Psikoloji Kategorisi

DEHB olabilir mi?

Kendimde çözemedigim sorunlar var. Sorun diyorum çünkü istediğim halde bazı şeyleri yapamıyorum, baslayamıyorum. Mesela derslerimi çok seviyorum bölümümü çok seviyorum ama mezun olamıyorum. Bunun sebebi de zeka seviyemin buna yetmemesi değil de odaklanamamdan kaynakli olduğunu düşünüyorum. Buna sebep olan şey her neyse de kendi elimde olan bir şey olmadığı için çünkü çok istiyor olmama rağmen bir türlü yapamıyorum bunu . Kafamı veremiyorum bazen çok basit sözel bir kısmı bile asla ezberleyemiyorum ya da anlayamıyorum. Kafamın içinde binbir tane şey dönüyor ve ben bunlara engel olamıyorum. Psikiyatri polikliniğinden randevu aldım 15 gün sonraya ama gittiğimde de bu konuda je söylemeliyim bilemiyorum, nasıl ifade etmeliyim kendimi bilemiyorum. .. Bu süreçte odaklanmami kolaylaştırmak adına neler yapmalıyım bilemiyorum tavsiyelerinizi bekliyorum:) teşekkür ederim:)

Kendimi Sürekli Yetersiz Hissediyorum, Ne Yapmalıyım?

Son zamanlarda ne yaparsam yapayım kendimi yeterli hissetmiyorum. İşimde, sosyal hayatımda ve sevdiklerimle olan ilişkilerimde hep daha fazlasını yapmam gerektiğini düşünüyorum. Küçük başarılarımı bile görmezden geliyor, sürekli kendimi başkalarıyla kıyaslıyorum. Bu düşünceler beni hem zihinsel hem de duygusal olarak yoruyor, özgüvenimi sarsıyor. Kendimi daha değerli ve yeterli hissetmek için nasıl bir yol izleyebilirim? Bu duygularla başa çıkmanın sağlıklı yolları nelerdir?

Özguven eksikliği nasıl geçer

Merhabalar 18 yaşındayim küçüklugumden beri bu özgüven sorununu asamiyorum büyüklerim hep " büyüyünce geçer " derdi ancak hiç geçmedi aksine arttı maalesef küçükken özguvensizlestirildim ve bu ben de yara kaldı artık en iyi olduğun işlerde bile elim ayağım birbirine dolanıyor ve başarısız oluyorum bunun için ne yapabilirim ? Bunun için klasik tedavilerden başka neler yapılabilir ve kalıcı olarak nasıl düzeltilir cevaplarsqniz çok sevinirim

