Psikoloji Kategorisi

Boşanmak istiyorum ama gidemiyorum neden bilmiyorum kaybolmuş gibiyim. Kendimi yolumu nasıl bulabilirim?

Eşim yıllarca yurtdışında çalıştı bundan öncekilerde gönlüm yoktu gitmesine ama birşeyler yapabilmek adına konuşup ikna ederdi. Artık eşim son üç gidişinde bana yalanlar söyleyerek vallahi gitmeyeceğim diyerek uçağa bineceği gün ben gidiyorum deyip çıkıp gidiyor bu durum benim zoruma gidiyor senelerce ağladım peşinden iki çocukla doğumda bile yoktu yanımda. Ve ben yine ona geldiğinde iyi davrandım galiba bundan çok yüz buldu. Eşim son gidişinde de aynısını yaptı benim gitmem lazım deyip eşyalarını hazırladı ve ben onla tartıştım gitmemesi için. Yüzüğü çıkarıp eline verdim. Boşanmak istediğimi söyledim. Bunların karşısında hiçbir yere gitmeyeceksin beni de boşayamazsın deyip aldı çantasını sırtına bekleyeceksin benim geleceğim günü dedi. Büyük kavga ettik ve ben yolcu dahi etmedim. Koltuktan dahi kalkmadım. Giderken de ahım seni tutacak dedim. Gözleri dolup evden gitti çocuklarıyla BİLe veda etmedi kaçar gibi gitmem gerek ses. Ne sıkıntın var dediğimde söylemez hiç. Ben onu imana gibi karşıma alıp çok kez konuşmaya çalıştım hep yalan yapacağım deyip yapmamalar vaatler ama yalandan hersey . Bir hayal dünyası var yapacağı şeyleri yapacağım deyip acayip ikna etme beceresi sergiliyor seni buna inandırmak için. Her neyse gideli bir hafta olacak hiçbir aramasını açmadım. Çocukları görmek istiyor. Mesajlara bakıp çıkıyorum yanıtlamıyorum göstermiyorum. Çocukları ve beni asla düşündüğünü düşünmüyorum hep sizin için yapıyorum ne yapıyorsam diyor ama ortada fedakarlık ettiğini hiç görmedim bile . Onca sene ben cektim her sıkıntıyı el kapılarında muhtaç oldum herkese umursar gibi yaptı ağladı zırladı sizin için dedi bekletti beni yıllarca. Şimdide ben tiksiniyorum yaptıklarından da yapacaklarından da. Hiçbirşeyini istemiyorum. Benim hayatımı çaldı duygularımı senelerce duvarlarla konuştum geceleri ağladım gündüzleri hem anne hem baba oldum. Bunları hak etmedim hiç. Onun gibi kaçmadım. Şimdi boşanmak istiyorum. Ama kafam çok dolu karar veremiyorum. Önümü görmeden bir yola atılamıyorum. Bana bu konu da yardımcı olur musunuz? Ben neden bırakıp gidemiyorum? Boşanmak cozum mu? Boşansak acılarım diner mi?Çocuklarım mutlu olur mu diyorum ama çocuklarım bana bağlı büyüdü hep. Çocuklarım bir gün bana senin yüzünden biz bu hayatı yasamak zorunda kaldık deyip benden kaçarlar mı? Eşim hiçbir zaman iyi bir baba iyi bir eş olmayı başaramadı dövdü sövdü kırdı ama hep ikna etti beni. Destek aldım üniversite okuyan biri olarak bunları yaşadığına inanamıyorum nasıl destek almazsın dedi hiç bunları yaşayıp. Hani büyükler der yA kol kırılır yen içinde kalır. Bu baskılarla büyüyüp aman ailem duymasın eşimle yüz yüze geliyorlar sen unutursun ama ailen unutmaz diyerek yıllarım çalındı. Bana yardımcı olun lütfen yolumu bulamıyorum kaybolmus gibiyim…

İstemediğim halde kötü şeyler düşünmeyi nasıl bırakabilirim?

Geçmişte yaşadığım olaylar beni çok etkilediği için her ne kadar unutmak istesemde başaramıyorum(örn: aldatıldım. .)sürekli bunu yaşamıyorum ama çoğunlukla aklıma geliyor hayatım çok sıkıcı okul ve ev arasında geçip gidiyor sınava tekrardan hazırlanıyorum evin içinde problem hep oluyor annem ve babam arasında ama barışmaları uzun sürmüyor ya da evde biri hep hasta bir yandan da kilo problemi yaşıyorum özgüven sorunum var kendimi başarılı hissetmiyorum iyi bir partner olduğumu düşünmüyorum(çirkin hissediyorum fotoğraf çekilmekten hoşlanmam bazı günler çirkin olduğum için buluşmakta istemiyorum ) ilişki hayatım çok karışık(eski sevgilimle konuşuyorum) arkadaş çevrem çok azaldı sosyal değilim (benim yüzümden değil onların bana yalan söylemesi yüzünden beni kıskanç hareketleri yüzünden bana kötü günde destek olmadıkları için. .. ) anlatıcak çok şey var ama artık anlatmaktan çok yoruldum😂 ama şunu söylemek istiyorum geçen seneye göre daha olgunum daha mantıklıyım bazen mantıklı bazende saçma hareketlerim oluyor kabul ediyorum

