Psikoloji Kategorisi

Her şeyi tane tane anlatıyorum

Her şeyi tane tane anlatarak insanları sıkıyorum. Bi süre sonra insanlar bana kızarak bakıyor ya da boş bakıyor. Bu durumu ne zaman yaşasam hayata küsüp bi süre kendime gelemiyorum. Faz yavaş konuşup Türkçeyi gereksiz derecede iyi kullanıyorum, hiç hata olmadığı için makine gibi mi geliyor insanlara? Bu gerçekten bi sorun mu? Eğer öyle ise ben bu sorunu nasıl aşabilirim? Teşekkür ederim şimdiden görüşünüz için

Hayatımdaki belli döngülerden nasıl çıkabilirim

Hayatımda kendimi bildim bileli belli tekrarlı döngüler yaşıyorum. Bunların öğrenilen geçmişten gelen şeyler olduğunun farkındayım. Bunları fark etmekle başladım sonrasında değiştirme yolunda adımlar atıyorum. Psikoloji okumaları yapıyorum ve dinliyorum. Genelde ilişkilerimde fedakar güler yüzlü ve kim ne derse inanan bir yapım vardı. Hatta öyle ki bu yapı zamanla yaşadıklarımın da etkisiyle bana defalarca büyük hata yapan eski sevgilimi defalarca affedici olmakla orayı iyileştirmek bu özür dileyen ağlayan değişeceğini söyleyen başı sıkıştığında hep yalana başvuran suçu ortaya çıktığında beni kötü gösteren birini hala sevebildiğimi fark etmemle başladı. 10 yıllık ilişkim bitmişti aldatılmıştım hayatıma 4 sene kimseyi almamıştım. 4 sene sonunda o kişiyle tanıştım. Görünürde çok iyi işinde gücünde kendinden emin ahlakı dini anlamda yüksek biriydi zamanla etkilendim. Tüm travmalarım bu ilişkide patladı. Onu büyük hatalar yapmasına rağmen defalarca affettim. Resmen gitmem gereken yerde kalmak için savaş vermişim şimdi anlıyorum. Kendimden öyle büyük fedakarlıklar yaptım ki. Kendi merkezimden kaydım. Sevgiyi böyle öğrenmiştim belki de. Tabi bunları o duygusal yoğunlukla fark edemiyordum. Ne kadar çabalarsam affedersem kendimden ödün verirsem o kadar sevilirim sandım. Hatasını fark etmesini özür dileyip gönlümün alınmasını beklediğimde hatta tepkimi ortaya koyduğumda aksine ortamı şenlendiren sanki ortamı bozan benmişim gibi gösterip üstüne bir de suçlanan terk edilen ben oldum. Biliyorum evet yaralandığımız yerde kalıp iyileşmeyi beklemek. Sevilmek için kendinden ödünler vermek aslında hala orada kalmak, beni üzebilirsin sana bu hakkı veriyorum demekle aynı anlama geliyormuş. Bu döngülerden çıkınca sakin bir zihinle düşününce her şey aslında ne güzel anlatmış kendini de ben okuyamamışım o an. Sonunda o döngüye geri dönmedim elbette, aradan 1 sene geçti kendime döndüm aslında, ama zırhımı giymiş oturuyorum köşemde ve biliyorum hayat böyle bir yer değil. Ama ne yapayım yaralanmaktan yoruldum. Kendimin eksik yaralanmaya müsait yerlerini onarmadan çıkamam oradan. Şimdi bu ilişkide öylesine tükenmiş kendimden geriye güzel hayaller kuran ama ne enerjisi ne cesareti olan bir ben kalmadı. Ne istediğimi değil ama ne istemediğimi çok iyi biliyorum. Kendi hikayeme gölge düşmesin diye çabalayacağım. Bu döngüleri fark etmek yetmiyor elbette o kişi dönüp geldiğinde yine inanmak yine yenilmek de var çünkü değişmiş olduğunu söylüyor ama insan öğrendiğinden vazgeçmesi değişmesi çok zor bunu ben de yaşıyorum ben bunların olmaması için kendim için ne yapmalıyım

Sanırım kabızlığım psikolojik nasıl aşarım

Merhabalar 5 yıldır ilaçla tuvalete çıkıyorum ama başlangıcı biraz ironik köydeki yer tuvaletine yapamamam üzerine olmuştu ki sebebi tavanında ahşaplar ve örümcek ağları olmasıydı ama illaki genetikte de vardır şimdi ise ilaç bağımlılık yapmış olacak ki çıkamıyorum ama kendimi de kasıyorum yani afedersiniz anüsümü özellikle çünkü acıyacak ya da asla çıkamayacağım sürekli böyle olacağım korkusu oluyor ve çevrem bunun psikolojik olabileceğini söylüyor nasıl yenebilirim? Antidepresan kullanmayı da hiç istemiyorum aslında ama bilemiyorum siz ne önerirsiniz acaba

İyileşme süreci biter mi bitince ne olur?

