Psikoloji Kategorisi

Sürekli kötü düşünme ölümü düşünme

Sürekli kötü düşünüyorum aklımdan ölüm çıkmıyor araç kullanırken karşı şeritten gelen araçın bi anda önüme fırlayacağını kaza yapıp öleceğimi düşünüyorum yolda yürürken binanın altında kalıp ölebileceğimi düşünüyorum sürekli böyle senaryolar oluşuyor kafamda sadece kendim için değil ailem sevdiklerim için de böyle şeyler düşünüyorum kafamdan ve bu düşünceleri durduramıyorum sürekli kafamın için de böyle şeyler dolanıyor bu durumdan çok rahatsız oluyorum oturduğum yerde uyandığım zaman yemek yediğim zaman her ne is yapıyor isem kafamın için de ölüm senaryoları kuruluyor

Panik atağım tuttuğunda ne yapabilirim?

Atagim tuttugu zaman nefes alamıyorum, çığlık çığlığa nefes alma cabasina giriyorum. Kendime zarar veriyorum sakinlesemiyorum. Ne yapabilirim onuda bilmiyorum. Bu gibi durumlarda etrafima ve kendime cok zarar veriyorum. Bu durumlar benim günlük yasantimida etkiliyor hic kimseyle konusasim gelmiyor. Kendimi bir yerlere kapatıp orda kaybolma istegi bastırıyor icimi. Neler yapabilirim , nasil kurtulabilirim hic bilmiyorum. Bu durumlar kendime olan sevgimi tüketiyor. Napicam?

mervebugdaci5

Kaygı ve stresi nasıl yönetebilirim eskisi gibi mutlu umursamaz nasıl olurum

Panik atak ve anksiyete tanısı konulmustu halk dilindeki hastalık hastalığı da olmuştum ve bunlari yoğun yaşadığım dönemde ölüm korkusu gelmişti hep sonra ölümü düşünür araştırır oldum o günden sonra birdaha hic aklımdan çıkmadı ve bu hergun kötü hissetmeme sebep oluyor depresyon a girdiğim zamanlarda olmuştum çok kötüydü uykuya dalmakta güçlük çekiyorum artık çok keyif almıyorum sevdiğim şeylerden iyi hissetmek hayatımı bir duzene oturtmak mutlu olmak ve bukadar kaygilanmamak herşeyin en kötüsünü düşünmemek fiziksel bazı şeyleri yaşamamak istiyorum bunları neden yaşadım ve nasıl baş edebilirim

Sosyal fobi, anksiyete ve obsesiflikten nasıl kurtulabilirim?

kendimi Bildim bileli devam eden bir sosyal fobim var insanların içinde rahat edemiyorum kendim gibi olamıyorum kalabalık ortamlara girmek istemiyorum bununla beraber kaygı bozukluğum mevcut pozitif hissettiğim anlar çok nadir algılarımın da kapandığını düşünüyorum bazen en kolay şeyi bile yapamıyorum ya da unutuyorum özellikle birilerinin yanında çok oluyor en basitinden kapıyı yanlış açıyorum sayı hesabı yapamıyorum salak gibi hissettiriyor maalesef

Duygularımı yaşayabilmem için ne yapmalıyım?

Yaklaşık bir buçuk yıl önce çok duygusal her gece ağlayan sigarayla sabahlayan tanımadığım kişilerini mutluluğuna gülen hüznünü onlar gibi yaşayan biriydim ama ortalama bir yıldır başkalarını bırakın kendim için bile ne taziyelerimde acı çekiyorum ne kriz anlarında korkuyu yaşayabiliyorum. Ayrıca insanlarla sosyalleşebiliyorum ama bir bağ kuramıyorum, daha önce kurduğum bağlar bile koptu. Ölseler umrumda bile olmazlar gibi. Bu durum beni yoruyor, hüznü, korkuyu, sevgiyi yaşayamıyorum ama bu duyguları özlüyorum önceden böyle biri olduğum için mutlu hissediyordum, dokunulmazmışım gibi. Fakat bu artık beni de etrafımdaki insanları da yoruyor. Duygularımı hakkıyla yaşayamamamın altında yatan sebep ne? Tekrar nasıl kazanabilirim bunları?

