Psikoloji Kategorisi

Derealizasyon ve Panik Atakla Mücadele

Galiba çocukken de derealizasyon hastaydım ama başta bir tık yoktu yaş aldıkça hastalığım aklımı kaçıracakmis gibi yapıyor beni ve insanlara kolay bağlanıyorum ve panik atak beni öldürmek istiyor ve kendimi hiç bir aey husedemiyorum ne insan ne hayvan ne bir cisim ve içimi alan bir korku oluyor ve yemek bile yiyemiyorum bazen bu durum yüzünden hiç bir şey yapamaz oldum genede normalmis gibi yapıyorum ve ne kadar istesemde uyuyamıyorum zorla uyanıyorum zorla uyuyorum

Yas sürecini nasıl atlatırım ve bunu nasıl kabullenirim?

Merhaba. Ben bu yaşıma kadar babama çok bağlıydım. Hatta ona bir şey olur korkusuyla her gece seni seviyorum demeden uyumazdım. Maalesef ki babamı bu geçen mayıs ayında kaybettim. Aslında farkındayım. Herkesin gideceğini, bunun sadece benim babamın başına gelmediğini biliyorum fakat kalben kabullenemiyorum. Bunun dışında Hiç evden çıkmak istemiyorum. Ama evde durmaktanda bunalıyorum. Bir şeyler yapmam gerek ama ne yapacağımı bilemiyorum. İçim daralıyor. Her konu hakkında o kadar kaygılanıyorum ki. Her şey hakkında çok düşünüyorum. Ya bir şey olursa ya kötü bir şey olursa diye tüm günümü zehir ediyorum kendime. Kendi kendime paranoya yapıyorum. Eskisinden çok sinirliyim. Ama gerçekten sinir düzeyim çok fazla. Kendime zarar vermiyorum fakat bir şeyleri fırlatıp kırma isteği oluyor. Bunu tamamen nasıl aşacağımı bilemiyorum. Mantıklı bir insan olduğumu biliyorum. Hatta çevremdeki herkesten daha güçlü olduğumu da biliyorum psikolojik olarak. Kendimi güzel geliştirdim. Ama babamın bu durumu beni çok sarstı. Dışarıdan çok iyi görünüyorum fakat içimde neler koptuğunu sadece ben biliyorum. Dediğim gibi bazen bu durum bana çok acı veriyor. Bazen de hiçbir şey hissedemiyorum duygu olarak. Neden böyle anlamıyorum. Babamla ilgili bir konuda da diğer insanlarla konuşmak istemiyorum çünkü zor geliyor. Vefat etti derken bile yüreğim acıyor. Lütfen bunu gerçek anlamda nasıl aşabileceğime hayatımı kendim için nasıl kolaylaştırabileceğime dair bir öneri sunun. 🤍 Sevgilerimle.

Her gün kabus görüyorum

43 gündür sürekli kabus görüyorum ve daha önce böyle olmamıştı neden böyle bilmiyorum hergun kâbus görüyorum ve bu durumdan kurtulamiyorum gördüğüm seyler daha çok aile ile ilgili çatışma daha önceki bıçak hırsız kaçırılma hayvan saldırısı genelde gün içinde de ne oluyorsa ne yapıyorsam rüyama giriyor ama başka bir şekilde korkunç gerçek dışı varlıklar da görüyorum rüyamda . ve baya dir uzun bir süre bu durumu yaşıyorum. kaldiramiyorum rüyalarda telefon görüşmesi daha çok ve ağlamak gülmek daha çok kovalama kaçma köpek kedi tarafından saldırıya uğrama kolumun yaralanması kopması annemin sarması yakalanma gibi vsvsv bazende normal rüyalar ama hergun 2 3 tane kabus görmek beni yoruyor uyku düzensizliğim bazen iştahsızlık ta yalnızlık gülme sorunları biraz arttı yani şu şekilde aklıma bazen komik anıların gelmesi çok hayal kurma uyurken rahat duramqmq qyaklari sallamq tam uykuya dalacakken ani refleks bacaklarda ve tirreme baya sıcaklık tabi basıyor daha önce panik atagim da vardı ama geçti ilaçları kullanırken düzelmiyordu bıraktıktan sonra düzeldim ve ben artık kabus görmek istemiyorum her gün rüya kabus görmek normal mi bu durumdan kurtulmak istiyorum ve baya uzun süre devam oldu 43 günden fazla hergun kâbus görmek ilaçlarla her hangi bir tedavi yöntemi bana saçma geliyor en azından napmam gerektiğini lütfen söyler misiniz bu durumu çözmem için tam yeni bir başlangıç yapmak istedim ve bu oldu korkunç rüyalar görmek istemiyorum ve uyku duzenim yok .