Merhabalar, ben uzun zamandır kişisel gelişimime odaklanmış durumdaydım aynı zamanda psikolojiyle de ilgileniyorum travmalarımla yüzleştim üzerine düşündüm gecmisimde hatırlamak bile istemediğim şeylerle yüzleştim affettim sınır koymayı öğrendim özgüvenimi geliştirdim çok kötü hissettiğim anlar vardı kendime iyi gelmek için elimden geleni yapıyordum kendimi sevmeyi öğrendim kısaca iyileşme sürecindeydim sonra ara verdim bir kaç gün psikoloji hakkında bir şeyler öğrenme isteği eskisi gibi yoktu karşıma çıkan şeyleri okuyordum yine ilgim var ama şu an eskiden yaptığım şeyleri yapmıyorum ve iyi hissediyorum sınırlarım var devam ettiriyorum kendimi seviyorum şefkat gösteriyorum geçmişimden kaçmıyorum bu iyileşme sürecinin bittiği anlamına mi geliyor bittiyse sonrasında ne var peki?

Geçmiş ilişkilerimdeki insanları stalklamayı nasıl bırakırım?

Ben geçmişte flört sevgili vs olduğum insanları stalk yapıyorum çevresinde tanıdığım kişileride aynı şekilde stalk yapıyorum. Merak ediyorum. Hayatlarına biri girince ufak bir kıskanma hissediyorum. Biri bile geri yazsa devam edelim dese asla da devam etmem . Ama geçmiş defterleri onları stalklamayı nasıl bırakırım bilmiyorum. Niye bu kadar merak ediyorum niye bırakamıyorum niye onlardan bir iz devam ediyor hayatımda numaralarını Bile zor sildim telefonumdan. Bu durumdan ben nasıl kurtulurum? Bunun sebebi tam olarak ne ?

Yakınlarımı kaybetme korkumu nasıl yenebilirim?

Hayatımdaki insan ve aile bireylerim, arkadaşlarım hakkında kaybetme korkum var. Hepsi sağlıklı olmasına rağmen ölürlerse diye kafamda düşünceler geçip ağlamaya başlıyorum. Onlarla geçirdiğim anları bir daha geçiremeyeceğime ve onlarsız yalnız kalacağıma kimseyle konuşamayacağımı düşünüyorum. Bu sebeple hayatımdaki erkek arkadaşımı çıkarmak bile istedim ona çok alışmıyım diye. Bu sorunun üstesinden nasıl geleceğimi bilmiyorum. Vefat ederlerse ne yaparım bilmiyorum. Sürekli onları düşünüyorum. Vefat ederlerse diye plan yapıyorum ne yapacağım diye. Bu konuyu nasıl yenebilirim?

Kafaya takmayan rahat bi insan olmayı nasıl başarırım?

Ben her şeyi çok düşünen her olaya çok takılan biriyim en ufak sorunlarda bile dünyanın sonuymuş gibi tepkiler veriyorum istediğim bi şey olmadığında çok sinirleniyorum veya çok üzülüyorum aynı orantıda istediğim bi şey olduğunda da çok fazla mutlu oluyorum yani tepkilerim hep yükseklerde eşim bana beni sinir edecek bi şeyi sadece sorduğunda bile çok sinirleniyorum oysa ki sadece soruyor ama ben aşırı tepkiler veriyorum örneğin şu iş değiştirsem nasıl olur diyor ben hemen hayır asla olmaz senin işin iyi vs diye çıkışıyorum yeniliğe gelemiyorum ama aynı zamanda süreklilikten de çok sıkılıyorum mesela sürekli aynı kıyafetleri giymekten hiç hoşlanmam sürekli değişik bi şeyler isterim ama aynı zamanda hayatımda değişik bi şey olması da beni çok huzursuz eder eşimle bu yüzden çok tartışıyoruz bana soru bile soramaz oldu çünkü tepkilerim çok yüksek hele bi şeye kızdıysam sonu kırmalı dökmeli kavgaya dönüyor benim aşırı tepkilerim yüzünden (hayır şımarık büyütülmedim) biri bi şey dediğinde veya yaptığında hemen acaba bana mı dedi diye düşünüyorum kafamda aşırı kuruyorum herkesin her hareketini ve davranışını sanki herkes benden nefret ediyormuş gibi hissediyorum. Ve sürekli aklımda artık yüksek tepkiler verme sakin ol sakin davran sakin bi evliliğin olsun diye kendimle savaşıyorum kendimle sürekli bunun savaşını verip yapamadığım için de bunalıma giriyorum çıkmaza girdim ne yapacağımı bilmiyorum

Kendimi yanlız hissediyorum

Kendimi yetersiz hissediyorum ve bu aralar hiç iyi değilim. panik atağım var ve çok kez panik atağım geliyor geceleri uyuyamıyorum özelikle içimde bir şey olacak korkusu yaşıyorum. ve bu anda yanımda birinin olup beni sakinleştirmesini bana yardımcı olmasını istiyorum ama yok. Çook düşünüyorum ve bu beni yoruyor çok yorucu günler geçiriyorum yardımınıza ihtiyacım var umarım iyi gelirisiniz bana çok ihtiyaçım var yardımınıza

Bi derdi takmamak için ne yapmalıyım?