Yerimde sayıyorum harekete geçemiyorum herhangi bir işte çalışamıyorum

Çok şey var ve destek almam gerektiğinin farkında olmama rağmen maddi durumdan destek alamıyorum maalesef. Yirmili yaşların ortasını geçmiş bir kadınım, bu zamana kadar pes etmezdim çabalardım o çocuk mutluluğum sanki üstümdeydi ama şimdi her şeyi bıraktığım evreye geçmişim yüzümdeki hayata ümit artık yok ve kişisel temizliğimi bile zorla yapar haldeyim. Hâlâ bağımlı olduğum kısıtlı hissettiğim birlikte yaşadığım ailem ve kötü tecrübelerle dolu arkadaşlık, iş, kötü ilişki, aile vs sonrası durduğum evredeyim. O büyülü anlardan sonra kötü günlerde tek bırakılmış hissiyatıyla hayata küsmüşüm sanki. Uyuyamıyorum bir şey yapamıyorum kafa hep dolu alarm halinde sanki. Çok kilo da aldım iyice kendimden nefret ettiğim haldeyim. İşsizlik, kilo, aile, olamayan arkadaşlıklar(her şeyde özeleştiriyi çok yapan biriyim direkt suçlama odaklı birisi değilim), bazen geçmişteki kötü yaşananlar arasında git gel durumu beni çok yoruyor konuşurken daldan dala atlıyorum kafam hep dağınık her şeye geç kalmış hissediyorum işim olsa her şey çözülecek gibi diyorum sözde devlete yerleşmeyi aklıma koymuşken(ki bunu psikolojik halimden dolayı hak etmediğimi bile düşündüm) son raddelerde narsist baba ve bana saygı duymayarak ders çalışmamı engelleyecek şekilde eve getirdiği akraba(her koşulu sunacağız demesine rağmen) ya da bana hayır diyip onlara taviz verdiği şeyler yüzünden başkalarına verilip benden esirgenen şeylerden tartışmaktan kafama takmaktan durakaldım bu sene kpss durumu da kaldı görünüyor. Özel sektörde çoktandır alanım dışında dahil iş arayışına girdim bile ama orası da şu an ses vermiyor. Önceki mobbingli iş tecrübem zaten mevcut. Bir kadın olmama rağmen kendimi erkek çocuk gibi sorumlu hissediyorum babamın borç harç olduğunda bana yansıtılan şeyi ailesine demeyip para harcaması çıkmazında kendi hayatıma da yön veremedim. Hayatımı etkileyecek kararı da sözde benim iyiliğim için babam sundu kabul etmedim gerçekçi olduğumdan başka yere çekti özgüvensizsin dedi yüzüme vurdu daha şimdiden böyle yapıyorsa ilk defa kararsız olmama rağmen düzgün karar vermişim dedim. Karmakarışığım kendimi bildim bileli böyle dağınık uzun yazarım ve dağınık konuşurum konudan konuya atlarım hep öyle derlerdi ama en azından artık kendimi anlatmak istediğimde sadece uzun yazıyorum, konuşuyorum şükür. Etrafın takıntılı dediği, aileme sevdiklerime dahi yapılan her şeyi içerleyip savunan, dili sivri, bahsettiği babasına rağmen babası için bile kendini kötü yapan, babası tarafından arkadaşların işe girdi arkadaşın bile yok kimse seni sevmiyor denilen, genelde dik durmaya çalışan, annesinin bencilliğinden de henüz bahsetmemiş en büyük iletişim sorununu onunla yaşayan, annesi kendisine kızdığında annesi tarafından babasına ilişkisi, davranışları vs ispiyonlanan, çoğu şeyi unutmaya çalışan, 18 yaşından önce mahkemede ailesi için bulunmak durumunda kalan, daha sonra benzer olayda taraflardan birinden şiddet gören ve travması yıllar alan, ailesi tarafından bu durum umursanmayarak destek aldırılmayan hatta olay için suçlanan, bu yaşında hâlâ utanmasa babası tarafından şiddet görebilen kendini güllük gülistanlık etrafa gösteren ailesinin yeri gelince hâlâ küçük kızım dedikleri ama en büyük kızları olup 2. 5 yaşından beri annesini hep savunmasına rağmen annesi tarafından babası ile annesinin arasını bozduğu için suçlanan bir ferdim. (annem kendi ağzıyla 2. 