Psikoloji Kategorisi

Aşırı düşünmemeyi umursamaz olmayı nasıl başarırım

Ben her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünüyorum elimde olmadan ne kadar umursamayayım da desem en ufak bir şeyde hemen tedirgin oluyorum. Başka şeylerle kendimi meşgul ediyorum yine aynı durumu yaşıyorum kafam hep aynı yerde kalıyor. Çok düşünceliyim. İçim rahat etmiyor mesela akşamları yatmadan önce telefonun internetini kapattım mı diye 2-3 kez kontrol ediyorum sonra ellerimi bayağı bir yıkıyorum üstümü ıslatacak kadar içim rahat etmiyor. Sonra birisi beni üzecek laf versin o beni çok etkiliyor ne kadar düşünmeyeyim desemde elimde olmuyor kendimi ders çalışmaya odaklamaya çalışıyorum sevdiğim şeylerle uğraşıyorum yine aynı kafamda hep aynı düşünce mesela biri bana şunu halledeceğim desin mesela sıradan biri de değil annem yakınım desin yine tamam demesine rağmen aynı düşünce hep dolanıp duruyor. Ellerimi iyice yıkamam sonra telefonu iyice kontrol etmem içim rahat olmuyor hep böyle aşırı düşünce var yani içim rahat değil kendimi rahat hissetmiyorum. Sürekli dertleniyorum. Hatta bana çok düşüncelisin rahat ol deniliyor ama ben hâlâ aynıyım. Ne yapmalıyım gerçekten evde kendim ne yapabilirim şu anda zaten psikoloğa gidip tedavimi de alamıyorum yks'ye hazırlanıyorum çünkü bu sene eğer ilaçla tedavi olursa yks aksar ama üniversiteye gidince muhakkak tedavi almayı düşünüyorum. Ama şu anda yine de üniversiteye böyle başlamak istemiyorum bu yüzden de evde kendime ne yapabilirsem o kâr bana. Bu takıntılı düşüncelerim var bu beni her yönden etkiliyor. Bu düşüncelerim çoktan beri var. Hem beni hem de etrafımı etkiliyor. Tuhaf olarak algılanıyorum genelde. Engellilik raporum da yok ama yaşıtlarıma göre ben farklı olduğumu düşünüyorum. Zaten bu yaşıma kadar da hep tuhaf gözlerle bakıldım ya şimdi yanlış anlıyorsun diyorlarda her şeyimi yanlış anlıyorum. Benim gerçekten ciddi anlamda tedaviye ihtiyacım var ama sırf yks ye hazırlanıyorum diye de kendimi asla aksatmak istemiyorum. Bu yüzden de durumumu ciddiye alıp ona göre tedavi önerseniz? Yardımcı olsanız gerçekten ihtiyacım var.

Neyi neden yaptığımı bilmiyorum.

Neyi neden yaptığımı bilmiyorum. Aniden öfke patlamaları yaşıyorum birden modum düşüyor ve 1-2 gün kendime gelemiyorum herkesten Herşeyden uzaklaşıp herkese kötü davranıyorum. Her şeyi çok kafama takıyorum günlerce düşünüyorum gecelerce ağlıyorum artık ne yapacağımı bilmiyorum. İnsanlara hayır diyemiyorum verecekleri tepkilerden korkuyorum insanlar kırılmasın üzülmesin diye gerçek kendimi saklıyorum. Ve cinsel tepki beni korkutuyor kendimle başa çıkamıyorum lütfen yardım edin bekliyorum.

kızımla ilgili endişeleniyorum

Kızım 19 yaş dün 3 kez farklı birşey yaşamış mesela karşıdan gelen dedeyi bir kız çocuğu olarak görmüş. dikkatli bakınca normale dönmüş bunun gibi benzetmeler olmuş. 3 kez. Normal midir? Biraz endişelendim. Sürekli dalgın. Bazen anlık konuşurken son cümleyi öyle mi dedim diyor. Algısı biraz zayıf. Bazen de tersi oluyor. Yaşla ilgili bir şey mi? Teşekkürler cevap için.

