Romantik İlişkiler Kategorisi

Nasıl kolay unutabilirim?

İki senelik ilişkim, bir sene önce tam bugün sona erdi. İlişkinin başlarında, o çok çocukça ve olgunluktan uzak bir kişiliğe sahipti. Sürekli sosyal medyada kadınların fotoğraflarını beğeniyordu. Defalarca yapma dediğim halde bunu sürdürdü. Arkadaşlarıyla yaptığı iğrenç konuşmaları bile okumuştum. Zamanla bu durum beni çok soğuttu ve sonunda içimde biriktirdiklerimi patlattım. Sürekli dile getiriyor, tartışıyorduk. Benim de hatalarım oldu ama bir hata yaptığımda, “Hata bir kere yapılır,” deyip tekrar etmedim. O ise hatalarını düzelteceğini, eskisinden daha iyi biri olacağını söyledi. Gerçekten de bir süreliğine düzeldi ama ben geçmişi bir türlü geride bırakamadım. İçimde sürekli bir öfke ve kırgınlık vardı. Kelimelerimle onu kırarak sanki intikam almaya çalıştım. Sonunda dayanamadım ve ayrılmak istedim. Bu yaklaşık iki ay önceydi. Ama ayrılıktan bir hafta geçmeden ona tekrar yazdım, çünkü bu ilişkiyi severek bitirmiştim. Bir şans daha vermek, düzeltmek istedim. Bu süreçte ailesi, onun ağladığını görmüş ve “Bu ilişki bir daha olmaz, istemiyoruz” diyerek onay vermemiş. O da bana ailesini bahane ederek geri adım attı. Yine de bir şekilde barıştık. Ama kısa sürede yine bana nankörlük etmeye başladı. “Ben senin için nelere katlandım, ne kadar emek verdim, sen nankörsün” dedim. Ailesi, onun ders çalışmadığını ve benimle konuştuğunu fark edince baskı yapmaya başlamış. Yapraklar dökülmeye başlayınca sonbaharı bahane etti yani… Ve sonuçta benden ayrıldı. “Aileme laf eden biriyle olamam,” dedi. Ama ben sadece rahatsız olduğumu söylemiştim. Ayrılırken, “Doğum gününü kutlayacağım, hatta sana hediye bile yollarım,” demişti. Şu an saat 15:07… Hâlâ hiçbir şey yok. Ben onun yanına annemden, babamdan habersiz giderdim. Okulda yemek yemez, ona küçük hediyeler alarak mutlu etmeye çalışırdım. Evet, o da çabaladı zaman zaman, ama hiçbir zaman benim sevgim hafife alınacak kadar az değildi. Ayrılırken yüzüme her şeyi vurdu: “Hataların oldu, hiç özür dilemedin,” dedi. Ama bir özür her şeyi düzeltir miydi? Ben özür dilemek yerine emek vermeyi tercih ettim. Yine de yaranamadım. Onun ailesi bana kötü davranırken ben anneme bile bir şey anlatmadım. Çünkü anlatırsam işler daha kötü olacaktı. Arkadaşlarımı ektim, onunla buluşmaya gittim. Ağzından bir iltifat almak için çok uğraştım dedi bana. Belki romantik biri değildim ama sevgiyi çok güzel hissettirdiğime inanıyorum. Ve evet, benim de hatalarım oldu. Ama bu şekilde terk edilmeyi, bu kadar yok sayılmayı hak etmedim. Şu an psikolojik olarak gerçekten çok yıpranmış durumdayım. Onu düzeltmeye çalıştım… Ve gerçekten düzelttim. Adam etmeye uğraştım. Şimdi bakınca, onu ben toparladım ama bir başkası gelip hiçbir emek vermeden bu “hazır yemeği” yiyecek gibi hissediyorum. Bana ailesiyle yaşadığı kavgaları anlatırken bile onu rahatlatmaya çalışıyordum. “O senin ailen, böyle şeyleri kafana takmamaya çalış,” diyordum. Ağzımdan tek bir kötü kelime bile çıkmazdı. Hep yanında olan, destek veren bendim. Bana ise, “Sen beni hiç önemsemiyordun” diyordu. Kıyafetlerime karışıyordu. Ben de, onun başka kadınları beğenip benim giydiklerime karışmasını adil bulmuyordum ve karışmamasını söylüyordum. Arkadaşlarına yazdığı o iğrenç mesajları yüzüne vurduğumda ise, “Ne demişim ki?” deyip inkar ediyordu. “Kanıtla” diyordu. Ama ben, o çirkin sözleri yazmaya utanıyordum. Bu yüzden konuşamıyor, sessiz kalıyordum ve beni yalancı çıkarıyordu. Ve hâlâ aklım almıyor… Halı saha maçı yapacaklardı arkadaşlarıyla, o dönem maddi durumu iyi değildi. Ailesi beni istemediği hâlde, “Ona nasıl para göndersem de mahcup olmadan kabul etse?” diye düşündüğüm oldu. İşte bu kadar ince düşündüm, bu kadar çok sevdim… Ama sonunda kırılan, tükenen, sorgulayan hep ben oldum. Bir insan hem sevdiğini söyleyip hem de nasıl bu kadar psikolojik şiddet uygulayabilir… Gerçekten aklım almıyor.

