Psikoloji Kategorisi

İç Sıkıntısı ve Hayattan Keyif Alamamak

Merhabalar Sürekli olarak bi iç sıkıntısı yaşıyorum ve hiç bir şeyden keyif alamıyorum ne yapmam gerek arada dolup taşıp ağlayınca rahatlatabiliyorum sadece Kendimi sürekli bir çıkmazda hissediyorum ve hiç bir şeyden keyif almıyorum bundan bir yıl önceki halimden eser yok pozitif bi kadından negatif düşüncelerle boğuşan birine döndüm beni normalde mutlu eden seyler sanki anlamını yitirmiş gibi

Birinden vazgeçebilmek için ne yapmam gerekiyor?

ciddi ilişkimden yeni çıktım. Süreç benim için çok zorlayıcı oluyor. İhanet etmesine rağmen hala onu bekleyen yanımla yaşıyorum. Kendime engel olamıyorum. Sürekli aklıma gelmesinden ve sürekli onu kontrol etmekten anımı yaşayamıyorum. Çektiğim acı çok ağır geliyor.Zihnimdeki düşünceler beni çok rahatsız ediyor. Bir yanım kurtulmak istiyor, bir yanım ısrarla sevmeye devam ediyor. O olmayınca hayatımda hiçbir şey ilerlemeyecek gibi hissediyorum. Ağlama atakları geçiriyorum. Bazen öfke patlaması yaşayıp sevdiklerimi bile kırabiliyorum. Tahammül seviyem çok aza indi. Onsuz yoluma devam etmek istiyorum. Ama kurduğumuz hayallerin altında eziliyorum. Bir çıkış yolu arıyorum ama kendimi çok çaresiz hissediyorum.

Planlı ve programlı olmak için ne yapmam gerekiyor?

Bazı günler çok hareketli olabiliyorken bazı günler de yataktan bile kalkasım gelmiyor. En ufak bir iş bile gözümde dağ gibi büyüyor. Enerjimi de insanlara bu doğrultu da veremiyorum bazen iyiken bazen nefret ediyor gibi hissediyorum. Çoğu zaman yapmam gereken işleri erteliyorum ya da hiç yapmıyorum. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum.Kendimi güçlü göstermek için elimden geleni yapıyorum ama içimde bir yerde de anlaşılmak istiyorum sürekli teselli eden ben olmak istemiyorum bazen bir çok şeye anlam aramaya çalışıyorum neden böyle veya bunu neden böyle yapıyorum diye düşünüp cevap bulmaya çalışıyorum. Eminim ki bir sürü temel neden yatıyor ama tam anlamıyla çözemiyorum umarım yardımcı olursunuz.

Gün içinde çok yorgun ve hassas hissediyorum

Evin tüm yükünü sırtımda hissediyorum ve aileme sanki ben annelik yapıyormuşum gibi. Karşılarina geçip konuşmayı çok denedim ama maalesef beni anlamıyorlar ve daha yorucu oluyor. Hem fiziksel hem ruhsal olarak kötü hissediyorum ama kimseye belli edemiyorum. Hastalık olduğunu bildiğim bir şekilde çok fazla hayal kuruyorum ve bu bana iyi geliyor ama hayatımdan bir şeyler çalıyor.Bu hissi nasıl yenebilirim maalesef bilmiyorum. Mesela kitap yaziyorum yazarlık hayalim var fakat evde desteklenen benim hayalim değil onların okumamı istedikleri bölüm. Hassasım çabuk kırılıyorum. Öz annemle ve üvey babamla yaşıyorum fakat annemle aramin bozulduğunu hissediyorum. Huzursuzluk çıkmasın diye sustugum şeyler hayata tutunabilmem için beni hayal âlemine sürüklüyor. Bu âlemde mutluyum ve olmak istediğim kişiyim fakat biliyorum ki bu bir hastalık. Nasıl kurtulabilir? Yardım edin lütfen 🌹

Kendimi sevmeyi öğretmediler bana

Kendimi sevmek istiyorum.Bunu bana ne yazık ki öğretmediler. Değersiz hissettiğim ortamdan gidemiyorum. Sorunun hep ben olduğuna inandırdılar. Çok şey yaşadım yetersiz hissettirildim. Kendimle mutlu olmak kendimi sevmek iç huzurumu bulmak istiyorum. Duygularımı çok uçta yaşıyorum. Genellikle karamsarım. Mutlu olduğumda da dünyanın en mutlu insanı olabiliyorum. Ama bu beni yoruyor.Mantığım benden gitmiş durumda. Gerçekten kimsem yok annem rahmetli olduktan sonra. Kızım bile yok arkamdan ağlayacak. Önce kendimi değiştirmek istiyorum. Yaşamak istiyorum ben. Evet.Vazgeçmek değil çabalamak.

aylinsibel

Kendimi nasıl bulabilirim?

