artık tek başıma savaşmak istemiyorum. Bana yazacaklarınız benim için o kadar önemli ki anlatamam. İyi ki varsınız. Teşekkürler.

Bedenimi beğenmiyorum

Merhaba, ben şu anda bedenimi hiç beğenmediğim için diyet yapıyorum. Bedenimi asla beğenmiyorum; aynada kendimi çok kilolu görüyorum, çok özgüvensizim, tipimi ve hiçbir şeyimi beğenmiyorum. Bir zamanlar yaklaşık 80 kiloydum ama zayıfladım ve şu anda 58 kiloyum. Boyum da 175 cm ama benim hedefim 54-55 kilo olmak. Çevrem çok zayıfladığımı ve durmam gerektiğini söylüyor ama ben yapamıyorum. Reglim düzensiz ve güçsüzüm artık; yazın ortasında bile üşüdüğüm oluyor. Ama diyetten vazgeçemiyorum, hırslanmışken en iyisini yapayım diyorum. Eskiden çok nadir yapardım ama artık çok sık yapıyorum; diyette yiyemediğim yemekleri çiğneyip yutmadan tükürüyorum ve böylece yemeğin tadını almış oluyorum. Yanlış olduğunu biliyorum ama… Günde en fazla 1000 kalori alıyorum ama sağlıklı besleniyorum; sebzemi, proteinimi alıyorum. Çok üzülüyorum, kendimi hiç beğenmiyorum, çok özgüvensizim ve tek motivasyonum daha da kilo vermek. Ama bütün çevrem benim için endişeleniyor ve anoreksiya nervoza olmaya doğru gittiğimi söylüyorlar. Bu her şey beni sahiden çok yıpratıyor.

Birini unutmam ve kendimi suçlu hissetmemek için ne yapmalıyım?

Benim hoşlandığım bir çocuk vardı. Zaman içinde oda benden hoşlanmaya başladı yada ben öyle zannettim. Yakın zamanda sevgili olup sosyal medyadan konuşmaya başladık. Ve ben ilk defa bu kadar mutlu olduğumu hissettim. Sonra benim ailemden dolayı sosyal medya hesabımı kapatmam gerekti. O ise bunu bir sebep sayarak benden ayrıldı ve eski sevgilisiyle barıştı. Bu durum beni hem üzdü hemde şok etti. Yani böyle bir sebepten dolayı ayrılmak normal mi bilmiyorum. Ama şöyle ki ben ona böyle yapmazdım. Her neyse o ve eski sevgilisi yaklaşık bir ay içinde ayrılmış. Ve sevdiğim çocuk beni hala sevdiğini ve benimle tekrar birlikte olmak istediğini söylemek için yanıma gelmişti. Ne yapacağımı bilemedim. Ama hala da çok seviyordum onu. Ne yapıp ettiyse beni ikna etmeyi başardı ve bende onu affettim, barıştık. Eskisinden dahada mutlu etmeye başlamıştı beni. Beraber buluşuyorduk. Sohbet ediyorduk. Ve ben onunlayken hep çok mutluydum. Ayrıca bu süre içinde de onun için bir çok fedakarlık yaptığım olmuştu. Daha önce de bahsettiğim gibi benim aile sorunlarımdan dolayı çok az buluşabiliyorduk ve bu da benim sayemdeydi. Onunla buluşmak için aileme yalan söylüyordum. Yinede çok mutlu bir ilişkimiz vardı. Aradan iki hafta sonra benden tekrar ayrılmak istediğini söyledi. Ne yapacağımı bilmiyordum. Ve bunu benim yüzüme karşı da söylememişti. Yakın kız arkadaşıma söyleyip bana söylemesini istemişti. Benden ayrılma sebebi ise şuydu: Benim yakın kız arkadaşım ve sevdiğim çocuğun yakın erkek arkadaşı eski sevgiliydi. Ve bu çocuk benim kız arkadaşımla tekrar barışmayı çok istiyordu. Fakat kız arkadaşım bir başkasına aşıktı ve barışmak istemiyordu. Benim sevdiğim çocuk ise onları barıştırmak için benim kız arkadaşımla konuşup ikna etmeye çalıştı ama kız arkadaşım hiçbir şekilde kabul etmedi. Fakat benim sevdiğim çocuk ise kız arkadaşıma şöyle söylemişti; "sende benim arkadaşımı üzüyorsan bende senin arkadaşını üzeceğim. Ondan ayrılıyorum" demişti. Bu durum karşısında çok üzüldüm ve adeta yıkıldım. Sevdiğim ve bu kadar çabaladığım birinin beni bu kadar kısa süre içinde bırakıp gitmesi beni mahvetmişti. Lakin sonradan bu yaptığı davranışın ne kadar çirkin bir davranış olduğunun farkına vardım. Ondan uzaklaşmaya ve onu sevmemeye başladım. İlk başlarda ne kadar istesemde yapamıyordum. Ama sonrasında az da olsa yapmaya başladım. Fakat ne yaparsam yapayım onu unutamıyordum ve kendimi suçlu hissediyordum. Nedeni ise benim böyle birini sevmem, onun için çabalamam ve onun için ailemle aramı bozmamdı. Ayrıca bu süreç içinde ders notlarımda çok düşmüştü. Fakat ben hala kendimi çok kırgın ve çok suçlu hissediyorum. Onu hala seviyor muyum bilmiyorum.