İlişkisel OKB yaşıyorum

merhaba ben ilişkisel okb yaşıyorum. çok zor zamanlar geçiriyorum sevgilime her şeyi anlatma dürtüm var buna engel olamıyorum artık kendi özel alanım ne ne değil bilmiyorum. eski flörtüm hakkında bazı şeyler geldi aklıma ve o anlar rahatsız olmadım şuan nasıl o anlar rahatsız olmadım? diye kendimi suçlayıp bitiriyorum sevgilimede anlatamam ayrılırız büyük ihtimal nasıl yenicem nasıl aşıcam bunu yanlış olan bir şeyi anlatmak zorunda mıyım? (düşünceler ve hareketler sadece beni etkiliyor kimseyi değil düşündüğüm kişi ile bir iletişimim yok fakat hareketlerim ve düşüncelerim yanlış)

Düşüncelerden şeylerden suçluluk duyma

düşündüğümüz şeylerden suçluluk duyma sebebimiz nedir? özellikle obsesif kompülsif bozukluk yaşayan birisinde. diyelim ki tabu bir düşünce düşündü fakat sevgilisi var o an rahatsız olmadı şuan hatırladıkça nasıl rahatsız olmadım diye kendini suçluyor ve ayrılık sebebi olarak görüyor. ilişkisi olan insanların özel alanı ne olmalı? her şeyi anlatmalı mıyız kafamızdan geçen. bu düşüncelerin ve hareketlerin kimseyi etkilememesi (yalnızca ben) bizi suçlu yapar mı?

Sosyal anksiyeteyi nasıl yenerim?

bir ortamda utanmamak rahat davranmak istiyorum ama olmuyor bundan nefret ediyorum hayatı kaçırıyorum bu durum beni çok etkiliyor arkadaşlık aşk çok yoruluyorum ben bunu aşmak istiyorum ama çok kırılgan biriyim insanların dediğini çok kafaya takıyorum bir sporla ilgilenmek istiyorum ama bu olay izin vermiyor ailemlede doğru dürüst iletişim kuramıyorum sürekli içime atıyorum bende artık diğer normal insanlar gibi rahat olmak istiyorum

Her şeyi tane tane anlatıyorum

Her şeyi tane tane anlatarak insanları sıkıyorum. Bi süre sonra insanlar bana kızarak bakıyor ya da boş bakıyor. Bu durumu ne zaman yaşasam hayata küsüp bi süre kendime gelemiyorum. Faz yavaş konuşup Türkçeyi gereksiz derecede iyi kullanıyorum, hiç hata olmadığı için makine gibi mi geliyor insanlara? Bu gerçekten bi sorun mu? Eğer öyle ise ben bu sorunu nasıl aşabilirim? Teşekkür ederim şimdiden görüşünüz için