Anksiyete ve kaygı bozuklukluğu mücadelem

Yirmili yaşların ortasını geçmiş otuza bir basamak kalmış ama ben kendimi hala işlevsiz bu hayatta pek bir şey başaramamış gibi göruyorum. Edebiyat öğretmeniyim ama staj dışında 1 yerde öğretmenlik yapmadığım için mesleğim bu diyemiyorum. Evliyim 2,5 senedir ve 3,5 senedir de eşimle beraber kendi işimizde çalışıyoruz. Ama ben orayı kendi işim gibi göremiyorum. Başlarda gördüm burası benımde işim mesleğim artık bu dedim. Eşim senin benim gibi buralarda çürümeni istemiyorum dedi ama beni bırakmadı ki ben başka kariyer yapayım. Devlet işi deseniz atanmak çok zor. Yüksek lisans yapıp araştırma görevlisi olayım dedim yüksek lisansa başladım. Eşim işimizle ilgili ikinci bir gelir kapısı açtı ve bana bu senin işin olacak sen ilgileneceksin dedi. Planlarım alt üst oldu. Neyse tamam dedim ilgilenmeye başladım baktım iş tam benlik zevkle yapıyorum ama bir yandan da diyorum devlet işi olsun. Kadromu alayım. İngilizce kursuna yazıldım. Kursa 2-3 kere gittim. İngilizce çalışmam gerek ama içimden gelmiyor. Eşimin bana bıraktığı işin üstünde de durmuyorum eşime bıraktım çoğu yükü. Gün boyu hiç bir şey yapmayıp evde yatıyorum . Dışarı bile çıkmak istemiyorum. Ev işlerini bile görmezden gelip yatıp dizi veya film izliyorum. Ama kendimi zorluyorum bak kızım bu işi devam ettir ayır kendi yerini aç falan derken eşime Dedim ben senden ayıracağım dükkanı çalışıp çabalayıp yaza kendime ait bir yer açacağım derken ev alma fırsatımız doğdu. Ev alırsak kendime ait yeri açamam. Ki alacagız gibi görünüyor kredi çekeceğiz biraz ödemeler yoğunlaşacak ve 1-1,5 sene kadar sıkışacağız . Dedim bende sana yardım etmek adına dışarıda çalışayım. Tamam dedi. İş başvurusunda bulundum kendi sektörümle alakalı bir yere büyük bir firma. Ertesi gün aradılar görüşmeye çağırdılar. Gitmeden önce başladı göğsüm daralmaya, nefesim hızlandı, elimi ayağım bir tuhaf dedim herhalde heyecan yaptım yıllardır bir iç görüşmesine gitmemiştim , neyse Gittim çok güzel görüştüm olumlu oldu ama ordan çıkar çıkmaz beni bir korku kapladı. Eşimi aldım eşim çalış diyor sıkıntı yok ama kendi dükkanımıza geldik ama dükkan gözüme bir güzel gelmeye başladı kendi işim kendi işimin patronuyum. Orada başkasının yanında el pençe durmak farklı tabi. Tekrar başladı bende göğsüm sıkışıyor terlemeler başladı, midem bulanıyor, yemek iştahım kaçtı. Ne yapacağımı bilmiyorum. Eşim iki işte çalışıyor çok emek veriyor çok stres ve baskı Altında biri kendi işi biri devlet benim için uğraşıyor ama ben neden kendi işim gibi göremiyorum bir türlü tam anlamıyla sahiplenemiyorum bilmiyorum. Ve hayatımda en uzun çalışmam eşimle oldu ondan önceki iş deneyimlerimde en fazla 1,5 ay zor dayanmıştım . Ev hanımı degıl iş kadını olmak ve statü sahibi olmak istiyorum. Ve benim çalıştığım sektörde kadın yok. Firmanın bana vereceği asgari ücretin 4 kat fazlasını eşimin bana kurduğu yere fazlaca ilgi gösterirsem kazanacağımı da biliyorum ki şimdiden 2 katını kazanıyorum. O işe gidip çalışmak istemiyorum. Girsem bile en fazla 5 ay çünkü çocuk istiyoruz fazlasını çalışamam ama onlar uzun süreli insan istiyorlar o da bana uymuyor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Hayatıma yön veremiyorum. YDS mi çalışacağım ? tez mi yazacağım? Başkasının yanında mı çalışayım? Kendı işim diyip ona mı sarılayım ? Karar veremiyorum . Konfor alanımı da terk etmek istemiyorum. Destek mi almalı mıyım? Anksiyete ve kaygı bozuklukluğu için zamanında ilaç kullanmıştım. Böyle bir geçmişede sahibim. Hayatım ellerimden kayıp giderken kendimi seyirci gibi hissetmek istemiyorum ama o gücüde kendimde bulamıyorum. O yüzden çocuğu bile hep erteliyorum. Kendıne yetemiyorsun kızım çocuğa nasıl bakacaksın diyorum. Neden ben bu durumları yaşıyorum? Neden ben böyleyim?

Zihnimi nasıl susturabilirim?

Merhaba. Ben utanarak yazıyorum. Evliyim. Eşim benim 2 senedir hayatımda. Geçenlerde durup dururken aklıma yıllar önce konuştuğum birisi geldi. Ve zihnime saplandı. Ben çık dedikçe daha da çok yapıştı. Ne yapmalıyım? Eşimi çok seviyorum ona ihanet ediyormuşum gibi hissettiğim için bütün yaşama sevincim kaçtı. Nefes alamıyorum göğsüm daralıyor. Zihnimden nasıl atabilirim? Sürekli aklıma geliyor ama isim olarak. Başka bir şey değil. 2 haftadır böyle ve hayatım mahvoldu. Zihnim sadece onu düşünmemi söylüyor engel olamıyorum. Bütün hayatımı olumsuz bir süreçe soktu.

İlişki OKB'si

ben de ağır derecede okb olduğunu düşünüyorum erkek arkadaşım var onu çok seviyorum fakat ilişkimizin ilk ayları ve okb ataklarım olduğu zaman aklıma gelen şeylerden dolayı suçluluk hissediyorum bunu neden düşündüm neden böyle yaptım? kimseyle bir etkileşimim yok ama kendi hareketlerimden ve düşüncelerinden çok suçluluk hissediyorum ve bunların hepsini erkek arkadaşıma detaylı bir şekilde anlatma dürtüm var bu okb yüzünden stresle uyanıp stresle yatıyorum hayatım 7-8 aydır zindan olmuş şekilde hayatımı yaşayamıyorum dolu dolu. .. onu çok sevmeme rağmen başkaları hakkında nasıl böyle düşünüp rahatsız olmadım hatta bunu istedim diyorum?