Her şeyi çok fazla düşünüyorum ve takıntı haline getiriyorum. Bu durumdan kurtulmak istiyorum.

Ablam boşandı ve şuanda benim sevgilimin abisiyle sevgili bu durumu kabullenemedim sürekli bunu düşünüyorum ve kinleniyorum bana normal gelmiyor ama o çok mutluymuş ve bu sebepten dolayı çok kavga ettik ama içim hiç rahat değil neden bilmiyorum istemiyorum özel bir kaç mesajlarını gördüm midem bulanıyor onlardan bana sürekli yalan söylüyorlarmış gibi geliyor güvenemiyorum çok huzursuzum kaçmak istiyorum görmek istemiyorum ama olmuyor uzakta olunca da rahat edemiyorum acaba napıyolar falan diye

Nursell

Hassasiyetimi yönetmek için ne yapmam gerekir?

2 senedir evliyim ve 8 aylık hamileyim, hamileliğim zor başladı tüm hamilelik semptomlarını had safhada yaşadığım bir 5 aydı, ağır geçen bir süreçti benim için, eşimin de pek görüşmediği babası (annesiyle ayrılar) rahatsızlandı bu döneme denk geldi ve onunla ilgilenmesi gereken bir sürecin içine girdi. O da ailesi de benimle pek ilgilenmedi, eşim kendini suçlu hissettiği için elinden gelenin en iyisini hep yapmaya çalıştı ama ailesi 8 ayda beni 8 kere bile aramadı, Hamilelik boyunca kendimi ağlarken çok buldum, özellikle eşim annesine ve ailesine çok bağlı ve evlendikten sonra daha abartılı bir şekilde davranmaya başladı (balayında bile her gün annesini aradı), sanki onları terk etmiş gibi, ben ellerinden almışım gibi davranmaya başladılar, nişanlıyken falan harika anlaşıyorduk birbirimizi çok severiz bu arada sürekli her konuyla alakalı eşimle konuşamadığım fikir ayrılıklarını bile onlarla konuşabilirim kafa yapımız çok uyuyor, fakat çok iyi davranıp bir anda bu kadar soğuk ve mesafeli olmaları bana çok tutarsız geliyor ve sevgilerini gerçek bulmuyorum. Bir anda dışarda kalmışım gibi hissettim, rahatsız olduğum durumlarda ruh halim dışa yansıyor ve eşim sorduğunda ben de içime atmak yerine hissettiklerimi ve farkına vardıklarımı aktarmaya çalışıyorum, beni anlayacağını bilerek ve düşünerek, çünkü bana çok yumuşak yaklaşıyor ve anlamaya niyetli olduğunu düşündürüyor ama ben ifade etmeye başlar başlamaz çok agresif, çok alakasız bir şekilde korumacı (korunacak hiçbir konu olmadığı halde ve ailesini korumaya çalıştığı kişi eşi, aynı zamanda ben ondan daha iyi düşünürken onları onun düşünemediği yerlerde hep ben onları düşünüyorum ihtiyaç, hastalık, özel gün vs. ) sürekli bu konuyla alakalı problem yaşıyoruz, ben onların tavırlarından dolayı huzursuz hissettiğimde, eşim anladığında ve paylaştığımda sürekli çok uzun kavgalar ediyoruz, genel olarak eşim her konuyu uzatmaya meyilli birisi, ben de mümkün olduğunca kısa ve çözümcül olup sonuca varmaya, girdapa sürüklenmemeye çabalayan ve onu da buna teşvik eden biriyim, fakat o beni çok manipüle ediyor (edildiğimin farkındayım elimden geldiğince karşı koymaya çalışıyorum ama aşırı yorucu) ben de durumun tümünü ifade etmeye çalışırken, onun bir şeylerin farkına