5 yaşından beri aramızı bozuyorsun diyor. .) Özel sektörde mobbing, önceki kötü ilişki deneyimi, kendinden çok verici olan o zamanki hatama rağmen biten arkadaşlıklar, sonradan beni beğenmeyen kötü olaylarımı hicbir zaman dinlemediğini sonradan fark ettiğim, en kötü yaşadığım şeyi anlatmama rağmen destek görmediğim kuzenimin düğününe bile davet etmemesine çok kırıldım her şeye ve şiştim bilmiyorum belki de evdeyim diye artık olumlu şeylere odaklanamiyorum( pek olmamasina rağmen. .. hayal de kuramıyorum imkansiz geliyor)tahammül seviyem çok düştü bir filmi kitabı asla sonuna kadar götüremiyorum. Ailemle çok çatıştığımdan bakın ben adım atıyorum psikoloğa gidiyorum dediğimde zaten ihtiyacın var denilip gülünmesine rağmen de çabaladım kendimi yontmaya çalıştım. Sanırım insan ailesinden böyle dengesiz tavırlar görünce yıkılıyor bir iyi bir kötü. .. Uzakta okurken yetişkin olmadan anlaşılmıyormuş ailesi insanın. Babamın kendi ailesine çizemediği sınır yüzünden çok zarar gördüm gittiğim üniversite hatta şu an atanma durumum dahi etkilendi. Hepsi bana her anlamda karışabiliyor resmen. Suçluyor gibi görünüyorum ama çabaladım motivasyonuma çok balta vuruldu çok kırıldı. Maddi güç de yok dışarı çıkıp kafa dağıtma olayı da güç, sen daha geçen çıktın demeler. .. . Ben yine kendi anne babamı onların da çocuklukları sıkıntılıydı belki derim kabullenirdim ama kitapliklari da kişisel gelişim ve çocuk eğitimleri üzerine doluyken bunlari okumuslarken ona rağmen bana böyle davranmalarını kaldiramiyorum affedemiyorum kafamdan yaptıkları her şeyi uzaklaştırmaya çalışmak da zor oluyor elbet. Başka şehre calismaya gittim uzakta olursam rahat ederim hayatımı daha rahat çizerim dedim arkadaşım kazık attı mobbinge zaten uğruyordum arkamda durmak ne kelime kuyumu kazıp kendi orada kalıp çalışmaya devam etti, ailem gel arkandayız dedi 2 güne yüzüme vurdular. Erkek çocuklarının yüceltildiği babamın tarafından yoruldum o sınırı çekebilmek benim görevim değildi babama defalarca söylememe rağmen benim param benim evim sanane nârâlarından ve birey olamamaktan bu üzüntüm ve sinirim. Karar veremiyorum ne yapmam gerektiğini bilmiyorum kişiliğim sanki oluşmamış. Elime para geçsin geçmesin sürekli borcum var. Gittiğim devletteki psikolog da borderline teşhis sorularından sormuştu bilgim olduğundan fark etmiştim. Kendi anne babamı çözüp kabullenmek istediğimden araştırmalar yapmıştım artik onları elestirebilip kafamı kullandığımdan çünkü. Baksanız en mükemmel anne baba onlar, kendilerini öyle bilirler ara ara da bizden onay almak istercesine söylerler. Onlar tartıştığında bu yaşımda ağlayarak anneme kardeşime haksızlık etme derken aralarını yapan ben. Ama benle babam tartıştığımızda babamla annemin kardeşlerimin öteki odada kahkahalarının yükselmesi. .. ve hâlâ haksızı savunmaktan vazgeçmeyen de yine ben. .. Erkek arkadaşım var üstelik bu gitmiş özgüvenime rağmen her gün pamuklara sarar gibi iltifat eden yanımda olan, iyi ki var ama bu ailem ile ona da acıyorum. Hicbir seyi yansitmam diye hayaller kurmuşken her şeyin ortasında onunla kaldım en zor anlarımda o vardı. İleride yüzüme vurur mu endişesi de var. Ben bile yaparım ama o yapmaz diyebiliyorum yine de. . Yine de keşke yansitmasaydim diyorum ama teyzelerimi bile arayıp yardım istemişken yoklardı işte sonrasında o çok yakın olduğum kuzenim de. .. Yazdıklarım çocuk gibi de konuşmalar olmuş olabilir cok ince olabilir hayatim boyunca bunlar denildi ama ben insanlara bu kadar gittikçe bana yapılanlar zoruma gidiyor olan bu ve bunlar sürekli kafamda dönüyor gibi de görünmesin çünkü anlattığımda teyzelerim öyle demişti ama ben sadece hissettiklerimi aktarmaya çalışmıştım ama onların da gözünde geçmişten beri takıntılı olan biriydim öyle dediler. .. Babam izin versem ailesine neredeyse kurban ettirecek bir tip ve memur olmasına rağmen en son araba üst modeli atlarken borç batağına saplanmış ve borcunu stresini anca bize yansıtan ama diğer herkese hâlâ kendini zengin gösteren sorun yansıtmayan herkese maddi manevi verici ama kendisine gelince istemeyen sözde gururuna yediremeyen biri. Çok uzun oldu daha da niceleri vardır ama ağırlaşan bedenimden ilk aklıma gelen şekilde yazmak istedim. Psikolojimi sağlamlaştırıp bir plan kurabilip hayatımı kurmak istiyorum artık hemen dolup yıkılır hâle gelmişim bundan kurtulabilmem için bir yol gösterebilir misiniz? Bunu başardıktan sonra destek almam gerektiğinin farkındayım sonraki ilk işim bu olacak ama kalakalmış bir vaziyetteyim harekete geçemiyorum. İnsanlarla ilişki kurmayı severken öyle bir meslek seçmişken şimdi korkan, tahammülü kalmamış birinden evrilip tekrar eskisinden daha iyi olmak istiyorum.