Bizim bir tane grubumuz vardı orada bir fotoğraf paylaşmıştı fakat tek görünümlü arkadaşım da onu özelden tekrardan atar mısınız demişti çünkü göremedi zannetmiştim ben de ona özelden atmıştım fakat tek görünürlük değil normal olarak atmıştım o da kaydetmiş attığın fotoğrafı ama keşke yapmasaydım diyorum çünkü artık her şeyi takmaya başladım ve bunu da takıyorum kafama ve asla çıkmıyor sinirim bozuluyor lütfen yardım et

Kaygıya bağlı durumlarla nasıl başa çıkabilirim?

Merhaba, bunu 10 senedir belki liseden beri yaşıyorum orada başladı aslında bu süreç o dönem sınıfta kalmıştım ve yalnızdım arkadaşım yoktu. Bir önceki sene herkes bana neredeyse sırtını döndü. Sabahları okula giderken öğürüyordum böyle başladı sonra üniversitede mide yanması yaşadım hiç bitmeyen mezun oldum aynı ve kaygılı durumlarda yeni bir şeylere başlarken ayrılıkta yaşadım hepsinde aynıydı ve daha sonra arkadaşımla aram bozuldu yalnız kaldım işsiz kaldım derken bunlar bende sosyal olarak izole olmama neden oldu bu durum kaygılarımı dindirdi ama tetiklenmediğim için şu an sakinim konfor alanımdan çıkacağım işe başlayacağım derken öğürme mide yanması diş sıkması zaten hep oluyor. Ellerim ayaklarım buz gibi oluyor sürekli düşünüyorum kafamda asla bir şeylere odaklanamıyorum. İşe mi odaklanacağım hem öğrenip işi hem de oradakilerde arkadaş nasıl olacağım kendimi geri planda tutacağım tanışırken soru sormaya çekineceğim beni sevecekler mi çok sessiz mi bulacaklar vs bu sorular dönüyor kafamda o gün mide yanması başlıyor ertesi gün bir şeye başlayacaksam stresli bir şey yaşadıysam yemekten sonra midem yanıyor yemek bile yiyesin gelmiyor. Kaygılı olduğumda kalkıp yerimden evin içinde hızlı hızlı yürüyorum oraya buraya duramıyorum yerimde kendime anlam veremiyorum. Oturduğum yerde kalamıyorum bir sorun olduğunda dünyanın sonu gelmiş gibi sanki evin için oradan oraya hızlı hızlı yürüyüp kendi kafamda o an birine bir şey mi söylenecek onu kafamda tekrar ediyorum veya o olayı düşünüyorum nasıl içinden çıkacağım diye mide yanması geçiriyorum o an ve bazen kusuyorum 1 saat 2 saat evin içinde böyle yürüdüğümü bilirim ve bu işte başıma gelirse ne yapacağım diye korkuyorum. Veya çalışırken kötü bir şey olursa ve ben bunları yaşarsam işe gidemem diye korkuyorum çünkü daha önce bu sebepten işimi bıraktım annem sürekli iş konularını açıyor üsteliyor nasihat verip duruyor boş oturma vs benim iyice kaygılarım atıyor o an yatağıma gidip napacağım ne olacak diye düşünüyorum sakin bir zihin sakin bir kişiliklere çok özeniyorum. Çünkü eğer öyle olabilseydim potansiyelim çok üstüne çıkabilirdim. Kendime güvenirdim böylesine kırılgan hiçbir durumu yönetemeyen bir hayatı yaşamak çok yorucu. Bu hayatı kaygılarım yönetiyor resmen. Bazen deli cesaretiyle bazı olayların içine atlıyorum yanımda destek olanlarım varsa kendime güvenip bir şeyler yapıyorum ama artık yalnızım ailem var sadece hayatımda. Üst üste çok şey yaşadım daha da zorlaştı her şey benim için ve kaygılarınla barışmak istiyorum. bu kadar detaylı yazmamın sebebi terapiye ayıracak bütçem yok kitaplar okuyorum araştırıyorum ama olmuyor söylediğiniz her kelime benim için çok kıymetli