Psikoloji Kategorisi

Somut adımlar atmak için ne yapmalıyım

Merhaba ben stresle karşı karşıya kaldığımda birisi hayatımdan çıkıyorsa veya yeni bir şeylere başlıyorsam öğürme mide bulantısı yaşıyorum. 1 sene önce bir ayrılık yaşadım ve hala atlatamadım o kişiye çok bağlandım şu an kitaplar okuyorum araştırmalar yapıyorum oradaki sevgi sandığım aslında bağlanma stilleri vs bunları öğrendim. Ancak kaygı düzeyimi kontrol edemiyorum işe başlamıştım her şey yolunda giderken öğürmem mide bulantım başladı. 3 senedir evdeyim ve o kişiye de bu yüzden çok bağladım aslında bir uğraşım olsa bunlar olmazdı dediğim gibi farkındayım ancak anksiyete kendi başıma çözebileceğim bir alan değil ve bu durum olduğunda nefes egzersizi yapıyorum ancak olmuyor. Bir de en yakın arkadaşım da kendi kabuğuna çekildi sosyal izolasyon yaşıyor kendi içinde ve yanımda destek olacak kimse yok yalnız kaldım yeni bir şeylere de anksiyetem yüzünden adım atamıyorum. Bütçem yok terapi alamıyorum. Buna rağmen oluyorum kendimi değiştirmek için savaş veriyorum desem yeridir. Stresli bir durumda yemek yemek istemiyorum. iştahım hemen gidiyor. Hayatıma kaldığım yerden devam edemiyorum. Kaygılarım yüzünden iki şeyi aynı anda yapamıyorum. Diyelim ki çalışıyor olsam ve bir önceki gün arkadaşımla yollarımı ayırsam o an başlar zaten iştah kesilir ertesi gün işe öğürerek giderim sürekli düşünürüm. Gülemem eğlenemem. Hayatıma devam edemem kusarım mide bulantılarım artar ve böyle bir senaryo içindeyim o yalnızlık hissi çok kötü. Dünya başına yıkılmış gibi oluyor. Buradan kendimi çıkarmak istiyorum. Bu konuda somut adımlar neler olur. Söyleyeceğiniz her bir kelime çok kıymetli benim için

Neşeli görünüp görünmediğime nasıl takılmam

Ben normalde çok gülerim konuşurum birileri mutsuz olduğunda güldürmeye çalışırım ama bazı insanlar vardır ya gerçekten gördüğün anda artı elektrik alırsın ve hep pozitiflerdir onlar. Ben sanırım onlar gibi olmak istiyorum hani nasıl desem işte birileri benden bahsederken işte çok neşeli enerjik pozitif desinler istiyorum ama bu çok yorucu herkes öyle olamaz bunu da biliyorum böyle dışardayken de mutlu sürekli gülerek dolaşmıyorum ve bu durum bende anlamsız bir şekilde kaygı yaratıyor insanlar çok somurtkan bu der mi çok mutsuz der mi gibi düşüncelere giriyorum ve bu durumdan hiç hoşnut değilim.

Takıntılı olmak aşırı düşünmek

Merhaba ben üniversite öğrencisiyim . 21 yaşındayım. Şuan ara tatildeyim ve bu tatil bana birçok farkındalık yaşattı ama nasıl çözüm bulabilirim bilmediğim için size yazıyorum. Okul hayatım notlarım bunca senedir alabildiğim en kötü notlar oldu. Sürekli erteledim içimden gelmedi arkadaş ortamına takıldım insanların lafına kandım saçma sapan eleştirilere maruz kaldım. Sürekli aklıma çok zor yapamam diye kodladım . Hayatımda ilk kez bu dönemlerde hep ilk en kötüsünü aklıma getirmeye başladım stresten hiçbir şey yapamaz hale geldim. Bu insan ilişkilerine de yansımaya başladı. Önceden gülüp geçtiğim şeyler artık zoruma gitmeye başladı. Arkadaşlarımın şaka babında yapmış olduğu şeyler zoruma gitmeye başladı onlara bunu söyleyemedim aksine kendi içimde sürekli düşündüm aynı şeyi binlerce kez düşünmeye başladım ve çıkmaza girdim. Birçok hayalim vardı ama insanların tepkisinden çekindim eleştirirler diye yapamaz hale geldim hayalimin biri örnek veriyorum yazar olmak ama korkuyorum. Korku demişken derslerim konusunda veya normal hayatta bir iş olsun geciktiriyorum ve zaten yetiştiremem korkusuyla hiç başlayamıyorum. İnsanlarla arama mesafe koymak istiyorum çünkü bazı insanların bana iyi gelmediğinin farkındayım ve kırmadan nasıl uzaklaşırım bilmiyorum. Kafam o kadar dolu ki artık rahatlamak istiyorum . Öfkeden stresten uzaklaşmak istiyorum. Çok uzun oldu farkındayım yardımcı olursanız sevinirim.

