Psikoloji Kategorisi

Çok düşünmekten nasıl kurtulabilirim?

En ufak bir olumsuzlukta felaketlerin olacağını düşünüp panik ve korku halinden çıkamıyorum son bir aydır hayatıma mutlu devam edemiyorum başıma bir şey geleceği korkusunu yaşıyorum ataklar geçiriyorum kalp çarpıntısı ve uykusuzluk yaşıyorum bitmiş bir durumdayım her şeyi takıntı derecesinde düşünüyorum başıma felaketler geleceğine inanıyorum en kötü durumlar benim başıma gelecek gibi geliyor bu döngüden kurtulamıyorum insanlara karşı çok ciddi bir güvensizlik içindeyim ve zarar göreceğimden eminim bu korkulardan kurtulamıyorum gün içinde hiçbir şey yapamıyorum dikkatim dağılmış durumda çok fazla düşünüyorum yardıma ihtiyacım var

Gerçek hayattan kopukluk hissinden nasıl kurtulabilirim?

Merhaba, bende ikinci çocuğumun doğumundan 3 ay sonra gerçek hayattan kopma hissi gelişti. Araştırdıktan sonra psikolojideki ismini derealizasyon olduğunu öğrendim. Kendimi diğer insanlardan farklı bir dünyada yaşıyormuş gibi hissediyorum. Geceleri pek fazla uyuyamıyor çoğu zaman kabus görüyorum, uyanıkken ise sanrılar görüyorum , sürekli endişe halindeyim. Her an ölecekmiş gibi hissediyorum. Sanki hayat bir filmden ibaret. Her şey anlamsız, geçici ve gereksiz gibi hissediyorum. Herkese ve her şeye yabancılık çekiyorum. Kendi öz oğluma bile. Bazen de kendi vücuduma. Sanki aklımı yitirmek üzereyim. Düşüncelerimi durdurmak istiyorum fakat hiçbir şekilde kontrol edemiyorum, sanki yaşamak bir işkence gibi. Bu durumum için nasıl bir çözüm önerebilirsiniz acaba ? Teşekkürler

dnd

Anksiyete - Öfke kontrolü

Kompulsif obsesif bozukluğu kaygı ve endişe bozukluğu stres bayılma travmalar sonucu meydana gelen kaygı konuşularak kontrol altına alabileceğimi düşünüyorum bunun için bir yardım arayişindayim üç hamilelik yaşadım ikinci doğumum dokuz aylıkken ölü doğum oldu üçüncü hamileliğimde sürekli bebeğim ölücek korkusundan kansızlıktan hep bayılmalar yaşadım sonradan panik atağa dönüştü sosyal hayatımı da etkiledi yardım istiyorum sadece konuşma terapisi ile geçicek eminim çok şükür ne kendime ne çocuklarıma zarar verme gibi bir düşüncem asla olmadı ofkeleniyorum bunu kontrol altına almak istiyorum

Depremin yarattığı travmayı nasıl aşabilirim?