Platonik olduğum kişiyi unutamıyorum

Önceden platonik olduğum biri vardı dayanamayıp açılmıştim bana karşı bir duygusu olmadığını öğrendim çok üzüldüm işin tuhaf yanı ben söyledikten sonra sözümün olduğu gün bana mesaj atmisti annesi ve ablası ile konuşuyorm normalde annesi itiraf etmişti seni çok söyledim ona ama o istemedi tabi benimde duygularimdan haberi yok . şuanda da evliyim ama ara sıra aklıma geliyor bazen eşime haksızlık ediyor gibi hissediyorm genellikle eşimle kavgalı olduğumuz günlerde aklımdan çıkmıyor acaba olsa neolurdu falan diye budurumdan kurtulmak istiyorum artık eşimi de çok seviyorum ama asamiyorm onunda sevgilisi var isin kötüsu ben evli iken kendisininde sevgilisi olduğu halde arkadasima beni sormuş bunu öğrendikten sonra yoğunlaştı. Biraz uzun oldu k bakmayın içimi dökmek istedim 🙄

Dürtüsel olabilir miyim?

Çok yorgunum çok üzgünüm insanlar beni uyarsada ben hala aynıyım değişemiyorum dürtüsel hareketler sergiliyorum düşünmeden hareket ediyorum tanıdığım bir psikolog dürtüselsin dedi öneriler verdi fakat ben hala aynıyım bu gerçekten çok yorucu hayatım o kadar etkileniyorki davranışlarım yüzünden hatta çoğunlukla derslerimede olan zararını görüyorum asla yoluna koyamıyorum söylenenleri etrafımdaki insanlar beni yanlış tanıyor sürekli değişkenim yaşadığım bu durum beni sürekli mutsuz gösteriyor

Hayatımdan tat alamıyorum her şey anlamsız geliyor

Hayatımda öyle çok ciddi sorunlar olmamasına rağmen, mutlu olmayı beceremiyorum. Şükür etmem gereken çok şey var ama yapamıyorum hep pürüzlere takılıyorum. Her sabah uyandığımda güzel ailemle, hayata mutlu bakıcam diyorum olmuyor gün içinde ufak sorunlar çıkınca yine mutsuza bağlıyorum. Hani olur olmadık boş sebepler dahil. Ve bunlar gözümde çığ gibi sorunlar göründüğü için hayatımın tatı yok gibi hissediyorum. Yardım lütfen😑

Takıntılarımla nasıl başa çıkabilirim?

Çok fazla değil ama sayma takıntım eşitleme takıntım var aklıma istemsizce anlamsızca gelen düşünceleri durduramıyorum aynı şey sürekli gelip duruyor örnek adak yaptım her şeyde adak adak geliyor aklıma yap yap diye ses olarak değil belirtmek isterim . Ve yaptığım hiç bir şey den emin olamıyorum kendime güvenim hiç yok sinirlendiğimde hemen ağlıyorum en rahatsız edici özelliğimde bu bundan nasıl kurtulabilirim