varmasını sağlamaya çalışırken çok yoruluyorum ve ağlama krizine giriyorum, çok ağlıyorum ve agresifleşiyorum, sinir ve ağlama krizini aynı anda yaşıyorum ve bazen saatlerce ağlamamı durduramadığım zamanlar oluyor. Hamileyken bu anları yaşadığım için ona ve kendime çok kızıyorum, bebeğimi sakınmak için elimden geldiğince engel olmaya çalışıyorum fakat ağlamamı durdurmaya çalıştıkça daha içli ağlamaya başlıyorum. Her olay sonunda (en az 4-5 saatlik süreç) o ya da ben konuşmaya çalışıp toparlayıcı olmaya çalışırdık ve daima, o; ortada böyle ağır yaşanacak bir durum olmadığına beni ikna etmeye çalışır ona hak veririm, ben de; bu kadar uzamayacak bir iki cümleyle kapanacak bir konu için saatlerimizi harcamamız çok yıpratıcı bir zaman kaybı derim birbirimizi anlamaya daha meyilli olmamız gerektiğine ikna etmeye çalışırım ve o da hak verir, tekrarını yaşamamak üzere çabalayacağımıza dair birbirimize söz verir ve mutlu uyurduk. Fakat son zamanlarda sürekli aynı şeyleri yaşadığımızdan ve hamile olmamın verdiği ekstra hassasiyetten (normalde de çok hassasım, 13 yaşımda babamı kaybettim ve çok güzel baba-kız ilişkimiz vardı eksiliği beni güçlü ve hırçın bir insana evirdi, çok cesur, özgüvenli ve net çizgileri olan tavırları keskin güçlü biriydim, eşimle tanıştıktan sonra aşırı hassasiyet yaşamaya başladım tüm hayatla ilgili) dolayı biraz sessiz ve geri planda kalmayı, adım atmak yerine onun bana verdiği değeri göstermesine fırsat vermeyi denemek istedim. Manen ihtiyacım olan kendimi değerli hissetmekti, onun benim için çabaladığını, beni üzmenin onu da üzmesinden dolayı toparlayıcı olmasını görmek istedim ve bir iki gün boyunca uzak kalarak daha sessiz ve daha standart davranmayı seçtim, son zamanlarda onun da aynalama yaparak benden daha fazla sessizleştiğini ve tepkisizleştiğini fark ettim ve üç gün boyunca temel ihtiyaçlar dışında hiç konuşmadığımız oldu, bu hiç yaşanmadığı için (son 2-3 sefer hariç) benim çok farklı düşünmeme sebep oldu ve artık bir şeylerin eskisi gibi olmadığını ve olamayacağını fark ettim. Gerçekten de normal zamanlarımızda bile bunu teyid ettim. Fakat bunun babasının sürecini ağır yaşamasıyla alakalı olabileceğini ve geçici olduğunu düşünerek ona daima olan desteğimi daha da artırmaya çalıştım. Hamileyken ben bu kadar özverili olmaya çalışırken onun ve ailesinin bana olan tavrı gerçekten hazmedebileceğim bir şey değil ve içten davranmamı etkiliyor. Eşim de tabii ki beni suçluyor ailesinin yapmadıklarını görmek yerine. Ve köye yerleşmek istiyor annesinin ailesi orda, ben ailesiyle yaşamak istemiyorum (şimdi büyük şehirde 30 km mesafede oturuyoruz, gittiğimizde burdaki herkes köye yerleşecek yani eşim herkesi bir arada tutmak istiyor korumacı yapısından dolayı bağı olan herkes dibinde olmalı fakat gitmek istemediğimi söyleyemiyorum çünkü çok büyük bir kriz yaşanacak, söylemek istemiyorum çünkü bazen bu fikrinden vazgeçiyor bambaşka