Toplum içinde kendimi rahat hissedemiyorum

Markete bile çıksam insanlar bana bakıyor beni yargılıyor gibi hissediyorum ya yoldan karşıya geçerken hata yapsam beni ayıplarlar gibi hissediyorum ayrıca uyku problemleri çekiyorum geceleri uyuyamıyorum sabah olduğunda ancak uyuyabiliyorum gündüzleri uyumasam dahi geceleri yine uyuyamıyorum sanki uyumak hafızamdan silinmiş gibi uyku ihtiyacı hissetmiyorum ve bir de kaygıyla başa çıkamıyorum en basitinden sınava gireceğim aslında biliyorum ama sınav anında unutuyorum bütün vücudum soğuk soğuk terliyor titriyorum bacağımı sallıyorum tırnaklarımı yiyorum bavaklarımın bağı çözülüyor gibi hissediyorum

yagmurca

Bunalmış hissediyorum

Kendimi aşırı bunalmış hissediyorum. Kabuslar görüyorum. Tahammülsüzüm insanlara katlanamıyorum hemen bağırasım vurasım kırasım geliyor. Sevgilime aşırı bağımlıyım naparsa yapsın ondan uzaklaşamıyorum. En ufak hareketinde ağlıyorum tek bir kelimesini bile günlerce düşünüyorum. Bana iyi davransa bile beni aldattığını düşünüyorum ve bu yüzden baskı yapıyorum. Beni kırsa bile kendimi suçlu tutuyorum. Her yaptığından şüpheleniyorum tartışma çıkarıyorum. Duygularım aşırı dengesiz ani ruh hali değişimlerim oluyor. Kolay öfkeleniyorum,mide bulantısı bayılmalar ve saç dökülmelerim fazlasıyla arttı. Sürekli ani kalp çarpıntıları yaşıyorum. Kendime saygım yok. Sürekli eleştiriyorum asla sevemiyorum. Hiçbir şeyi başaracağımı düşünmüyorum. Uyku düzenim yok korkuyorum uyuyamıyorum. Birinin korkacağım bir yerde ses tonunun garip bile olması beni korkudan ağlatıyor. Bi iyi durgun sakinsem bir başka zamanda öfkeli kontrolsüz ve kırıcıyım. İnsanlar beni kıracak diye onlar beni kırmadan ben onları kırıyorum. Kendimi korumak için yapıyorum bunu. Yolda yürürken bile biri bana saldıracak gibi hissediyorum. Kalabalık bir yerde insanların dikkati benim üzerimde gibi geliyor hiçbir şey yapmak istemiyorum. Çok yorgunum nefes bile almakta güçlük çekiyorum.

cerensncr

Evde tek durduğum zaman içim daralıyor kaygılanıyorum ne yapmam gerek?

Evde tek durduğum zaman içim daralıyor kaygılanıyorum ne yapmam gerek panik atakta geçiriyorum elim ayağım boşalıyor resmen 3 sene önce ölü doğum yaptım ondan sonra huzursuz bağırsak sendromu başladı ve bu panik atagımı çok tetikliyor neler yapmam lazım atak zamanı hiçbir şey düşünemiyorum o an her an atak yaşayacak gibi hissediyorum ve bu benim günlük hayatımı olumsuz etkiliyor yardımcı olur musunuz lütfen ?

Anlık sinirimi yatıştırmak ve içimdeki öfke ağlama duygusunu nasıl bastırabilirim?

Ben 20 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. 10 aydır devam eden düzenli bir ilişkim var. İlişki içerisinde zaman zaman erkek arkadaşımın da benim de muzdarip olduğumuz bir konu olan sinirimi bastırmaya çalışıyorum bir süredir. Yani sinir krizi ya da öfke kontrol sorunu kadar büyük değil ancak anlık şeylere sinirlenip o an modumuzu düşürüyorum ve sonrasında ortam konu değişse de hemen bu durumun içinden çıkamıyorum. Bu durum hem beni hem de ilişkimi, normal hayatımı etkiliyor. Üzerimdeki gerginliği hemen atamadığım için insanlara da yansıtıyor olmak beni rahatsız ediyor. Hemen o moddan depresif halden çıkmak için neler yapmalıyım, nasıl bir yol izlemeliyim?