Merhabalar Şu sıra aklıma yer edilen ben kimim kendimi nasıl bulabilirim kendimi nasıl yetiştirebilirim bilmiyorum bir adım atıyorum mesela kendim icin yarın olunca yapmıyorum cesaret edemiyorum kendimle barışık arkadaş olmak istiyorum ben de bu hayata bir şeye yaramak istiyorum bana neler yapabilirim anlatır mısınız ve bir kac kitap önerebilir misiniz bu durumum icin mesajinızı sabırsızlıkla bekliyorum olacağım iyi günler şimdiden teşekkürler ederim

Her şeyi kafaya takıyorum bunaldım

Benim son 2 yıldır bir psikolojik bunaldım yaşıyorum ve bir türlü toparlayamıyorum iyileşmek istiyorum ama hiç bir şekilde olmuyor kafamın içinde dönen bir ses var onu durduramıyorum ve bu konuyla baş edemiyorum önerileriniz nedir sürekli uzanıyorum ve aklıma yapacak bir şey gelmiyor her şey bazen o kadar saçma geliyor ki sanki bir anda kendimi kontrol edemiyorum hayattan sıkıldım bu beni çok rahatsız ediyor insanları kafama takıyorum

Hayatı çok mu boşluyorum yoksa bir şey bilmiyor muyum?

Merhaba mezun oldum ve iş arama sürecine girdim çevremdeki insanlar, gelecek kaygısı vs. Hepsinin içinde olduğum bir durumdayım tabi boş durmuyorum. Herşey için çabalıyorum ancak dışarda bakıldığında çok sakin bir yapıdayım. Herkes her şeye yorum yapıyor. Hayatım hakkında bazıları beni incitsede belli etmiyorum. Bazende diyorum ki olacak olan olur ama bazen de olması gerekenler için acaba geçmi kaldım diyerek sürekli kafamda soruyorum acaba doğru mu yapıyorum yoksa yanlış mı? Beklemelimiyim yoksa hayatın karşıma çıkaracak olanı kabullenmeli mi?Aslında bazı yorumlar beni içten içe incitsede dik duruyorum ama tabikide bu olan durumu değiştirmiyor inciniyorum ama karşı ben onlar gibi olamıyorumbirine birşey diyeceksen ince ayrıntısına kadar düşünürüm karşı tarafı incitmeyip nasıl güzelce söyleyebilirim. Bilmiyorum acaba fazla mı boşveriyorum herşeyi kafamda bir sürü soru ama şuda var ki kendimi hasta edecek kadar asla yıpratmam o kadar da umursamam yani sonuçda hayat gelip geçici önemli olan senin ne yaptığın bu hayata bir kez geliyoruz. Tabi istediklerini yapmak istiyorsan da çabalamalısın. Bazen bir karar alacağım zaman ailem ve çevreminde ne tepki vereceğini düşünerekden ilerlerim. Herşeyi düşünür ona göre karar veririm. Bu karar sonucunda bazen olumlu bazen ise olumsuz durumlar sonuç doğuruyor. Acaba diyorum ki çevreye fazla mı dikkate alıp hareket ediyorum bikere de kendi bildiğimi yapsam yanlış mı olacak yoksa doğru mu böyle bir paradoksun içindeyim bilmem ki ne yapmalı? Belkide ilerde herşey güzel olacaktır Allahın izniyle, şimdi tabi ben bu yaşımda bunları dert ediniyorum ama ilerde belkide bunlar neymiş ki diyeceğim umarım bu hayatta ülkem ve çevrem için yararlı ve düzgün bir insan olmaya devam ederim. Diyeceklerim bu kadar okuduğunuz için teşekkür ederim. Sizce ben nasıl ilerlemeliyim bu hayatta?

zaman

Güven problemini nasıl yenerim?

Ben 2 yıl önce teyzemin aldatılma ve bu konu yüzünden kansere yakalanması ardından da vefat etmesi üzerine kendimde çoğu şeyin o yüzden olduğunu düşünür oldum. Kimseye güvenemiyorum ve bu sadece romantik ilişkiye yansımıyor tüm hayatıma yansıyor. İnsanlar benim için bir yabancı bir kavram kadar uzak olmaya başladı. Kimseye kendimi anlayamıyor ve hissettim şeyleri anlatamıyorum en yakınım bile bana çok uzak. Kendi hayatımda bu kadar kalabalık içinde yalnız hissetmem ve sorunun nereden gelmiş olduğunu bilmeme rağmen hayatımı bir düzene koyamıyorum.

Yaptığım ya da yapmadığım her şey yüzünden kendimden nefret ediyorum

Bir şeyi yaptığımda neden yaptım, bir şeyi yapmadığımda ise neden yapmadım diye kendimi suçluyor ve hatta kendimden nefret ediyorum. Bu çok kuvvetli bir hisse dönüşüyor, sadece kendimden öylece nefret ediyorum… Anlık bir sinir ya da öfke değil. Kimseden nefret edemeyen ben kendimden nefret ediyorum.. Günlük hayatımda çabuk pes etmeme sebep oluyor. Ne yapmalıyım bilmiyorum. Nasıl düşünmeliyim bilmiyorum. Şimdiden teşekkür ederim. Kolaylıklar dilerim.

dilay