Yetersizlik ve Sevilememek

Ben sevilmiyorum kimse beni sevmiyor benim suçum ne ben elimden geleni yapıyorum olmuyor ben birini çok sevdim çok inandım ama sonra o bana söz verdiği tarihte bir başkasıyla evlendi ben bunu haketmedim ben sonra kimseyi sevemedim kimseye güvenemedim şimdi ailem de baskı yapıyor evlen diye ama olmuyor annem bu yaşına kadar kendini sevdiremedin dedi içimi yaktı çünkü haklı kimse beni sevmedi

Olmayacağını bile bile umut etmek

Merhaba uzun zaman önce yaklaşık 1 buçuk sene önce bitmiş bir ilişkim oldu. Bu ilişkide öyle şeyler yaşandı ki aslında hem çok sevdim hem çok canım yanmasına rağmen kaldım. Benim boşlukta olduğum bir dönemdi. O dönem tanıştım. Buluşmadan sevgili olduk buluştuk konuştuk. Eski ilişkimde aldatılmıştım ve liseden üniversiteye kadar süren bir ilişkiydi aramızda sohbet yoktu. Onunla ben kendimi hayata çok kapatmıştım. Bu kişiyle tanışınca nerdeyse istediğim her şey onda vardı. Sosyaldi konuşkandı hobileri vardı çok iyi üniversitede okumuş mesleği vs her açıdan çok iyidi. Muhafazakardı ve ben en başında kıyafetlerimden ödün vermiştim. Tabi ben tanımak istedim. Ama kendimi sorguladım. Böyle birinin benimle ne işi var diye. Her şey o kadar güzel gidiyordu ki. Sürekli eğleniyorduk gülüyorduk. Sonra onun yanına gidince bir kaç geçirdik eski ilişkisine dair silinmemiş saklanan mesajlar favorilerimiş ayrı klasör açılmış resimler telefonunda duruyordu. Meğer beni yara bandı olana kullanacakmış. Bunu görünce kahroldum. Daha sonra o da üzüldü ağladı. Onun iyi bir insan olduğu belliydi. Ona sarıldım. O anki duygum şevkatti hatırlıyorum. Çünkü çaresizliğini pişmanlığını gözlerinde gördüm. Onunla o gece oturdum konuştum eğer içinde bir şey kaldıysa devam etmeyelim ama çabalamak istersen ben bunları unutmaya hazırım dedim. O da tamam dedi biz devam ettik ama sorunlar bitmedi eskiye dair sürekli bir fotoğraf not vs her köşeden çıkıyordu. En son hiçbir şeyin silinmediğini ona yazılan şiirlerin vs telefonunda saklandığını gördüm. Artık bu son noktaydı. Üstelik arkadaşlarıyla olan konuşmaları da silmişti. Benden resmen bir şeyler saklıyordu. Tüm bu olanlarla birlikte o gün yine onun yanında kaldım ama tükendiğimi hissediyordum. O yüzden sadece yanındaydım gülemedim eğlenemedim. Aklımda soru işaretlileriyle geçirdim o günü. Aradan zaman geçince bana ayrılma konuşması yaptı. Bunları ilerde görseydim de yine böyle tepkiler mi verecekmişim benim de beklentilerim karşılanmıyor ilerde sen başkalarının yanında da bana böyle davranırsın diyerek ayrıldı benden hatalarına tepki gösterdiğim için suçlandım. Daha sonra onu biraz izledim ve sanki hayatına hiç girmemişim gibi devam etti. Ben bu süreçte yaşadıklarımda hayatı öğrendim. Ben sadece sevmiştim. Meğer fedakarlıklar beklentiler yalanlar dolanlar bunları hesaba katmamıştım. İçimden gelerek fedakarlıklar yaptım bu kadar hataya rağmen kaldım yanında. Ama o bunları benim üzerime yıkıp gitti. Üzerimdeki enkazı tahmin edersiniz. Üzerinden 1 sene geçti. Çok yorgunum ama çok dersimi aldım. Gücüm yok belki ama anlatırken bile ona karşı sevgi duyduğum için kendime kızıyorum. O şimdi benden adım bekliyor. Dönmemi yeniden ona o eski saflığımı göstermemi bekliyor. Belki pişman belki de sadece ona gösterdiğim sevgiyi özledi. Ama şuna çok eminim ki artık ben eski ben değilim. Yaşadıklarım çok ağır çok yorgunum ama bitmesi gereken şeyi neden bitiremiyorum. Çok manipülatif biri. Ben onun yanında sakin sessiz uyumlu kalıyorum. Bu yüzden de kendimi savunduğum an suçlanıyorum. Tüm bunların farkında olmak yetmiyor. Kafamdan çıkaramıyorum ne yapmam lazım

