Psikoloji Kategorisi

OKB BOZUKLUĞU

Ben Okb başlangıcı olan bir hastaydım lustral kullandım sonra doz arttırdık ardından ben kafama göre arttırdım iki yıldır geçmiyor acaba sınırda kişilik bozukluğum da olabilir mi sürekli erkek arkadaşımı düşünüyorum ve beni bırakırsa ölecekmiş gibiyim başka hayatımda var odaklanamıyorum kaybolmak istiyorum beni kimsenin tanımadığı bir yere o kadar yalnızlaştım ki ayrıca içtiğim ilaç artık işe yaramıyor bugün boğazım düğümlendi sonra bana mesaj atıınca keyfim yerine geldi. Sabah günaydın yazmayınca yataktan kalkmak veya yemek yemek istemiyorum ama onun yanımdaykende sürekli kaygılıyım her hareketini merak ediyorum çok saçma biliyorum ama bunu kontrol edemiyorum yoruldum. Ani çok ağlıyorum sonra bir konu oluyor hoop kahkalar atıyorum sonra telrar aklıma geliyor ağlıyorum ben ne yapacağım dayanamıyorum

Neden şansızım?

Sürekli şansız olduğumu düşünüyorum. Ve hayatımda hep şanssızlıklar yaşıyorum . İyi arkadaş gruplarına düşmüyorum. Şansıma hatalı yerlere denk geliyorum. Hep kötü olumsuzlukları çekiyorum. Kendini gerçekleştiren kehanet gibi kötüyü çektiğimi düşündüm ama bazı somut şeylerdenden sonra şansım nasıl iyi olur bilmiyorum. Çalışırsam bazı şeyleri başarma olasıklarım var ama benim şansıma kesin aksilik çıkar gibi sürekli kötümser bakıyorum tecrübelerimden dolayı. Benden başka insanların işi rast gider ama ben aynı şeyi yapsam şansıma bişey olur kötü olur diye düşünüyorum sürekli

Depresyondan nasıl çıkabilirim?

Yaklaşık 3 aydır psikolojim 0 hiç bir şeyden zevk almıyorum hep yalnız sessiz ve ışıksız yerlerde kalmak istiyorum ve en ufak bir iş yaparken bile müzik koyuyorum düşüncelerimi susturmak için ama kafamdakiler susmuyor yani öyle bir hayal kırıklığına uğradım ki ne yapsam geçmiyor uyku düzenim yok sabahlara kadar uyumuyorum tüm günüm yatakta geçiyor bir şey yapcak halim yok ne yapmalıyım çok yoruldum?

Anksiyeteyle başa çıkma yöntemi

Ben 1 senedir misol ve zestat kullanıyorum en düşük dozdan başlamıştı ama bendeki anksiyete bitmeyince ilacın dozunu arttırdı ben kendim gözlemledim bende hiç bişey değişmedi çünkü bu anksiyeteme iyi gelmiyor sürekli uyku uyuma ihtiyacı hissediyorum ilacı bırakmak istiyorum bırakırkende mide ağrısı çekiyorum sürekli geleceği düşünüyorum ve kalp çarpıntısı arada oluyor bir de sinirlilik hali var günlük hayattan zevk alamıyorum aileme ve eşime karşı sevgim azalıyor ne yapmalıyım bilmiyorum

Tahammül edememe, ani öfke patlamaları mı nasıl dizginlerim?

herkesle çok iyimser güler yuzlu sürekli alltan alan pozitif bakan empati kuran ve fazlasıyla fedakarlık yapan bir insanım (öyle mutlu hissediyorum). ama çocuklarıma ve eşime karşı onların sakın uyumlu olmadığı zamanlarda onlara tammul edemiyorum onlar benden sürekli bişey yapmamı isteyince bende yok diyorum (özellikle çocuklar). Hayla ısrar edince bağırıyorum sinirlenip . sonrada çok pişman oluyorum. Birde çok acele yapıyorum her işi yavaşliga tahammülum yok ve o an kim çıksa karsima oyuzden çok yoruluyorum. bir daha bişey yapasim gelmiyor artık kaybetme korkusu yaşıyorum sürekli endişe duyuyorum. Sevdigim insanları kaybediyorum yavaş yavaş vefat ediyorlar. arti olarak Deprem geçirdik . sürekli kaybetme korkusu yaşıyorum her han cocuklarin eşimin üstüne tittiyorum 5 dk geç kalsalar hemen aklıma kötü kötü şeyler geliyo ve bu yuzden sanirim geceleride artık uyuyamıyorum

Anksiyete ve Konfor Alanını Terk Edememe

Anksiyetem var ve konfor alanımdan çıkamıyorum dışarı çıktığımda hemen bitsin de eve geleyim diye düşünüyorum ya da işte yine nefes darlığı baş dönmesi olur mu diye tedirgin oluyorum bu zamana kadar herhangi aşkla ilgili bir ilişkim olmadı ve hep bu durumdan da kaçınıyorum yine konfor alanımdan ayrılmak istemiyorum 20 yaşındayım ve bu durum hayatımı çok zorlaştırıyor beni mutsuz hissettiriyor bu