Zihinde kaybolmak

Sık sık zihnimde kayboluyorum. Bazen nerde olduğumu ve ne yaptığımı unutuyorum, farkında olmadan gülüyorum ve yada ağlıyorum, bazende istemsizce hareketler yapıyorum, o hareketlerde zihnimde ne varsa ona göre değişiyor, gerçeklikten kopuyorum tamamen. Kendi zihnimde yaşıyorum taki biri beni dürtene kadar, hiç bir şeyin farkına varmıyorum, sonra fark ediyorum ki olan biten ne varsa kendi kafamın içindeymiş, sanki 6 yaşımdan beri uyuyormuşum ve gözlerimi 20 yaşımda açmışım. Bir çok travma yaşadım, terk edilmiş ve yalnız büyüyen bir çocuktum. Çok ağır şeyler yaşadım ve bunları atlattığımı ve yada atlatacağımı düşünüyordum ama atlatamamışım gib, bu durum benim her şeyimi çok kötü etkiledi. Yemek bile yiyemiyorum, midem hiç bir şeyi almıyor, yediğimi de ben ekstradan bir şey yapmadan geri çıkartıyorum. İki hafta içinde 9 kilo verdim işte bu kadar etkilediğini anlatmaya çalıştım. Sizce ben bu durumdan nasıl kurtulabilirim?

anonym

Sürekli açık arayan arkadaş

Merhaba ben son 1 senedir arkadaşlık romantik ilişki ve hayat konusunda fazlaca detaycı olmaya başladım. Etrafımda çok fazla insan yok ama dostum dediğim 2 kişi vardı birisi kendisinin sorunlarını dinlerken her an ulaşılabilir olurken sorun yoktu. Konu ben olunca hep bana kendi dertlerini anlatmaya başladın diyerek benimle görüşmeyi kesti. Diğer dostum dediğim insanın her anında yanında oldum tüm özel günlerinde en önde ben vardım. Ama başkalarına benim en ufak hatalarımı böyle çok büyük yanlışlarmış gibi anlatmaya başladı ve bunlar benim kulağıma geldi. Daha sonra ben ondan bir şey rica ettim bunu olay haline getirip bu anı beklemiş gibi direkt beni ortaya attı. Ben ne yapacağımı bilemedim. Resmen hayatında ondan böyle birazcık farklı muhafazakar olmayan bir hayat yaşayan biri olsun hemen o kişilerin arkadasından yaptıklarını anlatmaya başlıyor. O insanların yanlışlarını ortaya döküyor artık bu öyle bir hal almaya başladı ki ben çok iyi insanım modunda takılıyor. Ben çevremdeki insanlardan onunla olan bir ortak arkadaşımdan uzak durmak istedim çünkü ondan alıp bana getiriyor benden alıp ona götürüyor hakkımda söylediklerini duyuyorum buna rağmen o insandan iyi şekilde bahsetmeye başladı şimdi bana. Şimdi o arkadaşını sütten çıkmış ak kaşık gibi savunuyor. Sorunlu benmişim gibi göstermeye başlıyor. Arkadaşı olmayan insanlar sorunludur vs demeye başladı bana. Bunlar beni o kadar yaralıyor ki sanki böyle en ufak bir açığımı bekleyip üzerime atıp herkese arkamdan zaten o da şöyleydi böyleydi demek için zaman kolluyor gibi. Her lafının altında benimle alakalı bir ima var. Kendi etrafındaki arkadaşları iyi insanlar düzgün kişiler ama o bununla övünüp bak benim hayatımda arkadaşlarım böyle sen sorunlusun der gibi lafları imaları var. Bunu açıkça yapmıyor tabi ki. Alttan alta bana laf sokuyor. Arada böyle güzel şeyler gönderiyor bana daha sonra ima yapıyor beni deniyor mu anlamıyorum gerçekten artık insanların bu hallerinden yoruldum. Bir ilişki yaşamıştım 1 sene önce onun üzerinden açık arıyor. Belki sen haksızsındır diye. Halbuki o ilişkide ne kadar haksızlığa uğradığımı eski erkek arkadaşım bile söyledi sen bunları hak etmedin demişti. Kimseye içimi açamamaktan o kadar yoruldum ki. Sanki böyle ellerinin arkasında bıçakta bekliyorlar her an bir yanlış olsun da saplayayım diye

Özel / Yoğun İlgi ve Takıntı Arasındaki Farkı Nasıl Anlayabilirim ve Özel İlgi ve Takıntıya İlişkin İstemediğim Düşüncelerden Nasıl Kurtulabilirim ?