İlişkimde hep aynı sorunları yaşıyorum

Kendımı çok üzüyorum hıce sayıyorum Hersey çok üstüme ustume Gelıyo ılıskıde hep ben suçluymuşum gıbı hısedıyorum karşı tarafın çok degıstıgını goruyorum bu benı çok üzüyor Kendımı anlatmaya çalıştıkça suçlu ben oluyorum ve Altan almaktan çok yoruldum hep Altan ben alıyorum Altan almadığımda ılıskı yürümüyor ama onuda çok sevıyorum napcam bılmıyorum kafam çok karışık bana zarf verıyo ama bısey yapmıyor ve çok üzülüyorum

İlişkilerimde sadece arzulanıyorum, neden sevilmiyorum?

İlişkilerimde hep karşı tarafı çok seviyorum ve bunu belli ediyorum ama karşı taraf beni arzuluyor ve bi süre sonra sıkılıyor neden sevilmeyip arzulanıyorum sevilmek icin ne yapmam gerek mesela en uzun iliskim 2. 5 ay zaten ilişki yapmıyorum doğru düzgün yılda 1 veya 2 kisi oluyor kimseye güvenmiyorumda ama karşı tarafa hep çok iyi davranıyorum yinede beklediğim değeri alamıyorum direkt sevilmiyorum sadece arzulanıyorum

Aşırı düşünmeyi nasıl birakirim

İyi akşamlar bu aralar kendimi enayi gibi hissediyorum . herkes arkamdan iş çeviriyor gibi . bipolarim onun etkisi diye düşünmeye çalışıyorum fakat insanlara olan güvenim inancım tamamen bitti. kendime yoğunlaşmak istiyorum artık. onceden herkesin herseyine yetiseyim derken bı hiç olmuşum kimse de dur dememiş . 32 yaşındayım ama hal ve yaşam tarzım en azından 50 li yaşlar. artik toparlamak ve hak ettiğim hayatı yaşamak görmek istiyorum. ama kimse yardımcı olmuyor .

Karşı cinsle olan sağlıksız ilişkimi nasıl düzeltebilirim?

Ben hetero olduğumu düşünen bir kadınım. Erkeklerden oldum olası çekinmişimdir, erkeklerle arkadaş olmak da istemiyorum genelde. Beğendiğim erkeklerle de özgüvensizlikten nasıl flört edeceğimi bilemiyorum. Çok çirkin ve yetersiz hissediyorum. Bu da romantik anlamda yakınlaşmak istediğim erkeklerle aramı soğutuyor. Birisi benimle flörtleştiğinde de aynı şekilde donup kalıyorum. Robot gibi oluyorum. Bu da beni engelliyor. Daha feminen, cilveli olmak isterdim fakat kendimi salamıyorum. Cinsiyetimle barışamıyorum, yeterince kadın olamıyor gibi hissediyorum ama erkek gibi de değilim. Bu cinsiyet bunalımı da beni çok yoruyor. Bu konu dışında özgüvenli olabiliyorum fakat erkekler bana uzaylı gibi geliyor.