Sosyal insanlardan korkmamın ve onlardan kaçmamın anlamı ne olabilir?

Sosyal insanlara karşı müthiş bir özentim var. Örnek olarak sosyal paylaşım sitelerinde gezdikleri yerleri gösterenler bende korkuya neden oluyor ve aynı zamanda onlara karşı bende içten içe bir hayranlık oluşuyor. Sevgili edinme konusunda özellikle sosyal olmayanlara yöneliyorum. Bu duygu durumunu aşmam mümkün müdür? Acaba bende sosyal fobi mi var? Var sanıyorum ama bazen oluyor çok sosyal oluyorum. Cevaplarınız için teşekkürler ediyorum.

Neden dizilerden ve filmlerden aşırı etkileniyorum ve onlara bağımlı hale geliyorum?

Merhabalar, sıkla başıma gelen bir sorunu sizlerle paylaşmak istiyorum. Şu sıralar bir diziye aşırı bağımlı hale geldim. Aslında kült bir dizi değil ya da verilmek istenen büyük bir mesaj yok. Fakat izlediğim sırada aşırı geriliyorum çünkü sonraki sahnelerde veya bölümlerde ana karaktere ve onun ilişkilerine ne olacak diye çok fazla kafa yoruyorum. Ana karaktere karşı fazla empati kuruyor, beni mutlu eden sahneleri birden fazla kere izliyor ve sürekli fragman bekliyorum. Eğer bölüm iyi bittiyse çok mutluyum ama kötü bittiyse de yıkılıyorum ve birkaç gün kendime gelemiyorum. Bir de bunun üstüne kafamda kurguya olası senaryolar kurup onları yaşıyorum ki beni tatmin etsin. Bunları düşünmek gün içerisinde saatlerimi alıyor, sanki yaptığım tek şey bu gibi. Bunu hissettiğim ve yaptığım için kendimi garip ve boş hissediyorum. Nedenini bir türlü anlayamadım, ne yapmam gerekiyor?

Dişçi koltuğu korkumu nasıl yenerim?

Pazartesi günü sabah 2 yirmilik dişim çekilecek. Daha önce birkaç süt dişim çekilmişti hepsi bu. Aslında eskiden bu konuya dair bi korkum da yoktu ortodontistim geçtiğimiz yıl bu zamanlar tüm yirmi yaş dişlerimin çekilmesine karar verdi. O günden beri inanılmaz korkuyorum. Bu çekimi elimden geldiğince erteledim. Annem ve ortodontistim iş birliğiyle pazartesi için randevum oluştu. 20 yaşımdayım ve aile evinde üniversite okumanın verdiği sınırlılık ve büyüyemiyormuşum hissiyle tek başıma dişçiye gitmek istediğimi söyledim. Annem güvendiği bir arkadaşımın yanımda olmasını söyledi neyseki yalnız olmayacağım. Bu korkuya dair bir şey onlara hiç söylemedim hatta kuyruğu o kadar dik tutuyorum ki dışarıdan rahatlıkla anlaşılabilecek halde değil korkum. Yazın bunu yapabileceğime kendimi inandırmak için bi adım atmak istedim ve bir diş hekiminden randevu aldım rutin muayenemi yaptırmak istediğimi söyledim. Bekleme odasındayken soğuk soğuk terledim odaya alındığımda nabzım hızlanmaya başladı koltuğa oturduğumda sanırım nabzım 200ü aşmıştır. Doktor sadece aynayla baktı diş taşlarım olduğunu söyledi ara yüz çürüğüm olabileceğini düşündüğünü ve röntgen çekmek istediğini söyledi ve ben istemediğimi söyleyip koşar adım kaçtım. 2 yıl boyunca diş teli takmıştım o zamanlar korkmuyordum. Şimdi dişlerim bozuldu yirmilikler yüzünden ve doktorum onları bir an önce çekilmesi gerektiğini çekim yerleri iyileşir iyileşmez tekrar tel tedavisine başlayacağını söyledi. Sanırım yeniden ortodontik tedaviye başlayacak olmak da beni endişelendiriyor. Bir tarafım bir an önce olsun bitsin istiyor bir tarafım o koltuğa nasıl oturacağını düşünüyor. Ne yapmalıyım?