Merhaba,Son zamanlarda kafamda “takıntılıyım” , " takıntım " , " saplantım " “takıntılarım var” " saplantım var " şeklinde istemediğim düşünceler geçiyor ve bu durum beni oldukça rahatsız ediyor. Özellikle psikolojiye yönelik çok yoğun bir ilgim var; yeni şeyler öğrenmeyi ve öğrendiklerimi paylaşmayı seviyorum. Psikolojiye olan bu yoğun ilgim nedeniyle Rehberlik ve Psikolojik Danışmanlık okumayı düşünüyorum. Psikolojinin yanı sıra felsefe, İngilizce-Türkçe çeviri, etimoloji, biyoloji ve sinir bilimi gibi alanlara da yoğun ilgi duyuyorum. Ancak son zamanlarda okuduğum psikoloji sitelerinde bu ilgi alanlarımın “takıntı” ya da “saplantı” " obsesyon " olarak nitelendirildiğini öğrendim ve bundan dolayı aklıma “takıntılıyım”, “saplantım var” " takıntılarım var " " takıntım " gibi düşünceler geliyor. Bu düşünceler yüzünden kötü bir insan olduğumu bile düşünüyorum. Oysa bu yoğun ilgilerimin beni yaratıcılık ve İngilizce becerilerim açısından geliştirdiğini ve mutlu ettiğini biliyorum. Fakat “takıntılıyım” , “saplantım var” " takıntım " diye düşündüğüm anlar çok zorlayıcı oluyor. Aklıma gelen istenmeyen düşüncelerle nasıl başa çıkabileceğim ve özel ilgi ile takıntı arasındaki farkı nasıl daha iyi anlayabileceğim konusunda desteklerinizi ve önerilerinizi rica ediyorum. Şimdiden teşekkür ederim cevabınız için.

Elimde olmayan şeylere kafa yorup üzülmeyi nasıl bırakabilirim ve nasıl iyi bir partner olabilirim

Elimde olmayan şeyler için çok fazla düşünürüm , asla çözülmeyecek ve geçmeyecek gibi düşünürüm o olay beni sonsuza kadar mutsuz edebilir eğer içimde çözemezsin ki genelde de çözemiyorum zaten . Bağımsız olaylar yüzünden streslenip partnerime de iyi davranamıyorum kendime iyi gelemediğim için ona da iyi gelemiyorum yani . Onu mutlu etmek , ona karşı daha anlayışlı birisi olmak istiyorum .

İşlerim hep ters gidiyor

İşlerim hiçbir zaman benim istediğim gibi gitmiyor hep bi terslik çıkıyor tam bu sefer oldu diyorum olmuyor ailem bile fark etti yani işlerimin ters gittiğini mesela dersler kazanmam için sadece rakam gerekli sayı bile değil böyle hep sınırda kalıyor puanım ve gerçekten moralim bozuluyor tamam diyorum başka çıkış yolu arıyorum bu sefer orada da aynı şey oluyor hep çok az eksik kalıyor başarmam için. Ya da girdiğim ortamda birinin dışlanması gerekiyorsa o kişi hep ben oluyorum. Daha önceden kötü bir şekilde reddedildim ya da o da var. Ortaokulda baya dışlanmıştım ,ortaokuldaki öğretmenimin bende bıraktığı travmalar var ve bunlar başarı odaklı travmalar beni herkesin içinde aşağıladıği anlar aklıma geliyor belki de başarıyı bu kadar takıntı yapmam bu hoca yüzündendir. Her ne sebeple olursa olsun canımı gerçekten çok sıkıyor sadece birkaç puancıkla bir şeyleri kaçırmak üstüne üstlük tekrar denememe rağmen yine birkaç puanla kaçırmak acaba bunun arkasında dikkat eksikliği olabilir mi diye düşünmeye başladım. Genel olarak istediğim gibi gitmiyor işlerim acaba hepsini kendi elimle mi bozuyorum yoksa gerçekten böyle mi olması gerekiyor bilmiyorum. Napmalıyım? İşlerim hep benim istemediğim şekilde mi olacak bu kadar düzeltmeye çalışmama rağmen