Çevre eleştirisini nasıl görmezden gelebilirim

Çevrenin eleştirileri yüzünden ilişkimi hasara sokuyorum. Çevrenin beni sürekli yargılayacağından korkup partnerimin isteğini gerçekleştiremiyorum bu yüzden ilişkimde ayrılıklara sebep oluyorum ve bu hataları sürekli istemsiz tekrar ediyorum. İlişkimi bitirmek istemiyorum ve partnerime daha güzel bir hayat arkadaşı olmak istiyorum. İradesizliğimi yenmek istiyorum. Çok uğraşıyorum ama bir türlü kafamdakileri aşamıyorum. Çok fazla takıyorum ve bu hem beni hem ilişkimi zarar sokuyor.

Erkek tarafından reddedilmek

Merhabalar. Okulda bir çocuktan hoşlanıyordum. Sonra bu çocuk hoşlandığımı anladı, bakışmaya falan başladık. Aradan birkaç ay sonra ben ona yazdım ve beni çok kötü bir şekilde reddetti. Ama daha sonra arkadaşından reddettiği için pişman olduğunu duydum ama neden gelip bana söylemediğini anlamadım. Ben bu reddedilmeyi seneler geçse bile unutamadım. Yani artık hislerim yok tabii ki ama yine de her gün onu düşünüyorum bir nedeni olmadan düşünüyorum. Bazen en alakasız olayda bile o aklıma gelebiliyor yani artık hayatımda bile olmayan birini sanki bir gereklilik, ihtiyaç gibi düşünmekten yoruldum. Üstelik artık stalk bile yapmıyorum. Belki de onun aklına hiç gelmedim bile çünkü çok mutlu görünüyordu. Eğer pişman olduğunu öğrenmeseydim belki onu unutmam daha kolay olurdu ya da bu kadar kötü şekilde reddetmeseydi daha kolay unuturdum Keşke hiç öğrenmeseydim. Onu unutabileceğimi sanmıyorum. Neden bu kadar takıntı haline geldiğini de anlamıyorum. İğrenç bir şekilde reddettiği için mi, pişman olduğunu ama yine de gelip söylemediğini öğrendiğim için mi, ilk olduğu için mi bilmiyorum ama hislerim olmasa bile unutamadığım birini unutmak için ne yapmalıyım?

Uzak mesafeli ilişkimde partnerim farklı davranmaya başladı

8 aylık bir uzak mesafe ilişkisi içerisindeyim. Hiç görüşmedik, bir araya gelmedik ve o askere gitti 1 ay sonra da biticek fakat bu son zamanlarda farklı davranmaya başladı önceki kişiyle şimdiki kişi aynı değil gibi tavırları ,hareketleri ,konuşmaları ve bana olan yaklaşımı bi farklı sanki. Dışarıda olduğum zaman sürekli söyleniyor neden sürekli dışarıdasın niye haber vermiyorsun yada arkadaşlarımın sevgilileriyle muhabbetim var diye ona da ayrı tavır yapıyor ve bana dün artık bundan sonra baskı var dedi ve instagram şifremi istedi bende hayır dedim vermek zorunda değilim benimde sınırlarım var o sınırları aşmana izin veremem dedim bir şeyi yapma cesareti gösteriyorsam emin ol söyleme cesaretide gösteririm dedim o da demek ki sakladığın bi şeyler var dedi bende olsaydı açık açık söylerdim dedim o da tamam dedi bende tamam dedim görüldü attı ve bi daha yazmadı ne yapmam gerektiğini bilmiyorum haksız olan ben değilim o yüzden de yazmayı düşünmüyorum gerçekten bu durum beni çok yoruyor kalbimi kırdığının farkında bile değil acaba askerlik onu değiştirmiş olabilir mi yada ordaki insanlarla olan muhabbeti ilişkimizi etkilemiş olabilir mi?