Birini sevmeyi nasıl bırakabilirim

Merhaba benim liseye yeni geçtiğimde tanıştığım bir erkek arkadaşım vardı bu sene 5 sene oldu biz aylar önce ayrıldık bu ilişkide sürekli çabalayan ve olmasını isteyen bendim ilk başlarda hep ben peşinden koştum ve o beni istemedi geri çekildiğimde o benimle görüşmek istedi ve biz ciddi bi ilişki içerisine girdik benim ilk aşkım o onunda ilk aşkı benim ve biz ilk kez birbirimizle ilişkiye girdik bir süre sonra birbirimize tamamen bağlandık ama ufak problemler ve 3. Kişiler erkek arkadaşımın arkadaşları sürekli ilişkimizi bozmaya çalıştı ve benim geçmişte yaptığım şeylerden dolayı erkek arkadaşım bana bazı şeyleri yediremediğini bitmesi gerektiğini söyledi onu defalarca aradım numarasını değiştirdi başka hesaplardan yazdım 2 gün önce konuştuk beni sevdiğini biliyorum ama beni affedemiyor onu beklemek istemiyorum senelerce birçok fedakarlık yapıp kendimden ödün verdim onu unutmak istiyorum

Takıntılı olduğum birinden nasıl vazgeçerim

Merhaba İrem 💕Birine çok bağlı ve takıntılıyım ilişkimiz çok toxic ve bir türlü tamamen barışamıyoruz ve bana güvenmiyor ilk kez onunla beraber oldum ve o da benimle oldu onu bırakmak istemiyorum çevremdekilerin çok dikkatini çeken birisi olmama rağmen kendimi başka birisiyle düşünemiyorum ve bana bu artık zarar veriyor ondan nasıl vazgeçebilirim onu nasıl bırakabilirim onu unutmak istiyorum fakat denediğim hiçbir şey etkili olmadı çok uzun seneler süren bir ilişkimiz olmuştu başta beni sevmiyordu sonradan bana aşık oldu ufak hatalar ve 3. Kişiler ilişkimizi bozdu 5 sene oldu bu sene ve biz 6 7 aydır ayrıyız onunla tekrardan denemek istedim fakat o istemedi bana olan sevgisinden eminim ama bana güvenmiyor ve bende artık onu unutmak kendime yeni bir sayfa açmak istiyorum biraz biraz başardım bunu ama onu tamamen aklımdan çıkarmak başka birisiyle denemek istiyorum bir yandan onun da çok pişman olmasını istiyorum şuan hiç iyi bir psikolojide değilim onu sürekli rahatsız etmek zorunda kalıyorum ve onu artık unutmak istiyorum

Bipolar bir anneyim

Merhaba, 26 yaşındayım. 2,5 yaşında kızım var. Evliyim. Ama hayatımda hiçbirşey yolunda gitmiyor, psikiyatriden ilaç kullanmayı bıraktım çünkü iyi gelmiyor. 9 senedir sözde bipolar tedavisi görüyorum ve bu durum artık ağır geliyor. Gün içerisinde dengesizliklerden, eşimle tartışmalardan ve çocuğumla olan gelgitlerden etkilendiğimizi düşünüyorum. Son gittiğim iki doktor da klinik olarak sonuç verdi. Ama kliniğe yatış çocuğumun mağduriyetini doğuru. Ailemden yana da eşimden yana da yalnızım. Eşim vardiyalı çalışıyor ve bana faydası pek olmuyor bebeğimiz konusunda.

Kendime nasıl yetebilir ve odaklanabilirim?

Üç yıla yakın süredir, aile , eğitim ve sağlık alanlarında sorunlar yaşıyorum bunun temelinde beni sadece işlerinde kullanan hiç bir sevgi , saygı ve birey olarak görmeyen ailemden kaynaklı tabi ,ailem aile kelimesinin ne olduğunu bilmiyor afedersiniz ama bardağın dezgah üzerinde durmasından dolayı bile kavga edebilirler bunların dışında diğer kardeslerimden hariç bana hep bir baskıları var başkalarıyla kıyaslama psikolojik şiddet de diyebilirim. Bu kısaca özet geçtiğim yıllardır olan bir şey ve bu son üç yılda büyük bir çöküş yaşıyorum bir uzmana bile basvuramiyorum çünkü dışarı çıkmaya mecalim bile yok aylar geçtikçe zayıflıyorum ve eğitim hayatımı ne kadar çok önemsesem bile ona odaklanamiyorum çünkü yapmak istediğim heves ettiğim her şeyi ailem kesinlikle karşı gelir ve ona engel olurlar ailemden uzaklaşamiyorum aynı evi paylaştığımız için sürekli düşünüyorum ve düşüncemin altında eziliyorum disiplinim motivasyonum gün geçtikçe düşüyor ben kendime odaklanamiyorum artık ben şu an sadece bu içimdeki boşluğu kendim doldurup kendime olan güvenimi sevgimi tekrar sağlamak ve yoluma bakmak istiyorum ve nerden nasıl başlayacağımı hiç bir şekilde bilmiyorum benim ailem için yapabilecek hiç bir şeyim yok değiştirmem ve her zaman baskıları altında yaşayıp her şeyden sorumlu olamam okuduğunuz için ve beni azıcık da olsa anladıysaniz çok teşekkür ederim aile evinde kala kala gülmeyi unuttum her şeye karşı bir sinirli ,mesafeliyim.