6 Şubat iki çocuğumla evde yalnızdım. Duvarlar üstümüze yıkılarak kaçtık dışarı. Eşim gurbetteydi, babam da çocukluğumdan beri babalık yapmadığı için o gece sığınacak kimsem yoktu. Geçim sıkıntımız da var. Deprem gecesi bulunduğumuz apartmana yeni taşınmıştık tanıdığımız kimse de yoktu orada. O gecenin zifiri karanlığında,27 yıllık hayatımda görmediğim soğukta,yağmur altında iki çocuğumla kalakaldım. Sarsıntı anını atlatabilirim,maddi zorlukları da. Ama o çaresizliği unutamıyorum,Hatay her sallandığında o geceyi yaşıyorum tekrardan. Ölenlere mi,o çığlıklara yardım edemeyişime mi,çocuklarımı kaybetme korkusu yaşadığıma mı,kendime mi ağlayayım bilemediğim zamanlar oluyor. 1,5 yıl geçti. Aşmak istiyorum. 5 ve 8 yaşlarında iki oğlum için,aşmak zorundayım. Bunca aydır hala barınma sorunumuz devam ediyor,geçim derdi de cabası. Bunlarla (tek başıma) mücadele ediyorken psikolojik destek için ayıracak imkanım olmadı hiç. Ama artık yavaş yavaş günyüzüne çıkmaya başlıyor. Ben iyi değilim. O gece çocuklarım korkmasın güvende hissetsin diye dik durup gülümsedim,çocuklarımı yüreklendirmeye çalıştım,hatta iyiymiş gibi davrandım. Biliyorum ki o gece içimden geldiği gibi ağlayabilseydim,o çığlıkları içeri içeri değil de dışardan atabilseydim belki o kadar da kötü etkilenmezdim. Acısını zamanında yaşayabilen insan zamanında iyileşebiliyor. Ama ben içime gömdüm. Ve işte. . şimdi iyi değilim ama maalesef hayat devam etmek zorunda. Çocuklarımın psikolojisini düzelteyim derken kendimi kaybetmek üzereyim sanırım. Bana söyleyebileceğiniz tek bir söz,bir öneri,bir olumlama(hayalcilik olmayacak şekilde) veya en ufak sandığınız bir örnek bile boğulmak üzere olan bana,uzatılmış bir dal parçası olabilir. Biliyorum ki hastalığı kabullenmek iyileşmenin yarısıdır. Ben ruh halimin iyi olmadığının farkındayım. Çocuklarımın bindiği dalım ben,kırılmamam lazım. Güçlü durmak beni epey yordu,her şeyin üstesinden gelmek zorunda olmak yıprattı. Oysa 6 Şubat 'ta 25 yaşındaydım. Ben de korktum,ağlamak isterdim,çığlık atmak,birilerine sarılmak. .. isterdim. . ama ben o gece dışarıda iki çocukla öylece kalakaldım. Şimdi ise Hatay'da şiddeti ne kadar küçük olursa olsun her Sarsıntıda o gecenin çaresizliğini yaşıyorum. İlk aylarda Çocuklarımın ölüm korkusunu tekrar tekrar yaşıyordum. Bunu aştığımı görebiliyorum. Ama böylesine büyük bir afet anında kimsesiz çaresiz savunmasız kalmayı,aşamıyorum. Her sarsıntıda o geceki çaresizlik tetikleniyor. Yeniden herhangi bir afet olsa o çaresizlik o kimsesizlik ve çocuklarımın sorumluluğu altında ezileceğim korkusuyla yaşıyorum. hayattan zevk alamıyorum. Çocuklarım sağ salim yanımda, bazen bunun bile tadını çıkaramıyorum. Gelecek korkusu var içimde. Başıma bişey gelse çaresiz kalacağım korkusu. Nasıl bir yol izlememi önerirsiniz? Biliyorum çok dolaylı,ve sizin için anlaşılması güç bir duygu bu,çünkü malum yaşamayan bilemez derler. Ama yaşamayan dışarıdan bakan da belki görebilir çıkış yolunu. Ben buradan göremiyorum. Eğer gerçekten tüm içtenliğinizle okur,anlamaya çalışıp,değer verip cevaplarsanız insanlığa dair inancım,umudum yeşerir. Verecek cevap bulamasanız veya kazancınız olmayacağı için vakit kaybetmek istemezseniz de saygı duyarım. Şimdiden teşekkürler. ..

nedada

Anksiyete öldüren bir hastalık mı?

Hocam ben. Senelerdir anksiyeteyle uğraşıyorum ilaçta kullanıyorum ama bir türlü rahat değilim sürekli kendimi dinliyorum sürekli nabzımı kontrol ediyorum aklıma saçma düşünceler geliyo korkuyorum gittiğim yerlerde de rahat değilim hep terliyorum bunalıyorumhamileyken çok kötü oldum aşırı ölmekten korkuyordum sürekli çarpıntım vardı altı ay sonra ilaca başladım yavaş yavaş daha iyi oldum ama ben böyle psikolojik çarpıntı yaşadıkça kalbime bişey olcak diye korkuyorum açıkçası hastaneye gidinceye birler çıkmıyor anksiyete öldüren bir hastalıkmı ?gün içerisinde hep kendimi dinleme kontrol etme çabasındayım bu durumdan nasıl kurtulacam inanın bilmiyorum

Duygusal Yemeyi Nasıl Keserim?

Merhaba, dışarıdan et yemenin kesinlikle yasak olduğu bir topluluğa mensubum fakat sürekli onlardan gizli gün aşırı çıtır tavuk, burger, kızarmış patates, tavuk dürüm vs. her türlü fast foodu tüketiyordum. Tüp mide ameliyatı oldum ve şuan iyiyim. Fakat yeniden yiyebilmeye başladığımda eskiye dönmekten korkuyorum. Bu açlığımı veya durumumu nasıl yener ve mutlu olabilirim? Artık bu yemeklere karşı sanırım bağımlılık başladı bende.