Karşı cinsle küçüklüğümden beri iletişimde iyi değilim sebebi ne olabilir

Merhaba ben 22 yaşında bir erkeğim dediğim gibi daha öncesinde de kızlar ile iletişimim hep zayıftı bir türlü onlarla doğru bir seviyede konuşmadım lisede veya sonrasında hep bir kız arkadaşım olsun diye uğraştım ama hiç bir zaman olması gereken ortamı yıkalıyamadım bir kızla iletişime geçmek ve sevgili olmak benim için hep çok uç bir seviye olarak gelmiştir bir kaç defa bunun için denedim ama işte sosyal medya ile ama yine gerçekte yapamadığım sanalda yapmak aptalca geldi zaten burada da çok ileriye gidemedim. Liseye kadar Van’da eğitim gördüm diğer arkadaşlarım tarafından da küçüken hep dışlandım olaya maddi durumlarda girince hep bu durumlarda uzak kalmış oldum dediğim gibi maddi yetersizlikler iyi olmadığı için okulu bırakmak zorunda kaldım yaklaşık 4 senedir İstanbul da yaşıyoruz aile ile birlikte aileye çok bağlı birisiyim belkide dışardan aldığım umursamaz tavırlardan dolayıdır herhangi bir arkadaşımda yok çünkü çalışıyorum ve kendime ayıracak zamanım kalmıyor sosyal anksiyetede var o yüzden çalışıyorum bir yerlere gidince hiç bir şey yapmıyorum bir ruh gibi kalıyorum ama aileye hiç öyle değilim kızlarla konuşunca ellim ayağım titriyor yüzlerine bakamıyorum korku basıyor ama aileye hiç öyle değil vandayken 3 tane erkek dostum vardı İstanbul’a gelince onlardanda uzak kaldım tek başıma gidip bir cafe de oturup çay bile içemem tutuluyorum nasıl olacak nasıl yaparım diye spora gitmek istiyorum korkudan onuda yapamıyorum kendi vücudumdanda nefret ediyorum hep çok çirkinmişim çok kötüymüş gibi geliyor insanları giyimine bakıyorum kendiki mi karşılaştırıyorum lütfen biri yardım edebilirim çünkü bu durum hayatımı çok etkiliyor bende mutlu olmak kız arkadaşımla gezmek bir yerlere gitmek arkadaşlar edinmek sosyleleşmek istiyorum

Zamanından sonra gelen pişmanlık mıdır kaybetme korkusu mu

Merhaba ben 1 sene önce bir ilişki yaşadım o zamanlar için fedakarlık yapıp hatalar için anlayış gösterip zaman verebiliyordum. Ama bu zamanı öyle bir kullandı ki hata üzerine hata haptı. Ben değişmesini beklediğim konularda kendinden asla ödün vermek istemedi. Ama benim almam gereken bir sorumluluk olduğunda bunu bekledi tabi ki. İlişkide uyumlu olan taraf bendim. Tabi ki alma verme dengesi şaştı. En sonunda mesafe koyarak tepkimi gösterdim. Tabi ki anlayış yerine tepki gösterince ben de zaten senin şöyle huylarından rahatsızım bu seni kötü biri yapmaz ama benim şu beklentilerim de karşılanmıyor vs diyerek ayrıldı benden o gün kendisi de ben de çok ağladık. Üzerinden 1 sene geçti bu 1 senede kendimle kaldım öyle çok düşündüm öyle çok analiz ettim ki yaşadığım şeyleri ona neden bağlandığımı her şeyi anladım. 1 sene sonra benim ona dönüp yine aynı fedakarlıkları yapmamı bekliyor. 1 sene sonra gelen kişinin pişman değil kaybetme korkusuyla hareket ettiği düşüncesindeyim. Çünkü 1 sene boyunca gezdi tozdu ona fedakarlık yapacak kimseyi bulamadı 1 sene sonra baktı ki ben dönmüyorum o zaman anladı ki benim çabalamam lazım. Ama ben artık ne fedakarlık yapmak istiyorum ne de yaşadıklarımdan sonra ona güvenebilirim. Yanlış düşünüyor da olabilirim. Ama 1 sene boyunca gerçekten pişman olmuş zamana bırakmış desem bile bir şekilde kendini hatırlatırdı diye düşünüyorum. O sadece biraz daha kendine göre birilerini bulabilir miyim kriterlerim belki birine uyar diye bekledi bence. Çünkü hatalarını affeden o fedakarlıkları yapan kişi nasıl olsa ben dönsem o hemen kapı açık bekler düşündü. Ya da çabalamak zor geldi. Kafam çok karışık. Bu kadar şeyi tek başıma atlattıktan sonra gelen özür bana çok samimiyetsiz geliyor. Yardımınıza ihtiyacım var