Hayatla nasıl başa çıkacağım

Bu sene olanlar bir insan olarak bana çok ağır geldi. Hem en yakın arkadaşım dediğim insanla arama mesafeler girdi hem de ilişkide çok emek verdiğim erkek arkadaşım beni terk etti. Uzun süredir içime kapandım. En yakın arkadaşım dediğim insan kendi içine kapandı bir süre terapi aldı ve daha sonra aylar geçti 8 aydır hiç yazmadı. Bu süreçte aradım mesaj attım ilişki kurmayı denedim en son konuşmamızda normal mesajlaştık sohbet ettik ama yine hiç bir şekilde yazmadı. Artık tükendim. Ayrılığın yasını tutarken bir de en yakınımı kaybettim. O kadar kötü durumdayım ki ne işim var ne yakın arkadaşım hepsi üst üste geliyor. Kendimi güçlü olmaya zorluyorum ama başaramıyorum. Artık mesafemi koydum gruptan da çıktım benim için bitti her şey bundan sonra emeklerime yazık olacak bir yerde olmak istemiyorum. Nasıl toparlanacağım ben

İhanet etmemek için ne yapmalıyım

Evliyim iki çocuklu bir kadınım. Hayatımda sadece 1 erkekle olmak çok sıkıcı hissettiriyor. Sevgililerime karşı da böyleydim. İhanet edince çok kötü hissediyorum ayrılıyorum ama hemen sonrasında çok boş hissediyorum. İkisi de çok kötü hissettiriyor ne yapmam gerektiğini anlamıyorum. Aldattığım insanla ayrılmak için binbir bahane arıyorum sonrasında bana geri dönmesini bekliyorum ve hep geri dönüyorlar bu bana zevk veriyor. Yani hayatımda hep en fazla 3 kişi falan olmuştur. Hepsi bir birinden habersiz

Ruhen nasıl güçlü olurum

Ben kendimi genelde çok yalnız hissediyorum. Kuramıyorum insanlarla arada duygusal bağı bir türlü oluşturamıyorum ve nasıl oluşturulur onu da bilmiyorum. Mesela tanışıyorum günaydın diyorum ama sadece bununla kalıyor. Mesela kıyafetin güzel olmuş diyorum teşekkür ediyorlar. Ama arada bir bağ olur ya işte onu kuramıyorum bir türlü. sevilmek benim için çok önemli . ve benimde arkadaşlık kurmaya ihtiyacım var. Ama bunu kimseye anlatamıyorum. sanki kendimi insanlardan ruhen sıyrılmış bir boşluktayım gibi hissediyorum. ne yapmam gerekiyor bilmiyorum . Kendime yoneliyorum kafama takmamaya çalışıyorum ama olmuyor. kendimi avutmuşum gibi oluyor. Rüya gördüğümde onu tabirletiyorum ve benim içimde sevgi eksikliği olduğunu söylüyor . Ve bu sevgi eksikliğini de annem babamla dolduramıyorum. Annem babamla nedense anne baba bağını bir türlü kuramıyorum. Annemle babamla zamanda geçiriyorum ama annemle babam ne kadar beni düşünselerde ben kendimi yine yalnız hissediyorum ve içimdeki sevgi ihtiyacıni bir türlü tamamlayamıyorum. ama ne zaman annem babam hariç birisi bana ilgi gösterse hemen mutlu oluyorum. Kendime yöneliyorum ben iyiyim mutluyum. Mesela origami yapıyorum sevdiğim için . Ama bir süre sonra yine içimde bir eksiklik kalıyor hep.

Fiş topluyorum ve atamıyorum

Sürekli fiş topluyorum alış veriş fişlerini atmıyorum market giyim her ne fişi olursa olsun atmıyorum 2015 deki fişler duruyor evimde 10- 12 poşet fiş var sanki atınca önemli bir şey atıyorum gibi hissediyorum bende atmak istiyorum ama atamıyorum kurtulmam lazım lütfen ne yapabilirim Bilmiyorum sanki altınmış paraymış gibi atmıyorum evdekilerle çok tartışıyorum bu konu yüzünden yıllardır kurtulamıyorum acil yardım lazım