benim de içime sinen planlar yapıyor, ben de içten içe dua edip konusu açıldığında da pek sıcak bakmadığımı belli etmeye çalışıyorum) Kendimi ifade ederken çok yoruldum ve hamileliğim zor geçiyor, ailesi daima odağı kendilerine çeviren kişiler(özellikle annesi), 40 dakika telefon görüşmesi yapsak nasılsın diye bana bir kere ya da hiç sormaz daima kendilerinden bahsederler. Hamileliğim ve anneliğimle alakalı konu bana geldiğinde de hemen odağı kendi annelik ve hamilelik sürecine çevirip kendilerinden bahsetmeye başlar ya da şaka yaparak iğneleyici konuşup beni geri plana atmaya çalışırlar (özellikle anneannesi) ve eşim de daima onların yanında standart bir ilişkimiz var gibi davranır (normalde çok üstüme düşer ve bana çok düşkündür) örneğin; doğumuma girip girmeyeceğini ben ona sorduğumda, tabii ki gireceğim seni asla o anda yalnız bırakmam deyip, ailesinin yanında doğuma girecek misin diye sorulduğunda, girerim herhalde diye öylesine pek oralı olmuyormuş gibi yanıtlıyor. Birçok konuda bu böyle, bu da bana değersiz hissettiriyor çünkü ailesiyle çok temas dolu ve aşırı tavırlar içinde sevgilerini gösteriyorlar, kendi içimde çok çıkmazda olduğumu fark ediyorum, mikro tavırların farkına vardığım için aktarmak konusunda da problem yaşadığımız için daima içimde tutup zorluklar yaşıyorum, bunu bazen umursamamayı çok iyi başarıyorum çünkü birbirimizi çok seviyoruz ve her konuda özveriliyiz bu duruma sığınarak görmezden gelebiliyorum ama bazı dönemlerde bunu hiç yapamıyorum ve beni huzursuzlaştırıyor, çocuğumun gözünde mutsuz bir anne asla olmak istemiyorum çünkü onu hayatımda çok istiyorum (anne olmayı ben istedim, eşim de baba olmak istiyordu ama zamanını ben belirledim, önceliklendirdim) ve onun için kendimi donatıp, eğittim. Annem mutsuz bir kadındı çünkü evliliği zaruriydi, anlaşılmadığım içine kapanık bir çocukluk yaşadım bu yüzden kendi bebeğimle ilgili aynı endişeleri üçüncü şahıslar yüzünden yaşamak istemiyorum nasıl üstesinden gelebilirim?

Geçmişe karşı kin beslemek

Merhaba. Geçmişte yaşadığım şeyler yüzünden kin besliyorum. Geçer diye bekliyorum ama senelerdir geçmiyor. Mesela reddedilmem geliyor aklıma. Reddederken söylediği sözler geliyor bunlarla başa çıkamıyorum. Keşke diyorum haddini bildirseydim ona neden o zaman yapmadım niye ona sınır çizmedim bana böyle diyemezsin demedim diye düşünüyorum. Onun umursamazlığını gördükçe ya da diğer insanlara ne kadar iyi davrandığını görünce daha da kötü oluyorum. Sadece bana kötü davrandı o. Yani sanki sorun benmişim gibi hissettiriyor. Ya da mesela arkadaşımın söylediği bir söz geliyor aklıma dalga geçilerek veya beni dışlayarak söylenen şeyler neden izin verdim diye düşünüyorum. Neden beni ezmesine izin verdim. Onlar beni zayıf, ezik, hakkını koruyamayan biri olarak düşünmüşlerdir . Keşke izin vermeseydim. Artık hayatımda olmadıkları için bir şey de yapamam ,diyemem . Nasıl kurtulmam gerek ?