Psikoloji Kategorisi

Neden kendimi bulamadığımı hissediyorum?

12. Sınıf öğrencisiyim sınavdan dolayı çok fazla stres ve baskı altındaymıs gibi hissediyorum çok fazla kaygılarım düşüncelerim var istemsiz bir şekilde yapamama korkusu var bunun yanında ailemi gururlandıramam korkusu da çok fazla onlara zarar verdiğimi düşünüyorum sözlerimle çünkü çok agresif hiç gülmeyen sürekli sinirlenen biriyim bu şeyler ders çalışmami çok etkiliyor masanın başına oturduğum zaman asla odaklanamıyorum kaygılar endişeleri umutsuzluk tekrarlaniyor kafamda bu yüzden son zamanlarda ders çalışmayı bıraktım bu durumu ailem fark ediyor ve daha çok üstüme geliyor sürekli ağlıyorum sürekli iğrenç hissediyorum kendimi çok sıkıyorum ağlarken etrafıma zarar vermek istemiyorum kendimi sarıyorum kollarımla tırnaklarımı batırıyorum başkasına zarar vermektense bu daha mantıklı geliyor sakinleşmek için bekliyorum öylece yağmur olduğumu düşünüyorum bir yağmur gibi yagiyorum buharlasiyorum ve tekrar damlaya dönüşüp tekrar yagiyorum yeniden doğuyorum bu düşünce ile az da olsa sakinlesebiliyorum sayı sayıyorum bazen yüze kadar o da yardımcı oluyor sorduklarında hiç bir şey anlatamıyorum yetersiz beceriksiz biri gibi hissediyorum sanki hiç buraya ait değilmiş gibi kafamdan bir sürü düşünce geçiyor bazen o kadar çok yüksek bi noktaya geliyor ki hani boğuluyormus gibi hissediyorum burda olmamalıymışım gibi kendime zarar verme düşünceleri hiç gitmiyor kafamdan ama yapmamak için kendimi engelleyebiliyorum ben bilmiyorum kendimi bulamıyorum gibi hissediyorum kimim ne için burdayım neden sürekli bu haldeyim neden hep başarısız oluyorum bu kadar iğrenç hissediyorken burda olmamın ne anlamı var bu sorulara bi türlü cevap bulamıyorum.

Ölüm korkusundan nasıl kurtulabilirim

merhaba. Gün içinde sürekli eşimi ya da çocuğumu kaybedecekmişim ya da ben ölecekmişim gibi düşünceler beynimin içinde dönüp duruyor. Sürekli kötü bir şeyler olacak da sevdiklerimi kaybedeceğim ya da bana bir şey olacak da onlar bensiz kalacaklar diye düşünmekten çok yoruldum. Bunu sürekli düşünmenin normal olmadığını kendime tekrar ediyorum, düşünmemeye çalışıyorum ama vazgeçemiyorum. İnandığım dine göre dua ederek biraz olsun kafamdan uzaklaştırsam da tamamen silemiyorum bu düşünceleri. Ne yapmam gerekiyor

Duygular

Herhangi bir olay karşısında mesela sevinmem gerekiyorsa sevinmiyorum yani o olayın ya da şaşıracak bir olay varsa ona şaşırmıyorum her şey sanki normal olması gerektiği gibime geliyor olaylar karşısında tepkilerim normal değil mi ? İnsanlara karşıda güvenemiyorum bir şey duysam yani nerdeyse gözümle görmem lazım ki inanayım Nasıl davranmam gerektiği konusunda bir bilgim yok yardımcısı olabilirmisiniz

Kendimi herkese yük hissediyorum bunun üstesinden nasıl geleceğim?

Üniversiteden mezun oldum ve şimdi KPSS çalışma sürecindeyim bu süre zarfında kendimi aileme o kadar yük hissediyorum ki önceki zamanlarda da sanki çok para harcadığım ya da bir seyler istediğim için sürekli yük olarak görüyorum. Aslında bana bunu hissettiren hiçbir davranışları yok ama ben sürekli bir yerlerde kendimi böyle hissediyorum. Oysa ki annem bu konuda hep benimle konuşuyor bunu nasıl hissedebiliriz diye ama ben kendime bunu ikna edemiyorum ve en küçük bir söz söylendiğinde kendimi yük konumuna getirip bu olayı içimde çok büyütüyorum. Acaba sınav stersiyle mi bu kaygım büyüdü diye düşünüyorum ama önceki zamanlarda da bu konu hakkında hep konuşmaktan kaçındığımı biliyordum asla babam ve annem bana bunu hissetirmedikleri hâlde bu yük hissinden nasıl çıkacağını bundan kurtulacağımı bilmiyorum ve bu özgüvenim ile aile ilişkilerimi çok zedeliyor.