Metroda tramway da panik atak

merhabalar son birkaç aydır huzursuz ve mutsuz hissediyordum metroda tramvayda vs çok sık olmayan ama ara ara bir kere çarpıntıyla birlikte gelen nefes darlıgım oluyordu bi gün asiri bel agrısı ve mide bulantısı sikayetiyle hastaneye gittim doktor röntgen istedi röntgeni çektirirkende asiri çarpıntım ve nefes darlıgım oldu bana astımım olabilecegini söyledi uzman doktora gittigimde ilaç kullanmaya basladim ilacı aldıgım günün sonunda nefes darlıgım daha çok artmaya basladi ve ilacın yan etki yaptıgını düsünüp strese girdim çok mutsuz sürekli yatmak istiyordum nefes alamıyordum moralim bozuluyodu aglıyordum yemek yemek istemiyorum bir hafta içinde bes kilo verdim doktoruma tekrar gittim durumu anlattım daha kolay bi tedavi uyguladı ilaçlarımı kullandıgım süre boyunca yine devam ediyordu zamanla ara ara olmaya basladi yirmi gün sonra tekrar kontrole gittigimde göğsümde baskı agırlık sıkısma acılı agrılı oldugunu söyledim ve bana ilk verdigi ilaçları kullanmamı söyledi şuan onlara devam ediyorum ama göğsümdeki agrı sıkısma baskı ara ara yine oluyo sizce bu panik atak mı yoksa astım mı

mervbrdd

Uzun zamandır depresyondayım ve çıkamıyorum

Depresyon tanısı almıştım doktorumdan. İlaç kullandım terapi aldım. Terapileri tamamladım bu süre zarfında daha iyi hissetsem de bitirdikten bir süre sonra eski boşluğa düştüm. Gün içinde hiç dışarı çıkmak istemiyorum, öz bakımımı yapmak bile çok zor geliyor. Hiçbir şey olmasa bile kendimi üzecek bir şeyler yaratıyorum. Kendimle ilgilenmediğim için mi bilmiyorum kendimi hiç kadın gibi hissetmiyorum. Arkadaş edinmekte veya arkadaşlıklarımı sürdürmede çok zorlanıyorum. Beslenmem dahil her şey çok bozuldu. Fiziksel ve mental açıdan tamamen sağlıklı biri olmayı çok istiyorum.

Kafamın içindeki yetersizlik duygusundan nasıl kurtulabiliriz?

Merhaba,7 yıl önce hiç istemediğim bir üniversiteyi bitirmek zorunda olmaya başladığım günden beri içimi kemiren huzursuzluk ve öfke ile hala yoluma devam ediyorum. Arkadaş ve aile çevrem nispeten başarılı olduğunu düşündüğüm,kendilerini geliştiren,değiştiren insanlarla dolu. Bense hiçbir şeyi başaramayan, yıllardır değiş(e)meyen, giderek daha olumsuz ve karamsar olan, kendime iyi gelecek şeyleri bilemeyen, umutsuz, hayal ve istekleri olmayan, biriyim. Kendime olan saygımı kaybettiğimi görüyorum ve bu durumdan korkuyorum. Çabalamak veya çalışmak benim için dünyanın en zor işi gibi geliyor. Kafamın içindeki kendi isteklerimden çok; ailemin mutluluğunun daha önemli olduğu düşünücesinden nefret ediyorum. Bazen bu durumu dile getiriyor sonrasında pişman olup kendimden daha fazla ödün veriyorum. Çevremdeki çoğu kişinin hayatın iyi, kötü durumana karşılık toparlanma çabalarını takdir ediyorum ancak benim bunu yapamayıyor oluşumdan dolayı kendime olan nefretim her sene artıyor. Kafamın içinde beliren 'sevmek kendinden taviz vermek' ile 'kimseyi memun edemezsin, etmekte zorunda değilsin. ' düşünceleri ile çatışmaktan yorulduğumu hisediyorum. Bir yerden mi başlamalıyım yoksa kaydığım yerden mi devam etmeliyim? Bununla nasıl başa çıkabilirim?

zpelin

Kaçıngan bağlanma stiline sahibim ne yapabilirim?

Ailemle ilgili yaşadığım travmalar ve sonrasında özel hayatımda ilişkide yaşadığım travmalar sonucu kendi kabuğuma çekilme, yalnızlaşma, duvar örme ve kimseyle bir bağ ilişki kuramama durumum var. Hayatıma kimseyi alamıyorum. 1-2 gün konuşma sağlayıp sonra silip atıyorum. Soğuma yaşıyorum. Birinin bana duygularını açması samimi gelmiyor. Sadece elde etmek için çaba sarf ediyor gibi geliyor ve bu durum beni tedirgin ettiği için uzaklaşıyorum. Belki gerçekten samimi ama ilk başta böyle düşünemiyorum duygularında samimi olabilir mi? sorusunu soramıyorum. En ufak beni gerginliğe sürükleyen durumlarda kestirip atıyorum. Bununla mı uğraşıcam diyorum kendi kendime. Aslında kendimi strese sokmamak, kendimi mutlu etmeye çalışmak beni huzurlu hissettiriyor. Ama ben galiba biraz fazla abartıyorum bu durumu. Çünkü bu durum beni yalnızlığa sürüklüyor. Bir yanım bir ilişkide olup sevmek-sevilmek duygusunu yaşamak istiyor. Bu durumda ördüğüm duvarları aşamıyorum. Bir başkasının da aşmasına izin vermiyorum. Ben bu duvarı aşmak istiyorum. O tuğlaları tek tek de olsa zamanla da olsa yok etmek istiyorum. Bu konuda ne yapabilirim. Yardımcı olursanız sevinirim. Teşekkür ederim.