Bipolar ve anksiyete ile nasıl baş edebilirim

Merhabalar, ben bipolar ve anksiyete hastasıyım. Artık baş edemiyorum, sürekli depresyon ve öfke kontrolsüzlüğü yaşıyorum, en ufak sıkıntı da karşımda ki kişiye vurabiliyorum o an gözüm dönüyor. Ne yapmalıyım? Ne istediğimi bilmiyorum, şu an bir şey için çabaladığımda elime ulaştı mı aslında istemediğimi farkediyorum. Hastalık derecesinde kıskançlık problemim var. Sürekli kafamda kökü senaryolar kuruyorum. Yardımcı olabilir misiniz? Teşekkür ederim 🙏🏻 💐

zeynepkrkyaaa

Strese bağlı psikolojik yeme ve alışveriş bağlılığından nasıl kurtulurum

Şuan evlilik arifesindeyim çok stresliyim bu dönemde iş değiştirmek zorunda kaldım ve hepsi üst üse geldi, hayatımın en kilolu zamanını yaşıyorum, strese bağlı açlık olmasada yeme ihtiyacı duyduğumu fark ettim ve stres anlarımda alışveriş yapma isteğim artıyor. .yedikten ve aldıktan sonra pişman oluyorum çünkü abartıyorum farkındayım. baş etmem ve engel olmam gerek. fiziksel ve ruhsal iyi hissettirmiyor sonrasında kilo ve fazla eşyanın da stresine giriyorum kısır döngü

sakura

Kendim için yaşamıyorum gibi geliyor

Aile baskısı eğitimimi ziyan edip lisede de üniversitede de açıktan zar zor okuttular, evden dışarı çıkmama asla izin vermediler, 26 yaşındayım hala hapis hayatı yaşıyorum psikolojik baskının dibini gördüm. Baba 25 yaşıma kadar sürekli dövdü psikolojik de baskı uyguladı hatta psikolojik baskıya devam ediyorlar. Hayatımda ne kız ne de erkek arkadaşım oldu. 22 yaşımda telefon aldılar sosyal medyaya izin yok telefonda wpde bile paylaşım yok pp fotom yok. Evde sürekli iş yaptırıyorlar. 12 yıldır evli çocuklu ev hanımı gibi sürekli evdeyim iş yapıyorum bıktım iş yapmaktan yemek yapmaktan. Bu yaşadıklarım yüzünden beynimde küçülme başladı boynumda fıtık çıktı, artık gücüm yok. Ek olarak baba neden telefon kullandırmadı yeni fark ettim 23 yaşıma kadar yaptığı bi iğrençlik yüzündenmiş. Son 1 yıldır kendimi odama kapattım kendisinden tiksiniyorum çünkü hala baskı yapıyor ama konuşmuyorum zaten. Şuan hastalıklarıma mı üzüleyim yoksa geçip gitmiş çocukluğuma mı gençliğime mi?Haa bi de telefonu 22de aldılar ya bugüne kadar akrabalarla bile konuşturmadılar iletişimsizlik alışkanlık oldu kimseyle telefonda konuşup yazışamıyorum herkes asosyal sanıyor ama bilmiyorlar ki şeytan(bba) böyle yaptı ablalarımla konuşurdum onlarla bile konuşmayacaksın derdi. Bitkisel hayattayım gibi hissediyorum hatta komaya yakın bitkisel hayatta. .Size napabilirim diyemeyeceğim çünkü 26 senedir ben bunları değiştiremedim siz nasıl yapacaksınız. Neyse sadece içimi dökmek istedim.

Aile kuramama kaygısı yaşıyorum

Kaygı bozukluğu yaşıyorum. bu sebeple karakterimden ödün veriyorum. daha da içime kapanıyorum. Çıkmazda gibi hissediyorum kendimi. Özellikle aşk hayatımda. Eskiden daha kolay gidebiliyordum. şimdi gidemiyorum,geceleri bazen uyuyamıorum ve kalbim hep hızlı çarpıyor. inatlaşıyorum,zihnimi susturamıyorum. bunun anksiyete oldugunu düşünüyorum. hersey üstümdeymiş veya en büyük sorun bendeymiş gibi. halbuki değil biliyorum,halbuki hersey geçer biliyorum. ama başaramıyorum. ailesiz kalmak,aile kuramamak gelecek korkumu da tetikliyor. belki de bu yüzden ilişkilerimde ayrılamıyorum. bir çözüm önerisi istiyorum. gerekiyorsa ilaç gerekiyorsa kitap