Annemi covidden kaybettim atlatamıyorum ne yapmalıyım kendimi çok güçsüz kimsesiz yarım kalmış hissediyorum

3. 5 yıl geçmesine rağmen annemin acısı ilk gün ki gibi yüreğimde farklı bi şehirde yaşarken annemin kaybıyla başka şehriire akrabalarımızın olduğu yere taşındık doğup büyüdüm şehirde annemle birlikte bıraktım ve sürekli ağlama krizleri yaşıyorum acıyla baş edemiyorum sinirli öfkeli duygusal birisine dönüştüm annemi çok özlüyorum bu duyguyla baş etmekle çok zorlanıyorum çevremde herkes zaman geçti iyileşmem gerektiğini söylüyor ama benim acım çok derin annem hem arkadaşım sırdaşım hem en yakınımdı herseyi birlikte yapardık yarım kaldım eksik kaldım ondan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı evden çıkmak sosyalleşmek çok zor geliyor hep yorgun hissediyorum

Hayat yorgunluğu

Liseye gidiyorum 1 sene sonra ykseye giricem. Okul stresi, arkadassizlik, ailenin yukledigi sorumluluklar derken kendimi cok sıkışmış istiyorum. Birde begenilme sorunuda var. Cevremdeki tum kisiler karsi cinsten cikma teklifi yada hoslanti itirafi gibi birsey aldi ama ben hic almadim veya birini sevmedim. Bunlar normalmi yada benmi herseyi abartiyorum. Bazen herseyden bikiyorum

Kötü hissetmemek ve gerceklik algımı kazanmak için ne yapmam lazım

Ben sürekli düşünen bir insanım kendimden haberim yok ama bilmiyorum. Panikliyorum en ufak bisey oldugunda onu kafamda buyutuyorum olmuyor normal insan gibi yaşayamıyorum artık hayattan zevk alamıyorum normalde alkol sigara falan diyince de korkardım şimdi onlara başlamayı bile düşünüyorum nolur yardım daha 15 yaşındayım 16ya giricem daha çok gencim ilgilenirseniz çok sevinirim cidden hayatımı cidden çok degistirirsiniz ben degistirilmesi zor bir insanda değilim sadece yaşama zevkle bakmak istiyorum normal insan olmak istiyorum bıktım cidden yalan söyleyip duruyorum yaşadığım hayattan utanıyorum ama yaşadığım hayatta bise yok kafamda kurduğum hayata göre kendimi değiştirmeye çalışıyorum nolur yardım edin annem benimle ilgilenmiyor böyle psikolojik sıkıntılara önem vermez kendimi kötü hissettiğim zaman söylerim ama cidden umursamaz bu beni daha çok üzüyor tek tutuncak dalım. siz kaldınız kendi kendimi artık tedavi edecek mecalim. kalmadi gerçi daha yeni başladım ama. olmuyor nereye kadar böyle en ufak düşünce beni yerle bir ediyo

Sürekli ağlama hali

1 gün mutlu hissediyorsam diğer gün hemen kötü hissetmeye başlıyorum birinin bana ufak ses yükseltmesiyke bile hüngür hüngür ağlamaya başlıyorum çoğu şey yük gibi geliyor 17 yasındayım ama olgun bi insan gibi hissediyorum yetersiz bi insanmısım gibi hissediyorum büyümek korkutucu geliyor dengesi davranışlarım var kişiden kişiye davranışlarım değişiyor neyi istiyorum neyi istemiyorum bilemiyorum çaresiz ve boktan bi hayatım var gibi geliyor ama elimdekilerin değerini bilmeliyim sürekli yanımda bi insan olmasını istiyorum muhtaç gibi

Garip bir psikolojik durum

Öncelikle yaşadığım şey biraz diğerlerinden farklı. senelerdir bu durumdan muzdaripim birden yaptığım her şey hızlanmaya başlıyor bilerek hata yapıyorum bu yüzden kurtulamıyorum ve kendime her şeyi bağlayıp oturtturuyorum beynim her şeyle yapışıyo her şeyi kendime çekiyorum ve bu durumdan istesemde kurtulamıyorum böyle bir sorun normal mi acaba bundan kurtulmak mümkün mü kimse yaşamamış gibi geliyor

Kendim - Kimseyi kıramıyorum

Niye her küçücük şeyde kendimi suçluyorum hani karşımdaki kırılmasın üzülmesin diye hiç bir şekilde kendinin konuşma hazinemi aşmıyorum ve ne yapsam yapıyım da her zaman ben sorunlu ve suçlu oluyorum kendimi baskıların yerine koyuyorum hani olsam ne Güzel olur diye bunun sebebi sizce ne olabilir hani tek kendimden kaçıyor gibi hissediyorum