Özsaygımı yitirmiş durumdayım

Kendimi ** gibi hissediyorum. Bu ifadeyi kullanmak istemezdim ama kendimi başka türlü ifade edemicem. Suratım maymun gibi . Kendimi hiç sevemiyorum sürekli aşağılıyorum kendimi . Bazen düşünüyorum bu suratı görmeye nasıl katlanıyorlar diye. Çok kızgınım kendime. Öz saygımı yitirmiş durumdayım . Öze dair hiçbir şey yok bende. Özgüven, özsaygı, özşevkat, öz bakım . . Hepsi o kadar eksik ki Bunlar olmayınca kendimi geliştiremiyorum tabi. Artık böyle yaşamak istemiyorum. .. Bu durumdayım işte. Ne yapmamı önerirsiniz? Aslında burdan yazmak bir çözüm olmuyor maalesef herhangi bir değişim olmuyor. . Benim konuşmam, anlatmam gerekiyor ama onu da yapamıyorum işte

Sağlığım hakkında sürekli endişeleniyorum

Merhabalar ben bu sene başında yaşamaya başladım bu kaygıyı ondan öncesinde hiçbir sıkıntım yoktu son zamanlarda sadece sağlığım hakkında endişe duyuyorum vücudumun nerdeyse her bölümü için doktora gittim hepsinde de sonuçlarım temiz ama tekrar ufak bir ağrı hissetsem hemen kaygılanmaya başlıyorum doktorlar yanlış baktı diyerek tekrar randevu almak istiyorum geceleri de korkumdan uyuyamıyorum sabahlara kadar oturuyorum gün içerisinde de uykusuzluktan hiçbir aktivite iş vs. yapamıyorum hobilerime vakit ayıramıyorum ailemden sürekli onay almak istiyorum (burası ağrıyor bir şey olmaz değil mi diyerek) kendimi sakinleştirmeyi deniyorum ama o da kısa süreli etki ediyor kafamın içinde sadece sağlığım hakkında düşüncelerim dönüp duruyor

Yeni bir ilişkiye hazır mıyım, değil miyim?

3 yıllık bir ilişkim oldu. Narsistliğe maruz kaldım. Manipüle, yalan, güvensizlik, kukla muamelesi yani bir ilişkide olmaması gereken herşey vardı. Üzerine bir de aldatıldım. İlişki bittikten sonra gözüm açıldı. Tekrar dönmek için çok uğraştı ama sevgim olmasına rağmen yenik düşmedim. Çünkü hayatımda ilk kez bir duygu olarak mide bulantısı yaşadım. Tiksindiğimi soğuduğumu hissettim ve tabi birde böyle bir şeyi gururuma yediremedim. İlişkiyi bitirdikten sonra kendime zaman ayırmaya ve bu duyguyu en az hasarla nasıl atlatabilirim diyerek daha fazla sosyalleşerek bir nebze üstesinden geldim. Sadece kendimi inanılmaz yorgun hissediyordum. Sonra herkes gibi kendine bir şans ver diyip, Hayatıma birini alabilirim zannedip sadece 2-3 günlük konuşmalarda kalan flört bile denilemez bence böyle bir durum yaşadım. Bunu yaşadıktan sonra hazır olmadığımı anladım. Bu süreçte tabi eski sevgilimin git-gel yapıp kendini hatırlatmaları oldu. Belki de bu yüzdendi bilemiyorum tek bildiğim gerçekten hazır olmadığımdı. Ama aradan artık 5 yıl geçti. .. 5 yıl içerisinde eğitim hayatım, kariyerim, derken kendime zaman ayırdım dinlenmek istedim. Bu süreçte baya saldım kimseyi hayatımda istemedim. Artık daha iyiyim yani kısmen güvensizlik duygumu henüz tam anlamıyla aştığımı düşünmüyorum sadece. Şuanda denemeler yapıyorum tabiri caizse ama devam ettiremiyorum. Eskiye dair bişey kalmadığına eminim. Sadece acaba beni yeniden heyecanladıracak birine mi denk gelmeyi bekliyorum. Yada yalnızlığa alıştığım için mi hayatıma kimseyi alamıyorum bunu çözemiyorum. . Eğer yalnızlığa alışmaksa bunu nasıl aşabilirim? Yardımcı olursanız sevinirim. Teşekkür ederim.