Hayatımdaki belli döngülerden nasıl çıkabilirim

Hayatımda kendimi bildim bileli belli tekrarlı döngüler yaşıyorum. Bunların öğrenilen geçmişten gelen şeyler olduğunun farkındayım. Bunları fark etmekle başladım sonrasında değiştirme yolunda adımlar atıyorum. Psikoloji okumaları yapıyorum ve dinliyorum. Genelde ilişkilerimde fedakar güler yüzlü ve kim ne derse inanan bir yapım vardı. Hatta öyle ki bu yapı zamanla yaşadıklarımın da etkisiyle bana defalarca büyük hata yapan eski sevgilimi defalarca affedici olmakla orayı iyileştirmek bu özür dileyen ağlayan değişeceğini söyleyen başı sıkıştığında hep yalana başvuran suçu ortaya çıktığında beni kötü gösteren birini hala sevebildiğimi fark etmemle başladı. 10 yıllık ilişkim bitmişti aldatılmıştım hayatıma 4 sene kimseyi almamıştım. 4 sene sonunda o kişiyle tanıştım. Görünürde çok iyi işinde gücünde kendinden emin ahlakı dini anlamda yüksek biriydi zamanla etkilendim. Tüm travmalarım bu ilişkide patladı. Onu büyük hatalar yapmasına rağmen defalarca affettim. Resmen gitmem gereken yerde kalmak için savaş vermişim şimdi anlıyorum. Kendimden öyle büyük fedakarlıklar yaptım ki. Kendi merkezimden kaydım. Sevgiyi böyle öğrenmiştim belki de. Tabi bunları o duygusal yoğunlukla fark edemiyordum. Ne kadar çabalarsam affedersem kendimden ödün verirsem o kadar sevilirim sandım. Hatasını fark etmesini özür dileyip gönlümün alınmasını beklediğimde hatta tepkimi ortaya koyduğumda aksine ortamı şenlendiren sanki ortamı bozan benmişim gibi gösterip üstüne bir de suçlanan terk edilen ben oldum. Biliyorum evet yaralandığımız yerde kalıp iyileşmeyi beklemek. Sevilmek için kendinden ödünler vermek aslında hala orada kalmak, beni üzebilirsin sana bu hakkı veriyorum demekle aynı anlama geliyormuş. Bu döngülerden çıkınca sakin bir zihinle düşününce her şey aslında ne güzel anlatmış kendini de ben okuyamamışım o an. Sonunda o döngüye geri dönmedim elbette, aradan 1 sene geçti kendime döndüm aslında, ama zırhımı giymiş oturuyorum köşemde ve biliyorum hayat böyle bir yer değil. Ama ne yapayım yaralanmaktan yoruldum. Kendimin eksik yaralanmaya müsait yerlerini onarmadan çıkamam oradan. Şimdi bu ilişkide öylesine tükenmiş kendimden geriye güzel hayaller kuran ama ne enerjisi ne cesareti olan bir ben kalmadı. Ne istediğimi değil ama ne istemediğimi çok iyi biliyorum. Kendi hikayeme gölge düşmesin diye çabalayacağım. Bu döngüleri fark etmek yetmiyor elbette o kişi dönüp geldiğinde yine inanmak yine yenilmek de var çünkü değişmiş olduğunu söylüyor ama insan öğrendiğinden vazgeçmesi değişmesi çok zor bunu ben de yaşıyorum ben bunların olmaması için kendim için ne yapmalıyım

Sanırım kabızlığım psikolojik nasıl aşarım

Merhabalar 5 yıldır ilaçla tuvalete çıkıyorum ama başlangıcı biraz ironik köydeki yer tuvaletine yapamamam üzerine olmuştu ki sebebi tavanında ahşaplar ve örümcek ağları olmasıydı ama illaki genetikte de vardır şimdi ise ilaç bağımlılık yapmış olacak ki çıkamıyorum ama kendimi de kasıyorum yani afedersiniz anüsümü özellikle çünkü acıyacak ya da asla çıkamayacağım sürekli böyle olacağım korkusu oluyor ve çevrem bunun psikolojik olabileceğini söylüyor nasıl yenebilirim? Antidepresan kullanmayı da hiç istemiyorum aslında ama bilemiyorum siz ne önerirsiniz acaba

İyileşme süreci biter mi bitince ne olur?

Merhabalar, ben uzun zamandır kişisel gelişimime odaklanmış durumdaydım aynı zamanda psikolojiyle de ilgileniyorum travmalarımla yüzleştim üzerine düşündüm gecmisimde hatırlamak bile istemediğim şeylerle yüzleştim affettim sınır koymayı öğrendim özgüvenimi geliştirdim çok kötü hissettiğim anlar vardı kendime iyi gelmek için elimden geleni yapıyordum kendimi sevmeyi öğrendim kısaca iyileşme sürecindeydim sonra ara verdim bir kaç gün psikoloji hakkında bir şeyler öğrenme isteği eskisi gibi yoktu karşıma çıkan şeyleri okuyordum yine ilgim var ama şu an eskiden yaptığım şeyleri yapmıyorum ve iyi hissediyorum sınırlarım var devam ettiriyorum kendimi seviyorum şefkat gösteriyorum geçmişimden kaçmıyorum bu iyileşme sürecinin bittiği anlamına mi geliyor bittiyse sonrasında ne var peki?

Geçmiş ilişkilerimdeki insanları stalklamayı nasıl bırakırım?

Ben geçmişte flört sevgili vs olduğum insanları stalk yapıyorum çevresinde tanıdığım kişileride aynı şekilde stalk yapıyorum. Merak ediyorum. Hayatlarına biri girince ufak bir kıskanma hissediyorum. Biri bile geri yazsa devam edelim dese asla da devam etmem . Ama geçmiş defterleri onları stalklamayı nasıl bırakırım bilmiyorum. Niye bu kadar merak ediyorum niye bırakamıyorum niye onlardan bir iz devam ediyor hayatımda numaralarını Bile zor sildim telefonumdan. Bu durumdan ben nasıl kurtulurum? Bunun sebebi tam olarak ne ?